26 பிப்., 2024

பீனிக்ஸ் காதல்

காதலர்கள் இருவரும் காதலித்து கொண்ட நினைவுகளை தொடர்கதையாய் வழங்குவோம்.

ஆண் பெயர்:செல்வம்

பெண் பெயர்:ப்ரியா

கதை ஆரம்பம்

இளம் வயதில் இருவரும் பள்ளி கூடங்கள் படிக்கும் காலத்தில் உருவாகிறது.

இருவரும் இரு வேறுப்பட்ட ஆதிக்க சாதிவகுப்பபினை சார்ந்தவர்கள்.

செல்வம் வலையர் இனத்தை சார்ந்தவன்

ப்ரியா படையாட்சி இனத்தை சார்ந்தவள்

இருவர்களின் காதல் தான் கதையின் கரு.

செல்வம் சபரிமலை அய்யப்பன் போன்று பெண்களை வெறுத்து ஆண்களுடன் மட்டும் பழகும் இயல்புடையவன்.

ப்ரியா வள்ளியை போன்ற ஆண்களை வெறுத்து பெண்களுடன் மட்டும் பழகும்

இயல்புடையவள்.

இவர்கள் இருவருக்கும் இடையே

ப்ரியா:

இப்படியே தாடிய வைச்சுட்டு அலையாதே, கல்யாணத்து பின்னாடி சோறு ஆக்கி போடமாட்டேன்.

செல்வம் :

சோறு இல்லைனாலும் பரவாலே,

ப்ரியா:

அப்பறம் .....

செல்வம்:

இட்லி தோசையலாம் சுட்டு போடு....

ப்ரியா:

ம்ம்ம்.........

அடுத்த நாள்

தண்ணி குடம் எடுத்து வரும்போது.....

ப்ரியா:

என்னடா மொறப்பு

செல்வம் :

உன்ன யார் பாத்தா.....

ப்ரியா:

அப்பறம்..

செல்வம்:

உங்காத்தாலுக்கு பாவாடை தாவணி போட்ட கூட சூப்பரா தான் இருக்கும்....

ப்ரியா:

செருப்பு பிஞ்சிரும்.......

செல்வம்:

பரவால தச்சுக்கலாம்டி........

ப்ரியா:

ஓ ஓ..................

கருத்துகள் இல்லை:

கருத்துரையிடுக

இதற்கு குழுசேர்: கருத்துரைகளை இடு (Atom)

மனிதனாக பிறந்ததில் மகிழ்ச்சி துளியும் இல்லை…முத்தரையனாக பிறந்ததற்கு இணை வேறு எதுவும் இல்லை

வரலாறு

நம் குல பெருமைகளை அறிந்து போற்றிப் பாதுகாக்க வேண்டும் அவர்கள் வழிவந்த நம் பரம்பரையினரின் நீங்காக் கடமையும் உரிமையும் ஆகும்.
நான் உலக வரலாற்றையோ, நாட்டு வரலாற்றையோ எழுதப்புகவில்லை. எனது இனத்தையும், குலத்தையும் நான் அறிந்த, என் அறிவிக்குப் புலனாகும் வரலாற்றை தொகுத்துள்ளேன்.
இது பலருக்கு கனிச்சாராய் இனிக்கலாம். சிலருக்கு எட்டிக்காயாய்க் கசக்கலாம். ஆனால் எனக்கு உண்மையன எம் இன வரலாற்றை எழுதுவதொன்றே நோக்கம்.
போற்றுவோர் போற்றட்டும். புழுதிவாரி தூற்றுவோர் தூற்றட்டும். தொடர்ந்து செல்வேன்.
வரலாறு என்பது கற்பனையாய் புனையும் கவிதையோ கதையோ இல்லை.
புதினமோ புராணமோ இல்லை.அது ஒரு புகைப்படமோ, ஓவியமோ இல்லை.வரலாற்றில் கற்பனைக்கோ, உயர்வு நவிற்சிக்கோ இடமில்லை.
இது கடந்த கால உண்மை நிகழ்வுகளின் பதிவேடு. உண்மை சம்பவங்களின் வரைபடம்.
ஒரு இனமும், சமுதாயமும், நாடும் முன்னேற அவை தங்களுடைய கடந்த கால வரலாற்றை தெளிவாக அறிந்திருக்கவேண்டும்.
தன்னை அறியாதவன், தன் இனத்தை உணராதவன், தன் சமூகசிந்தனை அற்றவன், தன் கடந்த கால வ்ரலாற்றை தெரியாதவன் ஜடமாகி, பிணமாகி பின் மண்னாகிறான்.
நாம் நம் முன்னோர்களின் ஆவணக்களை பாதுகாக்க மறந்ததினால் மற்றவர்கள் உரிமை கொண்டாட ஆரமிதுவிட்டனர்
இனியாது பாதுகாப்போம் என்ற கடமையுடன் ………
முத்தரைய குல நாகரீகத்தையும், பண்பாட்டையும், வளர்ச்சியையும் விளக்கும் வகையில் தெளிவாக உணர்ந்து மறைந்து போன அல்லது மறைக்கப்பட்ட பழைய வரலாற்றுச் சுவடுகளை நம் இளைய தலைமுறையினர் அறிய வழி செய்திடல் வேண்டும்.
அன்பும், கருனையும், பரிவும், பற்றும், பணிவும், வீரமும், விவேகமும் எம் குல சொத்து. இளைய தலைமுறையினர் இவை அறிந்து ஆர்வத்துடன் செயல்படின் வரலாற்றில் தடம் பதித்த எமது இனம் மீண்டும் காலத்தையும் வென்று நிற்க்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.
நேற்று தோன்றிய கட்சிகள் சங்கங்கள சாதியை வைத்து காரியங்கள் சாதிப்பது அனைவரும் அறிந்ததே இந்நேரத்தில் நம் இனத்திற்குள் ஒற்றுமை அவசியமான ஒன்று…
இணையத்தில் நம் உறவுகளுக்கு நம்மாலான ஏதேனும் ஒரு தகவல் தெரிவிப்போம் உபயோகமாக …
ஒன்றுபடுவோம் .. வெல்வோம்…..
மனிதனாக பிறந்ததில் மகிழ்ச்சி துளியும் இல்லை…முத்தரையனாக பிறந்ததற்கு இணை வேறு எதுவும் இல்லை …சிதறி கிடக்கும் என் சொந்தங்களே அணி திரள்வீர் இன மானம் காக்க….
என்றும் அன்புடன் ….

உலக முத்தரையர் சங்கம்

Mutharaiyar

முத்தரையர் சமுதாய பன்ச் டயலாக் மனிதனாக பிறந்தில் மகிழ்ச்சி துளியும் இல்லை முத்தரையனாக பிறந்ததற்கு இணை வேறு எதுவும் இல்லை இம்மண்ணில் மற்ற இனங்கள் எல்லாம் வாழும் எங்கள் முத்தரையர் இனமே ஆளூம்

Mutharaiyar

HISTORY OF LION DATES PONNUDURAI MUTHARAIYAR

Lion Dates Impex Pvt Ltd is India's largest date processing and trading company. The company has factories located in the city of Tiruchirapalli and nearby villages in India. The company also markets dates as a product to improve health.^{[citation needed]} The company also manufactures honey, jam and oats. The Lion Dates brand is available across 28 states and 7 union territories in India.

Lion Dates is an ISO 9001:2008 company. The company adheres to principles of corporate social responsibility, and provides employment to rural women and employment to differently-abled people helping them gain socioeconomic mobility in society.^[1]

Today Lion Dates has close to a monopoly for dates in the Indian market.^[2]

Company affairs[edit]

The company is headed by Sri P. Ponnudurai, who has been conferred the best industrialist award from the Chief Minister of the State of Tamil Nadu on 15 August 2011.^[3] He was also presented this award for being the best private employer by providing maximum number of employment opportunities to the differently-abled persons.^[4]

Products[edit]

The products offered by Lion Dates are:^[5]

Lion Dates – deseeded.
Lion Desert King dates.
Lion Dates syrup.
Lion Kashmir honey.
Lion Oats.
Lion Tamarind.
Lion Jam – Mixed fruit, Dates and Pineapple.
Lion rose sharabat

Lion Dates Impex Private Ltd

Type	Private company
Industry	India's largest Dates processing and trading Company.
Founded	1978
Founder	Sri.P.PONNUDURAI
Headquarters	Tiruchirappalli, Tamil Nadu
Area served	India/Middle East
Key people	P. Ponnudurai (MD) Anitha P (Director)
Products	Dates, Honey, Jam, Tamarind.
Number of employees	2000
Website	www.liondates.com

SATHISH SIVALINGAM MUTHARAIYAR(MUDIRAJ)

Sathish Sivalingam (born 23 June 1992) is an Indian weightlifter who won the gold medal in the men's 77 kg weight class at the 2014 Commonwealth Gamesat Glasgow, Scotland.^[1]

Early life[edit]

Sathish born in Sathuvachari, Vellore, Tamil Nadu, India to Sivalingam and Deivanai. His father Sivalingam an ex-serviceman who won gold medals at national level and now works as a security guard at VIT University, Vellore.^[2]Sathish did his schooling in Government Higher Secondary School, Sathuvachari. He works as a clerk in Southern Railways, Chennai.^[3]

Career[edit]

At the 2014 Commonwealth Games, Sivalingam won the gold medal in the 77 kg category, with 149 kg snatch, and 179 kg clean and jerk lifts, totalling 328 kg. His lift of 149 kg in the snatch, set a new games record.^[4]

Sathish Sivalingam

Personal information

Nationality

Indian

Born

23 June 1992 (age 22)
Vellore, Tamil Nadu, India

Height

1.75 m (5 ft 9 in) (2014)

Weight

76 kg (168 lb) (2014)

Sport

Country

India

Sport

Weightlifting

Event(s)

77 kg

Medal record[hide]

Men's weightlifting
Competitor for India
Commonwealth Games
Gold	2014 Glasgow	77 kg

Updated on 28 July 2014.

நாமக்கல் முத்தரையர் மாணவன் சாதனை:

அஜித் என்னும் முத்தரையர் நாமக்கல் மாவட்டம் போட்டிறேட்டி பட்டி ல் உள்ள அரசுப்பள்ளியில் முதல் இடம் பிடித்தான் என்பதை பெருமையுடன் தெருவித்து கொள்கிறோம்

அவன் வெற்றி மென்மேலும் தொடர வேண்டும் அன்பதை ஆண்டவனிடம் கேட்டு கொள்கிறோம்

அவன் பெற்ற மதிப்பெண்கள்

தமிழ் - 181

ஆங்கிலம் - 142

இயர்பியல்வ் -183

வேதியியல்-187

கணினி அறிவியல்-183

கணிதம்-149

மொத்தம் -1025

இப்படிக்கு

முத்தரையர் நலன் விரும்பி

பேரரசர் பெரும்பிடுகு முத்தரையர் மாத இதழ்

நடைமுறையில் உள்ள சில முத்தரையர் குலப் பட்டங்கள்:

1. ஆபத்சகாயராயர்

2. ஏரிகட்டிராயர்

3. அழகர்மலைராயர்

4. அம்பலகாரர்

5. அனைகட்டிராயர்

6. அஞ்சாத சிங்கமுத்தரையர்

7. அஞ்சாத சிங்கராயர்

8. அன்னாவிராயர்

9. அரையர்

10. அறிட்டர்கண்டராயர்

11. ஆற்காட்டுராயர்

12. அருனவினையர்

13. அருவிமலைராயர்

14. பீம்ராயர்

15. சத்ரு பயங்கர முத்தரையர்

16. சத்ரு கேசரிராயர்

17. சோழ முத்தரையர்

18. சோழன்

19. சோழவளவன்

20. சோழ வல்லக்கமாயர்

21. எல்லாம் கொண்டராயர்

22. ஏந்தல் கட்டிராயர்

23. எட்டிக்குடிராயர்

24. இடும்பவனராயர்

25. எட்டிப்புலிராயர்

26. இலந்திவேல்ராயர்

27. இரண்டாம்புலிராயர்

28. இருக்கைக்குடிராயர்

29. இருஞ்சோனாட்டரையர்

30. கடந்தைராயர்

31. கடோத்கஜராயர்

32. கடுவெளிராயர்

33. காடுவெட்டி முத்தரையர்

34. கலிமூர்க்கராயர்

35. கடுவிழிராயர்

36. கள்வர் கள்வர்

37. கன்னடராயர்

38. காஞ்சிராயர்

39. கனக முத்தரையர்

40. கன்னங்கராயர்

41. காந்தளூர் கொண்டராயர்

42. கரிகாலராயர்

43. காரிவென்றராயர்

44. கருவூரராயர்

45. காடக முத்தரையர்

46. காடகராயர்

47. காத்தமறவ ராயர்

48. காத்தமற வில்லாலியர்

49. காத்த பெருமாள்

50. கௌகுண்டல

51. கீர்த்திராயர்

52. கிள்ளிராயர்

53. கிள்ளிவளவன்

54. கோளாளி மொய்ம்புராயர்

55. கோளாளிராயர்

56. கோளாளிவளவராயர்

57. கோளரிராயர்

58. Konadulunar

59. கோனாட்டரையர்

60. கொங்காண்ட முத்தரசர்

61. கொங்காண்டராயர்

62. கொங்கரையர்

63. கொங்களம் வென்றராயர்

64. கொங்கு களவழிராயர்

65. கொங்கு கலிமூர்க்கராயர்

66. கொங்கு கனி கொடுத்தராயர்

67. கொங்கு கரிகாலராயர்

68. கொங்கு கோனாட்டரையர்

69. கொங்கு முசுகுந்தராயர்

70. கொங்கு முத்தரசர்

71. கொங்கு செந்தலைக்கவுண்டர்

72. கொங்கு செந்தலைராயர்

73. கொங்கு வளவர்

74. கொங்கு விக்கிரமராயர்

75. கூகூர்ராயர்

76. கூர்வேல்ராயர்

77. கோடாம்பட்டி மறவராயர்

78. குமாரராயர்

79. குறிஞ்சி நாட்டரையர்

80. குற்றாலராயர்

81. மாசோழராயர்

82. மாசிலி முத்தரையர்

83. மாசிலிராயர்

84. மலைநாட்டரையர்

85. மங்காமைகாத்தராயர்

86. மாங்காட்டு முத்தரையர்

87. மாங்காட்டுராயர்

88. மறவ முத்தரையர்

89. மீச்சிரம் கொண்டராயர்

90. மீச்சுராயர்

91. மீனாட்டரையர்

92. மெக்கராயர்

93. மூப்பாகத்தியர் காவலன்

94. மூப்பாழகனார்

95. மூப்பபரதவராயர்

96. மூப்பகடம்பவனராயர்

97. மூப்பகடம்பராயர்

98. மூப்பகோன்

99. மூப்பகூடல்ராயர்

100. மூப்பகுறிஞ்சிராயர்

101. மூப்பமுருகனார்

102. மூப்பனார் அரையர்

103. மூப்பர்

104. மூப்பசங்முடையார்

105. மூப்பதமிழரையர்

106. மூப்பவேளாளியார்

107. மூப்பவில்லாலிகள்

108. மூத்த அரையர்

109. மூத்தகுடியரையர்

110. மூப்பவேலனார்

111. முதிராஜ்

112. முருகவேலராயர்

113. முசிரிராஜர்

114. முத்தரசர்

115. முத்தரையர்

116. முத்துராஜா

117. நல்லராயர்

118. நால்மடிபீமராயர்

119. நாட்டம்பலகாரர்

120. நத்தம்படி மறவர்

121. நாடாள்வார்

122. நாட்டரையர்

123. நாயக்கர்

124. ஓச்சன்ராயர்

125. ஊராளிக் கவுண்டர்

126. ஒற்றியூர்ராயர்

127. ஒய்யாகிராயர்

128. படைவென்றரராயர்

129. பாலைமறவர்

130. பாம்பலி முத்தரையர்

131. பழயராயர்

132. பழிஎறிந்தார்

133. பேய்வெட்டிராயர்

134. பேரம்பலராயர்

135. பேரரையர்

136. பெரியசோழராயர்

137. பெருவளராயர்

138. பொன்னினாட்டரையர்

139. பூவந்தராயர்

140. பூவான்ராயர்

141. பொதிகைராயர்

142. பொய்யிலிராயர்

143. புலிராயர்

144. புலிவளராயர்

145. புளியகுடிராயர்

146. புலியூர்ராயர்

147. ராவ்

148. ரெத்தினகிரியார்

149. ரெட்டபடிகொண்டார்

150. சென்னிவளவர்

151. சென்னியர்

152. செந்தலைக்கவுண்டர்

153. செந்தலைராயர்

154. செந்தில்வேலராயர்

155. செந்தூரராயர்

156. செருகள முத்தரையர்

157. செருமற முத்தரையர்

158. செருவளவ முத்தரையர்

159. செருவளவராயர்

160. செருவென்றராயர்

161. சேர்வை

162. சேர்வைகாரர்

163. செற்றம்படி முத்தரையர்

164. செற்றமிகு முத்தரையர்

165. செற்றம்வளர் முத்தரையர்

166. சிலம்பு மறவர்

167. சிலந்திராயர்

168. சிங்க முத்தரையர்

169. சிங்கராயர்

170. சித்திராயர்

171. சிவனேசராயர்

172. சூரிய முத்தரையர்

173. தானமராயர்

174. தனஞ்சயராயர்

175. தண்டலையுடையார்

176. தஞ்சையர்கோன்

177. தெரிந்தவில்லாலிராயர்

178. திருமால்ராயர்

179. திருமங்கைராயர்

180. திருமூர்த்திராயர்

181. உடுதா

182. உறையூர்ராயர்

183. உறந்தைகோமன்

184. உத்தமசீலிராயர்

185. உத்தமதாணிராயர்

186. வலையர்

187. வளநாட்டரையர்

188. வளரிகொண்டராயர்

189. வளவன்

190. வளவர்

191. வளவர்கோமன்

192. வல்லக்கமான்யர்

193. வல்லக்கமாயர்

194. வல்லத்தரையர்

195. வல்லக்கோன்

196. வங்கார முத்தரையர்

197. வங்காருராயர்

198. வெளியன்

199. வெளியன்ராயர்

200. வேல்கொடிராயர்

201. வேங்கைகொடிராயர்

202. வேங்கையர்

203. வென்னிவென்றராயர்

204. வழுவாட்டித் தேவர்

205. மழவராயர்

206. சின்னவன்னியனார்

The above mentioned list of surnames were collected and compiled after a long research by the organizer Mr. C.Sundararajan Servai, Mutharaya Chola Alias Early Chola History Research Center, 129, Fifth Street, Abraham Pandithar Nagar, Thanjavur, Pin- 613 001, Tamilnadu.

The remaining surnames will be published in course of time after further collection & compilation by the research center.

தேவர் பட்டங் கொண்ட முத்தரையர்கள்

தேவர் அல்லது தேவன் எனும் சொல்லுக்கு இறைவன், வேந்தன் என்று பொருள். எப்படி கோவில் என்பது இறைவனின் வாசஸ்தலத்தையும், அரசனின் குடியிருப்பையும் குறிக்குமோ அது போல தேவன் என்ற சொல்லும் இறைவனையும், இறைவனோடு ஒப்பிட்டு மன்னனையும் குறிக்கும் பட்டமாகும். பாரத தேசம் முழுவதும் மன்னர்கள் பலர், ‘தேவர்’ எனும் பட்டம் பெற்றிருந்தனர். இது பலரால் விரும்பி எற்றுக்கொள்ளப்பட்டும் பிறரால் கொடுக்கப்பட்டும் வழங்கலாயிற்று.

அவ்வரிசையில் தமிழகத்தில் முத்தரையர், வன்னியர், முக்குலத்தோர், நாயக்கர் போன்றோருக்கு தேவர் பட்டம் உண்டு. முத்தரையர் குலத்தில் தானைத் தலைவர்கள் பலரும் தேவர் எனும் பதத்தினை தங்களின் (சிறப்புப்) பெயராகவும் பட்டமாகவும் கொண்டிருந்தனர். அவர்களில் சிலரை கீழே காணலாம்.

1.) திருக்கண்ணப்ப தேவர்:

‘திருக்கண்ணப்ப தேவர் திருமறம்’ எனும் பெயரில் பதினோறாம் திருமுறையில் இரண்டு நூல்கள் இடம் பெற்றுள்ளன. பத்தாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த புலவர்களான நக்கீர தேவ நாயனார் இயற்றியது ஒன்று, கல்லாட தேவ இயற்றியது மற்றொன்று.

எதிரிகளை வெல்வது ஒருவகை மறம். கண்ணப்பர் தன் கண்ணைத் தானே பிடுங்கித் தந்தது 'கொடைமறம்'. இக் கொடைமறத்தைத் திருமறமாக்குகிறது இந்நூல்.

பொத்தப்பி நாட்டு உடுப்பூரில் வாழ்ந்த வேடன் திண்ணன். அப்பர் (சிவன்) கண்ணை நிரப்ப, தன் கண்ணை அப்பி கண்ணப்பரானார். இவரே ஈசனுக்கு கண் கொடுத்த கண்ணப்ப நாயனாரான "திருக்கண்ணப்ப தேவர்" என்னும் இந்நூலின் பாட்டுடைத்தலைவன்.

கண்ணப்பர் முத்தரையர்களின் முன்னோர்களில் ஒருவர் என்பதும் அறுபத்து மூவரில் இறைவன் மேல் ஒப்பில்லா அன்பு கொண்டவர் என்பதும் நாம் அறிந்ததே. கண்ணப்பரை ஓரிரு வரிகளல்ல இரண்டு நூல்களே ‘தேவர்’ எனப் போற்றுகின்றன.

2.) வல்லவரையர் வந்தியத்தேவன்:

வல்லவரையர் வந்தியத்தேவன் முத்தரையர் குலத்தவன் என்றும் வாணர்குல வல்லத்துச் சிற்றரசன் என்றும் பொன்னியின் செல்வன் நூலில் கல்கி கூறுகிறார். வல்லவரையன் எனும் பட்டம் முத்தரையர் குலத்தில் இருந்ததற்கான சான்று அரையபுரம் (தஞ்சை) கல்வெட்டு.

3.) அரையத் தேவன் மூவாயிரத் தொருவன், அரையத் தேவன்:

இடம்: திருவானைக்காவல் (திருச்சி மாவட்டம்)

வீர ராஜேந்திர பிரம்மாதராய முத்தரையனுக்கு அரையத் தேவன்

மூவாயிரத் தொருவன் என்ற சிறப்புப் பெயருண்டு. இவனது தம்பி அரையத் தேவன். இவர்களுடன் மொத்தம் ஐந்து நாடாள்வார்கள் சேர்ந்து, சோழர்களுக்கு எதிராக கிளர்ந்தெழுந்து அருகிலுள்ள நாடுகளை இணைத்துக் கொண்டனர்.

4.) அருமொழி தேவன்:

இடம்: தஞ்சை கோனேரி ராஜபுரம் கோவில்

அதனூரைச் சேர்ந்த அருமொழி தேவன் (சிறப்புப் பெயர்) என்ற வயநாட்டரையர். கோனேரி ராஜபுரம் கோவிலுக்கு திருநடை மளிகை கட்டியவர்.

5.) சூற்றிய தேவன்:

காலம்: கி.பி. 1129-1130

இடம்: திருவக்கரை (விழுப்புரம் மா.வ.)

கருணாகரச் சோழ முத்தரையன் ‘சூற்றிய தேவன்’ எனும் பட்டங் கொண்டவன். இவனும் இவன் சகோதரனும் மாம்பாக்கம் போரில் இறந்துள்ளனர்.

6.) ஊற்றத்தூருடைய சுருதிமான் சனனாதர் அரைய தேவன்:

காலம்: கி.பி. 1226

இடம்: கொளக்காநத்தம் (பெரம்பலூர் மா.வ.)

ஊற்றத்தூருடைய சுருதிமான் சனனாதர் அரைய தேவனான வாண விச்சாதிர நாடாழ்வான். இவ்வரசியல் தலைவன் பாசன வசதிக்காக தூம்பு செய்வித்துள்ளான்.

7.) பெரிய தேவன்:

காலம்: வீர ராஜேந்திரன் காலம்

இடம்: பட்டலூர் (ஈரோடு மா.வ.)

பட்டலூர் வாகேச்வரமுடையார் கோவிலில் பெரிய தேவன் மகன் பிள்ளையன், மூன்று சந்தியா தீப விலக்கெறிக்க பஞ்சலாகை ஒன்று கொடையளிதுள்ளான். கல்வெட்டு இவனை கொடும்பாளூர் வேட்டுவரில் என்கிறது.

8.) சூரைக்குடி அரசு விசையாலயத் தேவர்:

காலம்: மதுரை நாயக்கர் காலம்

இடம்: கண்டீஸ்வரர் கோவில் (புதுக்கோட்டை மா.வ.)

இதில் காணப்படும் வயிரவ விசையாலயத் தேவர் திருவிடையார்பட்டி கோவில் கல்வெட்டில் விசையாலய முத்தரையர் எனக் குறிக்கப்படுகிறார். இவர் தலைமையில் சிலருக்கு சொத்துரிமைகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன.

9.) (வடக்கிலரையன் மகன்) தேவன்:

காலம்: கி.பி. 5-1-1382

இடம்: கோவிலூர் (புதுக்கோட்டை மா.வ.)

தெற்கிலரையர்களுக்கும் வடக்கிலரையன் மகன்களான தேவன், சாத்தனுக்கும் பகை ஏற்பட்டு கொலைகள் நடந்து, பின்பு பகை நீங்கி, இனி பழிவாங்குதல் இல்லையென்றும் மீறினால் பல அபாராதங்களுக்கு உட்பட வேண்டுமென்றும் கல்வெட்டப்பட்டுள்ளது.

10.) (சோழப் பெரியரையன் மகன்) தேவன்:

காலம்: கி.பி. 1142

இரும்பேடு நாட்டு செல்வப் பேரரையனும் ஆழிச்சிப் பாக்கம் சிங்கனான தொண்டைமானும் பாரி வேட்டைக்குச் சென்றுள்ளனர்.

வேட்டையின் போது, தேவன் தவறுதலாக அம்புபட்டு இறந்தான். தேவனின் ஆண்மா சாந்தியடைய வேண்டி, நந்தா விளக்கு வைத்து அதைத் தொடர்ந்து பராமரித்துவர 15 பசுக்கள் கொடையளிக்கப்பட்டுள்ளது.

11.) வாமதேவ முத்தரையர்:

காலம்: கி.பி. 1578

இடம்: ஆவுடையார்கோவில் (புதுக்கோட்டை மா.வ.)

இக்கோவிலின் நாடக, கலை நிகழ்சிக் கூடமான கனகசபை மண்டபத்தை முழுப் பொறுப்பேற்றுக் கட்டிமுடித்தவர் வாமதேவ முத்தரையர்.

12.) புதுவூர் தேவன், முடிகாத்த தேவன்:

காலம்: கி.பி. 1480

இடம்: நெடுங்குடி கைலாசநாதர் கோவில் (புதுக்கோட்டை மா.வ.)

சில முத்தரைய நாடுகள் கூடிப் பேசுகையில், இடையில் ஏதோ பூசல் ஏற்பட்டு விசையரையனும், புறம்பன் வன்னியரையனும் ஆலங்குடி மழவரையர் படையின் துணையுடன் கலகம் செய்து 20 பேரை வெட்டியுள்ளனர். இவர்களுக்கு தண்டனையாக நிலம் தலா ஒரு மா வீதம் தெண்டமாகப் பெறப்பட்டது. கல்வெட்டில் புதுவூர் தேவன், அழகன், முடிகாத்த தேவன் ஆகியோர் கையொப்பமிட்டுள்ளனர்.

13.) சோழங்கத் தேவன்:

இடம்: கீரனூர் (புதுக்கோட்டை மா.வ.)

விக்கிரம முத்தரைய தயாலெனின் சக அதிகாரி சோழங்கத் தேவன்.

14.) வண்ணக்கண் ஆதித்த தேவன் ஒற்றிக் கொண்டான்:

காலம்: கி.பி. 1156

இடம்: மகரால் (காஞ்சி மா.வ.)

மழவன் கூத்தன் கனியன், வெண்மைக் கிழவன் நம்பி உதையஞ் செய்வான், மத்திச் செல்வன் கூத்தன், சோபுரனா வலையன், கல்லைக் கிழான் திருவன் உடையான், திருவையாறன் நாவலையன், அத்தியூரன் பிச்சன், வண்ணக்கண் ஆதித்த தேவன் ஒற்றிக் கொண்டான், மத்தி பெற்றான், உதையஞ் செய்தான் ஆகியோருக்கும் மங்கலக் கிழான் திருவன் செல்வனுக்கும் மனப்பூசல் ஏற்பட்டு மங்கலக் கிழான் இறந்தான்.

இதற்கு பிராயச்சித்தமாக இவர்கள் இவ்வூர் கோவிலில் நந்தா விளக்கொன்று வைத்து, அதைப் பராமரிக்க 1000 குழி நிலம் விட்டுள்ளனர். இதிலுள்ள அனைவரும் முத்தரையராவர்.

இது மட்டுமின்றி கல்வெட்டு, ஓலைச்சுவடி சாசனங்களில் இடம் பெறாத எத்தனையோ முத்தரையர்கள் தேவர் பட்டம் பெற்றிருந்தனர். இன்றைய சம காலத்திலும் ஒரு உதாரணம்,

15.) வழுவாட்டித் தேவர்:

புதுக்கோட்டை மாவட்டம் ஆலங்குடி வட்டம் சேந்தன்குடி - ஜெயநகரம் ஜெமின்தார் குடும்பத்தினருக்கு “வழுவாட்டித் தேவர்” என்பது குடும்பப் பட்டமாகும்.

முத்தரையர் இனம் உருவாக்கிய அருள்மிகு சேவுகப் பெருமாள் திருக்கோயில், சிங்கம்புணரி

அருள்மிகு சேவுகப் பெருமாள் திருக்கோயில்,சிங்கம்புணரி, திருப்புத்தூர் தாலுகா, சிவகங்கை மாவட்டம்.

+91- 98650 62422 (மாற்றங்களுக்குட்பட்டது)

காலை 6 மணி முதல் 12 மணி வரை, மாலை 4 மணி முதல் இரவு 8 மணி வரை திறந்திருக்கும்.

மூலவர்-சேவுகப் பெருமாள்

தல விருட்சம்-வில்வம்

தீர்த்தம்-புஷ்கரணி, விரிசிலை ஆற்று நீர்,ஆலய உட்பிரகாரத்திலுள்ள வற்றாக்கிணற்று நீர்

பழமை-500 வருடங்களுக்கு முன்

ஊர்-சிங்கம்புணரி

மாவட்டம்-சிவகங்கை

மாநிலம்-தமிழ்நாடு

பல்லாண்டுகளுக்கு முன்பு, வில்வ வனமாக இருந்த இப்பகுதிக்கு வேட்டையாட வந்த வேடுவர்(முத்தரையர்) ஒருவர்,மானைக்கண்டு அதன்மீது அம்பு எய்தார். தப்பிய மான் இங்கிருந்த மரப்பொந்து ஒன்றுக்குள் புகுந்து மறைந்தது.அதனை பிடிக்க வேடுவர் முயன்றபோது, புதருக்குள் ஒரு அய்யனார் சிலை இருந்தது. வியப்படைந்த வேடுவன், “சேவுகபெருமாளே. மானைத் தேடிப் போன நான் இன்று முதல் உனக்கு சேவகம் செய்யும் பாக்கியம் பெற்றேன்” என்றதுடன், “பெருமாளே” என்று சொல்லியும் வணங்கினான். அன்று முதல் இவர்,”சேவுகப்பெருமாள் அய்யனார்” என்ற பெயரில் காவல்தெய்வமாக அருளுகிறார்.

சாஸ்தா என்றும் ஐயப்பன் என்றும் போற்றப்படும் தெய்வங்களின் அம்சமான அய்யனார் காவல் தெய்வமாகப் பல தலங்களில் அருள்பாலிக்கிறார்.இத்தல சேவுகப் பெருமாள் அய்யனார் மிகவும் சக்தி வாய்ந்தவர். சிவனுக்குரிய வில்வ இலையைக் கொண்டு இங்கு பூஜை செய்யப்படுகிறது. மேலும் பெருமாளின் திருநாமம் பெற்றுள்ளார். சிவவிஷ்ணுவின் கூட்டணியில் பிறந்ததால், இத்தகைய சிறப்பு இவருக்கு தரப்பட்டுள்ளது.

தேவர்களின் அரசன் இந்திரன் சாஸ்தாவை வளர்த்து வந்தார். அவரால் வளர்க்க இயலாத சூழ்நிலையில் பூலோகத்தில் உள்ள வேடுவ இனத்தவரிடம் ஒப்படைத்து வளர்க்கக் கூறினார். அவர்கள் அவரை அய்யனாராக பாவித்து காட்டில் மிருகங்களிடம் இருந்து பாதுகாப்பு தர வேண்டி வணங்கினர். காலப்போக்கில் காடுகள் குறைந்து ஊர்கள் பெருகவே ஊரின் எல்லையில் காவல் தெய்வமாக இருக்க வேண்டினர்.இவ்வாறு, சாஸ்தாவின் அம்சமான அய்யனார் வழிபாடு உருவாயிற்று.

அய்யனாரைப் போல அய்யப்பனும் இராகு, மாந்தி போன்ற கோள்களின் தீமையை நீக்கும் கடவுளாகத் திகழ்கிறார். ஐ என்ற முதல் நிலையோடு அப்பன் என்ற தந்தையை உணர்த்தும் சொல் இணைந்து அய்யப்பன் என்ற சொல் விளங்குகிறது. அய்யனார், அய்யப்பன் இரண்டும் ஒருவரையே குறிப்பிடக்ககூடிய சொற்கள்.அய்யனார் என்பதில் அன், ஆர் என்பன சேர்ந்திருக்க அய்யப்பனில் அப்பன் சேர்ந்திருக்கிறது. சொல்லில் சேரும் சேர்க்கைகள் தான் வேறாகின்றன. உணர்த்தும் பொருளும் சொற்களின் பொருளும் ஒன்றே. சேரநாட்டு அய்யப்பனும் காடுகளுக்கு இடையே மேடான இடத்தில் தான் வீற்றிருக்கிறான். சபரிமலை அய்யப்பன் வழிபாடும் தமிழகத்தின் அய்யனார் வழிபாடும் ஒன்றுபோல விளங்குகின்றன. இரண்டும் அந்தந்த சூழலுக்கு ஏற்ப வளர்ச்சி பெற்று இன்று புகழ் பெற்று விளங்குகின்றன.

முழுமுதற்கடவுள் மூவருள்ளும் தலைமை பெற்றவர்கள் அரியும் அரனும். இருவரும் ஈன்ற மகனே அரிகரன். அதனால் தான் இந்தப் பகுதியில் (சிவகங்கை மாவட்டத்தில்) சிவன்ராத்திரி அன்று அய்யனார் கோயில்களில் பெரும் சிறப்புடன் விழாக்கள் கொண்டாடப்படுகின்றன. அய்யப்பன் வரலாறு சேரநாட்டுக்குத் தக்கவாறு மன்னன் மகனாகப் பந்தளநாட்டு இளவரசனாக ஐயப்பன் விளங்குவதை எடுத்துரைக்கிறது. அவன் வாழ்வில் சாதிக்க முடியாதவற்றைச் சாதித்து அவன் மிகச் சிறந்த தலைவனாக காட்சி தருகிறான். சபரிமலை அய்யப்பன் திருவுருவத்திற்கும் அய்யனார் திருவுருவத்திற்கும் பெரும் வேறுபாடு இல்லை. அய்யனைப் போல அய்யனாரும் வீராசனமாகவே வீற்றிருக்கிறார். இரண்டு கைகளை அபயவரதமாக அல்ல செண்டாயுதத்தைப் பற்றிக் கொண்டு அய்யனார் வீற்றிருப்பார்.யோகப்பட்டை அணிந்திருப்பார். தலையில் மகுடம் உண்டு. அய்யானாருக்கும் அய்யப்பனுக்கும் உருவ அமைப்பில் பெரும் வேற்றுமை இல்லை.

இத்திருகோயில் அமைந்த இடம் வில்வவனமானபடியால், இங்கு வில்வம் தல விருட்சமாகும். பரிவாரத் தேவதைகள் உட்பட இங்குள்ள அனைத்துத் தெய்வங்களும் வில்வ இலைகளினாலேயே அர்ச்சிக்கப் பெறுகின்றன.

இத்திருக்கோயிலின் தல தீர்த்தம் (புஷ்கரணி)விரிசிலை ஆற்று நீரும், ஆலய உட்பிரகாரத்திலுள்ள வற்றாக்கிணற்று நீரும் ஆகும். பிரகாரத்தில் கன்னிமூல கணபதி, வள்ளி தெய்வானை உடனாய முருகன்,பரிவார தேவதைகள், கருப்பண்ணசாமி, கருப்பர்,சப்தகன்னியர், நவக்கிரகங்கள், சண்டிகேஸ்வரர் ஆகியோர் உள்ளனர். இத்தலத்து அய்யனார் வீராசனத்தில், தலையில் மகுடம், யோகப்பட்டை அணிந்து, பூரணை, புஷ்கலையுடன் அருள்பாலிக்கிறார்.அய்யனாருக்கு வலதுபுறம் காவல் தெய்வமான பிடாரியம்மன், இடதுபுறம் சுயம்பிரகாசேஸ்வரர் என்னும் பூவைவல்லி உடனாய தான்தோன்றீஸ்வரர் தனித்தனி சன்னதியில் எழுந்தருளியுள்ளனர்.

திருவிழா:

வைகாசியில் தேர்த்திருவிழா. தேர்நிலைக்கு வரும்போது, ஆயிரக்கணக்கான பக்தர்கள் ஒரே நேரத்தில் நேர்த்திக்கடனாக தேங்காய்களை அருகிலுள்ள சுவரில் அடித்து உடைப்பர்.

கோரிக்கைகள்:

கேட்டதை கொடுப்பதில் வல்லவரான அய்யனார்,ஊரைக்காப்பவராகவும், நெல் விளைச்சலைப் பெருக்குபவராகவும், கால்நடைகளைக் காப்பாற்றுபவராகவும் போற்றப் பெறுகிறார். சனி தோஷம், இராகுதோஷம் நீங்கவும் இவரை வழிபடலாம்.

நேர்த்திக்கடன்:

பிரார்த்தனை நிறைவேறியதும் கன்றுகள் நேர்த்திக்கடனாக செலுத்தப்படுகிறது. சுவாமி அபிஷேகம் செய்தும், வஸ்திரம் அணிவித்தும் நேர்த்திக்கடன் நிறைவேற்றலாம்.

முத்தரசர்

reference:http://www.tamilvu.org/slet/l5100/l5100pd2.jsp?bookid=101&pno=44

சொற்றவ ராதோர் கனிவு ளகத்தோர் துகளறநூற்

கற்றவர் தங்கட் குதவுத னோம்பெனக் கண்டவராஞ்

செற்ற மிகுமுத் தரசர்கள் வாழ்வு செழித்தரசு

மற்ற புகழும்பெற் றாண்டது வுங்கொங்க மண்டலமே.

(க-ரை) சொல் மாறாது இளகிய உள்ளத்தவராய்ப் புலவர்களை

ஆதரிப்பவர்களும் வீரத்தன்மையுள்ளவர்களுமான முத்தரசர்கள் ஆண்டது

கொங்கு மண்டலம் என்பதாம்.

வரலாறு : முத்தரையர் என்பவர்கள் பாண்டிய நாட்டை ஆண்ட

அரசர்கள். ஆனால் நார்த்தாமலைச் சாசனத்தால், விடேல் விடுகு

முத்தரையன் மகன், சாத்தம் பழியிலியாவன். அவன் மகள் பழியிலி சிறிய

நங்கை என்பவள்; மீனவன் தமிழதியரை யனாயின மல்லனனந்தனை

மணந்தாளென்றிருப்பதால், மீனவராகிய தென்னவரும், முத்தரையரும் ஏக

காலத்தில் பாண்டி நாட்டையும் மற்றும் பெற்றுக்கொண்ட நாடுகளையும்

ஆண்டிருக்கிறார்கள். புதுக்கோட்டை சமஸ்தானத்துள்ள குடுமியான் மலைக்

கோயில் சாசனத்தில், சத்துரு பயங்கர முத்தரையன், தஞ்சாவூருக்கு

வடமேற்கிலும், திருக்காட்டுப் பள்ளிக்கு இரண்டு மயில் தூரத்து முள்ள

சந்திரலேகை சதுர்வேதி மங்கல மென்ற பழம் பெயருள்ள செந்தலைக்

கிராமத்துள் மீனாட்சி சுந்தரேசுரர் கோயிலுள் குவான் மாறன் பெரும்பிடுகு

முத்தரையன் பேரனும், மாறன் பரமேசுரன் இளங்கோவடி வரையன்

மகனுமாகிய சுவரன்மாறன் பெரும்பிடுகு முத்தரையன் என்பவர்களின்

சாசனங்களிருக்கின்றன. இக்காலம் சுமார் ஆயிர வருஷங்களாம்.

திருச்சிராப்பள்ளிக்குச் சமீபத்தில் "முத்தரைய நல்லூர்" என ஓரூரிருக்கிறது.

இம்முத்தரையர் மிகுந்த புகழுடையவர்கள் என்பதை நாலடியாரிலுங்

காணலாம்.

முத்தரையர் பாட்டு .....

ஊரெல்லாம் சிங்கக்கொடி பறக்கணும் -நம்

உணர்வினில் நாளுமது

உதிக்கனும் .

பாரெல்லாம் போற்றும்படி வாழனும் -நம்

பார்வையில் எதிரிகளும்

ஓடனும்.

நாடாண்ட பெரும்பிடுகை

நாமெல்லாம் துதிக்கணும்

வீடுதோறும் அவர் படத்தை

அலங்கரித்து வைக்கணும் .

சாதி சனம் எல்லோரும்

சங்கமமாய் ஆகணும்

முத்தரையர் எனும் குடைகீழே

அணிவகுத்து நிக்கணும் ...

ஊரெல்லாம் சிங்கக்கொடி ...........

படிப்பாலே நமது பிள்ளைகள் உயரனும்

பெரியோரின் வார்த்தைகளை மதிக்கணும்

நம்மவர்கள் ஒற்றுமையாய் இருக்கணும்

நாளை தமிழ்நாட்டையே பிடிக்கணும்

குமரிவரை நமது இனத்தை அழைக்கணும்

கோட்டையில் நமது கொடி பறக்கணும் ...

ஊரெல்லாம் சிங்ககொடி பறக்கணும் .

(முத்தரையர் )வலையர்

(முத்தரையர் )வலையர் இன மக்களின் நாட்டுப்புறப் பாடல்கள்

நாகரிகம் சென்றடையாத கிராமப்புறப் பகுதிகளையே நாட்டுப்புறம் என அழைக்கிறோம். நாட்டுப்புறம் என்ற சொல் சிற்றூர், சிற்றூரைச் சூழ்ந்த இடத்தைக் குறிக்கும் சொல்லாகக் கொள்ளலாம். அங்கு வாழும் மக்களிடையே மலர்ந்து மணம் பரப்பும் பாடல்கள், கதைகள், பழமொழிகள், விடுகதைகள், கதைப் பாடல்கள் போன்றவைகளை நாட்டுப்புற இலக்கியம் எனக் கூறலாம்.

கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே முன் தோன்றி மூத்த குடி என்று முன்னோரால் போற்றப்படும் தமிழ் மொழியின் தோற்றம் போன்றே இவள் என்று பிறந்தனள் என்று அறியப்படாத இயல்பை பொறுத்த வரையில் நாட்டுப்புற மக்களோடு இரண்டறக் கலந்தவை என்று கூறலாம். அதாவது வாழ்வின் அனைத்துச் சூழல்களிலும் நாட்டுப்புற இலக்கியங்கள் வெளிப்படுத்தப்படுகின்றன. கள ஆய்வால் சேகரிக்கப் பெற்ற தரவுகளின் அடிப்படையில் முனைவர் சக்திவேல் அவர்கள் இவ்விலக்கியங்களைப் பின்வருமாறு வகைப்படுத்துவார். 1. நாட்டுப்புறப் பாடல்கள், 2. கதைகள், 3. கதைப்பாடல்கள்,

 4. பழமொழிகள், 5. விடுகதைகள், 6. புராணம் முதலியன. வாய்மொழி இலக்கியங்களை ஏட்டில் எழுதா இலக்கியங்கள் என வகைப்படுத்துவர் இன்று வாய்மொழி இலக்கியங்களை ஏட்டில் எழுதும் பாங்கு தோன்றலாயின. இன்று எல்லா மக்களிடையேயும் வழங்கும் தாலாட்டு, ஒப்பாரி, தொழில் சம்பந்தமான பாடல்கள் அனைத்தும் இலக்கியங்களாக வடிவம் பெற்றுள்ளன. அதனைப் பல ஆய்வாளர்களும் ஆய்வு செய்துள்ளனர் - செய்து வருகின்றனர்.

வலையர் மக்கள்:-

வலையினைப் பயன்படுத்தி, வேட்டையாடிய மக்களுக்கு வலையர் என்று பெயர் ஏற்பட்டது. ''வல்லயம்'' என்னும் போர்க்கருவியை வலையர் சமுதாயத்து மக்கள் பயன்படுத்தியதால் இவர்களுக்கு ''வல்லயர்'' என்று பெயர் வழங்கப்பட்டது. காலப்போக்கில் இச்சொல் மருவி ''வலையர்'' என மாறிற்று என்று ''வலையர்'' சமுதாயத்தினர் கூறுகின்றனர். இம்மக்கள் மதுரை, தஞ்சாவூர் மாவட்டங்களில் வாழ்ந்து வருகின்றனர். மதுரை மாவட்டத்தில் வாழ்ந்து வருகின்ற வலையர் மக்களிடம் வாய்மொழியாக வழங்கும் நாட்டுப்புறப் பாடல்களில் சிலவற்றை மட்டும் காண்போம்.

தாலாட்டுப் பாடல்கள்:-

ஆழங்காண முடியாத அன்புக் கடலான ஒப்பிட்டுக் கூற இயலாத உயர்ந்த கருணையான தாயின் வெளிப்பாடே தாலாட்டு எனலாம். தாலாட்டிக் குழந்தையைத் தூங்க வைக்கும் இப்பாடல்கள் தாயின் அன்பை வெளிப்படுத்துவதாக அமைந்துள்ளன. குழந்தை எப்படியெல்லாம் வளர்ந்து வாழ வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பை தந்தையின் வீரத்தை, பாட்டனின் பரம்பரைச் சிறப்பை, மாமனின் சீர் வரிசையை, தாய் வீட்டுச் சீதனப் பட்டியலை, கடவுள் குழந்தையைக் காக்க வேண்டும் என்ற வேண்டுதலை, குழந்தையின் சிறப்பை, குழந்தைக்குரிய கருவிகள் பற்றிய சிறப்பை இவை போன்ற தாயின் பல்வேறு எண்ணங்களின் வெளிப்பாடாக தாலாட்டுப் பாடல்கள் பாடப்படுகின்றன. இத்தகைய தன்மைகள் கொண்டவையாகத் தாலாட்டு பாடல்கள் அமைந்துள்ளன. அவற்றிற்குச் சில உதாரணங்களாக வலையர் இன மக்கள் பாடல்களைக் காணலாம்.

ஆரிராரிராரோ கண்ணே ஆரிராரிராரோ

நீயே ஒறங்கம்மா ஆரிராரிராரோ

ஆரிராரிராரோ நித்திரையில் சுகம் பெற

பச்சை மரம் வெட்டி

பால்வடிய தொட்டி கட்டி

தொட்டி கட்டி தோராட்டு தன்னே

துரைமகனை போட்டாட்டி

வைய நெறி வாரா என்கண்ணே

வலனுமென துள்ள வாரா

துள்ளி வந்து மேனுக்கெல்லாம் என்ஐயா நீ

தூண்டி வலை போட்டாளே (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் குழந்தையின் பெருமையைச் சுட்டுவதாக அமைந்துள்ளது.

இஞ்சிப் பொதி ஏத்தி ஒங்க மாமமாரு

இளநேரம் வண்டி போட்டு

இஞ்சிப் பொடி மணக்க ஒங்க மாமமாரு

இந்திரரும் போகும் பாதை

மஞ்சப் பொதி ஏத்தி ஒங்க மாமமாரு

சாயங்காலம் வண்டி கட்டி

மஞ்சப்பொடி மணக்க ஒங்க மாமமாரு

மந்திரரும் போதும் பாதை (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் தாய்மாமன் பெருமையைச் சுட்டுவதாக அமைந்துள்ளது.

கடல்ராசு பவளமால

கண்ணிராசு வேப்பமால

பச்ச மரம் வெட்டி

பால் வடிய தொட்டிகட்டி

தொட்டிகட்டி எங்க ஐயா

துரைமகனை போட்டாட்டி

தெக்க நிலம் வாங்கி

தென்னம் பதியலிட்டு

தென்னங் கன்றைக் கொண்டு வீசாதிங்க

செல்லமகன் கண்ணசற

வடக்க நிலம் வாங்கி

வாள பதியலிட்டு

வாளையைக் கொண்டு வீசாதிங்க

வண்ணமகன் கண்ணசற (கள ஆய்வு)

இப்பால் தம்முடைய செல்வச் செழிப்பை வெளிப்படுத்துவதாக அமைந்துள்ளது.

இஞ்சி அரைக்காணி

எலுமிச்ச முக்காணி

இஞ்சிக்கி பாஞ்ச தண்ணி

எலுமிச்சைக்கு பாயலியே

மஞ்சள் அரைக்காணி

மருள் போட்ட முக்காணி

மஞ்சளுக்கு பாஞ்ச தண்ணி கண்ணே

மருளுக்கு பாயலியே

ஆரிராரிராரோ கண்ணே

ஆரிராரிராரோ (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் வயலில் தண்­ர் இல்லாமையைக் காட்டுவதாக அமைந்துள்ளது.

ஆரிராரோ கண்ணே ராராரோ

நாகமலைச்சாமி ஆரிராரோ ராராரோ

கண்ணே ஒறங்கு நாகமலைச்

சன்னதியிலே இடிமுழங்க

நாகமலைச் சாமி வர்ற வருவாரு

மல்லிகைப்பூ பூப்போல நாகமலை

மல்லி அளகு பூப்போல நாகமலை

மல்லி அளகு மாதந்த மணியடிக்கு நாகமலைச்சாமி

ஆடித்தவசுக்கு அலங்காரம்

ஆரிராரோ கண்ணே ராராரோ (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் வலையர் மக்கள் தாங்கள் வணங்குகின்ற தெய்வத்தின் சிறப்பினைக் கூறுவதாக அமைந்துள்ளது.

கும்மிப்பாடல்கள்:-

நாட்டுப்புறங்களில் வாழும் மக்கள் ஒன்று கூடி மகிழும் இயல்புள்ளவர்கள். அவ்வாறு ஒன்று கூடி மகிழும் விளையாட்டாக அமைவதே கும்மியடித்தல். திருவிழாக் காலங்களிலும் பண்டிகைக் காலங்களிலும் ஒய்வாக இருக்கும் பொழுதும் கும்மியடித்துப் பாடல்கள் பாடி மகிழ்வர். இவ்வாறு கும்மி அடித்துப் பாடும் பாடல்கள் கும்மிப் பாடல்களாகும். வலையர் இனத்தில் கோவில்களில் விழாக்கள் நடைபெறும் அன்று பெண்கள் கும்மியடித்துப் பாடுவது வழக்கம். இப்பாடல்கள் தாங்கள் வழிபடும் தெய்வத்தின் சிறப்பினையும், தங்கள் ஊரின் சிறப்பினையும் கூறுவதாக அமைந்துள்ளன. அவற்றுள் சில உதாரணங்களைக் காண்போம்.

மந்தையம்மாள் கோவிலிலே

மானு விளையாட

அம்மா நாங்க விளையாட

அம்மா சனங்கள் வந்து கூட

மானெடுத்து வில மதிக்கும்

மந்தையம்மாள் தாயே

தானான தானான

தானான தானான (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் மந்தையம்மாள் தெய்வத்தினை வாழ்த்திப் பாடுவதாக அமைந்துள்ளது.

நாகமல கோயிலே நாகம் விளையாட

அம்மா நாகம் விளையாட

அம்மா நாங்க விளையாட

அம்மா சனங்கள் வந்து கூட

நாக ரட்டினம் வில மதிக்கும்

நாகமலச் சாமி

தானான தானான

தானான தானான (கள ஆய்வு)

இப்பாடல் வலையர் இன மக்களின் குல தெய்வம் நாகமலைச் சாமியை வாழ்த்துவதாக அமைந்துள்ளது

பாதி தேரில் மீனாட்சி

பக்கத்து தேரில சொக்கரு

தன்னான னானான தன்னான னானான

உங்க தட்டு வலையல அவ

முன்னூறு கோட்டைக்கு நெல்லளத்து

சனங்க பார்த்துட்டு

கையலற நோறாங்க

ஆத்துக்கு கீளபுறம் மீனாட்சி மதுரமீனா

அண்ணனக் கண்டு சிணங்குறாளம்

தன்னான னானான தன்னான னானான

தன்னான னானான தன்னான னானான

கொடுத்த சீரெல்லாம் பத்தாதுன்னு அவ

இழுத்து முக்காடு போடுறாளாம்

தன்னான னானான தன்னான னானான

தன்னான னானான தன்னான னானான

இப்பாடல் மதுரை சொக்க நாதனையும் மீனாட்சியையும் வாழ்த்திப் படுவதாக அமைந்துள்ளது.

ஆரத்திப் பாடல்கள்:-

நாட்டுப்புற மக்கள் இன்பத்திலும் துன்பத்திலும் ஒன்று கூடி உணர்வுகளைப் பரிமாறிக் கொள்ளும் இயல்புடையவர்கள். இவர்கள் குடும்ப நிகழ்வுகளான திருமணம் போன்ற சடங்குகள் செய்யும் பொழுது பாடல்கள் பாடுவது உண்டு, திருமணம் முடித்த பின்பு மனமக்களுக்கு ஆரத்தி எடுக்கும் பொழுதும் பாடல்கள் பாடுவது உண்டு. அதனை ஆரத்திப் பாடல்கள் என்பர்.

ஆராரு வாராரு

மாமன்மாரு வாராரு

மாமன் இட்ட பந்தலுக்கு

பந்தல் தெரு நெருங்க

பந்தக்காலு சோதிமின்ன

வெத்தல கட்ட மாமன்மாரு

விட்டெறிஞ்சு வாராங்க

பாக்கு கட்ட மாமன்மாரு

பகுஞ்சறிந்து வாராங்க

சுண்ணாம்பு கட்ட மாமன்மாரு

சூரெறிஞ்சு வாராங்க

முழுங்காலு தண்ணியில மாமன்மாரு

முகங்களுவி வாராங்க

கடங்காலு தண்ணியில மாமன்மாரு

கால்களுவி வாராங்க

கும்புட்ட கையிக்கு

என்னென்ன அடையாளம்

காலுக்குத் தண்டையம்மா

கைக்கு விடகாசு

நெத்திக்கு சிலம்பம்மா

நிலம் பார்க்க கண்ணாடி

போதும் போதும் என்று சொல்லி

மாமன்மாரு பூ மணக்க கொண்டாங்க

போடுங்க ஒரு குலவை

பொன்னாங்க மணிக்குலவை

நேருக்கு ஒரு குலவை

நிறுத்துங்க மணிக்குலவை (கள ஆய்வு)

ஆரத்தி எடுப்பவர் மணப்பெண்ணின் தங்கை மணமகன் வரும் போது தன் வீடு சிறப்படைகிறது என்பதற்காக பந்தல் நெருநெருங்கபந்தக்காலு, சோதி மின்ன, எனப்பாடுகின்றனர். ஆரத்தி எடுத்து முடித்த பெண்ணிற்கு மனமகன் தன்னால் இயன்ற பொருட்களை பணத்தைக் கொடுக்க வேண்டும். ஆரத்தி எடுத்த பெண்ணிற்கு மனமகன் கொடுக்க வேண்டிய பொருட்களை இப்பாடல் விளக்குகிறது.

இப்பாடல் அனைத்தும் ஏட்டில் எழுதப் பெறாதவையாக இருந்தாலும் மக்கள் யாவரும் பாடிக் கொண்டே இருக்கின்றார்கள். இப்பாடல்கள் முழுவதும் வலையர் இன மக்களின் மகிழ்ச்சியினையும் சிறப்பினையும் அவர்கள் வாழ்வியல் கூறுகளையும் காண முடிகிறது.

நன்றி: வேர்களைத் தேடி

 - திருமதி. இரா. இராஜலெட்சுமி

வலையர்( முத்தரையர் ) பெயர்காரணம்:

பண்டைய காலத் தமிழ்நாட்டில், ஆஸ்திரேலியாவின் தென் பகுதியில் உள்ள மக்கள் போரில் போரிடும் போதும் விலங்குகளை வேட்டையாடும் போதும் ஒரு விதமான ஆயுதத்தை பயன்படுத்தியுள்ளனர்.அது செய்வதும் அதை பயன்படுத்துவதும் மிக கடினமாக இருந்துள்ளது...

அந்த ஆயுதத்தை குறியை நோக்கி எறியும் போது தாக்கிவிட்டு எறிந்தவரிடமே வந்துவிடும்......அந்த ஆயுதத்தை இந்தியாவில் நமது வீரவலையர்கள் மட்டுமே பயன்படுத்த தெரிந்திருந்தனர்.அந்த ஆயுதத்தின் பெயர் "வல்லயம்".

நம் இனத்தவர் மட்டுமே இதை சிறப்பாக பயன்படுத்தி வந்துள்ளனர்.வல்லையம் என்ற ஆயுதத்தை பயன்படுத்தியதாலே நமக்கு வலையர் என்று காலப்போக்கில் வந்துள்ளது.

வீர வலையரை வென்றவரில்லை.......

வீர அம்பலகாரர் வீழ்ந்ததில்லை........

வீர முத்தரையர் தோற்றத்தில்லை........

வீரவலையர் வீரமுத்தரையர்

வலையன் என்ற பேரை பயன்படுத்தாதே....அது கேவலமா இருக்கும்......மத்தவங்க ஒரு மதிரியா பர்ப்பாங்கன்னு சொல்ட்ர இன சகோதரர்களே.....உங்களுக்கு எப்படி புரிய வைப்பேன்......

உழைப்புக்கும் வீரத்துக்கும் தன்மானத்துக்கும்

பெயர்போனவர்கள் வீரவலையர்களே....

வலையர்கள் வணங்கும் சாமிகளுக்கு சக்தி அதிகம்,

தன் தன் மானத்துக்கு இழுக்கு என்றால் எவரா இருந்தாலும் விடமாட்டாங்க.....

இதே வலயர்கள்தான் மதுரை மாவட்டம் எழியார்பத்தி-வலையன்குலம் கிராமத்தில் தன் மன்னரின் புகைப் படத்துக்கு செருப்பு மாலை போட்ட தலித்துகளுக்கு ஒரு பெரிய கலவரத்தின் மூலம் அவர்களின் நெஞ்சில் ஒரு பெரிய கலக்கத்தை ஏற்ப்படுத்தினர்.

அதே போல திண்டுக்கல் மாவட்டம் பரப்புதூரில் நடந்த கலவரம்....இதையெல்லாம் செய்தது தன் இனத்தின் மானத்தை காக்க போரிட்ட வீர வலையர்கள்....

இது ஏன் எங்க ஊருக்கு பக்கத்திலேயே கடியாபட்டி என்னும் ஊரில் நமக்கு எதிரி என்று சொல்லும் முக்குலத்தோரையே ஒரு கலவரத்தில் அடித்து விரட்டி,ஊரைவிட்டு தள்ளி ஒதுக்குபுரமாக குடியேர வைத்துள்ளனர்.

இதை செய்ததும் நம் வீர வலையர்களே.....

வெள்ளையர்களின் அடக்கு முறைக்காக எதிர்த்து போரிட்டதில் அதிக பங்கு வலையர்களுக்கே....ஆங்காங்கே கலகம் செய்தல்,திருடுதல்,வெள்ளையர்களை வளிமறித்தல் இது போன்று செய்து வந்துள்ளனர்.....

இதனாலேயே வெள்ளையர்கல்ளின்

குற்றப் பரம்பரச் சட்டத்தின் கீழ் வலையர்கள் கொண்டுவரப்பட்டனர்.(அச்சட்டத்தின் கீழ் உள்ள முக்கிய மூன்று இனங்கள் வலையர்,பிறமலைக்கல்லர்,மறவர்)

பின்னர் நவீன கால மாற்றதினை உண்ர்ந்து மற்ற இனத்தவர்கள் தங்களையும் மாற்றிக்கொண்டு வந்துள்ளனர்.ஆனால் நம்மவர்கள் அதில் கொஞ்சம் தடுமாறி வந்துள்ளனர்.

தானாக முன்னேர முடியாமல் வழி சொல்ல ஆள் இல்லாமல் காடு போன பாதையிலேயே வாழ்ந்துள்ளனர்.முன்னேரிக் கொண்டிருக்கும் மற்ற இனத்துக்கு அவர்களின் முன்னேற்றத்துக்கு படிக்கட்டாகவே மாறி வந்துள்ளனர்.

எங்க ஊரிலேயே எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் அந்த காலத்தில் ஒரு கட்டிக் கூழுக்காக தன் ஒரு வயலையும் வல்லம்பர் இனத்தவருக்கு தாரை வார்த்துள்ளனர்.....பிற்காலத்தை நன்கு உணர்ந்த அவர்களும் அன்று ஒருநாள் பட்டினி இருந்து நம்மவரிடம் நிலத்தை கைப்பற்றி உள்ளனர்....

இவ்வாறு நல்லா வரவேண்டிய நம் வீர வலையர் இனம் இன்று நம்மவர்களாலே கிண்டல் செய்யப்படுகிர அவல நிலையையும் நாம் காணமுடிகிறது.இன்னிலை கண்டிப்பாக மாறும்,

நம் இனம் ஆட்ச்சியில் ஏறும்.

இதுவும் கடந்து போகும்.............

கம்பர் முத்தரையர் குலத்தை சேர்ந்தவர் தான் அதற்க்கு தக்க ஆதாரங்கள் .

கம்பர் இராமாயணம் பாடிப் பெரும் புகழ்பெற்றவர்கம்பன். தமிழ் இலக்கியத்தில் கம்பர் இராமாயணமே மிகப்பெரிய இதிகாசம். வால்மீகியைப் பின்பற்றி எழுதியிருப்பதாகக் கம்பரே சொல்லுகிற போதிலும், கம்பராமாயணம் சமஸ்கிருத மூல நூலின் மொழிபெயர்ப்பு ஆகாது; அதன் தழுவலும் இல்லை; கதை நிகழ்ச்சிகளைச் சொல்லுகிற பொழுதிலும், அதன் முக்கிய பாத்திரங்களைப் படைக்கும் முறையிலும், கம்பன் தனித்த உத்திகளை வால்மீகியிலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டு கையாளுகிறான். ஆழமான கவிதை அனுபவத்தையும் புலமைத் திறனையும் கற்பனை ஆற்றலையும் கம்பனின் கைவண்ணமாகப் பார்க்கிறோம்.

எத்தனையோ பெரும் புலவர்கள் இந்திய மொழிகளையும் கீழைநாட்டு மொழிகளையும் இராம கதை எழுதிப் பெருமைப் படுத்தியிருக்கிறார்கள். அவர்களைப் போலவே கம்பனும் தன்னுடைய கதையில், அதன் வருணனையில் தன் காலத்து நிகழ்ச்சிகளையும் தான் வாழும் தமிழ்நாட்டின் சாயலையும் இடையிடையே புகுத்துகிறான் அல்லது படம் பிடித்துக் காட்டுகிறான். எனவே அவன் காட்டும் கோசலநாடு சோழநாடே என்று கூறலாம். நிலாவின் பெருமையை எடுத்துரைக்கும் பொழுது அவனுக்கு ஆதரவு வழங்கிய வள்ளலான திருவெண்ணெய் நல்லூர் சடையப்ப வள்ளலின் புகழ் போல, நிலவின் ஒளியும் எங்கும் பரவியிருந்தது என்று சொல்லி தன் வாசகர்களைக் கம்பன், காந்தம் போல தன்பாலும் தன்னைப் புரந்த(ஆதரவளித்த) வள்ளலின் பாலும் ஈர்க்கிறான். சமஸ்கிருத மொழியில் எவ்வாறு சொல்வன்மை பெற்றிருந்தானோ அவ்வாறே, கம்பன் தமிழ் மொழியிலும் சொல்வன்மை(நாவன்மை) பெற்றிருந்தான்.

சில சமயம், கம்பனும் ஏனைய தமிழ்ப்புலவர்கள் போல, பாவியல் மரபில் சிக்கிக் கொள்கிறான்; அவற்றின் போக்குக்குக் கட்டுப்பட்டு விடுகிறான். சான்று: மிதிலைக்கு இராமன் வந்தவுடன் எதிர்பாராத விதமாக இராமனும் சீதையும் சந்தித்துவிடும் சந்தர்ப்பத்தில் அவர்களுடைய உணர்ச்சிகள் எவ்வாறு இருந்தன என்பதை, மிக விரிவாக விவரிக்கிறான். இராமனுடைய மோதிரத்தை அநுமான், சீதையிடம் கொடுத்த பொழுது சீதைக்கு இருந்த உணர்ச்சிகளையும் கம்பன் விவரிக்கிறான்; கணவனுடன் மீண்டும் கூடி விட்டது போலச் சீதை நினைத்து மகிழ்ந்தாள் என்று மட்டும் வால்மீகி சொல்லியிருக்கிறான். கம்பன் அதோடு நிறுத்தவில்லை, அதை இன்னும் விரிவாகக் கூறுகிறான். ஆனால், தசரதனுடைய அசுவமேதயாகம் முதலியவற்றை வால்மீகி சொல்வதைவிடச் சுருக்கமாகவே கம்பன் தெரிவிக்கிறான்.

கம்பனைப் பற்றிய கட்டுக்கதைகள்

கம்பனைப் பற்றிய பல கட்டுக்கதைகள் உண்டு. அவற்றிலிருந்து சில உண்மைகள் நமக்குத் தெரியவருகின்றன. அவையாவன: அவன் தகப்பன் பெயர் ஆதித்தன்; பிறந்த ஊர் நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் மயிலாடுதுறை வட்டம் திருவழுந்தூர் என்றழைக்கப்படும் தேரழுந்தூர் ஆகும். சாதியால் உவச்சன்; எம்.ஜி.ஆர்ஆட்சிக்காலத்தில் கம்பருக்கு ஒரு மணிமண்டபம் கட்டப்பட்டுள்ளது. புதுவையில் திரிகார்த்த சிற்றரசனாக விளங்கிய சரராமன் என்ற சடையப்ப வள்ளலால்பாராட்டப்படும் வாய்ப்பு கம்பனுக்கு தன் இளமையிலேயே ஏற்பட்டது. இந்த வள்ளல் பெயர் விக்கிரம சோழன் உலாவிலும்,

மூவலூரிலும் திருக்கோடிக் காவலிலும்(ஆண்டு குறிப்பிடாமல் உள்ள)கல்வெட்டுக்களில் காணப்படுகிறது. இவன் கங்க வமிசத்து சேதிரையன் என்று இக்கல்வெட்டுக்களில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. கம்பனை அவன் காலத்துச் சோழ அரசனும் பாராட்டி அவனுக்கு கம்பநாடு என்று பெயரிடப்பட்ட பெருவாரியான நிலத்தை அன்பளித்தான்; கவிச்சக்கரவர்த்தி என்ற பட்டத்தையும் சோழ அரசனே அவனுக்கு வழங்கினான்.

அவன் இராமாயணத்தை எழுதினான், அந்தக் காவியத்தில் அதன் கருப்பொருளில் அவனுக்கு இருந்த பக்தி அளவு கடந்தது. அதனாலேயே இதைத் தமிழில் எழுத முன்வந்தான். இராமன் வனவாசம் முடிந்து அயோத்தி திரும்பி வந்து முடிசூட்டிக் கொள்ளும் வரை மட்டுமே கம்பன் எழுதியது எனினும், உத்தர காண்டம், ஒட்டக்கூத்தனாலோ அல்லது வாணிதாசன் என்ற வாணியன் தாதன் என்பவனாலோ எழுதப்பட்டதாகவும் சொல்லப்படுகிறது.

அவனுடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கை பற்றிக் கூறப்படும் விவரங்கள் அவ்வளவு நம்பகத்தக்கவை அல்ல. திருவொற்றியூரில் சதுரானன பண்டிதருடைய சைவமடத்தில் வள்ளி என்ற தாசியைச் சந்தித்து அவள் மீது கம்பன் காதல் கொண்டானாம். வள்ளியின்பால் கம்பன் கொண்ட காதலையும் அவனைக் காதலிக்கும் மற்றொருத்தியிடம் அவனுக்கு ஈடுபாடு இல்லாததையும் "தமிழ் நாவலர் சரிதை"யில் சில செய்யுள்கள் தெரிவிக்கின்றன. பாண்டியன், காகதிய ருத்திரன் உட்பட்ட தன் காலத்திய அரசர்கள் எல்லோராலும் கம்பன் பாராட்டப் பெற்றான். இவனுடைய பெரும் புகழ்க்கண்டு சோழ அரசனே பொறாமையடைந்து, இவனை கொன்றுவிட சதி செய்ததாகவும், தானே இருந்து அவனைக் கொலை செய்ததாகவும் கட்டுக்கதைகள் உண்டு. இவற்றை சரிபார்க்க ஆதாரங்கள் இல்லை.

கம்பனின் காலம்

கம்பனின் காலத்தைப் பற்றிய மாறுபட்ட கருத்துக்கள் உண்டு ஒட்டக்கூத்தன், சேக்கிழார்ஆகியோருக்கு அவன் சமகாலத்தவன் அல்லது அவர்களுக்கு அடுத்த தலைமுறையினன் என்று உறுதியாகச் சொல்லலாம். சடையப்ப வள்ளலின்பெயர் இடம்பெற்றுள்ள கல்வெட்டுக்களில் உள்ள லிபியும் தியாக மாவிநோதன் என்பவனுக்கு உரிய சோழநாடு என்று கம்பன் சொல்லியிருப்பதும் இந்தக் கருத்தை உறுதிபடுத்துகின்றன. தியாக மாவிநோதம் என்பது மூன்றாம் குலோத்துங்கனின் பட்டப் பெயர்களுள் ஒன்று.சீவக சிந்தாமணியின் எதிரொலியையும் கம்பன் காவியத்தில் பார்க்க முடிகிறது. எனவே இது சீவக சிந்தாமணியின் காலத்தை அடுத்தது கம்பனின் காலம் என்று சொல்லலாம்.

இராமாயணம் தவிர ஏரெழுபது, சடகோபர் அந்தாதி, மும்மணிக்கோவை(இப்போது மறைந்துவிட்டது) ஆகியவற்றை கம்பன் எழுதியதாகச் சொல்லப்படுகிறது. மும்மணிக் கோவையை விமர்சனம் செய்த வாணியந்தாதன், கம்பனின் கவிதையைத் தாக்கியுள்ளான். ஏரெழுபது, திருக்கை வழக்கம் இரண்டும் உழவுத் தொழிலில் ஒப்பாரும் மிக்காருமின்றி விளங்கும் வேளாள மரபுக்கு ஏற்றம் தர எழுதப்பட்டவை. ஏரெழுபது ஒரு பேரவையில் படித்து அரங்கேற்றப்பட்டது. அவ்விழாவில் சடையன்(சடையப்ப வள்ளல்) மகன் சேதிராயன் பாம்பு கடியால் இறந்தான். உடனே, கம்பன் இரண்டு வெண்பாக்கள் பாடி உயிர்ப்பித்தான் என்றும் செவிவழிச் செய்தி உள்ளது.

இராமாயணத்தை ஸ்ரீரங்கத்தில் அரங்கேற்றிய போது, அங்குப் பள்ளி கொண்டிருக்கும் அரங்கநாதப் பெருமாளை வேண்டி ஒரு அந்தாதியும் கம்பர் இயற்றினார். தன் பக்தர்களுள் பிரியமான சடகோபர் மீது 100 பாடல்கள் பாடவேண்டுமென்று திருவரங்கத்தில் கோயில் கொண்டிருக்கும் பெருமான், கம்பனுக்கு கட்டளையிட்டாராம். சிற்றிலக்கியங்கள் சிறு நூல்கள் ஆகியவற்றை நாடறிந்த பெரும் புலவர்கள் இயற்றினார்கள் என்று சொல்லி அவற்றுக்கு பெருமை தேடுவது இந்திய இலக்கியங்களுக்கு பொதுவான மரபு. இந்த இரு நூல்களுள் பொருளாழமோ இலக்கியச் சிறப்போ மருந்துக்கும் இல்லை. எனவே அவை கம்பனின் படைப்பு என்ற கருத்து ஒப்புக்கொள்ளத் தக்கதல்ல.

கம்பர் முத்தரையர்(வலையர்)

முத்தரைகள் வீரத்தில் மட்டுமல்ல கல்வியிலும்,விவேகத்திலும் சிறந்து விளங்கினர்:
முத்தரையர்கள் கல்வியில் பின் தங்கியவர்கள் என்ற கூற்றை பொய்யாக்கி கலவியிலும்,விவேகத்திலும் “சங்க காலம்”தொட்டே புகழின் உச்சியில் இருந்திருக்கின்றனர். இவற்றை மெய்ப்பித்தவர் மகான் கம்பர்..கம்பர் முத்தரையர்(வலையர்) இனத்தை சார்ந்தவர்...
கம்பர்:
ராமயந்திற்கு உரை எழுதியவர்.
சிறந்த ஞானி,தமிழ் புலவர் பெறுமான்.....
“இந்த பதிப்பில் உள்ள கருத்துக்களை நான் தமிழில் மொழிபெர்யர்த்து சுருக்கமாக தந்துள்ளேன்.சில விரும்பத்தகாத கருத்துக்களை தவிர்த்து நாம் அறிய வேண்டிய பெருமை படவேண்டிய கருத்தை மட்டும் தந்துள்ளேன்.”
கட்டுரையின் சுருக்கம்:
[ கம்பா! கலைஞா!
வம்பா! வளைபயலே! ]
“Kambaa! Kalaigna!
Vambaa! Valai Payalae!”
meaning, Oh Kambaa, a great poet and artist. Poking fun at me? You Valaiyar kid! Had Kambar left Kaalamegam to sing the next line, it would have insulted him for the position he was holding in the kingdom. The point of the legend is not about the casteism, but the shrewdness and meticulousness of the both the poets that they maintained the decency of each other in a public place.
இந்த கட்டுரைய முழுமையாக பார்க்க:
http://rprabhu.blogspot.in/2007_02_01_archive.html
தமிழாக்கம்:
காளமேகமும் கம்பரும் சங்ககால சமகால புலவர்கள்; இருவரும் பணபலம் மிகுந்து இருந்தாலும் எளிமையாய் வாழ்பவர்கள்.
காளமேகத்தை காட்டிலும் கம்பர் புகழின் உச்சியில் இருப்பவர்.அரசருக்கு அறிவுரை சொல்லுமம் அளவு பெரியவர்.ஒருநாள் கம்பர் தன் மனைவியுடன் நகர் வலம் வந்துகொண்டு இருந்தார்.காளமேகம் தன் ஆதரவலர்களுடன் தரையில் அமர்ந்த்திருந்தார்.காளமேகம் கம்பரை பார்க்கிறார். அவரைய பற்றி
கம்பா! கலைஞா!
என்ற இருவரியை படுகிறார். கம்பர் அதற்கு ஒரு பொன்முடியை காளமேகத்திற்கு பரிசாக தந்துவிட்டு திரும்புகிறார்.
“அந்த இரு வரிக்கு ஏன் பரிச்சளிதிர்கள்” என்று கம்பரின் மனைவி வினவுகிறார்.
கம்பர் தன் மனைவியிடம் அடுத்த இரு வரியை பாடுகிறார்.
வம்பா! வளைப்பயலே!
அடுத்த இருவரி தன் சாதியை சுட்டுவதாகவும்,அதை தவிர்க்கவே தான் பொன்முடியை பரிசளித்ததாக கூறினர். அவ்வாறு தன் சாதியை வெளிகட்டுதல் தான் வகிக்கும் உயர்ந்த பதவிக்கு உகந்தந்து அல்ல என்று கம்பர் எண்ணுகிறார்...

R. Prabhu's Notes: February 2007

rprabhu.blogspot.com

கம்பர் முத்தரையர்

3.1 கவிச்சக்கரவர்த்தி கம்பர்

கம்பராமாயணத்தைத் தமிழில் இயற்றிய பெரும் புலவர் கம்பர். கம்பர் கவிச்சிறப்பு தமிழிலக்கிய வரலாற்றில் தலை சிறந்ததாக அறிஞர்களால் போற்றப்படுகிறது. கவிச் சக்கரவர்த்தி கம்பரைப் பற்றி மகாகவி பாரதியார்தமது சுயசரிதையில் “கம்பர் என்றொரு மானுடன் வாழ்ந்ததும்” என்று குறிப்பிட்டு உள்ளார். “கல்வி சிறந்த தமிழ்நாடு புகழ்க் கம்பர் பிறந்த தமிழ்நாடு” என்றும் அவர் பாராட்டி உள்ளார். “அம் புவியில் மக்கள் அமுதம் அருந்த வைத்த கம்பர் கவியே கவி” (அம் - அழகிய; புவி - உலகம்) என்று கவிமணி தேசிகவிநாயகம் பிள்ளை போற்றி உள்ளார். தமிழ்மொழிக்குத் தவச் சிறப்புத் தந்தது என்ற பொருளில் நாமக்கல் கவிஞர், “தமிழ்மொழி தனக்கு ஒரு தவச்சிறப்பைத் தந்தது கம்பரின் கவிச் சிறப்பே” என்று புகழ்ந்து உள்ளார். “கல்வியிற் பெரியன் கம்பன்” எனவும் “கம்பன் வீட்டுக் கட்டுத்தறியும் கவிபாடும்” எனவும் வரும் பழம் தொடர்கள் கம்பரின் சிறப்பை வெளிப்படுத்தும்.

3.1.1 கம்பர் - பெயர்

கம்பர் தஞ்சை மாவட்டத்துத் திருவழுந்தூர் என்னும் ஊரில் பிறந்தவர். இதனைத் தனிப்பாடல் ஒன்று விவரிக்கிறது. கம்பர் என்ற பெயர் பற்றிப் பல்வேறு கதைகள் வழங்குகின்றன. கம்பர் உவச்சர் குலத்தில் (பூசாரிக் குலம்) பிறந்தமையால் பெற்ற பெயர் என்று கூறுவர். காளி கோயிலில் பூசை செய்யும் மரபினர் என்று உவச்சர்கள் சுட்டப்பெறுகின்றனர். கம்பர் குழந்தையாகக் காளி கோயில் கம்பத்தின் அருகே கிடந்தமையால் இப்பெயர் பெற்றார் என்பர். கம்பங் கொல்லையைக் காத்து வந்தமையால் கம்பர் என்று அழைக்கப்பட்டார் என்றும் கூறுவர். காஞ்சிபுரத்தில் உள்ள இறைவனாகிய ஏகம்பன் தேவாரப் பதிகங்களில் ‘கம்பன்’ என்றே சுட்டப்படுகிறான். அந்தப் பெயர் இவருக்கும் இடப்பட்டது என்பர்.

3.1.2 கம்பர் - காலம்

கம்பரது காலத்தைப் பற்றி மூன்று வேறு கருத்துகள் நிலவுகின்றன.

இராமாயணத்தின் தொடக்கத்தில் “கம்பர் தனியன்கள்” என்ற தலைப்பில் 17 பாடல்கள் உள்ளன. இவற்றில் ஒரு பாடலில் எண்ணிய சகாப்தம் எண்ணூற்று ஏழின் மேல் என்ற தொடர் அமைந்துள்ளது. இத்தொடர் இராமாயணம் எழுதப்பட்ட காலத்தை உணர்த்துவதாக உள்ளது.

இப்பாடலை ஆதாரமாகக் கொண்டு கம்பர் இராமாயணத்தை அரங்கேற்றிய காலம் கி.பி. 885 என்று அறிஞர்கள் கூறுவர். ஆனால் இத்தனியன்கள் கம்பர் காலத்திற்கும் பின்னால் 16ஆம் நூற்றாண்டில் யாரோ சிலர் எழுதி இடைச் செருகலாகச் சேர்த்திருக்க வேண்டும் என்று வையாபுரிப் பிள்ளை கருதுகிறார்.

இதே போல் ஆவின் கொடைச் சகரர் என்ற பாடலை ஆதாரமாகக் கொண்டு கம்பர் காலம் கி.பி. 978 என்று சிலர் விளக்கி உள்ளனர். இது முதலாம் இராசராச சோழனுக்கு முன்பு இருந்த உத்தம சோழன் காலம் ஆகும். இந்தக் காலத்தையும் சில சான்றுகள் கொண்டு அறிஞர்கள் மறுத்து உள்ளனர்.

கம்பருடைய காலம் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் வாழ்ந்த காலம் என்று அறிஞர் பலரும் கூறி உள்ளனர். மூன்றாம் குலோத்துங்கன் வாழ்ந்த காலம் கி.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டு ஆகும். கி.பி. 1376இல் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு கன்னடக் கல்வெட்டை இந்த இடத்தில் குறிப்பிட வேண்டும். அந்தக் கல்வெட்டு தோன்றிய காலத்திற்கு முன்பு இரண்டு தலை முறை காலமாகக் கம்பராமாயணம் கன்னட நாட்டில் வழங்கி வந்ததைத் தெரிவிக்கிறது. எனவே கி.பி. 1325க்கு முன்பே கம்பர் காவியம் தோன்றி இருக்க வேண்டும் என்று மா.இராசமாணிக்கனார்கருதுகிறார்.

கம்பர், சீவக சிந்தாமணி ஆசிரியர் திருத்தக்க தேவருக்குப் பிற்பட்டவர் என்பது அறிஞர் பலரும் ஒப்புக் கொண்ட உண்மை. கம்பர் சோழ மன்னனோடு மாறுபட்டு ஆந்திர நாட்டில் சில காலம் தங்கினார். அவர் தங்கி இருந்த நாடுஓரங்கல் என்பது ஆகும். அந்த நாட்டின் அரசன் பிரதாபருத்திரன் ஆவான். அவன் காலம் கி.பி. 1162 - 1197 வரை ஆகும். இதே கால கட்டத்தில் சோழப் பேரரசனாக இருந்தவன் மூன்றாம் குலோத்துங்கன் ஆவான். இவன் காலம் கி.பி. 1178 - 1208 வரை ஆகும். எனவே கம்பர் காலம் கி.பி. 12ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி என்று முடிவு கூறலாம்.

3.1.3 கம்பர் இயற்றிய நூல்கள்

வடமொழியில் வான்மீகி எழுதிய இராமாயணத்தைக் கம்பர் தமிழில் இராமகாதையாக இயற்றினார். அவர்தம் நூல்களுள் இதுவே தலைசிறந்த நூல்ஆகும். இதுவன்றி வேறு சில நூல்களையும் எழுதியதாகக் கம்பர் பற்றிய கதைகள் கூறுகின்றன. கம்பர் உழவுத் தொழிலையும் உழவரையும் பாராட்டி எழுதிய நூல்கள் ஏர் எழுபது, திருக்கை வழக்கம் என்பன. கலைமகளின் (சரசுவதி) அருளைப் போற்றி எழுதிய நூல் சரசுவதி அந்தாதி ஆகும்.நம்மாழ்வார் பன்னிரு ஆழ்வார்களில் ஒருவர். இவர் மீது கம்பர் கொண்ட ஈடுபாட்டைச் சடகோபர் அந்தாதி என்னும் நூல் வெளிப்படுத்துகிறது. கம்பர் செய்ததாக மும்மணிக்கோவை என்ற நூலையும் தனிப்பாடல் ஒன்றுதெரிவிக்கிறது.

3.1.4 கம்பரைப் பற்றிய கதைகள்

கம்பர் பற்றிய பல்வேறு கதைகள் வழங்குகின்றன. கம்பரின் தந்தைஆதித்தன் என்றும், மகன் அம்பிகாபதி என்றும் அக்கதைகள் கூறுகின்றன. அம்பிகாபதி பெரும் கவிஞனாக விளங்கி உள்ளான். சோழ மன்னனின் மகள்அமராவதி இவன் மேல் காதல் கொண்டாள். இக்காதல் காரணமாக அம்பிகாபதி மன்னனால் கொல்லப்பட்டதாகக் கதை ஒன்று கூறுகின்றது. மகனின் பிரிவால் கம்பர் பெருந்துயர் அடைந்தார். இந்தத் துயரமே இராமனைப் பிரிந்த தயரதன் துயராகவும், இந்திரசித்தைப் பிரிந்த இராவணன் துயராகவும் கம்ப இராமாயணத்தில் வெளிப்படுவதாகக் கூறுவர்.

கம்பரும் சடையப்ப வள்ளலும்

வெண்ணெய் நல்லூரில் வாழ்ந்த வள்ளல் ஒருவன் சடையப்ப வள்ளல் என்று புகழப்பட்டான். இவனே கம்பரை ஆதரித்த வள்ளல் ஆவான். தம்மை ஆதரித்த சடையப்ப வள்ளலைக் கம்பர் பத்து இடங்களில் இராமாயணத்தில் குறிப்பிட்டு உள்ளார். இந்த இடங்களில் வள்ளலின் கொடை, பண்பு, புகழ், பெருமை முதலியவற்றை நன்றியோடு பாராட்டியுள்ளார். இராமாயணத்தில் இராமன் முடிசூடும் சடங்கு நிகழ்கிறது. முடியினை வசிட்டன் புனைந்தான் என்று கூறாமல், வெண்ணெய் நல்லூர்ச் சடையன் வழி முன்னோன் எடுத்துக்கொடுக்க வசிட்டன் முடி சூட்டினான் என்று கம்பர் பாடியுள்ளார்.

கம்பரும் சோழ மன்னனும்

சோழ மன்னனுக்கும் கம்பருக்கும் மனவேறுபாடு இருந்தது என்பதைப் பல்வேறு கதைகள் சுட்டுகின்றன. எடுத்துக்காட்டாக,

மன்னவனும் நீயோ வளநாடும் உன்னதோ
உன்னையறிந் தோதமிழை ஓதினேன் - என்னை
விரைந்துஏற்றுக் கொள்ளாத வேந்துண்டோ உண்டோ
குரங்குஏற்றுக் கொள்ளாத கொம்பு

(தனிப்பாடல் திரட்டு)

(ஓதினேன் = படித்தேன்; வேந்து = மன்னன்; கொம்பு = கிளை)

என்னும் பாடல் இதை வெளிப்படுத்துகிறது.

மேலே சுட்டி உள்ள பாடல் சோழ மன்னனை வெறுத்துக் கம்பர் அந்த நாட்டை விட்டு நீங்கும்போது பாடியதாகத் தெரிகிறது. சோழ மன்னனுக்கும் கம்பருக்கும் கருத்து வேறுபாடு தோன்றியது. உடனே கம்பர், “மன்னவன் நீ ஒருவன் தானா? நீ ஆதரிப்பாய் என்று எண்ணியா நான் தமிழைக் கற்றேன்? என்னை ஆதரிக்காத மன்னர் உலகில் உண்டோ? குரங்கை ஏற்றுக்கொள்ளாத கிளையைப் பார்த்தது உண்டா? அதுபோல என்னை ஆதரிக்காதவர்களைப் பார்த்தது உண்டா?” என்று கூறி நீங்கினார்.

இதேபோல் சோழ அரசவைப் புலவர் ஒட்டக் கூத்தருக்கும் கம்பருக்கும் போட்டியும் பூசலும் இருந்தமை பற்றிய செய்தியும் உண்டு.

கம்பரும் இராமாயண அரங்கேற்றமும்

கம்பர் இராமகாதையை எழுதி முடித்த பிறகு அதனை அரங்கேற்றம் செய்ய விரும்பினார். திருவரங்கம் சென்று அங்குள்ளோரை வேண்டினார். திருவரங்கத்தில் அரங்கேற்றம் செய்யக் கேட்டுக் கொண்டார். ஆனால் அவர்கள் தில்லைத் தீட்சிதர்கள் இதற்கு ஒப்புக் கொண்டால் அரங்கேற்றம் செய்யலாம் என்று கூறிவிட்டனர். உடனே கம்பர் தில்லைக்குச் சென்றார். தில்லைத் தீட்சிதர்கள் மூவாயிரம் பேர். இவர்களை ஒரே இடத்தில் ஒரே சமயத்தில் கூட்டி ஒப்புதல் வாங்குவது இயலாமல் இருந்தது. ஒரு சமயம் குழந்தை ஒன்று பாம்பு தீண்டி இறந்து போனது. இதற்காகத் தீட்சிதர்கள் அனைவரும் ஒன்றாகக் கூடி இருந்தனர். அங்குச் சென்ற கம்பர், தமது இராமாயணத்தில் நாகபாசப் படலம்என்ற பகுதியில் எழுதிய பாடல்கள் சிலவற்றைப் பாடினார். உடனே குழந்தை பிழைத்து எழுந்தது. இதனைக் கண்ட தீட்சிதர்கள் மகிழ்ந்து கம்பரைப் போற்றினர். பின்னர்க் கம்பர் இராமாயணத்தை அரங்கேற்ற ஒப்புதலையும் தந்தனர். கம்பர் மீண்டும் திருவரங்கம் சென்று அரங்கேற்றம் செய்ய முனைந்தார்.திருவரங்கத்தார் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கச் சடகோபர் அந்தாதி பாடி,இரணிய வதைப் படலத்தை விரிவாக விளக்கிக் கூறினார். இதன் பின்னர் இராமாயண அரங்கேற்றம் நிகழ்ந்தது.

இவ்வாறாகக் கம்பர் பற்றிய பல்வேறு கதைகளை அபிதான சிந்தாமணிஎன்னும் நூல் விரிவாகக் கூறியுள்ளது.

REFERENCE:http://www.tamilvu.org/courses/degree/a011/a0112/html/a01123p3.htm

C. P. Chitrarasu (சி. பி. சிற்றரசு)

JAI MUTHARAIYAR...JAI MUTHURAJA

Mutharaiyar's 20th century,
C. P. Chitrarasu (September 4, 1908 - February 16, 1978) was an Indian politician and writer from Tamil Nadu. He was the chairman of the Tamil Nadu Legislative Council during 1970-76. He was nicknamed Sindhanai Sirpi (lit. Sculptor of thought).
Biography
Chitrarasu was born in Kanchipuram to Bethasamy and Lakshmi Ammal. His birth name was "Chinnaraj". He changed his name due to the influence of Ku. Mu. Annal Thango of the Tanittamil Iyakkam. He joined the Justice Party in the 1930s. He was an associate of C. N. Annadurai. When Annadurai left the Dravidar Kazhagam (successor to the Justice party) to form the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) in 1949, Chitrarasu followed him. He was among the DMK's leading public speakers. He started a magazine called Theepori in 1953. In 1959 he became the editor of the periodical Inamuzhakkam. In the 1950s he worked as a script writer at the Modern Theaters film company. Chitrarasu wrote a total of 23 books including biographies of world leaders and plays. He also wrote the script for the 1960 film Aada vandha theivam.

Chitrarasu was a member of DMK's general and executive councils. He was also the editor of its official newspaper Nam Naadu. He contested and lost the 1957 general elections and 1962 assembly elections from the Tirupattur and Harbour constituencies respectively. In 1970 he was elected to the Tamil Nadu legislative council and became its presiding officer (chairman). He continued in that position till 1976. He left the DMK in 1976 and joined AIDMK.
He died in 1978. In 1989, the collectorate at Velur was named after him.Opened by Mr.M.karunanithi.(Chief minister)
http://www.facebook.com/groups/mutharaiyar/

சி. பி. சிற்றரசு (செப்டம்பர் 4, 1908 - பெப்ரவரி 16, 1978) ஒரு தமிழக அரசியல்வாதி, எழுத்தாளர் மற்றும் மேடைப் பேச்சாளர். தமிழ்நாடு சட்டமன்ற மேலவையின் அவைத் தலைவராகப் பணியாற்றியவர். பெரியாரின்சுயமரியாதை இயக்கம் மற்றும் திராவிடர் கழகத்திலும் பின்னர் அண்ணாதுரையின் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்திலும் மேடைப் பேச்சாளராகப் புகழ் பெற்றவர். “சிந்தனைச் சிற்பி” என்ற பட்டமும் பெற்றவர்.

சிற்றரசு மொத்தம் 23 நூல்களை எழுதியுள்ளார். இவரது முதல் நூல் ”சிந்தனைச் சுடர்”. பின் எமிலி ஜோலா, விடுதலை வீரன், சினத்தின் குரல், சுதந்திரத் தந்தை ரூசோ, சாக்கியச் சிம்மன், மார்ட்டின் லூதர், சரிந்த சாம்ராஜ்யங்கள், உலகை திருத்திய உத்தமர்கள் போன்ற வரலாற்று நூல்களும் தங்க விலங்கு, போர்வாள், இரத்த தடாகம், சேரனாட்டதிபதி முதலான வரலாற்று நாடகங்களையும் எழுதியுள்ளார்.

1960ம் ஆண்டு வெளியான ஆட வந்த தெய்வம் படத்துக்கு வசனமும் எழுதியுள்ளார் சி. பி. சிற்றரசு ஒரு தமிழக அரசியல்வாதி, எழுத்தாளர் மற்றும் மேடைப் பேச்சாளர். தமிழ்நாடு சட்டமன்ற மேலவையின் அவைத் தலைவராகப் பணியாற்றியவர்.

பெரியாரின் சுயமரியாதை இயக்கம் மற்றும் திராவிடர் கழகத்திலும் பின்னர் அண்ணாதுரையின் திராவிட முன்னேற்றக் கழகத்திலும் மேடைப் பேச்சாளராகப் புகழ் பெற்றவர்.சிற்றரசு மொத்தம் 23 நூல்களை எழுதியுள்ளார். இவரது முதல் நூல் ”சிந்தனைச் சுடர்”. பின் எமிலி ஜோலா, விடுதலை வீரன், சினத்தின் குரல், சுதந்திரத் தந்தை ரூசோ, சாக்கியச் சிம்மன், மார்ட்டின் லூதர், சரிந்த சாம்ராஜ்யங்கள், உலகை திருத்திய உத்தமர்கள் போன்ற வரலாற்று நூல்களும் தங்க விலங்கு, போர்வாள், இரத்த தடாகம், சேரனாட்டதிபதி முதலான வரலாற்று நாடகங்களையும் எழுதியுள்ளார்.

1960ம் ஆண்டு வெளியான ஆட வந்த தெய்வம் படத்துக்கு வசனமும் எழுதியுள்ளார்.

இவரது இயற்பெயர் சின்னராஜ். காஞ்சிபுரத்தில் பெத்தசாமி -இலட்சுமி அம்மாளுக்கு 1908ம் ஆண்டு பிறந்தார். கு. மு. அண்ணல் தங்கோவின் தாக்கத்தால் தன் பெயரை சிற்றரசு என்று மாற்றிக் கொண்டார். 1930கள் முதல் அண்ணாதுரையுடன் இணைந்து நீதிக்கட்சியில் பணியாற்றத் தொடங்கினார். 1949ல் அண்ணா திமுகவை உருவாக்கிய போது அதில் இணைந்தார். 1953ல் தீப்பொறி என்னும் இதழைத் தொடங்கினார். பின் 1959ல்இனமுழக்கம் என்ற இதழின் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார். 1950களில் ஓராண்டு மாடர்ன் தியேட்டர்ஸ் திரைப்பட நிறுவனத்தில் திரைக்கதை எழுத்தாளராகவும் பணியாற்றினார்..

திமுகவின் செயற்குழு மற்றும் பொதுக்குழு உறுப்பினராக இருந்த சிற்றரசு, அதன் அதிகாரப்பூர்வ இதழான “நம் நாடு” இன் ஆசிரியராகவும் பணியாற்றினார். 1957 நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் திமுக வேட்பாளராக திருப்பத்தூர் நாடாளுமன்றத் தொகுதியில் போட்டியிட்டு தோல்வியுற்றார். 1962 சட்டமன்றத் தேர்தலில் துறைமுகம் சட்டமன்றத் தொகுதியில் போட்டியிட்டு தோல்வியுற்றார். 1970ம் ஆண்டு தமிழ்நாடு சட்டமன்ற மேலவைக்குத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு, அதன் தலைவரானார். 1976 வரை அப்பதவியில் இருந்தார்.கருத்து வேறுபாட்டால் 1976 வருடம் தி.மு.க விட்டு விலகி அ.தி.மு.க வில் இணைந்தார்.1978 இல் நொய்வாய்பட்டு மரணமடைந்தார்.

1989ல் வேலூர் மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்துக்கு அவரது பெயர் சூட்டப்பட்டது....திரு கருணாநிதி (முதலமைச்சர்) இருந்த போது.

இவர் நமது முத்தரையர் சமுகம் என்பது நமக்கு பெருமை.

தகவல் உதவி திரு கோ.திருமேனி.

http://www.facebook.com/groups/mutharaiyar/

பேட்டையின் பெருமகனார் .திரு.கா.கதிரேசன்.

பேட்டையின் பெருமகனார் .திரு.கா.கதிரேசன்.அவர்கள் .எங்களது ஊரில் நமது சமுதாயத்தில் முதல் பட்டதாரி .அனைத்து இன
சமூகத்தாரிடம் நல்ல அணுகுமுறையும் ,மதிப்பும் கொண்டிருந்தவர் .ஊருக்கு ஒரு மகுடமாய் விளங்கியவர் .அண்ணன் அவர்கள் .1972 க்கு முன்பு வரை தம்பிக்கோட்டை மைனர் பண்ணையால் ஆக்கிரமிப்பு செய்யப்பட்டு இருந்த ,ஆவுடையார் கோவிலுக்கு சொந்தமான சுமார் 66 ஏக்கர் நிலப்பரப்பில் நம்மவர்களே குடியிருந்தனர் ஆனால் அனுபவிக்கும் உரிமை கிடையாது அதில் இருந்த தென்னை மரங்கள் நம்மவர்களால் நடப்பட்டது .தேவர் இனத்தவரின் அடக்குமுறைகளுக்கும மிரட்டல்களுக்கும் ஆளாக்கப்பட்டிருந்த நம் மக்களை எண்ணி ,அதை உடைத்தெறிய புறப்பட்டார் அண்ணன் கல்லூரி படிப்பை முடித்தவுடன் சில பெரியவர்களின் துணையோடு திருவாடுதுறை ஆதினம் அவர்களை சந்தித்து நிலைமையை விளக்கினார்,இதைக்கேட்ட ஆதீனம் அவர்கள் குடியிருந்து மரம் நட்ட உங்களுக்கே அனுபோக உரிமை தருகிறேன் என்று ஒப்பந்த பத்திரம் எழுதிவிட்டார்கள் .இதனை கேள்விப்பட்ட ஆதிக்க சக்திகள் கடும் சினம் கொண்டனர் .அண்ணனை பல வகையிலும் மிரட்டினர் ,தென்னந்தோப்புகளில் தேங்காய் வ
ெட்டவந்தவர்களை நம்மவர்கள் விரட்டியடித்தனர் .அதுமுதல் அவரை போற்றத்தொடங்கினர் நம் மக்கள் .அவர் சார்ந்து இருந்த தி .மு .கவில் ,ஒன்றியப்பிரதிநிதி ,மாவட்ட பிரதிநிதி ,மாவட்ட விவசாய அணித்தலைவர் ,மற்றும் கோவிலூர் ,பேட்டை ,ஆகிய ஊர்களில் உள்ள இந்து அறநிலயதுறை திருகோவில்களின் அறங்காவலராக பதவி வகித்துள்ளார் .அண்ணன் மறைந்த நாளன்று மாவட்டத்தில் உள்ள தி.மு.க.பொறுப்பாளர்களும் ,மக்கள் பிரதிநிதிகளும் அணைத்து கட்சி ,மத சமுதாயத்தினரும் திரளாக கலந்து கொண்டனர்.அவரது இடத்தை இதுவரை யாராலும் நிரப்பமுடியவில்லை .

அவரது கல்வி சான்றிதழில் முத்துராஜா என்று குறிப்பிட்டு இருந்த காரணத்தால் தான் பார்த்து வந்த நிலவள வங்கி நிர்வாகி ,வேலை பறிக்கப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

அவரது மகன் திரு ரெத்தின குமார் முத்துப்பேட்டை பேருராட்சி மன்ற உறுப்பினராக உள்ளார் .நமது குழுவில் உள்ள ,சிவகுமார் பரமசிவம் ,பழனிவேல் பரமசிவம் ,இவர்களுக்கு தாய்மாமன் ஆவார். நன்றி

முக்குலோதோர் இனத்தவரை அடித்த முத்தரையர்

நத்தம் அருகில் சேர்வீடு என்ற ஊர் உள்ளது இங்கு நமது இனத்தவரே உள்ளனர்.நத்தம் நகரில் இவர்கள் வைப்பதுதான் நத்தம் மாரியம்மன் திருவிழா அன்று எங்கு பார்த்தாலும் நமது மன்னரின் கட்அவுட் இருக்கும்.அதுமட்டுமல்ல நமக்கென்று ஒரு கலைரங்கம் உள்ளது.இது போன்று மேலூர் அருகில் சருகுவலையபட்டி என்ற ஊர் உள்ளது . இங்கு நமது இனத்தவரை தவிர வேறு இனத்தவர் எதுவும் செய்ய முடியாது . ஒரு பிரச்னையில் முக்குலோதோர் நமது இனத்தவரை அடித்து விட்டனர் .லாரி எடுத்து சென்று அவர்கள் ஊரில் அடித்து விட்டு வந்தனர் .இனத்துக்குள் எவ்வளுவு பிரச்சினை இருந்தாலும் இந்த விசயத்தில் விட்டு கொடுக்கமாட்டார்கள்.இது நமது இனத்திற்கே உரிய குணம் ஆகும்

முத்துப்பேட்டை...

மறைந்த .திரு .வீ .நடேசன் அவர்களை தவிர ,அடக்குமுறைகள் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டிருந்த அந்த காலகட்டத்தில் ,ஆலங்காடு ஊராட்சி மன்ற தலைவராக இருந்து உள்ளுரில் கோலோச்சி வந்த பார்ப்பன பண்ணையாராலும் ,சுற்று வட்டாரத்தில் செல்வாக்குடன் இருந்த தேவர் இனத்தவராலும் நிகழும் கொடுமைகளுக்குஎதிராக பொதுஉடமை இயக்கத்தின் துணையோடு போராடினாலும் முழு தீர்வை எட்ட முடியாமல் இருந்துள்ளனர். பின்னர் 1971 ஆம் ஆண்டு நடை பெற்ற தேர்தலில் ஒன்றியப்பெருந்த்லைவர் பொறுப்பிற்கு பொதுஉடமை இயக்கத்தின் சார்பாக போட்டியிட்டு வென்றுள்ளார் .இவர் பொறுப்பு வகித்த காலத்தில் குறிப்பிடத்தக்கவை ஒரு சில ஆலங்காடு தொடக்கப் பள்ளியை ,நடுநிலை பள்ளியாக தரம் உயர்த்தியது ,பேட்டையில்(புதுக்கோட்டகம் சாலை) சாலை வசதியில்லாமல் அவதி பட்ட நம் இனத்தவருக்கு சாலை அமைத்து கொடுத்தது, கற்பகநாதர் குளம் பகுதியில் படித்து இருந்த நம் சமுதாய இளையோர்களை ஆசிரியர்களாக பனி நியமனம் செய்தது .இவருக்குப்பிறகு நம் இன வாக்குகள் பெரும்பான்மையாக இருந்தாலும் அடுத்து நடைபெற்ற தேர்தலில் யாருக்கும் வாய்ப்பு வழங்கப்படவில்லை .ஊராட்சி மன்ற தலைவராக ஆலங்காடு .திரு A . சந்திரன் போன்ற ஒரு சிலரே இருந்தனர் .மற்றைய கிராமங்களில் தேவர் இனத்தவரே நம் மக்களின் வாக்குகளை கொண்டு பதவி வகித்தனர் .இன்று நம்மவர்கள் பெரும்பாலும் வகித்து வரும் ஊராட்சி மன்ற தலைவர் பொறுப்பே பெரிய கனவாக இருந்துள்ளது .நம்மவர்கள் யாரும் தேவர் இனத்தவரை மீறி தேர்தல்களை சந்திக்க முடியவில்லை .கடும் மிரட்டல்களும் ,சில படுகொலைகளும் நம் மக்களை அச்சம் கொள்ள வைத்தது .அந்த காலகட்டத்தில் காரணம் தெரியாமல் இறந்தவர்களும் ,காணாமல் போனவர்களும் உண்டு .

இந்நிலையில் 1980 களில் முத்தரையர் சங்கம் இந்த பகுதியில் கவனம் செலுத்த தொடங்கியது .இதற்க்கு முன்னோடியாகவும் ,முழு காரணமாகவும் இருந்தவர்கள் .

ஆலங்காடு .திரு .எல் .எஸ். பாலசுப்பிரமணியன் அவர்கள் .முத்துபேட்டை பகுதியில் சங்கம் செயல்பட பல மிரட்டல்களுக்கும் .அடக்குமுறைகளுக்கும் ஆனாலும் மிக தைரியமாக எதிர்கொண்டவர் .நம் கிராம பகுதிகளில் விழிப்புணர்வு கூட்டங்களை நடத்தியவர் .ஆனாலும் வெகு சிலரே முத்தரையர் சங்கத்தில் தீவிர கவனம் செலுத்தியவர்கள் .பேட்டை .திரு கா .கதிரேசன் ,திரு .கா.சுப்பிரமணியன் .திரு இராஜகோபால்,ஆலங்காடு மேகநாதன் ,உப்பூர் தமிழழகன் (தற்போது வழக்கறிஞர் ) பின்னத்தூர் பிச்சைக்கண்ணு ஆசிரியர் ,மன்னங்கோட்டகம் ராஜாராம் , கரையங்காடு மனோகரன், கற்பகநாதர் குளம் ராமலிங்கம் ,மற்றும் ரவிச்சந்திரன் ஆசிரியர் ,தில்லைவிளாகம் கல்யாணசுந்தரம் ,போன்றோர்களே எனக்கு தெரிந்த வகையில்..பல சமயங்களில் திருச்சி ,திரு மாணிக்கம் ,திரு அம்பலத்தரசு ,திரு வேங்கடசாமி, திரு LION ஜெயபால் ,திரு .பொன் .முருகையன் ஆகியோர்கள் கலந்து கொண்ட விழிப்புணர்வு கூட்டங்கள் ,திரு ,எல் .எஸ் .பி .அவர்களால் அடிக்கடி நடத்தப்பட்டது. சில திருமண விழாக்களுக்கு .அப்போதைய தலைவர் திரு .ஆன்டியப்பன் அவர்களையும் ,மறைந்த .ஆலங்குடி திரு .வெங்கடாசலம் அவர்களையும் தலைமையேற்க வைத்து மக்களுக்கு சங்கத்தின் மீது நம்பிக்கையை கொண்டுவந்தனர் .இந்த நடவடிக்கைகளினால் எரிச்சலடைந்த தேவர் இனத்தை சார்ந்தவரும் அரசியலில் மேல்மட்டத் தொடர்புடையவரும் ,அப்போதைய சாராயக்கடை அதிபர் .திரு க .ப .சொக்கலிங்கம் அவர்களின் கூட்டத்தால் இரவோடு இரவாக ஆலங்காடு தாக்கப்பட்டது .நம்மவர்களின் வீடுகளும் ,வாகனங்களும் ,சேதம் அடைந்தன .வந்தவர்களில் ஒருவர் உயிர் இழந்தார். ஆனால் காவல் துறையால் 144 தடை உத்தரவு போடப்பட்டு பொது மக்கள் அனைவரும் சிறையில் அடைக்கப் பட்டனர் .பின்னர் நீதி மன்றத்தில் சரணடைந்த ,திரு எல் .எஸ்.பி .உட்பட்ட ஒன்பது நபர்களும் பிணை மறுக்கப்பட்டு ,ஏழு மாத காலம் கடலூர் சிறை வாசத்திற்க்குப்பின்னால் ,தி .மு.க .திரு .தமிழ்செல்வம் ,அ .தி.மு.க.திரு சேகர்.,சி .பி .ஐ .திரு மார்க்ஸ் ,திரு சந்திரசேகர ஆசாத் ,திரு N .சுப்பிரமணியன் ஆகிய நம் இன அரசியல் பிரமுகர்களின் கடும் முயற்சியால் விடுவிக்கப்பட்டனர் .இந்த சம்பவதிர்க்குபிறகு சங்கம் வேகமாக பரவத்தொடங்கியது .உப்பூர் குமாரவேல் ,கழுவன்காடு,ராஜ்குமார் போன்றோர் சங்கத்தில் இணைந்தனர் .1996 இல் நம் இளையோர்களுக்கும் தேவர் இன இளையோர்களுக்கும்வீரன்வயல் பகுதியில் உண்டான சிறு பகையில் ,இரவில் ஆள் தெரியாமல் நம்மவர் என நினைத்து ,நாடார் இன அன்பழகன் படுகொலை செய்யப்பட்டார் .குற்றவாளிகள் கைது செய்யப்படவில்லை .திரு எல்.எஸ்.பி .அவர்களின் தலைமையில் நடந்த சாலை மறியலுக்கு பிறகே குற்றவாளிகள் அடையாளம் காணப்பட்டனர்.ரூ 19000. நாடார் குடும்பத்திற்கு சங்கத்தின் மூலம் நிதி உதவியும் செய்யப்பட்டது .1997 இல் ஆலங்காட்டில் பண்ணையார் நிலத்தில் காலங் காலமாக குடியிருந்த நம்மவர்கள் எந்த ஒரு பிரதி பலனும் இன்றி வெளியாக்கப்படனர் .இதிலும் திரு .எல் எஸ்.பி .மீது வழக்கு ,இவரின் செல்வாக்கு மக்களிடையே உயர்வதை கண்ட அரசியல் கட்சிகள் பலவும் அழைப்பு விடுத்தன .ஆனால் ஒன்றியப் பெருந்தலைவர் பதவிக்கு சிங்கம் சின்னத்தில் ,திரு வீரபத்திரன் அவர்களை எதிர்த்து போட்டியிட்டு இரண்டாவது இடத்தினை பெற்று நமது வாக்குகளின் எண்ணிகையை அரசியல் கட்சிகளுக்கும் .மற்ற சமூகத்தாருக்கும் உணர்த்தினார்.பிறகு மக்கள் நேரடியாக வாக்களித்து தேர்ந்து எடுக்கும் முறை இல்லாமல் போய்விட்டது .ஊராட்சி ஒன்றிய குழு உறுப்பினராக சுயேட்சையாக ஒரு முறை தேர்ந்து எடுக்கப்பட்டார்

பேட்டையின் பெருமகனார் .திரு.கா.கதிரேசன்.அவர்கள் .எங்களது ஊரில் நமது சமுதாயத்தில் முதல் பட்டதாரி .அனைத்து இன சமூகத்தாரிடம் நல்ல அணுகுமுறையும் ,மதிப்பும் கொண்டிருந்தவர் .ஊருக்கு ஒரு மகுடமாய் விளங்கியவர் .அண்ணன் அவர்கள் .1972 க்கு முன்பு வரை தம்பிக்கோட்டை மைனர் பண்ணையால் ஆக்கிரமிப்பு செய்யப்பட்டு இருந்த ,ஆவுடையார் கோவிலுக்கு சொந்தமான சுமார் 66 ஏக்கர் நிலப்பரப்பில் நம்மவர்களே குடியிருந்தனர் ஆனால் அனுபவிக்கும் உரிமை கிடையாது அதில் இருந்த தென்னை மரங்கள் நம்மவர்களால் நடப்பட்டது .தேவர் இனத்தவரின் அடக்குமுறைகளுக்கும மிரட்டல்களுக்கும் ஆளாக்கப்பட்டிருந்த நம் மக்களை எண்ணி ,அதை உடைத்தெறிய புறப்பட்டார் அண்ணன் கல்லூரி படிப்பை முடித்தவுடன் சில பெரியவர்களின் துணையோடு திருவாடுதுறை ஆதினம் அவர்களை சந்தித்து நிலைமையை விளக்கினார்,இதைக்கேட்ட ஆதீனம் அவர்கள் குடியிருந்து மரம் நட்ட உங்களுக்கே அனுபோக உரிமை தருகிறேன் என்று ஒப்பந்த பத்திரம் எழுதிவிட்டார்கள் .இதனை கேள்விப்பட்ட ஆதிக்க சக்திகள் கடும் சினம் கொண்டனர் .அண்ணனை பல வகையிலும் மிரட்டினர் ,தென்னந்தோப்புகளில் தேங்காய் வெட்டவந்தவர்களை நம்மவர்கள் விரட்டியடித்தனர் .அதுமுதல் அவரை போற்றத்தொடங்கினர் நம் மக்கள் .அவர் சார்ந்து இருந்த தி .மு .கவில் ,ஒன்றியப்பிரதிநிதி ,மாவட்ட பிரதிநிதி ,மாவட்ட விவசாய அணித்தலைவர் ,மற்றும் கோவிலூர் ,பேட்டை ,ஆகிய ஊர்களில் உள்ள இந்து அறநிலயதுறை திருகோவில்களின் அறங்காவலராக பதவி வகித்துள்ளார் .அண்ணன் மறைந்த நாளன்று மாவட்டத்தில் உள்ள தி.மு.க.பொறுப்பாளர்களும் ,மக்கள் பிரதிநிதிகளும் அணைத்து கட்சி ,மத சமுதாயத்தினரும் திரளாக கலந்து கொண்டனர்.அவரது இடத்தை இதுவரை யாராலும் நிரப்பமுடியவில்லை .

அவரது கல்வி சான்றிதழில் முத்துராஜா என்று குறிப்பிட்டு இருந்த காரணத்தால் தான் பார்த்து வந்த நிலவள வங்கி நிர்வாகி ,வேலை பறிக்கப்பட்டது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

திரு.சிவகுமார் பரமசிவம்

திரு. மாறன்

முத்துபேட்டை பகுதியில் உள்ள நம்முத்தரையர் இனத்துக்காக செயல்படும் சில முக்கிய நபர்கள்

தீரன் .. முத்துபேட்டை சுற்று புற பகுதியில் நம் இனத்துக்கு யாருக்கு பதிப்பு என்றாலும் ஓடி வருபவர் .

2002 நேரு நம் இனத்துக்காக செயல் பட்ட காரணத்தால் தேவர் இனத்தால் படுகொலை செய்யபட்டார்

நேருவின் நினைவாக ஜாம்புவநோடை வெள்ளத்தி காட்டில் நினைவு கல்வெட்டு உள்ளது .

தில்லைவிளாகம் வேங்கை . முருகானந்தம் .. நம் முத்தரையர் இனத்துக்காக தேவரால் தொடரபட்ட பல வழக்குகளை சந்தித்து

இளம் வயதில் உயிர் இழந்தார் .. 2005 . அவருக்கு தில்லை விளாகம் . செங்கங்காட்டில் கல்வெட்டு உள்ளது

முத்துப்பேட்டை பகுதி முத்தரையர்களின் முந்தைய நிலை ஒரு சிறிய பார்வை நமது நண்பர்களுக்காக

முத்துப்பேட்டையை சுற்றிலும் சுமார் பதினோரு கிராமங்களில் நாம் அருதி பெரும்பான்மையுடன் வாழ்கிறோம் எனக்கு தெரிந்த விவரப்படி .ஆனாலும் எழுபதுகளுக்கு முன் யாரும் எந்த அரசியல் சார்ந்த பொறுப்புகளையும் வகித்ததாக தெரியவில்லை .மறைந்த .திரு .வீ .நடேசன் அவர்களை தவிர ,அடக்குமுறைகள் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டிருந்த அந்த காலகட்டத்தில் ,ஆலங்காடு ஊராட்சி மன்ற தலைவராக இருந்து உள்ளுரில் கோலோச்சி வந்த பார்ப்பன பன்னையாராலும் ,சுற்று வட்டாரத்தில் செல்வாக்குடன் இருந்த தேவர் இனத்தவராலும் நிகழும் கொடுமைகளுக்குஎதிராக பொதுஉடமை இயக்கத்தின் துணையோடு போராடினாலும் முழு தீர்வை எட்ட முடியாமல் இருந்துள்ளனர்.பின்னர் 1971 ஆம் ஆண்டு நடை பெற்ற தேர்தலில் ஒன்றியப்பெருந்த்லைவர் பொறுப்பிற்கு பொதுஉடமை இயக்கத்தின் சார்பாக போட்டியிட்டு வென்றுள்ளார் .இவர் பொறுப்பு வகித்த காலத்தில் குறிப்பிடத்தக்கவை ஒரு சில ஆலங்காடு தொடக்கப் பள்ளியை ,நடுநிலை பள்ளியாக தரம் உயர்த்தியது ,பேட்டையில்(புதுக்கோட்டகம் சாலை) சாலை வசதியில்லாமல் அவதி பட்ட நம் இனத்தவருக்கு சாலை அமைத்து கொடுத்தது, கற்பகநாதர் குளம் பகுதியில் படித்து இருந்த நம் சமுதாய இளையோர்களை ஆசிரியர்களாக பனி நியமனம் செய்தது .இவருக்குப்பிறகு நம் இன வாக்குகள் பெரும்பான்மையாக இருந்தாலும் அடுத்து நடைபெற்ற தேர்தலில் யாருக்கும் வாய்ப்பு வழங்கப்படவில்லை .ஊராட்சி மன்ற தலைவராக ஆலங்காடு .திரு A . சந்திரன் போன்ற ஒரு சிலரே இருந்தனர் .மற்றைய கிராமங்களில் தேவர் இனத்தவரே நம் மக்களின் வாக்குகளை கொண்டு பதவி வகித்தனர் .இன்று நம்மவர்கள் பெரும்பாலும் வகித்து வரும் ஊராட்சி மன்ற தலைவர் பொறுப்பே பெரிய கனவாக இருந்துள்ளது .நம்மவர்கள் யாரும் தேவர் இனத்தவரை மீறி தேர்தல்களை சந்திக்க முடியவில்லை .கடும் மிரட்டல்களும் ,சில படுகொலைகளும் நம் மக்களை அச்சம் கொள்ள வைத்தது .அந்த காலகட்டத்தில் காரணம் தெரியாமல் இறந்தவர்களும் ,காணாமல் போனவர்களும் உண்டு

சேந்தன்குடி ஜெமின்:

குடும்ப பட்டம் - வழுவாட்டிதேவர். தேவர் பட்டம் கொண்ட முத்தரைய ஜெமின். இவர்களை சேந்தன்குடி ஜெயநகரம் ஜெமின்தார் என்பர். இங்குள்ள பாலசுப்ரமனிய சுவாமி திருக்கோவில் கி.பி. 1486 முதல் கி.பி. 1948 வரை 15 ஜெமின்தார்களின் ஆட்சியில் கட்டப்பட்டது. 2010-ல் , இக்கோவிலில், 119 ஆண்டுகளுக்குப் பின் கும்பாபிஷேகம் நடைபெற்ற போது நாழிதலில் இதைப் பற்றி கட்டுரை வெளியிட்டனர்

சிவகங்கை மாவட்டத்தில் முத்தரையர்அதிகம் உள்ள கிராமங்கள்,,,,,,

1 கொத்தமங்களம்,

2 கானாடுகாத்தான்,(செட்டிநாடு).

3 லெக்ஷ்மிபுரம்,

4 பள்ளத்தூர்,

5 கொத்தரி,

6 வேலங்குடி,

7 புதுவயல்,

8 காயாம்பட்டி,

9 வடகுடிப்பட்டி,

10 நைனாபட்டி,

11 நங்கபட்டி,

12 சிராவயல்,

13 தேத்தாம்பட்டி,

14 மனச்சை,

15 கண்டனூர் (பா.சிதம்பரம் சொந்த ஊர்),

16 கோட்டையூர்,

17 சாக்கோட்டை (சாக்கோட்டை ஒன்றியம் இந்த ஒன்றியம் முழுவதும் நம்மாளுங்க அதிகமாக இருக்கின்றன்ர்.எனக்கு அங்க உள்ள ஊர்களின் பெயர்கள் அதிகமக தெரியவிலை,எனக்கு தெரிந்த ஊர்கள்

18 பெரியகோட்டை,

19 பீர்கிலைக்காடு,

20 ஜெயம்கொண்டான்,

21 ஏமப்ல்,

22 சித்திவயல்,

23 இன்னும் நிறையா உள்ளன.....எனக்கு ஊர்பேர் நினைவு இல்லை)

24 மேலும் சூரக்குடி,

25 பலவன்குடி,

26 சின்னகுன்றகுடி,

27 குன்றக்குடி,

28 பிள்ளையார்பட்டி,

29 ஆத்தங்குடி,& மஞ்சுவிரட்டு பொட்டல்,

30 பழைய ஆத்தங்குடி,

31 ஓ.சிறுவயல்,

32 காரைக்குடி,

33 ஸ்ரீராம் நகர்,

34 கானாடுகாத்தான்,

35 லெக்ஷ்மிபுரம்,

1 சிவகங்கை கண்ணன் அவர்களுக்கு தெரிந்த ஊர்களும் நானும் சில ஊர்கள் இணைத்துள்ளேன். சிங்கபுனாரி சுற்றி உள்ள நமது இனத்தவர்களின் ஊர்கள்.

1 சிங்கபுனாரி

2 அணியம்பட்டி

3 கன்னமங்கலபட்டி

4 தலைவனங்கம்பட்டி

5 குமரிபட்டி

6 கப்பரபட்டி

7 கோட்டைவேங்கைபட்டி

8 வலுதொளுவன்பட்டி

9 தேத்திபட்டி

10 செருதபட்டி

11 கல்லம்பட்டி

12 ஈருவண்டிபட்டி

13 மூவன்பட்டி

14 கருபர்கோவில்பட்டி

15 s . கோவில்பட்டி

16 மேட்டுபட்டி

17 முக்கம்பட்டி

18 காயம்பட்டி

19 ஆறுகுடிபட்டி

20 கோழிகுடிபட்டி

21 SS.கோட்டை

22 மனியம்பட்டி

23 கோட்டபட்டி

24 சுன்னருபு

25 அய்யபட்டி

26 செலனிபட்டி

27 S .V .மங்களம்

28 அரளிபட்டி

29 மருதிபட்டி

30 சிங்கமங்கலம்பட்டி

31 M .கோவில்பட்டி

32 கரையூர்

33 திருக்கம்பட்டி

34 தரைதபட்டி

35 அனைகரைபட்டி

36 பிரான்மலை

37 குமத்தகுடிபட்டி

38 கிருங்ககோட்டை

39 சிவல்புரிபட்டி

40 சிவங்கை அருகில் எனக்கு தெரிந்த ஊர்கள்

41 இடையமேலூர்

42 மீனாட்சிபுரம்

43 மேலசாலூர்

44 கீழசாலூர்(இந்த ஊர் நாடக நடிகர் நாரதர் கணேஷன் ஊர் ஆகும் .)

45 குறிஞ்சிபட்டி

46 பாப்பாகுடி

47 அலங்கம்பட்டி

48 பெருமாள்பட்டி

49 வில்லிபட்டி

50 திருமன்பட்டி (இந்த ஊரில் வேடனாக நடிக்கும் நாடக நடிகர் ஒருவர் உள்ளார்.)

51 வீரபட்டி

52 வலையாதினிபட்டி

53 குருந்தம்பட்டி

54 பேரனிபட்டி

55 முத்துபட்டி

56 மேலஅம்மசிபட்டி

57 கீழஅம்மசிபட்டி

58 மதகுபட்டி (இந்த ஊரில் நமது இனத்திற்கு பெருமை சேர்க்கும் விதமாக நமது அரசரின் பெயரில் முத்தரையர் ஐ.டி.ஐ ஒன்று உள்ளது.இந்த ஐ.டி.ஐ யில் நமது இனத்தவருக்கு மட்டுமே குறிப்பிட்ட சலுகைகள் உண்டு.இன்னும் சில ஊர்கள் உள்ளன .

முத்தரையர் வாழும் இடங்கள்

வேலூர் மாவட்டம் ;-

சத்துவாச்சாரி , இரங்காபுரம்,ஏலவம்படி ,ஏறயன்காடு ,பொய்கை ,செதுவாலை, உசூர் ,விரிஞ்சிபுரம் ,விளாசூர்,பள்ளிகொண்டா,வாழ்வான்குன்ரம் ,காட்பாடி ,கழிஞ்சூர் ,விருதம்பட்டு ,வஞ்சூர்,திருமணி ,மேல்மாயில் ,வடுகந்தாங்கள்,அரும்பாக்கம் ,வன்றந்தாங்கள்,வல்லன்ரம் ,பிரமபுரம் ,அருக்குமேடு ,மதிநகர், பாறைமேடு ,லத்தேரி ,மஞ்சாலம்,ஒடுகத்தூர் .

திருவண்ணாமலை மாவட்டம் ;-

கீழ்நகர் ,மேல்நகர் ,ஐயம்பாளையம் ,ராடினமங்கலம்,சிருமூர், சுந்தரீகம்பட்டு ,திருமலை ,மாம்பட்டு ,அரயலாம்,வடுகசாத்து,வடமாதிமங்கலம்,கீழ்வனியனுர்,செட்டிந்தங்கால் ,கீழ்ப்பட்டு ,படவேடு ,ஐந்து புத்தூர் ,வணியனுர் மேடு ,அத்திப்பட்டு ,பெரியகரம் ,முக்குரும்பை,வெள்ளூர் , ஒதலவாடி ,ஒமுடி ,சென்றயன் பள்ளி ,கீழ் அரசம்பட்டு ,கேளூர்,சந்தவாசல் ,கம்மந்தல் ,புஷ்பகிரி ,களம்பூர்,குருமந்தங்கால்,நாராயனமங்கலம் ,கஸ்தம்பாடி,காட்டுகனுர்,புங்கனூர் ,குளத்தூர் ,வாழியூர் ,ஆரணி ,போளூர் ,

மேற்கூறிய ஊர்கள் முத்தரைய இனமக்கள் அதிகமாக வாழும் ஊர்கள் ,

முத்தரையர் சிலைக்கு மாலையிட்டது முதல் மரணம் வரை : அமைச்சர் மரியம்பிச்சையின் பயணம்

திருச்சி : திருச்சியில், நேற்று காலை பெரும்பிடுகு முத்தரையர் சிலைக்கு மாலை போட்டு விட்டுச் சென்ற அமைச்சர் மரியம்பிச்சை, அடுத்த நான்கு மணி நேரத்தில், சடலமாக, அதே பெரும்பிடுகு முத்தரையர் சிலை வழியாக ஊர்வலமாக எடுத்துச் செல்லப்பட்ட சம்பவம், அ.தி.மு.க.,வினரை அதிர்ச்சியில் உறைய வைத்துள்ளது.

திருச்சி மேற்கு தொகுதியில் போட்டியிட்டு வெற்றி பெற்ற மரியம்பிச்சை, தமிழக சுற்றுச்சூழல் அமைச்சராக கடந்த வாரம் பொறுப்பேற்றார். நேற்று காலை சென்னையில் நடந்த எம்.எல்.ஏ.,பதவி ஏற்பு விழாவில் பங்கேற்க, இன்னோவா காரில் சென்றார். திருச்சியிலிருந்து புறப்பட்ட நான்கு மணி நேரத்தில், இப்படி ஒரு விபத்து மரியம் பிச்சை உயிரை பறிக்கும் என, யாரும் எதிர்பார்க்க வில்லை. பெரும்பிடுகு முத்தரையர் பிறந்த பிறந்த நாளை முன்னிட்டு, அரசு சார்பில் மாலை அணிவித்து, மரியாதை செலுத்த மாவட்ட நிர்வாகம் சார்பில், அமைச்சர்கள் மரியம்பிச்சை, சிவபதி ஆகியோர் சிறப்பு அழைப்பாளர்களாக அழைக்கப்பட்டிருந்தனர்.

அமைச்சராக பொறுப்பேற்ற நிலையில், "திருச்சியில் அரசு சார்பில் நடத்தப்படும் முதல் நிகழ்ச்சி என்பதால், அதில் பங்கேற்று விட்டு சென்னையில் நடக்கும் எம்.எல்.ஏ.,க்கள் பதவி ஏற்பு விழாவில் பங்கேற்கலாம்' என, சுற்றுச்சூழல் அமைச்சர் மரியம்பிச்சை, விளையாட்டுத்துறை அமைச்சர் சிவபதி ஆகியோர் திட்டமிட்டிருந்தனர்.

நேற்று காலை 6.20 மணிக்கு அமைச்சர்கள் மரியம்பிச்சை, சிவபதி தனித்தனியாக வந்தனர். பின், முத்தரையர் சிலைக்கு மாலை அணிவித்தனர். தொடர்ந்து, கலெக்டர் மகேசன் காசிராஜன், எம்.பி.,குமார், மநகராட்சி கமிஷனர் பால்சாமி, முன்னாள் அமைச்சர்கள் பாலசுப்பிரமணியம், அண்ணாவி, முன்னாள் எம்.எல்.ஏ.,க்கள் பரஞ்சோதி பாலன், துரை ஆகியோர் மாலை அணிவித்தனர். இந்நிகழ்ச்சி முடிந்ததும், அமைச்சர்கள் தனித்தனி காரில், சென்னைக்கு புறப்பட்டனர்.

திருச்சியிலிருந்து சென்னை புறப்பட்ட சிறிது நேரத்திலேயே பெரம்பலூர் மாவட்டம் பாடாலூர், திருவளக்குறிச்சி பிரிவு ரோடு அருகே லாரி மீது கார் மோதி விபத்தில் சிக்கினார் அமைச்சர் மரியம்பிச்சை. உடனடியாக காலை 7.30 மணிக்கு திருச்சி அரசு மருத்துவமனை அவசர சிகிச்சை பிரிவில் சேர்க்கப்பட்டார். அவரை பரிசோதித்த டாக்டர்கள் மரியம்பிச்சை இறந்து விட்டதாக, 7.45 மணிக்கு தெரிவித்தனர். பிரேத பரிசோதனை கூடத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்ட மரியம்பிச்சை உடலை பார்வையிட கலெக்டர் மகேசன் காசிராஜன், மாநகராட்சி கமிஷன் பால்சாமி ஆகியோர், 8.45 மணிக்கு வந்தனர்.

காலை 8.50 மணிக்கு மரியம்பிச்சை உடலை எடுத்துச்செல்ல கண்ணாடி பெட்டி பிரேத பரிசோதனை கூடத்திற்கு கொண்டு வரப்பட்டது. 9.00 மணிக்கு, கண்ணாடி பெட்டி பிரேத பரிசோதனை கூடத்திற்குள் கொண்டு செல்லப்பட்டது. 9.05 மணிக்கு ஆம்புலன்ஸ் கொண்டு வரப்பட்டது. 9.36 மணிக்கு மரியம்பிச்சை உடல் பிரேத பரிசோதனைக்கு பின் ஆம்புலன்சில் ஏற்றப்பட்டு, ஊர்வலமாக அவரது வீட்டுக்கு கொண்டு செல்லப்பட்டது.
மரியம்பிச்சை உடல் அரசு மருத்துவமனையிலிருந்து கோர்ட் ரோடு, மாநகராட்சி ரோடு வழியாக முத்தரையர் சிலை சந்திப்பிற்கு, காலை 10.20 மணிக்கு ஊர்வலமாக எடுத்து வரப்பட்டது.

காலை 6.20 மணிக்கு பெரும்பிடுகு முத்தரையர் சிலைக்கு மாலை அணிவித்துச் சென்ற அமைச்சர் மரியம்பிச்சை இறந்த நிலையில், அடுத்த நான்கு மணி நேரத்தில் அதே சிலை வழியாக ஊர்வலமாக எடுத்து வரப்பட்டதை எண்ணி, அ.தி.மு.க.,வினர் துக்கம் தாளாமல் கண்ணீர் விட்டனர். காலையில் அமைச்சர்கள் மரியம்பிச்சை, சிவபதி ஆகியோர் பெரும்பிடுகு முத்தரையர் சிலைக்கு, போட்டு விட்டு சென்ற மாலை கூட அப்படியே இருந்தது. அதற்குள் இப்படி ஒரு கோர சம்பவம் நடந்ததால், திருச்சி மக்கள் பெரும் அதிர்ச்சியடைந்தனர்.

seconz system:www.onlinedoordelivery.blogspot.com

கேரளசிணு்க முத்தரையன்

சிவகங்கை மாவட்டம் அருகில் உள்ள திருப்புவனதிலிருந்து 13கி,மீ தொலைவில்

உள்ள அழகிய கல்விமடை கிராமமாகும் .
இங்கு 1,300 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய பழைமையான திருநாகேசுவரமுடையார் கோயில் உள்ளது. இந்த ஊரின் பழைய
பெயர் திருபாலையூர் என அங்கு இருக்கும் கி,பி 10ஆம் நூற்றாண்டைச்
சார்ந்த சடையன்மாறனின் வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டுக்கள் மூலம் அறிய முடிகிறது,
இவ்வூரில் உள்ள சிவன் கேயில் கி,பி 10ஆம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த சடையன்மாறனின் வட்டெழுத்துக்க கல்வெட்டுக்கள் காணப்படுகின்றன, இவை கேரளசிணு்க முத்தரையன் என்பவன் சோழநாட்டுத் திருப்பாலையூர் கேயிலுக்கு (கல்விமடை சிவன் கோவிலுக்கு) நிலமளித்ததையும் ,திருநந்தா விளக்கு அளித்தையும் குறிப்பிடுகின்றன ,
இக்கோயிலின் அதிட்டானத்தில் கி,பி 13ம் நூற்றாண்டைச் சார்ந்த எம்மண்டலமும் கொண்டருளிய சுந்தரபாண்டியன், சைடயவர்மன் விக்கிரமபாண்டியன் கல்வெட்டுக்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன இவை திருப்பாலையூர் இறைவனுக்கு நிலக் கொடை அளித்ததை தெரிவிக்கின்றன
(ஆதாரம்; தா.நா.தொல்லியல் துறை /விருதுநகர் மாவட்ட தெகுதி-1)

சேரர்

சேர மன்னர்களின் பட்டியல்
முற்காலச் சேரர்கள்
சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதன்	கி.மு 1200 (?)
கடைச்சங்க காலச் சேரர்கள்
கருவூர் ஏறிய ஒள்வாள் கோப்பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை	(காலம் தெரியவில்லை)
உதியஞ்சேரலாதன்	கி.பி. 45-70
இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன்	கி.பி. 71-129
பல்யானைச் செல்கெழுகுட்டுவன்	கி.பி. 80-105
களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல்	கி.பி. 106-130
செங்குட்டுவன்	கி.பி. 129-184
அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை	(காலம் தெரியவில்லை)
செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை	கி.பி. 123-148
ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன்	கி.பி. 130-167
தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை	கி.பி. 148-165
இளஞ்சேரல் இரும்பொறை	கி.பி. 165-180
குட்டுவன் கோதை	கி.பி. 184-194
மாரிவெண்கோ	காலம் தெரியவில்லை
சேரமான் வஞ்சன்	காலம் தெரியவில்லை
மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ	காலம் தெரியவில்லை
சேரமான் கணைக்கால் இரும்பொறை	காலம் தெரியவில்லை
சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை	காலம் தெரியவில்லை
பிற்காலச் சேரர்கள்
சேரமான் பெருமாள்	கி.பி. 8ஆம் நூற்றாண்டு
வீரரவி உதயமார்த்தாண்டவர்மன்	கி.பி. பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டு	edit

பண்டைத் தமிழகத்தில் புகழ் பெற்று விளங்கிய மூன்று நாடுகளுள் ஒன்றாகத் தமிழகத்தின் மேற்குக் கரையில் அமைந்திருந்த சேர நாட்டை ஆண்ட அரசவழியினரிச் சேர்ந்தவர்களே சேரர்கள் எனப்படுகிறார்கள். சேரர்களின் கொடி விற்கொடி ஆகும். சேரர்கள் வில்லால் அம்பு எய்வதில் சிறந்தவர்களாக இருந்தனர் என்று உய்த்துணரலாம். மூவேந்தர்களில் ஒருவரான இவர்கள் கரூரையும், வஞ்சியையும் தலை நகராகக் கொண்டிருந்தனர். சில சேர அரசர்கள் தொண்டியையும் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டனர்.

முற்காலச் சேரர்களைப் பற்றி மிகவும் அரிதாகவே செய்திகள் உள்ளன, ஆனால் சங்க காலச் சேரர்களைப் பற்றி சிறிதளவு செய்திகள் உள்ளன.

சேர அரசர்களைப் பற்றிச் சங்ககால இலக்கியங்கள் பாடுகின்றன. குறிப்பாக பதிற்றுப்பத்துப் பாடல்கள் பல செய்திகளைத் தருகின்றன.

பொருளடக்கம்

[மறை]

[தொகு] எல்லைகள்

சங்க காலச்சேரர்தம் எல்லைகள் கொங்கத்தின் எல்லைகளேயாகும். ஆனால் பிற்காலத்தில் உருவாகிய கொல்லம் கேரள வர்மாக்கள் சமஸ்கிருதத்திற்குக் கேரளாவில் முக்கியத்துவம் அளித்ததால், அங்கு தமிழ் அழிந்தது. ஆகையால் அப்பகுதிகள் தனியாட்சி பெற்றன. சங்க, பக்தி காலச் சேரர்கள் (சேரமான் பெருமாள், குலசேகரர் ஆகியோர்) கரூரினின்றே ஆட்சி புரிந்தனர். ஆனால் இவர்கள் ஆட்சி முடிந்தவுடன், கேரள வர்மாக்கள் கிளர்ச்சி மூலம் கொல்லத்தைத் தலைமையிடமாகக் கொண்டு கேரளத்தில் தனியாட்சி நிறுவினர்.

[தொகு] மன்னர்கள்

சேர நாட்டை ஆண்ட அரச வம்சத்தினர் சேரர்கள் எனப்பட்டனர். சங்க நூல்கள் பலவற்றில் சேர மன்னர்கள் பற்றிய குறிப்புக்கள் வருகின்றன. மிகப் பழைய சங்க நூல்களில் ஒன்றாகிய பதிற்றுப்பத்து பத்து சேர மன்னர்களைப் பாடிய பாடற் தொகுப்பு ஆகும். இதில் ஒவ்வொரு சேர மன்னன் பற்றியும் பத்துப் பாடல்கள் உள்ளன.

[தொகு] நகரங்கள்

கரூர் அல்லது வஞ்சி என்று அழைக்கப்பட்ட நகரம் சேர நாட்டின் தலை நகரமாக விளங்கியது. முசிறி சேர நாட்டின் முக்கிய துறைமுகங்களில் ஒன்றாகும். இத் துறைமுகத்தின் நடவடிக்கைகள் பற்றியும், அதன் வளங்கள் பற்றியும் பண்டைத் தமிழ் நூல்களிலே குறிப்புக்கள் உள்ளன. சேர நாட்டின் இன்னொரு புகழ் பெற்ற துறைமுகம் தொண்டியாகும்.

சில அரசர்களின் ஆட்சியாண்டுகள்^[1] ஒருவாறு கணிக்கப்பெற்றுளன:

இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் 58 ஆண்டுகள்
பல்யானைச் செல்கெழு குட்டுவன் 25 ஆண்டுகள்
களங்காய்க் கண்ணி நார்முடிச்சேரல் 25 ஆண்டுகள்
செங்குட்டுவன் 55 ஆண்டுகள்
ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன் 38 ஆண்டுகள்
செல்வக்கடுங்கோ வாழியாதன் 25 ஆண்டுகள்
தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை 17 ஆண்டுகள்
இளஞ்சேரல் இரும்பொறை 16 ஆண்டுகள்

தென்மேற்கு இந்தியாவில் உள்ள மலபார் கரைசார்ந்த நிலப்பகுதிகளையே சேரர் ஆண்டனர் (தற்போது கேரளாவில் உள்ளது).

[தொகு] சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதன்

சேரமான் பெருஞ்சோற்றுதியன் சேரலாதன் முற்காலச் சேர அரசர்களுள் ஒருவன். இவனைப் போற்றி முரஞ்சியூர் முடிநாகனார் என்னும் புலவர் பாடியுள்ளார். இவ்வரசன் பாரதப் போர் நிகழ்ந்ததாகக் கருத்தப்படும் கி.மு. 1200 ஆண்டு வாக்கில் வாழ்ந்தவர் என கருத இடமுண்டு என்று சில ஆசிரியர்கள் கருதுகின்றனர். புறநானூற்றில் கூறப்படும் "ஈரைம்பதின்மரும் பொருது களத்தொழிய பெருஞ்சோற்று மிகுபதம் வரையாது கொடுத்தோய்", என வரும் பகுதியும், இறையனார் அகப்பொருள் உரையில் கூறப்படும் தலைச்சங்கப் புலவருள் முரஞ்சியூர் முடிநாகனார் என்பார் ஒருவர் என்று கூறி இருப்பதாலும், இவன் முற்கால சேரர்களுள் ஒருவன் என ஆய்வாளர்கள் கருதுகின்றனர். இளங்கோ அடிகள் தன் சிலப்பதிகாரத்திலும், "ஓரைவர் ஈரைம்பதின்மருடனெழுந்த போரில் பெருஞ்சோறு போற்றாது தானளித்த சேரன்" என கூறுகின்றார்.

[தொகு] உதியஞ்சேரலாதன் - கி.பி. 45-70

உதியஞ்சேரலாதன் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டில் குட்டநாட்டை ஆண்ட சேர அரசன். இவன் திருவஞ்சைக்களம் என்னும் கொடுங்கோளூரைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டுவந்தான். இவனுடைய மனைவியின் பெயர் நல்லினி என்றும் அவள் வெளியன் வேண்மாண் மகள் எனவும் அறிய முடிகிறது. உதியஞ்சேரலின் மக்கள் இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதனும் பல்யானைச் எல்கெழு குட்டுவனும் ஆவர். சங்ககாலப் புலவர் மாமூலர் அகநானூற்றில் (அகம் 65), நடுகண் அகற்றிய உதியசேரல் என்று கூறுவதால், இவன் நாட்டை விரிவுபடுத்தினான் எனக் கருதுகின்றனர். இவன் முதியோர்களைப் பேணினான் என்பதற்கு அகநானூற்றில் (அகம் 233) உள்ள "துறக்கம் எய்திய தொய்யா நல்லிசை முதியர்ப் பேணிய உதியஞ்சேரல்" என்னும் வரிகள் வலுவூட்டுகின்றன. சோழன் கரிகாலனுடன் வெண்ணிப்பறந்தலை என்னும் இடத்தில் போரிட்ட பொழுது தவறுதலாக முதுகில் புண்பட்டதால் நாணி வடக்கிருந்து உயிர்துறந்ததாகக் கூறுவர். இச்செய்தியை சங்ககாலப் புலவர்கள் மாமூலர், வெண்னிகுயத்தியார், கழாத்தலையார் ஆகியோர் கூறுகின்றனர்.

[தொகு] இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் - கி.பி. 71-129

இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் பண்டைத் தமிழகத்தின் முப்பெரும் அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த மன்னன் ஆவான். இவன் உதியஞ்சேரலாதன் என்னும் சேர மன்னனின் மகன். இவனது தாய் வெளியத்து வேண்மாளான நல்லினி. இவனுக்குப் பின் சேரநாட்டை ஆண்ட செல்கெழு குட்டுவன் இவனது தம்பி. இமயம் வரை படை நடத்திச் சென்றவன் என்னும் பொருளில் இவன் "இமய வரம்பன்" எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளான். சங்காகாலத் தமிழ் இலக்கியமான பதிற்றுப்பத்து என்னும் தொகுப்பு நூலில் அடங்கும், குமட்டூர்க் கண்ணனார் என்பவர் பாடிய இரண்டாம் பத்துப் பாடல்கள் இம் மன்னனைக் குறித்துப் பாடப்பட்டவை. இவரைவிட காழா அத் தலையார், மாமூலனார், பரணர், காப்பியாற்றுக் காப்பியனார் என்னும் புலவர்கள் இவனைப் பாடியுள்ளனர்.

வட இந்தியாவில், நந்த மரபினருடைய வலிமை குன்றி மௌரியப் பேரரசு வலுவடைந்து வந்தது. இக் காலத்திலேயே இமயவரம்பன் சேர நாட்டை ஆண்டதாகக் கருதப்படுகிறது. இவன் படை நடத்திச் சென்று இமயம் வரையிலும் உள்ள பல அரசர்களை வென்றதாகத் தமிழ் இலக்கியங்கள் கூறுகின்றன. வடக்கில் உள்ள இமயத்தையும், தெற்கின் குமரிக்கும் இடைப்பட்டிருக்கும் பரந்த நாட்டில் உள்ள, செருக்குக் கொண்டிருந்த மன்னர்களது எண்ணங்களைப் பொய்யாக்கி அவர்களைத் தோற்கடித்துச் சிறைப்பிடித்தவன் என்னும் பொருளில் இவனைப் பற்றிப் பதிற்றுப்பத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது . எனினும், இதற்குப் போதிய வரலாற்றுச் சான்றுகள் இல்லை என்பதால் வரலாற்றாளர்கள் பலர் இதனை ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. ஆனால், நந்த மன்னர்களுக்கும் மௌரியர்களுக்குமான போரில் சேரர்கள் நந்தருக்கு உதவியாகப் படைகளை அனுப்பியிருக்கக்கூடும் எனச் சிலர் கருதுகிறார்கள்.

முதுமைப் பகுவத்திலும் போர்க்குணம் கொண்டு விளங்கிய நெடுஞ்சேரலாதன், வேற்பஃறடத்துப் பெருநற்கிள்ளி என்னும் சோழ மன்னனோடு ஏற்பட்ட போரில் காயமுற்றான். அவ் வேளையிலும் தன்னைப் பாடிய கழா அத் தலையார் என்னும் புலவருக்குத் தன் கழுத்திலிருந்த மாலையைப் பரிசாக அளித்தான் என்று சொல்லப்படுகிறது. போரில் தனக்கு முதுகில் ஏற்பட்ட புண்ணினால் வெட்கமடைந்து வடக்கிருந்து இவன் மாண்டான் எனப் புறநாநூறு கூறுகிறது.

[தொகு] பல்யானைச் செல்கெழுகுட்டுவன் - கி.பி. 80-105

பல்யானைச் செல்கெழுகுட்டுவன், சேரநாட்டை ஆண்ட ஒரு மன்னன் ஆவான். இவனது தமையனான இமயவரம்பன் நெடுஞ்சேரலாதன் சோழ மன்னனுடனான போரில் இறந்த பின்னர் இவன் அரசனானான். சங்க கால இலக்கியமான பதிற்றுப்பத்தின் மூன்றாம் பத்து இவன்மீது பாடப்பட்டது. இது தவிர வேறு சங்கப் பாடல்கள் எதிலும் இவனது பெயர் காணப்படவில்லை. 25 ஆண்டுகள் சிறப்பாக ஆட்சி புரிந்த இவன், நெடும் பாரதாயினார் என்னும் தனது குருவுடன் காட்டுக்குத் தவம் செய்யச் சென்றுவிட்டதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இவனது ஆட்சிக் காலத்தில் பல போர்களில் ஈடுபட்டுச் சேர நாட்டின் ஆதிக்கத்தைப் பரப்பியதாகத் தெரிகிறது. 500 சிற்றூர்களை அடக்கிய உம்பற்காடு எனப்படும் பகுதியைச் சேரர்களின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டு வந்தான், பூழி நாட்டின்மீது படையெடுத்து அதனை வெற்றிகொண்டான், நன்னன் என்னும் மன்னனைத் தோற்கடித்தான் என்பது போன்ற தகவல்கள் பதிற்றுப்பத்தில் காணப்படுகின்றன.

[தொகு] களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல் - கி.பி. 106-130

களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல், பண்டைத் தமிழகத்தின் முப்பெரும் அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த ஒரு மன்னன். சங்க இலக்கியங்களில் ஒன்றான பதிற்றுப்பத்தின் நான்காம் பத்து இவனைக் குறித்துப் பாடப்பட்டது. இதனைப் பாடியவர், காப்பியாற்றுக் காப்பியனார் என்னும் புலவர். இப் பதிகத்துள் இவன் ....சேரலாதற்கு வேளாவிக் கோமான் பதுமன் தேவி ஈன்ற மகன்.... எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

காலம்

பிற சங்ககால மன்னர்களைப் போலவே இவனது காலமும் தெளிவாக அறியப்படவில்லை. எனினும் இவனைப் பாடிய கல்லாடனார் என்னும் புலவர், தலையானங்காலத்துச் செருவென்ற நெடுஞ்செழியனைப் பற்றியும் பாடியுள்ளார். இதனால் இப் பாண்டிய மன்னனும், நார்முடிச் சேரலும் ஏறத்தாழ ஒரே காலத்தவர் எனக் கருதப்படுகின்றது. இவன் 25 ஆண்டுகள் வரை ஆட்சி செய்ததாகக் கருதப்படுகிறது.

செயல்கள்

பூழி நாட்டுக்குப் படை எடுத்துச் சென்றது, நன்னன் என்னும் மன்னனைத் தோற்கடித்தது போன்றவற்றை இவனது பெருமைகளாகச் சங்கப்பாடல்கள் எடுத்துக் கூறுகின்றன. அகநானூற்றில் உள்ள ஒரு பாடலில் கல்லாடனார், "......இரும்பொன்வாகைப் பெருந்துறைச் செருவில் பொலம்பூண் நன்னன் பொருதுகளத்து ஒழிய வலம்படு கொற்றம் தந்த வாய்வாள் களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச் சேரல்....." என்று நன்னனைத் தோற்கடித்தமை பற்றிக் கூறுகிறார்.

[தொகு] சேரன் செங்குட்டுவன் - கி.பி. 129-184

சேரன் செங்குட்டுவன் பண்டைத் தமிழகத்தின் முதன்மையான மூன்று அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த ஒரு புகழ் பெற்ற மன்னன் ஆவான். இவன் கி.பி. முதலாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதியில் சேரநாட்டை ஆண்டதாகக் கருதப்படும் சேரலாதன் என்னும் மன்னனுக்கும், ஞாயிற்றுச் சோழன் என்னும் சோழ மன்னனுடைய மகள் நற்சோணைக்கும் பிறந்தவன். சேரநாடு மிகவும் வலிமை குன்றியிருந்த நேரத்தில் அதன் அரசுப் பொறுப்பை ஏற்ற செங்குட்டுவன் அதனை மீண்டும் ஒரு வலிமை மிக்க நாடாக்கினான்.

காலம் பல்வேறு சேர மன்னர்களைப் பற்றிச் சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்களில் குறிப்புக்கள் இருந்தாலும் செங்குட்டுவன் பற்றிய தகவல்கள் சங்க நூல்கள் எதிலும் காணப்படாமையால் இவன் சங்க காலத்துக்குப் பிற்பட்டவன் என்பது வெளிப்படை. இவன் சிலப்பதிகாரக் காப்பியத் தலைவியான கண்ணகிக்குச் சிலை எடுத்தபோது இலங்கையின் முதலாம் கயவாகு மன்னன் சேரநாட்டுக்கு வந்ததாகவும், அவன் பத்தினி (கண்ணகி) வணக்கத்தை இலங்கையில் பரப்பியதாகவும் வரலாற்றுக் குறிப்புகள் உள்ளதால் செங்குட்டுவன் முதலாம் கயவாகு வாழ்ந்த காலத்தைச் சேர்ந்தவன் என்பது துணிபு. முதலாம் கயவாகு கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவன் என்பது இலங்கை வரலாற்று நூலான மகாவம்சம் போன்ற நூல்களில் இருந்து தெரிய வருவதால், செங்குட்டுவனும் கி. பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவன் என்று கூற முடியும். சாதவாகன மன்னன் சிறீசதகர்ணியும் செங்குட்டுவனுக்குச் சம காலத்தில் வாழ்ந்தவனே.

வரலாற்றுத் தகவல்கள்

தமிழ் இலக்கியங்களில், சிலப்பதிகாரம் அதன் வஞ்சிக் காண்டத்தில் சேரன் செங்குட்டுவன் பற்றிய பல தகவல்களைத் தருகிறது. தமிழ்ப் புலவர் சாத்தனார் மூலம் கண்ணகியின் கதையைக் கேட்ட சேரன் செங்குட்டுவன், கண்ணகிக்குச் சிலை எடுத்துக் கோயில் அமைக்க எண்ணினான். அதற்காகப் பொதிய மலையில் கல்லெடுத்துக் காவிரி ஆற்றில் நீர்ப்படுத்துவது தனது வீரத்துக்குச் சான்றாகது என்று எண்ணிய அவன், ஒரு சமயம் தமிழ் மன்னர்களை எள்ளி நகையாடிய வடநாட்டு வேந்தரான கனக விசயரை வென்று, இமயமலையில் கல்லெடுத்து, அவர்கள் தலையிலேயே கற்களைச் சுமப்பித்து கங்கை ஆற்றில் நீர்ப்படுத்திச் சேர நாட்டுக்குக் கொண்டுவந்து சிலை எடுக்க அவன் முடிவு செய்ததாகச் சிலப்பதிகாரம் கூறுகிறது. இதன்படியே வட நாட்டுக்குப் படை நடத்திச் சென்று, எண்ணியபடியே கனக விசயர் தலையில் கல் சுமப்பித்துக் கண்ணகிக்குச் சிலை எடுத்ததாகவும், மாடலன் என்னும் மறையோனின் அறிவுரைகளைக் கேட்டுச் சினம் தணிந்து கனக விசயரைச் சிறையினின்றும் விடுவித்து, அறச் செயல்களில் ஈடுபடச் செங்குட்டுவன் முடிவு செய்தான் என்பதும், கண்ணகிக்குக் கோயில் எடுத்த விழாவில் கனக விசயர், இலங்கை மன்னன், மாழுவ மன்னன், குடகக் கொங்கர் முதலானோர் கலந்து கொண்டனர் என்பதும் சிலப்பதிகாரம் தரும் தகவல்கள்.

[தொகு] அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை

அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை சேர நாட்டின் ஒரு பகுதியாக இருந்த பொறையநாட்டின் ஆட்சியாளர்கள் வழி வந்தவன். இரும்பொறை என்னும் மரபைத் தொடக்கி வைத்தவன் இவனே. இவனது வழி வந்தவர்களே இரும்பொறை அல்லது பொறையன் என அழைக்கப்பட்டார்கள். இவன் சேர நாட்டு அரசுரிமை பெறுவதற்கான மரபுவழி வந்தவனாக இல்லாது இருக்கலாம் எனவும் கருதப்படுகிறது. எனினும் சேர மன்னர்களின் உதியன் மரபுவழி அற்றுப்போனதாலும், இவனது புதல்வர்களுக்கு, அவர்களது தாய்வழியாக பொறையநாட்டு வாரிசுரிமை கிடைத்ததாலும் இவர்கள் சேரநாட்டு அரசர்கள் ஆகும் வாய்ப்புப் பெற்றார்கள்.

அந்துவஞ்சேரல், அமராவதி ஆற்றுப்படுகைப் பகுதிகளைப் பாதுகாப்பதற்காக அங்கே அனுப்பப்பட்டான். அவன் அங்கே ஒரு இராச்சியத்தை உருவாக்கினான் அது அமராவதி ஆற்றுப்படுகைப் பகுதி, கொங்கு நாடு, பொறையநாடு என்பவற்றை உள்ளடக்கியிருந்தது. அந்துவஞ்சேரல், இதன் ஆட்சியாளன் ஆனான். இதன் மூலம் அவன் அந்துவஞ்சேரல் இரும்பொறை என அறியப்பட்டான். அந்துவஞ்சேரல் பொறையநாட்டு வாரிசுரிமை பெற்ற இளவரசியை மணந்து கொண்டவன்.இவனது இரண்டாவது மகனான செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை சேர மன்னன் ஆனான். இவனுக்கு முன் குறுகிய காலம் அந்துவஞ்சேரலாதன் அரசனாக இருந்திருக்கக்கூடும் என்பது சிலரது கருத்து. ஆனால் இதற்குப் பல காலம் முன்னரே, களங்காய்க்கண்ணி நார்முடிச்சேரல் ஆட்சிக்கு வருவதற்கு முன் அந்துவஞ்சேரல் இறந்துவிட்டதாகவும் கூறப்படுகிறது.

[தொகு] செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை - கி.பி. 123-148

செல்வக் கடுங்கோ வாழியாதன் இரும்பொறை, பண்டைத் தமிழகத்தின் மூவேந்தர் மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த மன்னன். சேரர்களில் இரும்பொறை மரபைச் சேர்ந்த இவன் அத்துவஞ்சேரல் இரும்பொறைக்கும், பொறையன் பெருந் தேவிக்கும் இரண்டாவது மகனாகப் பிறந்தவன். முடிக்குரிய இளவரசனும் இவனது தமையனுமான மாந்தரன் சேரல் இரும்பொறை என்பவன் இறந்துவிட்டதால், வாழியாதன் இரும்பொறை அரசனானான். சங்கத் தமிழ் தொகை நூலான பதிற்றுப்பத்தில், கபிலர் பாடிய ஏழாம் பத்தின் பாட்டுடைத் தலைவன் இவன். இவனுடைய பல்வேறு குண நலன்களைப் பற்றிப் பதிற்றுப்பத்தில் கபிலர் புகழ்ந்து கூறியுள்ளார். இவன் திராவிடக் கடவுளான மாயோனை வணங்கி வந்தான்.

இவனுடைய காலத்தில் தமிழகத்தில் பௌத்தம் பரவத் தொடங்கியிருந்தது. இக்காலத்தில் புத்த துறவிகளுக்குப் படுக்கைகள் செய்து கொடுப்பது அறமாகக் கருதப்பட்டது. இவ்வாறு கட்டப்பட்ட படுக்கைகளுக்கு அருகே இக் கொடைகளைக் குறிக்கும் கல்வெட்டுக்களும் வெட்டப்பட்டன. கரூருக்கு அண்மையில் புகழூர் என்னும் இடத்தில் காணப்படும் புகழூர்க் கல்வெட்டு என அறியப்படும் இத்தகையதொரு கல்வெட்டு "கோ ஆதன்" என்பவன் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது. இது வாழியாதன் இரும்பொறையே எனத் தொல்லியலாளர் கருதுகின்றனர்.

ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன் பண்டைத் தமிழகத்தின் மூவேந்தர் மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த மன்னன் ஆவான். சங்கத் தமிழ் நூலான பதிற்றுப்பத்தின் ஆறாவது பத்து இவன் மீது பாடப்பட்டது. காக்கைபாடினியார் நச்செள்ளையார் என்னும் புலவர் இப் பதிகத்தைப் பாடியுள்ளார். குடக்கோ நெடுஞ்சேரலாதனுக்கும், வேளாவிக்கோமான் மகளுக்கும் இவன் மகனாகப் பிறந்தான். இவன் ஆடுகோட்பாட்டுச் சேரலாதன் என்ற பெயரில் அரியணை ஏறுமுன், ஆடல்கலையில் வல்லவனாகி ஆட்டனத்தி என்னும் பெயரைக் கொண்டிருந்தான். கலையார்வம் கொண்டு விளங்கிய இவன், அன்பு, அறம், அருள் ஆகிய நற்பண்புகள் உடையவனாக நல்லாட்சி நடத்தி வந்தான். இவன் இவன் 35 ஆண்டுகள் ஆட்சியில் இருந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.

[தொகு] தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி. 148-165

தகடூர் எறிந்த பெருஞ்சேரல் இரும்பொறை, பண்டைத் தமிழகத்தின் மூவேந்தர் மரபுகளில் ஒன்றான சேர வேந்தர்களின் மரபில் வந்தவன் இவன். இவனது தந்தையான செல்வக் கடுங்கோ ஆழியாதன் இரும்பொறைக்குப் பின் சேர நாட்டின் அரசன் ஆனான். இவன் ஆழியாதனுக்கும், அவனது அரசியான பதுமன் தேவிக்கும் பிறந்தவன். சங்கத் தமிழ் இலக்கியமான பதிற்றுப்பத்தின் எட்டாம் பத்து இவன்மீது பாடப்பட்டது. அரிசில்கிழார் என்னும் புலவர் இதனைப் பாடியுள்ளார்.

தகடூர் மீது படையெடுத்து அதன் மன்னன் அதியமானை வென்றதன் மூலம் இவனுக்குத் தகடூர் எறிந்த என்னும் சிறப்புப்பெயர் வழங்கியது. இதனையொட்டியே தகடூர் யாத்திரை என்னும் தனி நூலும் எழுந்தது. களைப்பு மிகுதியால் முரசு கட்டிலில் ஏறித் துயில் கொண்டு விட்ட மோசிகீரனார் என்னும் புலவர் துயில் கலையும் வரை கவரி வீசினான் இவன் என்று புகழப்படுகிறான்.கருவூரைச் சேர நாட்டின் தலைநகர் ஆக்கியவன் இவன் என்றும் கருதப்படுகிறது.

[தொகு] இளஞ்சேரல் இரும்பொறை - கி.பி. 165-180

இளஞ்சேரல் இரும்பொறை, பண்டைத் தமிழகத்தின் சேர நாட்டை ஆண்டவன். இவன் மாந்தரஞ்சேரல் இரும்பொறையின் மகனான குட்டுவன் இரும்பொறைக்கும், வேண்மாள் அந்துவஞ்செள்ளைக்கும் பிறந்தவன். இவனுக்குப் பாண்டியர், சோழர், குறுநில மன்னர்கள் எனப் பல முனைகளிலுமிருந்து எதிர்ப்புக்கள் இருந்தன எனினும் அவற்றைச் சமாளித்து 16 ஆண்டுகள் ஆட்சி செலுத்தினான். சங்கத் தமிழ் நூலான பதிற்றுப்பத்தின் ஒன்பதாவது பத்தின் பாட்டுடைத் தலைவன் இவனாவான். பெருங்குன்றூர் கிழார் என்பவர் இதனைப் பாடியுள்ளார்.இவன் கோப்பெருஞ் சோழனின் தலைநகரான உறையூரைத் தாக்கிக் கைப்பற்றினான் அங்கு கிடைத்த பொருளையெல்லாம் வஞ்சிமாநகர் மக்களுக்குக் கொடுத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. எனினும், இவன் உறையூரைத் தாக்கியமை சேரர்களின் வீழ்ச்சிக்கு வித்திட்டது எனலாம். கோப்பெருஞ் சோழனின் மைந்தர்கள் இந்தத் தாக்குதலுக்குப் பழிவாங்கக் காத்திருந்தனர்.

[தொகு] குட்டுவன் கோதை - கி.பி. 184-194

குட்டுவன் கோதை பண்டைத் தமிழகத்தின் மூவேந்தர் மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த ஒரு அரசன். இவன் சேர நாட்டின் ஒரு பகுதியான குட்டநாட்டை ஆண்டவன். இவனைக் குறித்த தகவல்கள் சங்கத் தமிழ் இலக்கியமான புறநானூற்றின் மூலமே கிடைக்கின்றது. கோனாட்டு எறிச்சலூர் மாடலன் மதுரைக் குமரனார் என்னும் புலவர் பாடிய பாடல் ஒன்று புறநானூற்றின் 54 ஆம் பாடலாகச் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. குராப்பள்ளித் துஞ்சிய பெருந்திருமாவளவன் என்னும் சோழ மன்னனும் இவனும் ஒரே காலத்தில் வாழ்ந்தவர்களாகத் தெரிகிறது. புகழ் பெற்ற சேர மன்னனான செங்குட்டுவனின் மகனான குட்டுவன் சேரலும் இவனும் ஒருவனே என்பாரும் உளர்.

[தொகு] சேரமான் வஞ்சன்

சேரமான் வஞ்சன், என்பவன் பழந் தமிழ் அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேரர் மரபைச் சேர்ந்தவர். பாயல் என்னும் மலைப் பகுதியை ஆண்ட சிற்றரசன். திருத்தாமனார் என்பவர் பாடிய புறநானூற்றுப் பாடல் ஒன்றின் மூலமே இவன் பற்றிய தகவல்கள் தெரிய வந்துள்ளன. வஞ்சன் என்னும் பெயர் காரணப் பெயராக இருக்கலாம் எனத் தெரிகிறது. இவனது இயற்பெயர் தெரியவரவில்லை.ன் புறநானூற்றுப் பாடலின் மூலம் இவ்வரசன், புலவர்களை இன்முகம் காட்டி வரவேற்று அவர்களுக்கு வேண்டியன அளித்துப் பேணும் பண்பு கொண்டவன் எனத் தெரிகிறது.

[தொகு] மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ

மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ பழந் தமிழ் அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்தவர். சங்கத் தமிழ் இலக்கிய நூல்களான அகநானூறு, நற்றிணை ஆகியவற்றில் காணப்படும் மூன்று பாடல்களைப் பாடிய புலவர் என்ற அளவிலேயே இவர் அறியப்படுகிறார். இவரும், இளஞ்சேரல் இரும்பொறையும் ஒருவரே எனக் கூறுபவர்களும் உளர். எனினும் இதற்கான போதிய சான்றுகள் கிடைத்தில.

[தொகு] சேரமான் கணைக்கால் இரும்பொறை

சேரமான் கணைக்கால் இரும்பொறை சேர அரச மரபைச் சேர்ந்தவன். இவன் சோழன் செங்கணான் என்பவனோடு போரிட்டு அவனால் பிடிக்கப்பட்டுச் சிறையில் இருந்தவன். சிறையில் தாகத்துக்குத் தண்ணீர் கேட்டபோது காவலர் காலந்தாழ்த்திக் கொடுத்ததால் அதனைக் குடியாது ஒரு செய்யுளைப் பாடிவிட்டு வீழ்ந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. தனது நிலைக்கு இரங்கிப் பாடிய இச் செய்யுள் புறநானூற்றின் 74 ஆவது பாடலாக உள்ளது.

[தொகு] சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை

சேரமான் கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய மாக்கோதை, இவன் பழந் தமிழ் அரச மரபுகளில் ஒன்றான சேர மரபைச் சேர்ந்த ஒருவன். "மாக்கோதை" என்பது இவன் ஒரு இளவரசன் என்பதைக் குறிப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இவனைப் பற்றிய தகவல்கள், சங்க இலக்கியம் மூலமே கிடைக்கிறது. இவனது மனைவி இறந்தபோது இவன் பாடியதாகக் கூறப்படும் பாடல் ஒன்று புறநானூற்றில் 245 ஆம் பாடலாக இடம்பெற்றுள்ளது.

[தொகு] மேலும் காண்க

சங்ககாலச் சேரர்

[தொகு] மேற்கோள்

↑ சு. இரத்தினசாமி, சங்க கால அரசரக்ள் (கால வரைசைப்படி), மணிவாசகர் பதிப்பகம், 8/7 சிங்கர் தெரு, பாரிமுனை, சென்னை 600 108, பதிப்பாண்டு 1995.

சோழர்

சோழ நாடு
சோழப் பேரரசு

கி.மு. 300கள் – 1279

→

சோழப்பேரரசின் ஆட்சி, அதிகாரத்தின் உச்சம்(c. 1050)

தலைநகரம்

முற்காலச் சோழர்கள்: பூம்புகார், உறையூர்,
இடைக்காலச் சோழர்கள்: பழையாறை, தஞ்சாவூர்
கங்கைகொண்ட சோழபுரம்

மொழி(கள்)

தமிழ்

மதம்

இந்து

அரசு

முடியாட்சி

King

- 848-871

விசயாலயச் சோழன்

- 1246-1279

மூன்றாம் இராஜேந்திர சோழன்

பண்டைக்காலம்

மத்திய காலம்

- நிறுவிய ஆண்டு

கி.மு. 300கள்

- இடைக்காலச் சோழர்களின் எழுச்சி

848

- கலைக்கப்பட்டது

1279

பரப்பளவு

- 1050 கணிப்பு

36,00,000 கிமீ² (13,89,968 சதுர மைல்)

1030-ல் சோழ மண்டலம்

சோழ மன்னர்களின் பட்டியல்
முற்காலச் சோழர்கள்
செம்பியன்	எல்லாளன்
இளஞ்சேட்சென்னி	கரிகால் சோழன்
நெடுங்கிள்ளி	நலங்கிள்ளி
கிள்ளிவளவன்	கோப்பெருஞ்சோழன்
கோச்செங்கணான்	பெருநற்கிள்ளி
மாற்றார் இடையாட்சி கி.பி. 200-848
இடைக்காலச் சோழர்கள்
விசயாலய சோழன்	கி.பி. 848-871(?)
ஆதித்த சோழன்	871-907 CE
பராந்தக சோழன் I	கி.பி. 907-950
கண்டராதித்தர்	கி.பி. 949/50-957
அரிஞ்சய சோழன்	கி.பி. 956-957
சுந்தர சோழன்	கி.பி. 956-973
ஆதித்த கரிகாலன்	கி.பி. 957-969
உத்தம சோழன்	கி.பி. 970-985
இராசராச சோழன் I	கி.பி. 985-1014
இராசேந்திர சோழன்	கி.பி. 1012-1044
இராசாதிராச சோழன்	கி.பி. 1018-1054
இராசேந்திர சோழன் II	கி.பி. 1051-1063
வீரராஜேந்திர சோழன்	கி.பி. 1063-1070
அதிராஜேந்திர சோழன்	கி.பி. 1067-1070
சாளுக்கிய சோழர்கள்
குலோத்துங்க சோழன் I	கி.பி. 1070-1120
விக்கிரம சோழன்	கி.பி. 1118-1135
குலோத்துங்க சோழன் II	கி.பி. 1133-1150
இராசராச சோழன் II	கி.பி. 1146-1163
இராசாதிராச சோழன் II	கி.பி. 1163-1178
குலோத்துங்க சோழன் III	கி.பி. 1178-1218
இராசராச சோழன் III	கி.பி. 1216-1256
இராசேந்திர சோழன் III	கி.பி. 1246-1279
சோழர் சமூகம்
சோழ அரசாங்கம்	சோழ இராணுவம்
சோழர் கலை	சோழர்கால இலக்கியம்
பூம்புகார்	உறையூர்
கங்கைகொண்ட சோழபுரம்	தஞ்சாவூர்
தெலுங்குச் சோழர்கள்
edit

சோழர் பழந்தமிழ்நாட்டை ஆண்ட மூவேந்தர்களுள் ஒரு குலத்தவராவர். மற்ற இரு குலங்கள் சேரர்களும் பாண்டியர்களும் ஆவர். நெல் இயற்கையாகவோ, மிகுதியாகவோ விளைந்த நாடு சோழ நாடெனப்பட்டது. நெல்லின் மற்றொடு பெயரான சொல் எனும் பெயரே லகரம்-ழகரம் ஆகத் திரிந்து "சோழ" என்று வழங்கிற்று என்கிறார் தேவநேயப் பாவாணர். ^[1] சேரர், பாண்டியர் என்ற பெயர்களைப் போன்று சோழர் என்பது பண்டைக் காலந்தொட்டே ஆட்சி செய்து வரும் குடி அல்லது குலத்தின் பெயராகும் என்று பரிமேலழகரால் கருதப்பட்டது. சேர, சோழ, பாண்டியர் ஆகிய மூவரும் சகோதரர்களே என்று கூறப்படுகின்றன. இது மரபு வழிச்செய்தி வரலாற்று ஆதாரமற்றது. இது எவ்வாறாயினும் சோழ அரச மரபின் மன்னர்களது ஆட்சியின் கீழ் இருந்த பகுதிகளும், மக்களும் பண்டைக்காலம் முதலே இப்பெயராலேயே குறிப்பிடப்பட்டு வந்துள்ளனர். சோழர் குலம் வளம் பொருந்திய காவிரி ஆற்றுப் படுகைப் பகுதியிலேயே தோற்றம் பெற்றது.

காவிரியின் பெருமையைப் பண்டைத் தமிழ் இலக்கியங்கள் புகழ்ந்து பாடுகின்றன. சூரிய புத்திரர்களுக்காகவும் காந்தமன் என்ற மன்னனின் வேண்டுதலுக்காகவும் அகத்திய முனிவரின் கமண்டலத்திலிருந்து பிறந்ததே இக்காவேரி நதி என்று கூறப்படுகின்றது. நீதியைப் பேணி வளர்த்த சோழ மன்னர்களின் குலக்கொடியாக விளங்கிய காவிரி, நீண்ட வறட்சிக் காலங்களிலும் அவர்களைக் கைவிடவில்லை. ஆண்டுதோறும் மழை பெய்து, காவிரியாறு பெருக்கெடுத்து ஓடும்போது மன்னன் முதல் சாதாரண உழவன் வரை சோழநாட்டு மக்கள் அனைவரும் ஒன்றுகூடி திருவிழாக் கொண்டினார்கள்.

கிறித்துவுக்கு முந்தைய நூற்றாண்டுகளிலேயே சோழர் குலம் பெருமையுற்று விளங்கியதாயினும், கி.பி இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் சிற்றரசர் நிலைக்குத் தாழ்ந்து போயினர். பழைய சோழமண்டலப் பகுதிகளிலே, உறையூர், பழையாறு போன்ற இடங்களில் அவர்களது சிற்றரசுகள் நிலவின. கி.பி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் தமிழ் நாட்டில் சோழர்கள் மீண்டும் வலிமை பெறத்தொடங்கினர். பத்தாம், பதினோராம் நூற்றாண்டுகள் சோழர் குலத்தின் பொற்காலமாக விளங்கியது. கி.பி 13 ஆம் நூற்றாண்டு வரை சோழரது ஆட்சி தமிழகத்தில் நிலவியது.

கி.பி இரண்டாம் நூற்றாண்டையும் அதற்கு முந்திய காலப்பகுதியையும் சேர்ந்த சோழர் முற்காலச் சோழர் என வரலாற்று ஆய்வாளரினால் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். முற்காலச் சோழர்களில் கரிகால் சோழன் புகழ் பெற்று விளங்கினான். 9 ஆம் நூற்றாண்டுக்குப் பின் வலிமை பெற்று விளங்கிய சோழ மன்னர் பிற்காலச் சோழர் எனப்படுகின்றனர். இவர்களில், முதலாம் இராஜராஜ சோழனும், அவனது மகனான முதலாம் இராஜேந்திர சோழனும், இந்திய வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தக்க மன்னர்களாவர்.

கி.பி பத்தாம், பதினோராம், பன்னிரண்டாம் நூற்றாண்டுகளில், சோழர் வலிமை மிகவும் உயர் நிலையில் இருந்தது. அக்காலத்தில் அந்நாட்டையாண்ட மன்னர்களில், முதலாம் இராஜராஜனும், முதலாம் இராஜேந்திரனும் முதன்மையானவர்கள். அவர்கள் காலத்தில் சோழநாடு, படையிலும், பொருளாதாரத்திலும், பண்பாட்டிலும் வலிமை பொருந்திய பேரரசாக ஆசியா முழுவதிலும் செல்வாக்குக் செலுத்தியது. இவர்களுடைய எல்லை வடக்கே ஒரிசா வரையிலும் கிழக்கில் ஜாவா, சுமத்ரா, மலேசியா வரையும், தெற்கே மாலத்தீவுகள் வரையிலும் விரிந்து இருந்தது. இராஜராஜன், தென்னிந்தியா முழுவதையும் வெற்றி கொண்டதுடன், தெற்கே இலங்கையின் வடக்குப் பகுதியையும், மாலைத் தீவையும் கூடக் கைப்பற்றியிருந்தான். இராஜேந்திரன் காலத்தில் சோழர் படை வட இந்தியாவிலுள்ள கங்கைக் கரை வரை சென்று பாடலிபுத்திரத்தின் மன்னனான மகிபாலனைத் தோற்கடித்தது. அத்துடன் சோழரின் கடற்படை மலாய் தீபகற்பத்திலுள்ள கடாரம், ஸ்ரீவிஜயம் மற்றும் சில நாடுகளையும் தாக்கித் தோற்கடித்ததாகவும் தெரிய வருகிறது. இந்திய அரசர்களுள் கடல் தாண்டி கடற்படை மூலம் வெற்றி கொண்டவர்கள் சோழர்களே ஆவர்.

சோழர்களின் கொடி புலிக்கொடி. சோழர்களின் இலச்சினையான புலிச்சின்னம் அவர்களது கொடியிலும் பொறிக்கப்பட்டது. இப்புலிச் சின்னத்தைப்பற்றி பல இடங்களில் கூறும் இலக்கியங்கள், இதன் தோற்றத்தைப்பற்றி ஒன்றும் கூறவில்லை. அவர்கள் சூடும் மலர் ஆத்தி.

பொருளடக்கம்

[மறை]

[தொகு] தோற்றமும் வரலாறும்

சோழர்களின் தோற்றம் பற்றிய தெளிவான சான்றுகள் எதுவும் இல்லை. பொதுவாகத் தமிழ் நாட்டு அரச குலங்கள் பற்றிய தகவல்களைப் பெற உதவும் மூலங்களான, சங்க இலக்கியங்கள் கிறித்து சகாப்தத்தின் தொடக்க காலங்களை அண்டிய காலப் பகுதிகளைச் சேர்ந்த சோழ மன்னர்கள் பற்றி ஓரளவு தகவல்களைப் பெற உதவினாலும், அவர்கள் வாழ்ந்த காலப் பகுதிகளை ஐயத்துக்கு இடமின்றி அறிந்து கொள்வதோ, அவர்கள் வரலாறுகளை முழுமையாக அறிந்து கொள்வதோ சாத்தியமாகவில்லை. இலங்கையின் பாளி மொழியில் எழுதப்பட்ட வரலாற்று நூலான மகாவம்சத்தில் தரப்படுகின்ற விபரங்கள் சில சோழ மன்னருடைய காலங்களைத் தீர்மானிப்பதற்குப் பயனுள்ளவையாக அமைகின்றன. இவற்றைவிட, சோழ நாடு மற்றும் அங்கிருந்த நகரங்கள் பற்றிய சில தகவல்களைப் பெறுவதற்கு, கிறித்து சகாப்தத்தின் முதலாவது நூற்றாண்டில், அலெக்சாந்திரியாவைச் சேர்ந்த வணிகன் ஒருவன் எழுதிய எரித்ரேயன் கடலின் வழிகாட்டி நூல் (Periplus of the Erythraean Sea), அதன் பின் அரை நூற்றாண்டு கழித்து தொலெமி (Ptolemy) என்னும் புவியியலாளரால் எழுதப்பட்ட நூல் என்பனவும் ஓரளவுக்கு உதவுகின்றன. இவற்றுடன், கல்வெட்டுக்கள், செப்புப் பட்டயங்கள் என்பனவும் சோழர் பற்றிய தகவல்களைத் தருகின்றன.

[தொகு] முற்காலச் சோழர்கள்

கரிகால் சோழன் காலத்துச் சோழ நாடு. கி.பி 120

சங்க இலக்கியங்களில் காணப்படும் காலத்தால் முந்திய சோழ மன்னன், பரணர், கழாத்தலையார் ஆகிய புலவர்களால் பாடப்பட்ட வேல் பல் தடக்கைப் பெருவிறல்கிள்ளி என்பவனாவான். இன்னொரு சோழன் உருவப் பல்தேர் இளஞ்சேட்சென்னி என்னும் பெயர் கொண்டவன். இவன் மௌரியரும், கோசரும் சேர்ந்த படையைத் தோற்கடித்தவன் என்று அகநானூற்றுப் பாடலொன்றில் புகழப்படுகின்றான். இவனே முதலாம் கரிகால் சோழனின் தந்தையாவான். புறநானூற்றில் இவனைப் பற்றிய குறிப்புக்கள் உள்ளன. முதலாம் கரிகாலன் தாய் வயிற்றில் இருந்தபோதே அவன் தந்தையான இளஞ்சேட்சென்னி இறக்கவே, கரிகாலன், தாய் வயிற்றிலிருந்தபடியே அரச பதவி பெற்றான். முற்காலச் சோழர்களில் மிகப் புகழ் பெற்றவன் இவனே. கரிகால் சோழன், சேர மன்னன் பெருஞ்சேரலாதனுடன் போரிட்டான். கரிகாலனுடைய அம்பு சேரலாதனின் முதுகில் பாய்ந்ததால் அதை அவமானமாகக் கருதிய சேரன் வடக்கிருந்து உயிர் விட்டது பற்றிச் சங்க இலக்கியப் பாடலொன்று தகவல் தருகிறது. பாண்டிய மன்னர்களையும் வெற்றிகொண்ட கரிகாலனுடைய ஆட்சி நீண்ட காலம் நடைபெற்றது. காவிரி ஆற்றின் குறுக்கே கட்டப்பட்டுள்ள கல்லணை இவனது காலத்தது ஆகும். இவன் இமயம் வரை சென்று பல அரசர்களை வென்று இமயத்தில் புலிக்கொடியை நாட்டித் திரும்பினான் என்று கூறப்படுகிறது.

இவன் காலத்துக்குப் பின் ஆண்ட சோழ மன்னர்களில் போர் அவைக்கோப் பெருநற்கிள்ளி, கோப்பெருஞ்சோழன், குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவன், குராப்பள்ளி துஞ்சிய கிள்ளிவளவன், நலங்கிள்ளி, பெருந் திருமாவளவன் போன்ற பலரின் பெயர்கள் சங்க இலக்கியங்களில் இடம்பெறுகின்றன. இவர்களுள் போர் அவைக்கோப் பெருநற்கிள்ளி என்பவனே பிற்காலத்தில் இராசசூயம் வேட்ட பெருநற்கிள்ளி என அழைக்கப்பட்டான் என ஆய்வாளர் சிலர் கருதுகிறார்கள். முற்காலச் சோழர்களில் பிற்காலத்தவர்களாக அடையாளம் காணப்பட்டவர்களில், நல்லுருத்திரன், கோச்செங்கண்ணன் ஆகிய மன்னர்களின் பெயர்கள் இலக்கியங்களில் காணப்படுகின்றன.

[தொகு] முற்காலச் சோழர்களின் வீழ்ச்சி

கி.பி இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்குப் பின் சோழரிடையே அதிகாரப் போட்டிகள் வலுப்பெற்றதால் அவர்கள் வலுவிழந்த நிலையில் இருந்தனர். வம்சம் சிதறிச் சிற்றரசர்களானார்கள். இவ்வாறு சோழர் வலுவிழந்ததைப் பயன்படுத்தி களப்பாளர் அல்லது களப்பிரர் எனப்படும் ஒரு குலத்தவர் தமிழ் நாட்டுக்கு வடக்கிலிருந்து வந்து சோழநாட்டின் பல பகுதிகளைப் படிப்படியாகக் கைப்பற்றிக் கொண்டனர். கி.பி இரண்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் களப்பிரர்களிடம் காஞ்சியை மையமாகக் கொண்டிருந்த சோழநாட்டின் பகுதி வீழ்ச்சியடைந்தது. சோழர்கள் பல இடங்களுக்கும் சிதறினர். கி.பி நான்காம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில், அச்சுத களப்பாளன் என்னும் களப்பிர மன்னன் காவிரிக் கரையிலிருந்த உக்கிரபுரத்தில் இருந்து ஆட்சி செய்து வந்ததாகத் தெரிகிறது. எனினும் இக்காலப்பகுதியில் சோழநாட்டின் ஆதிக்கத்துக்காகப் பல்லவர்களுக்கும் களப்பிரருக்கும் இடையில் போட்டி இருந்து வந்துள்ளது. ஆறாம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் சிம்மவிட்டுணு பல்லவன் களப்பிரர்களிடமிருந்து இப்பகுதிகளைக் கைப்பற்றிக் கொண்டான். பல்லவர்களுடைய ஆட்சிக்காலத்திலும் சோழர்கள் சிற்றரசர்களாக ஆங்காங்கே ஆட்சி செய்து வந்தனர். எனினும், பண்டைய சோழநாட்டின் பெரும்பகுதி, பல்லவர்களுக்கு அடங்கிய முத்தரையர்களினால் ஆளப்பட்டு வந்தது.

[தொகு] களப்பிரர்கள்

நாட்டில் பல அரசியல் மாறுதல்களுக்குக் காரணமாக இருந்த தெளிவற்ற ஒரு குலத்தைச் சார்ந்த களப்பிரர்களைப்பற்றிப் பாண்டியர்களின் வேள்விக்குடிப்பட்டயமும், பல்லவர்களின் சில பட்டயங்களும் கூறுகின்றன. பாண்டியர்களும் பல்லவர்களும் தம் ஆட்சியை நிலைநாட்ட வேண்டி ஆறாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் இக்குலத்தை அடியோடு முறியடுத்தமை அவர்கள் மேற்கொண்ட முதல் நடவடிக்கையாகும்.

இவர்களில் குறிப்பிடுதற்குரிய ஒரு மன்னன், அச்சுதவிக்கந்தன். இம்மன்னனே சேர சோழ பாண்டிய மன்னர்களைச் சிறையெடுத்தான் என்று இலக்கியங்களில் சிறப்பித்துக் கூறப்படும் அச்சுதன். கி.பி. பத்தாம் நூற்றாண்டைச்சேர்ந்த யாப்பெருங்காலக்காரிகையின் ஆசிரியரியரான அமிர்தசாகர் இவனைப்பற்றிய சில பாடங்களை மேற்கோள்காட்டியுள்ளார். இம்மன்னர் பௌத்த மதத்தைச்சேர்ந்தவனாய் இருக்கக்கூடும்.

[தொகு] வீழ்ச்சி

அச்சுதனின் ஆட்சிக்காலத்திற்குப் பிறகு (எவ்வளவு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு என்பதை அறுதியிட்டுக் கூறஇயலாது), களப்பிரர்களை முறியடித்த பல்லவர்களும், பாண்டியர்களும் தங்கள் ஆட்சியினை நிலைநாட்டினர், தம் சுதந்திரத்தை மீண்டும் நிலைநாட்ட இயலாத சோழ மன்னர்கள், காவிரிக்கரைப்பகுதிகளில் புகழ் மங்கிய நிலையில் வாழ்ந்து வந்தனர். வடக்கிலும் தெற்கிலும் புதிதாக ஏற்பட்ட அரசுகள் சோழ மன்னர்களை ஓரளவு புறக்கணித்தாலும் இவர்களது பழம் புகழை மதிக்கின்ற வகையில், சோழர்குல மகளிரை மணத்ததோடு, தம்மிடம் பணியாற்ற விரும்பிய சோழ இளவரசர்களுக்குப் பதவிகளையும் அளித்தனர்.

[தொகு] தமிழ்நாட்டில் சோழர்கள்

இந்தக் காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்த சோழ மன்னர்களைப்பற்றி அறிய முடியவில்லை, இக்காலத்தைச்சேர்ந்த கல்வெட்டுக்களும் இலக்கியமும் இச்சோழ மன்னர்களைப்பற்றி மேலெழுந்த வாரியாக கூறும்போது, காவேரிக்கரையில் இவர்கள் தொடர்ந்து வாழந்தனர் என்று கூறுகின்றனவே தவிர, வரலாற்று முக்கியமுள்ள செய்திகளைத்தரவில்லை.

இதன் காரணமாக கி.பி. 3-ம் அல்லது 4-ம் நூற்றாண்டு முதல் 9-ம் நூற்றாண்டு வரை சோழர்களைச் சுற்றி நீண்டதோர் இருண்ட காலம் சூழந்து கொள்வதை அறிகிறோம். இக்காலத்தில், கட்டுண்டோம், பொறுத்திருப்போம், காலம் மாறும் என்ற நிலையில் இருந்தனர் என்றே கூறலாம். நாம் இப்பொழுது அறிந்துகொள்ள முடியாத விதத்தில் அவர்கள் தங்களுக்கென்று ரேனாட்டுப் பகுதியில் இரண்டாம் புகலிடத்தைத்தேடிக் கொண்டனர். பழைய நாட்டிலோ, தமக்கெதிராக ஏற்பட்ட, ஒவ்வொரு புயலுக்கும் வளைந்து கொடுத்து, தம் ஆட்சியை மீண்டும் ஏற்படுத்த தக்க சமயத்தை எதிர்பார்த்திருந்தனர். வெற்றிபெற்ற மன்னர்களுடன் தம் சந்ததியினருக்குத் திருமணங்கள் செய்து வைத்தும், அக்காலத்திய சமய இயக்கங்களை ஊக்குவித்தும், தம் அரசியல் செல்வாக்கை வளர்க்கப்பாடுபட்டனர்.

[தொகு] பிற்காலச் சோழர்கள்

உத்தம சோழன் காலத்து வெள்ளிக்காசு. இலங்கையில் கண்டெடுக்கப்பட்டது.

கி.பி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் தமிழ் நாட்டில் பல்லவர்களுக்கும், தென்பகுதிகளில் வலுவுடன் இருந்த பாண்டியர்களுக்கும் இடையில் மேல் நிலைக்கான போட்டி நிலவியது. இக்காலத்தில் சோழச் சிற்றரசர்கள் பல்லவர்களுக்கு ஆதரவாக இருந்ததாகத் தெரிகிறது. கி.பி 850 இல் விஜயாலயன் என்பவன் சோழ மன்னனானான். அவன் அக்கால அரசியல் சூழ்நிலைகளைத் திறமையாகக் கையாண்டு முத்தரையர்களைத் தோற்கடித்துத் தஞ்சையைக் கைப்பற்றி அங்கே தனது ஆட்சியை நிறுவினான். பாண்டியர்களையும் போரில் தோற்கடித்துத் தனது செல்வாக்கை வளர்த்துக்கொண்டான். எனினும் அவன் கி.பி 871 இல் இறந்தான். விஜயாலயனைத் தொடர்ந்து பதவிக்கு வந்தவன் ஆதித்தன். முதலாம் ஆதித்தன் என்று அழைக்கப்படும் இவன் தமிழ் நாட்டு அரசியல் சதுரங்கத்தில் திறமையாகச் செயற்பட்டு சோழநாட்டு எல்லைகளை விரிவாக்கினான். இவன் ஆரம்பத்தில் பாண்டியர்களுக்கு எதிராகப் பல்லவர்களுக்கு உதவியாக இருந்தாலும், பல்லவர்களிடையே அதிகாரப் போட்டி தலைதூக்கியபோது, தலையிட்டுத் தனக்குச் சாதகமான அபராஜித பல்லவன் வெற்றிபெற உதவினான். இது தொடர்பாக நடைபெற்ற திருப்புறம்பியப் போர், தமிழ் நாட்டிலும், சோழநாட்டின் எதிர்காலத்திலும் பெருந் திருப்பமாக அமைந்தது. இப்போரில் அபராஜிதனுக்கு எதிராக நிருபத்துங்க பல்லவனுக்கு ஆதரவு வழங்கிய பாண்டியர்கள், வடக்குப் பாண்டி நாட்டிலிருந்து துரத்தப்பட்டனர். சோழர்கள் இப் பகுதிகளைக் கைப்பற்றிக் கொண்டனர். பிற்காலத்தில் பல்லவர் மீதும் படையெடுத்த ஆதித்த சோழன் அபராஜித பல்லவனைக் கொன்று பல்லவர் நாட்டையும் சோழ நாட்டுடன் இணைத்தான். இவனுடைய அதிகாரம் கங்கர் நாட்டிலும், கொங்கு நாட்டிலும் பரவியிருந்தது. சேர நாட்டுடனும், இராட்டிரகூடருடனும், வேறு அயல் நாடுகளுடனும் நட்புறவைப் பேணிவந்த அவன் சோழர்களை மீண்டும் உயர்நிலைக்குக் கொண்டு வந்தான்.

கி.பி 907 இல் அரசனான பராந்தக சோழனும், போர் நடவடிக்கைகளில் தீவிரமாக ஈடுபட்டான். பாண்டியர்களுடன் போரிட்டு மதுரையைக் கைப்பற்றிக் கன்னியாகுமரி வரை பரந்த பாண்டிநாட்டை சோழநாட்டுடன் இணைத்துக் கொண்டான். எனினும் பிற்காலத்தில் இராட்டிரகூடருடன் ஏற்பட்ட போரில் அவனது மகன் இறந்ததைத் தொடர்ந்து சோழநாட்டின் விரிவு வேகம் தணியத் தொடங்கியது. இராட்டிரர்கள் சோழநாட்டின் சில பகுதிகளைக் கைப்பற்றிக்கொண்டனர். பராந்தக சோழனின் இயலாமையாலோ வேறு காரணங்களினாலோ அவன் உயிருடன் இருந்தபோதே அவனது தம்பியான கண்டராதித்தன், கி.பி 950 இல் சோழ மன்னனாகப் பட்டம் சூட்டிக்கொண்டான். ஆனாலும் இவனது ஆட்சியும், குறுகிய காலமே நிலைத்தது. இவன் காலத்தில், இராட்டிரகூடர் சோழ நாட்டின் வடபகுதிகளைக் கைப்பற்றிக் கொள்ள, பாண்டியர்களும் சோழர்களின் கட்டுப்பாட்டை ஏற்காது விட்டனர். இடையில் சிறிது காலம் ஆட்சி புரிந்த அரிஞ்சய சோழனும் குறுகிய காலத்தில் போரில் மடிந்தான். சோழ நாட்டின் இழந்த பகுதிகளை மீட்பதில் வெற்றி பெற்றவன் 957 இல் பட்டத்துக்கு வந்த சுந்தர சோழன் ஆவான். இவன் இராட்டிரகூடர்களைத் தோற்கடித்ததுடன், பாண்டியர்களையும் வெற்றி கொண்டான். எனினும், இன்னும் அறியப்படாத சதி முயற்சியொன்றின் விளைவாகப் பட்டத்து இளவரசனான, சுந்தர சோழனின் மூத்த மகன் ஆதித்த கரிகாலன் கொல்லப்பட்டது சுந்தர சோழனின் வெற்றிகளுக்கு உரிய பயனை அளிக்கவில்லை.

பிற்கால மற்றும் சாளுக்கிய சோழ மன்னர்களின் அட்டவணை

ஆதித்த கரிகாலனின் பேரிழப்பால், சுந்தரசோழன் தன் இறுதிநாட்களில் மிகவும் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டிருந்தான். 'பாண்டிய தலைகொண்ட கரிகாலச்சோழனை' கொலை செய்த குற்றத்திற்காகச் சிலருடைய சொத்துக்களைப் பறிமுதல் செய்து விற்கும் பணியினை மன்னன் கட்டளைப்படி திருவீர நாராயண சதுர்வேத மங்கச் சபை மேற்கொண்டதாக, இராஜகேசரி இரண்டாம் ஆண்டு உடையார்குடிக் கல்வெட்டு கூறுகிறது. இரண்டாம் ஆதித்தன் ஒரு சதியின் மூலம் கொலை செய்யப்பட்டான் என்பது இந்தக் கல்வெட்டால் தெளிவாகிறது.

உத்தம சோழன் ஆட்சி செலுத்திய பதினாறு ஆண்டுகளில் இரண்டாம் ஆதித்தனைக் கொலை செய்தவர்கள் பழிவாங்கப்படவில்லை என்பது உண்மையே. மகனை இழந்த சுந்தர சோழன், ஒன்று மனம் நொந்து இறந்தான் அல்லது தன் மகனைக் கொன்றவர்களைத் தண்டிக்க இயலாதவாறு செய்யப்பட்ட சூழ்ச்சிகளைக் கண்டு மனம் வருந்தி இறந்தான். சூழ்நிலைகளை உற்று நோக்கும் போது உத்தமசோழனுக்கு இந்தக் கொலையில் தொடர்பு இல்லையென்று கூறுவதற்கில்லை^[2]. உத்தமசோழனுக்கு, அரியணை ஏற வேண்டும் என்ற ஆசை இருந்தது. மன்னர் பதவி தவிர, அதற்குக் கீழ்ப்பட்ட எப்பதவியையும் அவன் ஏற்க விரும்பவில்லை, அரச குடும்பத்தின் மூத்த கிளை என்று அவன் கருதினான். தன் ஒன்று விட்ட சகோதரனும் அவன் மக்களும் அரியணையைத் தன்னிடமிருந்து பறித்துக் கொண்டதாகக் கருதினான். தனக்கு ஆதரவாக ஆட்களைத்திரட்டி இரண்டாம் ஆதித்தனைக் கொன்று தன்னை இளவரசனாக்குமாறு சுந்தர சோழனை வற்புறுத்தினான். வேறுவழியின்றி சுந்தரசோழன் இதற்கு இசைந்தான். திருவாலங்காட்டுப் பட்டயங்களிலும் உடையார்க்குடிக் கல்வெட்டுகளிலும் காணப்படும் குறிப்புக்களை இணைத்துபார்க்கும் பொழுது இந்த நிகழ்ச்சிகள் உண்மையாக இருக்கக்கூடும் என்பது புலனாகிறது.

கி.பி 973 இல் சுந்தர சோழன் இறந்த பின்பு, கண்டராதித்தனின் மகனான உத்தம சோழன் அரசுரிமை பெற்றான். இவனுக்கு முன்னமேயே கிடைத்திருக்கவேண்டிய அரசுரிமை நீண்ட காலம் மறுக்கப்பட்டிருந்ததாகவும் வேறு சில ஆய்வாளர்கள் கூறுகிறார்கள்.

[தொகு] இராஜராஜ சோழன்

தஞ்சைப் பெரிய கோயிலின் விமானம்

பன்னிரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், 985 இல் உத்தம சோழன் இறந்தபின்னர், சுந்தர சோழனின் இரண்டாவது மகனான இராஜராஜன் மன்னனானான்.இவனுக்கு அருள்மொழிவர்மன், ரிஷிவர்மன் என்று பெயர்கள் வழங்க பட்டதாக அழகர் கோவில் கல்வெட்டுகளில் இருந்து அறியப்படுகிறது. இவன் காலத்தில் சோழநாட்டின் வலிமை பெருகியது. நான்கு பக்கங்களிலும் சோழநாட்டின் எல்லைகள் விரிந்தன. இவற்றுக்காக இராஜராஜன் நடத்திய போர்கள் பல. பாண்டி நாட்டின் மீதும், சேர நாட்டின் மீதும் போர் தொடுத்து, பாண்டிய மன்னன் அமரபுயங்க பாண்டியனையும், சேர மன்னன் பாஸ்கர ரவிவர்மனையும் தோற்கடித்தான். இவர்களுக்கு உதவிய இலங்கை மீதும் படைநடத்தி அதன் தலை நகரைக் கைப்பற்றினான். இலங்கைத்தீவின் வடபகுதி சோழ நாட்டுடன் இணைக்கப்பட்டது. சோழ நாட்டுக்கு வடக்கிலும், கங்கர்களைத் தோற்கடித்து மைசூரை அண்டிய பகுதிகளைக் கைப்பற்றினான். சாளுக்கிய நாட்டின்மீதும் படையெடுத்து அதனைக் கைப்பற்றினான். வடக்கே வங்காளம் வரை இவனது படைகள் சென்று நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டதாகத் தெரிகிறது.

சிறந்த கடற்படையைப் பெற்றிருந்த இராஜராஜன், தெற்கில் ஈழத்தின்மீது மட்டுமன்றி, இந்தியாவின் மேற்குக் கரைக்கு அப்பால், அரபிக்கடலிலுள்ள இலட்சத்தீவு மீதும், கிழக்குப் பகுதியில் தென்கிழக்கு ஆசியப் பகுதியிலுள்ள கடாரத்தின் மீதும் படையெடுத்ததாக இவன் காலத்திய செப்பேடு ஒன்று தெரிவிக்கிறது.

இன்றைய திரிகோணமலையை அடுத்த கல்வெட்டுகளில் இந்த தமிழ்-பௌத்த மரபு பற்றிய வாசகங்கள் காணப்படுகின்றன. இவை இந்துக் கடவுளர்க்குப் பதிலாக, புத்த பகவானைக் கொண்டு துவங்குகின்றன. புத்த பகவானைத் “தேவன்” என்று குறிப்பிடும் வாசகங்களையும் அங்கே காணமுடியும். ஆக, இந்தத் தமிழ்-பௌத்த மரபினர், இந்து அடிப்படைகளைக் கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் புத்தபகவானை ஏற்றுக்கொண்டாலும் அரசியல் ரீதியாக சோழ அரசர்களையே அண்டியிருந்தனர். எடுத்துக்காட்டாக, இவர்களுடைய பௌத்த-விகாரையின் பெயர் ராஜராஜ பெரும்பள்ளி. ராஜராஜசோழ மன்னனின் பெயரில் இது இருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இதே பெயரில் தமிழ்நாட்டிலுள்ள நாகப்பட்டினத்தில் ஒரு விகாரை அக்காலத்தில் இருந்துவந்ததும் குறிப்பிடத்தக்கது.

[தொகு] இராஜேந்திர சோழன்

சோழப் பேரரசின் எல்லைகள். கி. பி 1014

இராஜேந்திர சோழன் காலத்தில் சோழநாடு. கி.பி 1030

இராஜராஜனின் மறைவுக்குப்பின், 1012 ஆம் ஆண்டில், அவனது மகனான இராஜேந்திரன் சோழநாட்டின் மன்னனானான். ஏற்கெனவே தந்தையோடு, போர் நடவடிக்கைகளிலும், நிர்வாகத்திலும் ஈடுபட்டு அனுபவமும் திறனும் பெற்றிருந்த இராஜேந்திரன், ஆளுமை கொண்டவனாக விளங்கினான். இவனது ஆட்சியில் சோழநாடு மேலும் விரிவடைந்தது. ஏற்கெனவே பெற்றிருந்த வெற்றிகளைத் தக்கவைத்துக் கொள்வதிலும், அவன் போர்களில் ஈடுபடவேண்டி ஏற்பட்டது. சேர நாட்டின் மீது படையெடுத்து அதன் அரசனான பாஸ்கர ரவிவர்மனை அகற்றிவிட்டு, அந்நாட்டை சோழரின் நேரடி ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவந்தான். ஈழநாட்டின் மீதும் படையெடுத்து முழு நாட்டையும் கைப்பற்றியதுடன், தப்பி ஓடிய பாண்டியன் இலங்கையில் மறைத்து வைத்திருந்த பாண்டி நாட்டு மணிமுடியையும், செங்கோலையும் மீட்டு வந்தான்.

வடக்கு எல்லையிலும், சாளுக்கியர்களை மீண்டும் அடக்கிவைக்கவேண்டி ஏற்பட்டது. அப்பகுதியில், சாளுக்கியர்கள், கலிங்கர்களுடனும், ஒட்ட விசயர்களுடனும் சேர்ந்துகொண்டு சோழரை எதித்தனர். இதனால் சோழர் படைகள் வடநாடு நோக்கிச் சென்றன. சாளுக்கியர், கலிங்கர், ஒட்ட விசயர் ஆகியவர்களையும், பல சிற்றரசர்களையும் வென்று, வங்காள நாட்டையும் தோற்கடித்தது சோழர்படை. சோழர் கைப்பற்றியிருந்த இடங்களில் அடிக்கடி கிளர்ச்சிகள் ஏற்பட்டதாலும், வடக்கு எல்லையில் சாளுக்கியரின் தொல்லைகள் தொடர்ந்து வந்ததாலும், இராஜேந்திரனின் ஆட்சிக்காலம் முழுவதும் அமைதியற்ற காலப்பகுதியாகவே கழிந்தது.

இக்காலத்தில் பாதுகாப்பு நோக்கங்களுக்காக நாட்டின் தலை நகரம், தஞ்சையிலிருந்து கங்கைகொண்ட சோழபுரத்துக்கு மாற்றப்பட்டது.

[தொகு] பின்வந்த சோழ மன்னர்

இராஜேந்திர சோழனுக்குப் பின் 1044 ஆம் ஆண்டில் முதலாம் இராதிராஜன் அரசனானான். இவன் காலத்தில் சோழப் பேரரசின் தென் பகுதிகளான ஈழம், பாண்டிநாடு, சேரநாடு ஆகிய இடங்களில் கிளர்ச்சிகள் தீவிரம் அடையத் தொடங்கின எனினும், அவற்றை அவன் அடக்கினான். சாளுக்கியர்களில் தொல்லைகளை அடக்குவதற்காக அங்கேயும் சென்று போர் புரிந்தான். சோழர்கள் இறுதி வெற்றியைப் பெற்றனராயினும் கொப்பம் என்னுமிடத்தில் நடைபெற்ற சண்டையொன்றில் இராசாதிராசன் இறந்துபோனான்.

இவனைத் தொடர்ந்து, அவன் தம்பியான இராசேந்திரன் என்னும் அரியணைப் பெயருடன் முடி சூட்டிக்கொண்டான். இவன் இரண்டாம் இராஜேந்திரன் எனப்படுகின்றான். இவனுக்குப் பின்னர் இவன் தம்பி வீரராஜேந்திரனும், பின்னர் அவன் மகனான அதிராஜேந்திரனும் வரிசையாகப் பதவிக்கு வந்தனர். அதிராஜேந்திரன் அரசனான சிலமாதங்களிலேயே நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்து விட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. சந்ததி இல்லாமலேயே அதிராஜேந்திரன் இறந்து போனதால், சாளுக்கிய - சோழர் மரபில் வந்த இளவரசன் ஒருவன் குலோத்துங்கன் என்னும் பெயருடன் சோழப் பேரரசின் மன்னனானான். இது, பிற்காலச் சோழர் மரபுவழியை நிறுவிய விஜயாலய சோழனின் நேரடி வாரிசுகளின் ஆட்சிக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது.

[தொகு] முதலாம் குலோத்துங்கன்

குலோத்துங்க சோழன் காலத்துச் சோழ நாடு கி.பி 1120

முதலாம் குலோத்துங்கனுடைய காலமும் பெரும் கிளர்ச்சிகளைக் கொண்ட காலப்பகுதியாகவே அமைந்தது. பாண்டிய நாட்டிலும், சேர நாட்டிலும் படை நடத்திக் கிளர்ச்சிகளை அடக்கவேண்டியிருந்தது. வட பகுதிகளிலும் போர் ஓய்ந்தபாடில்லை. எனினும் ஈழநாட்டில், விஜயபாகு என்பவன் சோழருடன் போரிட்டு ஈழத்திலிருந்து சோழர் ஆட்சியை அகற்றினான். ஈழத்தில், ஏறத்தாழ 70 ஆண்டுகள் நிலவிய சோழராட்சி அங்கிருந்து அகற்றப்பட்டது. சோழநாட்டின் பிற பகுதிகளில் நிலவிய நிலைமைகளைக் கருத்திற்கொண்டு, குலோத்துங்கன் ஈழநாட்டை மீட்கப் படைகளை அனுப்பவில்லை என்று கருதப்படுகின்றது. குலோத்துங்கனின் இறுதிக் காலத்தில் தெற்கிலிருந்தும் வடக்கிலிருந்தும் பிரச்சினைகள் உருவாயின. சோழப் பேரரசு ஆட்டம் காணும் நிலை ஏற்பட்டது. வடக்கிலிருந்து வந்த படையெடுப்புகள் சோழநாட்டுக்குப் பெரும் சேதத்தை விளைவித்தன.

[தொகு] சோழப் பேரரசின் வீழ்ச்சி

முதலாம் குலோத்துங்கனுக்குப் பின்னர் இரண்டாம் குலோத்துங்கன், இரண்டாம் இராஜராஜன், இரண்டாம் இராஜாதிராஜன், மூன்றாம் குலோத்துங்கன் ஆகியோர் வரிசையாகச் சோழ நாட்டை ஆண்டனர். இக்காலத்தில் சோழர் தொடர்ந்தும் வலிமையிழந்து வந்தனர். நாட்டின் வடக்கில் புதிய அரசுகள் வலிமை பெறலாயின. தெற்கே பாண்டியர்கள் வலிமை பெறலாயினர்.

1216 இல் ஆட்சிக்கு வந்த மூன்றாம் இராஜராஜன் காலத்தில் பாண்டியர்கள் கங்கைகொண்ட சோழபுரத்தின் மீது படையெடுத்து அதனைக் கைப்பற்றிக் கொண்டனர். எனினும், சோழர்களுக்கு ஆதரவாகப் போசள மன்னனான இரண்டாம் நரசிம்மன் சோழநாட்டில் புகுந்து பாண்டியர்களைத் தோற்கடித்து மன்னனைக் காப்பாற்றினான். மூன்றாம் இராஜராஜனுக்குப் பின்னர் கி.பி 1246 இல் மூன்றாம் இராஜேந்திரன் மன்னனானான். இவன் காலத்தில் வலிமை பெற்ற பாண்டியர்கள் சோழர்களை வென்று அவர்களைச் சிற்றரசர்கள் நிலைக்குத் தாழ்த்தினர். மூன்றாம் இராஜராஜனுடன் பிற்காலச் சோழரின் பெருமை மங்கிப்போயிற்று.

அரசன் பெயர்	ஆட்சியாண்டுகள்	தந்தை	தலைநகரம்
விசயாலய சோழன்	848-871	அறியப்படவில்லை	தஞ்சாவூர்
ஆதித்த சோழன்	871-907	விசயாலய சோழன்	தஞ்சாவூர்
முதலாம் பராந்தக சோழன்	907-955	ஆதித்த சோழன்	தஞ்சாவூர்
கண்டராதித்த சோழன்	950-957	முதலாம் பராந்தக சோழனின் இரண்டாம் மகன்	தஞ்சாவூர்
அரிஞ்சய சோழன்	956-957	முதலாம் பராந்தக சோழனின் மூன்றாவது மகன்	தஞ்சாவூர்
இரண்டாம் பராந்தக சோழன்	957-970	அரிஞ்சய சோழன்	தஞ்சாவூர்
ஆதித்த கரிகாலன்	957-969	சுந்தர சோழன்	காஞ்சிபுரம்
உத்தம சோழன்	973-985	கண்டராதித்த சோழன்	தஞ்சாவூர்
முதலாம் இராஜராஜ சோழன்	985-1014	சுந்தர சோழன்	தஞ்சாவூர்
முதலாம் ராஜேந்திர சோழன்	1012-1044	முதலாம் ராஜராஜ சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
முதலாம் ராஜாதிராஜ சோழன்	1018-1054	முதலாம் ராஜேந்திர சோழனின் மூத்த மகன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
இரண்டாம் இராஜேந்திர சோழன்	1051-1063	முதலாம் ராஜேந்திர சோழனின் இரண்டாவது மகன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
வீரராஜேந்திர சோழன்	1063-1070	இரண்டாம் ராஜேந்திர சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
அதிராஜேந்திர சோழன்	1067-1070	வீரராஜேந்திர சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
முதலாம் குலோத்துங்க சோழன்	1070-1120	முதலாம் ராஜேந்திர சோழனின் மகள் வழிப் பேரன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
விக்கிரம சோழன்	1118-1135	முதலாம் குலோத்துங்க சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழன்	1133-1150	விக்கிரம சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
இரண்டாம் ராஜராஜ சோழன்	1146-1163	இரண்டாம் குலோத்துங்க சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
இரண்டாம் இராஜாதிராஜ சோழன்	1163-1178	இரண்டாம் இராஜராஜ சோழனின் ஒன்றுவிட்ட சகோதரன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழன்	1178-1218	இரண்டாம் ராஜராஜ சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
மூன்றாம் இராஜராஜ சோழன்	1216-1256	மூன்றாம் குலோத்துங்க சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்
மூன்றாம் இராஜேந்திர சோழன்	1246-1279	மூன்றாம் இராஜராஜ சோழன்	கங்கைகொண்ட சோழபுரம்

[தொகு] சோழ நாடு

தமிழ் மரபுகளின்படி பண்டைய சோழ நாடு தற்காலத் தமிழ் நாட்டின் திருச்சிராப்பள்ளி மற்றும் தஞ்சாவூர் மாவட்டங்களை உள்ளடக்கியிருந்தது. சோழநாடு, கடலை நோக்கிச் சரிந்து செல்கின்ற ஆனால் பொதுவாக, மட்டமான நில அமைப்பைக் கொண்டது. காவிரி ஆறும், அதன் கிளை ஆறுகளுமே சோழ நாட்டின் நிலத் தோற்றத்தின் முக்கியமான அம்சங்கள். பொன்னி என்றும் அழைக்கப்படுகின்ற காவிரி ஆற்றுக்குச் சோழநாட்டின் பண்பாட்டில் சிறப்பான இடம் இருந்தது. ஆண்டுதோறும் பொய்க்காது பெருகும் காவிரி வெள்ளம் சோழ நாட்டு மக்களுக்கு ஒரு விழாவுக்கான ஏதுக்களில் ஒன்றாக இருந்தது. ஆண்டு தோறும் கொண்டாடப்பட்ட ஆடிப்பெருக்கு விழாவில் அரசர்கள், ஆண்டிகள் எல்லோருமே பங்கு பெற்றனர்.

உறையூர் கி.பி 200 ஆம் ஆண்டுக்கு முன் சோழரின் தலை நகரமாக விளங்கியது. அகழிகளாலும், மதிலாலும் சூழப்பட்ட பாதுகாப்பான நகரமாக இது விளங்கியது. காவேரிப்பட்டினம் என்றும் அழைக்கப்பட்ட காவிரிப்பூம்பட்டினம் காவிரிக் கழிமுகத்துக்கு அண்மையில் அமைந்திருந்த ஒரு துறைமுக நகராகும். தொலமியின் காலத்திலேயே காவிரிப்பூம் பட்டினமும், இன்னொரு துறைமுக நகரான நாகபட்டினமும் சோழநாட்டின் முக்கிய துறைமுக நகரங்களாகப் பெயர் பெற்றிருந்தன. இவ்விரண்டு பல்லின மக்கள் வாழ்ந்த நகரங்களும், வணிக மையங்களாக விளங்கிப் பல மதத்தவரையும் கவரும் இடங்களாக இருந்தன. பண்டைய ரோமர்களின் கப்பல்களும் இந்தத் துறைமுகங்களுக்கு வந்தன. கிறீத்து சகாப்தத்தின் தொடக்க காலங்களைச் சேர்ந்த ரோமரின் நாணயங்கள் பல காவிரியின் கழிமுகப் பகுதிகளில் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன.

சோழ நாட்டின் இன்னொரு முக்கிய நகரம் தஞ்சாவூர் ஒன்பதிலிருந்து பதினொன்றாம் நூற்றாண்டு வரை சோழப்பேரரசின் தலைநகரமாக விளங்கியது. விஜயாலயன் தஞ்சையைத் தன் தலைநகரமாகத் தேர்ந்தெடுத்து வெற்றிகள் பல பெற்றான். பல்லவ நாட்டைக் கைப்பற்றிய பிறகு காஞ்சியை இரண்டாம் தலைநகரமாகக் கொண்டு அவ்வப்போது சோழ அரசர்கள் அங்கிருந்தும் ஆட்சிப்பொறுப்பை கவனித்துவந்தனர். எனினும் தஞ்சையே முக்கிய நகரமாக விளங்கியது. சிறிது காலத்திற்கு அப்பால் தஞ்சை அதன் முதன்மை இடத்தை இழந்தது. இராஜராஜனின் மகன் முதலாம் இராஜேந்திரன் கங்காபுரி என்ற புதியதோர் திருநகரை உருவாக்கி அதைத் தன் தலை நகராகக் கொண்டான். பின்னர் பதினொன்று முதல் பதிமூன்றாம் நூற்றாண்டு வரை கங்கைகொண்ட சோழபுரம் தலைநகரமாக இருந்தது. 'சோழ கங்கம்' என்ற அழகிய பெரிய ஏரியைக் கொண்ட இந்நகர் பல நூற்றாண்டுகளாய் இராஜேந்திரனின் பெருநோக்குக்கும் பெருமைக்கும் சின்னமாய் விளங்கி இருந்தது.

கும்பகோணத்தை அடுத்துள்ள பழையாறையில் ஒரு அரண்மைனையும், முதலாம் இராஜராஜனுடைய பெயரிலேயே "அருள்மொழி தேவேச்சுரம்" என்ற கோவிலும் இருந்தது. இந்த அரண்மனையில் இராஜராஜனின் தமக்கை குந்தவை பல காலம் விரும்பித் தங்கியிருந்தாள் என்றும் இராஜராஜனும் சிலகாலம் தங்கியிருந்ததாகவும் கல்வெட்டுக் குறிப்புகள் கூறுகின்றன. முதலாம் இராஜேந்திரன் மதுரையில் மிகப் பெரியதோர் அரண்மனை கட்டியதும் தவிர உத்திரமேரூர் போன்ற இடங்களிலும் சோழர் அரண்மனைகள் இருந்ததாக கல்வெட்டுக்களில் இருந்து அறிகிறோம். சாளுக்கிய சோழர்களின் காலத்தில், சிதம்பரம், மதுரை, காஞ்சிபுரம் ஆகியவையும் மண்டலத் தலை நகரங்களாக விளங்கின.

முத்தொள்ளாயிரத்தில் வரும் ஒரு பாடல் சோழரின் ஆட்சிப் பரப்பை கூறுகிறது.

"கச்சி ஒரு கால் மிதியா ஒரு காலால்

தத்து நீர்த் தண்ணுஞ்சை தான் மிதியா

பிற்றையும் ஈழம் மிதியா வருமே எம்

கோழியர் கோக்கிள்ளிக் களிறு"

[தொகு] ஆட்சி

இடைக்காலச் சோழர் காலத்தில் முதன்முறையாகத் தென்னிந்தியா முழுவதும் ஒரே அரசின் கீழ் இருந்தது. சோழர்களின் அரசு முடியாட்சியாகவே என்றும் இருந்து வந்தபோதிலும், சங்ககாலத்துச் சோழர்களுக்கும், பிற்காலத்தில் ஆட்சிபுரிந்த சோழர் முடியாட்சிக்கும் இடையே நிரம்ப வேறுபாடுகள் இருந்தன. இராஜராஜன் மற்றும் அவன் வழி வந்தவர்கள், அதிகாரத்திலும், ஆடம்பரத்திலும் மேம்பட்டவர்களாக இருந்தனர். தலைநகரமும், பல்வேறு துணைத் தலைநகரங்களும் இருந்தன. சமயங்களில் துணைத் தலைநகரங்களிலும் அரசவை கூடியது. அரசன், உயர்நிலைத் தலைவனாகவும், சர்வாதிகாரியாகவும் இருந்தான். முறையீடுகள் தொடர்பில் உரிய அதிகாரிகளுக்கு வாய்மூலமாகக் கட்டளைகள் பிறப்பித்தல் அரசனுடைய நிர்வாகக் கடமையாக இருந்தது. நிர்வாக மற்றும் செயலாக்க நடவடைக்கைகளில் அரசனுக்கு உதவுவதற்காக வலுவான அதிகார அமைப்பு இருந்தது. நிர்வாகம், நீதி வழங்கல், வரி விதித்தல், பாதுகாப்புப் போன்ற விடயங்களில் ஆலோசனைகள் கூறுவதற்காக அமைச்சர்கள் இருந்தனர். தற்காலத்தில் போல சட்டசபையோ, சட்டவாக்க முறைமையோ இல்லாதிருந்ததால், அரசன் நீதியாகச் செயற்படுவது, தனிப்பட்ட அரசர்களின், நற்குணங்களிலும், அறவழிகளின்மீது அவனுக்கிருக்கக்கூடிய நம்பிக்கையிலுமே தங்கியிருந்தது.

[தொகு] அரசுரிமை

அரசுரிமை பொதுவாக மூத்த ஆண் வாரிசுக்கே வழங்கப்பட்டது. சில சந்தர்ப்பங்களில் அரசர்களின் தம்பிமார்கள் பட்டத்துக்கு வரும் வழக்கமும் காணப்பட்டது. பெரும்பாலும் அரசன் வாழும் காலத்திலேயே இளவரசர்களை நியமிக்கும் வழக்கம் இருந்தது. இதனால் வாரிசுப் போட்டிகள் பெருமளவு குறைவாகவே இருந்தன. நேரடி வாரிசுகள் இல்லாத போது அரச குடும்பத்திலிருந்து வேறொருவரை அரசனாக்கிய நிகழ்வுகளும் உண்டு. இரண்டாம் இராஜேந்திர சோழனின் பெண்வழி வாரிசாக முதலாம் குலோத்துங்கன் அரச பதவி பெற்றது இதற்கு எடுத்துக்காட்டு ஆகும்.

[தொகு] உள்ளாட்சிப் பிரிவுகள்

பேரரசு மண்டலங்களாகவும், மண்டலங்கள், கோட்டம், கூற்றம் அல்லது வளநாடு எனப்பட்ட பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு இருந்தன. கூற்றம், நாடுகள் என்ற சிறிய அலகுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டன.

மண்டலங்கள், ஆளுநர்களின் பொறுப்பில் இருந்தன. அரசகுமாரர்களும், அரசனின் நெருங்கிய உறவினர்களும் இப்பதவியில் அமர்த்தப்பட்டனர். மண்டலங்களின் பாதுகாப்பு, ஒழுங்கு ஆகியவற்றைப் பராமரிப்பதும், கீழுள்ள நிர்வாகப் பிரிவுகளின் செயற்பாடுகளைக் கண்காணிப்பதும், ஆளுநர்களுடைய கடமையாக இருந்தது. மத்திய அரசுக்கும்,மண்டலங்களுக்கும் இடையிலான தொடர்புகளையும் நல்ல நிலையில் பேணிவருவதும் இவர்களுடைய கடமையாகும். கோட்டங்கள் மட்டத்திலிருந்த நிர்வாகிகள், மண்டல ஆளுநர்களுக்கு உதவியதுடன், கோட்டங்களில் அமைதி காத்து, சமுதாயப் பணிகளையும் கண்காணித்தனர்.

குடியிருப்புக்கள் கிராமங்கள், ஊர்கள், நகரங்கள் எனப் பிரிக்கப்பட்டிருந்தன. பிராமணர்களுடைய குடியிருப்புக்கள் கிராமங்கள் எனவும், சாதாரண மக்களுடைய குடியிருப்புக்கள் ஊர்கள் எனவும், வணிகர் குடியிருப்புக்கள் நகரங்கள் எனவும் வழங்கப்பட்டன. இவற்றை நிர்வாகம் செய்வதற்கெனக் கிராம சபைகள், ஊர் அவைகள், நகர சபைகள் போன்ற தன்னாட்சி அமைப்புக்கள் இருந்தன. இவற்றுக்கான உறுப்பினர்களுக்கான தகைமைகளும், அவர்களைத் தெரிவு செய்வதற்கான தேர்தல் முறைகளும் இருந்தன.

[தொகு] சமூகநிலை

[தொகு] பெண்டிர்

சமூக வாழ்வில் முழுப்பங்கும் ஏற்க பெண்களுக்கு எவ்விதத் தடையும் இல்லை. ஆனால் அடக்கமே, பெண்களின் தலைசிறந்த அணிகலனாகக் கருதப்பட்டது. பொதுவாக சொத்து வைத்துக் கொள்வதற்கும் அந்தத் சொத்துக்களைத் தாங்கள் விரும்பியபடி அனுபவித்து வரவும் அவர்களுக்கு உரிமை இருந்துவந்தது. அரசர்கள் மீது அரச குடும்பத்துப் பெண்களுக்கு மிகுந்த செல்வாக்கு இருந்தது. அரசர்களும் செல்வந்தர்களும் பல மனைவியரைத் திருமணம் செய்து கொண்டனர். ஆனால் பொதுவக ஓர் ஆடவனுக்கு ஒரு மனைவி என்ற நியதியே பெருவாரியாக நடைமுறையில் இருந்து வந்தது. சிறந்த பயிற்சி தேவைப்படாத வேலைகளில் பெண்கள் அமர்த்தப்பட்டனர்.^[3]

[தொகு] உடன்கட்டை ஏறுதல்

கணவரை இழந்த பெண் பிரிவாற்றாமல் உடன்கட்டை ஏறுவதைப் பற்றி சில கல்வெட்டுகளில் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால் சோழநாட்டில் இத்தகைய நிகழ்ச்சிகள் மிகக் குறைவாகவே நடந்தன. இது பரவலான வழக்கமாக இல்லை. முதலாம் பராந்தகன் ஆட்சிக் காலத்தில், வீரச் சோழ இளங்கோவேள் என்ற கொடும்பாளூர்ச் சிற்றரசனின் மனைவி கங்கா தேவியார் என்பவள் தீக்குளிக்குமுன் ஒரு கோயிலில் நந்தா விளக்கேற்ற நிவந்தங்கள் கொடுத்தாள் என்று கல்வெட்டுக்கள் கூறுகின்றன. இராஜராஜ பேரரசனின் தாயாரும் சுந்தர சோழனின் மனைவியுமான வானவன் மாதேவியார் உடன்கட்டை ஏறிய செய்தி திருவாலங்காட்டுச் செப்பேட்டில் குறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. வீரமிக்க இந்தச் செயலுக்காக, மக்கள் வானவன் மாதேவியாரைப் போற்றி வழிபட்டார்கள் என்றாலும் பின்பற்றவில்லை என்றே தெரியவருகிறது. வேறு எந்த சோழ அரசியும் உடன்கட்டை ஏறவில்லை.

பொதுவாகப் பெண்கள் உடன்கட்டை ஏறும் முறைக்கு மக்களிடையே ஆதரவு இல்லாமல் இருந்தது அந்தக் காலத்தில் உடன் கட்டை ஏறத் துணிந்தவர்களை தடுத்தவர்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் கல்வெட்டுகள் மூலம் கிடைப்பதால் ஏற்றுக்கொள்ளத் தக்கதாகயிருக்கிறது.^[4]

[தொகு] ஆடல் மகளிர்

வரலாறு தொடங்கிய காலத்திலிருந்தே ஆடல் மகள் கவர்ச்சிக் கன்னியராகவே திகழ்ந்தாள். பரதத்திலும் இசையிலும் நல்ல தேர்ச்சி பெற்று, திருக்கோயில்களில் தொண்டு புரிந்தாள். ஆடவர்களுடன் இன்முகத்துடன் பழகினாள். ஆனால், சிலருடன் மட்டும் நெருங்கிய நட்புக் கொண்டாள். தான் விரும்பியவரை மணம் புரிந்து கொண்டாள். தற்காலத்தில் நகரத்தில் தோன்றியுள்ள விலைமாதர்களை மனத்தில் கொண்டு அக்காலத்திய ஆடற்பெண்டிரை நாம் மதிப்பிடுவது பெரும் தவறு என்பதற்கு அக்காலத்துக் கல்வெட்டுக்களையும் இலக்கியங்களையும் படிப்பவர்களுக்கு நன்கு விளங்கும்.

அக்காலத்திய தேவரடியார்கள், கிரேக்க நாட்டு ஆடற் பெண்டிர் போன்ற பண்புநலன் உள்ளவர்களாயும் கலையுணர்வுடையவர்களாயும் கலை நுணுக்கங்களில் ஈடுபாடு உள்ளவர்களுக்கு நல் விருந்தளித்தனர். திருக்கோயில்களில் இறைத் தொண்டிற்காகவே பலர், தங்கள் வாழ்நாளையெல்லாம் அர்ப்பணித்துக் கொண்டனர். அவர்களது வருவாயில் பெரும்பங்கு கோயில் வழிபாடு முதலிவற்றிற்காகவே செலவிடப்பட்டது என்று பின்னே வந்த முகமதிய எழுத்தாளர்கள் வியப்புடன் தெரிவிப்பதில் அறியலாம்.

சோழர் காலத்தில் தேவரடியார்கள் மதிப்பான இடம் பெற்றிருந்தனர் என்பது, சோழர் அவர்களுக்கு வழங்கியுள்ள ஏராளமான தானங்களைப் பற்றிய கல்வெட்டுக்களைப் பார்த்தால் விளங்கும். சதுரன் சதுரி என்னும் ஒரு தேவரடியாள் நாகன் பெருங்காடான் என்பவரின் மனவி(அகமுடையாள்) என்று திருவொற்றியூர்க் கல்வெட்டு, கி.பி. 1049-ம் ஆண்டில் கூறுகிறது. அவ்வாறே தஞ்சை மாவட்டத்தில் உள்ள ஒரு கோயிலில் பணிபுரிந்த தேவரடியாள் மணமானவள் என்பதை மூன்றாம் குலோத்துங்கன் கல்வெட்டு தெரிவிக்கிறது.

[தொகு] சோழரும் சாதியமும்

சோழர்கள் சாதிய அடுக்கமைவையும் அமைப்பையும் ஏற்று, அதற்கு கட்டுப்பட்டு ஆட்சிபுரிந்தார்கள். இவர்கள் காலத்துக்கு முன்னரேயே தீட்டுக் கோட்பாடு தமிழ்ச் சமூகத்தில் வழங்கியதானாலும், இதை அமுல்படுத்துவதில் சோழரின் பங்கும் குறிப்பிடத்தக்கது. "முதலாம் இராசராசனுடைய கல்வெட்டொன்று 'தீண்டாச்சேரி' என ஒரு ஊர்ப் பகுதியைச் சுட்டுகிறது என்றும், பாகூரில் உள்ள திருமூலநாதர் திருக்கோவில் கல்வெட்டொன்று (முதலாம் இராசராசன் காலத்தைச் சேர்ந்தது - கி.பி. 10 ஆம் நூற்றாண்டு) ஓர் ஊரில் வாழ்ந்த ஒரு மக்கள் பிரிவினரைத் 'தீண்டாதார்' எனக் குறிப்பிடுகின்றது என்றும் பேராசிரியர் கோ. விசயவேணுகோபால் விளக்குகிறார். மேலும் சோழர் காலத்தில்தான் இந்தத் தீண்டத்தகாதவர் 'சேரிகள்', அரசாணையின்படி அமைக்கப்பட்டுள்ளன. மேடான இடத்தில் மேல் சாதியினரும் பள்ளமான இடத்தில் கீழ்ச் சாதியினரும் குடியிருக்க வேண்டும். அப்பொழுதுதான் முற்றத்தில் வரும் மழைத்தண்ணீர் கூடத் தீட்டுப்படாததாய் இருக்கும். மேலும் குனிந்து போகும்படியாகத்தான் குடிசை கட்ட வேண்டும். ஜன்னல் வைத்துக் கட்டக் கூடாது. சுவருக்கு வெள்ளையடிக்க கூடாது. பிணத்தைச் சும்மாதான் எடுக்க வேண்டும். பொதுக் குளத்தில் தண்ணீர் எடுக்கக்கூடாது. என்றெல்லாம் ஆணை போட்டு" அமுல்படுத்தியிருப்பதாகத் தெரிகிறது. இந்த ஆணைகள் அக்காலத்தில் நிலவிய அடக்குமுறைகளை எடுத்துக்காட்டுவதாக ஆய்வாளர் கூறுகிறார்கள். ^[5]

பிராமணர்களே சோழ நிர்வாகத்தின் முக்கியமான பதவிகளை கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருந்தனர். மற்றவர்கள் அவர்களுக்கு வேலை செய்தார்கள். பிராமணர்கள் அல்லாதோர் ஒன்றாக செயல்படுவதை தடுப்பதற்கு சாதிச் சார்பையும், சாதி ஒற்றுமையையும், சாதி சமூகங்களையும் பிராமணர்கள் ஊக்குவித்தார்கள். ^[6]

[தொகு] அடிமைகள்

சோழர்கள் வேழத்தில் (palace establishments) நூற்றுக்கணக்கான பெண்கள் அரசனினின் பாலியல் மற்றும் களியூட்டல் பயன்பாட்டுக்காக இருந்தார்கள். இங்கு ஆண் அடிமைகளும் வேலை செய்தார்கள். இதை பேராசிரியர் தாவுத் அலி அவர்கள் தனது "சோழர் காலக் கல்வெட்டுக்களில் வேழம் என்னும் சொல் பற்றிய ஆய்வு"^[7] என்ற ஆய்வுக்கட்டுரையில் விளக்கியுள்ளார்.

ரொமிலா தபார் (Romila Thapar) என்று முக்கிய வரலாற்று அறிஞர் இந்தியாவின் வரலாறு (A History of India) என்ற தனது நூலில் சோழர்கள் அடிமைகள் வைத்திருந்தை குறிப்பிட்டுள்ளார். அடிமைகள் தாமாகவோ அல்லது வேற்றோராலோ அடிமைத்தனத்துக்கு விற்கப்பட்டார்கள். கோயில்களுக்கும் அடிமைகள் விற்கப்பட்டனர். பட்டினிக் காலத்தில் இது பெருமளவில் இருந்தது என்றும் குறிப்பிடுகின்றார். அடிமைகளின் எண்ணிக்கை சிறியது என்றும், பாரிய உற்பத்திகளுக்கு அடிமைகள் பயன்படுத்தப்பட்டதாக தெரியவில்லை என்றும் அவர் குறிப்பிடுகின்றார். ^[8]

[தொகு] வெளிநாட்டு வணிகம்

ஜாவாவில், பிராம்பாணன் என்னும் இடத்திலுள்ள இந்துக்கோயில். திராவிடக் கட்டிடக்கலையின் செல்வாக்குத் தெளிவாகத் தெரிகிறது.

சோழர்களின் வெளிநாட்டு வணிக முயற்சிகளின் செல்வாக்கு, சீனா, தென்கிழக்காசியா ஆகிய பகுதிகள் வரை எட்டியிருந்தது. ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், தென்னிந்தியாவில் இருந்த நாடுகள் விரிவான கடல்கடந்த வணிக நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டிருந்தன. தென்னிந்தியாவின் கிழக்கு, மேற்குக்கரைகள் இரண்டிலும் ஆதிக்கம் பெற்றிருந்த சோழர்கள், இந்த நடவடிக்கைகளில் முன்னணியில் திகழ்ந்தனர். சீனாவின் டாங் வம்சம் (Tang dynasty), சைலேந்திரர்களின் கீழிருந்த, மலாயத் தீவுக் கூட்டங்களைச் சேர்ந்த ஸ்ரீவிஜயப் பேரரசு, பாக்தாத்தின், அப்பாசிட் கலீபகங்கள் (Abbasid Kalifat) என்பன இம்முயற்சிகளில் சோழர்களின் கூட்டாளிகளாக இருந்தன.

சீனாவின் சோங் (Song) வம்சத்தின் குறிப்பொன்று, சோழ வணிகக் குழுவொன்று, கி.பி 1077 ஆம் ஆண்டில், சீன அரசவைக்குச் சென்றது பற்றிக் கூறுகின்றது. சுமாத்ராத் தீவில் கண்டெடுக்கப்பட்ட தமிழ் சாசனப் பகுதியொன்று, சோழநாட்டு வணிகக் கணங்களில் ஒன்றாகிய நானாதேச திசையாயிரத்து ஐந்நூற்றுவர் பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றது. இது 1088 ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்ததாகும். இச் சாசனத்தின் கண்டுபிடிப்பு, சோழர் காலக் கடல்கடந்த வணிக முயற்கிகளுக்குச் சான்றாக அமைகின்றது.

[தொகு] சோழர்காலப் பண்பாட்டு அம்சங்கள்

பதினோராம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த சோழர்கால வெண்கலச்சிலை. சிவனின் அர்த்தநாரீஸ்வரர் தோற்றம்.

சோழர் காலத்தில் கலை, இலக்கியம், சமயம் முதலிய துறைகளில் பெரு வளர்ச்சி காணப்பட்டது. இத்துறைகள் எல்லாவற்றிலுமே பல்லவர் காலத்தில் தொடங்கப்பட்ட போக்குகளின் உச்ச நிலையாகச் சோழர் காலம் அமைந்தது எனலாம். சோழர் காலத்தை தமிழரின் செவ்வியல் காலம் (classical age) என்றும் குறிப்பிடப்படுவதுண்டு. எனினும் சங்க காலமே தமிழரின் செவ்வியல் காலம் என்ற கருத்தும் இருக்கின்றது.

பாரிய கோயில் கட்டிடங்களும், கற் சிற்பங்களும், வெண்கலச் சிலைகளும், இந்தியாவில் முன்னெப்பொழுதும் இல்லாத அளவுக்கு நுண்கலைத் திறன் வாய்ந்தவையாக அமைந்தன. சோழருடைய கடல் வலிமையும், வணிகமும், அவர்களுடைய பண்பாட்டு பல நாடுகளிலும் தாக்கங்களை உண்டாக்கக் காரணமாயிற்று. தற்காலத்தில் தென்கிழக்காசியாவின் பல பகுதிகளிலும் எஞ்சியுள்ள இந்துப் பண்பாட்டுச் செல்வாக்குக்கான எடுத்துக்காட்டுகளில் பல சோழர் விட்டுச் சென்றவையே.

[தொகு] கலைகள்

சோழர்காலக் கட்டிடக்கலை, பல்லவர்கள் தொடக்கிவைத்த பாணியின் தொடர்ச்சியே ஆகும். விஜயாலயன் காலத்திலிருந்தே சோழர்கள் பல கோயில்களைக் கட்டினார்கள் ஆனால், முதலாம் இராஜராஜனுக்கு முந்திய சோழர் காலக் கட்டிடங்கள் பெரிய அளவுள்ளவையாக அமையவில்லை. பேரரசின் விரிவாக்கம் சோழநாட்டின் நிதி நிலைமையிலும், ஏனைய வளங்கள் தொடர்பிலும் வளர்ச்சியை ஏற்படுத்தியதனால், இராஜராஜன் காலத்திலும் அவன் மகனான இராஜேந்திரன் காலத்திலும், தஞ்சைப் பெரிய கோயில் மற்றும் கங்கை கொண்ட சோழபுரம் கோயில் போன்ற, அளவிற் பெரிய கோயில்களைக் கட்ட முடிந்தது. கி.பி 1009 ஆம் ஆண்டில் கட்டி முடிக்கப்பட்ட தஞ்சைப் பெரிய கோயில், சோழர்கள் இராஜராஜன் காலத்தில் அடைந்த பொருளியல் மேம்பாட்டுக்கான பொருத்தமான நினைவுச் சின்னமாகும்.

தாராசுரம் ஐராவதேஸ்வரர் கோயில், கி.பி 1200

சோழர் காலம், வெண்கலச் சிலைகளுக்குப் பெயர் பெற்றது. இக் காலத்துக்குரிய, சிவனின் பல்வேறு தோற்றங்கள், விஷ்ணு, மற்றும் பல கடவுட் சிலைகள் தென்னிந்தியக் கோயில்களிலும், பலநாட்டு அரும்பொருட் காட்சியகங்களிலும் காணக் கிடைக்கிறது. இச்சிலைகள் பழங்காலச் சிற்பநூல்கள்களிலும், ஆகமங்களிலும் சொல்லப்பட்டுள்ள விதிப்படியே வார்க்கப்பட்டுள்ளன ஆயினும், 11 ஆம் 12 ஆன் நூற்றாண்டுகளைச் சேர்ந்த சிற்பிகள் இவற்றைச் சிறந்த கலை நுணுக்கத்துடனும், கம்பீரத்துடனும் உருவாக்குவதில் தங்கள் சுதந்திரமான கைத்திறனையும் காட்டியுள்ளார்கள். இத்தகைய சிலைகளுள், ஆடல் கடவுளான நடராசப் பெருமானின் சிலைகள் சிறப்பாகக் குறிப்பிடத் தகுந்தவை ஆகும்.

[தொகு] கல்வி

சோழர் காலத்தில் கல்வி சமஸ்கிருத மொழியில் பிராமணர்களுக்கு மட்டுமே வழங்கப்பட்டது. கோயில்களுடன் இணைந்திருந்த கல்விக்கூடங்களில் மிகவும் ஒழுங்கான முறையில் இந்தக் கல்வி பயிற்றுவிக்கப்பட்டது. இப்படி கல்வி பயின்றவர்களே சோழ அரசின் நிர்வாகத்துறையிலும் கோயில்களிலும் உள்வாங்கப்பட்டார்கள். ^[9]

இன்று போல் பொதுமக்களுக்கான கல்வி என்று எதுவும் இருக்கவில்லை. ஆனால், சமூகம் அல்லது சாதி சார்ந்த தொழில்துறைகளில், தொழில் பயிலுனர் (apprenticeship) முறைப்படி அறிவூட்டப்பட்டது.^[10]

[தொகு] மொழி

சோழர் காலத்தில் தமிழ் சிறப்புற்று இருந்தது. நிர்வாகம், வணிகம், இலக்கியம், சமயம் என்று பல தளங்களில் தமிழ் பயன்படுத்தப்பட்டது. சோழர்களின் கல்வெட்டுக்களும் பட்டயங்களும் பல தமிழிலேயே அமைந்துள்ளன. இருப்பினும் "அவற்றின் மெய்சீர்த்திகளில் சமற்கிருத ஆட்சியே மேலோங்கி நின்றது". ^[11]

[தொகு] இலக்கியம்

சோழர் காலம், தமிழ் இலக்கியத்திற்குச் சிறப்பானதொரு காலமாகும். ஆனால் சோழர்களால் தமிழ் உயர் கல்வி கூடங்களில் ஊக்கிவிக்கப்படவில்லை என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.^[12] சோழர் காலக் கல்வெட்டுக்களில் பல இலக்கியங்கள் குறிப்பிடப் பட்டுள்ளனவாயினும், அவற்றுட் பல தற்காலம் வரை நிலைத்திருக்கவில்லை. இந்து சமய மறுமலர்ச்சியும், ஏராளமான கோயில்களின் உருவாக்கமும், இருந்த இந்துசமய நூல்களைத் தொகுப்பதற்கும், புதியவற்றை ஆக்குவதற்கும் உந்துதலாக இருந்தன.ராஜ ராஜன் காலத்தில்தேவாரம் முதலிய நூல்கள் திருமுறைகளாகத் தொகுக்கப்பட்டன. ஜைன, பௌத்த நூல்களும் இயற்றப்பட்டன ஆயினும் அவை சோழருக்கு முற்பட்ட காலத்தை விடக் குறைவாகவே இருந்தன. திருத்தக்க தேவர் என்பவரால் இயற்றப்பட்ட சீவகசிந்தாமணியும், தோலமொழித் தேவரால் இயற்றப்பட்ட சூளாமணியும், இந்து சமயம் சாராத முக்கியமான சோழர்கால இலக்கியங்களாகும்.

மூன்றாம்குலோத்துங்க சோழன் காலத்தில் வாழ்ந்த கம்பர் தமிழில் மிகச் சிறந்த இலக்கியமாகக் கருதப்படும் கம்பராமாயணத்தை எழுதினார். வால்மீகியின் இராமாயணத்தைத் தழுவி இது எழுதப்பட்டதாக இருந்தாலும், கம்பர் இதைத் தமிழ் நாட்டுப் பண்பாட்டுக்கு ஏற்ப ஆக்கியுள்ளார். ஜயங்கொண்டாரின் கலிங்கத்துப்பரணியும் இன்னொரு சிறந்த இலக்கியம். முதலாம் குலோத்துங்க சோழனுடைய கலிங்கத்துப் போரை அடிப்படையாகக் கொண்டு இயற்றப்பட்டது இந்த நூல். இதே அரசனைப் பாட்டுடைத் தலைவனாகக் கொண்டு ஒட்டக்கூத்தர் என்னும் புலவர் குலோத்துங்க சோழன் உலா என்னும் நூலை இயற்றியுள்ளார்.

[தொகு] சமயம்

சோழர் இந்து சமயத்தை, சிறப்பாக சைவ சமயத்தைச் சார்ந்தவர்களாவர். முற்காலச் சோழராயினும், பிற்காலச் சோழராயினும், பௌத்த, சமண மதங்களின் செல்வாக்கால் கவரப்பட்டவர்கள் அல்லர். எனினும் அவர்கள் ஏனைய சமயத்தவர்கள் தொடர்பில் எம்மதமும் சம்மதம் என்ற போக்கையே கடைப்பிடித்ததாகத் தெரிகிறது. சாளுக்கிய சோழர்கள் சிலர் வைஷ்ணவர்பால், சிறப்பாக இராமானுஜர் தொடர்பில் எதிர்ப்புப் போக்கைக் கடைப்பிடித்ததாகத் தெரிகிறது. இது தொடர்பிலேயே அதிராஜேந்திர சோழன் மரணம் அடைந்ததாகச் சிலர் கூறுகிறார்கள்.

[தொகு] இவற்றையும் பார்க்கவும்

[தொகு] மேற்கோள்கள்

↑ ஞா.தேவநேயப் பாவாணர், பண்டைத்தமிழ நாகரிகமும் பண்பாடும் (1966), பக்17, http://tamilvu.org/library/libindex.htm
↑ சோழர்கள் - K.A நீலகண்ட சாஸ்திரி - முதல் பாகம்.
↑ சோழர்கள் - K.A. நீலகண்ட சாஸ்திரி - பாகம் இரண்டு - பக்கம் 726
↑ சோழர்கள் - K.A.நீலகண்ட சாஸ்திரி - பாகம் இரண்டு - பக்கம் 727
↑ க. பஞ்சாங்கம். (2004). தலித்துகள்-பெண்கள்-தமிழர்கள். புதுவை: வல்லினம். பக்கம் 19.
↑ "The picture which emerges suggests that the brahmans were in control of the powerful positions and that the non-brahmans were more or less working for them. The brahmans naturally emphasized caste-loyalties and caste-assemblies, since this would prevent a wider basis of unity developing amongst the non-brahmans. - Romila Thapar. (1960). A History of India. London: Penguin Books.
↑ [தாவுத்](2006-05-11). "சோழர் காலக் கல்வெட்டுக்களில் வேழம் என்னும் சொல் பற்றிய ஆய்வு". தமிழியல்: திணையும் தளமும் நிலையும், டொராண்டோ:டொராண்டோ பல்கலைக்கழகத்தின் தெற்கு ஆசிய கல்விக் கழகமும் வின்சர் பல்கலைக்கழகத்தின் சமூகவியல் மற்றும் மானுடவியல் துறையும். 2006-10-30 அன்று அணுகப்பட்டது..
↑ "Slavery was frequent, with men and women either selling themselves or else being sold by a third party. Many such persons were sold to the temple, particularly in cases of poverty or during a famine. But slaves were limited in number, since they were largely domestic slaves or attached to temples. The use of slave labour for large-scale production was not known." Romila Thapar. (1960). A History of India. London: Penguin Books.
↑ Romila Thapar. (1960). A History of India. London: Penguin Books. பக்கங்கள் 212-213.
↑ Romila Thapar. (1960). A History of India. London: Penguin Books. பக்கம் 213.
↑ மொழியும் அரசியலும் பொருளியலும் - குமரிமைந்தன்
↑ "Had Tamil been encouraged to a greater extent in the centres of higher education it would have assisted in producing a far more vigoruous intellectual tradition than was actually in existence in these centres." - Romila Thapar. (1960). A History of India. London: Penguin Books. பக்கம் 213.

[தொகு] வெளி இணைப்புகள்

சோழர் வரலாறு பற்றிய மோகன்தாஸின் வலைப்பக்கம் (தமிழில்)
சோழர் பற்றிய தேசிகன் அவர்களின் வலைப்பக்கம் (தமிழில்)
சோழர் கட்டடக்கலை. (ஆங்கிலத்தில்)
சோழர் வெண்கல சிற்பங்கள். (ஆங்கிலத்தில்)
UNESCO World Heritage sites constructed by the Chola Empire. (ஆங்கிலத்தில்)
Pictures தென்னிந்திய கோவில்கள். (ஆங்கிலத்தில்)
சோழ மன்னர்களின் பட்டியல். (ஆங்கிலத்தில்)
இந்திய கடற்படை. (ஆங்கிலத்தில்)
சோழர் காலத்தில் தமிழும் பெளத்தமும் - சுவீடன் பேராசிரியர் பேராசிரியர் பீட்டர் சல்க் பேட்டி (தமிழில்)
Feudalism & Chola Rule (ஆங்கிலத்தில்)

சோழர் செப்பேடுகள் கண்டுபிடிப்பு

தமிழகத்தில், நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் மயிலாடுதுறை வட்டத்தில், மயிலாடுதுறையிலிருந்து ஆனதாண்டவபுரம் சாலையில் இரண்டு கிலோ மீட்டர் தொலைவில் பிற்காலச் சோழர் காலத்தில் கட்டப்பட்ட கைலாசநாதர் கோயில் உள்ளது.

தமிழக அரசின் இந்து சமய அற நிலையத் துறை மூலம் இந்தக் கோயிலில் முன் மண்டபம் கட்டும் பணிக்காக குழி தோண்டியபோது, பத்து அடி ஆழத்தில் சோழர் காலத்தைச் சார்ந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த செப்பேடுகள், 12 செப்புத் திருமேனிகள், பூசைப் பொருள்கள், வாத்தியக் கருவிகள், போன்றவை கிடைத்துள்ளன.

கிடைத்துள்ள புதிய செப்பேடுகள் மூலம் பல்லவர்களிடமிருந்து தஞ்சாவூரை சோழர்கள் கைப்பற்றியதாக, ஆதாரங்கள் கிடைத்துள்ளதாக ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர்.

முத்தரையர்கள் என்ற சிறு மன்னர்களிடமிருந்து தஞ்சையை சோழர்கள் கைப்பற்றியதாகவே இது வரை வரலாற்று ஆசிரியர்கள் நம்பியிருந்ததாகவும், ஆனால் இந்த செப்பேடுகள் தஞ்சை பற்றி முன்பு அறியப்படாத விபரங்களைத் தருவதாகவும் ஆய்வாளரும் தொல்லியல் துறையின் முன்னாள் இயக்குனருமான ரா.நாகசாமி தமிழோசையிடம் தெரிவித்தார் .

தற்போது கிடைத்திருப்பவைதான் இந்தியாவிலேயே இதுவரையில்லாத அளவுக்கு மிகப் பெரிய அளவிலான செப்பேட்டுத் தொகுதிகள் ஆகும் எனவும் அவர் தெரிவித்துள்ளார்.

இச்செப்பேடுகள் தமிழிலும் சமஸ்கிரத்திலும் எழுதப்பட்டிருப்பதாகவும் அவர் கூறினார்.

இந்த செப்பேடுகள் கிபி 1053 ஆம் ஆண்டில் எழுதப்பட்டிருக்கலாம் என்று தமிழக முதல்வர் மு.கருணாநிதி கூறியுள்ளார்.

இந்த செப்பேடுகளை கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தை நிர்மாணித்த இராஜேந்திர சோழனின் இரண்டாவது மகனான இரண்டாவது ராஜேந்திரன் வெளியிட்டுள்ளார்.

இந்த செப்பேடுகள் செய்யுள் வடிவில் எழுதப்பட்டுள்ளதாகவும், போரை நேரில் பார்த்த ஒருவர் அதை வருணிப்பதுபோல இந்த தகவல்கள் அமைந்துள்ளன என்றும்

வேதாரண்யம்: வேதாரண்யம் அருகே பழங்காலத்தை சேர்ந்த 4 இரும்பு வாள்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டன. வேதாரண்யம் அருகே உள்ள ஆயக்காரன்புரம் 3ம் சேத்தி கோடியங்காடு கிராமத்தை சேர்ந்தவர் ரமேஷ்(42). இவர் இன்று காலை தனது வயலை சமன் செய்து கொண்டிருந்தார். அப்போது நிலத்துக்கடியில் 3 அடி நீளம் உடைய 4 இரும்பு வாள்கள், 7 உடைந்த இரும்பு துண்டுகளும் சிக்கின. இதுபற்றி தகவலறிந்த தாசில்தார் கருணாகரன் சம்பவ இடத்துக்கு சென்று 4 இரும்பு வாள்களையும் கைப்பற்றி தாசில்தார் அலுவலகத்துக்கு கொண்டு சென்றார். அவை சோழர் காலத்தை சேர்ந்தவையாக இருக்கலாம் என்று கூறப்படுகிறது

1,000 ஆண்டு பழமை வாய்ந்த சிவலிங்கம் : ஜெயங்கொண்டம் அருகே கண்டெடுப்பு
நவம்பர் 18,2009,00:00 IST

அரியலூர்: அரியலூர் மாவட்டம், ஜெயங்கொண்டம் அருகே தேவாமங்கலம் கிராமத்தில், 1,000 ஆண்டு பழமை வாய்ந்த சோழர்கால சிவலிங்கம் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது. சிவலிங்கத்தை பிரதிஷ்டை செய்து, மீண்டும் அங்கு புதிய சிவன் கோவில் அமைக்கும் பணியில், ஆன்மிக அன்பர்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறு அமைப்பினரும் ஈடுபட்டுள்ளனர்.

தேவாமங்கலம் கிராமத்தின் வரலாற்று பெருமை பற்றி ஆய்வு செய்வதற்காக சென்ற, அரியலூர் அரசு கலைக் கல்லூரி வரலாற்றுத் துறை பேராசிரியரும், கல்வெட்டு ஆராய்ச்சியாளருமான பேராசிரியர் தியாகராஜன் கூறியதாவது:தேவாமங்கலம் என்றழைக்கப்படும் இவ்வூரின் பழமையான பெயர் தேவன்மங்கலமான பட்டில் என்பதாகும். இவ்வூரின் பிடாரி ஏரிக்கரையில் ஏராளமான முதுமக்கள் தாழி கிடைக்கிறது. இதைக் கொண்டு இவ்வூரில் 2,500 ஆண்டுக்கு முன், பெருங்கற்கால மனிதர்கள் வாழ்ந்துள்ளனர் என தெரியவருகிறது.இங்கு சோழர் காலத்தில் கட்டப்பட்ட மிகப்பெரிய சிவன் கோவில் இருந்துள்ளது.

அக்கோவில் சிதிலமடைந்து அழிந்து விட்ட நிலையில், கோவில் இருந்த இடம் தற்போது, லிங்கத்தடிமேடு என்றழைக்கப்படுகிறது. இங்கு ஆறு அடி உயரமுள்ள மிகப்பழமையான சிவலிங்கம், ஆவுடையார் மற்றும் லிங்க பாணத்துடன் உள்ளது.லிங்கம் உள்ள மேட்டுப்பகுதியை சுற்றி, ஏராளமான செங்கற்களும், பானை ஓடுகளும் சிதறிக் கிடக்கின்றன. கோவில் கட்ட பயன்படுத்தப்பட்டிருந்த கற்கள், பல்வேறு இடங்களுக்கும் எடுத்துச் செல்லப்பட்டு விட்டதால், கோவில் இருந்த சுவடு கூட தெரியாமல் உள்ளது.ஆயிரம் ஆண்டு பழமை வாய்ந்த இந்த சிவலிங்கத்தை இங்கேயே பிரதிஷ்டை செய்து, இங்கு மீண்டும் ஒரு புதிய சிவாலயத்தை அமைக்க, தேவாமங்கலம் கிராம மக்கள் முயற்சி செய்கின்றனர்.

திருநெல்வேலி மணிவாசகர் மன்றம், திருச்சி பூலோகநாத ஸ்வாமி கோவில் அடியார்கள், அரியலூர் மணிவாசக மன்றம், குடியாத்தம் தமிழ்வேதம் ஆசிரியர் பக்தவத்சலம், திருப்பனந்தாள் காசி மடத்து இளைய பட்டம் சுந்தரமூர்த்தி தம்பிரான் சுவாமிகள், சென்னை பழந்திருக்கோவில்கள் திருப்பணி சங்கத்தார் உள்ளிட்ட அமைப்பினர் இங்கு கோவில் கட்டும் பணியில் ஈடுபட்டுள்ளனர். இந்த சிவலிங்கம் முன், திருவாசகம் முற்றோதுதல், தேவார பதிகங்கள் பாடுதல் உள்ளிட்ட பணிகளும் நடக்கின்றன.

இந்த இடம் சிலகாலில் உள்ள அன்னதான சத்திரத்துக்கு சொந்தமானதாகும். 60 ஏக்கருக்கும் மேற்பட்ட நிலம் இந்த மடத்தில் இவ்வூரிலும், பக்கத்து கிராமங்களிலும் உள்ளன. இவற்றை எல்லாம் மீண்டும் கோவில் நிர்வாகத்தின் கீழ் கொண்டு வந்து, பாரம்பரிய பெருமை மிக்க இவ்வூரின் சிவன் கோவிலை மீண்டும் உருவாக்கி, வழிபாடு நடத்துவதற்கு, ஏற்பாடு செய்யப்பட்டு வருகிறது.இந்த திருப்பணிக்கு தமிழக அரசின் அறநிலையத் துறையும், ஆன்மிக அன்பர்களும் ஒத்துழைக்க வேண்டும் என இவ்வூர் மக்கள் விரும்புகின்றனர்.இவ்வாறு அவர் கூறினார்

http://www.dinamalar.com/General_detail.asp?news_id=18956

இளஞ்செட்சென்னியின் வாரிசு. இளம்வயதில் ஏற்பட்ட தீக்காயத்தினால், கரிகாலன் என்றழைக்கப்பட்டான். (யானைகளின் எமன் என்றும் இப்பெயருக்கு விளக்கம் தரப்படுகிறது.) திருமாவளவன் மற்றும் பெருவளத்தான் என்ற பட்டப்பெயர்களும் உண்டு. சிறந்த வீரன். இமயம் வரை சென்றுவந்த மன்னன்

அனைத்திற்கும் மேலாய் நமக்குக் கல்லணை தந்த மாமனிதன். வாழ்க மன்னன் புகழ்!

உலக அதிசயங்களில் நமக்குள் மாற்றுக் கருத்து உண்டு. கல்லணை தமிழக அதிசயம் என்றால், எவரும் முரண்படார்!கல்லணை, இரண்டாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்ட அற்புதம். மாமன்னன் கரிகால் பெருவளத்தான் தமிழகத்திற்குத் தந்த கொடை. தொன்மை வாய்ந்த இவ்வணை, இன்றளவிலும் பாசனத்திற்குத் துணைபுரிகிறது. பட்டினப்பாலை , பொருநர் ஆற்றுப்படைப் பாடல்கள் கரிகாலனின் கல்லணைச் சிறப்புகளைப் பேசுகின்றன.மணலால் அடித்தளம் அமைக்கப்பெற்றுக் கட்டப்பட்ட கல்லணை, இன்றைய தொழில்நுட்பங்கள் யாவற்றுக்கும் முன்னோடி. 1900 ஆண்டுகளாய்க் காவிரியைக் கட்டுப்படுத்தி வரும் கல்லணைக்கான கட்டுமானப் பொருட்களாவன: கல், களிமண்!சர்.ஆர்தர் காட்டன் என்ற ஆங்கிலப் பொறியாளர், கல்லணையை மகத்தான அணை என்றழைத்தார். கல்லணையின் நீளம் 1080 அடி, அகலம், 40 முதல் 60 அடி. ஆழம், 15 முதல் 18 அடி. 1839 ஆம் ஆண்டு, அணையின் மீது பாலம் கட்டப்பட்டது

நரைமுடி தரித்து நீதி வழங்கல்பிரிட்டன் போன்ற மேலை நாடுகளில் இன்றும் கூட நீதிபதிகள் நரைமுடி தரித்துத் தான் நீதி வழங்குகின்றனர். இந்த வழக்கத்தைக் கரிகால் சோழன் தான் துவக்கி வைத்தான் போலும். சோழ மன்னரின் தலைநகராக விளங்கிய உறையூரில் இருந்த அறங்கூறு அவையம் மிகவும் புகழ் பெற்றது.ஒருநாள் இரு முதியவர்கள் நீதி வேண்டிச் சோழனின் அரசவைக்கு வந்தனர். ஆனால் வழக்கைக் கேட்கவுள்ள கரிகாலனின் இளம் வயதைக் கண்டு இவரால் சரியான தீர்ப்புக் கூற முடியாதென எண்ணித் தயங்கினர். அவர்களுடய ஏமாற்றத்தை உணர்ந்த கரிகால் சோழன் அவர்களை மறுநாள் வரும்படிக் கூறி, அன்று ஒரு முதியவர் அவைநீதி வழங்குவார் என்றும் சொன்னான்.மறு நாள் அவர்கள் அவைக்கு வந்த பொழுது கரிகாலனே நரைமுடி தரித்து முதியோர் போல வேடம் அணிந்து வந்து தீர்ப்புக் கூறினான். முதியோர் இருவரும் அந்தத் தீர்ப்பைப் பாராட்டினர். இச் செய்தியைப் பொருநராற்றுப் படை, மணிமேகலை, பழமொழி ஆகிய நூல்கள் எடுத்துக் காட்டியுள்ளன.

சுமார் (கி.மு. 273-232) ஆம் ஆண்டு அசோகச் சக்கரவர்த்தியால் நிறுவப்பட்ட அசோக ஸ்தூபியில் அசோகச் சக்கரவர்த்திக்கும் சோழர்களுக்கும் இடையே உள்ள நட்பு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.ஆதி ரோமாபுர சாம்ராஜ்ஜியத்திற்கும், சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்திற்கும் வர்த்தக தொடர்பு இருந்துள்ளதை Periplus of the Erytharean Sea (கி.பி. 81-96) குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இதன் மூலம் முதல் சோழ சாம்ராஜ்ஜியம் கி.மு. 300 முதல் கி.பி. 200 வரை ஆட்சி புரிந்ததை அறிந்து கொள்ளலாம்.சோழர்களுடைய சாதனையில் கி.மு. இரண்டாம் நூற்றாண்டில் கரிகால் சோழனால் கட்டப்பட்ட ‘கல்லணை’ குறிப்பிடத்தக்க ஒன்றாகும். கரிகால் சோழனைப் பற்றிய குறிப்பு சங்க இலக்கியங்களில் காணப்படுகிறது.புறநானூற்றில் 224-வது பாடலில், கரிகால் சோழனின் இறப்பு பெரும் வருத்தத்திற்கு உரியதாக கூறியிருக்கிறது.இதே பாடலில் வட்ட வடிவ கோட்டைச் சுவர்களையும், நெடுந் தூண்களையும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.இதனால் கரிகால் சோழனின் அரைவட்ட வடிவ கோட்டைச் சுவரின் வர்ணனையையும் ராமநாத ஈஸ்வரன் கோயில் கருவறை சுவரையும் ஒப்பிட்டு பார்க்கையில், இரண்டும் ஒரே காலகட்டத்தை சார்ந்தது எனக் கூறலாம்.போரூரைச் சார்ந்த உத்தர ராமேஸ்வரம் எனும் ஸ்ரீ ராமநாத ஈஸ்வரர் ஆலயம் 2230 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாக தெரிய வருகிறது. அதாவது கரிகால் சோழனின் காலத்திற்கு உரியது.இக்கோயிலில் இன்னும் சில கல்வெட்டு ஆதாரங்கள் உள்ளன. சமீப காலத்தில் கட்டப்பட்ட மண்டபத்திற்கு அடியில் பல பெரிய கல்வெட்டுகள் புதைக்கப்பட்டுவிட்டன என்கிற செய்தி மிகவும் வருந்தத்தக்கதாகும். மீதம் உள்ள கல்வெட்டுகளை ஆய்வு செய்தால் மேலும் பல தகவல்களை ஆதாரப்பூர்வமாக அறிய முடியும்.

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிபீடியாவில் இருந்துகரிகால் சோழன் இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த ஒரு சோழ மன்னன் ஆவான். இவன் தந்தையின் பெயர் இளஞ்செட்சென்னி.கரிகால் சோழனுக்கு திருமாவளவன், மற்றும் பெருவளத்தான் என்னும் பட்டப்பெயர்களும் உண்டு.கரிகாலன் பண்டைய சோழர்களில் மிக முக்கியமானதொரு மன்னன் ஆவான். சோழகுலத்தை ஒரு குறுநில அரசிலிருந்து காஞ்சி முதல் காவிரி வரை பரவ வழிவகுத்தான். பிற்கால வரலாற்றில் இவனது வெற்றிகளும் சாதனைகளும் மிகவும் மிகைப்படுத்தப்பட்டன.சங்ககாலச் சோழர்களில் கரிகாலனுக்கு ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லை என்ற பெயர் உண்டு. இவன் அழகான போருக்குரிய தேர்களைப் பெற்றிருந்த இளஞ்சேட்சென்னியின் மகன் ஆவான், கரிகாலன் என்பதற்குக் கருகிய காலை உடையவன் என்பது பொருள். இளம் வயதில் இவனுக்கு ஏற்பட்ட தீவிபத்தின் காரணமாக இப்பெயர் இவனுக்கு வழங்கலாயிற்று.ஆனால் பிற்காலத்தில் வடமொழி செல்வாக்குப்பெற்ற போது, (எதிரிகளின்) யானைகளின் யமன் என்று இப்பெயருக்கு விளக்கம் தரப்பட்டது. அரியாசனம் ஏறுவதற்கு தன் பிறப்புரிமையான பதவியை இழந்து சில ஆண்டுகள் சிறையில் வைக்கப்பட்டான். சிறையினின்று இவன் தப்பிச்சென்று ஆட்சியைக் கைப்பற்றியதைக் கற்பனை வளம்மிக்க கவிஞர்கள் உயர்வு நவிற்சியாக வருணித்துள்ளனர்புலிக்குட்டி, கூண்டுக்குள்ளே இருந்து வளர்ந்தே பலம் பெறுவது போல, எதிரிகளின் சிறைக்கூடங்களில் வாழ்ந்த போது கரிகாலன் வல்லவன் ஆயினான். ஒரு குழியில் யானை பிடித்து அடக்கப்படுகிறது. ஆனால் அதே குழியை நிரப்பி தப்பித்து ஓடி, பெண் யானையுடன் சேர்ந்துவிடும் இயல்பு அதற்கு உண்டு. இவ்வாறே கரிகாலன் சிறையில் இருந்த காலமெல்லாம் சிந்தித்துச் சிந்தித்து, சீரிய முடிவுகளுக்கு சிறைக்காவலரரைக் கொன்று தப்பி, பிறகு படிப்படியாகப் புகழும் பெருமையையும் அடைந்தான்.பொருளடக்கம் வெண்ணிப்போர்இவனது ஆட்சியில் நடைபெற்ற முதல் பெரும் போர் வெண்ணிப்போர். சோழ அரியணையைக் கரிகாலன் நிலையாகப் பெறுமாறு செய்ததும், தமிழகத்தின் முடியுடைய மூவேந்தர்க்குத் தலைவனாக விளங்குமாறு செய்ததும் இப்போரே. ஏனெனில் இவ்வெற்றியின் மூலம் தனக்கெதிராக அமைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பெரும் கூட்டணியை அவன் முறியடித்துவிட்டான். இப்போரில் முதுகில் புண்பட்ட சேரமன்னன், தனக்கு பெரும் அவமானம் ஏற்பட்டதாகக் கருதி, தற்கொலை செய்து கொண்டான். இதை கரிகாலனின் நண்பரும் வெண்ணியில் வாழ்ந்து போரை நேரில் கண்டவருமான வெண்ணிக்குயத்தியார் என்னும் புறநானுற்றுப்புலவர் விளக்குகிறார்.இவனது படை பலத்தைப் பயன்படுத்தவும் வெளிப்படுத்தவும் வேறு வாய்ப்புகள் வாய்ககாமல் போகவில்லை. வாகைப் பெருந்தலை என்னுமிடத்தில் ஒன்பது குறுநில மன்னர்களின் கூட்டணியை இவன் முறியடித்தான். கரிகாலனின் படைகள் அவனது பகைவர்களின் இராச்சியங்களை அழித்த விவரங்களையும் அவர்கள் காட்டிய வீரத்தையும் பட்டினப்பாலையின் ஆசிரியர் மிக விளக்கமாக வர்ணிக்கிறார்.கரிகாலனின் சொந்த வாழ்க்கையைப்பற்றி நமக்குப் பேரளவிற்கு ஒரு விவரமும் கிடைக்கவில்லை. இவன் பெண்டிருடனும் பிள்ளைகளுடனும் மகிழந்திருந்தான் என்று பட்டினப்பாலை ஆசிரியர் உத்திரங்கண்ணனார் பொதுப்படையாக கூறுகிறார். நாங்கூரைச்சேர்ந்த வேளிர் குலப்பெண் ஒருத்தயை கரிகாலன் மணந்தான் என்று உரையாசிரியர் நச்சினார்கினியார் அவரது காலத்தின் நிலவிய மரபுவழிச் செய்தியின் அடிப்படையில் கூறுகிறார். புராணக்கதைகள்பழங்காலந்தொட்டே கரிகாலனைப்பற்றிய பல புராணக் கதைகள் உருவாகி, தற்போது, இக்கதையே வரலாறாகப் பலரால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. தமிழ்நாட்டின் முடியுடை வேந்தர், வடநாட்டு ஆரிய மன்னர்களை எதிர்த்து வெற்றி பெற்றனர் என்று கூறும் சிலப்பதிகாரம், கரிகாலனின் வடநாட்டுப் படையெடுப்பை பலபடப் பாராட்டுகிறது. இப்படையெடுப்பில், கரிகாலன் இமயம் வரை சென்றதோடு, வச்சிரம், மகதம், அவந்தி போன்ற சில நாடுகளை வென்றோ, அல்லது உடன்பட்டோ செய்து கொண்டான். காவேரியாற்றின் கரைகளை உயர்த்திக்கட்டினான் என்பதை ஏழாம் எட்டாம் நூற்றாண்டில் வாழந்த தெலுங்கு சோ(ட)ழ மன்னன் புண்ணிய குமரனின் மலேபாடு பட்டயங்களில் முதன் முதலாகக் காண்கிறோம்.] சமயம் இறப்புவைதீக மதத்தில் கரிகாலனுக்கு இருந்த நம்பிக்கை பற்றியும் அவன் இறந்ததால் ஏற்பட்ட ஆறாத்துயரத்தைப் பற்றியும் கருங்குழல் ஆதனார் என்னும் புலவர் பாடியுள்ளார்.பொருநராற்றுப்படை என்னும் ஆற்றுப்படை நூல் கரிகால்வளவனை பாட்டுடைத்தலைவனாகக் கொண்டு இயற்றப்பட்டது.பொருநராற்றுப்படை என்னும் ஆற்றுப்படை நூல் கரிகால் வளவன் எனப்படும் சோழ மன்னனைப் பாட்டுடைத்தலைவனாகக் கொண்டு இயற்றப்பட்டது. முடத்தாமக் கண்ணியார் என்பது இதன் ஆசிரியர் பெயர். இது 248 அடிகளைக் கொண்ட ஆசிரியப்பாவாலானது.[தொகு] குறிப்புகள் [பட்டினப்பாலை]↑ "வாரேன் வாழிய நெஞ்சே கூருகிர்க் கொடுவரிக்குருளைகூட்டுள் வளர்த்தாங்குப் பிறர், பிணியகத்திருந்துபீடுகாழ், முற்றி யருங்கரை கவியக்குத்திக் குழிகொன்று யானை பிடிபுக்காங்கு" (பட்டினப்பாலை 220 – 228)↑ "நுண்ணுதி னுணர நாடி நண்ணார்செறிவடைத் திண்காப் பேறிவாழ் கழித்துருகெழ தாப மூழி னெய்திப்பெற்றவை மகிழ்தல் செய்வான்" (பட்டினப்பாலை 220 – 228)சங்க இலக்கியம் காட்டும் கரிகாற்சோழன் ---முஇளங்கோவன்

தமிழக அரசர்களின் வரலாற்றையும் தமிழர் வரலாற்றையும் அறிவதற்குச் சங்க இலக்கியங்கள் பெரிதும் துணைபுகின்றன.சங்க நூல்களில் மூவேந்தர்கள் பற்றியும் (சேரர்கள்20, சோழர்கள் 18,பாண்டியர்கள் 14) குறுநில மன்னர்கள், படைத்தலைவர்கள் (ஏறத்தாழ 150 பேர்) பற்றியும் அயல் நிலங்களில் வாழ்ந்த அரசர்கள் பற்றியும் பல குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன (மேற்கோள்,சங்க கால மன்னர்களின் காலநிலை, தொகுதி1,ப.1). புலவர்கள் அகத்துறை, புறத்துறை சார்ந்த பாடல்களை இயற்றும்பொழுது உவமை வழியாகவும்,சில புலவர்கள் நேரடியாகவும் பண்டைத் தமிழக அரசர்கள் பற்றியும்,பிற தேயத்து அரசர்கள் பற்றியும் குறிப்புகளைத் தந்துள்ளனர்.இவ்வாறு குறிப்புகள் காணப்பட்டாலும் இன்னாருக்குப் பின்னர் இன்னார் அரசாண்டார்கள் என்று உறுதிபடக் கூறுவதற்குச் சான்றுகள் குறைவாக உள்ளன. அவ்வாறு காணப்படும் சான்றுகளைக் கொண்டு முடிந்த முடிபாக வரலாற்றைப் பதிய முடியாமல் அறிஞருலகம் கருத்துவேறுபட்டு நிற்கின்றது.அவ்வகையில் கரிகாற் சோழன் வரலாறும் அறிஞர்களுக்கு இடையே கருத்து வேறுபாட்டைக் கொண்டுள்ளது.கரிகாலன் தந்தைகரிகாலன் வரலாற்றை ஆராய்வதற்கு நமக்குப் புறநானூறு,அகநானூறு, பொருநராற்றுப்படை, பட்டினப்பாலை,சிலப்பதிகாரம்,மணிமேகலை உள்ளிட்ட நூல்கள் பெருந்துணைபுரிகின்றன. இவற்றுள் பொருநராற்றுப்படையில் இடம்பெறும் அரசன் கரிகாலன் எனவும் பட்டினப் பாலையில் இடம்பெறும் அரசன் திருமாவளவன் எனவும் அறிஞர்கள் குறிப்பிடுவது உண்டு. இவ்வாறு குறிப்பிடப்படும் இருவரும் ஒருவரா,வேறானவர்களா எனவும் அறிஞர்களிடையே கருத்து வேறுபாடு உண்டு.மயிலை சீனி.வேங்கடசாமி,தி.வை.சதாசிவ பண்டாரத்தார், புலவர் கோவிந்தன்,அறிஞர் பே.க.வேலாயுதம் உள்ளிட்டவர்களின் கருத்தை எடுத்துரைத்துக் கரிகாலன் வரலாற்றை இக்கட்டுரை ஆராய முனைகிறது.கரிகாலனின் சிறப்பை நாம் முழுமையாக அறிவதற்குக் கலிங்கத்தை ஆண்ட காரவேலனின் கல்வெட்டு நமக்கு உதவுகிறது.காரவேலன்(கி.மு 176-163) என்பவன் கலிங்கத்தை 13 ஆண்டுகள் ஆண்டவன்.அவன் 11 ஆம் ஆட்சியாண்டில்(அதாவது கி.மு.165 இல்) தமிழகத்தை வென்றுள்ளான்.அவனின் அத்திகும்பா கல்வெட்டில்" இன்றைக்கு 113 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தோன்றியத் "திரமிள சங்காத்தம்"(தமிழர் கூட்டணியை) உடைத்தேன் என்று குறிப்பு உள்ளது.இதனைப் பொருநராற்றுப்படையாலும் உணரலாம்.முடத்தாமக்கண்ணியார் பாடிய பொருநராற்றுப்படையில் "முரசுமுழங்கு தானை மூவரும் கூடிஅரசவை இருந்த தோற்றம் போல"என மூவேந்தரும் கூடியிருந்த காட்சி பேசப்படுகிறது.எனவே கரிகாலன் அவையில் இக்கூட்டணி உருவானது என்று உணரலாம்.கலிங்கநாட்டிற்கு மேற்கே வடுகர் நாட்டைத் தமிழர்கள் ஆண்டுள்ளனர்.113 ஆண்டுகள் கூட்டணியாக இருந்து தமிழர்கள் வடபுலம்வரை ஆண்டதால் கலிங்கர்களால் தமிழர்களை வெல்லமுடியவில்லை.பின்னாளில் இந்தப் பகுதியை இரேணாட்டுச் சோழர்கள் ஆண்டனர்.கி.மு.278 இல் வடக்கிலிருந்து ஒரு படையெடுப்புத் தமிழகத்தின் மேல் நடக்கிறது(கி.மு.300 இல் மௌரியர் படையெடுப்பு நடந்துள்ளதையும் இங்குக் கவனிக்க வேண்டும். சந்திரகுப்த மௌரியன் எடுத்த மோவூர் படையெடுப்பு இதுவாகும்)கி.மு.278 இல் சந்திரகுப்த மௌரியரின் மகன் பிந்துசாரன் என்பவன் படையெடுத்தபொழுது தமிழர்கள் ஒன்றுகூடி எதிர்த்தனர்.வடக்கே 16 அரசர்களை எதிர்த்து, பாடலிபுத்திரம் திரும்பினான்.சந்திரகுப்தன் படையெடுப்பு வடுகர் நாட்டின் வழியாக நடந்தபொழுது வடுகர்களும் படையுடன் சேர்ந்து தமிழகம் வந்தனர். இவர்களுக்குப் பாடம் கற்பிக்க வடுகர்நாட்டை வென்று 113 ஆண்டுகள் தமிழர் கூட்டணி ஆண்டது.இவ்வாறு தமிழர் கூட்டணியான திரமிள சங்கார்த்தம் உருவாக அடிப்படைக் காரணமாக விளங்கியவன் கரிகாலனே ஆவான்(கி.மு.278).இவன்தான் கூட்டணிக்கு முதன்மை தந்திருக்க வேண்டும்.ஏனெனில் வடநாட்டுப் படையெடுப்பால் முதலில் பாதிக்கப்படுவது சோழநாடே ஆகும்.எனவே சோழ அரசன் கரிகாலன் தலைமையில் படை அமைக்கப்பட்டிருக் கலாம்.கரிகாலன் காலத்தில் சோழநாட்டுக்கு இரண்டு தலைநகரங்கள் இருந்துள்ளன.உறையூரைத் தலைநகராகக்கொண்டு தூங்கெயில் எறிந்த தொடித்தோட் செம்பியன் அரசாண்டான். கழுமலத்தைத் (சீர்காழி) தலைநகராகக் கொண்டு கரிகாலனின் தந்தை உருவப்பஃறேர் இளஞ்சேட் சென்னி அரசாண்டான்.இளஞ்சேட்சென்னி இறந்த பிறகு கரிகாலன் பிறந்தான். உடன் பிறப்பு இவனுக்கு இல்லை. இரும்பிடர்த்தலையார் என்ற புலவரால் வளர்க்கப் பெற்றவன். பொருநராற்றுப்படையின் பாட்டுடைத்தலைவன் இவன்.இவன் காலம் கி.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டாகும்.கழுமலத்திலிருந்து பின்னாளில் நெய்தலங்கானல் தலைநகரானது. நெய்தலங்கானல் என்பது இன்று பூம்புகாருக்கு மேற்கே ஐந்துகல் தொலைவில் நெய்தல்வாசல் எனப்படுகிறது.திருமாவளவன் நெய்தலங்கானத்திலிருந்து ஆட்சி செய்த இளஞ்சேட் சென்னியின் மகனாவான். மாவளத்தான் என்று இளமையில் அழைக்கப்பட்டான்.பின்னர்த் திருமாவளவன் எனப்பட்டான்.திருமாவளவனின் அண்ணன் நலங்கிள்ளியாவான்.நலங்கிள்ளிக்குப் பிறகு அவன் மகன் நலங்கிள்ளிசேட்சென்னி என்பவன் சில காலம் அரசாண்டான்.பின்னர் இறந்துபட்டான். அதன் பிறகு திருமாவளவன் அரசேறினான். உடன் இருந்த மன்னர்களை வென்றதுடன் வடநாட்டு மன்னரையும் இலங்கை மன்னரையும் இவன் வென்றான்.காவிரிக்குக் கரையமைத்ததும், உறையூரிலிருந்து தலைநகரைப் பூம்புகாருக்கு மாற்றியதும் இவனே. காவிரியை இவன் கி.மு.11 ஆம் ஆண்டு பார்வையிட்டான் எனப் பே.க.வேலாயுதம் குறிப்பார்(பக்கம் 12).பட்டினப்பாலை இவன் மீது பாடப்பட்ட நூலாகும்.அதனைப் பாடிய கடியலூர் உருத்திருங்கண்ணனார் அவர்களுக்குப் பதினாறு நூறாயிரம் பொன் பரிசளித்தான். இவனுக்குக் கரிகாலன் என்ற பெயரும் உண்டு என்பதை மணிமேகலை வழியாக அறியமுடிகிறது.திருமாவளவனின் காலத்தில் தொண்டைநாட்டை ஆண்டவன் தொண்டைமான் இளந்திரையன் ஆவான்.திருமாவளவனின் மகன் செங்கணான் ஆவான். இவன் காலத்தில் சேரநாட்டை ஆண்டவன் கணைக்கால் இரும்பொறை.சோழநாட்டின் மேல் படையெடுத்துத் தோற்றவன். செங்கணானின் படை வலிமை பற்றி குறிப்பிடும் அயல்நாட்டுப் பயணியான பிளைனி,"இந்த நாட்டில் மற்றொரு நகரமும் இருக்கிறது.அதன் பெயர் கதுமுலா என்பதாகும்.அந்நகரம் கடற்கரையில் உள்ள பட்டினமாக விளங்குவதோடு,பல நாட்டு மக்கள் வணிகம் செய்யும் இடமாகவும் விளங்குகிறது.மற்றும்,ஐந்து நதிகள் ஒன்றுகூடிக் கடலில் விழும் இடத்தில் உள்ளது.அதன் அரசினிடம் வலிமை வாய்ந்த 1600 யானைப் படைகள் உள்ளன.150 ஆயிரம் காலாட்படைகளும்,5000 குதிரைகளும் உள்ளன" என்று குறிப்பிடும் பிளைனியின் காலம் கி.பி.23-79 ஆகும்.இங்குக் குறிப்பிடப்படும் கதுமலா என்பது கழுமலமாகிய சீர்காழியைக் குறிக்கும்.வலிமை வாய்ந்த படையுடைய செங்கணானுடன் கழுமலம் என்ற ஊரில் கணைக்கால் இரும்பொறை பொருது தோற்றவன்.கோப்பெருஞ்சோழனுக்கு இரு மகன் இருந்தனர்.மூத்தவன் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவன்;இளையவன் இளஞ்சேட் சென்னி.காரவேலன் கி.மு 165 இல் படையெடுத்து வந்தான்.11 ஆண்டுகள் படைதிரட்டித் தமிழகத்தை நோக்கி வந்தான். திருக்கோவிலூருக்கு அருகில் காரவேலன் படையும்,குளமுற்றத்துத்துஞ்சிய கிள்ளிவளவன் படையும் பொருதன.திருமுடிக்காரியின் முள்ளூர்மலையில் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவன் ஒளிந்தான்.உறையூர் காரவேலன் வசமானது.அங்கிருந்து பெரும்படையுடன் மதுரைக்கு வந்தான்.காரவேலன் படை மதுரை சென்று திரும்பியபொழுது சோழர் படைதிருப்பித் தாக்கக் காரவேலன் படை தோற்றது.காரவேலன் படையினர் தோற்றதுடன் பாழி என்ற ஊரில் வீரர்கள் சிலர் ஒளிந்துகொண்டனர்."குடித்தம் ஆதலின் பாழி" என்னும் குறிப்பு இதனை உறுதிப் படுத்தும்.உருவப் பல்தேர் இளஞ்சேட்சென்னி இறந்த பிறகு கரிகாலன் பிறந்தவன்.எனவே தாய் வயிற்றிலிருந்து தாயம் எய்தி என்ற தொடர் உறுதிப்படுத்தும்.கரிகாலன் பொறுப்பில் வடுகர் நாடு ஆளப்பட்டது.இவன் ஆணை பெற்று இரேணாட்டுச்சோழர்கள் ஆட்சி செய்தனர். இரேணாட்டுச் சோழர்கள் என்பவர்கள் கரிகாலன் மரபினர் என்பர்.கரிகாலனின் தந்தை உருவப் பஃறேர் இளஞ்சேட் சென்னி ஆவான். இவன் கழுமலத்தைத் (சீர்காழி) தலைநகராகக் கொண்டவன்.இவன் காலத்தில் சேரநாட்டில் உதியஞ்சேரலும், அந்துவஞ்சேரலும் ஆட்சிபுரிந்துள்ளனர்.மேலும் பாண்டியநாட்டில் கருங்கை ஒள்வாள் பெரும்பெயர் வழுதி ஆட்சி செய்தவன்.வழுதியை இரும்பிடர்த்தலையார் பாடியுள்ளார். உறையூரிலிருந்து ஆட்சி செய்தவன் வேற்பஃறடக்கைப் பெருவிறற் கிள்ளியாவான்.உருவப் பஃறேர் இளஞ்சேட் சென்னி இறந்த பிறகு கரிகாலன் பிறந்தவன்.கரிகாலனின் காலம் புலவர் மாமூலனார் காலமான கி.மு.325- கி.மு.278 ஆகும்.இவன் மீது சேரன் பெருஞ்சேரலாதனும் பாண்டியன் கருங்கை ஒள்வாள் பெரும்பெயர் வழுதியும் பதினொரு வேளிரும் கூடிப் படையெடுத்தனர். வெண்ணியில் போர் நடந்தது.சேரன் புறப்புண் நாணி உயிர்விட்டான். பாண்டியன் கொல்லப்பட்டான்.கரிகாலனைப் பாண்டிய நாட்டுக் கருங்குளவாதனார் பாடியுள்ளார்.அவர் பிறந்த கருங்குளம், "கரிகால சோழ நல்லூரான கருங்குளம்" எனக் கல்வெட்டு குறிப்பிடுகின்றது.எனவே கருங்குளம் உள்ளிட்ட பகுதிகள் கரிகாலனுக்கு உரிமையுடையதாக இருந்தது.கரிகாலனுக்கு ஆண் வாரிசில்லை.ஒரே மகள் ஆதி மந்தி ஆட்டனத்தியை மணந்தாள்.எனவே கரிகாலனுக்குப் பிறகு அவன் மரபு இல்லாமல் போனது என்று அறிஞர் பே.க.வேலாயுதம் குறிப்பர்(சங்க கால மன்னர் வரிசை)கரிகாலனைப் பொருநராற்றுப்படை ஆசிரியர் முடத்தாமக்கண்ணியார் பின்வருமாறு புகழ்ந்துரைக்கிறார்.வென்ற வேலினையும்,அழகிய தேர்களையும் உடைய இளஞ்சேட்சென்னியின் மகன் எனவும் முருகனது சீற்றத்தைப் போலச் சீற்றத்தையும்,பகைவருக்கு அச்சத்தையும் தரும் தலைவன் கரிகாலன்.தாயின் வயிற்றிலிருக்கும்பொழுதே அரச உரிமையைப் பெற்றவன்.தன் பகைவர்கள் தன் வலியறிந்து ஏவல் செய்யவும்,அவ்வாறு ஏவல் செய்ய மறுத்த பகைவர்களின் நாடுகள் கவலைகொள்ளவும் அரசாட்சி செய்தவன்.கடல்மேல் தோன்றும் கதிரவன்ஒளிவீசியவாறு விண்ணில் உலா வருவது போல் பிறந்த நாள்தொட்டு தம் ஆட்சியைச் சிறப்புறச்செய்தவன். யாளியின் குட்டி,பால் உண்டலை மறவாத இளம் பருவத்திலேயே ஆண் யானையைக் கொன்றதுபோல்,பனம்பூவை அணிந்த சேரனையும்,வேப்பம்பூ மாலை அணிந்த பாண்டியனையும் வெண்ணிப் போரில் வென்றவன்,ஆத்திமாலை அணிந்தவன்,கரிகால் பெயருடையவன் என்று குறிப்பிடுகிறது."வென் வேல் உருவப் பல்தேர் இளையோன் சிறுவன், 130 முருகற் சீற்றத்து உரு கெழு குருசில், தாய் வயிற்றிருந்து தாயம் எய்தி, எய்யாத் தெவ்வர் ஏவல் கேட்ப, செய்யார் தேஎம் தெருமரல் கலிப்ப, பவ்வ மீமிசைப் பகற் கதிர் பரப்பி, 135 வெவ்வெஞ் செல்வன் விசும்பு படர்ந்தாங்கு, பிறந்து தவழ் கற்றதன் தொட்டு, சிறந்த நன் நாடு செகிற்கொண்டு நாள்தொறும் வளர்ப்ப,ஆளி நல் மான் அணங்குடைக் குருளை மீளி மொய்ம்பின் மிகு வலி செருக்கி 140 முலைக் கோள் விடாஅ மாத்திரை, ஞெரேரென, தலைக்கோள் வேட்டம் களிறு அட்டாங்கு, இரும் பனம் போந்தைத் தோடும், கருஞ் சினை அர வாய் வேம்பின் அம் குழைத் தெரியலும், ஓங்கு இருஞ் சென்னி மேம்பட மிலைந்த 145 இரு பெரு வேந்தரும் ஒரு களத்து அவிய, வெண்ணித் தாக்கிய வெருவரு நோன் தாள், கண் ஆர் கண்ணி, கரிகால் வளவன்"(பொருநர்.129-148)என்னும் பாடலடிகள் கரிகாலனின் வரலாறு உணர்த்துகின்றன.கரிகாலன் பற்றி மாமூலனார்(கி.மு.325-250) பாடிய அகநானூற்றுப்பாடலில் "கனவ ஒண் படைக் கரிகால் வளவனொடு வெண்ணிப் பறந்தலைப் பொருது புண் நாணிய சேரலாதன் அழி கள மருங்கின் வாள் வடக்கிருந்தென" (அகம் 55,9-13)(ஒளிபொருந்திய படையுடைய கரிகாலனுடன் வெண்ணிப் போர்க்களத்தில் போரிட்டபோது புறப்புண்ணிற்குப் பெரிதும் நாணிய சேரலாதன் தான் தோல்வியடைந்த போர்க்களத்திலேயே வாள்ஏந்திய கையுடன் உண்ணாநோன்பு இருந்து உயிர்நீத்தான் என்ற குறிப்பு காணப்படுகிறது). எனவே கரிகாலனின் வெண்ணிப்போர் பற்றி அறியமுடிகிறது. கரிகாலன் பற்றி பரணர்(கி.மு.325-கி.மு.250) கூறும் கருத்துகள்கரிகாலன் பற்றி பரணர் அகநானூற்றில் பல குறிப்புகளைத் தருகின்றார்."விரிஉளைப் பொலிந்த பரியுடை நல் மான் வெருவரு தானையொடு வேண்டு புலத்து இறுத்த பெருவளக் கரிகால் முன்னிலைச் செல்லார், சூடா வாகைப் பறந்தலை, ஆடு பெற ஒன்பது குடையும் நன் பகல் ஒழித்த பீடு இல் மன்னர்" (அகம்,125,16-21)விரிந்த தலையாட்டம் கொண்ட விரைவாக ஓடும் குதிரைப்படையுடன் கூடிய பகைவருக்கு அச்சம் தரும் பெரிய வாளுடைய கரிகால் வளவன் முன்பாக நிற்க ஆற்றல் அற்றவரகளாக வாகைப்பறந்தலை என்ற ஊரில் கரிகாலன் வெற்றிபெற, அவனை எதிர்த்தொன்பது மன்னர்களும் ஒன்பது குடைகளைப் பகற்பொழுதில் விட்டுவிட்டுச் சென்றனர்.அகநானூற்றின் (246)பாடலில் மேலும் சில செய்திகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளார்."காய் சின மொய்ம்பின் பெரும் பெயர்க் கரிகால் ஆர்கலி நறவின் வெண்ணிவாயில், சீர் கெழு மன்னர் மறலிய ஞாட்பின் இமிழ் இசை முரசம் பொரு களத்து ஒழிய, பதினொரு வேளிரொடு வேந்தர் சாய, மொய் வலி அறுத்த ஞான்றை, தொய்யா அழுந்தூர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே" (அகம்.246,9-14)சினமும் பேராற்றலும்,பெரும் புகழும் வாய்த்த கரிகால் வளவன் வெண்ணிவாயில் என்னும் இடத்தில் பகையரசர்களை அவர்களின் பேரொலி எழுப்பும் வீரமுரசு போர்க்களத்தே கிடக்க, வேளிர் பதினொருவர்,இருபெரு வேந்தர்களை நிலைகெட்டுப் போகும்படி அவர்களின் படையாற்றலை அழித்தான்.அந்த நாளில் அவனின் தாய் பிறந்த அழுந்தூரில் மகிழ்ச்சி ஆர்ப்பு எழுந்தது.கரிகாலன் கழார் என்னும் ஊரில் பெரிய சுற்றத்துடன் இருந்து புனலாட்டைக் கண்டு மகிழ்ந்த பொழுது,சிறந்த வேலைப்பாடு அமைந்த வீரக்கழல் காலில் புரள,கரிய கச்சணிந்து அடிவயிற்றில் மணியும் கட்டிக்கொண்டு, கஞ்சத்தாளம் ஒலிக்கப் புனலாடலை விரும்பி ஆடும் ஆட்டனத்தியின் அழகை விரும்பிக் காவிரியாறு அவனைக் கவர்ந்துகொண்டது.ஆட்டனத்தி ஆதி மந்தியின் கணவன் ஆவான்.கணவனை இழந்த பிறகு ஆதிமந்தியுடன் வாரிசு இல்லாமல் கரிகாலனின் ஆட்சிக்குப் பிறகு அவன் மரபு இல்லாமல் ஆகியிருக்கும்.இதனை,"கழாஅர் முன்துறை, கலி கொள் சுற்றமொடு கரிகால் காண, தண் பதம் கொண்டு, தவிர்ந்த இன் இசை ஒண் பொறிப் புனை கழல் சேவடிப் புரள, கருங் கச்சு யாத்த காண்பின் அவ் வயிற்று, இரும் பொலம் பாண்டில், மணியொடு தௌ¤ர்ப்ப, புனல் நயந்து ஆடும் அத்தி அணி நயந்து, காவிரி கொண்டு ஒளித்தாங்கு"(அகம்.376) என்னும் பாடலால் அறியலாம்.கரிகாலன் பற்றி கழாத்தலையார் பாடியது"உவவுத் தலைவந்த பெரு நாள் அமையத்து, இரு சுடர் தம்முள் நோக்கி, ஒரு சுடர் புன்கண் மாலை மலை மறைந்தாங்கு, தன் போல் வேந்தன் முன்பு குறித்து எறிந்த புறப் புண் நாணி, மறத் தகை மன்னன் வாள் வடக்கிருந்தனன்"(புறம்.65)சேரமான் பெருஞ்சேரலாதான் வடக்கிருந்து உயிர் விட்ட செய்தி இப்பாடலில் பதிவாகியுள்ளது.கரிகாலனை வெண்ணிக்குயத்தியார் பாடியது"நளி இரு முந்நீர் நாவாய் ஓட்டி, வளி தொழில் ஆண்ட உரவோன் மருக! களி இயல் யானைக் கரிகால்வளவ! சென்று, அமர்க் கடந்த நின் ஆற்றல் தோன்ற 5 வென்றோய்! நின்னினும் நல்லன் அன்றே கலி கொள் யாணர் வெண்ணிப் பறந்தலை, மிகப் புகழ் உலகம் எய்தி, புறப் புண் நாணி, வடக்கிருந்தோனே?"(புறம் 66) கரிகாலனைப் பழந்தமிழ் நூல்கள் பாடியுள்ளதுடன் பிற்கால நூல்களும் பாடியுள்ளன.அவற்றுள் விக்கிரமசோழன் உலா,குலோத்துங்க சோழன் உலா,குலோத்துங்க சோழன் பிள்ளைத்தமிழ், கலிங்கத்துப் பரணி உள்ளிட்ட நூல்களில் வரும் குறிப்புகள் சிறப்பாகச் சுட்டத்தக்கன."தெள்ளருவிச்சென்னிப் புலியேறு இருத்திக் கிரிதிரித்துப்பொன்னி கரை கண்ட பூபதி" விக்கிரம சோழன் உலா"தலையேறுமண்கொண்ட பொன்னிக் கரைகட்ட வாராதான்கண்கொண்ட சென்னிக் கரிகாலன்" -குலோத்துங்க சோழன் உலாமுழுகுல நதிக்கரசர் முடிகொடு வகுத்தகரைமுகில்தொட அமைத்தது அறிவோம்இருபுறமும் ஒக்க நினது ஒருபுலி பொறித்த வடஇமகிரி திரித்தது அறிவோம்"- குலோத்துங்க சோழன் பிள்ளைத்தமிழ்"தொழுது மன்னரே கரைசெய் பொன்னி"- கலிங்கத்துப் பரணி"செண்டுகொண்டு கரிகாலன் ஒருகாலின் இமயச்சிமயமால்வரை திரித்து அருளி,மீள அதனைப்பண்டு நின்றபடி நிற்க இது'என்று முதுவில்பாய்புலிக் குறிபொறித்து அது மறித்த பொழுதே"- கலிங்கத்துப் பரணி"தத்துநீர் வரால் குறிமி வென்றதும்தழுவு செந்தமிழ்ப் பரிசில் வாணர் பொன்பத்தொடு அறுநூறு ஆயிரம் பெறப்பண்டு பட்டினப்பாலை கொண்டதும்"-கலிங்கத்துப்பரணிபிற்கால நூல்களும் உரையாசிரியர்களும் கரிகாலனையும் திருமாவளவனையும் ஒன்றாகவே கருதும் போக்கைக் காணமுடிகிறது.அதுபோல் இருவரின் போர்வெற்றி,சிறப்புகளையும் மயங்கியே கூறுகின்றன.

பாண்டியர்

REFERENCE:http://www.thevar.info/2010/08/blog-post_812.html தேவர் பேரவை

பாண்டியர்கள்
பாண்டியர்கள் தான் முத்தரையர்கள் அதற்க்கு தக்க ஆதாரங்கள்

பாண்டியர்கள் பழந்தமிழ்நாட்டை ஆண்ட மூவேந்தர்களுள் ஒருவராவர். மற்ற இரு மூவேந்தர்கள் சேரர்களும் சோழர்களும் ஆவர். பாண்டியர்கள் மதுரை, திருநெல்வேலி, மற்றும் தற்போதைய கேரளத்தின் தென்பகுதி ஆகியவற்றை ஆட்சி செய்தனர்.

பாண்டிய நாடு :

இந்து சமுத்திரத்தில் மூழ்கிவிட்டதெனக் கருதப்படும் குமரிக்கண்டத்தில் 72 நாடுகளும் தலைநகராக தென்மதுரையும் விளங்கியது. பாண்டிய மன்னர்களின் தலைநகராக விளங்கிய இத்தென்மதுரை கடற்கோளினால் அழிவுற்றது.இக்கடற்கோளில் அழியாது இருந்து எஞ்சிய நாடுகளின் தலைநகராக கபாடபுரம் விளங்கியது.இரண்டாம் கடற்கோளால் அந்நாடும் அழிவுற்றது.இவ்வழிவின் பின்னர் தற்போதுள்ள மதுரை பாண்டியர்களின் தலைநகராயிற்று. பாண்டிய மன்னர்களால் தமிழ்ச் சங்கம் வைத்து தமிழ் வளர்க்கப்பட்டது.

பாண்டியரின் தோற்றம் :

சேர,சோழர்கள் போன்ற பேரரசுக்களைக் காட்டிலும் மூத்த குடியினர் பாண்டியரே ஆவர்.இவர்களின் தோற்றம் கூற முடியாத அளவிற்குத் தொன்மை வாய்ந்ததாகக் கருதப்படுகின்றது.குமரிக் கண்டத்தில் தோன்றிய ஆதி மனித சந்ததியினரே பாண்டியராக உருப்பெற்றிருக்கலாம் என்பது பொதுவாக நிலவும் கருத்து.பாண்டியர்களின் தோற்றத்திற்குச் சான்றாக கி.மு 7000 ஆண்டளவில் உருப்பெற்றதனக் கருதப்படும் தொல்காப்பியத்தில் கூறியபடி

"முன்னீர் விழவின் நெடியோன்

நன்னீர் மணலினும் பலவே" —(புறம் - 9)

அதாவது குமரிநாடானது முதற் கடற்கோளால் அழிவுற்ற வேளை "அங்கு பஃறுளி ஆற்றை வெட்டுவித்துக் கடல் தெய்வங்களிற்கு விழா எடுத்தவர் பாண்டியர்" என விளக்குகின்றது இப்பாடல் வரிகள்.மேலும் இச்செய்தியைக் கூறும் தொல்காப்பியம் பாண்டிய மன்னர்களால் தலைச்சங்கத்தில் அரங்கேற்றப்பட்டது எனவும் கடைச்சங்கத்தில் அரங்கேற்றப்பட்டது எனவும் பொதுவான கருத்து நிலவுகின்றது. பாண்டியர்கள் மீன் கொடியினைகொண்டு ஆண்டதால் மீனவர் என்றும்,

பின்னாட்களில் பரத கண்டம் என்று அழைக்கப்பட்டதாலும்,

பாண்டியர் கடல் சார்ந்த ஆளுகை கொண்டிருந்ததாலும் பரதவர் எனும் இனத்தவராக இருக்கக்கூடும் என்றும் சொல்லப்படுகிறது.

பாண்டியரைப் பற்றிய பதிவுகள் :

இராமாயணத்தில் :

பாண்டிய மன்னர்களின் தலைநகர் பொன்முத்துக்களால் அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது.முத்து,பொன் அலங்கரித்த கோட்டை வாயில் இருந்தது இவ்வாறு இராமாயணத்தில் உள்ளது.

மகாபாரதத்தில் :

திருச்செங்குன்றில் பாண்டவர் படுக்கை உண்டு.திருப்பாண்டி கொடுமுடிதான் விராடநாடு.பாண்டவர் கொடுமுடியின் புறநகரில் வன்னி மரத்தில்தான் ஆடைகளையும் ஆயுதங்களையும் மறைத்து வைத்தனர்.மேலும் அர்ச்சுனன் பாண்டிய மன்னன் ஒருவன் மகளை மணந்தான் எனவும் உள்ளது.

அசோகனின் கல்வெட்டுக்களில் :

மகத நாட்டு அரசர்கள் மௌரியர்கள்.மௌரிய அரசன் அசோகன் கல்வெட்டுக்களில் பாண்டிய நாடு பாண்டியர் பற்றிய செய்திகள் உள்ளன.

மகாவம்சத்தில் :

இலங்கையை ஆண்ட விஜயன் தனியாட்சி புரிந்தவன் இவன் பாண்டிய மன்னன் ஒருவனின் மகளை மணந்தான்.அப்பாண்டிய மன்னனுக்கு ஆண்டுதோறும் பல பரிசுகளை அனுப்பினான் என்று மகாவம்சம் கூறுகின்றது.

பிற நாட்டவர் பதிவுகள் :

கி.மு மூன்றாம் நூற்றாண்டு சந்திரகுப்தன் ஆண்ட காலமான கடைச்சங்க காலத்தின் துவக்கம் 'மெகஸ்தனீஸ்' என்ற யவன நாட்டுத் தூதுவன் பாண்டிய நாட்டிற்கு வந்ததாகக் கருதப்படுகின்றது மேலும் அவனது நாட்டுக் குறிப்பில் பாண்டிய நாடு பற்றி தகவல்கள் பல உள்ளன. கொக்கிளிசுக்குப் 'பண்டேயா' என்ற பெண் பிறந்தாள்.அவளுக்கு கடல்சார்ந்த தென்னாட்டைக் கொடுத்தான்.அதில் 350 ஊர்கள் இருந்தன.நாள்தோறும் அரசிக்கு ஓர் ஊர் மக்கள் திறை செலுத்த வேண்டும் என்று ஆணையிட்டான்" என்ற செய்தி யவன நாட்டுத் தூதுவனின் குறிப்பில் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

கி.பி. 9 ஆம் நூற்றாண்டு காலப்பகுதியில் 'பிளைனி' என்ற மேனாட்டான் தமிழகத்தைக் காண வந்தான்.அவனது பயண நூலில் பாண்டிய அரசி பற்றி "இந்தியாவின் தெற்கில் 'பண்டோ' என்ற ஒரு சாதி மக்கள் இருந்தனர்.பெண் அரசு புரியும் நிலை உண்டு.கொக்கிளிசுக்கு ஒரு பெண் பிறந்தாள்.அவளுக்கு அன்போடு பெரிய நாட்டை ஆளும் உரிமை கொடுத்தான்.முந்நூறு ஊர்கள் அவளது ஆட்சியில் இருந்தது.பெருஞ்சேனை வைத்திருந்தாள்.அவளது மரபினர் தொடர்ந்து ஆண்டனர்.என குறித்துள்ளார் பிளைனி.

சங்க காலப் பதிவுகள் :

பாண்டியர்கள் சந்திர வம்சத்தைச் சார்ந்தவர்கள் எனவும்.வேப்பம் பூ மாலை அணிந்தவர்கள் எனவும் மீன்கொடியினை உடையவர்கள் எனவும் பாண்டியன் தென்னவன்,மீனவன்,மாறன்,கடலன் வழுதி,பரதவன் மற்றும் முத்தரையன் போன்ற பல பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டான் எனவும் சங்க கால நூற்குறிப்புகள், கல்வெட்டுக்கள், சாசனங்கள் மற்றும் மெய்க்கீர்த்திகளும் வரலாற்று மூலங்களாக உள்ளன.

இமயம்வரை பாண்டியரின் ஆட்சி :

மலையத்துவசப் பாண்டியன் மகள் மீனாட்சி,இவளது திருமணம் மதுரையில் சிவனுடன் நடந்தது. சோமசுந்தரப் பெருமானாக மதுரை தமிழ்ச் சங்கத்தில் இருந்து தமிழ் வளர்த்தார் இவர்.மதுரை மீனாட்சி பெரும்படையோடு இமயம்வரை படையெடுத்து சென்றாள்.இவளது வழிமுறையினரே மௌரியர்கள்.அந்த வழியில் சித்திராங்கதன் வந்தான் என்பதும் அவன் மகளே சித்திராங்கதை என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

பாண்டிய நாட்டுக் குறுநில மன்னர்கள் :

மானாபரணன்,வீரகேரள பாண்டியன்,சுந்தர பாண்டியன்,விக்கிரம பாண்டியன்,வீரபாண்டியன் ஆகிய ஜந்து மன்னர்களும் பாண்டிய நாட்டில் சோழராட்சி இருந்த சமயம் சோழ மன்னன் இராசாதிராசனால் அடக்கி வைக்கப்பட்டனர். மானாபரணன் மற்றும் வீரகேரளன் ஆகியோர் இராசராசனிடம் போரிட்டுத் தோற்று இறந்தனர். சுந்தர பாண்டியன் போரில் தோற்று முல்லையூரில் ஒளிந்துகொண்டான். விக்கிரம பாண்டியன் ஈழ நாட்டிற்குத் தப்பி ஓடினான். வீரபாண்டியன் கி.பி. 1048 ஆம் ஆண்டளவில் கொல்லப்பட்டான். கோலார் மிண்டிக்கல் கல்வெட்டு மற்றும் இராசாதிராசன் திருக்களச் செப்பேடு போன்றனவற்றில் இத்தகவல்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

பாண்டியர் ஆட்சி இயல் :

நாட்டியல் :

தமிழகத்தின் தென்பகுதியில் பாண்டிய நாடு அமைந்திருந்தது.மேற்கே சேர நாடும்,மலை நாடும்;கிழக்கே கடல்,வடக்கே சோழ நாடும் ,கொங்கு நாடும்;தெற்கே கடலும் குமரிமுனை இதன் எல்லையாகவும் இருந்தன.இன்றைய மதுரை,திருநெல்வேலி,இராமநாதபுரம்,கன்னியாகுமரி, புதுக்கோட்டை வெள்ளாற்றுக்குத் தெற்குப் பகுதியில் அமையப் பெற்றிருந்தது எனலாம்.சங்க காலத்தில் ஊர்,கூற்றம்,மண்டலம்,நாடு என்ற பிரிவில் அமைந்திருந்தன.

"முந்நூறூர்த்தே தண்பறம்பு நன்னாடு" —(புறம்-110)

"வல்வேல் சாத்தன் மாய்ந்த பின்றை

முல்லையும் பூத்தியோ ஒல்லையூர் நாட்டே" —(புறம்-242)

என்ற புறப் பாடல்கள் ஊரும்,நாடும் எனக் கூறும். இரணியமுட்டத்துப் பெருங்குன்றூர்ப் பெருங்கௌசிகனார் என்ற தொடர்மொழி அமைப்புச் சான்றாக விளங்குகின்றது. ஊர்கள்,கூற்றங்கள்,வளநாடுகள்,மண்டலம் என்ற அமைப்பில் பிரிக்கப்பட்டிருந்தது.

குடும்ப இயல் :

அரசன்,அரசி,இளவரசன்,பட்டத்தரசி என்ற முறையில் குடும்பம் அமைந்தது.பட்டத்தரசி பாண்டிமாதேவி எனப்பட்டாள்.பட்டத்தரசியை அன்றி பிற பெண்களையும் மணந்திருந்தனர் சில பாண்டிய அரசர்கள்.பெண்களும் முடிசூடி ஆட்சி நடத்தியதோடு போரும் செய்திருக்கின்றனர்.அரசனின் மூத்த மகனே பட்டம் பெற முடியும்.இளவரசு பட்டம் பெற இயலும்.மாற்றாந்தாய் மக்களுடன் பகைமை வருதலும் உண்டு.உதாரணமாக வீரபாண்டியன்,சுந்தர பாண்டியன் போன்றவர்களின் வரலாறுகள் இதற்குச் சான்றாகும்.

கொற்கை பாண்டியரது துறைமுகம்.ஆரியப்படை கடந்த நெடுஞ்செழியன் ஊழ்வினையால்,கண்ணகி நீதி கேட்டதால் இறந்தான்.அச்சமயம் இளவரசனாக கொற்கையில் இருந்த வெற்றுவேற்செழியன் மதுரைக்கு வந்து முடிசூடினான்.ஜந்து பேர் ஒரே சமயத்தில் பாண்டிய நாட்டை ஆண்ட நிலையும் இருந்தது.ஆட்சியின் காரணமாக அண்ணன் தம்பி,தந்தை மகன் சண்டைகள் வந்தன மேலும் ஆட்சிக்காக தந்தையை மகன் கொன்ற சம்பவங்களும் பாண்டியரின் குடும்பவியலில் இருந்தன குறிப்பிடத்தக்கது.

அரசியல் ஆட்சி இயல் :

பாண்டியரின் ஆட்சிக்கு உற்ற துணையாக இருந்தவர்கள் அமைச்சர்கள்.அடுத்த நிலையில் அரசியல் அதிகாரிகள்,படைத் தலைவர்கள் இருந்தனர்.அரையர்,நாடுவகை செய்வோர்.வரியிலார்,புரவுவரித் திணைக்களத்தார்,திருமுகம் எழுதுவோர் ஆகியவர்களும் அரசனுக்கு ஆட்சியில் துணை செய்தவர்கள் ஆவார்கள்.

1-அரையர் உள்நாட்டுப் பணி புரியும் நாட்டதிகாரிகள் ஆவார்கள்.இவர்கள்,நாட்டைச் சிற்றி வந்து,குடிமக்கள் குறை கேட்டு நீதி வழங்குவர்.

2-நாடுவகை செய்வோர் ஊரில் உள்ள நிலங்களில் அளந்து பணி செய்வர்.

3- வரியிலார் அனைத்து வகையிலும் ஊர் மக்கள் அரசுக்கு வரி செலுத்துவதை கணக்கு வைப்பார்கள்.

4-புரவு வரித்திணைக் களத்தார் வட்டாட்சியர்போல் செயல்படுபவர்கள்.

அரசின் வரி :

பாண்டியர் காலத்தில் வரியை இறை என்றழைத்தனர்.இறை பெறுதல்முறை என்பது வழக்கத்திலிருந்துவந்தது.குடிகள் அரசனுக்கு நிலவரி கொடுத்தனர்.விளைநெல்,காசு,பொன் வரியாகக் கொடுத்தனர்.ஊர்த் தலைவர்கள் மக்களிடம் பெற்று அரசிடம் அளித்தனர்.தளியிறை,செக்கிறை,தட்டார்ப் பட்டம்,இடைவரி சான்று வரி,பாடிகாவல்,மனையிறை,உல்கு முதலான வரி முறைகள் இருந்தன.இறை,பாட்டம் என்பன வரியினை உணர்த்தும் சொற்களாகத் திகழ்ந்தன.தட்டார்ப் பாட்டம் கம்மாளரின் வரியாகும்.நாடு காவலையே பாடி காவல் என்றழைக்கப்பெற்றது.ஊர்க்காவலிற்கு வாங்கிய வரியே இப்பெயர்பெற்றது.பாண்டிய அரசர்களுள் சில அரசர்களும் ஊர்க்காவலிற்குச் சென்றனர்.பொற்கைப்பாண்டியன் இதற்குச் சான்றாக விளங்குகின்றான்.வீட்டு வரியினை மனை இறை என்றழைத்தனர்.கலத்தினும்,காலினும் வரும் பொருள்களுக்கு வாங்கும் வரியே சுங்க வரி எனப்படும்.உல்குவின் பொருள் இதுவேயாகும்.

நில அளவியல் :

ஊர்தோறும் உள்ள நிலங்களை அளந்து வரி விதிக்கப்பட்டது.பாண்டிய நாடு முழுவதும் அளக்கப்பட்டது.நாடு வகை செய்வோர் அளந்தனர்.நிலத்தினை அளக்கும் கோல் 'சுந்தர பாண்டியன் கோல்' என்ற பெயரைக் கொண்டிருந்தது. 24 அடி கொண்ட தடியாகும் இக்கோல்.குடிதாங்கிக் கோலும் அளவு கோலாக புழக்கத்தில் இருந்தது.நிலங்களை குழி,மா,வேலி என்று பெயரிட்டு அளந்தனர்.அளந்த நிலத்திற்கு எல்லைக் கல் நாட்டனர்.இக்கற்களே புள்ளடிக் கற்களாகும்.சிவன் கோயில்களிற்கு இடப்பட்ட நிலத்திற்கு திரிசூலக்கல் நடப்பட்டது.திருமால் கோயிலுக்கு இடப்பட்ட நிலத்திற்கு திருவாழிக்கல் நடப்பட்டது.நீர் நிலம் நன்செய் எனவும் மேட்டு நிலம் புன்செய் என அழைக்கப்பட்டது.நத்தம்,தோட்டம் என்ற வழக்கும் புழக்கத்தில் இருந்தது.

இறையிலி :

இறைவன் கோயிலுக்கு அளிக்கப்படும் கொடை இறையிலி என அழைக்கப்பட்டது.சிவன் கோயிலுக்கு அளிக்கப்பட்ட இறையிலி தேவதானம் என அழைக்கப்பெற்று திருமால் கோயிலுக்கு அளிக்கப்பட்ட இறையிலிக்கு திருவிடையாட்டம் என்று பெயர்.சைன,பௌத்த கோயில்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட கொடை பள்ளிச்சந்தம் என அழைக்கப்பட்டது.அந்தணர்களுக்கு வழங்கப்பட்டது பிரமதேயம்;பட்டவிருத்தி எனவும்,மடங்களுக்கு வழங்கப்பட்டது மடப்புறம் எனவும் புலவர்களுக்கு முற்றூட்டும்,சோதிடர்களுக்கு கணிமுற்றூட்டும் எனவும் கொடைகள் அழைக்கப்பட்டன.

அளவை இயல் :

எண்ணல்,எடுத்தல்,முகத்தல்,நீட்டல் ஆகிய நான்கு அளவைகள் பாண்டியர் ஆட்சியிக் காலங்களில் புழக்கத்தில் இருந்து வந்திருக்கின்றன.எடுத்தல் என்பது நிறுத்தல் ஆகும்.பொன்,வெள்ளி,கழஞ்சு,காணம் ஆகிய நிறை கற்களால் நிறுத்தனர்,சர்க்கரை,காய்கறிகள்,புளி ஆகியவற்றை துலாம்,பலம் என்பவற்றால் நிறுத்தனர்.சேர் ,மற்றும் மணங்காலும் நிறுக்கப்பட்டன.நெல்,அரிசி,உப்பு,நெய்,பால்,தயிர்,மிளகு,சீரகம்,கடுகு ஆகியன செவிடு,ஆழாக்கு,உழக்கு, உரி,நாழி, குறுணி போன்ற முகக்கும் கருவிகளால் அளக்கப்பட்டன்.

நாணய இயல் :

பாண்டிய மன்னர்களின் ஆட்சியில் மன்னர்களின் பெயராலும்,சிறப்புப் பெயராலும் நாணயங்கள் வெளியிடப்பட்டன. பொன்,செம்பால் செய்யபட்ட காசுகள் புழக்கத்தில் இருந்தன. மீன் சின்னம் பொருத்தப் பட்டதாக வெளியிடப்பட்டது பாண்டியர் ஆட்சிக் கால நாணயங்கள்.

சீமாறன் சீவல்லபவன் - அவனிப சேகரன் கோளலிக என்ற பெயரில் நாணயம் வெளியிட்டான்.இதற்குச் சான்றாக சிற்றண்ண வாசல் கல்வெட்டு விளங்குகின்றது.முதல் மாறவர்மன் சுந்தர பாண்டியன் சோணாடு கொண்டான் நாணயம் வெளியிட்டான் சீவல்லபன் "அவனிப சேகரன் கோளகை" என்ற பெயரில் வெளியிட்டான்.1253 ஆம் ஆண்டில் வீரபாண்டியன் "வாளால் வழி திறந்தான் குளிகை" என்ற பெயரில் நாணயத்தினை வெளியிட்டான்.காசு என்பது ஒரு கழஞ்சு எடை உடையது 10 பொன் கொண்டது ஒரு காசு 10 காணம் - 1 கழஞ்சு ஒரு காணம் 4 குன்றி 'காசும் பொன்னும் கலந்து தூவியும்' என்ற தொடர் இதனை உணர்த்துகின்றது.காணம்,கழஞ்சு,காசு,பொன் புறத்திலே வந்தன என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.

படை இயல் :

யானைப்படை,குதிரைப்படை,காலாட்படை,தேர்ப்படை போன்ற நால்வகைப் படைகளினையும் வைத்திருந்தனர் பாண்டியர்.கொற்கை,தொண்டி துறைமுகங்களில் வெளிநாட்டுக் குதிரைகள் ஆண்டுதோறும் வந்திறங்கியது.ஆண்டுக்கு பதினாராயிரம் குதிரைகள் வந்தன என 'வாசப்' கூறியுள்ளான்,மார்க்கோபோலோ "குதிரைகள் வாங்க மிகுதியான பொருளைச் செலவிடுகின்றனர்" என்று பாண்டியர்களைப் பற்றிக் குறித்துள்ளார்.வாட்போர்வல்ல பெரிய காலாட்படை இருந்தது பாண்டியர் ஆட்சிக்காலத்தில்."பெரும் படையோம்"எனக் கையெழுத்திடும் குழு பாண்டி நாட்டில் இருந்தது.'முனையெதிர் மோகர்' 'தென்னவன் ஆபத்துதவிகள்' போன்ற படைகளும் இருந்தன என கல்வெட்டுக்களில் குறிப்புகள் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

"கடி மதில் வாயிற் காவலிற் சிறந்த அடல்வாள் யவணர்"

சிலப்பதிகாரத்தில் வரும் இப்பாடல் வரியிலிருந்து உரோமாபுரிப் போர்ப் படை வீரர்கள் மதுரைக் கோட்டையைக் காத்திருந்தனர் என்று கூறுவதற்கிணைய அத்தகு வலிமையுடன் சிறப்புற்றிருந்தது பாண்டியர் படை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

வணிகவியலும் தொழிலியலும் :

* பாண்டிய நாட்டில் கடைச்சங்க நாளிலேயே வணிகமும் தொழிலும் மிகச்சிறப்பாக இருந்தன.மதுரை,கொற்கை முதலான நகரங்களில் கிடைத்துள்ள உரோமாபுரி நாணயங்களே இதற்குச் சான்றாகும்.

* வெளிநாட்டு வணிகங்கள் சிறப்புற்றும் உள்நாட்டில் பண்டங்களை எடுத்துச் செல்வதற்கேற்ற பெருவழித் தடங்களும் இருந்தன.நாடு முழுதும் இச்சாலைகள் அமைந்திருந்தன.

* வணிகர்கள் கோவேறு கழுதை,மாட்டு வண்டிகளில் பண்டங்களை ஏற்றிச் சென்றனர்.வழியில் களவு போகாமல் இருக்க காவற்படைகள் இருந்தன.வணிகர்கள் கூட்டமாகச் செல்வதனை வணிகச்சாத்து என அழைத்தனர்.வணிகரில் சிறந்தோர் 'எட்டி' என்றழைக்கப்பட்டனர்.

* பாண்டி நாட்டு கொற்கைப் பெருந்துறையில் முத்துக்களும்,சங்குகளும் பெருவாரியாகக் கிடைத்தன.கொற்கை முத்து உலகெங்கும் சென்றதும் குறிப்பிடத்தக்கது.இதற்குச் சான்றாக

"மறப்போர் பாண்டியர் அறத்திற் காக்கும்

கொற்கையம் பெருந்துறை முத்து" —(அகம்-27)

"பாண்டியன் - புகழ்மலி சிறப்பில் கொற்கை முன்துறை

அவர்கதிர் முத்தமொடு வலம்புரி சொரிந்து" —(அகம்-201)

இவ்விரு அகநானூற்றுப் பாடல்களும் கொற்கை முத்து பற்றிக் கூறுகின்றன.மேலும் மதுரைக்காஞ்சி,சிறுபாணாற்றுப்படை,சிலப்பதிகாரம் ஆகிய நூல்களிலும் இவ்வகைச்செய்திகள் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

பல்வகைத் தொழில்கள் :

பாண்டிய நாட்டில் முத்துக் குளித்தல்,சங்கறுத்தல்,வளையல் செய்தல்,உப்பு விளைவித்தல்,நூல் நூற்றல்,ஆடை நெய்தல்,வேளாண்மை செய்தல்,ஆடு,மாடு மேய்த்தல் போன்ற பல தொழில்களும் செய்து வந்தனர்.மதுரையில் நுண்ணிய பருத்தி நூலினாலும்,எலி மயிரினாலும்,பட்டு நூலினாலும் ஆடைகள் நெய்யப்பட்டன எனச் சிலப்பதிகாரப் பாடல்வரிகளான இவ்வரி விளக்கும்.

"நூலினும்,மயிரினும்,நுழைநூற் பட்டினும்

பால்வகை தெரியாப் பன்னூல் அடுக்கத்து

நறும்படி செறிந்த அறுவை வீதியும்" —(சிலப்பதிகாரம் -ஊர்-205,207)

முத்து,பவளம்,மிளகு,பலவகை பட்டாடைகள் மேனாடுகளுக்கு அனுப்பப்பட்டன.மேனாடுகளிருந்து குதிரைகளும், மது வகைகளும், கண்ணாடிப் பொருள்களும் கொற்கைத் துறைமுகத்திற்கு வந்திறங்கின.சுங்க வரியினால் ஆண்டுதோறும் அரசுக்கு அதிக வருவாய் கிடைத்தது.கப்பல்கள் திசைமாறாமல் இருக்க துறைமுகத்தில் கலங்கரை விளக்கம் அமைக்கப்பட்டிருந்தது.வெளிநாட்டு வணிகர்களும் யவனர்களும் (கிரேக்கர்களும்,உரோமர்களும்),சோனகரும் (அரேபியர்கள்),பாண்டிய நாட்டு மக்களுன் அன்புடன் பழகினர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. வணிகத்திலும்,கைத்தொழிலிலும் சிறந்து விளங்கிற்று பாண்டிய நாடு. பண்டைக் காலத்தில் தமிழகத்தின் பாண்டி நாட்டில் தான் வணிகமும்,வெளிநாட்டார் தொடர்பும் சிறப்புற்று இருந்தது.

கல்வி இயல் :

பாண்டிய நாடு சங்கம் வைத்து தமிழ் வளர்த்த பெருமையைப் பெற்றிருந்தது.புலமை நலம் சான்ற முடிமன்னர்களும் இருந்தனர்.ஆண்,பெண் இருபாலரும் கல்வி கற்றனர்.கல்வியின் சிறப்பை நெடுஞ்செழியன் போல் யாரும் பாண்டியராட்சியில் கூறியதில்லை எனலாம் அதற்கு எடுத்துக்காட்டாக

"உற்றுழி உதவியும் உறுபொருள் கொடுத்தும்

பிற்றைநிலை முனியாது கற்றல் நன்றே!

ஒரு குடிப்பிறந்த பல்லோருள்ளும்

மூத்தோன்வருக என்னாது அவருள்

அறிவுடையோன் ஆறுஅரசும் செல்லும்!" —(புறநானூறு)

என்று புறநானூற்றில் கூறப்பட்டுள்ளது.

தலையாலங்கானத்துச் செருவென்ற பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன்,

"பலர் புகழ்சிறப்பின் புலவர் பாடாது வளர்க என் நிலவரை"

என்று புறப்பாட்டில் பாடியுள்ளார்.

"கற்க கசடற கற்பவை கற்றபின் நிற்க அதற்குத்தக!"

என்றும்,

"கண்ணெனப் படுவது வாழும் உயிர்க்கு கல்வியே!"

என்றும் வள்ளுவர் கூறினார்.இவை அரங்கேற்றமானது பாண்டியரின் தமிழ்ச்சங்கத்தில் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. உடன்கட்டை ஏறிய பாண்டிமாதேவி புறம்பாடிவளாவாள். செல்வமும் ஒருங்கே பெற்ற இவள் பூத பாண்டியன் மனைவி பெருங்கோப் பெண்டு ஆவாள். பல்சான்றீரே என்ற புறப்பாடல் (246) அவள் புலமை காட்டும்.

"நகுதக்கனரே நாடுமீக் கூறுநர்" —(புறம்-72)

என்று பாடிய நெடுஞ்செழியன் கல்வியில் வல்லமை பெற்று விளங்கியிருந்தான்.அகநானூறு தொகுப்பித்த உக்கிரப்பெருவழுதி குறிஞ்சி,வருதம் பாடுவதில் வல்லவனாக விளங்கினான். சங்க காலப் புலவர்களிலும் மேலாக கவிதை பாடிய பாண்டிய மன்னர்களும் ஆட்சி புரிந்தவர்கள் என்பதனை இவர்கள் மூலம் அறியலாம்.பாண்டியர்களும் மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கமும் தலைச்சங்கம் தொடங்கி கடைச்சங்கம்வரை தமிழ் எழுச்சியும்,வளர்ச்சியும் பெற்றது. இன்றைய மதுரையில் பாண்டியர் கடைச்சங்கம் வைத்து தமிழை வளர்த்தனர்.

"கண்ணுதற் பெருங்கடவுளும் கழகமோடமர்ந்து

பண்ணுறத் தெரிந்து ஆய்ந்த இப் பசுந்தமிழ்"

என்னும் பாடல் சான்றாகும். சிவனே பாண்டிய மன்னந்தான்,மீனாட்சியும் பாண்டியன் மகள் தான். "பாண்டிய நின் நாட்டுடைத்து நல்லதமிழ்" என்று அவ்வையார் கூறியுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. "வியாத தமிழுடையான் பல்வேல் கடல்தானைப் பாண்டியன்" என யாப்பருங்கல விருத்தி (229) கூறுகின்றது.

நல்லூர் நத்ததனார்,

"தமிழ்நிலை பெற்ற தாங்கருமரபின்

மகிழ்நனை மறுகின் மதுரை" —(சிறுபா-66-67)

என்று பாடியுள்ளார்.

"தமிழ் வையத் தண்ணம் புனல்" —(பரிபாடல் - 6 - வரி - 60)

என்று பரிபாடல் (பாடல்-6-வரி-60) கூறுகின்றது. செந்தமிழ்நாடு என்று பாண்டிய நாட்டை மட்டுமே இளங்கோவடிகள்,சேக்கிழார்,கம்பர் ஆகியோர் கூறியுள்ளனர்.தொல்காப்பியம்,திருக்குறள் அரங்கேற்றப்பட்டது இங்கென்பது குறிப்பிடத்தக்கது.தமிழ்த்தொண்டெனில் அது பாண்டி மண்டலந்தானாகவிருந்தது.பாலாசிருயர்,கணக்காயர் தமிழ் கற்பித்தனர்.ஆசிரியர் புலவராகவும் இருந்தனர்.குருவே தெய்வம் என்றனர்.பாண்டிய நாட்டில் குலவேறுபாடு இன்றி கல்வி கற்றனர்.கற்றவர்க்குச் சென்ற இடமெல்லாம் சிறப்பு என்பது பாண்டிய நாட்டில் நிலவியது.

ஆன்மீக இயல் :

உமையாள் மதுரை மீனாட்சியாக வந்து பாண்டியன் மகளாகப் பிறந்தாள் என்றும் பின்னர் சோமசுந்தரப் பெருமானை மணந்தாள் என்றும் பாண்டி நாட்டை சோமசுந்தரர் ஆண்டார் என்று புராணங்கள் கூறும். பாண்டிய வரலாற்றினைக் கூறும் இலக்கிய நூற்களிலும் இவ்வாறு ஆட்சி செய்தார்கள் எனச் சான்றுகள் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. பாண்டியர் ஆட்சியில் சைவ சமயமே தழைத்தோங்கியிருந்தது. ஆனாலும் வைணவம்,சமணம்,புத்த மதம் போன்ற பிற மதங்களும் இருந்தன. சிவன் கோயிலில் விண்ணகரங்கள்,அருகன் கோட்டங்கள்,புத்த பள்ளிகள் போன்றனவையும் அடங்கியிருந்தன. அனைத்து மதத்திற்கும் மதிப்பளிக்கப்பட்டிருந்தன. கோயில்களுக்கு நிபந்தங்கள்,இறையிலிகள் விடப்பட்டன.பாண்டிய அரசர்கள்,அமைச்சர்கள்,அதிகாரிகள், மேற்பார்வையில் கோயில்கள் கட்டப்பெற்றன. சங்க காலத்தில் சமயப் பூசல்கள் தோற்றம் பெறவில்லை.17 ஆம் நூற்றாண்டு கால கட்டத்தில் சமயப் பூசல்கள் தோற்றம் பெற்றன.மன்னர்களும்,அமைச்சர் மற்றும் அதிகாரிகளும் பிறந்த நாளில் கோயில்களில் விழா எடுத்து மகிழ்ந்தனர்.அதற்கென நிலம் அளிக்கப்பட்டன. தேவாரம்,திருவாய் மொழிகள் போன்றன ஓதப்பட்டன.இயல்,இசை, நடனம்,கூத்து முதலியன நடைபெற்றன.செங்கற் கோயில்கள்,கற்றளிகள்,செப்புத் திருமேனிகள் கல்படிமங்கள்,அமைக்கப்பட்டு அணிகலன்களினை வழிபாடு செய்யத் தானம் செய்தனர்.கோயில் வழிபாட்டுத் தலமாக அன்றி பொருள்,பணம் சேர்த்து வைக்கும் இடமாகவும் விளங்கியது.கோயிலின் பொதுப்பணம் மக்களுக்குக் கடனாகக் கொடுக்கப்பட்டது.தினமும் கோயில்களில் அன்னதானம் வழங்கப்பட்டது.புத்தகசாலைகள் கோயில்களில் அமைக்கப்பெற்றிருந்தன. கோயில் காரியங்களை ஊர் அவையோரும் அதிகாரிகளும் செய்தனர்.கோயில் மற்றும் அறநிலையங்கள் திட்டப்படி நடக்கின்றனவா என கவனிக்கப்பட்டன.தவறுகள் இழைப்போர் தண்டனையும் பெற்றனர். கோயிலில் அமைந்த கல்வெட்டுக்கள் வரலாற்று ஏடுகளாக அமைந்திருந்தன. கோயில் புதுப்பிக்கும் சமயம் படியெடுத்துவைத்துப் புதுப்பித்தனர். மீண்டும் அவை பொறிக்கப்பட்டன.

பாண்டியர் பழக்க வழக்கங்கள் :

மன்னன் மகன்,பெயரன் என்ற முறையில் முடிசூடினர்.சிங்காதனங்களுக்கு மழவராயன் காலிங்கராயன் முனையதரையன்,தமிழ்ப் பல்லவராயன் என்று பெயரிடப்பட்டனர்.அரசன் பிறப்பிக்கும் ஆணை திருமுகம்,ஓலை மூலம் மக்களுக்கு அனுப்பப்படும்.அரசர்கள் பிறந்த நாள் விழா நடத்தினர்.போரில் இறந்த வீரர்களின் குடும்பத்திற்கு உதிரப்பட்டி என்ற இறையிலி நிலம் அளிக்கப்பட்டது.உடன்கட்டை ஏறும் வழக்கமும் இருந்துவந்தது.பாடிய புலவர்களுக்குப் பொன்னும்,பொருளும் பரிசாக அளிக்கப்பட்டன.நீதி தவறாது செங்கோல் முறை கோடாது வழங்கப்பட்டன.நீதியை நிலைநாட்ட கை குறைத்தும்,உயிர் கொடுத்தும் காத்தனர் சில பாண்டியர்கள்.நீதி காக்க பாண்டியன் நெடுஞ்செழியன் உயிர் கொடுத்தான்.பொற்கைப் பாண்டியன் நீதிக்குத் தன் கையை வெட்டிக் கொண்டான்.தினமும் மக்கள் குறைகேட்கும் வழக்கம் இருந்தது.போட்டிகளில் வெற்றி பெற்றவர்களுக்கு பரிசும்,பாராட்டும் செய்யப்பட்டன்.காசுகள் வெளியிடப்பட்டன.பிறவிப் பெருங்கடல் நீந்த நாளும் இறைவனை வழிபட்டனர்.அறம் ஈகையாக,நீதியாகக் காக்கப்பட்டது."மழை வளம் சிறக்க!மண்ணுயிர் வாழ்க! மன்னனும் வாழ்க!" என்று வாழ்த்தும் வழக்கமும் இருந்து வந்தது.இடுவதும்,சுடுவதும் இறந்தோர்க்கு உண்டு!முன்னோடு வழிபடும் வடிக்கமும் இருந்திருந்தன. பாண்டியர் பண்பாட்டில்

"பன்பெனப்படுவது பாடறிந்து ஒழுகல்"

என்று இலக்கணத்தினைக் கூறும் கலித்தொகை. பாண்டிய மன்னர்கள் பண்புடையவர்களாகவிருந்தனர் இதனை விளக்கும் சான்றாக

"பண்பட்டமென்மொழிப் பைந்தொடி மகளிர்"

எனச் சுந்தரபாண்டியனின் மெய்க்கீர்த்தியில் உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

"உற்றுழி உதவியும் உறுபொருள் கொடுத்தும்"

எனப் பாண்டிய மன்னன் ஒருவன் கூறுகின்றான்.இப்பாடல் வரிகளானது உதவி செய்தல் ஈதல் அறஞ்செய்தல் எல்லாம் பண்பாட்டின் கூறுகள் என விளக்குகின்றது.

"அவரவர் வேண்டிய அவரவர்க்கு அருளியவன்"

பராக்கிரம பாண்டியன் என அவன் மெய்க்கீர்த்திகள் கூறும் அளவிற்குப் பண்புடையவனாக இருந்தான்.இவ்வாறான பல நல்ல பண்புகளையுடைவர்களாக பல பாண்டிய மன்னர்கள் திகழ்ந்திருந்தனர்.

நன்றி : விக்கிபீடியா.

களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர் என்பதை வைகுந்தப் பெருமாள் கோயில் கல்வெட்டு ஒன்று குறிப்பிடுகிறது.

களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர் என்பதை வைகுந்தப் பெருமாள் கோயில் கல்வெட்டு ஒன்று குறிப்பிடுகிறது.

1.0 பாட முன்னுரை

சங்க காலம் கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதியில் முடிவுற்றது. தமிழகத்தை மூவேந்தர்கள் சீரும் சிறப்புமாக ஆட்சி செய்து வந்த சங்க காலத்தில், தமிழகத்திற்கு வடக்கே சாதவாகனப் பேரரசர்களின் ஆட்சி (கி.மு.230-கி.பி.225) நடந்து வந்தது. கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் பல்லவர்கள் என்பவர்கள் சாதவாகனப் பேரரசர்களுக்கு அடங்கிய சிற்றரசர்களாக இருந்து, திறை செலுத்தித் தொண்டை மண்டலத்தை ஆண்டு வந்தனர். கி.பி. 225இல் சாதவாகனர் ஆட்சி வீழ்ச்சியுற்றது.

சாதவாகனரின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர்த் தமிழக அரசியலில் பெரிய மாறுதல்கள் ஏற்பட்டன. தொண்டை மண்டலத்தின் ஆட்சிப் பொறுப்பு முழுவதையும் பல்லவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டனர். அவர்கள் காஞ்சிபுரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு தொண்டை மண்டலத்தை ஆண்டு வரலாயினர். இதே நேரத்தில் தமிழகத்திற்கு வடக்கிலும், வடமேற்கிலும் உள்ள பகுதிகளில் வாழ்ந்திருந்த களப்பிரர் என்னும் வேற்றுமொழி இனத்தவர் தமிழகத்தின் மீது படையெடுத்து வந்தனர். தொண்டை மண்டலத்தில் பல்லவர்கள் ஆட்சி செய்து வந்தபடியால் களப்பிரர் தொண்டை மண்டலத்தைக் கைப்பற்ற முடியவில்லை. எனவே அவர்கள் தமிழகத்தின் தெற்கு நோக்கிப் படையெடுத்துச் சென்றனர். அப்போது தமிழகத்தில் சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகளை ஆண்டு வந்த மூவேந்தர்கள் வலிமை குன்றியும், தங்களுக்குள் ஒற்றுமை இன்றியும் இருந்தனர். களப்பிரர் முதலில் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினர். பின்பு சேர, சோழ நாடுகளைக் கைப்பற்றினர். கி.பி. 250 முதல் 575 வரை முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தமிழகத்தின் பெரும்பகுதிகளைக் களப்பிரர் ஆட்சி செய்தனர். களப்பிரர் ஆட்சி செய்த இக்காலமே தமிழக வரலாற்றில் களப்பிரர் காலம் எனப்படுகிறது.

களப்பிரர் காலத்தில் தமிழகத்தை ஆண்டு வந்த களப்பிர மன்னர்கள் யார் யார் என்பது பற்றியும், அவர்களது ஆட்சி முறை பற்றியும், அவர்கள் காலச் சமுதாய நிலை பற்றியும் தெளிவாக அறிந்துகொள்ள முடியவில்லை. எனவே களப்பிரர் காலம் தமிழக வரலாற்றில் இருண்ட காலம் (Dark Age) என்றும் கூறப்படுகிறது.

இப்பாடத்தில் களப்பிரர் வரலாற்றை அறிய உதவும் சான்றுகள் சுட்டிக் காட்டப்படுகின்றன. களப்பிரர் யார் என்பது பற்றியும், அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்பது பற்றியும் கூறப்படும் பல்வேறு கருத்துகள் விளக்கிக் காட்டப்படுகின்றன. தமிழகத்தை ஆண்ட களப்பிர மன்னர்கள் பற்றித் தெரியவரும் செய்திகள் காட்டப்படுகின்றன. களப்பிரர் ஆட்சிக் காலத்தில் சமுதாய நிலை, சமய நிலை ஆகியவை எவ்வாறு இருந்தன என்பது விளக்கிக் கூறப்படுகிறது. களப்பிரர் காலம் இருண்ட காலம் எனப்பட்டாலும் நல்லதொரு இலக்கிய வளர்ச்சியைப் பெற்றிருந்தது என்பது விளக்கிக் காட்டப்படுகின்றது.

1.1 களப்பிரர் வரலாற்றுச் சான்றுகள்

சங்க கால வரலாற்றை அறிய அக்காலத்தில் தோன்றிய பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை என்னும் இலக்கிய நூல்கள் பெரிதும் துணைபுரிகின்றன. சங்க காலத்தைப் போலவே களப்பிரர் காலத்திலும் நல்ல பல இலக்கிய நூல்கள் தோன்றின. பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் பெரும்பாலான நூல்கள்,திருமூலரின் திருமந்திரம், காரைக்கால் அம்மையாரின் அற்புதத் திருவந்தாதி, முதல் ஆழ்வார்கள் எனக் கூறப்படும் பொய்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார் என்னும் மூவர் பாடிய திருவந்தாதி நூல்கள்மற்றும் முத்தொள்ளாயிரம் ஆகியவை களப்பிரர் காலத்தில் தோன்றியவை ஆகும். இந்நூல்களில் களப்பிரரைப் பற்றிய எந்த ஒரு குறிப்பும் இல்லை. ஆனால் கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டில் உறையூரில் வாழ்ந்த புத்ததத்தர் என்னும் பௌத்தத் துறவி பாலி மொழியில் எழுதியஅபிதம்மாவதாரம் என்னும் நூலில் களப்பிர மன்னன் ஒருவனைப் பற்றிய ஒரு குறிப்புக் காணப்படுகின்றது. இந்த ஒன்று மட்டுமே களப்பிரரைப் பற்றி அறிய உதவும் சமகாலச் சான்று ஆகும்.

ஆனால் களப்பிரரைப் பற்றிய குறிப்புகள் இடைக்காலத்தில் தோன்றிய இலக்கிய, இலக்கண நூல்களிலும், கல்வெட்டுகளிலும், செப்பேடுகளிலும்மிகுதியாகக் காணப்படுகின்றன. பிற்காலச் சோழர் காலத்தில் தோன்றியகல்லாடம், பெரிய புராணம் என்னும் இலக்கிய நூல்களிலும்,யாப்பருங்கலம், யாப்பருங்கலக்காரிகை என்னும் இலக்கண நூல்களிலும் களப்பிரர் பற்றிய குறிப்புகள் இடம்பெறுகின்றன. பல்லவர் மற்றும் முற்காலப் பாண்டியர் காலத்தில் வெளியிடப்பட்ட வேள்விக்குடிச் செப்பேடு, சின்னமனூர்ச் செப்பேடு, வேலூர்ப்பாளையம் செப்பேடு, காசக்குடிச் செப்பேடு, தளவாய்புரம் செப்பேடு, வைகுந்தப் பெருமாள்கோயில் கல்வெட்டு ஆகியவற்றிலும் களப்பிரர் பற்றிய சில செய்திகள் இடம்பெறுகின்றன. மேலும் கி.பி. 17ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றியதாகக் கருதப்படும் தமிழ் நாவலர் சரிதை என்னும் நூலிலும் களப்பிரர் பற்றிய குறிப்பு இடம்பெறுகிறது.

1.2. களப்பிரர் யார்?

தமிழக வரலாற்றாசிரியர்கள் மேலே கூறிய களப்பிரர் பற்றிய வரலாற்றுச் சான்றுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தமிழகத்தின் பெரும்பகுதியை ஆண்டு வந்த களப்பிரர் யார் என்பது பற்றியும், அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்பது பற்றியும் பலவகையான கருத்துகளைக் கூறியுள்ளனர். அவற்றை ஒன்றன்பின் ஒன்றாக ஈண்டுக் காண்போம்.

1.2.1 களப்பிரர் வேங்கடத்திலிருந்து வந்தவர்கள்

தமிழகத்தின் வட எல்லையான வேங்கடத்தையும், அதை ஒட்டியுள்ள பகுதிகளிலும் வாழ்ந்து வந்த கள்வர் அல்லது களவர் இனத்தவரே களப்பிரர் என்று வரலாற்று ஆசிரியர்கள் ஒரு சிலர் கூறுகின்றனர். சங்க காலத்தில் வேங்கடமலைப் பகுதியைப் புல்லி என்ற அரசன் ஆண்டு வந்தான் என்பதைமாமூலனார் என்ற புலவர் அகநானூற்றுப் பாடல் ஒன்றில் பின்வருமாறு குறிப்பிடுகிறார்.

கழல்புனை திருந்தடிக் கள்வர் கோமான்
மழபுலம் வணக்கிய மாவண் புல்லி
விழவுடை விழுச்சீர் வேங்கடம் பெறினும்

(அகநானூறு, 61:11-13)

இவ்வடிகளில் மாமூலனார் புல்லியைக் கள்வர் கோமான்(கள்வர்களுக்குத் தலைவன்) என்றும், மழவர்களது நாட்டைப் பணியச் செய்தவன் என்றும், திருவிழாக்களை உடைய மிகச் சிறப்புவாய்ந்த வேங்கட மலையை ஆண்டவன் என்றும் குறிப்பிடுகிறார். இதனால் புல்லி என்பவன்கள்வர் இனத்தவன் என்பது பெறப்படும். இக்கள்வர் இனத்தவர் அண்டை நாடுகளின் மீது படையெடுத்துச் சென்று, ஆங்குள்ள ஆநிரைகளைக் கவர்ந்து வரும் களவுத் தொழிலை மேற்கொண்டு வந்தவர்கள் ஆவர்.

புல்லி ஆண்டு வந்த வேங்கட மலைப்பகுதியில் வேற்றுமொழி வழங்கியதாக மாமூலனார் மற்றோர் அகநானூற்றுப் பாடலில் குறிப்பிடுகிறார்.

புடையல்அம் கழல்கால் புல்லி குன்றத்து….
மொழிபெயர் தேஎம்

(அகநானூறு, 295:11.15)

(புடையல் – ஒலிக்கின்ற; அம் – அழகிய; கழல் – வீரக்கழல்; குன்றம் – வேங்கடமலை; மொழிபெயர் தேஎம் – வேற்றுமொழி வழங்கும் நாடு; தேஎம் – தேயம், தேசம், நாடு.)

வேங்கட மலைப்பகுதியை ஆண்டு வந்த புல்லியின் கள்வர் இனத்தவர் தெற்கு நோக்கிப் படையெடுத்து வந்து தமிழ்நாடடின் பல பகுதிகளைச் சிறிது சிறிதாகக் கைப்பற்றி ஆண்டனர். அக்கள்வர் இனத்தவரே களப்பிரர் ஆவர் என்று கருதுகின்றனர். கள்வர் என்ற சொல் தமிழில்களவர் (களவு செய்பவர்கள்) என்றும் வழங்கும். களவர் என்பது வடமொழியில் களப்ரா என வழங்கும். அதுவே தமிழில் களப்பிரர் என்று வழங்கியது என்று கூறுகின்றனர்.

1.2.2 களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர்

கி.பி. 650 முதல் கி.பி. 860 வரை முத்தரையர் என்போர் சோழ நாட்டில் தஞ்சைக்கும் திருச்சிராப்பள்ளிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியைச்செந்தலை என்னும் ஊரைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்டு வந்தனர். செந்தலை என்னும் ஊர் தற்போது, தஞ்சை மாவட்டத்தில் திருக்காட்டுப்பள்ளி என்னும் ஊருக்கு அருகில் ஒரு சிற்றூராக உள்ளது. இம்முத்தரையர் மேலே குறிப்பிட்ட களவர் இனத்தவராகிய களப்பிரர் குலத்தின் வழி வந்தவர்கள் எனக் கருதப்படுகின்றனர்.

கி.பி.250 அளவில் வேங்கடத்திலிருந்து வந்த களப்பிரர் சிறிது சிறிதாகச் சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகளைக் கைப்பற்றி ஆளத் தொடங்கினர். சேர நாடு, சோழ நாடு, பாண்டிய நாடு என்னும் மூன்று தரைப் பகுதிகளையும் கைப்பற்றி ஆண்ட காரணத்தால் களப்பிரர் தங்களை முத்தரையர் என அழைத்துக் கொண்டனர். களப்பிரர் முத்தரையரின் மூதாதையர் என்பதை வைகுந்தப் பெருமாள் கோயில் கல்வெட்டு ஒன்று குறிப்பிடுகிறது.

முத்தரையர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவன் பெரும்பிடுகு முத்தரையன்(கி.பி. 655 – 680) என்பவன் ஆவான். இவனுக்குப் பல சிறப்புப் பெயர்கள் உண்டு. அவற்றுள் ஒன்று ஸ்ரீ கள்வர கள்வன் என்பதாகும். இதனைச் செந்தலை மற்றும் திருக்காட்டுப்பள்ளியில் உள்ள கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன. எனவே கள்வர கள்வர் எனப்படும் முத்தரையரும் களப்பிரரும் ஒருவரே எனலாம்.

மேலே கூறியவற்றால் களப்பிரர் வேங்கடமலைப் பகுதியில் இருந்து வந்தவர்கள் என்பதும், அவர்கள் களவர் இனத்தவர் என்பதும், கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டளவில் சேர, சோழ, பாண்டிய நாடுகள் மூன்றையும் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்பதும், அதனால் தங்களை முத்தரையர் என அழைத்துக் கொண்டனர் என்பதும் புலனாகும்.

1.2.3 களப்பிரர் தமிழ்நாட்டைச் சார்ந்தவர்கள்

சோழ நாட்டில் களப்பாள் என்ற ஊர் இருந்தது. இவ்வூரில் முற்காலத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த அரசியல் தலைவன் ஒருவன்களப்பாளன் என்று சிறப்பித்து வழங்கப்பெற்றான். அவன் வழியினரேகளப்பாளர் எனவும், களப்பராயர் எனவும் குடிப்பெயர் பெற்றுப் பெருமையோடு வாழ்ந்து வந்தனர். பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றியவர்களை வேள்விக்குடிச் செப்பேடு களப்பிரர் என்று கூற, தளவாய்புரச் செப்பேடு களப்பாளர் என்று குறிப்பிடுகிறது. எனவே சோழ நாட்டில் வாழ்ந்து வந்த களப்பாளரே களப்பிரர் ஆவர் என்று ஒரு சிலர் கூறுகின்றனர்.

1.2.4 களப்பிரரும் கங்கரும் ஒருவரே

கங்கபாடியை ஆண்டுவந்த கங்கர்களும், களப்பிரர்களும் ஒருவரே என்று சிலர் கூறுகின்றனர். இவர்கள் இருவருடைய இலச்சினையிலும் (Emblem) யானையின் உருவமே பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. பாண்டியர்களின் வலிமையின்மையைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு கங்கர்கள் பாண்டிய நாட்டில் ஊடுருவினர் என்றும், அக்கங்கர்களே களப்பிரர்கள் என்றும் அவர்கள் கருத்துத் தெரிவிக்கின்றனர். இக்கருத்துப் பொருந்தாது. ஏனெனில் கங்கர்களைச் சிலப்பதிகாரமும், பல்லவர் காலத்தில் தோன்றிய செப்பேடுகளும், கல்வெட்டுகளும் கங்கர் என்றே குறிப்பிடுகின்றன. எந்த ஒரு இடத்திலும் அவர்களைக் களப்பிரர் என்று குறிப்பிடவில்லை.

கொங்கணர், கலிங்கர், கொடுங்கரு நாடர்,
பங்களர், கங்கர், பல்வேல் கட்டியர்

(சிலப்பதிகாரம், காட்சிக் காதை:156-157)

1.2.5 களப்பிரர் கர்நாடகத்தில் இருந்து வந்தவர்கள்

களப்பிரர்கள் கருநாடகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்றும், அங்கிருந்து படையெடுத்து வந்து தமிழகத்தைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர் என்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள் பலர் கருதுகின்றனர். பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் கருநாட மன்னன் ஒருவன் பெரும்படையுடன் வந்து பாண்டிய நாட்டைக் கவர்ந்து அரசாண்டான் எனக் குறிப்பிடுகின்றன.வேள்விக்குடிச் செப்பேடு களப்பரன் என்னும் கொடிய அரசன் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று கூறுகிறது.

பெரிய புராணம்

பெரிய புராணத்தில் சேக்கிழார் அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களின் வரலாற்றைக் கூறுகிறார். அவர்களுள் ஒருவர் மூர்த்தி நாயனார். இவர் மதுரையில் இருந்து சிவபெருமானுக்குத் திருப்பணி செய்து வந்தார். அவ்வாறு செய்து வரும் நாளில், கருநாடர் மன்னன் ஒருவன் நால்வகைப் படையுடன் வந்து, அப்போது மதுரையை ஆண்டு வந்த பாண்டிய மன்னனை வென்று மதுரை மாநகரைக் கைப்பற்றிப் பாண்டிய நாட்டை ஆட்சி புரியலானான் என்று சேக்கிழார் மூர்த்தி நாயனார் புராணத்தில் கூறுகிறார்.

கானக் கடிசூழ் வடுகக்கரு நாடர் காவல்
மானப் படைமன்னன் வலிந்து நிலம் கொள் வானாய்
யானை, குதிரை, கருவிப்படை வீரர், திண்தேர்
சேனைக் கடலும் கொண்டு தென் திசை வந்தான்

வந்துற்ற பெரும்படை மண்புதையப் பரப்பிச்
சந்தப் பொதியில் தமிழ் நாடுடை மன்னன் வீரம்
சிந்தச் செருவென்று தன்ஆணை செலுத்தும் ஆற்றால்
கந்தப் பொழில்சூழ் மதுரா புரி காவல் கொண்டான்.

(பெரிய புராணம், மூர்த்தி நாயனார் புராணம், 11-12)

(வடுகக் கருநாடர் – வடுகு என்னும் ஒரு மொழியைப் பேசும் கருநாடர்; சிந்த – அழிய; செரு – போர்; மதுராபுரி – மதுரை மாநகர்.)

கல்லாடம்

கி.பி. பதினோராம் நூற்றாண்டில் தோன்றியதாகக் கருதப்படும் நூல்கல்லாடம். இது ஓர் அகப்பொருள் நூல். இந்நூலை இயற்றியவர் கல்லாடர் என்பவர் ஆவார். இவர் இந்நூலில் கருநாட வேந்தன் ஒருவன் நால்வகைப் படையுடன் வந்து மதுரையைக் கைப்பற்றிக் கொண்டான் என்றும், அவன் சமணர்களோடு சேர்ந்து கொண்டு, சிவபெருமானுக்குச் சைவர் செய்யும் திருப்பணிகளைச் செய்ய விடாமல் தடுத்தான் என்றும் குறிப்பிடுகிறார்.

படைநான்கு உடன்று பஞ்சவன் துரந்து
மதுரை வவ்விய கருநாட வேந்தன்
அருகர்ச் சார்ந்து அரன்பணி அடைப்ப

(கல்லாடம்,56)

(உடன்று-போர் செய்து; பஞ்சவன்-பாண்டியன்; துரந்து-விரட்டியடித்து;வவ்விய-கைப்பற்றிய; அருகர்-சமணர்; அரன்-சிவபெருமான்; அடைப்ப-தடுக்க)

வேள்விக்குடிச் செப்பேடு

வேள்விக்குடிச் செப்பேடு முற்காலப் பாண்டியருள் ஒருவனாகியநெடுஞ்சடையன் பராந்தகன் என்பவனுடைய ஆட்சிக் காலத்தில் (கி.பி. 765-790இல்) வெளியிடப்பட்டதாகும். பல்யாக முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்னும் பாண்டிய அரசனுக்குப் பின்வந்த அளவற்ற பாண்டிய அரசர்களைக்களப்ரன் எனும் கலியரசன் போரில் வென்று பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கூறுகிறது.

அளவரிய அதிராசரை நீக்கி அகலிடத்தைக்
களப்ரன் எனும் கலியரசன் கைக்கொண்டான்

(அளவரிய-எண்ணற்ற; அதிராசர்-பாண்டிய அரசர்கள்; அகலிடம்-அகன்ற பாண்டிய நாடு; களப்ரன் - களப்பிரன்; கலியரசன்-கலி அரசன்)

எனவே பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் குறிப்பிடும் கருநாட அரசனும், வேள்விக்குடிச் செப்பேடு குறிப்பிடும் களப்ரன் எனும் கலி அரசனும் ஒருவனே எனலாம். கலி அரசன் என்பதற்குக் கொடிய அரசன்என்று பொருள். பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றிய களப்பிர அரசன் தமிழன் அல்லன் ஆதலானும், சமண சமயத்தைச் சேர்ந்தவன் ஆதலானும் அவனை வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கலிஅரசன் எனக் குறிப்பிடுகிறது.

கர்நாடகத்தில் உள்ள கல்வெட்டுகளில் கலிகுலம், கலிதேவன்என்னும் குறிப்புகள் காணப்படுகின்றன. கன்னட நாட்டுக் கலிதேவன்என்பவனைப் பற்றிக் கொப்பரம் செப்பேடுகள் கூறுகின்றன.

களபோரா என்னும் பெயருள்ள குலம் ஒன்று இருந்ததாக மைசூர் இராச்சியத்தின் (கர்நாடக மாநிலத்தின்) பேலூர்க் கல்வெட்டுக்குறிப்பிடுகிறது. களபோரா குலத்தினர் சாதவாகனரின் வீழ்ச்சிக்குப் பின்னர் எழுச்சியுற்றனர். அவர்களால் தெற்கில் தொண்டை மண்டலத்தில் ஆண்டு கொண்டிருந்த பல்லவர்களை வெற்றி கொள்ள முடியவில்லை எனவே அவர்கள் அக்காலத்தில் வலிமை குன்றியிருந்த சோழர்களையும், பாண்டியர்களையும் வென்று அவர்களுடைய நாடுகளைக் கைப்பற்றி ஆண்டனர். இந்தக் களபோரா இனத்தவரே களப்பிரர் என்று ஒரு சிலர் கருதுகின்றனர்.

மேற்கூறியவற்றால் சங்க காலத்தின் இறுதியில் கி.பி. 250அளவில், படையெடுத்து வந்து பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றிய களப்பிரர் கர்நாடகத்துடன் (கன்னட நாட்டுடன்) தொடர்பு கொண்டவர்கள் என்பது புலனாகும். இருப்பினும் இவர்கள் பண்டைக் கர்நாடகத்தில் எப்பகுதியிலிருந்து பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்து வந்தார்கள் என்பதை அறிய முடியவில்லை.

1.3. களப்பிர மன்னர்கள்

களப்பிரர் காலத்தில் தமிழ் நாட்டை ஆண்ட களப்பிர மன்னர்கள் பலர் ஆவர். சங்கத்தில் பாரதம் பாடப்பட்டதற்குப் பின்னும், கடுங்கோனுக்கு முன்னும் பாண்டிய நாடு களப்பிரர் ஆட்சியில் இருந்தது. அப்பொழுது எண்ணிறந்த பேரரசர் ஆண்டு மறைந்தனர் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடும் சின்னமனூர்ச் செப்பேடும் கூறுகின்றன. ஆனால் அக்களப்பிர மன்னர்கள் யார் யார் என்பது பற்றியும், அவர்களின் கால வரையறை பற்றியும் அறிந்து கொள்ள இயலவில்லை. இருப்பினும் கிடைத்துள்ள சான்றுகளை நோக்கும்போது, ஒரு சில களப்பிர மன்னர்களைப் பற்றி அறிய முடிகிறது.

களப்ரன்

சங்க காலத்தின் இறுதியில் பாண்டிய நாட்டின் மீது படையெடுத்து வந்து, அப்போது பாண்டிய நாட்டை ஆண்டு கொண்டிருந்த மன்னர்களை வென்று கைப்பற்றியவன் களப்ரன் என்பவன ஆவான் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கூறுகிறது. தமிழ் நாட்டில் களப்பிரர் ஆட்சியை முதலில் நிலைநாட்டியவன் இவனே எனலாம். கருநாடகத்திலிருந்து படையெடுத்து வந்து மதுரையைக் கைப்பற்றியவன் எனப் பெரியபுராணமும், கல்லாடமும் குறிப்பிடுகின்ற அரசனும், வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கலியரசன் எனக் குறிப்பிடுகின்ற இக்களப்ரனும் ஒருவனே என்பர்.

களப்ரன் என்னும் இவன் மதுரையைக் கைப்பற்றியபோதுவேள்விக்குடி என்னும் ஊர் பிராமணர்களுக்கு உரிமை உடையதாய் இருந்தது. சங்க காலத்தில் பாண்டிய நாட்டை ஆண்டு வந்த பல்யாக முதுகுடுமிப் பெருவழுதி என்பவன், யாகங்கள் செய்வதற்குத் தனக்கு உதவிய பிராமணர்களுக்கு வேள்விக்குடி என்னும் ஊரைப் பிரம்மதேயமாக வழங்கியிருந்தான். அவன் காலம் முதல் பிராமணர்கள் இந்த ஊரின் உரிமையை வரி எதுவும் செலுத்தாமல் அனுபவித்து வந்தனர். களப்பரன் மதுரையைக் கைப்பற்றியதும், பிராமணர்களிடமிருந்து பல்யாக முதுகுடுமிப் பெருவழுதி அவர்களுக்கு வழங்கியிருந்த வேள்விக்குடி என்னும் ஊரையும் கைப்பற்றிக் கொண்டான் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடு கூறுகிறது. இவன் சமண சமயத்தைச் சார்ந்தவன் என்றும், சைவ அடியார்கள் சிவபெருமானுக்குச் செய்யும் திருப்பணிகளைச் செய்யவிடாமல் தடுத்தான் என்றும் கல்லாடம் குறிப்பிடுகிறது.

அச்சுதக் களப்பாளன்

தமிழ் நாவலர் சரிதை என்னும் நூல் அச்சுதக் களப்பாளன் என்ற பெயருடைய களப்பிர மன்னன் ஒருவனைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறது. இவன் முடியுடை வேந்தர்களாகிய சேர, சோழ, பாண்டியர் மூவரையும் சிறைப்படுத்தினான் என்று இந்நூல் கூறுகிறது. இவனைப் பற்றிய பாடல்கள் சில யாப்பருங்கலக் காரிகை உரையிலும், யாப்பருங்கல விருத்தி உரையிலும் இடம்பெறுகின்றன. அச்சுதன் என்பது சமணசமயக் கடவுளுக்கு உரிய பெயராகும். எனவே அச்சுதக் களப்பாளன் சமணசமயம் சார்ந்தவன் எனலாம்.

அச்சுத விக்கிரந்தன்

புத்ததத்தர் என்பவர் கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டில் உறையூரில் வாழ்ந்து வந்த பௌத்த மதப் பெரியார் ஆவார். இவர் பாலிமொழியில்அபிதம்மாவதாரம் என்னும் நூலை எழுதியுள்ளார். இந்நூலில் இவர் தம்முடைய காலத்தில் அச்சுத விக்கிரந்தன் என்னும் களப்பிர அரசன் காவிரிப்பட்டினத்திலிருந்து (புகாரிலிருந்து) சோழ நாட்டை ஆண்டு வந்தான் எனக் குறிப்பிடுகிறார்.

கூற்றுவ நாயனார்

நம்பியாண்டார் நம்பி என்பவர் அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களின் வரலாற்றைச் சுருக்கமாகத் திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி என்னும் நூலில் பாடியுள்ளார். அவர்களுள் ஒருவர் கூற்றுவ நாயனார் என்பவர் ஆவார். இவர் களப்பிர அரசன் என்பதை நம்பியாண்டார் நம்பி,

ஓதம் தழுவிய ஞாலம் எல்லாம் ஒருகோலின் வைத்தான்
கோதை நெடுவேல் களப்பாளன் ஆகிய கூற்றுவனே

(திருத்தொண்டர் திருவந்தாதி, 47:3-4)

என்ற அடிகளில் குறித்துள்ளார்.

(ஓதம் – கடல்; தழுவிய – சூழ்ந்த; ஞாலம் – உலகம்; கோல் – செங்கோல்)

சேக்கிழார் பெரியபுராணத்தில் கூற்றுவ நாயனாரின் வரலாற்றை விரிவாகப் பாடியுள்ளார். கூற்றுவ நாயனார் பகையரசர் பலரை வென்று முடிசூடிக் கொள்ள விரும்பித் தில்லை வாழ் அந்தணரை வேண்டினார். இவர் சோழர் குலத்தைச் சார்ந்தவர் அல்லர் என்பதால் தில்லைவாழ் அந்தணர் இவருக்கு முடிசூட்ட மறுத்து விட்டனர். பின்பு இவர் சிவபெருமானைத் தனக்கு முடிசூட்டுமாறு வேண்டினார். சிவபெருமானும் தமது திருவடியை இவருக்கு முடியாகச் சூட்டி அருளினார். இவ்வாறு சேக்கிழார் கூற்றுவ நாயனார் வரலாற்றைக் கூறுகிறார்.

1.4. களப்பிரர் வீழ்ச்சி

களப்பிரர்கள் தமிழ் நாட்டில் பாண்டிய நாட்டையும், சோழ நாட்டையும் ஆண்டு வந்த காலத்தில், தொண்டை மண்டலத்தைப் பல்லவர்கள் ஆண்டு வந்தனர். இப்பல்லவர்களை முற்காலப் பல்லவர்கள்(கி.பி. 250-550) என்று வரலாற்றாசிரியர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். இவர்களுள்பப்பதேவன், சிம்மவர்மன், சிவஸ்கந்தவர்மன், விஷ்ணுகோபன் ஆகிய சிலருடைய வரலாறு மட்டும் ஓரளவு அறியப்படுகிறது. முற்காலப் பல்லவர்களுக்கும், களப்பிரர்களுக்கும் இடையே போர்கள் நடைபெற்றனவா என்பதை அறிய முடியவில்லை.

கி.பி. 575இல் கடுங்கோன் என்ற பாண்டியன், பேராற்றல் படைத்த பெருவீரர்களுடன் வந்து, அப்போது பாண்டிய நாட்டை ஆண்டு வந்த களப்பிர அரசனைப் போரில் வென்று, தன் நாட்டைக் கைப்பற்றி, மதுரையில் வீற்றிருந்து அரசாளத் தொடங்கினான். இதனை வேள்விக்குடிச் செப்பேடு குறிப்பிடுகிறது. ஏறத்தாழ இதே காலத்தில் சிம்மவிஷ்ணு என்ற பல்லவ மன்னன் (கி.பி 575-615) களப்பிரர்களை வென்று, அவர்களின் ஆட்சியின்கீழ் இருந்த சோழ நாட்டினைக் கைப்பற்றிப் பல்லவர் ஆட்சியின் கீழ்க் கொண்டு வந்தான் என்று வேலூர்ப் பாளையம் செப்பேடுகள் கூறுகின்றன.

பாண்டியராலும், பல்லவராலும் வீழ்ச்சியடைந்த களப்பிரர் கி.பி ஏழு மற்றும் எட்டாம் நூற்றாண்டுகளில் சிற்றரசர்களாக முத்தரையர் என்ற பெயரில் தஞ்சாவூர், செந்தலை, கொடும்பாளுர் என்ற ஊர்களில் இருந்து ஆட்சி புரியலானார்கள். இம்முத்தரையர் சிலபோது பல்லவர்களுக்கும், சிலபோது பாண்டியர்களுக்கும் போர்த்துணைவர்களாக இருந்து வந்தனர்.

1.5 களப்பிரர் காலச் சமுதாய நிலை

சங்க காலச் சமுதாயத்திற்கும் களப்பிரர்கள் காலச் சமுதாயத்திற்கும் இடையே வேறுபாடுகள் காணப்படுகின்றன. பொதுவாகக் களப்பிரர்கள் ஆட்சியில் சமுதாய அமைதி குலைந்தது. கொள்ளையும், கொலையும் மலிந்தன. அறம் மறைந்துவிட்டது. தமிழ் நாட்டைச் சாராத களப்பிரர்கள் தமிழ்ப் பண்பாட்டை அழிக்கத் தலைப்பட்டனர். மன்னர்களையும், நாட்டையும் புகழ்ந்து பாடும் சங்க காலத்து வழக்கம் மறைந்தது. கடல் கடந்த வாணிகம் தடைப்பட்டது. சீர் குலைந்த சமுதாயத்தைச் சீர்படுத்துவதற்கு அறிஞர் பெருமக்கள் முற்பட்டனர்.

அதே சமயத்தில் களப்பிரர்கள் பொருளாதாரத்தில் சமத்துவம் ஏற்படுவதற்கு முற்படலாயினர். அவர்கள் பாண்டிய நாட்டைக் கைப்பற்றி மதுரையை ஆளத் தொடங்கிய காலத்தில் பிராமணர்கள் பிரம்மதேயமாகச் (வரியில்லா ஊராக) சில ஊர்களைப் பெற்றிருந்தனர். வேள்விக்குடி என்னும் ஊர் அவற்றுள் ஒன்றாகும் என்பதை ஏற்கெனவே பார்த்தோம். அவர்களிடமிருந்து அவ்வூர்களைக் களப்பரன் என்னும் அரசன் பறிமுதல் செய்தான்.

இந்தக் காலக்கட்டத்தில் சமணமும், பௌத்தமும் பிறப்பால் மக்களிடையில் ஏற்றத்தாழ்வு இல்லை எனப் போதித்துக் கொண்டிருந்தன.

1.6 களப்பிரர் காலச் சமய நிலை

களப்பிரர் காலத்தில் தமிழகத்தின் வடக்கில் பௌத்தமும், பாண்டிய நாட்டில் சமணமும் உயர்வடைந்திருந்தன. நாகப்பட்டினம், பூம்புகார், உறையூர், பூதமங்கலம் ஆகிய இடங்களில் பௌத்த விகாரங்கள் கட்டப்பட்டிருந்தன. அவை சமயத் தொண்டும், சமுதாயத் தொண்டும், கல்விப் பணியும் ஆற்றி வந்தன. காஞ்சிபுரம் பௌத்த சமயத்திற்குப் பெயர் பெற்று விளங்கியது. தத்துவ ஆய்வு அங்கு நடைபெற்றது.

சமணமும் இக்காலத்தில் படிப்படியாக வளர்ந்து வந்தது. மதுரையில் நிறுவப்பட்ட திராவிட சங்கம் சமணக் கொள்கையைப் பரப்பி வந்தது. சமண ஆசிரியர்களான சமாந்தபத்திரன், சர்வநந்தி ஆகியோர் இக்காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள் ஆவர். சமணப் பள்ளிகள் பல எழுப்பப்பட்டன. அருகனைச் சமணர்கள் கடவுளாக வணங்கினர். வைதிக சமயக் கருத்துகள் சிலவற்றை இவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டனர். வாசுதேவன், பலதேவன் ஆகியோரைக் கடவுளாகக் கருதினர்.

இருண்ட காலத்தில் வைதீகம், சைவம், பிரமவாதம், ஆசீவகம், நிகண்டம், சாங்கியம், வைசேடிகம் முதலிய வேறு சமயங்களும் நிலவி வந்தன. இவற்றுள் சைவ சமயக் கொள்கைகள் நாடு எங்கிலும் பரவியிருந்தன. ஆலயங்கள் பல எழுப்பப்பட்டிருந்தன. சிவ வழிபாடும் நடைபெற்றது.

சமயங்கள் பல நடைமுறையில் இருந்தாலும் சமயச் சண்டைகள் நிகழவில்லை. களப்பிரர் காலத்தில் வாழ்ந்த திருமூலர், காரைக்கால அம்மையார் ஆகிய சைவ நாயன்மார் பாடிய நூல்களிலும், முதல் ஆழ்வார்கள் பாடிய திருவந்தாதி நூல்களிலும் சமண சமயத்தையோ, பௌத்த சமயத்தையோ பழித்துப் பேசும் எந்த ஒரு பாடலும் இல்லை என்பது இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.

சமயக் கருத்து வேறுபாடுகளைப் பட்டி மண்டபங்களில் சொற்போர் நடத்தித் தீர்த்துக் கொண்டனர். இதனை மணிமேகலை அறிவிக்கிறது.

1.7 களப்பிரர் கால இலக்கிய வளர்ச்சி

களப்பிரர் சமண சமயத்தையும், பௌத்த சமயத்தையும் சார்ந்தவர்களாக இருந்தனர். சமண சமயம் சார்ந்தவர்கள் பிராகிருத மொழியையும், பௌத்த சமயம் சார்ந்தவர்கள் பாலி மொழியையும் தாய்மொழியாகக் கொண்டிருந்தனர். எனவே இவர்களது ஆட்சிக் காலத்தில் பிராகிருத மொழிக்கும், பாலி மொழிக்கும் உயர்ந்த செல்வாக்குக் கிடைத்தது. மேலும் இவ்விரு மொழிகளும் ஆட்சி மொழிகளாகத் திகழ்ந்தன. சங்க காலத்தில் ஆட்சி மொழியாக இருந்த தமிழ் மொழி, களப்பிரர் காலத்தில் ஆட்சி மொழியாக இல்லாவிட்டாலும் சமயத்தையும், தத்துவத்தையும், ஒழுக்கத்தையும் பொதுமக்களுக்குப் புகட்டும் ஓர் உயர்ந்த நிலைமையை எய்தியது. தமிழில் போதித்தாலொழியத் தத்தம் சமயங்களின் கருத்துகளைப் பொதுமக்களுக்குப் புகட்ட முடியாது எனக் கருதிய சமணரும், பௌத்தரும் தமிழைக் கற்கலானார்கள். நல்ல பல நூல்களைத் தமிழில் எழுதலானார்கள்.

பூச்சியபாதர் என்ற சமண முனிவரின் மாணவராகிய வச்சிரநந்திஎன்பவர் மதுரையில் திராவிட சங்கம் என்ற ஒரு சங்கத்தைக் கி.பி. 470இல் நிறுவினார். இதனை நான்காம் தமிழ்ச் சங்கம் என்று கூறுவர். இச்சங்கத்தின் நோக்கம் சமண சமய அறங்களைப் பரப்புவதும், சமண சமயக் கொள்கைகளை விளக்கக் கூடிய நூல்களைத் தோற்றுவிப்பதுமாக இருந்தது.

தமிழக வரலாற்றில் களப்பிரர் காலம் இருண்ட காலம்எனப்பட்டாலும் நல்லதொரு இலக்கிய வளர்ச்சியைப் பெற்றிருந்தது. தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றில் தனி நீதி நூல்களும், பக்தி இலக்கியமும் முதலில் தோன்றியது களப்பிரர் காலத்திலேயே ஆகும். சங்க காலத்தில் ஆசிரியப்பாவும், கலிப்பாவும் செல்வாக்குப் பெற்றிருக்க, களப்பிரர் காலத்தில் வெண்பா செல்வாக்குப் பெற்றது.

பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் பழமொழி நானூறு, திரிகடுகம், நான்மணிக்கடிகை, சிறுபஞ்சமூலம், ஏலாதி, இன்னா நாற்பது, இனியவை நாற்பது, முதுமொழிக் காஞ்சி, ஆசாரக்கோவை, ஆகிய ஒன்பது நீதி நூல்களும், கார் நாற்பது, ஐந்திணை ஐம்பது, திணைமொழி ஐம்பது, ஐந்திணை எழுபது, திணைமாலை நூற்றைம்பது, கைந்நிலைஆகிய ஆறு அகப்பொருள் நூல்களும், களவழி நாற்பது என்ற ஒரு புறப்பொருள் நூலும் களப்பிரர் காலத்தில் தோன்றியவை ஆகும். (பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்களில் உள்ள திருக்குறள் சங்க காலத்தில் தோன்றியது; நாலடியார் களப்பிரர் காலத்திற்குப் பின்பு தோன்றியது.)

அறுபத்து மூன்று சைவ சமய நாயன்மார்களில் காலத்தால் முற்பட்டவர்கள் எனக் கருதப்படுபவர்கள் திருமூலர், காரைக்கால் அம்மையார் ஆகிய இருவரும் ஆவர். இவர்கள் இருவரும் களப்பிரர் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்கள். திருமூலர் திருமந்திரம் என்ற ஒப்பற்ற நூலை எழுதினார். காரைக்கால் அம்மையார் அற்புதத் திருவந்தாதி, திருவாலங்காட்டு மூத்த திருப்பதிகங்கள், திரு இரட்டை மணிமாலைஎன்னும் நூல்களை எழுதினார். சைவ சமய நாயன்மார்கள் பாடிய நூல்கள் பிற்காலத்தில் பன்னிரு திருமுறையாகத் தொகுக்கப்பட்டன பன்னிரு திருமுறையில் திருமந்திரம் பத்தாவது திருமுறையாகத் தொகுக்கப்பட்டது. காரைக்கால் அம்மையார் நூல்கள் பதினொன்றாம் திருமுறையில் வைத்துத் தொகுக்கப்பட்டன.

பன்னிரு ஆழ்வார்களில் காலத்தால் முற்பட்டவர்கள் பொய்கையாழ்வார், பூதத்தாழ்வார், பேயாழ்வார் ஆகிய மூவர் ஆவர். இவர்கள் முதலாழ்வார்கள் எனச் சிறப்பித்துக் கூறப்படுவர். இவர்களும் களப்பிரர் காலத்தில் வாழ்ந்தவர்களே ஆவர். இவர்கள் ஒவ்வொருவரும் திருமால் மீது நூறு பாடல்கள் கொண்ட திருவந்தாதி என்னும் பெயருடைய நூலைப் பாடினர்.

களப்பிரர் காலத்தில் தோன்றிய மற்றொரு நூல் முத்தொள்ளாயிரம்ஆகும். இந்நூல் சேர, சோழ, பாண்டியர் என்னும் மூவேந்தர்களைப் புகழ்ந்து பாடும் நூல் ஆகும்.

மேலே குறிப்பிட்ட களப்பிரர் கால இலக்கிய நூல்களைப் பற்றி இலக்கிய வரலாறு என்ற தாளில் விரிவாகப் படித்து அறிந்து கொள்ளுங்கள்.

1.8 தொகுப்புரை

இப்பாடத்தின் வாயிலாகக் களப்பிரர் யார் என்பது பற்றியும், அவர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்பது பற்றியும் அறிஞர்களிடையே நிலவும் பல்வேறு கருத்துகளை விளக்கமாக அறிந்து கொண்டீர்கள். களப்பிரர் தமிழகத்தில் தங்களுடைய ஆட்சியை நிலைநாட்டிப் பழைய மரபுகளை அழித்தனர் என்பது பற்றி அறிந்து கொண்டீர்கள்.

களப்பிரர் சமண சமயத்தையும், பௌத்த சமயத்தையும் சார்ந்து இருந்தனர் என்பது பற்றி அறிந்து கொண்டீர்கள். களப்பிரர் காலத்தில் பல்வேறு சமயங்கள் நிலவினாலும், எந்த ஒரு சமய பூசலும் இல்லை என்பதைத் தெரிந்து கொண்டீர்கள்.

தமிழக வரலாற்றில் களப்பிரர் காலம் இருண்ட காலம் எனப்பட்டாலும், இலக்கிய வரலாற்றைப் பொறுத்தவரை நல்லதொரு இலக்கிய வளர்ச்சியைப் பெற்றிருந்தது என்பதனை விளங்கிக் கொண்டீர்கள்

REFERENCE WEBSITE:http://www.tamilvu.org/courses/degree/a031/a0312/html/a0312111.htm

களப்பிரர்

கலாச்சாரம், சமூகம், தமிழகம், மதம், வரலாறுAdd comments

Oct102009

அன்புள்ள ஜெ,
நம் தமிழ் வரலாற்று நூல்களில் 300 வருட வரலாறு என்பது ‘களப்பிரர் காலம் இருண்டகாலம் ‘என்ற ஒற்றை வரியால் க்டந்துசெல்லபப்டுகிறது
இந்த தளத்தில் புதிய ஆய்வுகள் ஏதேனும்செய்யப்பட்டுள்ளனவா? நூல்கள் ஏதேனும் உள்ளனவா? 300 வருடம் என்பது ஒரு வம்சம் அல்லது அரசாங்கம் முற்றிலும் வரலாற்றில் இருந்து மறைந்து போக முடியாத அளவுக்கு நீண்டது அல்லவா?
முகையூர்
அசதா

அன்புள்ள அசதா

களப்பிரர் காலத்தைப் பற்றி இப்போது அத்தகைய ஒற்றைவரி சொல்லப்படுவதில்லை– அதாவது அறிஞர் நடுவே. இப்போது ஏராளமான ஆய்வுகளும் புதிய ஊகங்களும் உருவாகி வந்துள்லன

ஆரம்பகாலத்தில் தமிழ்நாட்டில் வரலாற்றை எழுதியவர்கள் சைவ அறிஞர்கள். அவர்களுக்கு சமணம் மீது ஒரு கசப்பு எப்போதும் இருந்தது. தமிழ்நாட்டில் நடந்த சமண சைவ பூசல்கள் அதற்கு முக்கியமான காரணம். தமிழ்கச் சைவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் முன்னாள் சமணர்கள்.

ஆகவே அவர்கள் பொதுவாக இரு விஷயங்களைச் செய்தார்கள் ஒன்று, சமணநூல்களை சைவநூல்கள் என விளக்கும் பெரும் விளக்கநூல்களை எழுதினார்கள். சிறந்த உதாரணம் கா.சு.பிள்ளை எழுதிய திருக்குறள் உரைவிளக்க நூல் இரண்டாவதாக சமண மதத்தின் வரலாற்று பங்களிப்பை பெரும்பாலும் வெற்றிடமாகவே விட்டுவிட்டார்கள்

களப்பிரர்கள் சமணர்கள் என்பது ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. பொதுவாக சமணர்கள் அக்காலத்தில் பெரிய ஆலயங்களை எழுப்பியதோ அவற்றில் கல்வெட்டுகளை பொறித்ததோ இல்லை. ஆரம்பகால தமிழ் வரலாறு பெரும்பாலும் நிவந்தங்களைப்பற்றிய கல்வெட்டுகளை சார்ந்தே எழுதபப்ட்டது. ஆகவே களப்பிரர் வரலாறு என்பது அனேகமாக அறியப்படாத ஒன்றாகவே இருந்தது. அதாவது அன்றைய வரலாற்றாய்வின் வழிகளில் அதை அறிய முடியவில்லை. ஆகவேதான் களப்பிரர் காலம் இருண்டகாலம் என்ற வரி தோன்றியது

பின்னர் வரலாறு அரசியலுக்கான கருவியாக ஆகியது. தமிழர் என்ற அடையாள உருவாக்கத்துக்கு வரலாறு பயன்படுத்தப்பட்டது. அப்போது களப்பிரர்கள் மறக்கப்பட்டார்கள். மறுக்கவும் பட்டார்கள்

ஆனால் சமீப காலமாக பழைய சைவ ஆய்வாளர்களில் இருந்து முரண்படும் புதிய தலைமுறை ஆய்வாளர்கள் உருவாகிவந்தபோது களப்பிரர் குறித்த புதிய நோக்கு உருவாகி வந்தது. களப்பிரர் காலகட்டத்தை அறிய மிகச்சிறந்த ஆவணங்கள் அக்காலகட்ட இலக்கிய நூல்களே. பதினெண் கீழ்க்கணக்கில் உள்ள நீதிநூல்கள் அக்காலகட்டத்தில் உருவானவை. திருக்குறளும் அவற்றில் ஒன்று

களப்பிரர் காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த பல சமண குடைவரைக் கோயில்கள் தமிழ்நாட்டில் உள்ளன. உதாரணம் சிதறால் மலை [குமரிமாவட்டம்] அப்பாண்டநாதர் கோயில் [ உளுந்தூர்பேட்டை] . அவற்றை எல்லாம் கணக்கில் கொண்டு புதிய வரலாறு விரிவாக இனிமேல்தான் எழுதபப்டவேண்டும்

மேலும் நமது வரலாற்றாய்வு என்பது கடந்த ஐம்பதாண்டுக்காலமாக தமிழ் மொழிக்குள்ளும் தமிழ் நிலத்துக்குள்ளும் சுருங்கி விட்டது. பிறமொழியும் பிற பண்பாடும் அறிந்த வரலாற்றாசிரியர்கள் மிகவும் குறைவே. ஆகவே சம்ஸ்கிருதத்தில் எழுதப்பட்டுள்ல சமண மரபைச் சேர்ந்த நூல்களைக் கணக்கில் கொன்டு தமிழக வரலாறு இன்றுவரை எழுதப்படவில்லை

இருப்பினும் சில முக்கியமான நூல்கள் வந்துள்ளன. முனைவர் க.ப.அறவாணன் களப்பிரர் காலம் குறித்து சில முக்கியமான ஆய்வுகளைச் செய்திருக்கிறார். அவரது ‘களப்பிரர்காலம் பொற்காலம்’ என்ற நூல் முக்கியமான ஒன்று.

புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் பொன்னமராவதிக்கு அருகிலுள்ள பூலாங்குறிச்சியில், இவர்களது கல்வெட்டுக்களைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர். காலம் கி.பி 442 எனக் கருதப்படுகிறது. கோச்சேந்தன் கூற்றன் என்னும் மன்னனது பெயரில் இக்கல்வெட்டு உள்ளது.

மதுரை முதல் புதுக்கோட்டை வரை இவர்கள் ஆண்டிருந்த நிலப்பகுதி என்றும் இப்பகுதியில் உள்ள பல ஊர்பெயர்கள் சாதிகளின் ஆசாரங்கள் ஆகியவற்ரைக் கோன்டு களப்பிரர் வரலாற்றை ஆராயலாம் என்றும் சொல்கிறார்கள்.

சைவர்களின் வெறுப்பு எவ்வாறு இருந்தது என்றால் களப்பிரர் காலகட்டத்தில் ஏராளமான நீதி நூல்கள் எழுதப்பட்டதற்குக் காரணம் அக்காலத்தில் அவர்களின் கொடுங்கோல் ஆட்சியால் நீதி வழுவி சமூகம் சீர்குலைந்ததுதான் என மீண்டும் மீன்டும் எழுதியிருக்கிறார்கள்! அப்படியானால் பக்தி காலகட்டத்தில் ஏன் அத்தனை பக்தி நூல்கள் எழுந்தன? பக்தி வழுவி நாத்திகம் மேலெழுந்தமையாலா? என்ன அபத்தமான பேச்சு!

ஆனால் அப்படித்தான் நம் ஆரம்பகால வரலாறு முற்றிலும் அடிபப்டைகள் இல்லாமல் எழுதப்பட்டது. அதற்குக் காரணம் அப்போது வரலாற்றை காலவரிசைப்படி எழுதுவது என்ற அளவிலேயே வரலாற்றெழுத்து நின்றுவிட்டிருந்தது. வரலாற்றின் கோட்பாடுகள் எவையும் முன்வைக்கப்படவில்லை.

இந்திய வரலாற்றாய்வில் முக்கியமான கோட்பாட்டு சட்டகங்கள் அக்காலகட்டத்தில்தான் முன்வைக்கபப்ட்டன. டி.டி.கோசாம்பியின் மரபு உருவாகி வந்தது.ஆனால் தமிழ்க அறிஞர்கள் அவற்றை எல்லாமறிந்திருந்தார்கள் என்பதற்கான தடையமே இல்லை

களப்பிரர் காலத்தில் தமிழகத்தில் சமணம் செழித்தது. சமணம் பல்வேறு இனக்குழு மக்களை அகிம்சை வழியில் ஒன்றாகத் திரட்டிய மதம். தமிழ்நாட்டில் நாக வழிபாடு அதிகமாக இருந்திருக்கலாம். ஆகவே ஐந்துதலை நாகம் தலைக்குமேல் நிற்கும் தீர்த்தங்காரரான பார்ஸ்வநாதர் இங்கே சமணர்களால் முன்னிறுத்தப்பட்டார். மக்கள் அதிகமாக அவரையே வழிபட்டிருக்கிறார்கள்.

சம்ணம் மருத்துவம், கல்வி ஆகிய இரு வழிகளில் மக்களிடம் சென்றடைந்தது. ஆகவே மருத்துவநூல்கள், நீதிநூல்கள், இலக்கணநூல்கள் ஆகியவையே அவர்களால் அதிகமும் எழுதபப்ட்டன. தமிழகத்தில் கல்வி பரவலாக அவர்கள் பெரும்பங்கு வகித்தார்கள். சித்த மருத்துவத்தின் பிதாமகர்கள் அவர்களே.

சமணம் வணிகத்தின், வணிகர்களின் மதமும் கூட. தமிழகத்தை ஒன்றிணைக்கவும் விரிவான வணிக வழிகளை உருவாக்கவும் அது உதவியது. இது தமிழகத்தின் பொருளியல் வளார்ச்சிக்கு பெரும்பங்கு வகித்தது. பலநூற்றாண்டுக்காலம் தமிழ் பண்பாட்டின் முகமாக சமணமே விளங்கியது.

களப்பிரர்கள் எங்கும் செல்லவில்லை. அவர்கள் இங்குள்ள மக்களுடன் ஐக்கியமாகிவிட்டிருக்கக் கூடும். தமிழ்கத்தில் உள்ள பலசாதிகள் [குறிப்பாக முத்தரையர் போன்ற சாதிகள்] களப்பிரர் வழித்தோன்றல்களாக இருக்கலாம். அவர்களின் வரலாற்றை நாம் இன்று தெளிவாக பகுப்பாய்வுசெய்ய முடியாது. நெடுங்காலம் ஆகிவிட்டது.

ஆனால் அவர்களின் குலதெய்வங்கள் ஆசாரங்கள் ஆகியவற்றை வட இந்திய — குறிப்பாக ஆந்திர, கனன்டநாட்டு– குலதெய்வங்கள் ஆசாரங்களுடன் ஒப்பிட்டு ஆய்வுசெய்தால் புதிய வெளிச்சங்கள் கிடைக்கலாம்

களப்பிரர்காலகட்டம் தமிழகத்துக்கு முக்கியமான அரசியல்-பொருளியல்-பண்பாட்டுக் கொடைகளை வழங்கியது என்றே நான் எண்ணுகிறேன். வரும்காலத்தில் விரிவான ஆய்வுகள் வழியாக இது மேலும் நிறுவப்படக்கூடும்
ஜெ

பாளையக்காரர்கள்

REFERENCE:

http://ta.wikipedia.7val.com/wiki/%E0%AE%AA%E0%AE%BE%E0%AE%B3%E0%AF%88%E0%AE%AF%E0%AE%95%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AE%BE%E0%AE%B0%E0%AE%B0%E0%AF%8D%E0%AE%95%E0%AE%B3%E0%AF%8D

பாளையக்காரர்கள் கி.பி 16 - 18ஆம் நூற்றாண்டில் தென்னிந்தியாவின் நாயக்கர் மன்னர்களால் நியமிக்கப்பட்டனர். பாளைய நிர்வாகம் மற்றும் இராணுவ தலைமை பொறுப்பினை உடையவர்கள் பாளையக்காரர்கள் அல்லது பாலிகார்ஸ் என அழைக்கப்பட்டனர். விஜய நகர் அரசர்கள், மதுரை நாயக்கர்கள் மற்றும் காகத்திய வம்சத்தினை சேர்ந்த மன்னர்கள் பாளையக்காரர்களை நியமித்தனர். பாளையத்தின் (தற்போதைய மாவட்டங்கள் மாதிரி) நிர்வாகத்தினை பாளையக்காரர்கள் திறம்பட நிர்வகித்தனர். குடிநீர் வசதிகள், மத சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனங்கள் மற்றும் கோட்டைகள் கட்டி திறம்பட நிர்வாகம் செய்தனர். வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்,மருது சகோதரர்கள், தீரன் சின்னமலை முதலியவர்கள் பாளையக்காரர்களில் மிக முக்கியமானவர்கள் ஆவர். இவர்கள் தென்னிந்தியாவில் ஆங்கில அரசாங்கத்தினை எதிர்த்து போராடியவர்கள். இவர்களில் சிலர் ஆங்கில அரசால் தூக்கில் இடப்பட்டனர் சிலர் அந்தமான் சிறையில் அடைக்கப்பட்டனர்.
1.பெயர் மற்றும் தொடக்கம்
2.பின்புலம்
3.ஆரம்பம் 4
.பாளையக்காரர்களின் பணி
5.பாளையக்காரர்களின் லேண்ட்மார்ஸ்
6.முக்கிய பாளையக்காரர்கள்
7.பல்வேறு பாளையங்களும் பாளையக்காரர்களும் 7.1 வடக்கு பகுதி
7.2 மத்திய பகுதி
7.3 கிழக்கு பகுதி
7.4 மேற்கு பகுதி
7.5 கர்நாடகா
7.6 தெற்கு பகுதி
8. சிறிய பாளையங்களும் அதனை ஆண்டவர்களும்
9. முக்கிய பாளையங்கள்
10. ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான புரட்சிகள்
10.1 புலித்தேவர்
10.2 வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்
11. பாலிகார்களின் போர்கள்
12. பாளையகாரர்களின் முடிவு
13. 14. 15. 16.
1. பெயர் மற்றும் தொடக்கம்: பாளையக்காரர்கள் பாளையத்தின் தலைமை பொறுப்பினை ( மாவட்ட நிர்வாகம் மற்றும் இராணுவ நிர்வாகம்) வகித்தனர். அரியநாத முதலியார் மதுரை நாயக்கரின் முதன்மை பாளையக்காரர் ஆவார். காகத்திய மன்னர் பிராதபருத்ரன் தன் நாட்டினை 77 பாளையாமாக பிரித்தான். அது தான் பாளையத்தின் முதல் தொடக்கம் ஆகும்.
2.பின்புலம் விஜயநகர் பேரரசு கி.பி 1336 ஆரம்பம் ஆனவுடன் மிக பெரியதாக தன் எல்லையினை விரித்து தென்னிந்தியா முழுவதும் பரந்து விரிந்தது. கி.பி 1378-ல் குமாரகம்பணா என்ற விஜயநகர அரசன் மதுரையை கைப்பற்றினான். பின் தென்னிந்தியா முழுவதும் அவரின் ஆட்சிக்கு உட்பட்டது. இராணுவ தளபதிகள் நிர்வாகத்தினை பார்க்கவும் நியமிக்கப் பட்டனர். அமரநாயக்கர்கள் என அழைக்கப்பட்ட இராணுவ அதிகாரிகள் நாட்டினை சிறு சிறு மாவட்டங்களாய் பிரித்து அதன் தலைமை பொறுப்பில் நியமிக்கப்பட்டனர். அமர நாயக்க தானம் என்று அழைக்கப்பட்டன. பின் இது பாளைய்ங்கள் என் ஆனது. மதுரையை ஆண்ட விஸ்வநாத நாயக்கரின் அமைச்சரும் இராணுவ தளபதியுமான தளவாய் அரியநாத முதலியார் மதுரையினை 72 பாளையங்களாய் பிரித்தார். அவை பாளையக்காரர்கள் பொறுப்பில் விடப்பட்டது. இது மதுரை நாயக்கர்களுக்கு பெரிய எதிர்ப்பாக மாறியது. பாளையங்கள் சில தனி நாடாக மாறியது.
விஜய நகர் பேரரசின் பாளையக்காரர்கள் சில உரிமைகளை பெற்றனர். வரி வசூல் செய்வது, இராணுவத்தினை பாதுக்காப்பது மற்றும் தவறுகளுக்கு தண்டனை வழங்குவது போன்ற வேலைகளை பாளையக்காரர்கள் செய்தனர். 200 பாளையக்காரர்கள் அந்த சமயத்தில் இருந்தனர். கி.பி 1565 தலைக்கோட்டை போரில் விஜயநகர் மன்னருக்கு தக்க சம்யத்தில் உதவ பாளையக்காரர்கள் மறுத்ததினால் விஜய நகர பேரரசு வீழத்தொடங்கியது. விஜயநகர் பேரரசு வீழத்தொடங்கியதும் தென்னிந்தியாவில் இருந்த விஜயநகர பேரரசின் கவர்னர்கள் விடுதலை அடைந்ததாய் தனி நாடாக தங்களை அறிவித்துக் கொண்டனர். மதுரை, திருச்சி, வேலூர்,செஞ்சி நாயக்கர்கள் அவர்களில் முக்கியமானமவர்கள் ஆவர்.
3. தொடக்கம் முதல் மதுரை நாயக்கர் விஸ்வநாத நாயக்கர் ஆவார்.(1559_1563). இவரின் தளபதி தளவாய் அரியநாத முதலியார் முதல் குடிமகன்(பிரதானி) என்று அறியப்பட்டார். இவர் தான் பாளையக்காரகளை நியமித்தார். கோயமத்தூர், சேலம், கொள்ளிடம், கன்னியாகுமரி என மதுரை நாடு விரிந்து இருந்தது. மேலும் சிறப்பாக ஆட்சி புரியும் பொருட்டு விஸ்வநாத நாயக்கர் தளவாய் அரியநாத முதலியாரின் துணையுடன் நாட்டை 72 பாளையங்களாய் பிரித்து 72 பாளையக்காரர்களை நியமித்தார். பாளையக்காரர்கள் பலர் உள்நாட்டினை சேர்ந்தவர்களாகவும், சிலர் தெலுங்கு இனத்தினை சேர்ந்தவர்களாகவும் இருந்தனர்.
4. பாளையக்காரர்களின் பணி:
பாளையத்தின் நிர்வாகத்தினை பாளையத்தின் மத்தியில் இருக்கும் கோட்டையில் இருந்து நிர்வகிப்பதே பாளையக்காரர்களின் பணி ஆகும். வரி வசூல் செய்வது. நீதி நிர்வாகம், படையினை பராமரிப்பது, சட்டம் ஒழுங்கினை பராமரிப்பது தான் பாளையக்காரர்களின் பணிகளாகும்.
வசூலிக்கும் வரியில் 1/4 தங்கள் வசம் வைத்துக் கொண்டு மீதியினை மன்னர்களிடம் ஒப்படைத்தனர். கோயில்கள், கோட்டைகள், குளங்கள், அணைகள் கட்டினர். மக்களை கொள்ளைய்ர்களிடம் இருந்து காப்பதும் பாளையக்காரர்களின் வேலையாகும்.

முத்தரையர்

முத்தரையர்:

தமிழகத்து வரலாற்றுக் கதாப்பாத்திரங்களில் முத்தரையர் குலத்தினர் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள். புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் பல்லவராட்சி நிலைக்க உறுதுணையாக நின்றவர்கள் இவர்களே. தமிழகத்தின் தொன்மைக் கலைக்கு புத்துயிரூட்டிய இவர்களது புகழுக்கு புதுக்கோட்டைப் பகுதியிலுள்ள முத்தரையர் காலத்து கோயில்களும் கலைச் சின்னங்களும் முத்தாய்ப்பாய் விளங்குகின்றன.

முற்காலத்தில் பெருநிலக் கிழார்களாக வாழ்ந்துவந்த முத்தரையர் தமிழகத்தில் ஏற்பட்ட அரசியல் மாற்றங்கள் காரணமாக தஞ்சாவூர், திருச்சி, புதுக்கோட்டை பகுதிகளில் பல்லவ மன்னர்களின் மேலாண்மைக்குட்பட்ட குறுநில மன்னர்களாக ஆளத் தலைப்பட்டனர்.தமிழகத்து வரலாற்றுக் கதாப்பாத்திரங்களில் முத்தரையர் குலத்தினர் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள். புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் பல்லவராட்சி நிலைக்க உறுதுணையாக நின்றவர்கள் இவர்களே. தமிழகத்தின் தொன்மைக் கலைக்கு புத்துயிரூட்டிய இவர்களது புகழுக்கு புதுக்கோட்டைப் பகுதியிலுள்ள முத்தரையர் காலத்து கோயில்களும் கலைச் சின்னங்களும் முத்தாய்ப்பாய் விளங்குகின்றன.

முத்தரையரின் தோற்றுவாய் பற்றி:

அறிஞர்களிடையே கருத்துவேறுபாடு உண்டு. முத்தரையர் களப்பிரர்களின் கிளைக்குடியினர் என்று டாக்டர் எஸ்.கே. அய்யங்கார் போன்ற அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். ஆனால் களப்பிரர் என்ற சொல்லில் இருந்து முத்தரையர் என்ற சொல் எப்படிவந்தது என்று தெரியவில்லை. தமிழகத்தின் கலை, கலாச்சாரம், சமய சடங்குகள், பண்பாடு அனைத்தையும் நிலைகுலையச் செய்த களப்பிரரையும் கலக் காவலர்களாக காட்சியளிக்கும் முத்தரையரையும் தொடர்பு படுத்த முடியாது. முத்தரையர் என்பவர் பல்லவரே என வேங்கடசாமி நாட்டாரும், கள்ளர் இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று ராகவ அய்யங்காரும் கூறுகின்றனர்.

முத்தரையர் ஆரம்ப காலத்தில் பாண்டி நாட்டு முத்துக்குளிக்கும் துறைமுகப் பகுதிகளில் ஆட்சி செய்த பரதவ குலத்தினராக இருந்திருக்க வேண்டும். முத்து + அரையர் = முத்தரையர்(அரையர் என்றால் நாடாள்வோர் என்று பொருள். முத்தரையர், மாறன், மீனவன், தென்னவன் போன்ற பாண்டியரின் பெயர்களைப் பெற்றிருந்த செய்தியை புதுக்கோட்டை கல்வெட்டுகள் தெரிவிக்கின்றன. செந்தலைக் கல்வெட்டில் முத்தரையரின் கொடிச் சின்னம் 'கயல்' எனக் காணப்படுகிறது. மேற்கண்ட கருத்துக்களை கூர்ந்து ஆராயும் பொழுது முத்தரையர் பாண்டியரின் (பரதவரின்) கிளைக்குடியினராக இருந்திருக்க வேண்டும். இவர்கள் கொடும்பாளூர் வேளிருடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். முத்தரையர் பாண்டியரின் கிளைக்குடியினர் ஆயினும், இவர்கள் பல்லவர் ஆட்சிக்கு பக்கபலமாக இருந்து பாண்டியரை எதிர்த்துப் போரிட்டிருக்கின்றனர்.

தங்கள் அரசியல் மேலாண்மையாளர்களான பல்லவரின் பட்டப் பெயர்களான, விடேல், விடுகு, பெரும்பிடுகு, மார்ப்பிடுகு, பாகாப்பிடுகு(பிடுகு = இடி) போன்ற பட்டங்களை தங்களது பெயர்களுடன் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டனர். முத்தரையர் பற்றிய செய்திகளை அறிந்துகொள்ளும் அளவிற்கு நிறைந்த அளவு கல்வெட்டுகளும், கோயில்களும் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் காணப்படுகின்றன
இது ஒரு குகைக்கோயில். இங்கு விஷ்ணு யோக சயனமூர்த்தியாக காட்சியளிக்கிறார். முத்தரைய மன்னன் சாதன்மாரனின் தாயார் பெரும்பிடுகு பெருந்தேவி - எட்டாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இந்த குகைக்கோயிலைப் புதுப்பித்து அதன் பராமரிப்பிற்கு நன்கொடைகள் வழங்கிய செய்தியை கல்வெட்டுகள் தெரிவிக்கின்றன.இது ஒரு குகைக்கோயில். இங்கு விஷ்ணு யோக சயனமூர்த்தியாக காட்சியளிக்கிறார். முத்தரைய மன்னன் சாதன்மாரனின் தாயார் பெரும்பிடுகு பெருந்தேவி - எட்டாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் இந்த குகைக்கோயிலைப் புதுப்பித்து அதன் பராமரிப்பிற்கு நன்கொடைகள் வழங்கிய செய்தியை கல்வெட்டுகள் தெரிவிக்கின்றன.
இக்கிராமத்தின் மையப் பகுதியில் மிக பழமை வாய்ந்த மிகப்பெரிய குதிரை சிலையுடன் கூடிய பெருங்கரையடி மிண்ட அய்யனார் ஆலயம் உள்ளது.இக்குதிரைச் சிலை ஆசியாவில் மிக உயரமான குதிரை சிலை என வர்ணிக்கப்பட்டுள்ளது.அருள்மிகு பெருங்காரையடிமிண்ட அய்யனார் திருக்கோயில் ஆசிய அளவில் பிரசித்தி பெற்ற 33 அடி உயரமுள்ள குதிரைச் சிலையைக் கொண்ட இக்கோயில் 1574-ல் கட்டப்பட்டதாகும்.1937-ல் இத்திருத்தலம் செப்பனிடப்பட்டதை கோயில் வரலாறு தெரிவிக்கிறது.இப்பகுதியில் முத்தரையர் சமூகம் தழைத்து விளங்கியதற்கான அடையாளமும் இவ்வாலயத்தின் கல்வெட்டுகளிருந்து புலப்படுகிறது.இப்பகுதியுடன் நெருங்கிய கலாச்சார உறவுகளை முத்தரையர் மன்னர்கள் கொண்டிருந்ததாக சொல்லப்படுகிறது.தமிழர்களின் கட்டிடக்கலை பல நூற்றாண்டுகளாக இப்பகுதியிலும் இருந்துவந்தமைக்கு இக்கோவில் சான்றாக விளங்குகிறது.இப்பகுதி மக்களான முத்தரையர் சமூக மக்களால் முன்மொழியப்படும் பழமைவாய்ந்த ஒரே ஆலயமாக இந்த அய்யனார் ஆலயம் விளங்குகிறது

முத்தரையர் வரலாறு

தமிழகத்து வரலாற்றுக் கதாப்பாத்திரங்களில் முத்தரையர் குறிப்பிடத்தக்கவர். புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் பல்லவராட்சி நிலைக்க உறுதுணையாக நின்றவர்கள் இவர்களே. தமிழகத்தின் தொன்மைக் கலைக்கு புத்துயிரூட்டிய இவர்களது புகழுக்கு புதுக்கோட்டைப் பகுதியிலுள்ள முத்தரையர் காலத்து கோயில்களும் கலைச் சின்னங்களும் முத்தாய்ப்பாய் விளங்குகின்றன. முற்காலத்தில் பெருநிலக் கிழார்களாக வாழ்ந்துவந்த முத்தரையர் தமிழகத்தில் ஏற்பட்ட அரசியல் மாற்றங்கள் காரணமாக தஞ்சாவூர், திருச்சி, புதுக்கோட்டை பகுதிகளில் பல்லவ மன்னர்களின் மேலாண்மைக்குட்பட்ட குறுநில மன்னர்களாக ஆளத் தலைப்பட்டனர். முத்தரையரின் தோற்றுவாய் பற்றி அறிஞர்களிடையே கருத்துவேறுபாடு உண்டு. முத்தரையர் களப்பிரர்களின் கிளைக்குடியினர் என்று டாக்டர் எஸ்.கே. அய்யங்கார் போன்ற அறிஞர்கள் கூறுகின்றனர். ஆனால் களப்பிரர் என்ற சொல்லில் இருந்து முத்தரையர் என்ற சொல் எப்படிவந்தது என்று தெரியவில்லை. தமிழகத்தின் கலை, கலாச்சாரம், சமய சடங்குகள், பண்பாடு அனைத்தையும் நிலைகுலையச் செய்த களப்பிரரையும் கலக் காவலர்களாக காட்சியளிக்கும் முத்தரையரையும் தொடர்பு படுத்த முடியாது. முத்தரையர் என்பவர் பல்லவரே என வேங்கடசாமி நாட்டாரும், கள்ளர் இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று ராகவ அய்யங்காரும் கூறுகின்றனர். முத்தரையர் ஆரம்ப காலத்தில் பாண்டி நாட்டு முத்துக்குளிக்கும் துறைமுகப் பகுதிகளில் ஆட்சி செய்திருக்க வேண்டும். முத்து + அரையர் = முத்தரையர்(அரையர் என்றால் நாடாள்வோர் என்று பொருள். முத்தரையர், மாறன், மீனவன், தென்னவன் போன்ற பாண்டியரின் பெயர்களைப் பெற்றிருந்த செய்தியை புதுக்கோட்டை கல்வெட்டுகள் தெரிவிக்கின்றன. செந்தலைக் கல்வெட்டில் முத்தரையரின் கொடிச் சின்னம் 'கயல்' எனக் காணப்படுகிறது. மேற்கண்ட கருத்துக்களை கூர்ந்து ஆராயும் பொழுது முத்தரையர் பாண்டியரின் கிளைக்குடியினராக இருந்திருக்க வ்ஏண்டும். இவர்கள் கொடும்பாளூர் வேளிருடன் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். முத்தரையர் பாண்டியரின் கிளைக்குடியினர் ஆயினும், இவர்கள் பல்லவர் ஆட்சிக்கு பக்கபலமாக இருந்து பாண்டியரை எதிர்த்துப் போரிட்டிருக்கின்றனர். தங்கள் அரசியல் மேலாண்மையாளர்களான பல்லவரின் பட்டப் பெயர்களான, விடேல், விடுகு, பெரும்பிடுகு, மார்ப்பிடுகு, பாகாப்பிடுகு(பிடுகு = இடி) போன்ற பட்டங்களை தங்களது பெயர்களுடன் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டனர். முத்தரையர் பற்றிய செய்திகளை அறிந்துகொள்ளும் அளவிற்கு நிறைந்த அளவு கல்வெட்டுகளும், கோயில்களும் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் காணப்படுகின்றன.

"முத்தரையர்" என்பவர்கள் யார்?

முத்தரையர்:
கி.பி. 850 இல் விஜயாலய சோழன் தஞ்சாவூரை முத்தரையர்களிடமிருந்து கைப்பற்றிச் சோழ சாம்ராஜ்யத்தை நிறுவினான் என்பர். "முத்தரையர்" என்பவர்கள் யார்? எங்கிருந்து வந்தார்கள்? எவ்வளவு காலம் ஆண்டார்கள்? இப்பொழுதுள்ள முத்தரையர் என்ற பெருங்குடி மக்களுக்கும், அக்கால முத்தரையர்களுக்கும் என்ன தொடர்பு? முத்தரையர் என்ற சொல் எதைக் குறிக்கிறது? என்றெல்லாம் மிக ஆர்வத்தோடு ஆராய்ச்சி செய்த ஆசிரியப் பெருமக்கள் உண்டு. இந்த ஆராய்ச்சியை அண்மையில் நான் மேற்கொள்ள நேர்ந்த போது தமிழக வரலாற்றில் இதுகாறும் தெளிவாராத பல உண்மைகள் வெளிப்பட்டன. அவற்றில் சிலவற்றை இங்கு காண்போம்
மூன்று தரையர் :
முத்தரையர்களைப்பற்றி அண்மையில் வந்த ஆராய்ச்சிக் கருத்துக்களின் சுருக்கம் பின்வருமாறு; "முத்தரையர்" என்ற பெயர் மூன்று தரையர் என்ற சொல்லின் சுருக்கமே. அதற்குச் சேர, சோழ, பாண்டியர் ஆகிய மூவர் நாடுகளையும் ஆண்டவர்கள் என்பது பொருள். இவர்கள் வேங்கடத்தை ஆண்ட சங்ககாலக் கள்வர் வழியினர். இவர்களே களப்பிரர் என்பவர்கள். கி.பி. 4ஆம் நூற்றாண்டில் பல்லவர் காஞ்சியைக் கைப்பற்றியபோது தென்னாடு பெயர்ந்து சோழநாட்டைப் பிடித்து ஆண்டனர். இவர்களிடமிருந்துதான் பல்லவ அரசன் சிம்ம விஷ்ணு சோழ நாட்டைக் கைப்பற்றினான் என்பது இதுகாறும் வந்துள்ள கருத்து.

முத்தரசர் என்ற சொல் முதன்முதலில் கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டில்தான் காணப்படுகிறது. அதுவும் தமிழ்நாட்டில் இல்லை. பெங்களூர் கோலார் தலைக்காடு பகுதியில் அக்காலத்தில் ஆண்ட கங்கர் என்பவர்களின் செப்பேடுகளில்தான் முதன்முதலில் காணப்படுகிறது. இவர்களுக்குக் கொங்கணி கங்கர் என்று பெயர்.

ஏறக்குறைய 550லிருந்து 600க்குள் ஆண்டவன் கங்க மன்னன் துர்விநீதன் என்பவன். மிகச் சிறந்த தீரனாகவும், அறிவாளியாகவும் திகழ்ந்தவன் இவன். கங்க துர்விநீதன் "முத்தரையர்" என்றால் என்ன பொருள் என்று தன் செப்பேட்டில் கூறியிருக்கிறான். இவனது செப்பேடு இருமொழிகளில் உள்ளது. முதல் பகுதி சமஸ்கிருதத்திலும் இரண்டாம் பகுதி பழைய கன்னடத்திலும் உள்ளது (பழைய கன்னடம் என்பது பெரும்பாலும் தமிழாகவே இருக்கும்). சமஸ்கிருதப் பகுதியில் துர்விநீதன் தன்னை கொங்கணி விருத்தராஜன் (ஸ்ரீமத் கொங்கணி விருத்தராஜேன துர்விநீத நாமதேயேன) என்று குறிக்கறான்.

இதே பகுதியைக் கன்னடத்தில் கூறும் போது "கொங்கணி முத்தரசரு" என்று கூறுகிறான். இதிலிருந்து முத்தரசர் என்ற சொல்லுக்கு நேர் சமஸ்கிருதச் சொல் விருத்தராஜன் என்று மொழிபெயர்ப்பு உள்ளது ஆதலின் முத்தரசர் என்ற சொல் மூத்தகுடி என்பதின் பெயரே. உண்மையில் முது அரசர் என்பதே முத்தரசர் என்று வந்துள்ளது. முத்தரசர் என்று குறிக்கப்படும் துர்விநீதன் முதுகுடியைச் சேர்ந்தவன். இதுபோல் கி.பி. 7ஆம் நூற்றாண்டில் ஆண்ட முதலாம் சிவமாறன் என்ற கங்கமன்னனும், 8ஆம் நூற்றாண்டில் ஆண்ட கங்கன் புருஷன் என்பவனும் சமஸ்கிருத பகுதியில் "விருத்த ராஜா" என்றும் கன்னடப் பகுதியில் முத்தரசர் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர். ஒன்று அல்ல இரண்டு அல்ல பல கல்வெட்டுகளிலும், செப்பேடுகளிலும் கங்கர்களை முத்தரசர் என்று அரசப் பட்டயங்கள் குறிக்கின்றனர். இதிலிருந்து முத்தரையர் என்ற சொல் எவ்வாறு தோன்றியது என்றும் கங்க அரசர்களே முத்தரையர் என்றும் தெளிவாக்கப்பட்டுள்ளது.

முதுபெரும் வேளிர் கங்கர் இந்தக் கங்க மன்னர்கள் தம்மை ஏன் முத்தரையர்கள் என அழைத்துக் கொண்டனர்? கொங்கணி கங்க அரசர்களது வரலாற்றை எழுதுபவர்கள் கி.பி. 4ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து தான் தொடங்குகிறார்கள். அவர்கள் கொங்கணம் கன்னடப் பகுதியை ஆண்டதால் கன்னட அரசர்கள் என்றும் கூறுவர். உண்மையில் கங்கர்கள் தமிழ் முதுகுடி மக்களே. முதுபெரும் வேளிர்களில் ஓருவரே கங்கர் எனச் சங்க இலக்கியங்கள் தெளிவாகக் கூறுகின்றன. அகநானூற்றில் உள்ள ஒரு பாடல் "நன்னன் ஏற்றை நறும் பூண் அத்தி துன்னரும் கடுந்திறல் கங்கன் கட்டி" (அகம் 44) என்று கங்க அரசனைக் கூறுகிறது. இவன் சோழ மன்னனோடு பொருது தோற்றுப் போயிருக்கிறான்? கொங்காணம் என்ற பகுதியின் தலைவன் நன்னன் என்றும் அவன் தமிழ்க் குடிமகன் என்றும் சங்க இலக்கியங்களிலிருந்து அறிகிறோம். கங்கர் குடியினர் சங்க காலத்திற்குப் பிறகு கொங்கணத்தைத் தமதாக்கிக்கொண்டு படிப்படியாகக் பெங்களூர், தலைக்காடு, கோலார் பகுதிகளைப் பிடித்து ஒரு பேரரசை நிறுவினார்கள். இருப்பினும் தமிழகத்துடனேயே சிறந்த தொடர்பு கொண்டிருந்தனர். சோழ அரசுடனும் பல்லவ அரசுடனும் இணை பிரியா நட்புப் பூண்டிருந்தனர். இவர்களில் சில அரசர்களுக்குப் பல்லவ அரசர்கள் முடி சூட்டியுள்ளார்கள்.
கன்னடமும் சம்ஸ்கிருதமும் :
தமிழ்ப் பெருமன்னர்களான சேர மன்னர்களே சங்காலத்துக்குப் பின்னர் மேலைக் கடற்கரைப் பகுதியிலே தங்கி அங்கு மலர்ந்த மொழியால் மலையாள அரசர்களாகி விட்டது போன்று தமிழ் மன்னர்களான கங்கர்கள் கொங்கணப் பகுதியில் ஆட்சி புரியத் தொடங்கினர். கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டில் அங்கு தனித்தன்மை வாய்ந்ததாகக் கன்னட மொழி வளர மக்கள் மொழியான கன்னடத்தையும், சம்ஸ்கிருதத்தையும் இவர்கள் பயன்படுத்தினர். இருப்பினும் இவர்கள் தமிழையும் விட்டுவிடவில்லை. இவர்களது பல கல்வெட்டுகள் தமிழில் உள்ளன. கி.பி. 3-4ஆம் நூற்றாண்டுகளில் பழைய கன்னடத்துக்கும் தமிழுக்கும் அதிக வேறுபாடு இல்லை என்பது ஆராய்ச்சியாளர்கள் அறிந்ததே.
அப்பகுதியில் பெருமன்னர்களாக மலர்ந்த இம் மன்னர்கள் தாங்கள் புதிதாக ஆட்சிக்கு வந்தவர்கள் அல்லர். மிகவும் தொன்மையான குடியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை வலியுறுத்தும் வகையில் தம்மை முதுகுடி முத்தரையர் (விருத்த ராஜா) என்று அழைத்துக் கொள்ளத் தலைப்பட்டனர். ஆதலின் கங்கர் "முத்தரையர்" என்றும், தமிழ் முதுபெரும் வேளிர் வழிவந்தவர் என்றும் தமிழ் வரலாற்றோடு நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவர் என்றும் அறிகிறோம்.

முத்தரையன் :

இத்தலம் நாகப்பட்டினம் மாவட்டத்தில் உள்ள திருத்துறைப் பூண்டியிலிருந்து 10 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் உள்ள சிராவட்டம் பாலத்தடியிலிருந்து வடக்கில் மூன்று கிலோ மீட்டர் தொலைவில் காணப்படுகிறது. சிறிய கிராமம் என்றாலும், இங்கு முருகன் கோயில் பெரியதாக உள்ளது. இத்திருக்கோயில் அமைய வரலாறு ஒன்று உள்ளது. முத்தரையன் எனும் குறுநில மன்னன் ஒருவன் எட்டிக்குடியை ஆட்சி செய்தான். அவன் தன் ஆளுமைக்குட்பட்ட பகுதியில் அந்தணர்களையும், வேளாண் மக்களையும் குடியேற்றினான். இந்நகரிலேயே விசுவ பிராமண குலத்தைச் சேர்ந்த கலைத்திறன் கொண்ட சிறுவனும் வாழ்ந்து வந்தான். அவன் முருகப்பெருமான் மீது அளவு கடந்த பக்தி வைத்திருந்தான். அவன் திருமுருகனின் உருவம் ஒன்றை அழகுற செய்து அதனை எழுந்தருளச் செய்து வழிபட வேண்டுமென்று விருப்பினான். அதன்படி சிக்கல் கோயிலில் ஐம்பொன்னாலான சிலையொன்றை வடித்தான். அவ்வாறு நிறுவிய அவன், முருகனது மூலத் திருமேனியொன்றை செய்ய விரும்பினான். அவன் அதற்குரிய கல்லைத் தேடியலைந்து இறுதியில் எல்லா அம்சங்களும் நிறைந்து காணப்பட்ட கல்லொன்றில் சிலை வடிக்கத் தொடங்கினான். அன்றாடம் சிலை வடிக்கத் தொடங்கும் போதெல்லாம் முருகனது திருநாமத்தை உச்சரித்த பின்பே சிலைவடிக்கும் வேலையில் ஈடுபடுவான். அப்போது முருகன் சிலையில் ரத்தம் போல் வியர்வையும் அக்கினி சுவாலையும் உருவானது. இந்த அற்புதத்தைக் கண்ட அச்சிற்பி ஓடோடிச் சென்று மன்னனிடம் விவரித்தார். மன்னனும் ஓடோடிச் சென்று அந்த அற்புதத்தைக் தன் கண்களால் கண்டான். மேலும் மயிலை செப்பனிடும் வேளையில் அம்மயில் மேலே பறந்து விடும் என்பதால், அம்மயிலின் கால்களை சங்கிலியால் பிணைத்தவாறு அம்மயிலின் சிறகுகளை உளியால் செதுக்கத் தொடங்கினான். இறுதியில் மயிலின் கண்களை தீட்டும் போது அம்மயில் மேலே பறக்கத் தொடங்கியது. உடனே அச்சிற்பி அந்த மயிலின் கால் நகங்களை சிற்றுளியால் சற்றே பின்னப்படுத்தினான். உடன் தானே அம்மயில் மீண்டும் பூமியில் வந்து நின்றது. அதைக் கண்ட மன்னன் முத்தரையர் வியப்பும், மகிழ்ச்சியும் கொண்டான். அதன்பின் அச்சிற்பி ஒரு நல்ல நாளில் முறைப்படி முருகன் திருஉருவை கோயிலில் பிரதிஷ்டை செய்தான். எட்டுக்குடி முருகன் வரலாறு இவ்வாறே அமைந்தது. இத்திருக்கோயில் பெரிய ராஜ கோபுரமும், கொடி மரமும் கொண்டு மிகப் பிரம்மாண்டமாக விளங்குகிறது. அத்துடன் மகாமண்டபம் அதன் அருகில் விமானத்துடன் கூடிய கர்ப்பகிருஹமும் காணப்படுகிறது. ஆறுமுகப் பெருமான் இக்கோயிலில் வள்ளி, தெய்வானையுடன் நீலமயில் மீதமர்ந்து காட்சி தருகிறார். மயிலின் கால்களை ஆதாரமாகக் கொண்டு ஒரே சிலையாக வடிக்கப்பட்டது. இக்கோயிலின் தலவிருட்சம் எட்டி மரமாகும். இத்தலத்தில் சித்திரா பெளர்ணமியை ஒட்டி பத்து நாள் திருவிழா நடைபெறுகிறது. ஒவ்வொரு மாதமும் கிருத்திகை அன்று விசேஷமாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இவ்விழாவின் போது, முருகப்பெருமான் மயில் மீது அமர்ந்து வீதி உலா வரும் காட்சியைக் காண மிகவும் அற்புதமாக இருக்கும்.

Mutharaiyar HISTORY:

Mutharaiyar அல்லது Muthuraja சோழர்கள் முன்பு காவேரி டெல்டா பகுதியில் ஆட்சி யார் நில ஒரு சமூகத்தில் உள்ளன. Mutharaiyar [1] (கி.பி. 655 - கி.பி. 851) முந்தைய அரசர்களின் ஒரு வரி இருந்தது மற்றும் தெற்கு இந்தியாவில் தமிழ்நாடு பகுதியாக ஆளும், பல்லவர்கள் வேண்டும் feudatory ஒரு நீண்ட நேரம் இருந்தனர். சில வரலாற்றாசிரியர்கள் மற்றவர்கள் பல்லவர்கள் அவர்களை தொடர்புடைய போது Mutharaiyars பாண்டிய குலத்தை சேர்ந்தவர் வேண்டும் என அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளது. Mutharaiyar ஷத்திரியர் [2] வர்ண சொந்தமானது.
பொருளடக்கம்
[மறை]

* 1 வரலாறு
சோழர்கள் பற்றி Mutharaiyar ஆட்சி / உயர்வு * 2 முடிவு
* 3 பிறப்பிடம்
ஓ 3.1 Nāladiyār
* 4 கோயில் கட்டிடம்
* 5 Thirumaiyam கோவில்
* 6 Pazhiyileeswaram
ஆட்சியாளர்களின் * 7 பட்டியல்
* 8 நாயக் ஆட்சியின் போது
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது * 9
* 10 போஸ்ட் சுதந்திர தமிழ்நாடு
* 11 குறிப்புதவிகள்

வரலாறு [தொகு]

Muthurajas (கி.பி. 655 - கி.பி. 851), தஞ்சாவூர், திருச்சி, புதுக்கோட்டை, திருவாரூர், Nagappattian, Dindikkal, கரூர் மற்றும் தமிழ்நாடு மதுரை மாவட்டங்களில் பகுதிகளை ஆண்ட தமிழ் அரசர்கள் இருந்தது. அவர்கள் பல்லவ வேண்டும் feudatory ஒரு நீண்ட நேரம் இருந்தனர்.

தங்கள் பிரதேசத்தில் பாண்டிய மற்றும் பல்லவ மன்னர்கள் இடையே லே, அவர்கள் இரண்டு சக்திகளுக்கு இடையே கிட்டத்தட்ட அனைத்து போட்டிகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அவர்களுடைய தாழ்ந்த மட்டும் பாண்டியர்கள் எதிரான போராட்டத்தில் ஆனால் subjection கீழ் சோழர்கள் வைத்திருக்கும் உள்ள பல்லவ பெரிய உதவி இருந்தது.
[தொகு] சோழர்கள் பற்றி Mutharaiyar ஆட்சி / எழுச்சி முடிவு

பாண்டியர்கள் மற்றும் பல்லவர்கள் இடையே ஒரு போர் போது வாய்ப்பை பயன்படுத்தி, Vijayalaya தெளிவற்ற வெளியே உயர்ந்தது மற்றும் 848 CE இல், தஞ்சாவூர் கைப்பற்றப்பட்ட

தலைவர்கள் ஆட்சி 8 ஆம் நூற்றாண்டு Mutharaiyars குடும்பம் போது Vijayalaya முடிவுக்கு வந்தது. Mutharaiyars பாண்டிய வம்சத்தின் மரம் பகுதியாக (Mutharaiyars, சோழர்கள், சேரர் மற்றும் பாண்டியர்கள் பொதுவான வம்சாவளியை சேர்ந்தவர்கள் வரலாற்று ஒரு பகுதி படி) கருதப்படுகின்றன. இந்த நேரத்தில் தென் இந்திய அரசியல் மேலாதிக்கத்திற்கு முயன்றன வளமைப்பெற்ற இடையே ஒரு பெரிய போராட்டம் அங்கு இருந்தது. விவகாரங்களில் இந்த கலங்கிய நிலையில், Vijayalaya Muttaraiyan தலைவர்கள் தோல்வி, மற்றும் தன்னை தஞ்சாவூர் ஆட்சியாளர் மற்றும் சுற்றியுள்ள சோழ நாட்டின் செய்ய ஒரு நல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது என்று தெரிகிறது.

Vijayala சோழ Mutharaiyar வம்சத்தின் கடைசி மன்னராக இருந்த Elango Mutharayar இருந்து தஞ்சாவூர் கைப்பற்றப்பட்டது. இது ஆண்டு AD852 Vijayalaya சோழ அண்டை கிழக்கில் Muttaraiyar ராஜா Sattan Paliyilli (AD826-852) மூலம் போரை நடத்தினார்கள் என்று, மற்றும் தஞ்சாவூர் தனது பிரதேசத்தில் கைப்பற்றப்பட்ட. Vijayalaya சோழ ஒரு பல்லவ feudatory போது, Muttaraiyan தலைமை ஒரு பாண்டிய feudatory இருந்தது. பாண்டியர்கள் மற்றும் பல்லவர்கள் இடையே ஒரு போர் போது வாய்ப்பை பயன்படுத்தி, Vijayalaya தெளிவற்ற வெளியே உயர்ந்தது மற்றும் தஞ்சாவூர் கைப்பற்றினார். Muttarayar தலைவர்களின் இந்த தோல்வியின் விளைவாக, சோழர்கள் பல்லவ மேலும் பிறகு ஒரு கட்டத்தில் தஞ்சாவூர் பகுதியில் இருந்து துடைத்தவர் என்று மிகவும் சக்திவாய்ந்த அமைந்தது.
பிறப்பிடம் [தொகு]

சோழ-Muthariyar ஆராய்ச்சி மையம் தஞ்சாவூர் படி, சோழர்கள் & Muthuraja காவேரி டெல்டா கட்டுப்பாட்டை பிரச்சினை மீது மோதினர் அதே மக்கள், இரண்டு கிளைகள் இருந்தன. இன்றும் கூட, Muthuraja பண்டைய சோழ தலைநகர் Uraiyur பெரும்பான்மை சமூகம் உள்ளது.
[தொகு] Nāladiyār

முன் சோழர் காலத்தில், Muthuraja / Muttaraiyar சமூகத்தின் தலைவர்கள் Tamilakkam உள்ள தஞ்சை மாவட்ட மீது நிராகரித்தன. அவர்கள் காவேரி பகுதியில் [3] வளமான சமவெளிகள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டனர். சோழர்கள் ஆட்சிக்கு வந்த போது, Muttaraiyar feudatories மாற்றப்பட்டது. Muttaraiyar அதாவது மூன்று பகுதிகளில் கிங் குறிக்கிறது. [4] அவர்கள் சிவா பல கோவில்கள் கட்டப்பட்டன [5]. இந்த இனமானது மிகவும் பிரபலமான ஒன்று அவரது சிறந்த செல்வம் மற்றும் பெரும் feasts அறியப்பட்டது யார் பெரு Muttaraiyar, இருந்தது. Nāladiyār, பண்டைய தமிழ் இலக்கிய படைப்புகளில் ஒன்று, இரண்டு சரணங்கள் (200, 296) அவரை அர்ப்பணிக்கப்பட்டிருக்கிறது. [6] [7] அவர்களின் தலைப்புகளை ஒன்று தஞ்சை லார்டு இருந்தது [8] [9].

Śēkkizhār Araiyan Sankaranarayanan, மேலும் சோழ-Muttaraiyan அறியப்படுகிறது: கோ Rajakesarivarman இராசராசன் சோழ நான் காலத்தில், நாம் குறைந்தது ஒரு உயர் தரவரிசை தலைமை மற்றும் இந்த சமூகத்தில் இருந்து சோழ ஒரு feudatory தெரியும். இந்த சூழலில் சமஸ்கிருத ராஜா அல்லது அரசர் தமிழ் சமமான, இது Araiyan, ஒரு தலைவர் அல்லது ஒரு கவர்னர் குறிக்கிறது. [10] சோழர் Muttaraiyan அவர் சோழ அரசர் ஒரு துணை மற்றும் Muttaraiyar மக்கள் கடவுளே என்று தலைப்பு.
[தொகு] கோயில் கட்டிடம்

Muthurajas பல சிறப்பான கோவில்கள் கட்டிடம் கருவியாக இருந்தது [11] [12] Narthamalai சிறு குன்றுகள், அவைகளின் ஒரு தொகுதி, திருச்சி, புதுக்கோட்டை சாலை திருச்சியில் இருந்து 25 கி.மீ. உட்பட மிக பழமையான கட்டிட மாதிரிகள் மற்றும் ராக் வெட்டி குகை கோயில்கள் சில, மற்றும் நீண்ட விருந்தோம்புகிறது ராக்-வெட்டு அரசாணைகள் மூலம், Asokan ஒத்த தெற்கு மிகவும் அபூர்வமாக இருக்கிறது, இது விருப்பு அரசாணைகள். Melamalai, Kottaimalai, Aluruttimalai, Kadambarmalai, Perayarmalai, Uvakkanmalai, Manmalai, Bommattimalai மற்றும் Ponmalai மற்றும் அதே மயில், மான் மற்றும் பிற விலங்குகள் ஒரு வசிப்பிடமாக இருக்கிறது சுற்றியுள்ள புதர் காடுகள் - Narthamalai, ஒரு பாரம்பரியத்தை சிக்கலான, ஒன்பது சிறிய குன்றுகள், அவைகளின் இருந்து கொண்டிருக்கிறது. இதிகாசங்களின்படி அவர்கள் ராம மற்றும் இராவணன் இடையிலான யுத்தத்தின் போது அனுமன் கொண்டு செல்லப்படுகின்றன Sanjeevimalai பகுதிகளில் இருந்தனர்.
[தொகு] Thirumaiyam கோவில்

Thirumaiyam கோவில் தமிழ்நாடு அமைந்துள்ளது. 649 கி.பி. - குகை கோவில் 610 AD இலிருந்து தஞ்சாவூர் தனது ஆட்சியின் போது Kuvavan Mutharayar நிறுவப்பட்டது. கோவில் கதவை வலது புறத்தில் Twara Balaga (Dwara Palaka = கேட் கீப்பர் = செக்யூரிட்டிகள) வடிவில் Kuvavan Mutharayar ஒரு சிலை இல்லை குறிக்கிறது. இது Kuvavan அவருடைய மூதாதையர் Nalladi மாற்று பீமா சோலன் ஒரு படி மகன் Renadu (Rayalseema) இருந்து வந்தது என்று நம்பப்படுகிறது. மகேந்திர பல்லவன் பீமா சோலன் இருந்து காஞ்சி மேல் எடுத்தது.

கோவில் நுழைவு இடது பக்கத்தில், Kuvavan தம்பியும் Punnia-குமரன் சிலை என்று இது மற்றொரு Twara Balaga, அங்கே குறிக்கிறது. Kuvavan ஆட்சி Punnia குமரன் நேரத்தில் யுவராஜா இருந்தது. அந்த இடது நுழைவாயிலில் உள்ள Dwara Palaka கிரீடம் இல்லாமல் காணப்படுகிறது ஏன் உள்ளது. அந்த நேரத்தில் அவருடைய தந்தை Renadu சக்தி இடத்தில் இருந்தது. அண்ணன் Kuvavan தமிழ்நாட்டில் தஞ்சை ராஜா என முடிசூட்டப்பட்டார். இளைய சகோதரர் அவருடன் தங்கி உண்மையாக அவரது மூத்த சகோதரர் சேவை இருந்தது. அண்ணன் Kuvavan Thirumayam உள்ள Dwara Palaka அவரை சேர்த்து அவருடைய சிலை நிறுவும் தனது காதல் மற்றும் நம்பிக்கைக்குரிய சேவைகள் தனது இளைய சகோதரர் பலி [13] புதுக்கோட்டை கோவில் கோவில்.
[தொகு] Pazhiyileeswaram

Samanar-Kudagu சுமார் 30 அடி தெற்கு Vijayalaya Chozhisvaram கோவில், எதிர் சிவபெருமானுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட மற்றொரு ராக்-வெட்டு குகை கோவில்,,.

இந்த சிவன் குகை கோவிலுக்கு ஒரு Muttaraiyar தலைமை முடிவு பல்லவ அரசர் Nripatunga (862 கிபி.), Sattan-Pazhiyili, கோவில் பெயர் பெறுவார் இது Videl-Vidugu Muttaraiyan, மகன் ஏழாவது ஆண்டு தோண்டியெடுக்கப்பட்டிருக்கும் இருந்தது. அடித்தளத்தில் இருக்கும் ஒரு கல்வெட்டு, கோவில் Pazhiyili முடிவு தோண்டியெடுக்கப்பட்டிருக்கும் என்று கூறுகிறது. அவரது மகள் Pazhiyili Siriya-Nangai கோவில் நிலத்தை ஒரு பரிசு செய்த போது அது கூட, அவரது மகன் முன் மண்டபம் கட்டப்பட்டது மற்றும் நந்தி நிறுவப்பட்ட என்று கூறுகிறது.

Pazhiyili Narthamalai பகுதியில் 857 கி.பி. ஆண்ட ஒரு Mutharayar ராஜா, இருந்தது. புதுக்கோட்டை அருகே கண்டுபிடிக்கப்பட்டது கல்வெட்டுகளில் Pazhiyili புள்ளிவிவரங்கள் - Narthamamai - 857 கி.பி.. Pazhiyili பயிற்சி Shaivaite இந்து மதம் மற்றும் சிவன் கோவிலுக்கு நிலம் வழங்கியது மற்றும் அது Pazhiyileeswaram என பெயரிடப்பட்டது. Pazhiyili Kodumbalur பகுதியில், அவருடைய முன்னோர்களான இருந்து பயிற்சி Saivism deviating பல்லவ ஆட்சியின் கீழ் சமகால தலைவர் மற்றும் ஒரு ராக் வெட்டி கோவில் செய்யப்பட்டது.
ஆட்சியாளர்கள் பட்டியல் [தொகு]

* Perumbidugu Muttaraiyan மாற்று Kuvavan மாறன் (சி. கி.பி. 655-c.680)
* Ilangovadiyariyan மாற்று மாறன் Paramesvaran (கேட்ச் கி.பி. 680-c.705)
* Perumbidugu Muttaraiyan இரண்டாம் மாற்று Suvaran மாறன் (சி. கி.பி. 705-c.745)
* Videlvidugu Vilupperadi-Araisan மாற்று Sattan மாறன் (CAC 745-c.770)
* Marppidugu மாற்று Peradiaraiyan (சி. கி.பி. 770-791)
* Videlvidugu Muttaraiyan மாற்று Kuvan Sattan (சி. கி.பி. 791-c.826)
* Sattan Paliyili (சி. கி.பி. 826-c.851)

நாயக் ஆட்சியின் போது [தொகு]

Muthurajas ஷத்திரியர் வர்ணா சேர்ந்த சமூகங்கள் ஒன்றாகும் முதல் 16 ஆம் நூற்றாண்டு மற்றும் 18 ஆம் நூற்றாண்டின் இடையில் நாயக் ஆட்சியின் போது, Muthuraja சமூகம் சிப்பாய்கள் மற்றும் தளபதிகள் மற்றும் ராணுவத்தில் வழங்கப்படுகின்றது.
பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது [தொகு]

பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் போது திருச்சி உள்ள முக்கிய ஜமீன்தார்கள் பல Muthuraja சமூகத்திற்கு வசமிருந்தது.
[தொகு] சுதந்திரத்திற்கு பிந்தைய தமிழ்நாடு

பின் சுதந்திரம், Muthuraja சமூகம் திமுக, அதிமுக, இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் உள்ளிட்ட அரசியல் பன்முகத்தன்மையை திருச்சி அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தி வருகிறது.

Mudiraj - Muthuraj - கோலி பழங்குடியினர் இந்தியர்கள் ஒரு பெரிய தொகுதியை உருவாக்குகிறது. அவர்கள் பில்கள் வம்சாவளியினர் ஆவர் மற்றும் சிந்து நதி பெல்ட் உள்ள ஹரப்பா மற்றும் மொகெஞ்சதாரோ நாகரிகம் வளர்ந்த நம்பப்படுகிறது. [சான்று தேவை] பில் பொருள் வில் மற்றும் அதன் திராவிட வார்த்தை Villu, Srirama ஆயுத மேலும் அர்ஜூனன் என்று. Mudirajus வேட்டைக்காரர்கள், மீனவர், cultivators, போர்வீரர்கள் மற்றும் கிராம நிர்வாகிகள் உள்ளன. பண்டைய காலங்களில் Mudirajus ஒரு பகுதி granitic பகுதிகளில் நீர் தேக்கங்களில் பிறகு கருதப்பட்டது.
பொருளடக்கம்
[மறை]

* 1 மாற்று பெயர்கள்
* 2 Subcastes
* 3 சொற்பிறப்பியல்
* 4 வரலாறு
* 5 காலப்ராவினர்
* 6 Muthurajas
* 7 காகத்தியர்களால்
* 8 Perumbidugu Mutharaiyar-II
* 9 Erikal Mutthuraju
* 10 Sripurusha Muttarasa
* 11 வீர பாண்டிய Katta Bomman
* 12 இடைக்கால அரசியல் மற்றும் Muttarasars ஒரு திருமணம் கூட்டணிகள்
* 13 படையினர், கமாண்டோக்கள் மற்றும் நிர்வாகிகள்
* 14 பெரிய அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகள்
o 14.1 Thirumaiyam கோவில்
o 14.2 Vijayala Choleeswaram
o 14.3 Pazhiyileeswaram
* 15 மதம்
* 16 தேவி Ankamma
* 17 புற இணைப்புகள்

மாற்று பெயர்கள் [தொகு]

* Mudiraj
* Muthuraj
* Mudduraju
* Mutharacha
* Mutharasa
* Muttarsa
* Mutharasi
* Mudduraja
* Muddhuraju
* Muddhuraja
* Muddhuraj
* Mutharasi
* Muthuraja
* Muthuraja
* Muthuracha
* Mutharayar
* Mutharaiyar
* Mutharasan
* Mutharayan
* Mutharaiyan
* Muttiriyar
* Muthiriyar
* Muthariyar
* Muthiriar
* Muttiris
* Muthuraja
* Muthuraya
* Muthurayar
* Mutharaya
* Mutharayar
* Muthrayar
* Mutharaiyar
* Muthurayan
* Mutharayan
* Muthrayan
* Muthurajan
* Muthurasa
* Muthurasar
* Muthuracha
* Kudiyanavar

[தொகு] Subcastes

* Araiyar
* Ambalakarar
* Bharatava Valaiyar (Paratava Valayar)
* Kavalgar
* Kannappa குலா (வால்மீகி)
* Kudiayanavar
* Muthuraja
* Muthuraja நாயுடு
* Muthiriya

* Muthiriya நாயுடு (Gavara)
* Muthiriya நாயக்கர்
* Muthiriya Moopar
* Moopar
* மூப்பனார்
* Muthiriya Urali கவுண்டர்
* Muthiriya ராவ்
* பிள்ளை

* Palayakara
* Palayakkaran
* Palayakkarar
* Palayakara Naiker
* Palaykara நாயுடு
* Servaikkaran
* Talaiyari

* Valaiyar
* Valayar
* Vazhuvadiyar
* Vedan
* Vetan
* Vetar (Vedar / Bedar)
* Vanniyarkula Muthuraj

[தொகு] சொற்பிறப்பியல்

* முத்து "முத்து" மற்றும் ராஜா "ராஜா" என்று குறிக்கிறது, எனவே Mudhiraj முத்து அரசர் அதாவது;
* கோலி குறிக்கிறது ஒரு சிலந்தி (வலை அல்லது நிகர weaves ஒரு நிகர, இதனால் மீனவர்,, weaves ஒரு சுழலும் ஒருவர் கூட ஒரு கோலி என அழைக்கப்படுகிறது. இது மீனவர் அதாவது, மீனவர் உருவாக்கி அடைவதற்கு ஒரு நிகர பயன்படுத்துகிறது கருதப்படுகிறது ஏனெனில் ஒரு சிலந்தி தன் வலை தனது இரையை).
வில்வித்தை தங்கள் மேன்மையை விளக்கும் * Bil என்றால் வில்,.

சூரியன் பெரிய உள்ளது mudiraj முத்துக்களின் decipt ராஜா doesn't மற்றும் அவர்கள் அது முத்து போன்ற இந்த முதல் நபர் செய்யப்படும் பெரிய தியாகம் கணக்கில் அவர்களிடம் வழங்கப்படும் என்று சொன்னாய் இந்த அவர்களது இதயங்களை போல செல்லும் அவர்கள் பெரிய இதயம் decipts கடல் அருகில் வாழ யார்? ராஜா யாயதி நிலவு இனம் முதல் அரசர்; அவர் புத்தகங்கள் தெலுங்கு மொழியில் பெயர் mudiraj வெற்ற அவரது தந்தை தனது இளம் வயதில் தியாகம் muthyam [முத்து] vanti [போன்ற] manasuna [இதயம்] rajulu [அரசர்] அவர்கள் மற்ற மீனவர் R இல்லை இந்த மக்கள் படையெடுப்புகள் காரணமாக சக்திவாய்ந்த ராஜ்ஜியங்களும் இந்த மக்கள் சில ஏனெனில் அவர்கள் ஒரு பகுதியாக இருந்தது என்று சொல்ல fishmen மற்ற சாதி பாகன் சில சாதி தங்கள் நல்ல பெயர் எல்லாவற்றையும் இழந்து மற்ற காரணங்கள் சிறந்த descendts கொண்டிருக்கின்றன. ஆனால் அது மிகவும் உள்ளது
வரலாறு [தொகு]

இவற்றின் மதிப்பு இந்தியா முழுவதும் இதுவரை மற்றும் பரந்த பரவல் மற்றும் அதன் வீரம் மற்றும் yajna கதைகள் மொகெஞ்சதாரோ கல் சிற்பங்களுக்கு விளக்கிக்கூறப்பட்டது பண்டைய கிங் Mandhata,, இந்த பழங்குடி வேண்டும் வசமிருந்தது. ராஜா ஒரு மகாவீரரே இருந்தது (Mahan joddha) மற்றும் நகரின் உண்மையான பெயர் "Mahan-Joddha-ஊர்" படிப்படியாக மொஹன்ஜதாரோ வேண்டும் செய்தது தெரிகிறது. இராமாயணம், வால்மீகி, ஆசிரியர் இந்த சமூகத்தில் உள்ளது. இது அவர்கள் இந்தியாவின் சில பகுதிகளில் Valimikis எனப்படும் வழி உள்ளது. ஸ்ரீ ராமர் மற்றும் ஸ்ரீ லக்ஷ்மணர் அரை சாப்பிடவில்லை அவர்கள் இருந்தது காட்டில் சீதா தேவி ஒரு பில் தேடி போது 'BER'. வழங்கியது யார் Shabari, ஸ்ரீ ராம மனித துடைத்தவர் மற்றும் ராம அது repopulated எப்படி கூறுகிறார் ஒரு வெள்ள உள்ளது அங்கு ஒரு பில் தொன்மத்தை தோன்றுகிறது. [1] வேத வியாஸ், மகாபாரதம் எழுத்தாளர், கோலி சமூகத்தின் Satyavathi மகன் மற்றும் ஒரு பிராமணர் ரிஷி இருந்தது. 'கர்ணன்' - - ஒத்த வலிமை காட்டும் திறன் இருந்தது, ஆனால் இருப்பினும் அவர் Draupadi மூலம் முறியடிக்கப்பட்டது யார் ஏளனங்களையும் அவரை அவர் ஒரு 'Sootaputra' திருமணம் செய்ய மாட்டேன் என்று சொல்லி - மகாபாரதம் மற்ற ஒரே ஒரு என்று குறிப்பிடுகிறது தேரோட்டியின் மகன். குறித்துக்கொள்ள வேண்டும், கர்ணன் அர்ஜூனனை அதே பணியை மேற்கொள்வதற்கு ஆற்றலை கொண்டு, ஒரு பகுதியாக பில் இருந்து எந்த கூற்றுக்கள் கொண்டிருக்கிறது.) கங்கை மற்றும் மீன் கோலிஸ் தொடர்புடைய சின்னங்கள். மகாபாரதம் ஏகலவ்யா, மட்டுமே அவரது குரு மூலம் அடக்கி வேண்டும் அர்ஜூனன் திறன் தாண்டி ஒரு பில் கதை சொல்கிறது. இறைவன் கெளதம புத்தர் அம்மா மற்றும் மனைவி கோலி சமூகத்திற்கு உரியதல்ல. மகரிஷி Matanga ஒரு பிராமன ஆனார் என்று மற்றொரு இந்து மதம் முனிவர் இருந்தது. சான்ட் கபீர், வர்த்தக ஒரு நெசவாளர், ஒரு சுய வாக்குமூலம் கோலி இருந்தது 'kahet கபீர் கோரி' என்ற அவரது 'பக்தர்களின் பஜனைகள்' பல முடிவடைந்தது. கர்நாடகம் மிகப்பெரிய கர்நாடக பாடகர்கள் மற்றும் கவிஞர்களின் ஒருவரான புரந்தரா தாஸ்,, Kabbaliga சாதி இருந்தது. Kabbaligas அவர்கள் கர்நாடகா தீர்வு Mudiraj மக்கள் என்று கூறுகின்றன. அவர்களது பிரதான தொழிலாக மீன்பிடி உள்ளது மேலும் Bestha / Gangaputra எனப்படுகின்றன. அவர்கள் கர்நாடகா / மகாராஷ்டிரா கோலிஸ் ஒரு மாறுபாடு இருக்கிறார்கள். புரந்தரா தாஸ் கதையை அவர் மகாராஷ்டிரா ஹம்பி இடம்பெயர்ந்த மற்றும் கோலி (நாயக்) சமூகத்தை சேர்ந்தவர் என்று வெளிப்படுத்துகிறது.
[தொகு] காலப்ராவினர்

இது Mudiraja அல்லது Muthuraja அரசர்கள் சோழர்கள், பல்லவர்கள், மற்றும் பாண்டியர்கள் வெற்றி மற்றும் 300 முதல் கிபி 600 வரை ஆட்சி செய்த தென் இந்தியாவில், ஒரு களப்பிரர் கிங்ஸ் வம்சாவளிகள் என்று நம்பப்படுகிறது.

களப்பிரர் ஆட்சி தமிழ் கலாச்சாரம் மற்றும் மொழி primacy ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வழி வகுத்தது என்று களப்பிரர் இடைப்பட்ட முந்தைய பல்லவர் மற்றும் இடைக்கால பாண்டியர் ஆதாரங்கள் 'இருண்ட காலம்' என அழைக்கப்படுகிறது. காலப்ராவினர் எதிர்ப்பு பிராமணர்கள் எதிர்ப்பு சமஸ்கிருத இருந்தது, புத்த மதத்தினர் என்று நம்பப்பட்டது மற்றும் அவர்களின் புதிதாக கைப்பற்றப்பட்ட நிலையில் தமது மதம் பரவ உதவியது. புத்த எழுத்துக்களில் என குறிப்பிடப்படுகிறது யார் களப்பிரர்-குலா ஒரு சில அச்யுத-Vikranta குறிப்பிடவில்லை "பூமி ஆளும்." இது நீளம் அவரது வேலை, ஒரு பெரிய மடத்தில் என்று அங்கு கூறினார் இது ஒவ்வொரு சோழ-ரதம் உள்ள Kaveripattanam மற்றும் Bhutamangalama என்ற செழிப்படைந்த நகரங்கள் விவரிக்கிறது. ஆறாவது நூற்றாண்டு இறுதியில் சுமார் காலப்ராவினர் தமிழ் நிலம் வெளியேற்றப்படுகின்றது என்று தெரிகிறது, மற்றும் பல்லவர் மற்றும் பாண்டியர் செப்பு-தட்டு மானியங்கள் முறையே Simhavishnu மற்றும் Kadungon கீழ் தங்கள் அதிகாரத்தை மீண்டும் ஸ்தாபனத்தின் பேச. பல்லவர் ஆட்சி Simhavishnu, பல்லவ ஆளும் குடும்பத்தின் வாரிசு மீண்டும் உயிரூட்டப்பட்டது, மற்றும் உறுதியாக காஞ்சி மணிக்கு நிறுவப்பட்டது. பகுதி சுற்று தஞ்சாவூர் யாருடைய கல்வெட்டுகளில் அல்லது சுதந்திரமாக அல்லது பல்லவ என்ற பணியாளர்களாக என்று ஆண்ட Sendalai மற்றும் Niyamam, மணிக்கு காணப்படுகின்றன Muttaraiyuar அறியப்படுகிறது தலைவர்களாவர் என்ற ஆதிக்கம் கீழ் இருந்தது. ஒரு தலைமை Kataka-Muttaraiyan Nandivarman இரண்டாம் ஆட்சி ஒரு பல்லவ கீழ்வருவது என காஞ்சிபுரத்து theVaikuntha-பெருமாள் கோவில் கல்வெட்டுகளில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. "புதுக்கோட்டை இன்ஸ்கிரிப்சன்ஸ்" எண் 18 ஒரு Muttaraiyar தலைமை Dantivarman கீழ் ஒரு feudatory என்று Videlvidugu Muttaraiyan என்றழைக்கப்படும் குறிக்கிறது.
[தொகு] Muthurajas
முதன்மை கட்டுரை: Muthuraja

Muthurajas பெரிதும் மற்றும் ஆரம்பகால சோழர்கள் தலைமை காலாண்டில் அது Uraiyur சுற்றி மக்கள் உள்ளன. Muthurajas பல்லவர்கள் உதவியுடன் 300 ஆண்டுகள் cholamandalam தீர்ப்பளித்தது. Mutharayar அரசர்கள், சுவரன் மாறன் பல்லவர்கள் உதவி இல்லாமல் சுதந்திரமாக ஆட்சி மற்றும் அவரது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் Kallars, Vellalas, Pallars மற்ற பழங்குடி சமூகங்கள் வைத்து ஒரு ஜாம்பவான். மத்தியில் என்று அவர் Kalvar kalvan என்று ஏன் உள்ளது மற்றும் கல்வெட்டு Senthalai காணப்படுகிறது. Muthurajas கூட மஹா Rayas என அழைக்கப்படும் யார் பாண்டியர்கள், உடன் திருமண கூட்டுக்கள் இருந்தது.

Muthurajas அல்லது Mutharaiyars சக்திவாய்ந்த அரசர்களின் ஒரு வரி இருந்தன மற்றும் தமிழ்நாடு பெரும் பகுதிகள் மீது ஆளும், பல்லவர்கள் வேண்டும் feudatory ஒரு நீண்ட நேரம் இருந்தனர். "தங்கள் அதிகார மையம் Tirukkattupalli அருகில் தற்போது ஒரு சிறிய கிராமத்தில் எங்காவது தஞ்சாவூர், Sendalai, மாவட்ட இருந்தது, ஒருமுறை அழகான பெயர் Candralekha ஒரு மலர்ச்சியடையும் நகரம் என்று தோன்றுகிறது, மற்றும் அதன் அருகில் உள்ள இந்த இடத்தில் அல்லது Niyamam அல்லது பெரும்பாலும் இருந்தது Muttaraiya ஆட்சி சென்டர். " தங்கள் பிரதேசத்தில் பாண்டிய மற்றும் பல்லவ பேரரசுகளின் இடையே லே, அவர்கள் இரண்டு சக்திகளுக்கு இடையே கிட்டத்தட்ட அனைத்து போட்டிகளில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அவர்களுடைய தாழ்ந்த மட்டும் பாண்டியர்கள் எதிரான போராட்டத்தில் ஆனால் subjection கீழ் சோழர்கள் வைத்திருக்கும் உள்ள பல்லவ பெரிய உதவி இருந்தது.

* Perumbidugu Muttaraiyan மாற்று Kuvavan மாறன் (சி. கி.பி. 655-கேட்ச். 680)
* Ilangovadiyariyan மாற்று மாறன் Paramesvaran (கேட்ச் CE 680-கேட்ச். 705)
* Perumbidugu Muttaraiyan இரண்டாம் மாற்று Suvaran மாறன் (சி. கி.பி. 705-கேட்ச். 745)
* Videlvidugu Vilupperadi-Araisan மாற்று Sattan மாறன் (சி. கி.பி. 745-கேட்ச். 770)
* Marppidugu மாற்று Peradiaraiyan (சி. கி.பி. 770-791)
* Videlvidugu Muttaraiyan மாற்று Kuvan Sattan (சி. கி.பி. 791-கேட்ச். 826)
* Sattan Paliyili (சி. கி.பி. 826-கேட்ச். 851)

[தொகு] காகத்தியர்களால்

காகத்தியர்களால் பில் மீன்பிடிக்கும் சமூகத்தை சேர்ந்த நம்பப்பட்டது. அம்புகளை கொண்டு மீன் வேட்டையாடி அவர்களது திறன் Ekalavya போல, இன்னும் திறமையான வில்லாளர்கள் செய்யப்பட்டது. கூட இன்று மீன்பிடி தொழிலை நம்பியிருக்கும் Mudirajs ஒரு பெரிய தொகை. ககாதியா Kaikadis, Maharastrian Erukalas ஒரு கிளை வந்தவர் என்று தெரிகிறது. கைக்வாத் (gaikawala) குஜராத் Kaikadis என்ற பட்டப்பெயரை ஒன்று உள்ளது. கைகாடி வார்த்தை தன்னை இந்த eruklas ஒருமுறை அவர்களது மாட்டு (gaai) மந்தைகளையும் பார்த்து குஜராத் அரசவையால் வேலை என, வார்த்தை Gaikwadi ஒரு மாற்றம் இருக்கும் என்று தெரிகிறது. Erukalas ஒரு கிளை அல்லது பில் திராவிடர்கள் வகையாக உள்ளன. அவர்களது குடும்பத்திற்கு பெயர் மற்றும் பெண் பெயர் கைகாடி பெறப்பட்டதாக தெரிகின்றன. மேலும் விவரங்களுக்கு, Mudiraja ஆராய்ச்சி இணையதளத்தில் ராஜ்ஜியங்கள் வலைத்தளத்திற்கு பார்க்க.

வடக்கில் பல பில் ஏனெனில் கெரில்லா போர் நிபுணத்துவம் வழிவகுத்தது நிலப்பரப்பு அவர்களின் அறிவு போர்வீரர்கள் மற்றும் வேட்டைக்காரர்கள் (shikari) போன்ற ராஜபுத்திரர்கள் வேலை இருந்தது. அவர்கள் முகலாயர்களுக்கு எதிராக மஹாராணா பிரதாப் சிங் மற்றும் சிவாஜி இராணுவத்தில் இருந்தனர். ஒரு 'மேவார் பில் கார்ப்ஸ்.' இன்னும் உள்ளது வேறு குஜராத், ராஜஸ்தான் மற்றும் erukalas மேலும் paradhis எனப்படுகின்றன. இல்லை இன்னும் குஜராத் மற்றும் ராஜஸ்தான் பற்றிய paradhi erukalas மத்தியில் மட்டுமே மூன்று பட்டப்பெயரை இருக்கிறது மற்றும் அவர்கள் சவுகான், பவார் மற்றும் Solanke உள்ளன. இந்த paradi erukalas ராணா பிரதாப் மற்றும் Prithwiraj சவுகான் மற்றும் Gujrath மற்றும் ராஜஸ்தான் அசல் வீட்டில் இருந்து தங்கள் வம்சாவளியை கூறுகின்றன.

நாயக் கோலி அரசர்கள் மற்றும் மகாராஷ்டிரா கூட சில சமூக மக்கள் இன்று ஒரு தலைப்பு இருந்தது. முஸ்லீம் ஆட்சிக்கு எதிராக பல கோலி எழுச்சிகள் அனைத்து மகாராஷ்டிரா மீது 1327 கி.பி. பதிவு செய்யப்பட்டன. நாகா நாயக், கோலிஸ் ஆட்சியாளர், Kondanna பெரும் மலை (பெரிய தானாஜி வெற்றி, பின்னர் முறை சின்ஹாகாட்) இருந்து முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான ஒரு வீர எதிர்ப்பு வரை வைக்கிறது.
[தொகு] Perumbidugu Mutharaiyar-II

அவரது தலைநகரம் என்று தஞ்சை தனது பேரரசை ஆண்ட தென் இந்தியாவின் பிரபலமான அரசர்கள் ஒன்று. அவர் பல்லவர்கள் கீழ் ஒரு குத்தகைதாரர் இருந்தார். Muttarayar தலைவர்களின் இந்த தோல்வியின் விளைவாக, சோழர்கள் பல்லவ மேலும் பிறகு ஒரு கட்டத்தில் Thanjavore பகுதியில் இருந்து துடைத்தவர் என்று மிகவும் சக்திவாய்ந்த அமைந்தது.

Nandivarman Pallavamlla முடிசூட்டு கலந்து Muttaraiyan இரண்டாம் - Perumbidugu ஒரு குறிப்பு உள்ளது. Muttaraiyar தலைப்புக்களில் ஒன்று தஞ்சை கடவுள் இருந்தது. Mutharaiyars Tanjavur மற்றும் சுற்றி சில புகழ்பெற்ற சிவன் கோவில்கள் கட்ட அழைக்கப்படும். அவர்கள் Thanjavoor உள்ள கோட்டைகளை முதல் மாடி என அழைக்கப்படும்.

நகரத்தின் பெயரை "Thanjaur" ஒரு Mutharayar ராஜா "Thananjay" அல்லது "Dhananjaya" பெயர் பெறப்பட்டதாக தெரிகிறது. "Thananjayarayar" சோழ-Mutharayar ஆராய்ச்சி மையம், தஞ்சாவூர் வெளியிடப்பட்ட ஆராய்ச்சி காகித படி Mutharayar வாரிசுகளின் பட்டப்பெயரை ஒன்று உள்ளது. உண்மையான பெயர் "Thananjaya உர்" படிப்படியாக "Thanjavoor" என திருத்தம் வேண்டும். அந்த நகரம் ஒரு அரக்கன் என்று பெயரிடப்பட்டது என்கிறார் இது ஜாம்பவான் "Tanjan" அநேகமாக எதிர்ப்பு புத்த & எதிர்ப்பு Mutharayars இருந்த இந்து மதம் வைஷ்ணவா உயர் வர்க்கம் பூசாரிகள், ஒரு சமைத்த கதை வேண்டும் தெரிகிறது. மேலும் விவரங்களுக்கு, Mudiraja மீது வரி ஆராய்ச்சி வலைத்தளத்தில் "நகரங்கள்" வலை பக்கம் செல்க
[தொகு] Erikal Mutthuraju

பெயர் Erikal Mutthuraju ஒரு Mudiraja ராஜா ராயலசீமா மற்றும் தமிழ்நாடு மற்றும் கர்நாடகா சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் பகுதிகளை ஆண்டனர் என்று ஒரு ஆதாரம் உள்ளது. Mutthuraju ஆந்திர பிரதேசத்தின் கடப்பா மாவட்டத்தில் Kamalapuram வட்டம் என்ற Erragudi Palem அமைந்துள்ளது Chennakeshava கோவில் வளாகத்தில் இருந்து தெலுங்கு மொழியில் எழுதப்பட்ட ஒரு ராக் edict குணமாகிவிட்டது 6 century.Historians என்ற Renati சோழர் இருக்கும் என்று கூறப்படுகிறது. இந்த தெலுங்கு மொழியில் எழுதப்பட்ட இந்த ராக் edict படி இது வரலாற்று கிடைக்க முதல் ராக் edict இருந்தது, Erikal Mutthuraju 575 கி.பி. தனது ராஜ்யத்தின் தீர்ப்பளித்தது.'''Www.mutharayar.page.tl'''
[தொகு] Sripurusha Muttarasa

Sripurusha ஒரு மேற்கு கங்கை வம்சம், ராஜா இருந்தது. அவர் Muttarasa தலைப்பு ஏற்றார் மற்றும் 726 ஆட்சி - 788 CE. டாக்டர் Nagaswamy, அவரது Mutharayar ல் - kongani பற்றிய கங்கா கிங்ஸ் தமிழ் Mudhu Velir kudi சேர்ந்த அவர்களை வரையறுக்கிறது. Javali கல்வெட்டு படி, Sripurusha Muttarasa 62 ஆண்டுகள் தீர்ப்பளித்தது. அவர் சாளுக்கிய மற்றும் பயன்படுத்தப்படும் தலைப்புகளை Rajakesari, Bhimakopa மற்றும் Ranabhajana உடன் திருமண உறவு கொண்டிருந்தார். அவர் தலைப்பு "Maharajadhiraja" மற்றும் "Paramesvara" பின்னர் அழைக்கப்படுகிறது. அவர் ஆட்சி பிரதேசத்தில் இப்போது மைசூர் மாநிலம் என்ன தென் கிழக்கு பகுதியை அதிகமாக அல்லது குறைவாக நேரிட்டது; தொழில்நுட்பரீதியாக "Gangavdi 96.000" அதாவது, 96.000 கிராமங்களில் ஒரு மாகாணத்தில் அறியப்பட்டது; அவரது மூலதனம், ஒரு மணல் புதைக்கப்பட்ட நகரம் Talakad இருந்தது Kollegal அருகில் காவேரியின் வங்கிகள். ஒரு போர்வீரன் மற்றும் ஒரு அறிஞர், அவர் சமஸ்கிருத வேலை Gajasastra எழுதியுள்ளார்.

Sripurusha ஆட்சியை காஞ்சி, பாண்டியர்கள் மற்றும் பல்லவர்கள், பின்னர் ராஷ்டிரகூடர்கள் மோதல்கள் நிரப்பப்பட்டு வருகின்றன என தெரிகிறது. Sripurusha Muttarasa பல்லவ Nandivarman வெற்றி வென்றது மற்றும் ஒரு தலைப்பு Permanadi கருதப்படுகிறது. அவர் சாளுக்கிய நல்ல உறவுகளை வைத்திருந்தார் மற்றும் இன்னும் விக்ரமாதித்யா இரண்டாம் ஆட்சியின் போது பல்லவர்கள் சண்டை மற்றும் பின்னர் அவர் சாளுக்கிய Kirtivarman இரண்டாம் ஆட்சியின் போது பாண்டியர்கள் போராடிய ஆனால் Venbai மணிக்கு தலைகீழ் பாதிக்கப்பட்டார் உதவினார். Sripurusha கிருஷ்ணா எனக்கு எதிராக பல வெற்றிகளை இருந்தது மற்றும் சில Ratta பிரதேசங்கள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டன. கங்காஸ் இராணுவ உடன்பாடுகள் மூலம் Rastrakutas அவர்களின் உறவை இயல்பாக்க முன் ராஷ்ட்ரகுட்டாஸ் இந்த எதிர்ப்பு சில நேரம் தொடர்ந்தது.

இது Muttarasa இரண்டு மகன்கள், மூத்த Sivamara இரண்டாம் மற்றும் இளைய ராணா-விக்ரமா என்று தோன்றுகிறது. Talakad கங்காஸ் ராணா-விக்ரமா (sripurursha-Muttarasa மகன்) கீழ் சமாதானத்தையும் சுபீட்சத்தையும் ஒரு காலத்தில் அனுபவித்த வேண்டும் தோன்றுகின்றன மற்றும் அவரது மகன் Rajamalla (c.840-871.) கடைசி வரை Jayable அவரது மகள் கொடுத்து Nolambas ஒரு கூட்டணி கருத்து Nolamba ராஜா Nolambadhiraja, Pallavadhiraja மகன். Bahubali என்ற Gaigantic சிலை மற்றொரு கங்கா ராஜா Rachamalla-IV, ஆட்சியின் போது இராணுவ ஜெனரல்கள் ஒருவர் Sravanabelagola நிறுவப்பட்டது.
[தொகு] வீர பாண்டிய Katta Bomman

தமிழ்நாடு ஒரு Palayakar, ஆந்திர பிரதேசம் ராயலசீமா பகுதியில் Katta Bomman மகன். Katta Bomman ஒரு issueless பாண்டிய மன்னர் ஒரு தத்து மகன் இருந்தது. Palayakars தற்போது தமிழ்நாட்டில் Muthuraja துணை சாதி கீழ் வருகின்றன. அவர் இந்தியாவில் பிரிட்டிஷ் எதிராக கலகம் யார் முதல் அரசர்களின் ஒரு அறியப்படுகிறது. அவர் ஏகாதிபத்திய பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் தூக்கிலிடப்பட்டார் இந்தியாவின் முதல் சுதந்திர போராட்ட வீரர் ஒருவர் இருக்கிறார்.
இடைக்கால அரசியல் மற்றும் Muttarasars ஒரு திருமணம் கூட்டணிகள் [தொகு]

01.Pallava Aparajita பல்லவ Kampavarman திருமணம் தங்கள் மகள் விஜயா, இருந்து கங்கா Muttarasa அரசர்களின் பேரன் இருந்தது.

இறைவன் Subrahmanya ஒரு பக்தன் சித்தரிக்கப்பட்டது யார் பல்லவ அரசர் Aparajitavarman முடிவு Thiruttani மலை மேல் Thiruttani அருகே கிராம Velanjeri கண்டறியப்பட்டது பல்லவ செப்பு தகடு (முந்தைய விட 900 கி.பி.). தற்போது Velanjeri செப்பு தகடு Aparajita யாருடைய பெயரை விஜய கொடுக்கப்படும் ஒரு கங்கா இளவரசி மூலம் பல்லவ அரசர் Kampavarman மகன் என்று குறிப்பிடுகிறது. இந்த பகுதியில் மேலும் Kampavarman மற்றும் அவரது மகன் Aparajita கங்கா தலைவர்களாவர் பற்றிய முடியும் ஆதரவு என்று காட்டுகிறது.

Aparajita பானா muttarasar மூலத்தின் பானா ராஜா கைப்பற்றப்பட்டது மற்றும் பாண்டிய நகரம் Karanai கைப்பற்றப்பட்ட மற்றும் Chirrarrur மணிக்கு சோழ தோற்கடித்தார். பானா Muttarasar மன்னர்களிடம் ஒரு feudatory இருந்தது. பானா Muttarasars Aparajita போராடி இருந்த பல்லவ Narpatunga, பக்கத்தில் தெளிவாக இருந்தன.

02. பாண்டிய Varuguna ஒரு பாண்டிய இளவரசர் திருமணம் அவரது மகள் பக்கம் பானா Muttarasar பேரன் இருந்தது: ஒரு பாண்டியா,, ஒரு மகள் மூலம் பானா ஒரு பேரன் வேண்டும் மேலும் Aparajita தோற்கடிக்கப்பட்டார் தெரிவித்தது. பாண்டிய Varaguna Nrpatunga உதவி கிடைத்தது. Aparajita மற்றும் Kampa, மற்ற கங்கா Muutarasa ஆட்சியாளர் Prithivipati உதவி போது Varaguna பாண்டியா, ஆதித்யா சோழ, மற்றும் பானா Muttarasa Nrpatunga பல்லவ பக்கத்தில் இருந்தன. இது முந்தைய Aparajita அம்மா ஒரு கங்கா இளவரசி என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. அது Aparajita நன்றாக இறைவன் Aparajita மீது அவர் Prithvipati பெற்று வெற்றி அழைக்கப்படுகிறது கங்கா Prithivipati முடிவு Sripurambiyam போரில் உதவி, ஆனால் அந்த போரில் தனது உயிரை இழந்தனர்.

03. கங்கா Muttarasas சோழர்கள் உடன் திருமண கூட்டுக்கள் இருந்தது: Virarajendra சோழ நாட்டின் மற்றொரு மகள் கலிங்கா என்ற இராசராசன் என்ற கங்கா இளவரசன் திருமணம் வழங்கப்பட்டது.

04. கங்கா Muttarasas கடம்பா அரசர்களின் மகள்களுக்கு திருமணமாகிவிட்டது: கடம்பா மற்றும் கங்கா ராயல் குடும்பங்கள் இடையே ஒரு திருமணம் கூட்டணி பேச என்று மைசூர் கங்காஸ் பல கல்வெட்டுகள் உள்ளன. அவர் கடம்பா ராஜா Krishnavarmma என்ற அன்பு சகோதரி Kongani Mahadhiraja மகன் என்று மன்னர் Avinita பதிவு சில கல்வெட்டுக்கள்.

Vishnugopa பேரன் மாதவா III, அவரை வெற்றியடைந்தது ஒரு கடம்ப இளவரசியை திருமணம் மற்றும் ஒரு Saivite இருந்தது. அவர் ஆறாவது நூற்றாண்டு முதல் அரை ஆண்ட Avinita வெற்றி. கடம்ப வம்சம் Kakuthya வர்மா கங்கா Muttarasa மூலத்தின் மாதவா III Tandangala (430-469) திருமண அவரது மகள் கொடுத்தது. மிகவும் அறிவு மகாராஜா நாற்பது ஆண்டுகள் அவர் பேரரசின் தீர்ப்பளித்தது. Avinita (469 - 529 CE), கிங் மாதவா III க்கு பிறகு அரியணை யார் மேற்கு கங்கை வம்சம், ராஜா இருந்தது. Durvinita அவரது விருப்பம் இல்லை என்றாலும் அவர், அவரது மகன், Durvinita, முடிவு அரியணை தொடர்ந்து இருந்தது. Durvinita mahadirayan அறியப்பட்டது. மகா அல்லது Mahadi பொருள் முடி மற்றும் Mahadirayan Mudirayan குறிக்கின்றன. ஒரு பின்னர் நேரத்தில், கங்கா ராஜா Sripurusha தலைப்பு Muttarasa எதிர்நோக்கியிருந்தது. (529 - 579).

05. கங்கா Muttarasas மேற்கத்திய சாளுக்கிய உடன் திருமண உறவு இருந்தது: அரசியல் ரீதியாக, கங்காஸ் மேலும் சாளுக்கிய கொண்ட திருமண உறவுகள் பகிர்வு யார் feudatories மற்றும் நெருங்கிய நட்பு இருந்தது. இது தங்களது பரம எதிரி, காஞ்சி மற்றும் பல்லவர்கள் எதிரான கூட்டு பிரச்சாரம் விவரிக்கும் கல்வெட்டுகளில் சான்றளிக்கிறது உள்ளது. Durvimitra சாளுக்கிய வம்சம் தனது மகளை திருமணமாகிவிட்டது. Durvinita, கங்கா ஆட்சியாளராக அவரது overlordship ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது மற்றும் கூட Pulakesin இரண்டாம் திருமணம் அவரது மகள் கொடுத்து அவர் Pulakesin இரண்டாம் சாளுக்கிய வம்சத்தின் மிக முக்கியமான அரசர் விக்ரமாதித்யா முதலாம் அம்மா ஆனார். அவருக்கு வழங்கப்பட்ட Aihole கல்வெட்டு அவரது ஆட்சி விவரங்களை அளிக்கிறது. இது திருமணம் அரசியல் கூட்டுக்கள் செய்ய சாளுக்கிய அரசர்கள் ஒரு வழக்கமான நடைமுறை என்று தெரிகிறது, மற்றும் அது அவர்களுடைய மனைவிகள் சைவ என்று தெரிகிறது.

06. கங்கா Muttarasas மதுரை என்ற பாண்டியர்கள் கொண்டு திருமண உறவு இருந்தது: கிங் Sripurusha அவர் தலைப்பு Permanadi பெற்றார் தற்காலிகமாக அது தனது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வட ஆற்காடு உள்ள Penkulikottai கொண்டு, வெற்றிகரமாக பல்லவ கிங் Nandivarman Pallavamalla போராடினார். கொங்கு பகுதியில் கட்டுப்பாட்டை மீது மதுரை பாண்டியர்கள் ஒரு போட்டியில் ஒரு கங்கா தோல்வியில் முடிவடைந்தது, ஆனால் ஒரு கங்கா இளவரசி மற்றும் Rajasimha பாண்டியா மகன் இடையே ஒரு திருமணத்தின் கங்காஸ் போட்டியிட்டார் பகுதியில் கட்டுப்பாட்டை வைத்திருக்க உதவி அமைதியை கொண்டு. Sripurusha மற்றும் Koramangala மானியம் மற்றும் 771 சேலம் தகடுகள் எனினும் கொங்கு பகுதியில் கங்கா கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது குறிப்பிடுகின்றன.

07. ராஷ்டிரகூடர் Amoghavarsha-நான் கங்கா Muttarasa இளவரசன் Butuga நான், கிங் Ereganga Neetimarga மகன் திருமணம் அவரது மகள் Chandrabbalabbe கொடுத்தேன்:. ராஷ்ட்ரகுட்டாஸ் டெக்கான் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சக்தியாக பதாமி சாளுக்கிய பதிலாக போது 753, இல், கங்காஸ் (Muttarasas) கடினமான எதிர்ப்பை வழங்கியது ஒரு நூற்றாண்டில் சுமார். கிங் Shivamara இரண்டாம் (மாதவா Muttarasa) பெரும்பாலும் ராஷ்டிரகூடர் Dhruva Dharavarsha, தனது அடுத்தடுத்த தோல்வி மற்றும் சிறை, சிறையில் இருந்து அவரது வெளியீடு மற்றும் இறுதியில் போர்க்களத்தில் அவரது மரணம் அவரது போர்கள் அறியப்படுகிறது. கங்கா எதிர்ப்பு ராஷ்டிரகூடர் கோவிந்தா மூன்றாம் ஆட்சி மூலம் தொடர்ந்தது மற்றும் 819 மூலம், ஒரு கங்கா புத்தெழுச்சி கிங் Rachamalla கீழ் இன்னும் Gangavadi மேல் பகுதி கட்டுப்பாட்டை பெற்றது. மேற்கத்திய கங்கா போர் நடத்தி பயனின்மையை பார்த்து, ராஷ்டிரகூடர் Amoghavarsha நான் கங்கா இளவரசன் Tribuga (Butuga நான்), கிங் Ereganga Neetimarga மகன் திருமணம் அவரது மகள் Chandrabbalabbe கொடுத்தேன். கங்காஸ் பின்னர் ராஷ்டிரகூடர்கள், அவர்கள் Manyakheta என்ற ராஷ்டிரகூடர் வம்சத்தின் இறுதி வரை பராமரிக்கப்பட்டு ஒரு நிலை தீவிரமான கூட்டாளிகள் ஆயின. Amoghavarsha நான் திருமணம் அவரது இரண்டு மகள்கள் விட்டு கொடுத்தேன் மற்றும் கங்காஸ் இணக்கமான அடைந்தது.

09. 6 சதவீதம் கி.பி. பிற்பகுதியில் ஆண்ட மேற்கத்திய கங்கா ஆட்சியாளர் Durvinita (Sripurusha Muttarasa ஒரு மூதாதையர்), அவரது தலைமை ராணி ஒரு சோழ இளவரசி இருந்தது. அவள் 'Karikala சோழ, ஒரு முன்மாதிரியான ஷத்திரியர் குடும்ப மகள், மற்றும் Uraiyur ஆட்சியாளர்' என்று அழைக்கப்படுகிறது.

10. இலங்கை விக்ரமா, 7 சதவீத விளம்பரம் ஆண்ட மேற்கத்திய கங்கா Durvinita மற்றும் பேரன், மேலும் 'ஆறு காவேரியின் பக்கத்திலும் embankments எழுப்பியது யார் Karikala என்ற சோழ குடும்பத்தின் மகள்,' என்று தனது அரசி என ஒரு சோழ இளவரசி இருந்தது . Uraiyur நகரம் எதிர்பாராத உயர்த்தும் கடல் அலைகள் (சுனாமி) அழிக்கப்பட்ட என்று embankments எழுப்பப்பட்டன

11. கேரளா எல்லையில் தமிழ்நாட்டில் தற்போது Tirutchirappalli மேற்கு Paluvur இருந்து Mutharaya ராஜா Paluvettaraiyar Kandan Amuthan என்ற Arumoli Nangai ஆளும் - Paranthaha சோழர் (கி.பி. 907-953) சேர மகள் திருமணமாகிவிட்டது.

பள்ளி அல்லது பல்லவ பழங்குடி ஒரு பகுதி, எட்டாவது நூற்றாண்டில் போது முதல் பல்லவ என்ற feudatories மற்றும் பின் பாண்டிய மன்னர்களின் சோழ நாட்டில் ஆட்சி Muttarasar (தெலுங்கு Mutracha), அழைக்கப்பட்டது. இது Naladyar Muttarasa ஆளுநர்கள் ஆதரவின் கீழ் இயற்றினார் என்று இந்த காலத்தில் இருந்தது. அவர்கள் Talaiyaris என்ற பெயரில் வட ஆற்காடு மாவட்டம் காணப்படுகிறது இன்னும் இருக்கிறார்கள், மற்றும் சித்தூர் மற்றும் பிற சிறிய ஆட்சியாளர்கள் பல poligars இந்த வர்க்கத்தின் உள்ளன. போன்ற tributeris தங்கள் தலைநகராக தஞ்சை அருகே, வல்லம் கொண்ட 8 ஆம் நூற்றாண்டில் ஆண்ட தஞ்சை, ராஜாக்கள் இருந்தன. இந்த அரசர்கள் அந்த நாட்கள் ஜைன மதத்தை பின்பற்றுபவர்கள் வேண்டும் தெரிகின்றன.
படையினர், கமாண்டோக்கள் மற்றும் நிர்வாகிகள் [தொகு]

இடைக்கால காலங்களில் எந்த நாட்டிற்கு மிகவும் சிறிய நிற்கும் இராணுவம் மட்டுமே அங்கே இருந்தது. இராணுவங்கள் பெரும்பாலான feudatories மற்றும் துணை மேல்மக்கள் மற்றும் ஹஸார்ட் சேர்ந்தவர் mustered. இந்த வீரர்கள் அடிப்படையில் விவசாயிகள் இருந்தன. பிறகு பல நில உரிமையாளர்களின் retainers, போக்குவரத்து மற்றும் தளவாடங்கள் உதவி யார் "முகாமில் பின்பற்றாளர்களுக்கு" அங்கே இருந்தன. ஆனால் இராச்சியம் அதிகாரப்பூர்வ இராணுவம் ஒரு பகுதி தொழில்முறை காலாட்படை சிறப்பு இருந்தது. இந்த குழுக்கள் தனிப்பட்ட போர் உத்திகளை அக்கறை கொண்டிருந்தது, மற்றும் இங்கே கூட ஒரு பகுதி Ekattalu, அல்லது Ontari (தனி கை கை போராளிகள் வரை) என அழைக்கப்பட்டது. ஒரு அர்த்தத்தில் அவர்கள் கமாண்டோ வகை வீரர்கள் இருந்தனர். Mudiraju மத்தியில் இந்த பிரிவுகள் உள்ளன. அவர்கள் வெலமா சாம்ராஜ்ஜியங்களை சேவை வழக்கமாக கொண்டிருந்தனர். இன்று கூட Mudiraju விவசாயிகள் பழைய வெலமா கட்டுப்பாட்டு பகுதிகளில் அருகே இன்று காணப்படுகின்றன.

இது பழைய Mudiraj ஒரு பகுதி வெலமா அரண்மனைகள் பாதுகாப்பு கடைசி வரி அதாவது உள்துறை அரண்மனை காவலர்கள் "தற்கொலை படைகள்" என்று கூறப்படுகிறது. அவர்கள் பெரும்பாலும் அவர்கள் ஒரு தனித்துவமான சமூக உள்ளன Velamas ஒரு இணைப்பு, மற்றும் அது சாத்தியம் என்றாலும், அவர்கள் மிக முந்தைய காலங்களில் தீவிரமாக இருந்தனர். ககாதியா முறை அவர்கள் திருமணம் கலை வளரும் பெரும்பாலான நேரம் செலவிட பயன்படுத்துகின்றனர். இதே போன்ற தற்காப்பு கலைகள் பாரம்பரியம் ஒரிசா, தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளா போக்கை நன்கு அறியப்பட்ட Kalaaripayat காணப்படுகிறது.

சில இடங்களில் Mudirajus பெரிய சொத்துக்கள் வாங்கப்பட்டன மற்றும் தமிழ்நாடு "ஜமீன்தார்கள்" இருந்தன. Vijayalaya சோழ பகுதிக்கு எடுத்து வரை Mudirajus, தமிழ்நாடு தஞ்சை பகுதியில் பல்லவ மன்னர்கள் கீழ் அரசர்கள் என்று ஒரு மரபு உள்ளது. கூட நீண்ட பின்னர், இன்னும் சில பெரிய பண்ணை தக்கவைத்துக்கொண்டது. உண்மையில் அவர்கள் ஒரு ஆரம்ப ஆங்கிலம் முறை போது ஒரு கல்லூரி வரை அமைக்கப்பட்டது. ஆனால் முழு Mudirajus இன்று நடுத்தர மற்றும் சிறிய விவசாயிகள் உள்ளது.

வார்த்தை "Mutharacha" வரலாற்றுக்கு முந்தைய காலங்களில் இருந்து திராவிட பழங்குடி சமூகம் "Muthass" நிர்வகிப்பதற்கு பயன்படுத்தப்படும் யார் அந்த மக்களுக்கு ஒரு தொழில்முறை பெயர் இருந்தது. பிரிட்டிஷ் மக்கள் பிரிட்டிஷ் இந்திய நிர்வாகம் தங்கள் கணினியில் திணிக்கப்பட்ட வரை நிர்வாகத்தின் முத்தா அமைப்பு தொடர்ந்தது.

* முத்தா: ஒரு Koya வார்த்தை உள்ளது. இது பழங்குடி சமூகத்தில் சிறிய நிர்வாக அலகு உருவாக்கப்பட்டது இது ஒரு மண்டல் / தாலுகா, சமமாக கிராமங்களில் ஒரு கொத்து குறிக்கிறது.
* ரச்சா (ராஜா): ரச்சா மேலும் ஒரு Koya வார்த்தை உள்ளது. ரச்சா திராவிட பழங்குடி சமூகத்தில் Muthas நிர்வகிப்பதற்கு பயன்படுத்தும் ஆளும் வர்க்கம் மக்களை குறிக்கிறது. அதிகாரங்கள் ஒரு தலைமுறையில் இருந்து மற்றொரு மாற்றப்பட்டனர்.
* எனவே Mutharachas அவர்கள் Muthas நிர்வகிப்பதற்கு அனைத்து இராணுவ மற்றும் நீதிமன்ற அதிகாரங்களை கொண்ட துணை அரசர்கள் போல இருந்தது போர்வீரன் குணங்கள் கொண்ட நிர்வாகிகள் பெற்றனர். அவர்கள் கிங் நேரடியாக பதில் இருந்தனர்.

Muthracha முத்தா முறை சமூகத்தில் அதன் மதிப்பை இழந்து வார்த்தை கீழே இறந்தது மற்றும் Mutharachas வேலையின்மை ஆனார். Mutharachas ஒரு பெரிய மக்கள் பண்ணை தொழிலாளர்கள் மற்றும் coolis அமைந்தது. அவர்கள் ஏழை, பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பை சேர்ந்த மக்கள் ஒரு ஆனார்கள்.
கிரேட் அடுக்கு [தொகு]

இது நன்றாக கோலிஸ் மும்பை (பம்பாய்), மேற்கு கடற்கரை (அரபிக்கடல்) இந்தியாவின் பெரிய வணிக தலைநகரான கட்டப்பட்டது என்று பதிவு செய்யப்பட்டது. பல மக்கள் மீன்பிடி சமூகம் தென் இந்தியாவின் கிழக்கு கடற்கரை (வங்காள விரிகுடா) சென்னை (சென்னை) பண்பாட்டு நகரம் கட்டப்பட்டது என்று தெரியாது. நகரின் நிறுவனர் Mudiraj மீன்பிடிக்கும் சமூகத்தின் ஒரு தலைவர் இருந்தது மற்றும் அவரது பெயர் Mutharasu Chennayya இருந்தது. நகரம் Mutharasu Chennayya (சென்னை மற்றும் சென்னை) என்று பெயரிடப்பட்டது. Thanjavoor நகரம் அதன் பெயர் Thananjaya (Dhananjaya) Rayar நம்பப்படுகிறது மற்றும் அவரது தலைநகரமாக இந்த நகரம் மூலம் தனது பேரரசை ஆட்சி ஒரு Mutharayar அரசரால் கட்டப்பட்டது. Thanjavoor மற்றும் Thanjai - ஆரம்பத்தில் "Thananjaya வூர்" என்று அறியப்படும் அந்த நகரம் படிப்படியாக தற்போது பெயர்களை செய்தது கிடைத்தது.
[தொகு] Thirumaiyam கோவில்

தமிழ்நாடு அமைந்திருக்கின்றது. 649 கி.பி. - இந்த குகை கோவிலுக்கு 610 இருந்து தஞ்சாவூர் தனது ஆட்சியின் போது Kuvavan Mutharayar நிறுவப்பட்டது. கோவில் கதவை வலது புறத்தில் Twara Balaga (Dwara Palaka = கேட் கீப்பர் = செக்யூரிட்டிகள) வடிவில் Kuvavan Mutharayar ஒரு சிலை இல்லை குறிக்கிறது. இது Kuvavan அவருடைய மூதாதையர் Nalladi மாற்று பீமா சோலன் ஒரு படி மகன் Renadu (Rayalseema) இருந்து வந்தது என்று நம்பப்படுகிறது. மகேந்திர பல்லவன் பீமா சோலன் இருந்து காஞ்சி மேல் எடுத்தது.

கோவில் நுழைவு இடது பக்கத்தில், Kuvavan தம்பியும் Punniakumaran சிலை என்று இது மற்றொரு Twara Balaga, அங்கே குறிக்கிறது. Kuvavan ஆட்சி Punnia குமரன் நேரத்தில் யுவராஜா இருந்தது. அந்த இடது நுழைவாயிலில் உள்ள Dwara Palaka கிரீடம் இல்லாமல் காணப்படுகிறது ஏன் உள்ளது. அந்த நேரத்தில் அவருடைய தந்தை Renadu சக்தி இடத்தில் இருந்தது. அண்ணன் Kuvavan தமிழ்நாட்டில் தஞ்சை ராஜா என முடிசூட்டப்பட்டார். இளைய சகோதரர் அவருடன் தங்கி உண்மையாக அவரது மூத்த சகோதரர் சேவை இருந்தது. அண்ணன் Kuvavan புதுக்கோட்டை கோவில் உள்ள Thirumaiyam கோவிலில் Dwara Palaka அவரை அவரது சிலை சேர்ந்து நிறுவும் தனது காதல் மற்றும் நம்பிக்கைக்குரிய சேவைகள் தனது இளைய சகோதரர் கவுரவித்தது.
[தொகு] Vijayala Choleeswaram

Vijayala Choleeswaram முதலில் Mutharayar மன்னர்களால் கட்டப்பட்டது. Mutharayar ராஜா மற்றும் ஆக்கிரமிப்பு தஞ்சை தோற்கடித்தார் Vijayala சோழ புதுப்பிக்கப்பட்டு நம்பப்படுகிறது மற்றும் Vijayala Cholleswaram என்று Mutharayar கோவில் என்று பெயர் மாற்றம் ஆகும்.

Narthamalai 7 இருந்து காஞ்சி மற்றும் மதுரை பாண்டிய மன்னர்களின் பல்லவ அரசர்களின் பணியாளர்களாக இருந்த 9 ஆம் நூற்றாண்டு வரை Mutharayars என்ற ஆதிக்கம் கீழ் வந்தது, பின்னர் தஞ்சாவூரில் சோழர்கள் கைப்பற்றப்பட்டது.

Vijayalaya Choleeswaram ஒரு கட்டமைப்பு கோவில் உள்ளது. பல்லவர் காலத்தில் பெரும்பாலான கட்டமைப்பு கோயில்கள் Griva Koshtas கொண்டிருக்கின்றன. சோழர்களின் ஒரு சிறந்த Griva Koshtas புரவலன்களை முன் சோழ மையத்தை ஆண்ட Muttaraiyars ஆட்சி சேர்ந்த Naarthmalai என்ற Vijayalaya Choleeswaram கோவில்.

தெளிவாக அசல் கோவில் Ilangovathi Mutharayar (மாற்று) மழை சேதத்துக்கு ஆளானது மற்றும் அதே 886 கி.பி. Mallan Vithuman Mutharaya ராஜா கிரானைட் கற்கள் மீண்டும் அது Chathambuthi கட்டப்பட்டது அந்த மாநிலங்களில் இது dwarapalaka சிலை அடிப்பகுதியில் ஒரு கல்வெட்டு அங்கே உள்ளது. இந்த கோவில் என்றாலும் கோவில் Vijayalaya Choleeswaram அழைக்கப்படுகிறது தற்போது, முன்பு Vijayalaya சோழ வரை இருந்ததாக என்று ஒரு தெளிவான ஆதாரம் உள்ளது.
[தொகு] Pazhiyileeswaram

Samanar-kudagu சுமார் 30 அடி தெற்கு Vijayalaya Chozhisvaram கோவில், எதிர் சிவா அர்ப்பணிக்கப்பட்ட மற்றொரு ராக்-வெட்டு குகை கோவில்,,.

இந்த சிவா குகை கோவில் ஒரு Muttaraiyar தலைமை முடிவு பல்லவ மன்னர் Nripatunga (862 AD), Sattan-pazhiyili, கோவில் பெயர் பெறுவார் இது Videl-vidugu Muttaraiyan, மகன் ஏழாவது ஆண்டு தோண்டியெடுக்கப்பட்டிருக்கும் இருந்தது. அடித்தளத்தில் இருக்கும் ஒரு கல்வெட்டு, கோவில் Pazhiyili முடிவு தோண்டியெடுக்கப்பட்டிருக்கும் என்று கூறுகிறது. அவரது மகள் Pazhiyili Siriya-nangai கோவில் நிலத்தை ஒரு பரிசு செய்த போது அது கூட, அவரது மகன் முன் மண்டபம் கட்டப்பட்டது மற்றும் நந்தி நிறுவப்பட்ட என்று கூறுகிறது.

Pazhiyili Narthamalai பகுதியில் 857 கி.பி. ஆண்ட ஒரு Mutharayar ராஜா, இருந்தது. புதுக்கோட்டை அருகே கண்டுபிடிக்கப்பட்டது கல்வெட்டுகளில் Pazhiyili புள்ளிவிவரங்கள் - Narthamamai - 857 கி.பி.. Pazhiyili பயிற்சி சமணம் மற்றும் சிவன் கோவிலுக்கு நிலம் வழங்கியது மற்றும் Pazhiyileeswaram என பெயரிடப்பட்டது. Pazhiyili Kodumbalur பகுதியில், அவருடைய முன்னோர்களான இருந்து பயிற்சி Saivism deviating பல்லவ ஆட்சியின் கீழ் சமகால தலைவர் மற்றும் ஒரு ராக் வெட்டி கோவில் செய்யப்பட்டது.
மதம் [தொகு]

அவர்களின் வீர மூதாதையரின் ஆத்மா வழிபாடு யார் கோலிஸ் "Veerkars" என அழைக்கப்படும். Mudiraj தங்களது மூதாதையர்களின் மற்றும் அழைப்பு "Veerla Kolupu" செயல்படும் ஆத்மா வணங்குகிறது. கடவுள் / கடவுள் வழிபாடு யார் கோலிஸ் "Devkars" என அழைக்கப்படும். Mudiraj மக்கள் கூட கடவுள் / தேவி தொழுதுக்கொள்ள மற்றும் செயல்பாடு "Devara Kolupu" என்று அழைக்கப்படுகிறது. Mudiraj அவர்களின் foreheads அன்று vibhoothi (சாம்பல்) உடன் சிவன் பக்தர்களிடம் உள்ளது. Mudiraj மக்கள் ஆந்திர பிரதேசம் Ankamma, மகாராஷ்டிரா வழிபாடு மும்பா தேவி = மகா ஏஎம்பிஏ தேவி உள்ள கோலிஸ் எதிர்மாறானவை பகுதி மக்கள்) வழிபாடு தெரிந்த போதும்.
[தொகு] தேவி Ankamma

Mudiraju தான் பிரபலமான தெய்வம் அம்மா தேவி Ankamma உள்ளது. Ankamma மேலும் காளி அதே இது Angamma, Ankalamma, Angalamma, Ankali, Angali, Ankala Parameswari, Angala Parameswari மற்றும் Veerla Ankamma அறியப்படுகிறது. அவர் ஆந்திரா, கர்நாடகா மற்றும் தமிழ்நாடு இந்த பெயர்கள் வழிபாடு ஆகும். அவர் சோழ மற்றும் தென் இந்திய Muthrayar அரசர்களின் ஒரு அரச தெய்வம் இருந்தாள். ராஜேந்திர சோழ மகள் Angamma தேவி ஒரு கிழக்கு Chalukyan இளவரசன் திருமணமாகிவிட்டது. Kaveripattinam என்ற Angalamman கோவில் சோழ மற்றும் விஜயநகர காலத்தில் கட்டப்பட்ட தமிழ்நாடு கிருஷ்ணகிரி மாவட்டத்தில் பல புனித இடங்களில் மத்தியில் ஒன்று உள்ளது. Ankamma Trimurtis அம்மா கருதப்படுகிறது. Ankamma Kolupu மிக முக்கியமான பகுதியாக ஒரு நள்ளிரவில் பூஜை பூஜை இறுதியில் கோதுமை மாவு, turmaric தூள், குங்குமம், கருப்பு கரித்துண்டு தூள், முதலியன ஒரு வண்ணமயமான ரங்கோலி மூலம் இசைப்பாடல்கள் உதவி செய்யப்படுகிறது என்பது, பக்தர்கள் ஒரு தியாகம் ஆடு. Devara Kolupu / Veerla Kolupu பொதுவாக தனிநபர்கள் அல்லது ஒரு முழு சமூகம் சில சிறப்பு சந்தர்ப்பங்களில் செய்யப்படுகிறது.

வழிபாடு பாடகர்கள் போது வீரனை மூதாதையர்கள் பற்றி வரலாற்று கதைகள் சொல்ல. அந்த கதைகளில், தர்ம Choda Chari மற்றும் மகாராஷ்டிராவின் தேவகிரி சிட்டி சூரிய இனத்தை சேர்ந்த அவரது ஆறு சகோதரர்கள் பற்றிய குறிப்பு உள்ளது. தேவி Kakati வழிபாடு யார் காகத்தியர்களால் சூரிய இனத்தை சேர்ந்த பில் சமூகத்தின் மகாராஷ்டிரா கைகாடி Erukala கிளையில் பாராட்டின. தேவகிரி மகாராஷ்டிரா யாதவ அரசர்கள் ஒரு தலைநகராக இருந்தது.

முத்தரையர் முப்பெரும் விழா காவோியம்மாள் திருமண மண்டபத்தில் நடைபெற்றது

Posted by selva on July 31, 2011

கொங்காண்ட முத்தரைய மாமன்னர் ஸ்ரீ கோக்கலிமூர்க்க வக்கிரம சோழ தேவாின் 1007ஆம் ஆண்டு பட்டமேற்ற விழா, பேரரசர் பெரும்பிடுகு முத்தரையர் 1336 ஆம் ஆண்டு பிறந்த நாள் விழா கண்ணப்ப நாயனார் விழா, திருமங்கை ஆழ்வார் விழா என முப்பெரும் விழா காவோியம்மாள் திருமண மண்டபத்தில் நடைபெற்றது. இவ்விழாவில் அம்பலத் தலரசு வரவேற்புரையாற்றினார். பேராசிாியர் இராஜசேகர தங்கமணி தலைமை தாங்கினார். கோயம்பள்ளி சுப்பிரமணியன், முன்னாள் நகர்மன்ற உறுப்பினர் வைத்தியலிங்கம், குளித்தலை இளங்கோவன், வக்கீல் சக்திவேல் உள்ளிட்டோர் முன்னிலை வகித்தனர். மேலும் இவ்விழாவிற்கு கரூர், திருச்சி உள்ளிட்ட மாவட்டங்களிலிருந்து ஏராளமானோர் கலந்து கொண்டனர். 10ம் வகுப்பு பொது்த் தோ்வில் மாநில அளவில் முதலிடம் பிடித்த மாணவி இரா. ஹாிணிக்கு பாராட்டு நிகழ்ச்சியும் நடைபெற்றது.

Filed in: செய்திகள்

வாழ்த்துக்கள்

10/5/2011

THANKS FOR DHINA SURIYAN NAALITHAL AND THANKS FOR MAALAI MALAR

எங்கள் முத்தரையர் இனத்தை சேர்ந்த ஷர்மிலா என்னும் பெண் கரூர் மாவட்ட அளவில் அரசு பள்ளியில் இரண்டாம் இடத்தை பெற்று இருக்கிறார்.

மதிப்பெண் =1120/1200 AVG=93.33

அது மட்டும் அல்லாமல் குளித்தலை பள்ளியில் முதலிடம் பிடித்து இருக்கிறார் என்பதை பெருமிதம் கொள்கிறோம் .

"பள்ளியில் படித்தெல்லாம் மற்ற இனம்
முதலாவதாக வந்ததோ எங்கள் முத்தரைய இனம்"

சிங்கம் பெத்த புள்ள என்பதை நிருப்பித்தர்க்கு எங்கள் பாராட்டுகள் .

பெற்று இருக்கும் அவர்க்கு எங்கள் முத்தரைய இனத்தின் சார்பாக பாராட்டுகளை தெருவித்து கொள்கிறோம் .

இந்த ஏழை பெண்ணிற்கு நமது தமிழ் நாடு முத்தரையர் சங்கம் மற்றும் அரசும்

எதாவது உதவி செய்தால் அவரின் வளம் பெறும் என்பதை அவர்க்காக எங்கள் குளித்தலை முத்தரையர் சங்கத்தின் சார்பாக கேட்டுகொளிகிறோம்

இப்படிக்கு

குளித்தலை முத்தரையர் சங்கம்

விஜயநகர அரசர்கள் காலத்து முத்தரையச சோழர்கள் மரபுப்பட்டியல்:

வீரசொலசம்ப மகராஜா (கி.பி.1314-1340)

கரிகால் சோழ மகாராஜர் (கி.பி.1340-1370)

கரிகால் சோழவிக்கிரம பாண்டியன் (கி.பி.1370-1400)

வாலக சோழ மகராஜா (கி.பி.1400-1445)

அக்கலரைய வழக்கமாய சோழமகராஜ (கி.பி.1445-1481)

திப்பைய தேவசோழ மகாராஜா (கி.பி.1457-1501)

பொக்கைய சோழ மகாராஜா (கி.பி.1471-1540)

ராமைய சோழ மகாராஜா (கி.பி.1507-1555)

பெரமைய சோழகானர் (கி.பி.1555-1585)

விட்டலேஸ்வர சோழகனர் (கி.பி.1583-1615)

சென்னை சோழ மகாராஜா (கி.பி.1468-1500)

சென்னைபாலயசோழ மகாராஜா (கி.பி.1500-1538)

ரசிங்கதேவ சோழனார் (கி.பி.1538-1573) திருச்சி பகுதி-குளித்தலை,முசிறி,திருவானைகோவில்)

வீர சேகர சோழ மகாராஜா (கி.பி.1538-1554) ஜெயங்கொண்டம் பகுதி முத்தரைச சோழர்கள் வன்னியர் உறவுடன் கலந்தது.

கரூர் அருகே முத்தரையர் வரலாற்றுக் கல்வெட்டு:

கரூர், அக்.3: கரூர் அருகே முத்தரையர் வரலாற்றை அறிய உதவும் கல்வெட்டு கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளது.
கரூர்-திண்டுக்கல் சாலையில் பாளையம் அருகிலுள்ள வீரக்கணம்பட்டியில் குன்றின் மேல் பாழடைந்த சிவன் கோயில் உள்ளது. இக்கோயிலில் தொல்லியல் ஆய்வுத் துறையின் கல்வெட்டு ஆய்வாளர் சு. ராஜவேல், கரூர் ஆசிரியர் கே. பாலசுப்பிரமணியம், வி. பன்னீர்செல்வம், எஸ். அழகேசன் ஆகியோர் ஆய்வு செய்து அங்குள்ள கல்வெட்டைப் படி எடுத்தனர்.

இந்தக் கல்வெட்டு கி.பி. 9-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது எனத் தெரியவந்துள்ளது. கல்வெட்டில், இப்பகுதியில் குறுநில மன்னராக விளங்கிய பாண்டி முத்தரையன் அரட்டவதி அரையனின் தாயார் பாண்டிப்பெருந்தேவி, பாண்டிமுத்தரையன் சோழிகஅரையனின் நினைவாக காள ஈசுவரம் என்ற கோயிலைக் கட்டிய செய்தி காணப்படுகிறது.

தற்பொழுது மலை மீதுள்ள பாழடைந்த கோயிலே இக்கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்பட்ட சிவன் கோயிலாகும். கல்வெட்டியின் இறுதியில் "இதைக் காப்பவர் அடி என் தலை மேலான' எனக் குறிப்பிட்டு அஷ்ட மங்கலச் சின்னங்களாக உடுக்கை, சங்கு, கோடாரி, அங்குசம், கவரி, குறுவாள்கள்-2, சூரியன் ஆகியவை பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.

இக்கல்வெட்டு முத்தரையர்கள் குறித்த வரலாற்று ஆய்வுக்கு மிக முக்கியமான கல்வெட்டாகும். இக்கல்வெட்டில் குறிக்கப்பட்டுள்ள பாண்டி முத்தரையன் என்ற பெயரிலிருந்து குறுநில மன்னர்களான கி.பி.8-9ம் நூற்றாண்டுகளில் இப்பகுதியை ஆட்சி புரிந்த முத்தரையர்கள், மதுரை பாண்டிய மன்னர்களுடன் திருமண உறவு பூண்டிருந்தமையை அறிய முடிகிறது.

இக்கோயிலை எடுப்பித்த பாண்டி முத்தரையன் அரட்ட அதியரையன் தாயார் பாண்டிபெருந்தேவி பாண்டிய அரச குலப் பெண்ணாக இருக்கக் கூடும். இவரே பாண்டி முத்தரையன் சோழிக அரையன் என்பவரின் நினைவாக இக்கோயிலை எடுப்பித்துள்ளார்.

சோழிக அரையன் என்ற குறுநில மன்னனைக் குறித்து இப்பகுதியில் வெள்ளியணை ஏரியில் உள்ள 6-ம் நூற்றாண்டு கல்வெட்டு குறிப்பிடுகிறது. இவனது பெயரால் இந்த ஏரி சோழிக அரையன் அகணிதன் குளம் என அழைக்கப்பட்டுள்ளது. எனவே, இக்கோயில் சோழிக அரையன் வழிவந்த குறுநில மன்னருக்காக எடுக்கப்பட்ட கோயிலாக இருக்கக் கூடும் என்பது புலனாகிறது.

பாழடைந்த நிலையிலுள்ள இக்கோயில் சதுர வடிவ கருவறை அதன்முன் முன்மண்டபம் ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது. இறை உருவங்கள் எவையும் இக்கோயிலில் தற்போது காணப்படவில்லை. அதிட்டானம் முதல் முழுவதுமாக கற்றளியில் அமைக்கப்பட்டுள்ள இக்கோயில் தற்போது, கபோதம் வரை மட்டுமே விமானம் விழுந்து காணப்படுகிறது.

இக்கோயிலின் மேற்கு மற்றும் தெற்குச்சுவர் பகுதியின் குமுதவரியில் 12-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டு ஒன்றும் உள்ளது. அரச ஆணையைக் குறிக்கும் வகையில் கோனேரின்மைக் கொண்டான் எனத் தொடங்கும் இக்கல்வெட்டு திருக்குன்றத் தளி உடைய நாயனார் என இறைவன் பெயரைக் குறிப்பிடுகிறது.

இப்பகுதி சோழர் காலத்தில் தட்டையூர் நாட்டில் இருந்தது. இக்கோயிலின் முன் 13-ம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கல்வெட்டு ஒன்று தனித் தூணில் இருப்பதும் கள ஆய்வில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது என்று ராஜவேல், கி. பாலசுப்பிரமணியன் ஆகியோர் தெரிவித்துள்ளனர். இப்பகுதியில் மேலும் கள ஆய்வு நடத்தப்படும் என்றும் தெரிவித்துள்ளனர்.

வீர பாண்டிய கட்ட பொம்மன் முத்தரையர் இனத்தை சேர்ந்தவர்தான் ஆதாரங்கள்:

>> தமிழ் மண்ணில் நாயக்கர் எனும் வம்சம் முன்பு இருந்ததுண்டா? <<

மதுரையில் நாயக்கர் ஆட்சி நாகம நாயக்கர் என்பவரிலிருந்து தொடங்குகிறது.

இவர் மொகலாயர் கலவரத்துக்குப்பின் அமைதியை நிலைநாட்டுவதற்காக விஜயநகரப்
பேரரசால் அனுப்பப்பட்டவர். அரசுக்கு எதிராகத் தாமே
முடிசூட்டிக்கொண்டார். ராஜ விசுவாசியான அவர்தம் மகன் விசுவநாத நாயக்கர்
விஜய நகரத்திலிருந்து மதுரை வந்து தந்தையைச் சிறைப் படுத்துகிறார். அதன்
பின் தெலுகு வம்சாவளியினர் மதுரையை ஆள்கின்றனர். பாளையப் பகுப்புமுறை
அப்போது தோன்றியதுதான்.

விசுவநாத நாயக்கர் (1529 - 1564)

1. கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் (1564 - 1572)
2. வீரப்ப நாயக்கர் (1572 - 1595)
3. கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் II (1595 - 1601)
4. விசுவப்பர்
5. முத்துக்கிருஷ்ணப்ப நாயக்கர் (1601 - 1609)
6. முத்து வீரப்ப நாயக்கர் I (1595 - 1601)
7. திருமலை நாயக்கர் (1623 - 1659)
8. முத்து வீரப்ப நாயக்கர் II (1659)
9. சொக்கநாத நாயக்கர்
10. முத்து வீரப்ப நாயக்கர் III (1662 - 1689)
11. ராணி மங்கம்மாள் (1689 - 1706)
12. விஜயரங்க சொக்கநாத நாயக்கர் (1706 - 1731)
13. மீனாக்ஷி (1731 - 1739)

மன்னர் திருமலை நாயக்கரின் காலம் மதுரையின் பொற்காலம் எனலாம்.

நாயக்கர்களின் ஒரு கிளை தஞ்சையிலும் அரசாள்கிறது. இவர்களைத் தொடர்ந்து
மராட்டியர் தஞ்சையை ஆண்டனர்

இதில் இருந்து நாம் அறிவது என்ன வென்றால் நாயக்க மன்னர்களின் பட்டியல் வெளி இட்டார்கள் ஆதர பூர்வமாக

இதில் வீர பாண்டிய கட்ட பொம்மன் பெயர் சேர்க்கவில்லை இதில் இருந்து தெரிந்து கொள்ளுங்கள் அவர் நமது இனத்தை சேர்ந்த பாளையக்கரர் தான்

அப்படி இருக்க நாயக்க வம்சத்தை சேர்ந்த ஒரு சில நபர்கள் அவர்கள் இனம் என்று சொல்லுகிறது இதற்க்கு நமது அரசும் மற்றும் நமது சமுதாய சங்கமும்

தக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்

NAME OF THE THANJAVUR:(பெயர் வரக் காரணமாகச் சொல்லப்படும் புராணக்கதை.)

தஞ்சாவூர் 8-ஆம் நுற்றாண்டுகளில் உருவாக்கப்பட்ட ஒரு நகராகும். அப்போது இப்பகுதியினை வளமையோடு ஆண்டு வந்த தனஞ்சய முத்தரையரின் பெயரையே இந் நகரம் பெயராகப் பெற்றது. தனஞ்சய ஊர் என்பது மருவி தஞ்சாவூர் என்று நிலைப்பெற்றது என்றும் கூறப்படுகிறது.

REFERENCE:http://ta.wikipedia.org/wiki/%E0%AE%A4%E0%AE%9E%E0%AF%8D%E0%AE%9A%E0%AE%BE%E0%AE%B5%E0%AF%82%E0%AE%B0%E0%AF%8D

One the famous kings of South India who ruled his kingdom with Tanjore as his capital city. He was a vassal under Pallavas. After Vijayalaya Chola conquered Tanjore defeating the Muttarayar chieftains around 850, the Pandyas went into a period of decline. Vijayala Chola defeated Perumbidugu Muttarayar and captured Tanjavur. As a result of this defeat of Muttarayar chiefs, Cholas became so powerful that Pallavas were also wiped out from Thanjavore region at a later stage.There is a reference to Perumbidugu - Muttaraiyan II who attended the coronation of Nandivarman Pallavamlla. One of the titles of the Muttaraiyar was Lord of Tanjore. The Mutharaiyars were known to build some famous Shiva temples in and around Tanjavur. They were also known as the first builders of forts in Thanjavoor.The city name " Thanjaur" seems to be derived from the name of a Mutharayar king "Thananjay" or "Dhananjaya". "Thananjayarayar" is one of the surnames of Mutharayar clans as per the research paper

Thirumaiyam Temple:

Located in Tamil Nadu. This cave temple was established by Kuvavan Mutharayar during his rule at Thanjavur from 610 AD – 649 AD. There stands a statue of Kuvavan Mutharayar in the form of Twara Balaga (Dwara Palaka = Gate keeper = Security guard) on the right side of temple door. It is believed that Kuvavan was brought from Renadu (Rayalseema) as a step son by his ancestor Nalladi alias Bhima Solan. Mahendra Pallavan took over Kanchi from Bhima Solan.

On the left side of temple entrance, there stands another Twara Balaga, which is said to be the statue of Kuvavan's younger brother Punniakumaran. At the time of Kuvavan's rule Punnia Kumaran was the Yuvaraja. That is why the Dwara Palaka on left entrance is seen without crown. At that time his father was on the seat of power in Renadu. The elder brother Kuvavan was crowned as king at Thanjavur in Tamil Nadu. The younger brother was serving his elder brother faithfully by staying with him. The elder brother Kuvavan honored his younger brother for his love and faithful services by installing his statue along with him as Dwara Palaka in Thirumaiyam temple in Pudukottai Temple

_____________________________________________

கல்லணை இந்தியாவின் தமிழ்நாட்டில் உள்ள ஒரு பழமையான அணையாகும். இது கொள்ளிடம் ஆற்றின் மீது கட்டப்பட்டுள்ளது. இது திருச்சிக்கு அருகில் உள்ளது.
இந்த அணை கரிகாலன் என்ற சோழ மன்னனால் ஒன்று அல்லது இரண்டாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டது. தற்போது புழக்கத்தில் இருக்கும் அணைகளில் இதுவே மிகவும் பழமையானது என்று கருதப்படுகிறது. இதுவே மிகப்பழமையான நீர்ப்பாசனத் திட்டம் என்றும் கூறப்படுகிறது.
கி.பி. முதல் நூற்றாண்டின் இறுதியில் கரிகாலன் கல்லணை கட்டி காவிரியின் போக்கைக் கட்டுப்படுத்திக் கழனிகளில் பாய்ச்சி செழிப்பை உண்டாக்கியதை பட்டினப்பாலை, பொருநர் ஆற்றுப்படை பாடல்களும், தெலுங்குச் சோழக்கல்வெட்டுகளும், திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகளும் தெரிவிக்கின்றன. மணலில் அடித்தளம் அமைத்து கல்லணையை கட்டிய பழந்தமிழர் தொழில்நுட்பம் இன்று வரை வியத்தகு சாதனையாகப் புகழப் படுகிறது.
கல்லணையின் நீளம்தடித்த எழுத்துக்கள் 1080 அடி அகலம் 40 முதல் 60 அடி வரை உள்ளது. 15 முதல் 18 அடி ஆழத்தில் நிறுவப்பட்ட இது நெளிந்து வளைந்த அமைப்புடன் காணப்படுகிறது. கல்லும் களிமண்ணும் மட்டுமே சேர்ந்த ஓர் அமைப்பு 1900 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக காவிரி வெள்ளத்தைத் தடுத்து நிறுத்தி வருவது அதிசயமே ஆகும். 1839 இல் அணையின் மீது பாலம் ஒன்று கட்டப்பட்டது. பல இடங்களிலிருந்து தினந்தோறும் ஏராளமானோர் இவ்வணையைக் காண வருவதால், இது ஒரு சுற்றுலாத் தலமாகவும் விளங்குகிறது

......

முத்தரையர் இன மக்கள் தங்களுக்குரிய அடையாளமாக சிங்கக்கொடியை வைத்துள்ளனர்
இக்கொடியை இம்மக்கள் வைத்ததற்கு பொருத்தமான காரணங்கள் உள்ளன பேரரசர் இரண்டம் பெரும்பிடுகு முத்தரையர் தஞ்சைமாவட்டம் நேமம் என்னும் ஊரில் பிடாரிக்கு கோவில் எடுபித்தார். கொற்றவையே பிடாரி எனஅழைக்கபடுகின்றல் . இந்ததெய்வம் கொண்டுள்ள கொடி சிங்ககொடி தங்கள் முன்னோர் வழிபட்ட தெய்வத்தின் கொடியையோ தங்களின் கோடியாக இம்மக்கள் கொண்டனர் .
இது மட்டும்மின்றி இன்னொரு காரணமும் கோரபடுகின்றது .பேரரசர் சுவரமரனுக்கு சத்துரு கேசரி என்னும் விருது பெயர் உண்டு .சத்ரு என்றல் பகைவனையும் , கேசரி என்ற சொல் சிங்கத்தையும் குறிக்கும்.சத்துரு கேசரி என்றல் எதிரிகளுக்கு சிங்கம் போன்றவன் என்று பொருளாகும்.

நாலடியாரில் முத்தரையர் பெருமை :
பெருமுத்தரையர் பெரிதுவந்தியும் கருனைச் செறர்வர் நல்கூர்ந்தக் கண்ணும் பெருமுத்தரையரேசெல்வரைச் சென்றிவதர்

பொருள் : இவர்கள் யாவருக்கும் நறிய உணவளித்து போற்றிவன்தனர் என்பதும் . எல்லை இகந்த செல்வமுடயவர் என்றும் மெய்ப்படும்.
முத்தரையர் வரலாறு :
முத்தரையர் தமிழகத்தை மட்டும்மின்றி ஆந்திர , கர்நாடக ,ஒரிசா, போன்ற மாநிலங்களிலும் அரசாண்டு வந்துள்ளனர்

முத்தரையர் இனத்தின் 29 பிரிவுகள்:

முத்தரையர்

முத்திரி முத்திரியர்

முத்துராயண்

முத்ராசாமுடிராஜ்

முதிராஜ்

முத்துராசா

முத்தரசர்

அம்பலம்

அம்பலக்காரர்

சேர்வை

சேர்வைக்காரர்

முத்திரிய நாயக்கர்

முத்திரிய நாய்டு

முத்துரச்ச

முத்திரிய கவுண்டர்

முத்திரிய ஊராளிகவுண்டர்

முத்திரிய வன்னியகுலசதிரியர்

சூரியகுல முத்தரையர்

வலையர்செட்டிநாடு

வலையர்

கண்ணப்பர் குல வலையர்

காவர்காரர்

வேடுவர்

வேட்டைக்காரர்

பாளையக்கரர்

வளையக்கரர்

பூசாரியார்

**************************************************************************************************************

கண்ணப்ப நாயனார் சைவ சமயத்தவர்களால் பெரிதும் மதிக்கப்படும் அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களில் ஒருவர் ஆவார்.

வேட்டுவகுல மைந்தன்
பொதப்பி நாட்டிலுள்ள ஓர் ஊர் உடுப்பூர். இவ்வூரில் வேட்டுவ சாதியார் வாழ்வர். இவர்களுள் அதிபதியாக நாகனார் என்பவர் இருந்தார். நாகனாரின் மனைவியார் தத்தையார். இவ்விருவரும் முருகப் பெருமானைக் கும்பிட்டு ஓர் திண்ணிய ஆண்குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தனர். அக்குழந்தைக்குத் திண்ணனார் என்ற நாமஞ் சூட்டிச் சீராட்டிப் பாராட்டி வளர்த்தனர். திண்ணனார் வளர்பிறைபோல் வளர்ந்து பதினாறு வயதுப் பருவத்தை அடைந்தார். அவ்வேளை நாகனாரும் முதுமையுற்று முன்புப்போல் வேட்டைத் தொழிலாற்றும் வலிமையற்றவரானார். ஆதலால் தன் மைந்தனுக்கு உடைத்தோலும் சுரிகையும் அளித்து வேட்டுவ குல முதலியாக்கினார்.

முன்னைத்தவத்தின் பயன்
குலமுதலியாகிய திண்ணனார் வேட்டைத் தொழில் தாழ்த்தியமையால் காட்டிற் பெருகிய கொடிய மிருகங்களை அழித்தற் பொருட்டு "கன்னி வேட்டை"க்குச் செல்ல ஆயத்தமானார். அவருடன் வேட்டுவ மறவரெல்லாம் திரண்டனர். கடி நாய்கள் முன்னே பாய்ந்து சென்றன. வேட்டுவரோடி வேட்டைக் காட்டை வளைத்து உட்புகுந்து பல்வேறு ஓசைகளை எழுப்பி வேட்டையாடலாயினர். கரடி, புலி, சிங்கம் ஆகியன தாளறுவனவும், தலைதுணிவனவும், குடர்சரிவனவுமாயின. அவ்வேளையில் கடியதோர் பன்றி வேட்டைக் காட்டினின்றும் வெளியேறி ஓடலாயிற்று. அதனைக் கண்ணுற்ற திண்ணனார் தன் அடிவழியே முடுக்கிய கடுவிசையில் ஓடலாயினார். நாணன், காடன் என்போர் அவரைப் பிந்தொடர்ந்து சென்றனர். ஓடி இளைத்து ஒரு மரச் சூழலில் ஒதுங்கி நின்ற பன்றியைத் திண்ணனார் தம் சுரிகையைச் சேர்ந்த நாணனும் காடனும் இப்பன்றியைத் தின்று பசியாறி நீரும் குடிப்போம் என்றனர். திண்ணனார் "இக்காட்டில் நீர் எங்கே உள்ளது? எனக் கேட்டார். நாணன் ஒரு தேக்குமரத்தைக் காட்டி அம்மரத்துக்கப்பால் ஒரு குன்றின் அயலில் குளிர்ந்த பொன்முகலி ஆறு பாய்கின்றது எனக் கூறினான். பன்றியைக் காவிக்கொண்டு அவ்விடம் நோக்கிச் சென்றுகொண்டிருந்தனர். வழியில் திருக்காளத்தி மலை திண்ணனார் கண்ணில் பட்டது. பட்டதும் அம்மலைக்குச் செல்வோம் என்றார். 'மலைக்குச் சென்றால் நல்ல காட்சி காணலாம்; அங்கே குடுமித்தேவர் இருப்பார்; கும்பிடலாம்' என நாணன் சொன்னான். மலையை நெருங்கிச் செல்ல திண்ணாருக்கு இனம்புரியாததோர் சுக உணர்வு தோன்றியது. அவருக்குத் தன்மேலிருந்து பாரம் போவது போன்ற உணர்ச்சி பெருகியது. மனதில் புதிரானதோர் உணர்வு அரும்பலாயிற்று. தேவர் இருக்கும் இடம் செல்வோம் என விரைந்து நடந்தார். பொன்முகலி ஆற்றை அடைந்ததும், காடனிடன் தீ உண்டுபண்ணுமாறு கூறித் தாம் நாணனுடன் சென்றார். ஆற்றில் தெளிந்த தீர்த்த நீர் அவர் சிந்தை தெளியச் செய்தது. குடுமித்தேவரிடம் பெருகும் அன்பின் சுகமே தனக்கேற்பட்ட 'புதிரான' சுக உணர்வு என்ற விளக்கம் ஏற்படலாயிற்று. மலைச்சாரலை அடைந்த போது உச்சிக்காலமாயிருந்தது. அவ்வேளையில் தேவர்கள் வந்து காளத்திநாதரை வழிபடுவர். அவ்வாறு வழிபடும்போது தேவதுந்துபி எழுதும். அவ்வாத்திய ஓசை திண்ணனாருக்குக் கேட்டது. "இது என்ன இசை" என்று கேட்டார். நாணனுக்கோ அது மலைப்பெருந்தேன்வண்டின் இரைச்சலாகவே தோன்றியது. திண்ணனாரது முன்னைத் தவத்தின்பயன் முன்னி எழ முடிவிலா அன்பு பெருகலாயிற்று. அவ்வன்பும் நாணனும் முன்பு செல்லத் தான் மலை ஏறிச் சென்றார். தத்துவப் படிகளைத் தாண்டி சிவதத்துவத்தைச் சாரும் சிவஞானியாரைப்போலச் சென்றுகொண்டுருந்தார். இவ்வண்ணம் சென்றுகொண்டிருந்த அன்பாளர் காண்பதற்கு முன்னமே காளத்திநாதரின் அருள் திருநோக்கம் திண்ணனார் மேற் பதிந்தது. திண்ணனார் முன்னைச் சார்பு முற்றாய் நீங்கியது. அவர் ஒப்பற்ற அன்புருவானார். அன்புருவான திண்ணனார் மலைக்கொழுந்தாயுள்ள தேவரைக் கண்டார். அன்பின் வேகத்தால் விரைந்து ஓடிச் சென்று தழுவினார். மோந்தார், ஐயர் அகப்பட்டுக்கொண்டார் என ஆனந்தப்பட்டார். "கரடி, சிங்கம், திரியும் காட்டில் இப்படித் தனியாக இருப்பதோ" என்று இரங்கினார். இரங்கி நின்ற திண்ணனார் கண்ணில் தேவரின் உச்சியில் பச்சிலை, பூ என்பன தெரிந்தன. "நான் இது அறிவேன்; முன்னர் உன் தந்தையாரோடு வந்த ஒருநாள் பார்ப்பான் ஒருவன் குளிர் நீராட்டி" இலையும் பூவும் இட்டு உணவு படைத்து, சில சொற்களும் சொல்லி நின்றான்; இன்றும் அவனே இச்செய்கை செய்தான்" என நாணன் கூறினான். "இதுவே திருக்காளத்தி நாயனாருக்கு இனிய செய்கை" என்று அதைக் கடைப்பிடிக்கத் திண்ணப்பர் ஆசை கொண்டார். நாயனார் பசியோடிருக்கின்றாரே; இவரிற்கு இறைச்சி கொண்டுவரவேண்டுமென விரும்பினார். ஆனால் அவரைத் தனியே விட்டுச் செல்லவும் மனம் ஏவவில்லை. சற்றுநேரம் சஞ்சலப் பட்டபின் துணிவுகொண்டு கைகூப்பித் தொழுதுவிட்டு வில்லெடுத்து விரைவுடன் இறங்கிச் சென்றார். பன்றி கிடைக்கும் இடத்தை அடைந்து உறுப்பரிந்து வைத்திருந்த இறைச்சியை தீயில் வதக்கி, வாயில் சுவை பார்த்து இனியனவெல்லாம் கல்லையிற் சேர்த்தார். இடையில் காடன் ஏதேதோ வினவினான். அவையெல்லாம் திண்ணனார் காதில் விழவேயில்லை. நாணன், "குடுமித் தேவரிடத்து வங்கினைப் பற்றி மீளாவல்லுடும்பென்ன நின்ற" அவர்தம் நிலையை காடனுக்கு எடுத்துக் கூறினான். இருவரும் இனிச் செயலில்லை; நாகனாரிடம் செல்வோம் எனச் சென்றனர். திண்ணப்பார் கல்லையிற் சேர்த்த ஊனமுது ஓர் கையிலும், வாயில் பொன்முகலி ஆற்று மஞ்சன நீரும், தலையிற் பள்ளித் தாமமும் (பூக்கொத்து) ஆக நாயனார் மிக்க பசியோடிருப்பாரென இரங்கியவராய் விரைந்து வந்தார். வந்து குடுமித்தேவரின் குடுமியில் இருந்த பூக்களைத் தம் செருப்பணிந்த காலினால் துடைத்தார். வாயின் நீரினால் அன்பு உமிழ்வார் போல் அபிடேகமாடினார். தலையிலிருந்த பூங்கொத்துக்களை தேவர் குடுமியில் சூட்டினார். கல்லையிலிருந்து ஊனமுதைத் தேவரின் முன்பு வைத்து "இனிய ஊன் நாயனீரே; நானும் சுவை கண்டேன்; அமுது செய்தருளும்" என்று இவ்வாறான மொழிகள் சொல்லி அமுது செய்வித்தார். அந்தி மாலையானதும் இரவில் கொடிய விலங்குகள் வரும் என்று அஞ்சி வில்லுடான் நின்றார். இரவெல்லாம் கண்துயிலாது நின்ற வீரர் விடியற் சாமமானபோது "இன்று நாயனாருக்கு இனிய ஊனமுது படைக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வம் கொண்டார்". இருள் பிரியாத வேளையிலே காட்டினுள் புகுந்தார். அவரின் முன்னே அவரைப் பிரியாது திரியும் நாயும் சென்றது.

அந்தணரின் அவதி
அன்று பகற்போதில் காளத்தி நாதரை அர்ச்சித்து வழிபட சிவகோசரியார் எனும் அந்தணர் பூசைத் திரவியங்களுடன் வந்தார். சாத்திரங் கற்ற ஆசாரசீலரான அவ்வந்தணர் நித்தமும் சிவலிங்கத்திற்கு ஆகமவிதிப்படி பசும் நெய்பூசி, மணமிகு பூக்களோடு வில்வம் தூவி, தூயாடைக் கட்டி, எங்கும் மணங்கமழும் வண்ணம் வாசனை திரவியமிட்டு, நேரந் தவறாமற் பூசை செய்பவராக சிவனுக்கேத் தன்னையர்பணித்துக் கொண்டவராக திகழ்ந்தார். சிவனாரின் சிறப்புகளுள் மெய்சிலிற்க வைப்பது யாதெனில், குணங்களில் இருவேறு துருவங்களாக யிருப்பவருங் சிவனாரால் ஆட்கொள்ளப்படுவதே.
வந்தவர் காளத்தியப்பர் முன்னிலையில் கிடக்கும் இறைச்சி, எலும்பு என்பனவற்றைக் கண்டு திகைத்து கால்களை அகலமிதித்தபடியே நின்றார். மூன்றுகால பூசைகாணுஞ் சிவலிங்கத்திற் இரத்த நெடி கமகமக்க மாமிசத்துண்டுகள் வி்ல்வத்துடனிணைந்து விரவிக் கிடப்பதைக் கண்ட அவர் கடுஞ்சினங் கொண்டார். வேட்டுவச் சாதியினரே இவ்வேலையைச் செய்தனராதல் வேண்டும் எனச் சோர்ந்தார்.
பூசைக்கு நேரம் தாழ்கின்றதென்ற உணர்வு எழுந்ததும் இறைச்சி, எலும்பு என்பனவற்றை எடுத்து எறிந்து திருவலகு கொண்டு செருப்பு அடி, நாயடி என்பனவற்றையெல்லாம் மாற்றியபின் பொன்முகலி சென்று நீராடினார். மீண்டு வந்து பழுது புகுந்து தீரப் பவித்திரமாம் செய்கை (பிராச்சித்தம்) செய்து ஆகமவிதி முறைப்படியான பூசனை செய்து சென்றார்.
குடுமித்தேவருக்கு அன்பர் சுவை கண்ட ஊனமுது
இருள் பிரியாப் போதில் காட்டினுள் புகுந்த திண்ணனார் தாமறிந்த வேட்டைத் திறத்தால் வேறுவேறு மிருகமெல்லாம் கொன்று ஓரிடத்தில் சேர்த்து, வக்குவன வக்குவித்து, கோலினிற் கோர்த்து, தீயினிற் காய்ச்சி, தேக்கிலைக் கல்லையிற் சேர்த்தார். அதிற் தேனும் பிழிந்து கலந்தார். முன்போன்றே பள்ளித் தாமமும் வாய்க்கலசத்து மஞ்சனமும், ஊனமுதமுமாய் காளத்தியப்பரிடம் விரைந்து வந்தார். 'இது முன்னையிலும் நன்று; நானும் சுவை கண்டேன்; தேனும் கலந்தது; தித்திக்கும்' என மொழிந்து திருவமுது செய்வித்தார்.
இவ்வண்ணம் பகல் வேட்டையாடி இனிய செய்கை செய்வதும் இரவில் கண்ணுறங்காது காவல் புரிவதுமாகத் திண்ணப்பர் இருந்தனர். ஆகம முறைப்படி பூசனை புரிந்து சிவகோசாரியார் ஒழுகினார். நாணன், காடன் என்போர் சென்று சொன்ன சொற்கேட்டு ஆறாக் கவலையுடன் வந்த நாகனாரும், கிளையினரும் முயலும் வகையெல்லாம் முயன்றும் தம் கருத்து வாராமற் கைவிட்டுச் சென்றனர்.

"அவன் நமக்கினியன்" - காளத்திநாதர்
சிவகோசாரியார் நாளும் நாளும் நிகழும் அநுசிதம் குறித்து மிகவும் மனம் நொந்தார். இத்தீச்செயல் செய்தவன் எவனேனுங் கழுவேற்றிவிட யெண்ணினார். அவலஞ் செய்வது யாரென்றறிய ஈசனிடமே முறையிட்டார். அவர் பெருமானை வேண்டிய வண்ணம் துயின்ற வேளையிற் பெருமான் கனவில் தோன்றி 'இச்செய்கை செய்பவனை நீ இகழவேண்டாம். அவனுடைய வடிவெல்லாம் நம்மிடத்தில் கொண்ட அன்பாயமைவது; அவனுடைய அறிவெல்லாம் நமை அறியும் அறிவு; அவனுடைய செயலெலாம் நமக்கினியன். இதனை நாளை உமக்குக் காட்டுவோம். நாளை யிரவு தான் கொழுவிட்டிற்கும் யிடத்தினருகே யொருமரத்தின் மறவிலிருந்து நடப்பனக் கண்டு மனந்தெளிவாயென வாய்மொழிந்தார். சிவகோசாரியார் பெருமானது அருளிப் பாட்டை நினைந்து உருகிய சிந்தையராய் அற்புதம் அறியும் ஆர்வத்தோடு வந்து பூசனையாற்றி ஒளிந்திடவே திருவிளையாடற் காட்சியினிதே அரங்கேறியது.

அப்பர் கண்ணை நிரப்ப தன் கண்ணை அப்பி கண்ணப்பரானார்
திண்ணப்பர் திருக்காளத்தி அப்பரைச் சேர்ந்து ஐந்து பகலும் ஐந்து இரவும் கழிந்தன. ஆறாம் நாள் விடியற் பொழுதில் கண் துயிலாது நின்ற கண்ணப்பர் வழமைபோன்று காட்டினுள் சென்று வேட்டையாடி ஊனமுது ஆதியனவற்றுடன் வந்துகொண்டிருந்தார்.அவருக்குத் தோன்றிய சகுனங்கள் சஞ்சலம் தருவனவாய் இருந்தன. தீய பறவைகளின் ஒலி கொண்டு 'இது இரத்தப் பெருக்கிற்கான துர்க்குறி' எனத் துணுக்குற்றார். நாயனாருக்கு ஏது நேர்ந்ததோ என எண்ணியவராய் விரைந்து வந்தார். வந்தவர் பெருமானது கண்ணிற் பெருகும் இரத்ததைக் கண்டார். கண்டதும் பதைபதைத்து மயக்கமெய்தினார். அவரது வாயினீர் சிந்தியது. கைசோர்ந்து இறைச்சி சிதறியது. தலையின் பள்ளித்தாமம் சோர்ந்தது. நிலத்தில் துடித்து வீழ்ந்தார். விழுந்தவர் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்து சென்று இரத்ததைத் துடைத்துப் பார்த்தார். இரத்தம் நிற்காமல் பெருகிக்கொண்டே இருந்தது. செய்வதறியாது பெருமூச்சுவிட்டு மீளவும் சோர்ந்து விழுந்தார். வீழ்ந்தவர் எழுந்து வில்லும் அம்பும் கொண்டு இத்தீச்செயல் செய்த விலங்குகளுடன் வேடர்கள் உளரோ? என்று எங்கும் தேடிச்சென்றார். எவரையும் காணாது வந்து பெருமானின் பாதங்களைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு அழுது புலம்பினார். ஓர் எண்ணம் எழுந்ததும் வெருண்டதோர் எருதுபோல் காடெங்கும் திரிந்து பச்சிலைகளைப் பறித்துவந்து கண்ணுட் பிழிந்து பார்த்தார். மருந்து பலன் தராமையால் நொந்தார். "ஊனுக்கு ஊன்" என்றோர் மருந்து நினைவு வரவே கண்ணுக்குக் கண் என்றோர் புத்தி புகுந்தது. ஆதலால் தமது ஒரு கண்ணை தோண்டி இரத்தம் பெருகும் பெருமானின் கண்ணில் அப்பினார். நின்ற செங்குருதி கண்டார். நிலத்தினின்றும் எறப் பாய்ந்தார். தோள் கொட்டினார். நன்று நான் செய்த இந்த மதி என மகிழ்ந்தார். மகிழ்ந்த அன்பாளர் மற்றைக் கண்ணினின்றும் குருதி பெருகுவதைக் கண்டார். கண்டதும் ஒரு கணம் கவலையுற்றார். மறுகணமே இதற்கோர் அச்சம் கொளேன்; மருந்து கண்டேன் என்றவராய் தம் மற்றைக் கண்ணைத் தோண்டமுனைந்தார். கண் அடையாளம் காண்பதற்காகத் தன் இடதுகாலைப் பெருமானின் கண்ணில் ஊன்றினார். உள் நிறைந்த விருப்போடு அம்பினை ஊன்றினார். இச்செய்கை கண்டு தேவதேவர் தரித்திலர். தம் திருக்கையாற் தடுத்தனர். "கண்ணப்ப நிற்க என் வலத்தினில் என்றும் நிற்க"என்று அமுத வாக்கு அருளினார். இதனை ஞானமா முனிவர் கண்டனர்; கேட்டனர். தேவர்கள் பூமழை பொழிந்து வாழ்த்தினர். இதனிலும் பெரிய பேறுண்டோ.

இதுவோ கடவுட்பற்று"
ஆதி சங்கரர்
சிவபெருமான் பெருமையை 100 சுலோகங்களில் பறை சாற்றும் சிவானந்தலஹரி என்ற தன்னுடைய (வடமொழி) நூலில் ஆதி சங்கரர் 61 வது சுலோகத்தில் கடவுட்பற்று என்பதற்கு உயர்ந்த இலக்கணம் சொல்கிறார். அவ்விலக்கணத்திற்குச் சிகரம் வைத்தாற்போல் 63 வது சுலோகத்தில் கண்ணப்பரின் உள்நிறைந்த அன்பின் மூன்று செய்கைகளையும் குறிப்பிட்டுவிட்டு இதுவன்றோ பக்தி , கடவுளன்பர் என்பதற்கு இவ்வேடுவனே இலக்கணம் என்கிறார். அச்சுலோகத்தின் உரை கீழ்வருமாறு:
வழிநடைநடந்த மிதியடி பசுபதியின் அங்கத்திற்கு குறிகாட்டியாகிறது;
வாயிலிருந்து உமிழ்ந்த நீர் புரங்கள் எரித்தவனுக்கு நீராடலாகிறது;
சிறிதுண்டு சுவைகண்ட ஊனமுது தேவனுக்கும் படையலாகிறது;
பக்தி என்னதான் செய்யமாட்டாது? அன்பரென்போர் வேடுவனன்றி வேறு எவர்?
இந்த சுலோகத்திற்கு உரையாசிரியர்கள் உரை எழுதும்போது, இதனில் தீவிர பக்தியின் மூன்று படிகள் சித்தரிக்கப் பட்டிருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள்.
சுலோகத்தின் மூன்றாவது வரி முதல் படி. தான் சிறிது சுவைத்துவிட்டு மீதமுள்ளதும் அதே விதத்தில் தேனொழுக இனிக்கும் என்று சொல்வதில் ஒருவித நம்பிக்கைதான் இருக்கிறதே தவிர முழுமையாக அறுதிப்படுவது இயலாது. அதனால் இது தீவிர பக்தியில் ஒரு சாமானியப்படிதான்.
சுலோகத்தின் இரண்டாவது வரி அடுத்த படி. வாயிலிருந்து உமிழ்ந்த நீர் ஆண்டவனுக்கு அபிஷேகமாகிறது. ஆனால் 'அது' என்னும் ஆண்டவனின் ஆனந்தத்தில் சங்கமமாகும் 'இது' என்னும் இந்த ஜீவனின் உமிழ்நீர் இன்னும் 'அது', 'இது' என்ற இரட்டையின் மயக்கத்தில்தான் இருக்கிறது. அதனால், இது தீவிரபக்தியின் அடுத்த மேல் படி என்று சொல்லலாமே தவிர தீவிரபக்தியின் உச்சகட்டமாகச்சொல்லமுடியாது.
சுலோகத்தின் முதல் வரியை தீவிரபக்தியின் உச்சநிலையாகச் சொல்லலாம். ஏனென்றால், பக்தன் தன் மிதியடியையே தேவனின் கண்ணில் வைக்கும்போது, அங்கு தேவன் வேறு தான் வேறு என்ற பாகுபாடெல்லாம் பறந்து போய்விட்டது. 'தத் த்வம் அஸி' (அதுவே நீ) என்ற உபநிஷத்து மகாவாக்கியப்படி, அந்தப் பரம்பொருளே இந்த ஜீவன் என்ற இலக்கணம் ருசுவாகிறது!

மாணிக்கவாசகர்
கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்பின்மை கண்டபின்
என்னப்பன் என்னொப்பில் என்னையும்ஆட் கொண்டருள
கண்ணப்பனுக்கு ஈடான அன்பு என்னிடம் இல்லாவிட்டாலும் கூட இறைவர் என்னையும் ஆட்கொண்டருளியதாகத் திருகோத்தும்பியில் [1]குறிப்பிடுகின்றார்.
"கலை மலிந்தசீர் நம்பி கண்ணப்பர்க் கடியேன்" - திருத்தொண்டத் தொகை

மல்லன்

1.கள்வர் கள்வன்
2.சத்ரு மல்லன்
3.அதிசாகசன்
4.மாறன்
5.அபிமானதிரன்
6.சத்ரு கேசரி
7.தமரலயன்
8.சாத்தன் மாறன்
9.வேல் மாறன்
10.தஞ்சைகொன்
11.வல்லக்கோன்
12.வளமாறன்
13.செரு மாறன்
14.கோளளி
15.பெரும் பிடுகு
16.காடக முத்தரையர்

வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் ! பாஞ்சால குறிச்சியின் சொந்தக்காரரான இவர் ஜனவரி 3, 1760ல் பிறந்தார். பாஞ்சாலக் குறிச்சி இந்நாளில் தூத்துக்குடிசரகத்திற்குட்பட்ட பகுதியாகும். பிரிட்டிஷாரின் ஆதிக்கத்திற்கெதிராகவும் ஓங்கி

குரல் கொடுத்தவர் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் ! 1857ல் துவங்கியவிடுதலைப் போராட்டங்களுக்கு முன்பே இந்திய விடுதலைக்கான போரை துவங்கியவர்வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன் ! 1799ல் பிரிட்டிஷாரால் சிறைபிடிக்கப்பட்டு தூக்கிலிடப்பட்டார் ! அவரது கோட்டையைத் தகர்த்து வளத்தை கொள்ளையிட்டது

பிரிட்டிஷ் ராணுவம் ! ஆனால் இன்றோ சுதந்திர இந்தியாவில் அவரின் வீரத்தை பறைசாற்றிக் கொண்டிருக்கிறது பாஞ்சாலக்குறிச்சியில் அவருக்காகஎழுப்பப்பட்ட நினைவு மண்டபம் !

வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன்:

வீரபாண்டிய கட்டபொம்மன், தமிழகத்தில் ஆங்கிலேயர் ஆட்சியை எதிர்த்துப் போரிட்டவர்களுள் முதன்மையான மன்னர் ஆவார்.

கட்டபொம்மன் பெயர் காரணம்:
அழகிய வீரபாண்டியபுரம் எனும் ஊரில்(இன்றைய ஒட்டபிடாரம்) ஆட்சிபுரிந்து வந்த ஜெகவீரபாண்டியனின் (நாயக்க வம்சம்)அவையில் அமைச்சராக பொம்மு என்கிற கெட்டி பொம்மு (தெலுங்கு)[1] இடம்பெற்றிருந்தார். இவரது பூர்வீகம் ஆந்திரமாநிலம், பெல்லாரி ஆகும். வீரமிகுந்தவர் என்ற பொருளை தெலுங்கில் உணர்த்தும் கெட்டி பொம்மு எனும் சொல் நாளடைவில் கட்டபொம்மு என்று மாறி பின் தமிழில் கட்டபொம்மன் என்ற சொல்லாயிற்று[1]. ஜெகவீரபாண்டியனின் மறைவிற்குப்பின் அரசகட்டிலில் ஏறிய கட்டபொம்மு பின் ஆதிகட்டபொம்மன் என்று மக்களால் அழைக்கப்பட்டனர். இவரே பொம்மு மரபினரின் முதல் கட்டபொம்மன்.
இந்த பொம்மு மரபில் வந்தவர்களே (திக்குவிசய கட்டபொம்மன்) ஜெகவீர கட்டபொம்மன், ஆறுமகத்தம்மாள் தம்பதியர். இவர்களின் புதல்வரே வீரபாண்டியன் எனும் இயற்பெயர் கொண்ட வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனாவார். இவர் நாயக்கவம்ச அரசாட்சியில் தொடர்ந்து வருவதால் இவர் பொம்மு நாயக்கர் என்று மக்களால்
அழைக்கப்பட்டார்.

கரிகால சோழ சூரிய முத்தரையர்

புதுக்கோட்டை மாவட்டம் திருமலைராயா சமுத்திரம் என்னும் ஊரிலிருந்து திருமலைநம்பி என்பவர் எழுதிய கடிதத்தில்தான் அவ்வருமையான செய்தி இருந்தது. அவர் தாம் கண்ட ஒரு செப்பேடடில் "கரிகால சோழ குழுவினராகிய சூரிய முத்தரையர்" என்ற வாசகம் உள்ளது என்றும், அச்செப்பேடு திருவரங்குளம் கிராமம் கோவில்பட்டியில் உள்ள பிச்சன் என்பவரிடம் என்றும் உள்ளது என்றும் எழுதியிருந்தார். "கரிகால சோழ குழுவினராகிய சூரிய முத்தரையர்" என்ற செய்தி தமிழ் வரலற்றுக்கு அருமையான செய்தி. முத்தரையர்கள் கரிகாலனோடு தொடர்பு கொண்டவர்கள் என்பதும், சூரியகுலத் தொடர்பு கொண்டவர் என்பதும் தெளிவாகிறது அல்லவா? சோழர்கள் சூரியவம்சத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பது அனைவரும் அறிந்ததே.
கரிகாலன் மைசூர் தலைக்காடு பகுதியை ஆண்ட கங்கர்கள் தம்மை விருத்தராஜா முத்தரைசர் என்று அழைத்துக் கொண்டார்கள் என முன்னே கண்டோம். இவர்கள் தமிழ் முதுகுடிமக்கள் எனக் குறிப்பதற்கே தம்மை முதுஅரசர்-முத்தரசர் என்று கூறிக்கொண்டனர் எனக் கண்டோமல்லவா? கங்க அரசர்களில் கி.பி. 550லிருந்து 600க்குள் ஆண்ட துர்விநீதன் என்ற சிறந்த மன்னனின் தேவி ஒரு சோழ இளவரசியாவாள் அவள் "உரகபுரத்தை ஆண்ட கரிகால சோழனின் வழிவந்தவனும் பரம க்ஷத்திரியனுமான சோழ அரசனின் பெண்" என்று குறிக்கப்பெறுகிறாள். அதைக் குறிக்கும் செப்பேடு "உரகபுராதிப பரம க்ஷத்திரிய சோழகுலதிலக ஸ்ரீதக்தசரண சந்தான", தக்தசரண என்றால் தீயால் கருகிய காலை உடையவன். அவனது சந்தானம் வழித் தோன்றிய என்று பொருள். கரிகாலன் சிறுவனாக இருந்த போது தீயிலிருந்து தப்பினான். அப்பொழுது அவனது காலைத் தீ சுட்டதால் கரிகாலன் எனப் பெயர் பெற்றான் என்று பண்டைய தமிழ் வரலாறு கூறும். இத் தமிழ் மரபைக் கங்கர்களது செப்பேடுகள் உறுதி செய்கின்றன.
கங்க அரசன் துர்விநீதனுக்கு மகன் வயிற்று மகன் (பெயரன்) ஸ்ரீ விக்ரமன் என்று ஒருவன் இருந்தான். அவனும் பின்னர் கங்க அரியணை ஏறினான். அவனும் சோழ இளவரசியை மணந்தான். அவளைக் கூறும்போது கங்கர் செப்பேடு "காவிரிக்குக் கரை கட்டிய கரிகால சோழனின் குலத்து உதித்தவள்" என்று "காரித காவேரீதீர கரிகால சோழ குலவம்ச சோழ நிருபதி புத்ரீ" எனப் புகழ்கிறது. கங்கர்கள் தம்மைக் கரிகால சோழ குலப் பெண் வழி வந்தவர்கள் என்று கூறிப் பெருமைப்படுகிறார்கள்.
இருவரும் ஒரு குடியினர் :
இப்பொழுது பாருங்கள்! எங்கேயோ மைசூர்ப் பகுதியை 1300 வருஷங்களுக்கு முன் ஆண்ட கங்க அரசர்கள் தம்மை முத்தரையர் என்றும், கரிகால சோழகுலத் தொடர்புடையவர் என்றும் தமது செப்பேடுகளில் கூறிக் கொள்கிறார்கள்.
தமிழ்நாட்டில் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் ஏதோ ஒரு கிராமத்தில் ஒரு தமிழ்ச் செப்பேட்டில் முத்தரையர் கரிகால சோழ குலத் தொடர்புடையவர் என்று குறிக்கிறார்கள் என்றால், எவ்வளவு அரிய சான்றுடன் கூடிய வரலாற்று ஒற்றுமை. இவ்வொற்றுமையின் அடிப்படையில் இருவரும் ஒரு குடியினரே என்று வரலாற்று வல்லுநர் கொள்வது தவறாகாதல்லவா! சோழராட்சியிலும், பின்னர் பாண்டியராட்சியிலும் கி.பி. 10ஆவது நூற்றாண்டு முதல் 14-15ஆவது நூற்றாண்டு வரை கங்கர்முத்தராசர் குடியினர் புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் தானைத் தலைவர்களாகவும் வளநாட்டை ஆளும் தலைவர்களாகவும் கல்வெட்டுக்களில் குறிக்கப்படுகின்றனர்.
புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் இன்று வாழும் முத்தரையர் இவ்வழித் தொடர்புடையவர்கள் என்பதில் ஐயமில்லை. இத்தொடர்பை நமக்குச் சான்றுகளோடு எடுத்து இயம்புவை நமது செப்பேடுகள் அல்லவா! இன்னும் நமது கிராமங்களில் உள்ள செப்பேடுகளில் எவ்வளவு வரலாற்று உண்மைகள் உள்ளனவோ! இவற்றை நம் கவனத்துக்குக் கொண்டு வருவோருக்கு நாம் பெரிதும் கடமைப்பட்டுள்ளோம்.

வாசகர் கருத்துக்கள்
முத்தரையர்
முத்தரையர் பற்றிய இரா.நாகசாமி அவர்களின் கட்டுரை முத்தரையர் ஆராய்ச்சியில் ஒரு புதிய திருப்புமுனையாக அமைந்துள்ளது
முத்தரையர் என்ற சொல் தொடர் இரண்டு சொற்களால் ஆனது. திருமய்யம் கல்வெட்டு முத்தரையத் தலைவன் ஒருவனை "அரைசன்" என்று குறிக்கிறது. குன்னாண்டார் கோயில் கல்வெட்டில் பல்லவ நந்திவர்மன் காலத்தில் முத்தரையரின் பணியாளன் ஒருவன் "அரையர்கள் அடியான் வாலிவடுகன் ஆன கலிமூர்க்க இளவரையன்" என அழைக்கப்படுகின்றான். திருநெய்த்தானக் கல்வெட்டிலும் இவன் அவ்வாறே குறிக்கப்பட்டுள்ளான்.
தென் சிறுவாயி நாட்டாரும் இந்நாட்டு அரையர்களும்
தென்மலை நாட்டு வந்தாண்டார் கோட்டை அரையர்களில்
வாரப்பூர் அரையர்களில் ஒட்டையன் வாரப்பூர் நாடாழ்வான்
என நூற்றுக்கணக்கான கல்வெட்டுகளில் அரையர் என்ற சொல்லைக் காணுகின்றோம். புதுக்கோட்டை அரசர்களும் அவர்கள் முன்னோர்களும் அரையர் மக்கள் எனப்பட்டனர். கொங்கரையர், ஈழத்து அரையர், பல்லவரையர், விழுப்பரையர், கங்கரையர், கலிங்கரையர் என அரசியல் தலைவர்களும் அரசர்கள் அளித்த பட்டப் பெயர்களிலும் அரையர் என்ற பெயரைக் காணுகின்றோம். எனவே முத்தரையர் என்பதிலும் ஈற்றில் உள்ள சொல் அரையர் என்பதில் ஐயமில்லை.
சிலர் முதற் சொல்லை மூன்று என்று கொள்கின்றனர். தொல்காப்பியம் நன்னூல் போன்ற தமிழ் இலக்கண நூல்கள் கூறும் புணர்ச்சி விதிப்படி மூன்று+அரையர் = முவரையர் என்றே ஆகவேண்டும். அவர்கள் மூவரையர் என எங்கும் அழைக்கப்பட்டதில்லை முத்தரையர் என்றே குறிக்கப்பெறுகின்றனர். முத்து + அரையர் எனவும் வருவதற்கு இல்லை. இவர்கட்கும் முத்துக்கும் யாதொரு தொடர்பும் இல்லை. ஆகவே முதற்சொல்லை முது அல்லது மூத்த என்று கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. குடுமியாமலை போன்ற சில இடங்களில் இவர்கள் பெயரைக் கல்வெட்டுக்கள் மூத்த அரையர் எனப் பிரித்தே குறிக்கிறது. இதனை மூத்த + அரையர் எனப் படிக்க இயலாது. கல்வெட்டு மரபுப்படி இவ்விடங்களில் மூத்த அரையர் என்றே படிக்க வேண்டும்.
முத்தரையர் கர்நாடகத் தொடர்புடையவர்களே, பகாப்பிடுகு முத்தரையன், பெரும்பிடுகு முத்தரையன் என்று முத்தரையர் பெயர்களில் காணப்படும். பிடுகு என்ற சொல் இடி என்னும் பொருளுடைய கன்னடச் சொல்லே.
பிற்காலத்தில் முத்தரையர் என்பது அரசர் அளிக்கும் பட்டப் பெயர்களில் ஒன்றாக மாறிவிட்டது. முத்தரையர் அல்லாதவர்களும் அரசன் அளித்த சிறப்புப் பெயராகப் பூண்டனர். கல்வெட்டுக்கள் இதனை மிகத் தெளிவாகக் குறிக்கின்றன.

புலவர். செ. இராசு
தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகம் தஞ்சாவூர்
நான் 18 பட்டயங்களின் நகல்கள் எடுத்து வைத்துள்ளேன். கிட்டத்தட்ட எல்லாப் பட்டயமும் கானாடு-கோனாடு சண்டையில் இறந்துபட்டவர்களுக்காக வழங்கப்பட்டுள்ளன. பலபிழைகள் உள்ளன. தமிழ் எண் எழுத்தாகவும், சமஸ்கிருதம் கலந்தும் உள்ளன. பல ஊர்களின் பெயர்கள், ஆலயங்களின் பெயர்கள், வளநாடுகளின் பெயர்கள் காணப்படுகின்றன. இவை போன்ற பல பட்டயங்கள் இதுவரை முத்தரைய நாட்டு அம்பலகாரர்களிடம் உள்ளன. ஆலயங்களில் கல்வெட்டாகவும் உள்ளன என்பதைப் பட்டயங்கள் நன்குபுலப்படுகின்றன.
இரா. திருமலைநம்பி திருமலைராய சமுத்திரம் கைக்குறிச்சி 622 303 புதுக்கோட்டை மாவட்டம் 28-10-88 தினமணி தொல்லியல் பகுதி முத்தரையர் கட்டுரையில் சில கருத்துக்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. "விருத்தராஜ" என்ற வட சொல் அடிப்படையில் முது அரசர் முத்தரசர் என்ற பெயர் கங்ககுல (சில) மன்னரிடம் காணப்படுவதால் கங்க அரசர்களே முத்தரசர் என்ற முடிவு கூறப்படுகிறது. தெலுங்குச் சோழர்களின் மிகப்பழைய 6ம் நூற்றாண்டுத் தெலுங்குக் கல்வெட்டுகளில் முதுராஜூ என்ற பெயர்களோடு துகராஜூ, யுவராஜூ என்ற பெயர்களும் காணப்படுகின்றன. இதனால் முத்தரசு முதுராஜூ என்ற இரு சொற்களின் வழக்கு இச் சொல்லாக்கத்தின் விளக்கத்தில் ஒருபடியாகுமே அன்றி தமிழ்நாட்டு முத்தரையரின் தோற்றத்திற்கு உரிய முடிவாகாது. கங்கரெல்லாம் முத்தரையர் அல்லர். முத்தரையர் என்ற குடிப்பெயர் உடையார் ஒருவரேனும் தன்னைக் கங்கர் என்று கூறிக் கொள்ளவில்லை. மூத்த குடியினர் என்ற பொருள் கங்கர்க்கும், தெலுங்குச் சோழர்க்கும் பொருந்தும். எனினும் தமிழ்நாட்டு முத்தரையர்க்கு எவ்வாறு பொருந்தும் அவர்கள் எந்த முது குடியினர்? தமிழ்நாட்டு முத்தரையர் எவ்வாறு களவரகளவர என்ற பட்டப்பெயர் கொண்டனர்? அவர்களுக்கும் களப்பிரர்க்கும் உள்ள தொடர்பு மற்ற இருவர்க்கும் உண்டா இதுமேலும் ஆய்வுக்குரியது.
கே.ஜி. கிஷ்ணன், மைசூர்
முத்தரையரைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி தமிழக வரலாற்றில் ஒரு திருப்புமுனையை ஏற்படுத்துமளவுக்குச் சிறப்பாக அமைந்திருந்தது. வரலாற்றில் மறைக்கப்பட்ட பல உண்மைகளை நாகசாமி அவர்கள் வெளிக்கொணர்ந்து வரலாற்றிற்கு ஒரு புதிய ஒளியினை ஏற்படுத்தியுள்ளார். அதற்காகத் தினமணிக்கும், கட்டுரை ஆசிரியருக்கும் முத்தரை சமுதாயத்தின் சார்பில் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம்
மு. திருப்பதி, ஆத்திகுளம்.
தினமணி 28-10-88 இதழில் இரா. நாகசாமி அவர்களின் முத்தராயர் கட்டுரை படித்து இன்புற்றேன். முது + அரையர் = முத்தரையர் என்ற விளக்கம் தக்க ஆதாரங்களுடன் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. முதுகுடிகள் வம்பவேந்தருடன் (புதிய வேந்தர்களுடன்) போரிட்ட நிகழ்ச்சிகள் புறநானூற்றில் இடம்பெற்றுள்ளன. தொல்தேவரு என அழைக்கப்பட்ட முதுகுடி அரசர் பற்றிச் செங்கம் பகுதி (செங்கல் நடுகற்கள் தொடர் எண் 1971/62 தொல் பொருள் ஆய்வுத்துறை வெளியீடு ஆண்டு 1972). மேலும் கடப்பை மாவட்டம் திருப்பலூரைச் சேர்ந்த 7ஆம் நூற்றாண்டைய கல்வெட்டு ஒன்றில் எரிகல் முதிராஜூ புண்யகுமாரன் என்ற ரேணாடுச் சோழ அரசன் ஒருவன் குறிப்பிடப்படுகிறான். (Annual Report of Epigraphy 283/193738, Archaeological Survey of India). மேலும் அளப்பரிய ஆதிராஜர் என்று வேள்விக்குடிச் செப்பேடு குறிப்பிடுவதும் இத்தகைய முதுகுடி அரசர்களையே என்பது தெளிவு. இத்துடன் ஊர்ப் பஞ்சாயத்தில் வழக்கு தீர்க்கும் மூப்பன், மூப்பாடி போன்ற தலைவர்களின் பெயர்களும் எகிப்திய, துருக்கிய கிராம நிர்வாகியின் பெயராகக் குறிப்பிடப்படும் மூதோர் என்ற சொல்லும் ஆராயத்தக்கவை. அரசு என்ற கண்ணோட்டம் தோன்றுவதற்கு முற்பட்ட தன்னாட்சி நிறுவனங்களாக இவற்றைக் கருதலாம்.
எஸ். இராமச்சந்திரன்
தொல்பொருள் ஆய்வுத்துறை, தஞ்சாவூர்.

நாலடியாரில் முத்தரையரை பற்றி குறிப்புகள்:

கி.பி. 7ஆம் நூற்றாண்டில் சைவ சமய பக்தி இயக்கத்தின் எழுச்சியால் பாண்டிய நாட்டில் சமண சமயம் வீழ்ச்சியடைந்தது. ஆனால், கி.பி. 8ஆம் நூற்றாண்டில் மதுரையைச் சுற்றியுள்ள எண் பெருங்குன்றங்களிலும் மீண்டும் சமணம் உயிர்த்தெழுந்தது. அத்தகைய நிலையில்தான் நானூறு பாடல்கள் கொண்ட நாலடியார் தோன்றிற்று. எண் பெருங்குன்றத்துச் சமண இருடியர்தாம் இப்பாடல்களை இயற்றினர் எனக் கருதப்படுகிறது. இந்நூலுள் இரு பாடல்களில் (பா. 200, 296) பாண்டியரின் கீழ்ச் சிற்றரசர்களாகப் புதுக்கோட்டை, திருச்சிராப்பள்ளி, தஞ்சாவூர்ப் பகுதிகளை ஆண்ட பெருமுத்தரையர் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். பா. 296இல், செல்வர்களிடம் சென்று பிச்சை ஏற்காமல் தன்மானத்துடனும் சுயமுயற்சியுடனும் வாழ்வோர்க்கு முன்மாதிரியாகப் பெருமுத்தரையர் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். சிங்கம்புணரிப் பகுதியிலுள்ள மேலைச் சிவபுரி, மிதிலைப்பட்டியை உள்ளடக்கிய பூங்குன்ற நாட்டுத் தலைவனான பூங்குன்ற நாடன் பெயர் பா. 128, 212 ஆகியவற்றில் முன்னிலை விளித்தொடராகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.² நாலடியாரை இயற்றிய சமண முனிவர்கள் இவ்விருவரின் அரசியல் ஆதரவுடன் செயல்பட்டனர் என எண்ணுவதற்கு இடமுண்டு.

இந்த இடத்தில், நாலடியாரில் இடம்பெற்றுள்ள ஒரு குறிப்பு மிகுந்த முதன்மை பெறுகிறது. எந்தப் பெருமுத்தரையர் நாலடியாரின் போற்றுதலைப் பெற்றாரோ, அதே பெருமுத்தரையரால் மனமுவந்து அளிக்கப்பட்டு அவர்களின் ஈகைக் குணத்துக்கும் விருந்தோம்பல் பண்புக்கும் எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்ந்த புலால் சோறு ஒரு பாடலில் (பா. 200) பழிக்கப்படுகிறது.

பெருமுத்தரையர் பெரிதுவந்தீயும்
கருனைச் சோறார்வர் கயவர் - கருனையைப்
பேரும் அறியார் நனிவிரும்பு தாளாண்மை
நீரும் அமிர்தாய் விடும்

சொந்த முயற்சியால் கிட்டுகிற பருக்கை (புற்கை) நீரை அருந்துபவர்கள் அமிழ்தத்தை நுகர்கிற தேவர்களுக்குச் சமமானவர்கள் என்றும், பெருமுத்தரையர் மனமுவந்து அளித்தாலும்கூட அவர்களால் அளிக்கப்படுகிற கருனைச் சோற்றை உண்பவர்கள் கயவர்களே என்றும் இப்பாடல் கூறுகிறது.

referance: http://www.sishri.org/velaalar4.html

200. பெருமுத் தரையர் பெரிதுவந் தீயும்
கருனைச்சோ றார்வர் கயவர் - கருனையைப்
பேரும் அறியார் நனிவிரும்பு தாளாண்மை
நீரும் அமிழ்தாய் விடும்.

பொருளுரை: ஈகையிற் சிறந்த பெருமுத்தரைய ரெண்னுஞ்ச சிறப்புப் பெயருடையார் சிறிதும் வெறுப்பின்றி ஈகின்ற பொரியலோடு கூடிய சோற்றை உண்பர் கீழ்மக்கள், அப் பொறிக் கரியைப் பெயரினாலும் அறியாதவராய் மிகுதியும் விரும்பிச் செய்கின்ற முயற்சியார் கிடைத்த சோற்றோடு கூடிய நீரும் அமுதம் போல அவருக்குச் சுவையுடையதாகவே இருக்கும்.

விளக்கவுரை: இச் செய்யுள் செய்த ஆசிரியர் காலத்துப் பெருஞ்ச செல்வத்தினராய் ஈகையிற் சிறந்த ஒருவர் இருந்தனராக வேண்டும்; அவருடைய கொடைச் சிறப்புப்பற்றி அவருக்குப் பெரு முத்தரையரஎனச் சிறப்புப் பெயர் வழங்கியப்போதும் இப்பெயர் முப்பதாம் அதிகாரத்தில் ஆறாவது செய்யுளில் கூறுதல் காண்க: சொற்குப் பொருள் சேர நாடு, சோழ நாடு, பாண்டிய நாடு ஆகிய பெரிய மூன்று நிலங்களுக்கும் தலைவர் என்பது சோற்றோடு கூடிய நீரை மிகுதி பற்றி நீர் என்றனர். "நீருண்டார் நீரன்வாய்ப் புசுப" என்பதில் முதலில் உள்ள நீர் இப்பொருள் படல் காண்க.

English: The base ones feed on the rice combined with savoury dishes, given with a generons heard by the lords of the triple land (of Sera,Sola and Pandiya), Even water obtained by the persevering toil of those who do not know of savoury dishes even by name, will taste like nectar to them.

296. மல்லன்மா ஞாலத்து வாழ்பவ ருள்ளெல்லாம்
செல்வ ரெனினும் கொடாதவர் நல்கூர்ந்தார்
நல்கூர்ந்தக் கண்ணும் பெருமுத் தரையரே,
செல்வரைச் சென்றிரவா தார்.

பொருளுரை: வளப்ப மிக்க பெரிய பூமியில் செல்வமுடையார் ரில்லேலாம் சிறந்த செல்வராயினும் அறத்தின் பொருட்டுக் கொடுக்கும் தன்மை இல்லாதவரே வறியவர், வறுமை யடைந்திருப்பினும் குறிப்பறிந்து தீயாத செல்வரிடத்துப் போய் இரக்குந்த் தன்மையில்லாதவரே பெருமுத்தரையோரோடு ஒத்த செல்வர்.

விளக்கவுரை: பெருமுத்தரையரே என்னும் பிரிநிலை ஏகாரத்தைக் கொடாதவர், இரவாதவர் என்பவற்றோடு கூட்டுக. செல்வமுடைமையின் பயனெய் தாமைபற்றிக் கொடாதவரே வறிஞர் ரென்றும், மறுக்குன்ச் செல்வர் னென்று கூறினர் இரண்டனுருப்பை எழாவதக்குக.

நம் முத்தரைய இனத்தை பற்றி

PALLARKALIN KURAL:

REFERENCE:http://cheracholapandiyas.blogspot.com/2010/09/blog-post.html
முத்தரையர் யார்?
முத்தரையர் என்போர் பாண்டியரின் கிளைக்குடியாக இருக்கலாம்.முத்தரையர் என்பது முத்து+அரையர்,முத்து அரசர் அதாவது முத்து சல்லாபத்தில் ஈடுபடுபவர் என்று பொருள் கொள்ளலாம்.முத்து சல்லாபம் என்பது சங்க காலத்தில் பாண்டியநாட்டின் கடற்கரைப்பகுதியில் நடைபெற்றது.அதில் ஈடுபட்டவர் பாண்டியநாட்டு வணிகர்கள்.இவர்கள் மத்தியகிழக்கு மற்றும் உரோமாபுரி முதலிய மேல்நாடுகளுடன் வியாபாரம் செய்துவந்ததாக சங்க இலக்கியங்கள்,வெளிநாட்டு நாணயங்கள் மற்றும் மேல்நாட்டார் பயணக்குறிப்புகள் விளக்குகின்றன.எனவே,முத்து வணிகரிலிருந்து முத்தரையர் தோன்றினரா?என்ற கேள்வி எழுகிறது.பாண்டியருக்கும்,முத்தரையருக்கும் இடையேயுள்ள சில ஒற்றுமைகள் பாண்டியநாட்டு வணிகரிலிருந்து முத்தரையர் தோன்றியிருக்கலாம் என்ற கருத்தை வழுப்படுத்துவதாக உள்ளது.(1)முத்தரையர் ஆரம்பத்தில் சமண சமய சார்புடையவராக இருந்தனர்.பாண்டிய மன்னர்களும் சமய சமயச் சார்புடையவராக இருந்திருக்கின்றனர்.சோழ இளவரசியை மணந்த கூன்பாண்டியன் ஆரம்பத்தில் சமண சமயச் சார்புடையவராய் இருந்தான்.முத்தரையர் காலத்தில் தோன்றிய நாலடியார் என்ற நூல் சமண சமயச் சார்புடையது ஆகும்.(2)முத்தரையரின் சின்னம் மீன் ஆகும்.பாண்டியரின் சின்னமும் மீன் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.(3)முத்தரையர் மன்னர் மாறன் என்ற பட்டம் தரித்திருந்தனர்.வேல்மாறன்,வாள்மாறன்,சுவரன்மாறன்,மாறன் பரமேஸ்வரன்,செருமாறன்..............மாறன் என்பது பாண்டியர்களின் பட்டம் என்பது நமக்குத்தெரியும்.அதாவது,மாறவர்மன்,மாறன் குலசேகர பாண்டியன்,மாறன் சடையன்....(4)முத்தரையர் மல்லன் என்ற பெயர் தரித்திருந்தனர்.மல்லன் அநந்தன்,மல்லன் வதுமன்,சத்ரு மல்லன் என வழங்கினர்.மல்லன் என்பது சேர,சோழ,பாண்டியரின் குடிப்பெயராகும்.(5)முத்தரையர் தென்னவர் எனவும்,தமிழ்திரையன் எனவும் மற்றும் மீனவன் எனவும் வழ்ங்கியுள்ளனர்.இப்பட்டங்கள் பாண்டியருக்கு உரியதாகும்.முத்தரையர் தோற்றம் பற்றி அறிஞர்களிடையே மிகுந்த கருத்து வேறுபாடு உள்ளதாக புதுக்கோட்டை வரலாறு கண்ட திரு ஜெ.இராஜாமுகமது கூறுகிறார்.(அ)முத்தரையர் களப்பிரர் கிளைக்குடி என எஸ்.கே.அய்யங்கார் போன்ற அறிஞர்கள் கருதுகின்றனர்.ஆனால் களப்பிரரிலிருந்து முத்தரையர் எப்படி வந்தது என்று விளக்கவில்லை.(ஆ)முத்தரையர் என்போர் பல்லவர் என வெங்கடசாமி நாட்டாரும்,கள்ளர் என இராகவ அய்யங்காரும் கூறுகின்றனர்.முத்தரையர் என்பது முத்து+அரையர்,அரையர் என்பது நாடாள்வோர் என்பதையும் குறிக்கும். 'அரையனாய மருளகமாளவதற்கு'(தேவாரம்- 648.4)*முத்தரையர் மாறன்,மீனவன்,தென்னவன் போன்ற பாண்டியரின் குடிப்பெயரைப் பெற்றிருந்த செய்தியைப் புதுக்கோட்டை கல்வெட்டுக்கள் தெரிவிக்கின்றன.*செந்தலைக் கல்வெட்டில் முத்தரையரின் கொடிச்சின்னம் கயல்(மீன்)எனக் காணப்படுகிறது.இதனை ஆய்வு செய்யும்போது முத்தரையர் பாண்டியரின் கிளைக்குடியாக இருக்கவேண்டும் என்ற கருத்து மேலோங்கி நிற்கிறது.(திரு.இராஜா முகமது,புதுக்கோட்டை வரலாறு,பக்கம் 18)

நம் முத்தரைய இனத்தை பற்றி தேவர் பேரவை மற்றும் அதில் ஒரு பிரிவான கள்ளர் சொல்லும் செய்திகளை நம் முத்தரைய இனங்களிடம் நான் சமர்ப்பிக்கிறேன்

International Kallar பேரவை:
அக்கினி மரபினர் பெயர்கள் உதியன், குடகன், குடக்கோன், கேரளன், கொங்கன், சேரலன், சேரலாதன், மலையமான், முத்தரையன், வஞ்சிவேந்தன், வானவரம்பன், வானவன், வில்லவன், பூலியன், பனந்தாரகன், பொறையன், கொல்லிவெற்பன், குட்டுவன் என்பன

அதாவது அவர்கள் சொல்வது என்னவென்றால் அக்னி குலமான
சேர வம்சத்தை நாம் ஆண்டோம் என்கிறார்கள்
http://kallarperavai.hpage.உச
அடுத்தது
தேவர் பேரவை:

சங்க காலப் பதிவுகள் :

பாண்டியர்கள் சந்திர வம்சத்தைச் சார்ந்தவர்கள் எனவும்.வேப்பம் பூ மாலை அணிந்தவர்கள் எனவும் மீன்கொடியினை உடையவர்கள் எனவும் பாண்டியன் தென்னவன்,மீனவன்,மாறன்,கடலன் வழுதி,பரதவன் மற்றும் முத்தரையன் போன்ற பல பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டான் எனவும் சங்க கால நூற்குறிப்புகள், கல்வெட்டுக்கள், சாசனங்கள் மற்றும் மெய்க்கீர்த்திகளும் வரலாற்று மூலங்களாக உள்ளன.

இவர்கள் நாம் பாண்டிய நாட்டை ஆண்டதாக சொல்கிறார்கள்
http://www.thevar.info/2010/08/blog-post_812.
அடுத்தது
முத்தரையர் என்னும் பெயர் முதலில் பல்லவர்க்கு உரியதாய்ப் பின்ப அவர் கீழ் ஆண்ட சிற்றரசர்க்கு வந்ததெனச் சிலர் கருதியுள்ளனர். முதல் மகேந்திரவர்மன், முதற் பரமேச்சுரவர்மன் என்ற பல்லவ வேந்தர்கட்கு முறையே பகாப்பிடுகு. பெரும் பிடுகு (பிடுகு = இடி) என்ற பட்டங்கள்உள்ளன. முத்தரையர்க்கும் இப்பெயர் வழக்குண்டு என்பதனைப் பெரும்பிடுகு முத்தரையன் என்னும் பெயர் காட்டும். புதுக்கோட்டை நாட்டிலுள்ள திருமெய்யத்தில் 'விடேல்விடுகு' என்னும் பெயருள்ள முத்தரையன் ஏரிகள் வெட்டு வித்திருக்கின்றனன். நந்திக் கலம்பகத்தில் நந்திவர்ம பல்லவன் 'விடேல் விடுகு' என்று கூறப்படுகின்றனன் .இங்ஙனம் பல பெயர்கள் ஒத்திருப்பது முத்தரையரும் பல்லவ வகுப்பினரே யென்று காட்டும். காஞ்சியிலிருந்து ஆண்ட பேரரசர்களாய பல்லவர்கள் தம் இனத்தவரையே தஞ்சை முதலிய இடங்களில் அரசாளும்படி செய்திருந்தனரென்பது பொருத்தமாம். இது காறும் கூறியவற்றிலிருந்து கள்ளர்கள் பல்லவ வகப்பினர் அதாவது பல்லவரின் ஒரு கிளை என்பது பெறப்படும். பெயர்கள் ஒத்திருப்பது கொண்டு இவர்கள் பல்லவ வகுப்பினரெனல் பொருந்தாது எனின், பெயர்களே யன்றி வரலாறுகளும் ஒத்திருத்தல் இதில் பலவிடத்தும் காணப்படும். பல்லவரல்லர் என்பதற்கோ யாது காரணமும் இல்லையென்க.
ஒரு சில பேர் நம்மை பல்லவர் என்கின்றனர்
reference:
http://ennar.blogspot.com/2006/04/5.html
அதாவது அவர்கள் சொல்வது என்னவென்றால் கள்ளர் தான் முத்தரையராம் அப்படிஎன்றால் நாம் இல்லையா இதை எப்போது கேட்க்கும் நமது சங்கங்கள்
ஆனால் நாம் வம்சபடி நாம் சோழர்கள்

தான்

விஜயாலய சோழீச்சுரம்

... முத்தரையன் என்னும் சிற்றரசனால் எட்டுக்கப்பட்டத் என்றும் ,பின்பு மழையினால் இக்கோவில் அழிந்துபோக மல்லன் விதிமன் ...

விஜயாலய சோழீச்சுரம்
விஜயாலய சோழீச்சுரம் கோவில் தமிழக கட்டடக்கலை வரலாற்றில் ஏற்றமிக்கதொரு
இடத்தை பெறுகிறது. இதைப்போன்ற கலைப்பாணியில் அமைந்த கோவில் தமிழகத்தில் இது
ஒன்றே!கோவில் கட்டடவகை நகரா, திராவிட,வேசரா என மூன்று வகைப்படும்.
தமிழகத்திலுள்ள கோவில்கள் அனைத்தும் திர்ராவிட கலைப்பாணியில் அமைந்தவை என்று
சொல்லப்படும்.
வேசரா கலைப்பாணியில் விமானத்தின் சிகரம் வட்டமாக இருக்கும்.இக்கலைப்பாணியை
மஹாபலிபுரம் ரதங்களிலும் இவற்றின் அருகிலுள்ள வலயங்கட்டி கோவில் ரதங்களிலும்
ஓரளவு காணலாம்.ஆனால், இந்தக் கலைப்பாணி விஜயாலய சோழீச்சுரம் கோவிலில் முழுமை
அடைந்து இருப்பதை உணரலாம்.கோவிலைச் சுற்றிலும் உள்ள பரிகார தேவதைகளுக்கு ஆறு
சிறு கோவில்கள் உள்ளன. ஏழாவது கோவிலின் அடித்தளம் மட்டும் காணப்படுகிறது.
முதலில் எட்டு கோவில்கள் இருந்திருக்க வேண்டும்.கோவிலைச் சுற்றி சுற்று மதில்
ஒன்றும் இருந்ததற்கான அடையாளங்கள் உள்ளன.
மேற்கு நோக்கியுள்ள விஜயாலய சோழீச்சுரம் 1250 சதுர அடிப்பரப்பில் முழுவதும்
அமைந்த கட்டுமானமாகும்.கருவறை வட்டமாக அமைந்துள்ளது.இது இந்து சாத்திர
நூல்களில் கூறப்படும் பிரணவ அல்லது ஓங்கார அமைப்பை ஒத்ததாக உள்ளது.கருவறையை
சுற்றிலும் பிறைவடிவிலான சிறு சுற்று வழி உள்ளது.அதையடுத்து நான்கு
பக்கங்களிலும் லிங்கம் உள்ளது.கருவறையின் வெளிச்சுவற்றில் மாடங்கள் இல்லை.
கருவறைக்கு முன்னால் அர்த்தமண்டபம் ஒன்று உள்ளது.இம்மண்டபத்தை ஆறு தூண்கள்
தாங்கி நிற்கின்றன.இம்மண்டபத்து வாயில் காப்போர் சிற்பங்கள் பல்லவர் கால
கோவில்கலில் உள்ளது போல கலையழகு மிக்கவை.இக்கோவில் விமானம்
மிகச்சிறப்பானது.இது நான்கு அடுக்குகளை கொண்டது.உட்புறம் கூடாக
உள்ளது.விமானத்தின் மாடங்களில் வீணாதர தட்சிணா மூர்த்தி,உமா மகேஸ்வரர்
சிற்பங்கள் அமைந்து உள்ளன.அர்த்த மண்டபத்தில் ஓவியங்கள் தீட்டப்பட்டு
இருந்த்ததற்கான அடையாளங்கள் காணப்படுகின்றன.வடக்கு சுவற்றின் பைரவர் ஓவியம்
அழிந்தும் அழியாமலும் எஞ்சியுள்ளது.கி.பி 16 -17 ம் நூற்றாண்டின்
ஓவியக்கலைப்பாணிக்கு எடுத்துக்காட்டாக உள்ளன.கோவிலின் துவாரபாலகர்
சிற்பப்பீடத்தில் ஒரு கல்வெட்டு உள்ளது.அதில்,
"ஸ்வஸ்தி ஸ்ரீ சாத்தம் பூதியான
இளங்கோவதி அரையன் எடுப்பித்த கற்றளி
மழை இடித்தழிய மல்லன் விதுமன்
ஆயின தென்னவன் தமிழ்திரையன் புதுக்கு"
என உள்ளது.இக்கல்வெட்டைக் கொண்டு இக்கோவில் சாத்தாம்பூதி என்ற இளங்கோவதி
முத்தரையன் என்னும் சிற்றரசனால் எட்டுக்கப்பட்டத் என்றும் ,பின்பு மழையினால்
இக்கோவில் அழிந்துபோக மல்லன் விதிமன் என்னும் தென்னவன் தமிழதிரையன் என்னும்
முத்தரய சிற்றரசன் புதுப்பித்தான் என்பதும்,புதுப்பிக்கப்பட்ட போதும் இது
கற்றளி என்றே அழைகப்படதையும் தெரிந்துகொள்ளலாம்.கல்வெட்டிலிருந்து இக்கோவில்
கி.பி 886 க்கு முன்பே கட்டப்பட்டு இருக்கலாம்.அதாவது விஜயாலய சோழன்
காலத்திற்கு முன்பே கட்டப்பட்டதாகும்.
ஆனால் இக்கோவில், "விஜயாலய சோழீச்சுரம்" என்றே
அழைக்கப்படுகிறது.இக்கோவிலுக்கு எதிரே, சமணர் குடகு என்னும் திருமால்
கோவிலுக்கு வடகிழக்கில் உள்ள பாறையில் மாறவர்மன் சுந்தரபாண்டியன் காலத்துக்
கல்வெட்டு ஒன்று(கி.பி 1228) உள்ளது.இவ்வூர் நகரத்தார் "உடையார் விஜயாலய
சோழீச்சுரம் உடைய நாயனார்" கோவிலில் வைகாசித்திருவிழா கொண்டாடுவத்ற்கு
கொடையளித்த கிறிப்பு உள்ளது.நார்த்தாமலை மேலமலையில் உள்ள குகைகோவிலில் ஒன்று
வைணவக்கோவிலாகவும் மற்றது பழியிலி ஈச்சுரம் என்றும் உள்ளது.இவை தவிர அங்கு
சிவன் கோவில்கள் எதுவும் இல்லாத காரணத்தால் விஜயாலய சோழீச்சுரம் என்னும்
கோவில் இக்கோவிலயே குறிக்கிறது.

===========================================================================================
www.anjalagam.blogspot.com
கற்றது கையளவு...

DSC05653.JPG
97K View Download

DSC05652.JPG
94K View Download

DSC05657.JPG
57K View Download

புதிய கண்டுபிடிப்பு: சோழர் ... ... முத்தரையர் சுவரன் மாறனால் உருவாக்கப்பட்ட ...

புதிய கண்டுபிடிப்பு: சோழர் காலக் காளாபிடாரி (பத்ரகாளி) சிற்பம் கோ. தில்லை கோவிந்தராஜன் (ஆய்வாளர், தென்னிந்தியச் சமூக வரலாற்று ஆய்வு நிறுவனம்)

தஞ்சாவூர் மாவட்டம், அய்யம்பேட்டையை அடுத்துள்ள பசுபதிகோயில் அருகில் கி.பி. 850- 900ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த சோழர் காலக் காளாபிடாரி (பத்ரகாளி) சிற்பம் ஒன்றைக் கண்டறிந்துள்ளோம்.

ஓய்வுபெற்ற பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர் கலாநிதி, வடக்குமாங்குடி தலைமை ஆசிரியர் அ. சுப்பையா, வெண்ணுகுடி ஆசிரியர் பழனிச்சாமி மற்றும் பாலசுப்பிரமணியன், க. பத்மநாபன், ஓவிய ஆசிரியர் சங்கர் ஆகியோரைக் கொண்ட ஆய்வுக் குழுவினர் என் தலைமையில் பசுபதிகோயில் பசுபதீஸ்வரர் கோயிலுக்கு எதிரே உள்ள தோப்பில் ஆய்வு செய்து காளாபிடாரி சிற்பத்தைக் கண்டுபிடித்தோம்.

தஞ்சையை ஒட்டிய பகுதியில் காளாபிடாரி வழிபாடு சிறப்பாக இருந்தது என்பதை நிருபதொங்க பல்லவர் காலத்தைச் சேர்ந்த கண்டியூர் காளாபிடாரி, முத்தரையர் சுவரன் மாறனால் உருவாக்கப்பட்ட நியமத்துக் காளாபிடாரி கோயில்கள் பற்றிக் குறிப்பிடும் கண்டியூர் மற்றும் செந்தலைக் கல்வெட்டுகளால் அறியமுடிகின்றது.

இப்பசுபதிகோயில் காளாபிடாரியைப் பற்றிப் புள்ளமங்கை கோயிலில் உள்ள கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன. உத்தம சோழனின் 2ஆம் ஆட்சி ஆண்டுக் கல்வெட்டிலும், சுந்தர சோழனின் மூத்த மகனும், முதலாம் இராஜராஜனின் சகோதரனுமாகிய ஆதித்த கரிகாலனின் 5ஆம் ஆட்சி ஆண்டுக் கல்வெட்டிலும் நடுவிற்சேரி திருமணிமண்டகமுடைய காளாபிடாரி எனக் குறிப்பிடப்படுகின்றது. நடுவிற்சேரி என்ற ஊர் தற்போது நல்லிச்சேரி என வழங்கப்படுகிறது. தற்போது இச்சிற்பம் நல்லிச்சேரிக்கும் புள்ளமங்கைக்கும் இடையில் காணப்படுகிறது. இந்த இடத்தில் கோயில் ஒன்று இருந்து அழிந்திருக்கவேண்டும். இக்கோயிலே மேற்குறித்த கல்வெட்டுகளில் குறிப்பிடப்படும் ‘நடுவிற்சேரி திருமணிமண்டகமாக’ இருக்க வேண்டும். குடிப்பெயர்வு காரணமாகவோ, ஆட்சி மாற்றங்கள் காரணமாகவோ இக்கோயிலில் வழிபாடு முற்றிலும் நின்றுபோய் இக்கோயிலுக்குரிய நிலங்களின் மேலாண்மையும் கைமாறிப்போய் இக்கோயில் முற்றிலும் கைவிடப்பட்டு அழிந்திருக்கவேண்டும். எப்படியோ இந்த அழகிய சிற்பம் அழிவின் விளிம்புவரை சென்று அதிசயமாகத் தப்பிப் பிழைத்துள்ளது.

இச்சிற்பம் நான்கரை அடி உயரத்தில் பத்மபீடத்தில் சுகாசனத்தில் அமர்ந்த நிலையில் உள்ளது. வலது முன்கை உடைந்துள்ளது. இடது முன்கை தொடைமீது வரதஹஸ்தத்தில் உள்ளது. வலது பின்கையில் சூலமும், இடது பின்கையில் கபாலமும் உள்ளன. மார்பினில் குறுக்கே கபாலயக்ஞோபவீதம் (மண்டையோடுகளால் ஆன பூணூல்), ஜடாபாரம், அதில் சர்ப்பமெளலி, காதுகளில் பைதற் பிணக்குழை காட்டப்பட்டுள்ளன. “துளைஎயிற்று உரகக் கச்சுடை முலைச்சி” எனச் சிலப்பதிகாரம் கூறுவதுபோல மார்பினில் பாம்பினைக் கச்சையாக அணிந்துள்ள நிலையில் காளாபிடாரி உள்ளார். சோழர் காலத்தில் காளாபிடாரி வழிபாடு சிறப்பான நிலையில் இருந்தது என்பது இச்சிற்பத்தின் மூலம் தெரியவருகிறது.

சோழர்களின் குல தெய்வம் காளியே என்பதும், காளியை ஊர்த்துவ தாண்டவம் ஆடி வென்றதன் மூலம் நடராஜர் (ஆடவல்லான்) என்ற பட்டத்தைச் சிவபெருமான் பெற்றுவிட்டதாலேயே தில்லை சபாபதி (நடராஜர்) சோழர்களின் குல தெய்வமாக ஆகிவிட்டார் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கவை ஆகும்.

தஞ்சை வரலாற்றில் புதிய செய்தி

நாகப்பட்டினம் மாவட்டத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட செப்பேடுகளை சென்னையில் வியாழக்கிழமை பார்வையிடுகிறார் முதல்வர் கருணாநிதி. உடன் பள்ளி கல்வி துறை அமைச்ச
சென்னை, ஜூன் 18: நாகப்பட்டினம் மாவட்டத்தில் கண்டெடுக்கப்பட்ட செப்பேடுகள் வழியாக, தஞ்சை வரலாற்றில் புதிய செய்தி கிடைக்கப் பெற்று இருப்பதாக முதல்வர் கருணாநிதி பெருமிதம் தெரிவித்துள்ளார்.

இதுகுறித்து, அவர் வெள்ளிக்கிழமை வெளியிட்ட அறிக்கை:

கோவை உலகத் தமிழ்ச் செம்மாநாட்டில் கண்காட்சி அரங்கம் ஒன்று அமைக்கப்படுகிறது. கண்காட்சிக்கான பொருள்களைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும் போது, சில நாள்களுக்கு முன்பு நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் மயிலாடுதுறை வட்டத்தில்-மயிலாடுதுறையில் இருந்து ஆனதாண்டவபுரம் சாலையில் 2 கிலோ மீட்டர் தொலைவில் திருஇந்தளூர் எனும் ஊர் அமைந்துள்ளது. அந்த ஊரின் உட்கிராமமாக கழுக்காணி முட்டம் என்ற பகுதி உள்ளது. அங்கு சோழர் காலத்தில் கட்டப்பட்ட கைலாசநாதர் கோயில் உள்ளது.

இந்தக் கோயிலின் முன், மண்டபம் கட்டும் பணிக்காக குழி தோண்டப்பட்டது. அப்போது, பத்து அடி ஆழத்தில் 12 செப்புத் திருமேனிகள், பூஜைப் பொருள்கள், வாத்தியக் கருவிகள், சோழர் காலத்தைச் சேர்ந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த செப்பேடுகள் போன்றவைகள் கிடைத்துள்ளன.

செப்பேட்டில் சின்னங்கள் பள்ளமாகப் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. முத்திரை 11 செ.மீ., விட்டமும், 2 செ.மீ., கனமும் கொண்டதாகும். இந்தச் செப்பேடுகள் கோக்கப்பட்ட வளையத்தில் முத்திரையிடப்பட்டு பிரிக்கப்படாத நிலையில் உள்ளது.

செப்பேட்டு முத்திரையின் விளிம்புப் பகுதியில் கிரந்த எழுத்துகளால் எழுதப்பட்டுள்ளன. இந்தத் தர்மம் ராஜேந்திர தேவன் என்கிற பரகேசரி வர்மனால் உலகத்தின் உச்சியின் மீது வைக்கப்படுகிறது என்ற பொருள்படும் படி எழுதப்பட்டுள்ளது.

இந்தச் செப்பேடு கோவிராஜகேசரிவர்மன் ஆன விஜயராஜேந்திர தேவர் தனது 35-வது ஆட்சி ஆண்டில் அளித்த அறக்கொடையைக் குறித்து வெளியிடப்பட்டது. இவர் கங்கைகொண்ட சோழன் எனவும் கடாரங்கொண்டான் எனவும் வரலாற்றில் மிகப்புகழ் பெற்ற அரசனாகக் குறிக்கப் பெறும் முதலாம் ராஜேந்திரச் சோழனின் மூத்த மகன். ராஜேந்திர சோழனின் பேரனே முதலாம் ராஜாதிராஜனாவார்.

ஒற்றுமையாக இருக்க வேண்டும்: முதலாம் ராஜாதிராஜனின் தந்தையான முதல் ராஜேந்திரச் சோழன் தன்னுடைய இறுதிக் காலத்தில் தன்னுடைய மக்கள் நால்வரையும் அருகிலே அழைத்து நால்வரும் ஒற்றுமையோடு எப்போதும் இருக்க வேண்டுமென்றும்- நாட்டு மக்களுக்கு எப்போதும் நன்மை செய்வதையே அவர்கள் குறிக்கோளாகக் கொள்ள வேண்டுமென்றும் கூறி அவர்களிடம் அதற்கான உறுதியைப் பெற்றுக் கொண்டான் எனவும்,அவர்களும் அவ்வாறே தங்கள் தந்தைக்கு உறுதி அளித்ததாகவும் இந்தச் செப்பேடுகளில் காணப்படுகிறது.

பிற்காலச் சோழர்களில் முதல் அரசனாக விஜயாலயச் சோழன் தஞ்சையை பல்லவ மன்னனான கம்ப வர்மன் என்பவனிடம் இருந்து கைப்பற்றி-பல்லவர் ஆட்சியை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்ததாகவும் செப்பேடுகளில் காணப்படுகிறது. இதுகாறும் தஞ்சையை சோழர்கள் முத்தரையர்களிடம் இருந்து கைப்பற்றியதாகவே அறியப்பட்டு வந்தது. இந்தச் செய்தி புதிய செய்தியாகும்.
எண்பத்தைந்து செப்பேடுகளைக் கொண்ட இந்தச் செப்பேட்டில் முதல் எட்டு செப்பேடுகள் சமஸ்கிருத மொழியில் எழுதப்பட்ட பகுதியாகும். எட்டாம் செப்பேட்டின் இறுதியில் இருந்து கோனேரின்மை கொண்டான் என்று தொடங்கும் தமிழ்ப் பகுதி 85-ம் செப்பேடு வரை நீள்கிறது. ராஜாதிராஜனால் வெளியிடப்பட்டுக் கிடைத்திருக்கும் முதல் செப்பேடு என்ற பெருமைக்குரியது இந்தச் செப்பேடு ஆகும். இந்தியாவிலேயே கிடைத்துள்ள செப்பேடுகளில் பெரிய செப்பேட்டுத் தொகுதியாகக் கருதப்பட்ட முதலாம் ராஜேந்திரனின் 57 கரந்தைச் செப்பேட்டுத் தொகுதிகளை விட அளவிலும், எண்ணிக்கையிலும் பெரிதாக விளங்குவது இந்தச் செப்பேடு ஆகும் என்று முதல்வர் கருணாநிதி தனது அறிக்கையில் தெரிவித்துள்ளார்.

சரி விசயத்திற்கு வருவோம்..! பிற்கால சோழன் விஜயாலயச் சோழன் தஞ்சையை பல்லவர்களிடமிருந்து மீட்டதாகவும், முத்தரையர்களிடமிருந்து இல்லை என்றும் இங்கே முதல்வர் கருணாநிதி குறிப்பிட்டுள்ளார், ஆக அவர் சொல்ல வருவது என்ன? முத்தரையர்கள் ஆள வில்லை என்கிறாரா? இல்லை முத்தரையர்கள்தான் சோழர்கள் என்கிறாரா? அவரே விளக்கம் அளித்தால் நன்றாக இருக்கும்

கல்வெட்டாய்வு - 3

மா. இலாவண்யா
இத்தொடரின் இதர அத்தியாயங்கள்
கல்வெட்டுச் செய்திகள்.

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் கொடுக்கப்பட்ட இராஜராஜன் மெய்கீர்த்திக் கல்வெட்டுப் புகைப்படத்தில் இருக்கும் வரிகள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. நீங்கள் படித்ததை சரி பார்த்துக்கொள்ளவும்.

1) ஸ்வஸ்திஸ்ர்: ஏதத் விஷ்வ ந்ரூப ஷ்ரேணி மௌலி மாலோப லாலிதம் ஸாஸநம் ராஜராஜ ஸ்ர்ராஜகேஸரி வர்மணஹ: திருமகள் போலப் பெருநிலச் செல்வியுந் தனக்கேயுரிமை பூ
2) ண்டமை மநக்கொளக் காந்தளூர்ச் சாலைக் கலமறுத்தருளி வேங்கை நாடுங் கங்கபாடியுந் தடிகைபாடியும் நுளம்பபாடியுங் குடமலை நாடுங் கொல்ல
3) முங் கலிங்கமும் எண்டிசை புகழ்தர ஈழ மண்டலமும் இரட்டபாடி ஏழரை இலக்கமுந் திண்டிறல் வென்றித் தண்டாற் கொண்டதன்னெழில் வளரூ
4) ழியுளெல்லா யாண்டுந் தொழுதக விளங்கும் யாண்டேய் செழியரைத் தேசுகொள் கோராஜகேசரி பம்மரான ஸ்ர் ராஜராஜ தேவர்க்கு யாண்டு இ
5) ருபத்தாறாவது நாள் இருபதினால் உடையார் ஸ்ர்ராஜராஜ தேவர் தஞ்சாவூர்க் கோயிலிநுள்ளால் இருமடி சோழநின் கீழைத் திரும
6) ஞ்சந சாலை தாநஞ்செயதருளாவிருந்து பாண்டிய குலாஸநி வளநாட்டுத் தஞ்சாவூர்க் கூற்றத்துத் தஞ்சாவூர் நாம் எடுப்பிச்ச திருக்கற்றளி
7) ஸ்ர் ராஜராஜீஸ்வரமுடையார்க்கு நாங்குடுத்தநவும் அக்கன் குடுத்தநவும் நம் பெண்டுகள் குடுத்தநவும் மற்றும் குடுத்தார் குடுத்தநவும்
8) (கல்வெட்டுப் படத்தில் இல்லாதது) கல்லிலே வெட்டி அருளுக.

மேலே உள்ள கல்வெட்டில் வர்மணஹ வரை கிரந்தச் சொற்கள்.

சரி இந்த மாதம் கல்வெட்டு தரும் செய்திகளை தெரிந்து கொள்வது எப்படி என்றும் அவை தரும் சில அரிய செய்திகளையும் பார்க்கலாம்.

கல்வெட்டுச் செய்திகளைத் தெரிந்துகொள்வது அத்தனை கடினமானதா என்ன? கல்வெட்டினைப் படித்துவிட்டால் செய்தி தெரிந்துவிடப் போகிறது என்று தானே நினைக்கிறீர்கள். ஒருசில கல்வெட்டுகளைப் பொறுத்தவரையில் நீங்கள் நினைப்பது சரி தான். கல்வெட்டினை முழுமையாய் படித்துவிட்டால் செய்திதெரிந்துவிடும். உதாரணத்திற்குக் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள கல்வெட்டினைப் படித்துப்பாருங்கள்.

திருச்சிராப்பள்ளிக்கு அருகில் இருக்கும் திருநெடுங்களம் என்ற ஊரில் உள்ள பழமையான சோழர் கோயிலில் உள்ள 2 வரிக் கல்வெட்டு (காலம் கி.பி 1082)

1) ஸ்வஸ்திஸ்ர் குலோத்துங்க சோழ தேவற்கு யாண்டு 12ஆவது இத்திருமண்டபஞ் செய்வித்தான் பாண்டி கு
2) லாசநி வ[ள நாட்டு] கிளியூர் நாட்டுக் கள்ளிக்குடி அரைய மகந் ஆதித்தந் உலகநான விசையாலய முத்தரை[யன்].

மேலே தொடர்வதற்கு முன் ஒரு சிறு குறிப்பு. கல்வெட்டில் கற்கள் பொறிந்திருப்பதாலோ அல்லது எழுத்துக்கள் தேய்ந்து மறைந்திருப்பதாலோ படிக்க முடியாது, ஆனால் அந்த இடங்களில் என்ன எழுத்துக்கள் இருந்திருக்கும் என்று ஊகித்தறிய முடிந்தால் அந்த எழுத்துக்கள் [ ] குறியீட்டினுள் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும். மேலேயுள்ள கல்வெட்டில் [ ] குறியீட்டினுள் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் சொற்கள் அப்படி ஊகித்தறிந்தவை. அதுபோல் ஊகித்தறிய முடியாமல் போனால் அங்கே எவ்வளவு எழுத்துகள் இருக்கிறதோ அவ்வளவு கோடுகள் (_ _ ) கொடுக்கப்பட்டிருக்கும். எவ்வளவு எழுத்துக்கள் அங்கே இருந்தன என்றும் தெளிவில்லாத பொழுது (........) புள்ளிகளால் அதைச் சுட்டியிருப்போம்.

கல்வெட்டு உள்ள இடம்: சோமாஸ்கந்தர் திருமுன் வாயில் உத்திரம்.

கல்வெட்டுச் செய்தி: சோமாஸ்கந்தர் திருமுன்னுக்கு முன்னாலுள்ள மண்டபத்தை முதலாம் குலோத்துங்கனின் பன்னிரண்டாம் ஆட்சியாண்டில் ஆதித்தன் உலகனான விசயாலய முத்தரையன் என்பார் எடுப்பித்திருக்கிறார். இவரது தந்தையார் பெயர் அரையன். ஊர் கிளியூர் நாட்டுக் கள்ளிக்குடி. இக்கல்வெட்டு புரிந்துகொள்வதற்கு சற்று எளிதானதாகவே உள்ளதல்லவா.

இன்னொரு எளிய கல்வெட்டினையும் இங்கே உங்களுக்காகத் தருகிறேன்.

கல்வெட்டுகளில் சிறுபழுவூர் என்று அழைக்கப்படும் கீழப்பழுவூரில் உள்ள ஆலந்துறையார் கோயிலில் மகா மண்டப வடக்குச்சுவரில் உள்ள கல்வெட்டு (காலம் உத்தம சோழர், கி.பி. 981).

1) ஸ்வஸ்திஸ்ர் கோப்பரகேசரிபன்மற்கு யாண்டு 12 ஆ
2) வது குன்றக் கூற்றத்து ப்ரஹ்மதேயம் சிறுபழூவூர் மஹா
3) தேவர்க்கு திருவாலந்துறை உடையார்க்கு மதுராந்தகன் கண்டரா
4) தித்தந் வை(ய்)த்த விளக்கு 1 ஒந்றும் நொந்தா விளக்கு எரிய வை(ய்)த்த
5) சாவா மூவாப் பேராடு தொண்ணூற்றிநால் நிசதி உழக்கு நெய் இது பந்மா
6) கேச்வர ரக்ஷை"

செய்தி: மதுராந்தகன் கண்டராதித்தர் இக்கோயில் இறைவர்க்கு விளக்கு ஒன்றும், நாள்தோறும் உழக்கு நெய் கொண்டு நந்தா விளக்கொன்று எரிக்கத் தொண்ணூறு ஆடுகளும் (சாவா மூவாப் பேராடு - ஆடு) கொடையாகத் தந்தார்.

இதுபோல் நொந்தாவிளக்கும் விளக்கெரிக்க ஆடுகளையோ, பொன்னையோ கோயில்களுக்குக் கொடையாகத் தருவது அக்கால வழக்கம். இப்படி விளக்கு வைத்த செய்தியைக் கூறும் கல்வெட்டுகள் பல உள்ளன.

ஆனால் எல்லா கல்வெட்டுகளும் இது போல் எளிமையானது என்று கருதிவிட முடியாது. பல கல்வெட்டுகளில் உள்ள சொற்றொடர்கள் இன்றளவும் புரியாதவையாய் ஆய்விற்குரியதாய் இருக்கின்றன.

உதாரணத்திற்குக் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ள சிறிய கல்வெட்டினைப் பாருங்கள்.

புதுக்கோட்டையில் மலையடிப்பட்டியில் ஊரின் தென்கிழக்கே பரவியுள்ள மலைக் குன்றுகளில், உயரமான குன்றொன்றின் உச்சியில், பாறையில் வெட்டப்பட்டிருக்கிறது இக்கல்வெட்டு.

1) கறையூர் ஆலங்காரி
2) க்கு பிச்சும் பிராந்
3) தும் அமனி.

எட்டாம் நூற்றாண்டு எழுத்தமைதி கொண்டு விளங்கும் இக்கல்வெட்டு டாக்டர் மா. இராசமாணிக்கனார் வரலாற்றாய்வு மையக் கல்வெட்டாய்வாளர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. 'கறையூரைச் சேர்ந்த ஆலங்காரி என்பார்க்குப் பித்தும் அச்சமுமே வழியாக உள்ளன' என்று பொருள்படுமாறு இருந்தாலும், அதை மைய ஆய்வாளர்களால் சரியான பொருளாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. ஆலம், காரி, பிச்சு, பிராந்து, அமனி என்ற சொற்களுக்குத் தமிழ்ப்பேரகராதியில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள பொருள் விளக்கங்களைப் பட்டியலிட்டும், பல தமிழ் மற்றும் கல்வெட்டு அறிஞர்களிடம் கருத்துகளைக் கேட்டும் இக்கல்வெட்டின் சரியான பொருளைப் புரிந்து கொள்ள முயன்றனர். பல அறிஞர்களும் இக்கல்வெட்டிற்குப் பலவாறாகப் பொருளுரைத்துள்ளனர். ஆனால் இது தான் இக்கல்வெட்டின் பொருள் என்று உறுதியிட்டுக் கூறமுடியவில்லை.

தமிழ்பேரகராதி விளக்கங்கள் கீழே கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

ஆலம் - அம்புக்கூடு, ஒரு மரம், கலப்பை, நஞ்சு நீர், பாம்பின் நஞ்சு, புன்கு, ஈயம், மலர்ந்த பூ, மழு, மழை, மஞ்சளும் சுண்ணாம்பும் கலந்த நீர், மாவிலங்கு, கருப்பு நிறம்.

காரி - ஆவிரை, வாசுதேவன், இந்திரன், அய்யன், கரிய எருது, கடையேழு வள்ளல்களில் ஒருவன், கண்டங்கத்திரி, கரிக்குருவி, கருமை, மிளகு, கள், கிளி, காக்கை, சனி, தூணி (அளவை), தொழில் செய்யும் இடம், நஞ்சு, காரீயம், வயிரவன், ஒரு நதி, வெண்காரம், கருநிறமுடையது, அய்யனார், காரி நாயனார், காரிவள்ளல் குதிரை, ஒரு பெண்பால் பெயர் விகுதி, ஈயச்சிலை, ஒரு சிவத்தலம், பதினாறு துரோணம் கொண்ட அளவு, நீண்ட கருமேகம்.

பிச்சு - பித்து, பித்த நீர், பைத்தியம்

பிராந்து - பருந்து, பிராந்தி - உறுதியின்மை என்ற பொருள், கழிதல், சுழலல், திரிதல், நிலையின்மை, மயக்கம், கவலை, தப்பிதம், பயங்கொள்ளி.

அமனி - தெரு, வீதி, மன்றம், மார்க்கம்.

இப்பொழுது நீங்கள் கல்வெட்டினையும், அதில் வரும் சொற்களுக்கு அகராதி தரும் விளக்கங்களையும் தெரிந்துகொண்டீர்களல்லவா. உங்களுக்கு அக்கல்வெட்டு கூறும் செய்தி என்னவாக இருக்கும் என்று ஏதேனும் விளக்கம் தோன்றினால், உங்கள் கருத்துகளை எழுதி (தட்டச்சு செய்து) அனுப்புங்கள்.

கல்வெட்டின் செய்தியைப் புரிந்து கொண்டாலும், அதிலுள்ள ஊர்களின் பெயர், கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் பெயர்கள் அவற்றின் காலம் இப்படிப் பலவற்றையும் தெரிந்து கொண்டு, ஆராய்ந்து, பல கல்வெட்டுகளை தொடர்புப் படுத்தி, நாம் வரலாற்றினைத் தெரிந்து கொள்ள முடியும்.

உதாரணத்திற்கு மேலே கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் இராஜராஜன் கல்வெட்டு எளிமையானதே. அக்காலத்தில் விளங்கிய சொற்றொடர்களைத் தெரிந்து கொண்டுவிட்டால் படிப்பதற்கு மிகவும் சுலபமானதே. உதாரணமாக அக்கன் என்ற சொல் அக்கா (தமக்கை) என்பதைக் குறிக்கும், பெண்டுகள் (அவரின் மனைவியர்), திருமஞ்சனச் சாலை என்பது நீராடும் இடம். இராஜராஜர் நீராடுமிடத்தில் இருந்தபொழுது கூறியதைக் கல்லிலே வெட்டியிருக்கிறார்கள். அவர் கூறியதாவது, ஸ்ர் ராஜராஜீஸ்வரமுடையார்க்கு அதாவது தஞ்சை கோயிலில் இருக்கும் ஈஸ்வரனுக்கு, அவர் குடுத்ததையும், அவரின் அக்கா (குந்தவை) குடுத்ததையும், அவரின் மனைவியர் குடுத்ததையும் மற்றும் எவர் எவர் என்னென்ன குடுத்தார் என்பதையும் கல்வெட்டில் பொறிக்க வேண்டும். இதில் வரும் சொற்களுக்கான விளக்கம் மட்டுமே இது. ஆனால் இக்கல்வெட்டினைக் கொண்டு நாம் இராஜராஜரின் உயர்ந்த உள்ளத்தைத் தெரிந்து கொள்ள முடியும். அக்கன் குடுத்தனவும் நம் பெண்டுகள் குடுத்தனவும் என்று கூறும் பொழுது அக்காள் தான் முதலில் வருகிறார். அவர் தம் மனைவியரை விடவும் தன் தமக்கையாருக்கு ஒரு உயர்ந்த இடம் அளித்திருப்பது, அவரிடம் அவர் கொண்டுள்ள பாசம் இவை தெளிவாகத் தெரிகிறதல்லவா. மேலும் அவர்கள் குடுத்ததை மட்டுமல்ல, யார் என்ன குடுத்தாலும் அவை எல்லாவற்றையும் கல்லிலே வெட்ட வேண்டுமென்று கூறியிருப்பதன் மூலம் அரசனுக்கு வேண்டிய ஒரு முக்கிய குணம் அதாவது எல்லோரையும் ஒன்று போலவே நடத்துவது அவரிடமிருப்பது தெரிகிறதல்லவா. அரசர் குலத்தவர் குடுத்தால் மட்டும் கல்வெட்டில் பொறித்துவிட்டு சாதாரண மக்கள் குடுப்பதை உதாசீனம் செய்வது என்றெல்லாம் இல்லாமல், கொடுக்கும் பொருள் எவ்வளவு என்றெல்லாம் பாராமல், அவர்கள் என்ன குடுத்தார்களோ அவற்றையெல்லாம் கல்லிலே வெட்ட வேண்டும் என்று கூறியிருப்பது அவரின் பெருந்தன்மையைக் காட்டுகிறது. அவர் கூறியிருப்பதைப் போலவே தஞ்சாவூர்க் கோயிலில் யார் என்ன குடுத்தார்கள், அவர்கள் குடுத்த பொன், மணி, முத்து எவ்வளவு என்று எல்லாமே மிகவும் விரிவாகக் கல்வெட்டிலே கொடுத்திருக்கிறார்கள்.

பொன்னியின் செல்வன் படித்தவர்களுக்குப் பழுவூரை ஆண்ட பழுவேட்டரையர்களைத் தெரிந்திருக்கும். ஆனால், பழுவேட்டரையர்கள் எப்பொழுது முதன் முதலில் ஆட்சிக்கு வந்தார்கள், அவர்களின் வம்சம் எத்தகையது, எவருக்குப் பிறகு எவர் ஆட்சி செய்தனர், அவர்களின் ஆட்சிமுறை எப்படியிருந்தது போன்ற பல செய்திகள் தெரியாமலேயே இருந்தன, டாக்டர் இரா. கலைக்கோவன், "பழுவூர்ப் புதையல்கள்" என்ற நூலை எழுதாத வரையில். அதனைத் தொடர்ந்து, டாக்டர் மா. இராசமாணிக்கனார் வரலாற்றாய்வு மைய ஆய்வாளர்கள் ஆய்வு செய்து பல தகவல்களைச் சேகரித்து, முக்கியமாகப் பல கல்வெட்டுகளையும் படித்து, காலத்தைக் கணித்து, பழுவேட்டரையர்களின் வரலாற்றினை முழுமையாக "பழுவூர் அரசர்கள்-கோயில்கள்-சமுதாயம்" என்ற நூலில் விளக்கியுள்ளார்கள்.

கல்வெட்டுகளின் மூலமாக அரசர்களையும் அவர்களின் ஆட்சிகாலம் பற்றியும் மட்டுமல்ல, அக்கால சமுதாயம் எப்படி இருந்தது என்பதிலிருந்து, என்னென்ன இசைக்கருவிகள் உபயோகத்திலிருந்தன, எத்தனை வகையான கூத்துகள் (நாட்டியம்) இருந்தன, பொருளாதாரம் எப்படி இருந்தது, நிலத்தினை எப்படி அளந்தார்கள், எப்படி வரி விதித்தார்கள், வரியை எவ்வாறு வசூலித்தார்கள், அக்காலத்தில் இருந்த பெயர்கள் இப்படிப் பலவற்றைப் பற்றியும் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

முதல் வரலாறு இதழில் வெளியான "இராஜராஜீஸ்வரத்துப் படகர்கள்" என்ற கட்டுரையைப் படித்திருப்பீர்கள் என நினைக்கிறேன். அதிலே இருந்த செய்திகளனைத்தும், தளிச்சேரிக் கல்வெட்டு என்று வழங்கப்படும் அக்கோயிலில் உல்ள கல்வெட்டுகளின் மூலமாகத் தெரிந்து கொண்டவையே.

சரி கீழே கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் கல்வெட்டினைப் படித்து அது தரும் செய்தியினைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறதா பாருங்கள்.

1) ஸ்வஸ்திஸ்ர் ஸகலபுவந சக்கரவர்த்திகள் ஸ்ர்கு
2) லோத்துங்க சோழ தேவற்கு யாண்டு நாற்ப
3) த்திரண்டாவது ஸ்ர்சிவபாதசேகரமங்கலத்து
4) எழுந்தருளிநின்ற ஸ்ர்ராஜராஜதேவரான ஸ்ர்
5) சிவபாதசேகரதேவர் திருமாளிகை முன்பில்
6) பெரிய திருமண்டப முன்[பி]லெடுப்பு ஜீர்
7) ந்நித்தமையில் இம்மண்டபம் எடுப்பி
8) த்தார் பிடவூர் வேளா
9) ன் அரிகேசவனாந கச்சிராஜற்காக இவ்வூர்
10) நாயகம் செய்து நின்ற ஜயசிங்ககுலகா
11) ல வளநாட்டு குலமங்கல நாட்டு சா
12) த்தமங்கலத்து சாத்தமங்கலமுடை
13) யான் நம்பிடாரன் நாடறிபுகழன் இ
14) வருடன் விரதங்கொண்டு செய்தார் இ
15) வ்வூர் பிடாரகளில் ராஜேந்த்ரசோழனு
16) தைய நாயகநான ஈசானசிவரும் தேவ
17) நபயமாந அறங்காட்டி பிச்சரும்

செய்தி என்னவென்று புரியவில்லையா? சரி உங்களுக்காக ஒரு குறிப்பு தருகிறேன். இக்கல்வெட்டினைப் பற்றிய செய்தி, வரலாறு இதழ் ஒன்றினுள்ளே தான் உள்ளது. அது எங்கே என்று தேடிப்பிடித்து செய்தியினைத் தெரிந்துகொள்ளுங்கள். முடியவில்லை என்றால் அடுத்த இதழ் வரும் வரை காத்திருங்கள்.

அடுத்த இதழில் கல்வெட்டுகள் தரும் சில அரிய செய்திகளைத் தெரிந்து கொள்ளலாம்.

தஞ்சாவூர் பெரிய கோயிலில்

இதுவும் ஒரு பழைய மடல்தான். 2001-ஆண்டு மார்ச் மாதம் எழுதப்
பட்டது.

தஞ்சாவூர் பெரிய கோயிலில் வாராஹி அம்மனுக்கு ஒரு சன்னிதி
இஇருக்கிறது.
அஇதைப்பற்றிய சில மர்மமான, விசித்திரமான் செய்திகளை மறைந்த
மேதை டாக்டர் ஏ.வி.ஜெயச்சந்திரன் கூறினார்.

பெரிய கோயில் என்று இஇப்போது சாதாரணமாக அழைக்கப்படும்
பெருவுடையார் அல்லது பிரஹதீஸ்வரர் கோயில், ராஜராஜ சோழரால்
கட்டப்பட்டது. 1012ஆம் ஆண்டில் இஇது திருக்குடமுழுக்குப் பெற்றது.
ஆனால் அங்கு இஇருக்கும் வாராஹி தேவியின் திருஉரு அந்தக் கோயிலுக்கும்
முந்தி உள்ள காலகட்டத்தைச் சேர்ந்தது. அந்த தேவியின் மூர்த்தம்
எப்படியும் 7-ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் உள்ளதாக இஇருக்கலாம். அந்தக்
காலகட்டங்களில் வாராஹி, நிசும்பசூதினி, மகிஷாசுரமர்த்தி, வைஷ்ணவி,
சப்தமாத்ருகா, போன்ற தெய்வங்களின் வழிபாடு செல்வாக்குடன் விளங்கியது.
பல அரசபரம்பரையினருக்குக் குலதெய்வமாக விளங்கினர்.ஆகவே,
பெருவுடையார் கோயிலுக்கும் முற்பட்டே அந்த வாராஹி தேவியின் உரு
இஇருந்திருக்கிறது.

சப்த மாத்ருகா வழிபாடு சாளுக்கியர்கள், முத்தரையர், பாண்டியர்
ஆகியோர்களிடையே செல்வாக்குப் பெற்ற வழிபாடு.
சோழர்களில் மிகவும் பழங்காலத்துச் சோழர்களாக விளங்கியவர்கள்
சங்ககாலச்சோழர்கள். அவர்களுக்குப் பின்னர் கிபி300-இலிருந்து
கிபி 800 வரைக்கும் இருந்த சோழர்கள் சிற்றரசர்களாகப் பழையாறை,
உறையூர் போன்ற இடங்களில் இருந்தார்கள். திருஞானசம்பந்தரை
மதுரைக்கு அழைத்த பாண்டிமாதேவி மங்கையற்கரசியின் தந்தை இதுபோன்ற
சோழர்களில் ஒருவர். உறையூரில் ஒரு சிவன் கோயிலைச் சமணர்கள்
அவர்களின் கோயிலால் மறைத்துவைத்திருந்தனர். அப்பருடைய கனவில்
சிவன் தோன்றி விபரத்தைச் சொன்னார். அதனால் அப்பர் பெருமான்
உண்ணவிரதம் இருந்தார். அங்கிருந்த சோழனின் கனவிலும் சிவன்
சொன்னதன்பேரில் அந்தச் சோழமன்னன் சமணர்களை யானையைவிட்டு
இடறச்செய்து, அந்தக் கோயிலையும் மீட்டு, மீண்டும் சிவன் கோயிலை
வெலிப்படுத்தினான்.
ஆனால் இவர்களெல்லாம் ரொம்பவும் சிற்றரசர்களாக வலுவில்லாமல்
விளங்கியவர்கள். பல்லவர்களுக்கும் பாண்டியர்களுக்கும் கீழ் அரசாண்டவர்கள்.
சோழநாட்டின் பெரும்பகுதி முத்தரையர்கள் வசமிருந்தது. இன்னும் சில
பகுதிகள் கொடும்பாளூர் வேளிர்கள் போன்றோர் வசமிருந்தன.
அந்தக் குறிப்பிட்ட கால கட்டத்தில் பாண்டியர்களின் ஆட்சி
சோழநாடு, முத்தரையர் நாடு போன்றவற்றின்மேல் ஆதிக்கம் செலுத்தியது.
கும்பகோணம்வரைக்கும்கூட பாண்டியநாடு பரவியிருந்திருக்கிறது.
அவர்களின் செல்வாக்காலும்கூட சப்தமாருகா வழிபாடு சோழநாட்டில்
விளங்கியிருக்கலாம். அல்லது முத்தரையர்களால் இருக்கலாம். அல்லது
சோழர்களேகூட அந்த வழிபாட்டை மேற்கொண்டிருந்திருக்கலாம்.
அவர்களும் நிசும்பசூதினியை வழிபட்டவர்களல்லவா?
தேவார காலத்திலேயே 'தஞ்சைத் தளிக்குளத்தார்' என்னும் கோயில்
ஒன்று தஞ்சாவூரில் இஇருந்திருக்கிறது. அது எந்த இஇடத்தில் இஇருந்தது என்பது
அறியப்படவில்லை. ஆனால் பெருவுடையார் கோயில் கட்டப்பட்டப் பின்னர்
அந்தக் கோயிலின் பிரஸ்தாபமே இஇல்லை.
ஆகவே தஞ்சைத் தளிக்குளத்தார் கோயிலின் இஇருப்பிடத்திலேயே
பெருவுடையார் கோயில் எழுப்பப்பட்டிருக்கலாம் என்று அறிஞர்கள்
கருதுகின்றனர்.
இஇருக்கலாம்.
அந்த வாராஹியும் அந்தக் கோயிலில் ஏற்கனவே இஇருந்தவளாகக்கூட
இஇருக்கலாம். சோழர்கள் தஞ்சையைக் கைப்பற்றுவதற்கு முன்னர், அந்தப்
பக்கங்களில் முத்தரையர் போன்றோர் இஇருந்திருக்கின்றனர். முத்தரையர்,
பாண்டியர் போன்றோர் வாராஹி போன்ற தேவியரை வணங்கியவர்கள் என்று
முன்பே சொல்லியிருக்கிறேன் அல்லவா?.
ஆக, தஞ்சை வாராஹி, பழமையானவள்.
எங்கிருந்து வந்தாள்?
தெரியாது.
எங்கிருந்தோ வந்தவள்.

சுமார் இஇருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் அந்த வாராஹி தேவிக்கு
மண்டபம் ஒன்றை எழுப்பியிருக்கிறார்கள். அதற்குக் கும்பாபிஷேகமும் செய்ய
எண்ணியிருந்தார்கள்.

தஞ்சைப் பெரிய கோயிலில் ராஜராஜசோழன் சிலை வைக்கவேண்டும்
என்று கருணாநிதி 1975-வாக்கில் நடவடிக்கைகள் எடுத்தார்.
அது மத்திய அரசு/தொல்பொருள்துறையினர் ஆகியோருக்கும் தமிழக
அரசுக்கும் இஇடையே பெரிய பிரச்னை ஆகியது. அக்கோயில், தொல்பொருள்
சின்னமாக விளங்கியதால் அதில் புதிய நிர்மாணங்கள் எதையும் நிறுவ
சட்டத்தில் இஇடமில்லை என்று வாதிக்கப்பட்டது.

'ராஜராஜ சோழனின் சிலையை வைக்கக்கூடாது; ஆனால் வாராஹிக்கு
மட்டும் புதிதாக மண்டபம் கட்டலாமா?' என்று கருணாநிதி கேள்வி எழுப்பினார்.
ஆகவே வாராஹியின் மண்டபத்தை இஇடிக்குமாறு மத்திய அரசு
உத்தரவிட்டது.

அந்த மண்டபம் இஇடித்து முடிக்கப்பட்ட அதே தேதியில், தி.மு.க.அரசு,
மத்திய அரசால் டிஸ்மிஸ் செய்யப்பட்டது.
சில மாதங்களில் எமெர்ஜென்சி, தேர்தல் போன்றவை வந்து,
இஇந்திரா காந்தியும் தோற்றுப்போனார்.

ராஜராஜ சோழர், ஏதோ ஓர் ஆண்டில் ஐப்பசி மாதத்தில் சதய நட்சத்திரத்தில்
பிறந்தவர். அவர் 985-ஆம் ஆண்டில் பட்டத்துக்கு வந்தார். ஆனால் எந்தத் தேதியில்
அவர் பட்டத்துக்கு வந்தார் என்பது அறியப்படவில்லை.

பெருவுடையார் கோயிலில் ஐப்பசி சதயந்தோறும் ராஜராஜசோழரின்
பிறந்தநாள் கொண்டாடப்பட்டு வந்திருக்கிறது.

1983-ஆம் ஆண்டு இஇன்னொரு விபரீதம் நடந்தது.

அப்போதிருந்த தமிழக அரசு, ராஜராஜசோழரின் முடிசூட்டின்
ஆயிரமாவது ஆண்டுவிழாவைக் கொண்டாட முடிவு செய்தது. ஆனால்
உண்மையிலேயே அது 998-ஆம் ஆண்டுவிழாதான்.

ராஜராஜசோழரின் செப்புச்சிலைக்குப் பொதுஇ இடத்தில் முடிசூட்டு
விழாச் செய்ய ஏற்பாடாகியது.
அது இஇன்னொரு பிரச்னையாக உருவாகியது.
முடிவில் தெய்வ சன்னிதியிலேயே அவ்விழாவைக் கொண்டாடுவது
என்று முடிவாகியது.
அப்போது பிரதமராக இஇருந்த இஇந்திரா காந்தியின் கையால்
முடிசூட்டுவது என்று முடிவு செய்தார்கள்.

அதன்படியே செய்யப்பட்ட முடிசூட்டுவிழாவின் போது, அப்போதிருந்த
முதலமைச்சர் எம்ஜியார், முதன்முறையாக மயக்கமடைந்தார்.
கோயில் வாசலில் அது நிகழ்ந்தது.
அதன்பின்னர் சில நாட்களில் அவருடைய நிலைமை மிகவும்
மோசமாகிவிட்டது.

அதனை அடுத்து பிரதமர் இந்திரா காந்தியும் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார்.

அந்த ஆண்டு ஐப்பசி சதயத் திருவிழாவும் நடைபெறவில்லை.
அந்த ஐப்பசி சதயத்தன்றுதான் இஇந்திரா காந்தியின் அந்திம யாத்திரை
நடைபெற்றது.

அன்புடன்

அவதூறு பரப்புதல் ஆய்வாகாது ...

14/12/2006 திண்ணையில் சிங்கதுரைப் பாண்டியன் என்பவர் கடிதம் ஒன்றை எழுதியுள்ளார். அந்தக் கடிதத்தில் அறிவுபூர்வமான வாதத்தை விட ஆத்திரமே மேலோங்கியுள்ளது. ஏற்கெனவே நாங்கள் பல ஆய்வுக் கட்டுரைகள் மூலம் பல சரித்திரபூர்வமான ஆதாரங்களையும், தரவுகளையும், பொருள் விளக்கங்களையும் வழங்கியுள்ளோம். அவை எவற்றையுமே கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளாமல் அல்லது படித்துப் புரிந்துகொள்கின்ற முனைப்புகூட இல்லாமல் சிங்கதுரைப் பாண்டியன் போன்றவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் அவர்களுடைய காழ்ப்பினை மட்டுமே வெளிப்படுத்தி வருகிறார்கள். நெருப்புக்கோழி தலையை மண்ணுக்குள் புதைத்துக்கொண்டு, வேட்டையாடும் பிற விலங்குகளிடமிருந்து ஒளிந்துகொண்டுவிட்டதாகத் தம்மைத் தாமே ஏமாற்றிக் கொள்ளுமாம். இவர்களுடைய செயல்பாட்டினை அச்செயலோடுதான் ஒப்பிட முடியும்.

இத்தகையவர்களுக்கு எவ்வளவு விளக்கங்களைக் கொடுத்தாலும் அது ‘விழலுக்கு இறைத்த நீர்தான்’ என்பது எங்களுக்கு நன்றாகவே தெரியும். ஆயினும் திண்ணை வாசகர்களில் வரலாற்று ஆர்வமுள்ள, நடுநிலை மிக்கவர்கள் இருக்கிறார்கள் என்பதால், அவர்களுக்கு எமது நிலைப்பாட்டை வலியுறுத்துவதற்கு இதை ஒரு வாய்ப்பாக எடுத்துக்கொண்டு, மேலும் சில உண்மைகளைக் குறிப்பிட விரும்புகின்றேன்.

“முக்குலத்தோரையும், வேளாளரையும் எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு பொய்யாக இழிவுபடுத்த முடியுமோ அவ்வளவு தூரம் இழிவுபடுத்துவதற்கு நாங்கள் முயற்சி செய்கிறோம்” - என்று சிங்கதுரைப் பாண்டியன் குற்றம் சாட்டியுள்ளார். வரலாற்று ஆய்வு என்ற பெயரில் வெறுப்பையும், துவேஷத்தையும் விதைத்துப் பயிராக்கி அறுவடை செய்துவந்த, செய்துவருகின்ற கனகசபைப் பிள்ளை, மறைமலை அடிகள் தொடங்கி க.ப. அறவாணன் வரை உள்ளவர்கள் செய்து வந்துள்ள வரலாற்று மோசடிக்கு எதிராகக் குரலெழுப்ப வேண்டிய அவசியத்தின் அடிப்படையில் சில உண்மைகளை வெளிக்கொணர நேர்கிறது. திண்ணை இணைய இதழில் எங்கள் கட்டுரைகளை எழுத நேர்ந்த பின்னணிகூட இப்படிப்பட்டதுதான். கற்பக விநாயகம், சதுரகிரி வேள் போன்றவர்கள் சான்றோர் சமூகத்தவரின் வரலாற்று ஸ்தானத்தைக் குறைத்து மதிப்பிட்டும், கொச்சைப்படுத்தியும் எழுதியதால்தான் நாங்கள் அவற்றுக்கு பதிலளிக்க நேர்ந்தது. மட்டுமின்றி, சாதிகளை ஒப்பிட்டும் ஒரு சாராரை இழிவுபடுத்தியும் மறைமலை அடிகள், கனகசபைப் பிள்ளை போன்றவர்கள்தாம் தொடர்ந்து பேசியும், எழுதியும் வந்துள்ளார்களே தவிர, நாங்கள் அத்தகைய சாதி உயர்வு மனப்பான்மை கொண்டவர்கள் அல்லர். ஒவ்வொரு சாதியினருக்கும் ஒரு வரலாற்று ஸ்தானம் உண்டு என்று நம்புபவர்கள்.

கனகசபைப் பிள்ளை போன்றவர்கள் மறவர்களையும், வன்னியர்களையும் வேளாளர்களைவிடத் தாழ்ந்த சாதியினர் என்று வெளிப்படையாகக் குறிப்பிட்டு எழுதியுள்ளனர். 19ஆம் நூற்றாண்டிலும், 20ஆம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதி வரையிலும் அத்தகைய ஒரு கருத்து நிலவி வந்தது என்பது உண்மையே. ஆனால், அது மட்டுமே வரலாறு ஆகாது. கி.பி. 13ஆம் நூற்றாண்டு வரை முக்குலத்தோரும், வன்னியரும் வேளாளர்களுக்கு மேம்பட்ட போர்க்குடிகளாக இருந்துள்ளார்கள் என்பதையும் அதற்குப் பிறகு எவ்வாறு வேளாளர்களுக்குக் கீழ்ப்பட்ட அல்லது கட்டுப்பட்ட சாதியினர் ஆனார்கள் என்பதையும் சென்ற கட்டுரையில் விளக்கியுள்ளேன். இது எந்த விதத்திலும் வன்னியர்களையும், முக்குலத்தோர்களையும் இழிவுபடுத்துவது ஆகாது. சிங்கதுரைப் பாண்டியன் போன்றவர்களுக்காக இந்தக் கருத்தை மீண்டும் வலியுறுத்திப் பதிவு செய்கிறேன்.

மறக்குல அகம்படியர்கள் (மகாபலி வம்சத்தவர் என்று தம்மைக் குறிப்பிட்டுக் கொள்பவர்கள்) கி.பி. 13ஆம் நூற்றாண்டு வரை சத்திரிய வருணத்தின் ஓர் அடுக்கில் தம்மை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டனர் என்பதற்குக் கல்வெட்டு ஆதாரங்கள் உள்ளன. ஆனால், கி.பி. 14-15ஆம் நூற்றாண்டுகளில் அவர்கள் தம்மைக் கங்கை குலத்தவர், அதாவது வேளாண் குடியினர் என்று குறிப்பிட்டுக்கொள்ளத் தொடங்கினர். கி.பி. 17-18ஆம் நூற்றாண்டுகளில் ‘கதிர்முனை தீண்டாத காராளர்’¹ (நாற்று நடுதல், அறுவடை செய்தல் போன்ற பணிகளைச் செய்யாவிட்டாலும் வேளாளர் குலத்தவராகச் சொல்லிக்கொள்பவர்கள்) என்று மறக்குல அகம்படியர்கள் தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்வதையும் கொங்குநாட்டுச் சமுதாய ஆவணங்களில் காணலாம்.

“ஈழத்தில் எப்படி சாணார் கீழ் சாதி ஆனார்கள்? கர்னாடகாவில் கள்ளிறக்கும் இடிகாவும் அரசும் ஒன்றா?” - என்ற கேள்விகளையும் சிங்கதுரைப் பாண்டியன் எழுப்பியுள்ளார். இந்த இரண்டு கேள்விகளும் ஒன்றுடன் ஒன்று தொடர்பற்ற தனிக் கேள்விகளாகும். எனவே, இப்போது முதல் கேள்விக்கு எமது பதில் பின்வருமாறு:

இலங்கையில் புத்த மதத்தைத் தொடர்ந்து பின்பற்றி வந்த சான்றோர் சமூகத்தவர் சிங்கள-பெளத்தர்களில் தலைமைச் சாதியினராக இன்றும் கருதப்பட்டு வருகிறார்கள். கிராமணி என்ற சொல்லின் சிங்களத் திரிபான ‘காமினி’ என்ற பட்டத்தை அவர்கள் சூட்டிக் கொள்கிறார்கள். சத்திரிய வருணத்தவராகத் தம்மை அடையாளப்படுத்திக் கொள்கின்றனர். தமிழ் பேசுகின்ற சான்றோர் சாதியினர் யாழ்ப்பாண ராஜ்ஜியத்தில் வேளாளர் சமூக ஆதிக்கத்தினால் கி.பி. 18ஆம் நூற்றாண்டு தொடங்கிச் சற்றுப் பிற்படுத்தப்பட்ட நிலையை அடைந்தார்களே தவிர, 17ஆம் நூற்றாண்டைய உலந்தா (டச்சு)க் கும்பினி ஆவணங்களில் வேளாளர், சான்றார், தனக்காரர் என்ற மூன்று சாதியினர் மட்டுமே தமிழ் மொழி வழங்கிய பகுதிகளில் ‘அதிகாரி வரி’ செலுத்தி வந்தனர் என்ற விவரம் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.² எனவே, இலங்கைத் தமிழரிடையிலும்கூட வேளாளர் ஆதிக்கம் நிலைநிறுத்தப்படுவதற்கு முன்பு - அதாவது இன்றைய வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் சைவம் என்றாலே பிள்ளைமார் சைவம் என்ற நிலை தோன்றுவதற்கு முன்புவரை சான்றோர் சமூகத்தவர் உயர் நிலையில் இருந்துள்ளனர் என்பதே உண்மையாகும்.

கர்நாடகா ஈடிகா குறித்த அடுத்த கேள்விக்கு எமது பதில் பின்வருமாறு:

ஈடிகா என்பது ஈழவர் சமூகமே தவிர சான்றோர் சமூகம் அன்று. தென்னிந்தியாவின் மேற்குப் பகுதி மாநிலங்களில் ஈழவர்-ஈடிகா சமூகத்தவரும், கிழக்குப் புற மாநிலங்களில் பழையர்-வலையர்-வளம்பர் என அழைக்கப்படுகின்ற சமூகத்தவரும் கள்ளிறக்கும் தொழில் செய்து வந்துள்ளனர். “பழையர் தம் மனையன பழநறை”- எனக் கம்பராமாயணம்³ குறிப்பிடுகிறது. “முதிர்ந்த கள் பழையர் குலத்தவர் வீட்டில் கிட்டும்” என்பது இதன் பொருள். தமிழ் மொழி ஆய்வில் தலைசிறந்தவராகக் கருதப்பட்ட ஞா. தேவநேயப் பாவாணர் இன்றைக்கு முத்தரையர் என்று சாதிப்பட்டம் சூடிக்கொள்ளும் வலையர் குலத்தவரே கள் இறக்கி விற்ற பழையர் ஆவர் எனத் தெளிவுபடுத்தியுள்ளார். கர்நாடக மாநிலத்தில் 18ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி புரிந்த ஜைன சமய சாந்தார அரசர் வம்சத்தவர்கள் சான்றார் குலச் சிற்றரசர்களே என்பதைக் கல்வெட்டு ஆய்வாளர்கள் கண்டறிந்துள்ளனர். இவர்கள் ஈடிகா குலத்தவர்கள் அல்லர். ஆந்திரா மாநிலத்தில் நெல்லூர் முதலிய பிரதேசங்களில் ஈடிகா குலத்தவர்கள் தங்களைக் கவரா நாயுடு குலத்தின் ஒரு பிரிவாகவே குறிப்பிட்டுக்கொள்கின்றனர். இதுபோன்ற பல விவரங்களைப் பரிசீலனைக்கு எடுத்துக்கொள்ளாமல் “வாய் புளித்ததோ மாங்காய் புளித்ததோ” என்பது போலச் சிங்கதுரைப் பாண்டியன் போன்றவர்கள் கேள்வி எழுப்பி வருகின்றனர்.

தேவர் என்ற பட்டம் குறித்து சிங்கதுரைப் பாண்டியன் ஒரு பிரச்சினையை எழுப்பியுள்ளார். தேவர் என்ற பட்டத்தினைப் பல்வேறு சாதியினர் சூட்டிக் கொண்டனர் என்பதற்குக் கல்வெட்டு ஆதாரம் உண்டு. இப்பொழுதும் நடைமுறையில் உள்ள இரண்டு உதாரணங்களை இங்கு பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன். புதுக்கோட்டை மாவட்டம் ஆலங்குடி அறந்தாங்கி வட்டாரத்தில் வழுவாடித் தேவர் என்ற பட்டம் வலையர் (முத்தரையர்) சாதியைச் சேர்ந்த ஒரு குடும்பத்தவருக்கு உரிய பட்டமாகும். இதே போன்று, இராமநாதபுரம் மாவட்டம் கீழக்கரையைச் சேர்ந்த கத்தோலிக்கக் கிறிஸ்தவப் பரதவர் சாதியைச் சேர்ந்த ஒரு குடும்பத்தவருக்கு அழகியபாண்டியத் தேவர் என்ற பரம்பரைப் பட்டம் உண்டு. அண்மைக் காலம் வரை தூத்துக்குடி மாவட்டம் வேம்பாறு என்ற ஊரில் முத்தையா ரோட்ரிக்ஸ் அழகிய பாண்டியத் தேவர் என்ற பரதவர் குலப் பெரியவர் இருந்துள்ளார்.⁴ தேவர் என்ற பட்டம் இதுபோலப் பல சாதியினர்களால் அந்தந்தக் காலகட்டங்களில் அரசர்களால் வழங்கப்பட்டோ அல்லது தாமாகவே சூட்டிக் கொள்ளப்பட்டோ வந்துள்ளது. எவ்வாறு கோயில் என்ற சொல் இறைவனின் வாசஸ்தலத்தையும், அரசனின் குடியிருப்பையும் குறித்ததோ அது போன்று தேவன் என்ற சொல்லும் இறைவனைக் குறிக்கும் சொல்லாகவும், இறைவனோடு ஒப்பிட்டு அரசனைக் குறிக்கும் பட்டமாகவும் இருந்துள்ளது. “திருவுடை மன்னரைக் காணில் திருமாலைக் கண்டேனே என்னும்” என்ற ஆழ்வார் பாசுரங்களிலும் இந்தக் கருத்தே அடங்கியுள்ளது. தேவன் என்ற பட்டத்தை முக்குலத்தோர் மட்டுமே சூடிவந்ததாகத் தவறாகக் கருதிக்கொண்டு சிங்கதுரைப் பாண்டியன் பிரச்சினை எழுப்பியுள்ளார். அவருக்கு வேறொரு செய்தியைக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன். மறவர்குலச் சேதுபதி மன்னர் தமது செப்புப் பட்டயம் ஒன்றில் தம்மைச் ‘செம்பி நாடான்’ என்று குறிப்பிட்டுக் கொள்வதையும் பார்க்க முடியும். நாடான் என்ற பட்டத்தை மறவர்கள் சூடிக் கொள்வதில் எங்களுக்கு எந்த ஆட்சேபனையுமில்லை. நாடாள்வான் என்ற சொல்லின் திரிபான நாடான் என்ற பட்டத்தைச் சூடுவதன் மூலம் சத்திரிய வர்ண உரிமையைக் கோருவதிலும் எமக்கு எந்த ஆட்சேபனையுமில்லை. பொய்யான வரலாறுகளைச் சொல்லிப் பிற சாதியினரை இழிவு படுத்துபவர்களை மறுத்து உண்மையை நிலைநாட்டுவதற்காகவே சில வரலாற்றுத் தரவுகளை எடுத்து வைக்க நேர்ந்தது.

“வலங்கை மாலை வரலாறு ஆகாது” என்று சிங்கதுரை பாண்டியன் சொல்லியுள்ளார். அப்படியென்றால் எதுதான் வரலாறு? எனது முந்தைய கட்டுரைத் தலைப்புக்கே மீண்டும் வருவோம் - எது ‘நமது’ வரலாறு? நிச்சயமாகச் சிங்கதுரைப் பாண்டியன் போல அவதூறு பரப்புவது வரலாற்று ஆய்வாகாது. வலங்கை மாலை நூலிலுள்ள வரலாற்றுச் செய்திகளை ஆராய்ந்து “வலங்கை மாலையும் சான்றோர் சமூகச் செப்பேடுகளும்” என்ற நூலை சென்னையிலுள்ள உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம் வெளியிட்டுள்ளது. அந்த நூலைப் படித்துவிட்டு அந்தக் கருத்துகள் மறுக்கத்தக்கன எனக் கருதினால் வரிக்கு வரி பதில் சொல்லட்டும். எதிர்கொள்ளவோ, தவறாக இருப்பின் திருத்திக்கொள்ளவோ ஆயத்தமாக இருக்கிறேன். சமூக வரலாறு என்பது ஆயுதத்தின் மூலமோ, அதிகாரத்தின் மூலமோ அல்லது அவதூறு பரப்புவதன் மூலமோ நிலைநாட்டப்பட இயலாதது. ஆய்வின் மூலம் மட்டுமே உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டியது .

அடிக்குறிப்புகள்:

1. கணக்கன் கூட்டத்தார் பட்டயம், “கொங்கு நாட்டுச் சமுதாய ஆவணங்கள்”, பதிப்பாசிரியர்: புலவர் செ. இராசு, பக்கம் 235, தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம், தஞ்சாவூர், 1991.

2. பக்கம் 119, யாழ்ப்பாண ராஜ்ஜியம், காலநிதி சி.க. சிற்றம்பலம், யாழ் பல்கலைக்கழகம், இலங்கை.

3. அயோத்யாகாண்டம், நாட்டுப்படலம், பா.50

4. கல்வெட்டு ஆய்வாளர் எஸ். இராமச்சந்திரன் அவர்கள் நடத்திய கள ஆய்வின் போது அவரிடம் வேம்பாறு முன்னாள் ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் தம்பி அய்யா பர்னாந்து அவர்கள் தெரிவித்த செய்தி.

ganesanadar@gmail.com

எட்டாம் நூற்றாண்டின் மூதேவி சிலை : பழநி அருகே கண்டுபிடிப்பு

எட்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த குளிகன், மாந்தியுடன் கூடிய மூதேவி சிலை, பழநி அருகே மானூரில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது.

பல்லவர் காலத்தில்(கி.பி., எட்டாம் நூற்றாண்டு), தமிழர்களின் தாய்தெய்வமாக மூதேவி இருந்துள்ளார். தென்பகுதியில் ஜடிலபராந்தக நெடுஞ்சடையன் என்ற கூன்பாண்டியன், பல சிவன் கோயில்களை உருவாக்கினார். வெளிச்சுற்று பிரகாரத்தில், கணபதி, குரு, வள்ளி, தெய்வானை சமேத முருகன், பிரம்மா, துர்க்கை, சண்டிகேசுவரர் உள்பட எட்டு தெய்வங்கள் இடம்பெற்றனர். பல கோயில்களின் வடமேற்கு மூலையில், மூதேவி சிலைகளும் பிரதிஷ்டை செய்து வழிபட்டுள்ளனர்.

இத்தகைய சிறப்பு வாய்ந்த மூதேவி தனது மகன் குளிகன்(இடப்புறம்), மகள் மாந்தி(வலப்புறம்) ஆகியோருடனான சிலை, பழநி அருகே மானூரில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆறுமுகம் என்பவரின் தோட்டத்தில் உள்ள இவற்றை, துர்க்கையம்மன் மற்றும் பரிவார தெய்வங்களாக வழிபட்டு வருகின்றனர். இடதுகையை தொடை மீதும், வலது கையில் துடைப்பமும் பிடித்த நிலையில் மூதேவி உள்ளார். காக்கைக்கொடியும், குளிகன் காளை முகத்துடனும் உள்ளனர்.

ஆராய்ச்சியாளர் நாராயணமூர்த்தி கூறியதாவது: ஆறு செ.மீ., தடிமன் உள்ள செங்கற்கள், ஆற்றில் வீசப்பட்டதாக கூறப்படும் சிவலிங்கம், நந்தி சிலைகள் ஆகியவற்றின் மூலம் இப்பகுதியில் சிவன் கோயில்கள் இருந்ததற்கான ஆதாரம் உள்ளது. கோயில் வெளிப்பிரகாரத்தில், இச்சிலை பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டிருக்கலாம். கி.பி., 700-780 ஆண்டுகளுக்கு உட்பட்டதாக இருக்கும். பாற்கடலில் லட்சுமிக்கு முன் தோன்றியவர் என்பதால், மூதேவி, மூத்தோள், ஜேஷ்டா என்று அழைக்கப்பட்டார். இவருக்கு சங்க இலக்கியங்களில் மாமுகடி, தவ்வை, காக்கைக் கொடியோள், பழையோள் உள்பட 14 பெயர்கள் உண்டு.

இதில் காக்கை கொடி இடதுபுறம் திரும்பி இருத்தல், கிரீட மகுடம், மூதேவி மட்டும் பூணூல் அணியாதிருத்தல் ஆகியவை சிறப்பம்சம். மூவரும் சரப்பளி, கண்டிகை, ஆரம் ஆகிய அணிகலன்கள் அணிந்துள்ளனர். திருவள்ளுவர், அவ்வையார் பாடல்களில், சோம்பலின் அம்சமாக கூறப்பட்ட சூழலில் மூதேவி வழிபாடு குறைந்துள்ளது. இவ்வாறு அவர் கூறினார்.

திருக்கோயில் கல்வெட்டுகள்

ப.முத்துக்குமாரசுவாமி

நன்றி:- தினமணி

அன்னைத் தமிழில் தோன்றிய பழம்பெரும் இலக்கியங்களில் பல கடற்கோள்களாலும், கவனக் குறைவாலும் செல்லறித்து, சிதைந்து போயிருக்கின்றன. நமது வரலாற்றுத் தடயங்கள் பல அழிந்து போயிருக்கின்றன. பாதுகாத்துச் சேகரித்து வைக்காத பெரும் பிழையால், நேற்றைய தலைமுறையின் புகழையும், புலமையையும் முற்றாகத் தெரிந்து கொள்ள வாய்ப்பில்லா தலைமுறையினராய் இருப்பது வேதனையைத் தருகிறது.

தொல்லியல் துறை சார்ந்த ஆய்வாளர்களது இன்றைய பதிவுகளிலிருந்து பல செய்திகளையும், இழந்துபோன தமிழ் இலக்கிய வரலாற்று நூல்கள் பலவற்றைப் பற்றியும் ஓரளவு தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. கல்வெட்டுகளில் சில நூல்களின் பெயர்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனால் அப்பெயர்களுக்குரிய நூல்களின் முழுமையான தகவல்கள் கிடைக்கப் பெறவில்லை. நூலின் பெயர் தெரிந்த அளவுக்கு நூலாசிரியரது பெயரும், அவரைப் பற்றிய குறிப்பும் காணப்பெறவில்லை. ஆனால் கல்வெட்டுகளில் பதிவு செய்திருக்கின்ற பாங்கினைப் பார்த்தால், அந்நூல் அன்றைய நாளில் மக்களால், சான்றோர்களால், அறிஞர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட ஒப்பற்ற உயரிய நூல் எனத் தெரிகிறது.

சோழப் பேரரசின் பெருமையையும் புகழையும் உலகுக்கு உணர்த்தியவர்களில் முதலாம் இராஜராஜன் முதன்மையானவன். சோழப் பேரரசின் பரம்பரையில் ஈடு இணை இல்லாத பேரரசன். தமிழையும் சைவத்தையும் தம் இரு கண்களாய்ப் போற்றி உயர்த்திய பெருமகன். இத்தகைய மாமன்னனைப் பற்றி அன்றைய நாளில் இயற்றப்பட்ட நூல்களில் அறிஞர்களால் வெகுவாய்ப் புகழப்பட்ட நூல்கள் இரண்டு.

ஒன்று "இராஜராஜேஸ்வர நாடகம்",
மற்றொன்று "இராஜராஜ விஜயம்" என்ற காவியம்
இராஜராஜ நாடகம் என்ற நூல் அன்றைய நாளில் தஞ்சைப் பெருவுடையார் திருக்கோயிலில் திருவிழாக்களின் போது அரங்கமைத்து நடிப்பதற்காகவே எழுதப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

இரண்டாவது நூலான "இராஜராஜ விஜயம்" இவனது புகழ் பரப்பும் காவியம். இது திருப்பூந்துருத்தித் திருக்கோயிலில் சான்றோர் பேரவையில் வாசிப்பதற்காக எழுதப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

இவ்விரு நூல்களும் தமிழில் அல்லது வடமொழியில் எழுதப்பட்டனவா என்பது அறியமுடியவில்லை.

திருவிழாக் காலங்களில் நடிப்பதற்கும், படிப்பதற்கும் அறக்கட்டளைகள் ஏற்படுத்தப்பட்டிருந்தன. இந்நூல்கள் இரண்டுமே தஞ்சைப் பெருவுடையார் திருக்கோயில் வரலாற்றை மையக் கருவாய் அமைத்து எழுதப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்பது ஆய்வாளர் கே.எ.நீலகண்ட சாஸ்திரிகளது கருத்து.

நாராயண பட்டர் எனப்படும் கவிஞர் குமுதசந்திடுமரன் என்பவர், திருபுவனியில் மாணிகுவாசனிச் சேகரியைச் சேர்ந்தவர்; பண்டிதர். இவர் "குலோத்துங்க சரிதை" என்ற நூல் ஒன்றை எழுதியுள்ளார். முதலாம் குலோத்துங்கன் புகழ்பாடும் நூல். இந்நூலை இயற்றியதற்காக அந்த ஊர்ச் சபையார் அரை நிலமும், இரண்டு மாவும் கொண்ட (இன்றைய மதிப்பு 4 ஏக்கர் பரப்பளவு) நஞ்சை நிலத்தை வழங்கியுள்ளார். இந்நிலத்திற்குக் குறைந்த அளவே வரி விதித்திட வேண்டுமென்ற தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டதாகவும், இது அரசனது ஆணையாகும் என செதுக்கப்பட்டுள்ள கல்வெட்டுச் செய்தி நம்மை வியக்க வைக்கிறது.

கடலூரில் கி.பி.1111 - 1119ஆம் ஆண்டு கல்வெட்டுகள் நிறையவே உள்ளன. அதில் ஒரு கல்வெட்டில் ஒரு செய்தி.

கமலாலயபட்டன் என்ற ஒருவர்

கன்னிவன புராணம்
பூம்புலியூர் நாடகம் என இரண்டு நூல்கள் எழுதியதாகவும், இதற்குச் சன்மானமாக அரசனால் முற்றூட்டாக நிலம் வழங்கிய செய்தியைக் கடலூர் கல்வெட்டில் காணமுடிகிறது.

கி.பி.1210ஆம் ஆண்டில் திருவாலங்காட்டுத் திருக்கோயிலில் தினந்தோறும் நெய்விளக்கு ஏற்றுவதற்காக, அரும்பாக்கத்தைச் சேர்ந்த அறநிலை விசாகன் திரைலோக்கியமல்லன் வத்ஸராஜன் என்பவன் நன்கொடை கொடுத்து ஒரு கட்டளையை நிறுவியுள்ளான். இவன் வடமொழியில் உள்ள பாரதத்தைத் தமிழில் மொழிபெயர்த்த பெருமகன். பைந்தமிழால் பல பாக்கள் பாடி சிவபெருமானுடைய பொற்பாதத்தைக் கண்டேன் என திருவாலங்காட்டுக் கல்வெட்டில் ஒரு செய்தியைப் பதிவு செய்துள்ளான். ஆனால், அவனது மொழிபெயர்க்கப்பட்ட பாரதமும் கவிதைகளும் கிடைக்கப்பெறவில்லை.

திருவாரூர் திருக்கோயிலின் இரவுப் பொழுதில் ஆண்டவனை மகிழ்விக்க நடன மண்டபத்தில் பூங்கோயில் நாயகத் தலைக்கோலி என்ற ஆடலரசி நடனமாடி மகிழ்விப்பதைத் திருப்பணியாய்க் கருதிச் செய்த பெருமாட்டி. இவளுடைய ஆசான் பூங்கோயில் நம்பி. எனவே அரசன் இவளுக்கு வாயாற்றூர் என்ற பிரமதேய கிராமத்தில் "வீரணுக்க விஜயம்" என்ற காவியத்தை அரச அரன் புகழ்பாடி படைத்துக் கொடுத்த செய்தியை இன்றைக்கும் திருவாரூர் திருக்கோயில் கல்வெட்டு ஒன்றில் காணமுடிகிறது.

தஞ்சை மாவட்டத்தில் உள்ள வல்லம் என்ற திருத்தலத்துத் திருக்கோயில் நாயகர் மீது "வல்லை அந்தாதி" என்ற நூலை, குறத்தி என்ற ஊரைச் சேர்ந்த வரதய்ய புலவர் என்பவர் இயற்றியதாகவும், அதற்கு அரசன் சன்மானமாக நூறு குழி நிலத்தை வழங்கிய கல்வெட்டுச் செய்தி இன்றைக்கும் அழியாது உள்ளது. ஆனால் வல்லை அந்தாதி அழிந்து போனது.

தமிழகத் திருக்கோயில்களில் உள்ள கல்வெட்டுகள் வாயிலாக இது போன்ற அழிந்துபட்ட இலக்கியங்களின் செய்திகளையாவது தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் இலக்கியங்கள் பாதுகாக்கப்படவில்லையே என்ற உறுத்தல் இருக்கத்தான் செய்கிறது. தமிழர்கள் நல்லவர்கள்தான்; ஆனால் வல்லவர்களாக வாழாது போன காரணத்தால், நமது முந்தைய கால வாழ்வியல் சுவடுகள் பல சிதைந்து போயின. இனியாவது அரசும், சமுதாயமும் விழித்தெழுந்து பழமையைப் பாதுகாத்துத் தந்தால் நாளைய சமுதாயம் வாழ்த்தி, வணங்கும்.

தொல்லியல் நோக்கில் சங்ககாலம்

தொல்லியல் ஆய்வு

தொல்லியலை Archaeology எனக்கூறுவர். 'ஆதிகாலத்தைப் பற்றிய அறிவியல்' என்பது இதன் பொருளாகும். தொல்லியல் ஆய்வு என்பது பூமிக்குள் புதையுண்டு மறைந்து கிடக்கும், அல்லது மேற்பரப்பிலே காணப்படும் மனித இனத்தோடு தொடர்புடைய பொருள்களையும், அவர்கள் நாள்தோறும் வாழ்க்கையில் பயன்படுத்தி விட்டுச்சென்ற பொருள்களையும் அகழ்ந்தெடுத்து ஆய்வுசெய்து அவர்களின் பழம்பண்பாடுகளைப் பற்றி உய்த்தறியும் ஓர் ஆய்வாகும்.

தமிழகத்தில் பல்வேறு இடங்களில் தொல்லியல் அகழாய்வுகள் நடைபெற்றுள்ளன. அவற்றில் எடுத்த அரிய பல தொல்பொருட்கள் C14 எனப்படும் கரிப்பகுப்பாய்வு மூலம் அறிவியல் முறைப்படி காலநிர்ணயம் செய்யப்பட்டுள்ளன. அதன் மூலம் அவற்றின் காலம் கி.மு. எட்டாம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. மூன்றாம் நூற்றாண்டு வரை எனக் கணிக்கப்பட்டுள்ளது.

அந்த ஆய்வுகளில் சங்க இலக்கியங்களோடு தொடர்புடைய பல பெயர்கள் - பொருள்கள் கிடைத்துள்ளன. எனவே அந்தத் தொல்லியல் அகழாய்வுக் காலத்தைச் சங்ககாலம் என்று கொள்ளுவது தவறாகாது.

சங்ககால ஊர்கள்

சங்க இலக்கியம் குறிக்கும் தொன்மையான சில ஊர்களில் முறைப்படி அகழாய்வுகள் நடைபெற்றுள்ளன. அவற்றின் மூலம் அவ்வூர்கள் இருந்தமையும், அங்கு மக்கள் வாழ்ந்தமையும் அகழாய்வில் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளன.
அகழாய்வு நடைபெற்ற ஊர்கள் - அதன் சங்ககாலப் பெயர்

அரிக்கமேடு (வீராம்பட்டிணம்) - வீரை முன்துறை (அகம் 206)
அழகன்குளம் - மருங்கூர்ப்பட்டினம் (நற் 258)
உறையூர் - உறந்தை (புறம் 39)
கரூர் - கருவூர், வஞ்சி (புறம் 13,11)
காஞ்சிபுரம் - கச்சி (பெரும் 420)
காவிரிப்பூம்பட்டினம் - புகார் (பட்டின 173)
கொடுமணல் - கொடுமணம் (பதிற் 74)
கொற்கை - கொற்கை (அகம் 27)
தருமபுரி - தகடூர் (பதிற் 78)
திருக்கோவிலூர் - கோவல் (அகம் 35)
திருத்தங்கல் - தங்கால் (நற் 386)
மதுரை - மதுரை (பரி 11)
வல்லம் - வல்லம் (அகம் 336)
கொடுங்கலூர் - முசிறி (புறம் 343)

மைய அரசு, தமிழக அரசு, சென்னைப் பல்கலைக்கழகம், தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம் ஆகியவற்றைச் சேர்ந்த தொல்லியல் துறைகள் இவ்வூர்களில் அகழாய்வை மேற்கொண்டன. அரிக்கமேட்டில் அமெரிக்கத் தொல்லியல் துறையினரும் அகழாய்வில் ஈடுபட்டனர். இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளின் முன்னர் மேற்கண்ட ஊர்கள் சிறந்த நாகரிகத்துடன் விளங்கின என்பது அகழாய்வுகள் மூலம் உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது. இவ்வூர்களில் நடைபெற்ற அகழாய்வுகள் மூலம் சங்ககாலச் சிறப்பும் தொன்மையும் வெளிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

பெருங்கற்படை

சங்ககாலத்திற்கு இணையான தமிழகத் தொல்லியல் ஆய்வில் மிகவும் சிறப்பாகக் குறிக்கப்பெறும் தன்மையுடையது பெருங்கற்படைச் சின்னங்களின் அகழாய்வாகும். தமிழகமெங்கும் பரவலாகவும். மிகுதியாகவும் காணப்பெறுவது இச்சின்னங்களேயாகும். இதனைத் தொல்லியலார் Megalithic என அழைப்பர். இக்கால ஈமக் குழிகள் மிகப் பெரிய கற்பலகைகளைக் கொண்டும், பெரிய கற்களைக் கொண்டும் அமைக்கப்பட்ட காரணத்தால் இதனைப் பெருங்கற்படைப் பண்பாடு என அழைப்பர். கல்அறை, கல்வட்டம், கல்படை, கல்குவை, கல்திட்டை, கற்கிடை எனப் பலவாறாக இவை காணப்படும். பெருங்கற்படைப் பண்பாடு 2500 ஆண்டுகட்கு முற்பட்ட பண்பாடாகும்.

பெருங்கற்படைச் சின்னங்களைச் சங்க இலக்கியங்கள் 'பதுக்கை' எனக் குறிப்பிடுகின்றன.
'செந்தொடை பிழையா வன்கண் ஆடவர்
அம்புவிட வீழ்ந்தோர் வம்பப் பதுக்கை' (புறம் 3)
'வெண்நுனை அம்பின் விசைஇட வீழ்ந்தோர்
எண்ணுவரம்பு அறியா உவல்இடு பதுக்கை' (அகம் 109)
'இடுமுள் நெடுவேலி போலக் கொலைவர்
கொடுமரம் தேய்த்தார் பதுக்கை' (கலி 12)

என்பன 2500 ஆண்டுகட்டு முற்பட்ட பெருங்கற்படையைக் குறிக்கும் சங்க இலக்கியத் தொடர்கள். பூமிக்குள் பதுங்கியிருப்பது, பதுக்கப்பட்டிருப்பது பதுக்கை ஆயிற்று. இவை வீரம்காட்டி மாய்ந்த வீரர்கட்குப் புதிதாக எடுக்கப்பட்டது என்பதை 'வம்பப்பதுக்கை' என்பதன் மூலம் அறியலாம். வீரயுகமான சங்ககாலத்தில் பெரும்பாலும் வீரர்கட்கென்றே பெருங்கற்படைகள் அமைக்கப்பட்டன.

நெடுங்கல்

பெருங்கற்படைச் சின்னங்களான இப்பதுக்கைகளை அமைத்தபின்னர் அதன் அருகே நீண்டு உயர்ந்த குத்துக்கல்லை அடையாளமாக அமைத்தனர். இதனைத் தொல்லியலார் Menhir என அழைப்பர். இவை ஒன்றோ இரண்டோ பெருங்கற்படையின் அருகே இருக்கும்.

இதனைப் புறநானூறு 'பரலுடை மருங்கின் பதுக்கை சேர்த்தி
இனி நட்டனரே கல்லும்'
என்று கூறும் (264). அகநானூற்றில் இவை
'சிலை ஏறட்ட கணைவீழ் வம்பலர்
உயர்பதுக்கு இவர்ந்த அதர்கொடி அதிரல்
நெடுநிலைநடுகல்' என்றும்.
'பிடிமடித் தன்ன குறும்பொறை மருங்கின்
நட்ட போலும் நடாஅ நெடுங்கல்'
என்றும் குறிக்கப்படுகின்றன (289, 269).

இந்நெடுநிலைக் கற்களே பிற்காலத்தில் நடுகற்களாக (Hero Stones) மாறின என்பர்.

நடுகல்

Hero Stones (வீரன்கல் - வீரக்கல்) என வழங்கிய கற்கள் இப்பொடுது Memorial Stones (நினைவுக் கற்கள்) என வழங்கப்படுகின்றன.

வரலாற்றின் ஊற்றுக் கண்ணாக விளங்கும் பழங்குடி மக்களின் பண்பாட்டை விளக்க நடுகற்களே காரணமாக அமைந்துள்ளன. மறவர், எயினர், மழவர், வேடர், கோவலர், வடுகர், கள்வர், பறையர், பாணர் ஆகிய குடிகளைச் சேர்ந்த சேவகன், இளமக்கள், இளையோர், ஆள், இளமகன், அடியாள், அடியார், மன்றாடி, தொறுவாளன் ஆகியோருக்கே பெரும்பாலும் நடுகற்கள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன.

வடக்கிருந்து உயிர்நீத்த கோப்பெருஞ்சோழனுக்கும், போரில் வீரமரணம் அடைந்த அதியமானுக்கும் நடுகல் எடுக்கப்பட்டுள்ளது (புறம் 221,223,232). பிற்காலத்தில் இவை பள்ளிப்படையாக மாறியது. பெரும்பாலும் வீரர்களுக்கே நடுகல் நாட்டப்பட்டது. குறிப்பாக போருக்கு முதற்காரணமாக அமையும் ஆநிரைகவரும் வெட்சித்திணைக்கும், கவர்ந்த ஆநிரைகளை மீட்கும் கரந்தைத் திணைக்கும் உரிய நடுகற்களே மிகுதியாகும். கல் என்றாலே நடுகல்லையே குறிக்கும் பழக்கம் இருந்தது. 'விடுவாய்ச் செங்கணைக் கொடுவில் ஆடவர்
நன்னிலை பொறித்த கல்' (அகம் 179)
'என்ஐமுன் நில்லன்மின் தெவ்விர் பலர்என்ஐ
முன்நின்று கல்நின் றவர்' (குறள் 771)

இவ்விடங்களில் நடுகல் கல் என வழங்கப்பட்டுளமையைக் காணுகிறோம். (கல் நடுவித்தார் மதியுளி - தருமபுரி நடுகல் கல்வெட்டு). ஒரு காலத்தில் நடுகல்லை மட்டுமே தெய்வமாக வணங்கியுள்ளனர். 'ஒன்னாத் தெவ்வர் முன்னின்று விலங்கி
ஒளிறேந்து மருப்பில் களிறுஎறிந்து வீழ்ந்தெனக்
கல்லே பரவின் அல்லது
நெல்உகுத்துப் பரவும் கடவுளும் இலவே' (புறம் 335)

என்பது மாங்குடிகிழார் பாடலாகும்.

இறந்த வீரனின் பெயரையும் பெருமையையும் கல்லில் பொறிப்பர் நடுகல்லுக்கு நீராட்டி நெய்பெய்து வாசனைப்புகை காட்டுவர். விளக்கேற்றுவர். பூக்களைச் சொரிவர். மாலை சூட்டுவர். மயிற்பீலி சாத்துவர். காப்புநூல் கட்டுவர். ஆட்டுக்கிடாய்களைப் பலியிடுவர். துடி, மணி ஒலிப்பர். எண்ணெய் பூசுவர். சிறு கலங்களில் கள் படைப்பர். துணிப்பந்தல் அமைப்பர். வில், வேல், வாளால் வேலி அமைப்பர். பெரும்பாலும் வழிகளில் நடுகல்லை நட்டனர். ஆழமாக நட்டனர். நடுகல்லை ஆள் என ஒரு யானை உதைத்தது. நடுகல் சாயவில்லை, யானையின் கால் நகம் உடைந்ததாம். போர்க்களத்தில் விழுப்புண் பட்டோர் நடுகல் அருகே வந்து புண்ணைக் கிழித்து உயிர் விடுவர். நடுகல்லை வணங்கினால் மழைவரும், அரசன் வெற்றி பெறுவான், பயிர் செழிக்கும், கால்நடை பெருகும், வீட்டுக்கு விருந்தினர் வருவர் என நம்பினர்.

தாழிகள்

தொல்லியல் ஆய்வில் மிகவும் சிறப்பிடம் பெறுவது தாழிகள் ஆகும் (Urns). தமிழ்நாட்டில் இவை பல வகைகளாகக் காணப்படுகின்றன. இவை கூர்முனைத் தாழிகள், கால்கள் உடைய தாழிகள், விலங்குருவத் தாழிகள் எனப் பலவகைப்படும்.

சங்க இலக்கியங்களில் இவை கலம், தாழி, கவிசெந்தாழி, ஈமத்தாழி, தாழியபெருங்காடு. முதுமக்கள் தாழி, மன்னர் மறைத்த தாழி எனப்பலவாறு அழைக்கப்பெறுகின்றன (அகம் 129, புறம் 228, 236, 256, 364, பதிற் 44). தாழிப்புதையல் 2500 ஆண்டுகட்கு முற்பட்ட ஒரு வழக்கமாகும், கி.பி. 2,3 ஆம் நூற்றாண்டிற்குப் பின்னர் அவ்வழக்கம் மறைந்து விட்டது - தாழிகள் பல மிகப் பெரியவையாக இருந்த காரணத்தால்

மா இருந்தாழி (நற் 271)
ஓங்குநிலைத்தாழி (அகம் 275)
கண்ணகன்தாழி (புறம் 228)

எனக் குறிக்கப்பட்டுள்ளன. இவை கைகளாலும் (Hand made), சக்கரங்களாலும் (Wheel made) செய்யப் பெற்றிருந்தன.

சோழன் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளிவளவன் இறந்தான். மிகப்பெரும் புகழ்கொண்ட இவனுக்கு மிகப் பெரிய தாழி அல்லவா வனைய வேண்டும். உலகையே சக்கரமாகக் கொண்டு, இமய மலையையே மண்ணாக வைத்துப் பெரிய தாழியைவனைய வேண்டும். அது உன்னால் முடியுமா? என்று வேட்கோவனைப் பார்த்து வினவுகிறார், ஐயூர் முடவனார் என்னும் புலவர் (புறம் 228).
'அன்னோன் கவிக்கும் கண்ணகன் தாழி
வனைதல் வேட்டனை யாயின் எனையதூஉம்
இருநிலம் திகிரியாப் பெருமலை
மண்ணா வனைதல் ஒல்லுமோ நினக்கே'
என்பது ஐயூர் முடவனார் பாடலாகும்.
கணவன் மனைவி இருவரையும் ஒன்றாகத் தாழியுள் அடக்கம் செய்ய வேண்டும். அதனால்
'வியன்மலர் அகன்பொழில் ஈமத்தாழி
அகலிதாக வனைமோ'.
எனக் கூறுகின்றார் ஒரு புலவர் (புறம் 256).

தாழி வனைவோர் 'கலம்செய் கோ' எனப்பட்டனர்.
சங்ககாலச் சோழமன்னர்கள் தாழிப் புதையல் வழக்கத்தை ஏற்படுத்தினர் என்று மூவருலாக் கூறுகிறது.
'பதுமக் கடவுள் படைப்படையக் காத்த
முதுமக்கட் சாடி முதலோன்'
என்று பண்டைச் சோழன் ஒருவன் புகழப்படுகின்றான். (குலோ உலா 12).

யவனர்

சங்ககாலத்தில் தமிழ்நாட்டோடு யவனர் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தனர். கிரேக்கர், ரோமானியர், எகிப்தியர், பாரசீகர், அராபியர் ஆகிய அனைவரையும் 'யவனர்' என அழைக்கும் வழக்கம் இருந்தாலும் பெரும்பாலும் ரோமானியரே மிகுதியாகத் தமிழகம் வந்தனர்.

மேற்குக் கடற்கரைக்கு மிளகு, சந்தனம், தந்தம், ஏலம், அகில், தேக்கு, இலவங்கம், சில விலங்குகள், பறவைகள் ஆகிய பல பொருள்களுக்காக வந்த ரோமானியர் பாலக்காடு, போளுவாம்பட்டிக் கணவாய் வழியாகக் கொங்கு நாட்டுக்கு வந்து பல வண்ணக் கல்மணிகளை விரும்பி வாங்கினர். சோழநாடு, பாண்டிய நாட்டின் துறைமுக நகரங்கள் வரை சென்றனர். கிழக்குக்கரை முத்துக்களையும் பெற்றனர். ரோம் நாட்டவரின் ரெளலடெட், அரிட்டைன் என்ற உயர்வகைப் பானை ஓடுகள், அம்போரா என்னும் கூர்முனை மதுக்குடங்கள், ரோமானிய சுடுமண் பொம்மைகள், ரோம அரசரின் பொன், வெள்ளி, செம்பு நாணயங்கள் தமிழ்நாட்டில் கிடைத்துள்ளன. அகஸ்டஸ் (கி.மு. 44 - 14); டைபீரியஸ் (கி.பி. 14 - 37); நீரோ (கி.பி. 54 - 68) போன்ற ரோம் நாட்டு அரசர்களின் பெயரும் உருவமும் பொறித்த நாணயங்கள் தமிழ்நாட்டில் கிடைத்துள்ளன.

A slashed Roman Aureus of Augustus

மிளகு யவனர்கட்கு மிகவும் பிடித்தமான பொருள். அதனை 'யவனப்பிரியா' என அழைத்தனர். யவனர் கப்பல்களில் பொன்னொடு முசிறிக்கு வந்து பொன்னைக் கொடுத்துவிட்டு கப்பலில் மிளகை ஏற்றிச் செல்வர். 'சேரலர்
சுள்ளியம் பேரியாற்று வெண்ணுரை கலங்க
யவனர் தந்த வினைமாண் நன்கலம்
பொன்னொடு வந்து கறியொடு பெயரும்
வளம்கெழு முசிறி'
என அகநானூறு (149) கூறும்.

'யவனர் இயற்றிய வினைமாண் பாவை' (நெடுநல் 101)
'வலிபுணர் யாக்கை வன்கண் யவனர்
புலித்தொடர் விட்ட புனைமாண் நல் இல்' (முல்லை 61-62)
'நயனில் வன்சொல் யவரைப் பிணித்து
நெய்தலைப் பெய்து கையிற் கொளீஇ' (பதிற். பதிகம் - 2)
'யவனர் நன்கலம் தந்த தண்கமழ் தேறல்
பொன் செய் புனைகலத்து ஏந்தி நாளும்
ஒண்தொடி மகளிர் மடுப்ப மகிழ்சிறந்து
ஆங்க இனிது ஒழுகுமதி' (புறம் 56)

என்பன சங்க இலக்கியம் குறிக்கும் யவனர் பற்றிய தொடர்களாகும். இத்தொடர்பு 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்டதாகும்.

தொல்லெழுத்தியல்

பழங்காலக் குகைகளில் உள்ள சமணப்பாழிகளிலும், அகழ்வாய்வில் கிடைத்த பானை ஓடுகளிலும், பழங்காசுகளிலும், மோதிரங்களிலும், முத்திரைகளிலும், கற்களிலும் ஏறக்குறைய 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்ட தொல்லெழுத்துக்கள் பல காணப்படுகின்றன. இவற்றைத் 'தமிழி' என அழைப்பர். கரூர் அருகேயுள்ள புகலூர் ஆறுநாட்டார் மலையில் பதிற்றுப்பத்து 7, 8, 9 ஆம் பத்திற்குரிய அரசர்கள் அதே வரிசையில் குறிக்கப்பட்டுள்ளனர்.
'மூதா அமண்ணன் யாற்றூர் செங்காயபன் உறைய்
கோ ஆதன் செல்லிரும்பொறை மகன்
பெருங்கடுங்கோன் மகன் (இ) ளங்
கடுங்கோ (இ)ளங்கோ ஆக அறுத்த கல்'
என்பது ஆறுநாட்டார்மலைத் தமிழிக் கல்வெட்டாகும்.

மதுரை அருகில் உள்ள திருப்பரங்குன்றத்தை அந்துவன் பாடியதாகச் சங்க இலக்கியம் கூறுகிறது. அதே மலைக் குகையில் 'அந்துவன் கொடுபித்தவன்' என்ற 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்ட தமிழிக் கல்வெட்டு உள்ளது. (அந்துவன் பாடிய சந்துகெழு நெடுவரை. அகம் 59)

திருக்கோவிலூரைச் சங்க இலக்கியம் 'கோவல்' என்று கூறும். மலையமான் ஆட்சிப்பகுதி. தகடூர் அதியமான் மலையமானை வென்று கோவலை அழித்தான் என்று அவ்வையார் பாடுகிறார் (புறம் 99). திருக்கோவிலூர் அருகில் உள்ள ஐம்பையில் அதியமான் சமண முனிவர்கட்குப் பாழி அமைத்துக் கொடுத்த செய்தி தமிழிக் கல்வெட்டொன்றில் கூறப்படுகிறது.

'ஸதியபுதோ அதியந் நெடுமாந் அஞ்சி ஈத்த பாழி' என்பது ஜம்பைக் கல்வெட்டாகும். அசோகனின் பிராமிக் கல்வெட்டில் 'ஸதியபுத்ரர்' குறிக்கப்படுகின்றனர். 'அதியாமகன்' என்ற சொல்லே ஸதியபுதோ எனக் குறிக்கபட்டுள்ளது. எனவே தகடூர் அதியமான் மரபில் ஒருவன் அசோகன் காலத்தவன் என்பதில் ஐயமில்லை.

மாங்குளம் தமிழிக் கல்வெட்டில் 'நெடுஞ்செழியன்' என்ற பெயர் காணப்படுகிறது. அந்தை, ஆந்தை, நள்ளி, பிட்டன், கீரன், ஓரி, பரணன், சாத்தந்தை, பண்ணன், வண்ணக்கன் போன்ற சங்க இலக்கியங்களில் மட்டுமே பயின்று வரக்கூடிய பல சொற்கள் தமிழி என்ற தொல் எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டுக் கிடைத்துள்ளன. குறவன் (நற் 201), தித்தன் (புறம் 80), தாயன் (குறு 319), சாத்தன் (நற் 370), வேட்டுவன் (அகம் 36), குட்டுவன்கோதை (புறம் 54), கொல் இரும்பொறை (புறம்53), மாக்கோதை (புறம் 48), பெருவழுதி நற் 55) என்ற தமிழி எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்ட முத்திரைகளும், மோதிரங்களும், காசுகளும் தமிழ்நாட்டில் பெரும்பாலும் கரூர்ப் பகுதியில் கிடைத்துள்ளன. இவற்றின் எழுத்தமைதி கொண்டு இப்பெயர்கள் எறக்குறைய 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்டவை என அறிகின்றோம்.

புலி முத்திரை

புகார் நகரின் துறைமுகத்தில் சங்ககாலத்தில் பொருள்களுக்குப் புலி முத்திரை பொறிக்கப்பட்டதாகப் பட்டினப்பாலை கூறிகிறது.
'அளந்து அறியாப் பலபண்டம்
வரம்பு அறியாமை வந்து ஈண்டி
அருங்கடிப் பெரும் காப்பின்
வலியுடைவல் அணங்கின் நோன்
புலி பொறித்துப் புறம் போக்கி'

என்பது பட்டினப்பாலைப் பகுதி (131 - 135). அவ்வாறு புலிச்சின்னம் பொறிக்கப் பயன்படுத்திய முத்திரையொன்று பூம்புகார் நகரில் அண்மையில் கிடைத்துள்ளது.

கடல் கடந்த சான்றுகள்

சங்கத் தமிழர் கடற்செலவில் தேர்ந்தவர்களாக விளங்கினர். கடல் கடந்து பல நாடுகளுக்கும் சென்றுள்ளனர். > 'நளிஇரு முந்நீர் நாவாய் ஓட்டி
வளிதொழில் ஆண்ட உரவோன் மருக' (புறம் 66)

'சினம் மிகு தானை வானவன் குடகடல்
பொலம்தரு நாவாய் ஓட்டிய அவ்வழி
பிறகலம் செல்கலாது' (புறம் 126)

என்பன அதைப்பற்றிய சான்றுகளுட் சிலவாகும். பருவக் காற்றின் பயந்தெரிந்து 2000 ஆண்டுகட்கு முன்பு தமிழர் 'கப்பலோட்டிய' தமிழர்களாக வாழ்ந்துள்ளனர் என்பதை 'வளிதொழில் ஆண்ட' என்ற தொடர் சிறப்புடன் விளக்குகிறது.

தமிழ்நாட்டில் வெளிநாட்டார் குறிப்புகளும், வெளிநாட்டார் தொல்பொருள்களும் கிடைத்துள்ளன. பிற வெளிநாடுகளில் இதுவரை சங்காலத் தமிழகச் சான்றுகள் பெரும்பாலும் அகப்படாமல் இருந்தன. அண்மைக் காலத்தில் மேற்கு நாடுகளிலும், கிழக்கு நாடுகளிலும் சங்ககாலச் சான்றுகள் பல கிடைத்துள்ளன. எகிப்து நாட்டில் நைல்நதிக் கரையில் உள்ள 'குவாசிர் அல் காதிம்' என்னும் ஊரில் அமெரிக்க நாட்டுத் தொல்லியல் ஆய்வாளர்கள் நடத்திய அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்ணன், சாத்தன் என்ற சங்ககாலத் தமிழி எழுத்துப் பொறிப்புக்கள் கிடைத்துள்ளன.

எகிப்து நாட்டில் செங்கடல் பகுதியில் லெய்டன் பல்கலைக்கழகத்தார் நடத்திய அகழ்வாராய்ச்சியில் 'கொற்ற பூமான்' என்ற சங்ககாலத் தமிழி எழுத்துக்கள் பொறித்த மதுச்சாடி கிடைத்துள்ளது. இவையிரண்டும் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த எழுத்துப் பொறிப்புக்கள் ஆகும்.

வியன்னா அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள 'பேபிரஸ்' எனப்படும் பண்டைய தாளில் எழுதப்பட்ட கி.பி. முதல் நூற்றாண்டு ஆவணத்தில் முசிறி வணிகன் ஒருவன் கப்பலில் ஏற்றிச் சென்ற வாசனைப் பொருள், தந்தப் பொருள், துணிகள் பற்றிய செய்திகளும். அவற்றின் எடையும் கூறப்பட்டுள்ளது. ஒரு கப்பலில் 150 வணிகரின் பொருள்கள் இருந்தன என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

தாய்லந்து நாட்டில் கிளாங்தோம் நகரில் நடத்திய அகழாய்வில் சோழரின் சதுர வடிவான புலிபொறித்த ஒரு செப்புக்காசும், 8 x 4 சென்டி மீட்டர் அளவுள்ள தங்கம் மாற்றுரைத்துப் பார்க்கும் பட்டைக்கல் 'பெரும்பத்தன் கல்' என்ற சங்ககாலத் தமிழிப் பொறிப்போடு கிடைத்துள்ளது. இந்த அயல்நாட்டுச் சான்றுகள் அனைத்தும் 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்டவை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

முடிவுரை

தமிழகத்திலும், மேலை நாடுகளிலும், கீழை நாடுகளிலும் நடைபெற்ற தொல்லியல் அகழ்வாராய்ச்சிகளின் மூலமும், அகழ்வாராய்ச்சியில் கிடைக்கப்பெற்ற பல்வேறு தொல்பொருட்கள் மூலமும், அறிவியல் பூர்வமாக கால நிர்ணயம் கணிக்கப்பட்டதில் அவை சுமார் 2000 ஆண்டுகட்கு முற்பட்டவை எனத் துல்லியமாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் மேல் எல்லை கி.மு. 8 ஆம் நூற்றாண்டு என்றும், கீழ் எல்லை கி.பி. இரண்டாம் நூற்றாண்டு எனவும் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.

அவற்றோடு சங்க இலக்கியம் பல்வேறு வகைகளில் நெருங்கிய தொடர்பு உள்ளவையாக இருப்பதால் சங்க காலமும் அக்காலமே என்று உறுதிப்படுகிறது. எனவே தொல்லியல் நோக்கில் சங்க காலம் கி.மு. 8 ஆம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி. 2 ஆம் நூற்றாண்டு வரை என ஓரளவு நாம் கணிக்கலாம்.

தமிழக வரலாற்றுப் பேரவையின் எட்டாவது ஆண்டுக் கருத்தரங்கம் சென்னைப் பல்கலைக் கழகத்தில் 13, 14.10.2001 ஆகிய நாட்களில் நடைபெற்ற போது 13.10.2001 அன்று மாலை நடைபெற்ற 'சங்ககாலம்' என்னும் சிறப்புக் கருத்தரங்கில் அளிக்கப் பெற்ற கட்டுரை.

தொடர்புக்கு

புலவர். செ.இராசு, எம்.ஏ., பிஎச்.டி.,
கொங்கு ஆய்வு மையம்,
3, பி. வெங்கடேசுவராநிவாஸ்,
13/2, வள்ளியம்மை தெரு, நாராயணவலசு,
ஈரோடு - 638011.
தொலைபேசி: 220940

ஸ்ரீ_பெருங்காரையடி_மீண்ட_அய்யனார்_கோவில்

ஸ்ரீ பெருங்காரையடி மீண்ட அய்யனார் கோவில்(ஆங்கிலம்:Sri Perungaraiyadi Meenda Ayyanar Temple), இந்தியாவின் தமிழ்நாடு மாநிலத்தில் அமைந்துள்ள புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் ஆலங்குடி வட்டத்தில் உள்ள ஒரு கிராமம் குளமங்கலம் ஆகும்.

இக்கிராமத்தின் மையப் பகுதியில் மிக பழமை வாய்ந்த மிகப்பெரிய குதிரை சிலையுடன் கூடிய பெருங்கரையடி மீண்ட அய்யனார் ஆலயம் உள்ளது. இக்குதிரைச் சிலை ஆசியாவில் மிக உயரமான குதிரைச் சிலை என வர்ணிக்கப்பட்டுள்ளது. இங்கு ஆண்டு தோறும் மாசி மாதம் மகம் நட்சத்திரம் வரும் நாளில் நடைபெறும் மாசி மகம் எனப்படும் திருவிழா சிறப்புடையது.

[தொகு] தல வரலாறு

[தொகு] வில்லுனி ஆறு

குளமங்கலம் வில்லுனி ஆற்றங்கரையில் எழுந்தருளியுள்ள அருள்மிகு பெருங்காரையடிமிண்ட அய்யனார் திருக்கோயில் ஆசிய அளவில் பிரசித்தி பெற்ற 33 அடி உயரமுள்ள குதிரைச் சிலையைக் கொண்ட இக்கோயில் 1574-ல் கட்டப்பட்டதாகும். 1937-ல் இத்திருத்தலம் செப்பனிடப்பட்டதை கோயில் வரலாறு தெரிவிக்கிறது. 1940 கால கட்டத்தில் குதிரை சிலை சேதம் அடைந்துள்ளதையடுத்து மறுசீரமைப்பு செய்ய முயன்ற போது அதன் வயிற்றுப் பகுதியை உடைக்க முடியாததால் அதன் மேலேயே மறு சீரமைப்பு செய்யப்பட்டது.வானவெளியில் தாவிச்செல்லும் ஒரு குதிரையின் அங்க அசைவுகளுடன் காணப்படும் இந்த குதிரைசிலைதான் ஆசியாவின் மிகப்பெரிய குதிரை சிலை என்கின்றனர்.

[தொகு] யானை சிலையும், குதிரை சிலையும்

சுமார் 200 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இதே இடத்தில் யானை சிலையும், எதிரில் அதே உயரத்தில் ஒரு குதிரை சிலையும் இருந்து பிற்காலத்தில் வில்லுனி ஆற்றில் தண்ணீர் அதிகமாக வந்ததால் அதில் யானை சிலையை அடித்து சென்று விட்டது என்றும் இந்த குதிரை சிலை மட்டும் எஞ்சியுள்ளது என்றும் கூறுகின்றனர்.

[தொகு] முத்தரையர் சமூகம்

மேலும் இப்பகுதியுடன் நெருங்கிய கலாச்சார உறவுகளை முத்தரையர் மன்னர்கள் கொண்டிருந்ததாக சொல்லப்படுகிறது.இப்பகுதியில் முத்தரையர் சமூகம் தழைத்து விளங்கியதற்கான அடையாளமும் இவ்வாலயத்தின் கல்வெட்டுகளிருந்து புலப்படுகிறது.தமிழர்களின் கட்டிடக்கலை பல நூற்றாண்டுகளாக இப்பகுதியிலும் இருந்துவந்தமைக்கு இக்கோவில் சான்றாக விளங்குகிறது.இப்பகுதி மக்களான முத்தரையர் சமூக மக்களால் முன்மொழியப்படும் பழமைவாய்ந்த ஒரே ஆலயமாக இந்த அய்யனார் ஆலயம் விளங்குகிறது.

[தொகு] அண்மைக்கால நிகழ்வுகள்

படிமம்:Devotees Kulamangalam Ayyanar.JPG

பக்தர்களின் ஒரு பகுதி நாள்:09-சித்திரை-2010

இக்கோயிலை சுமார் ரூ. 2 கோடியில் புதுப்பித்து குடமுழுக்கு நடத்த கிராமப் பொதுமக்கள் முடிவெடுத்ததைத் தொடர்ந்து திருப்பணிகள் தொடங்கின.கோயில் கருவறை, மஹா மண்டபம் ஆகியவை சிறப்பாகக் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளதுடன் தனிக்கோபுரத்துடன் விநாயகர், முருகன் உள்ளிட்ட பரிவார சாமிகளுக்கு கோயில்கள் கட்டப்பட்டுள்ளன.

[தொகு] இயற்கைப் பொருள்களால் குதிரைச் சிலை வர்ணம் பூசப்பட்டுள்ளது

மேலும் ரசாயனக் கலப்பின்றி இயற்கைப் பொருள்களால் குதிரைச் சிலை வர்ணம் பூசப்பட்டுள்ளது.ஆலயத்தின் கருவறை கோபுரத்தில் தங்கக் கலசம் அமைக்க பொதுமக்களிடமிருந்து நன்கொடைகள் பெற்று கலசம் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆலயத்தின் குடமுழுக்கு விழாவானது 23-05-2010௦ ஞாயிற்றுக்கிழமை அன்று வெகு விமர்சியாக நடைபெற்றது.

[தொகு] குடமுழுக்கு விழா

குடமுழுக்கை காண பல்வேறு மாவட்ட மக்கள் மட்டுமின்றி சிங்கப்பூர், மலேசியா போன்ற நாடுகளில் உள்ள ஏராளமான பக்தர்களும் கலந்து கொண்டனர். ஆண்டு தோறும் மாசிமகம் அன்று திருவிழா நாளில் லட்சம் பக்தர்கள் கூடும் இந்த கோயிலில் குதிரைக்கு மட்டும் சுமார் 1000 காகிதப்பூ மாலை போடப்படும். இந்நாளில் அருகிலுள்ள பல ஊர்களி்லிருந்து அதிக அளவில் மக்கள் வந்து வழிபட்டுச் செல்கின்றனர். இப்பகுதியைச்சுற்றி சுமார் பதினைந்து கிராமங்களிலிருந்து லட்சக்கணக்கானோர் ஒன்று சேரும் ஒரே இடம் இந்த ஆலயம் ஆகும்.

[தொகு] இணையதளம்

இந்த இணையதளத்தில் வழியாக திருவிழா நிகழ்வுகளை காண முடியும்.http://kulamangalamnorth.blogspot.com/.

முத்தரையர்கள், வன்னிய நாயக்கராக அழைக்கப்படுகிறார்கள்

வெளிப்படையான சாதிக் கொடுமைகள் இல்லாத மாவட்டம் என்று பெயர் எடுத்த வேலூர் மாவட்டம் மெல்ல தனது மௌனம் கலைக்கத் தொடங்கியுள்ளது. திருப் பத்தூருக்கு அருகில் இருக்கும் சில கிராமங்களில் பலவகையான தீண்டாமை வடிவங்கள் நீடித்திருப்பதாகச் செவிவழிச் செய்திகள் கிடைக்கின்றன. பொதுக்குழாயில் தண்ணீர் எடுக்கப் போகும்போது உயர்சாதிப் பெண்கள் தங்களின் குடங்களைத் தொடக்கூடாது என்கிறார்கள். அஞ்சல்காரர் தலித் மக்கள் பகுதிக்கு வந்து கடிதங்களைத் தருவதில்லை. ஆள்மூலம் சொல்லியனுப்பி வாங்கிக்கொள்ளச் சொல்கிறார். விழாக்காலங்களில் சுவ ரொட்டிகளையோ, டிஜிடல் பேனர்களையோ பேருந்து நிறுத்தம் அருகில் தலித் இளைஞர்கள் வைக்கக் கூடாது என்கிறார்கள் என்றெல்லாம் அப்பகுதியிலிருந்துவரும் தலித் மக்கள் சொல்கிறார்கள்.

கடந்தவாரம் நெஞ்சை உலுக்குகிற மற்றொரு கொடுமை அறிய வந்திருக்கிறது. காட்பாடிக்கு அருகில் உள்ள சோலையூர் கிராமத்தில் காட்டு நாயக்கன் பிரிவைச் சேர்ந்த பழங்குடியினரை, பொது வழியில் நடமாடக்கூடாது எனத் தடுத்து ஆதிக்கச் சாதியினர் 125 அடி தூரத்துக்கு இரும்பு முள்வேலி அமைத்திருக்கிறார்கள். இக்கொடுமையை எதிர்த்து 7.10.2008 அன்று காட்பாடி வட்டாட்சியர் அலுவலகம் எதிரில் ஆர்ப்பாட்டம் நடத்திய மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும், இதைப் பற்றிய செய்திகளை வெளியிட்ட சில உள்ளூர் நாளேடுகளும் இதை 'காட்பாடியில் ஓர் உத்தபுரம்' என்றே விரிக்கின்றன. ஆதிக்கம் செய்ய நினைப்பவர்களும், அடக்கு முறையைக் கட்டவிழ்த்துவிட விரும்புகிறவர்களும் ஒரே வகையாகத்தான் சிந்திப்பார்கள் போலத் தோன்றுகிறது. ஆதிக்கச் சாதியினர் தமது ஆதிக்கத்தை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள ஒவ்வொரு நாளும் கணிசமான அளவு நேரத்தை ஒதுக்கி திட்டமிடுகின்றனர். தம் மனதில் இருக்கும் தீண்டாமைக் கருத்துகளுக்கு வடிவம் கொடுக்க முனைகின்றனர். உத்தபுரம் போன்ற வன் கொடுமைச் செய்திகள் ஊடகத்தில் வெளியாகும்போது, ஆதிக்கச் சாதியினருக்கு எதிர்மறையான தூண்டுதலும், கருத்தியல் ஆதரவும் கிடைக்கிறது. இந்தக் கூறுகளைச் சிதைக்கும் வகையில் கடுமையான நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படாமல் விடப்படுவதால் இக்கொடூரங்கள் நீடித்துக்கிளை பிரிகின்றன.

பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு இதே பகுதியில் ஒரு சாதியப் படுகொலை நடந்தது. 1998ஆம் ஆண்டின் ஒரு குளிர்மாதத்தில், காட்பாடிக்கு அருகில் இருக்கும் கீழ்வழித்துணையாங்குப்பத்தில் (கே.வி.குப்பம்), அரசுப் பேருந்தில் நடத்துநராக இருந்த அருள் எனும் தலித் இளைஞர் வன்னியர்கள் சிலரால் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டார். தேர்தல் பிரச்சினையைக் காரணமாக வைத்தே அப்படுகொலை நடத்தப்பட்டது. ஆனால் நாய்க்குட்டியின் மீது பேருந்தை ஏற்றியதால் உருவான சண்டையில் இக்கொலை நடந்ததாகச் சொன்னார்கள். நாய்க்குட்டியின் மீது பேருந்தை ஏற்றிய நகரப் பேருந்தின் ஓட்டுநர் வன்னியர் என்பதால் அவர்மீது தாக்குதல் நடத்தப்படவில்லை. விடுதலைச் சிறுத்தைகள் உள்ளிட்ட தலித் அமைப்புகள் இப்படுகொலைக்காக நீதி கேட்டுப் போராடின. அப் போராட்டத்தில் பங்கேற்கத் திருமாவளவன் வந்திருந்தார். அண்மையில் அறிய வந்திருக்கும் பழங்குடியினர் மீதான வன்கொடுமைச் செய்திகள் மூலம் சாதிய அழுத்தம் நிறைந்த பகுதி இது என்பதை மீண்டும் ஒருமுறை கீழ்வழித்துணையாங்குப்பம் சொல்லியிருக்கிறது. காட்பாடித் தொகுதி பொதுப்பணித்துறை அமைச்சர் துரைமுருகனின் தொகுதியாகும். சோலையூர் அவரின் சொந்த ஊருக்கு அருகில் இருக்கிறது.

கீழ்வழித்துணையாங்குப்பம் அருகில் பில்லாந்திப்பட்டு என்று ஒரு ஊர் இருக்கிறது. அதற்குப் பக்கத்தில்தான் சோலையூர் கிராமம் உள்ளது. குடியாத்தத்திலிருந்து 15கிலோ மீட்டர்கள் தள்ளியிருக்கும் சிறிய கிராமம் இது. காட்பாடியிலிருந்து வருவதென்றாலும் இதைப் போலவே 15 கிலோமீட்டர்களைக் கடந்து வரவேண்டும். புவியியல் வரைபடத்தைப்போல் அல்லாது அரூபமாய் மக்களின் ஆதிக்கக் கருத்து நிலையில் இருக்கும் இடக்குறிப்பைக் கேட்டால் இக்கிராமம் வன்னியர்களின் செல்வாக்குக்கு உட்பட்ட பகுதி என்று சொல்லிவிடுவார்கள். காட்பாடி தொடங்கி கொசவன்புதூர்வரையிலும் அவர்களின் செல்வாக்கிற்கு உட்பட்டது. அங்கிருந்து குடியாத்தம் வரை நாயுடுகளின் செல்வாக்குக்கு உட்பட்டது என்பது அங்கு நிலவும் மக்களின் கருத்து.

சோலையூரில் காட்டுநாயக்கன் சமூகத்தைச் சேர்ந்த இருபத்தைந்து குடும்பங்கள் இருக்கின்றன. இருநூறு பேர்களைக் கொண்ட அக்கிராமத்தைச் சுற்றி முதலியார்களும், முத் தரையர்களும், ரெட்டியார்களும் இருக்கின்றனர். காட்டுநாயக்கன் இனத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் மூன்று தலைமுறையாக அங்கிருக்கின்றனர். இந்த மூன்று தலைமுறையாகவே ஆதிக்கச்சாதியினரின் அடக்குமுறையையும் தீண்டாமைக் கொடுமைகளையும் அம்மக்கள் அனுபவித்து வந்துள்ளனர். அவர்களுக்கு இழைக்கப்பட்டுவரும் கொடுமைகளை விவரிக்கிறபோது அப்பழங்குடியினர் கொத்தடிமைகளாக, சாதிச்சிறையில் இருந்திருப்பது தெளிவாகிறது. மிகக் குறிப்பாக முதலியார்களும், முத் தரையர்களுமே இக்கொடுமைகளை இழைத்திருக்கிறார்கள். இப்பழங்குடி மக்கள் ஆதிக்கச் சாதியினருக்கு எதிரில் நடந்து போகும்போது ஒதுங்கி, பணிவுடன் நடந்து போக வேண்டும். இல்லையெனில் வேண்டுமென்றே இடிக்க வருவார்கள். கேட்டால் உதைவிழும். ஆபாசமாகவும், அருவருப்பு ஊட்டும் வகையிலும் அவர்கள் பழங்குடியினரைப் பேசி வந்திருக்கிறார்கள். சிறுவர்கள், பெரியவர்கள், பெண்கள் என்று விதிவிலக்கின்றி எல்லோரும் இப்படி ஒடுக்குவதில் பங்கேற்றிருக்கின்றனர். பழங்குடிப்பெண்கள் கால்நீட்டி அமர்வதற்கும், வாசலில் நின்று தலைவாருவதற்கும்கூடத் தடை விதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. செருப்பு அணிந்து நடக்கவும் தடை விதித்திருக்கிறார்கள். பழங்குடி சமூகத்தின் பெரியவர்களை ஆதிக்கச்சாதிச் சிறுவர்கள் மரியாதைக் குறைவாக அழைப்பதே வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. பழங்குடிச் சிறுவர்கள் விளையாடுவதற்கு அனுமதிக்கப்படவில்லை. பழங்குடிகளின் வீட்டில் நுழைந்து தேவையான பொருட்களை எடுத்துச் சென்றுவிடுவது, அம்மக்களில் ஒருவர் நடத்தும் பெட்டிக்கடையைச் சூறையாடுவது, குடித்துவிட்டு வந்து ரகளை செய்வது, காரணமின்றி அம்மக்களைப் பிடித்து அடிப்பது போன்ற அத்து மீறல்கள் மிக இயல்பாக ஆதிக்கச் சாதியினரால் நடத்தப்பட்டிருக்கின்றன. பழங்குடிகள் தமக்கு இழைக்கப்படுகின்ற கொடுமைகளை எதிர்த்துக் கேட்கும்போது 'பொறுக்குற நாய்களே, இரக்கிற நாய்களே' என இழிவாகப் பேசப்பட்டுள்ளனர். கொலைமிரட்டலுக்கு ஆளாகியுள்ளனர். நாயை அழைப்பதுபோல கிண்டலுடனும், கேலியுடனுமே இம்மக்களை ஆதிக்கச்சாதியினர் அழைத்துள்ளனர். ரவுடிகளை அழைத்துவந்து அடித்துள்ளனர்.

காட்டு நாயக்கன் சமூக மக்களின் திருவிழா விசேடமானது. கங்கையம்மனுக்குக் கூழ் ஊற்றும் போது அதைத் தடுத்திருக்கிறார்கள் ஆதிக்கச் சாதியினர். கூழ்ப்பானையை அவர்களின் காலடியில் வைத்து ஆசி வாங்கச் சொல்லிக் கட்டாயப்படுத்தியிருக்கின்றனர். சாமியின் பிரதிமையை முதலில் ஆதிக்கச் சாதியினரின் வீட்டிற்கு எடுத்துச் சென்றபிறகே அம்மக்களுக்கு வழிபட அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. பண்டிகையில் பலியிட்ட பன்றியிலும், கோழியிலும், ஆட்டிலும் ஆதிக்கச் சாதியினருக்குப் பங்கு தரவேண்டும் என்பது எழுதப்படாத விதியாகும். ஒருமுறை அப்படித் தராமல் போனதற்காக பன்றிக்கறியின் பங்குகள் மீது மண் அள்ளிப் போட்டிருக்கிறார்கள். பண்டிகையின்போது குடித்துவிட்டு வந்து பழங்குடி மக்களை சடங்குகளைச் செய்யவிடாமல் தடுத்தது மட்டுமின்றி, திருவிழாவுக்கு வந்திருந்த பழங்குடிப் பெண்களைச் சீண்டியிருக்கிறார்கள். அப்பெண்களைத் தள்ளுவது, இடிப்பது, கண்ட இடங்களில் தொடுவது, ஆபாசமாகப் பேசுவது என்று எல்லை மீறிப் போனபோது பழங்குடியின ஆண் ஒருவர் கேட்டிருக்கிறார். அவர்மீது மின்சாரம் இருக்கும் வயர் ஒன்று அறுத்து வீசப்பட்டிருக்கிறது.

இப்பழங்குடி மக்கள் மலிவான கூலிகளாக இருந்திருக்கிறார்கள். நேர அளவின்றி உழைக்கக் கட்டாயப்படுத்தப்பட்ட இம்மக்களுக்கு ஒரு நாள் கூலியாக 25ரூபாய் மட்டுமே வழங்கப்பட்டுள்ளது. வேலைக்கு வராத பழங்குடியினரை வீட்டுக்குள் புகுந்து அடித்து இழுத்துச் சென்றுள்ளனர். வாரத்துக்கு ஒரு முறை என்றே அந்தக் கூலித்தொகைகூட காலம் தாழ்த்தி வழங்கப்பட்டுள்ளது. இம்மக்களில் சிலர் வைத்திருக்கும் ஸ்கூட்டர், சுசூக்கி போன்ற வண்டிகளை, தெரியாத வகையில் ஓட்டிக் சென்று வேறு இடங்களில் விட்டுவிட்டு வந்திருக்கின்றனர். பழங்குடி ஆண்கள் வேலைக்குப் போனபிறகு, தனியே வீட்டில் இருக்கும் பெண்களிடம் ஆபாசமாகப் பேசுவதோடு, அவர்களை வீட்டுக்குள் வைத்துப் பூட்டி சாவியை எங்காவது எறிந்துவிடுவதும் நடந்திருக்கிறது. அப்படி வீட்டுக்குள் சிக்கிக்கொண்ட ஒரு பழங்குடிப் பெண்ணை, கதவை உடைத்து வெளியே எடுத்திருக்கிறார்கள்.

அடக்குமுறைகளையும் கொடுமைகளையும் சகிக்காத பழங்குடியினர் மாவட்ட ஆட்சியரைச் சந்தித்து வேறு இடத்தில் இலவச வீட்டுமனைப் பட்டா, பழங்குடியின சாதிச் சான்று ஆகியவற்றைக் கேட்டு மனுச் செய்துவிட்டு வந்ததும், காட்டுநாயக்கன் சமூக சீர்திருத்த சங்கத்தின் (பதிவு எண் Act XXI of 1860 S.No.26/61) கிளையைத் தொடங்கியதும் சாதி இந்துக்களைக் கோபமூட்டியிருக்கிறது. ஆட்சியர் அலுவலகத்திலிருந்து அம் மக்கள் திரும்பும் வழியில் அச்சுறுத்தப்பட்டுள்ளனர். இம்மக்களின் குடியிருப்புக்கு எதிரில் இருந்த முதலியார் சமூகத்தினர் அடுத்த நாளே, இம்மக்கள் 60 ஆண்டுகளாய்ப் பயன்படுத்தி வந்த பொதுவழியைத் தடுத்து சுமார் 125 அடிக்கு இரும்பு முள் வேலியை அமைத்துள்ளனர். சுற்றியுள்ள அனைத்து நிலங்களும் தனியாருக்கு உரியது என்பதால், நெடுஞ்சாலைக்கு வர வழியின்றித் தடுக்கப்பட்டிருக்கின்றனர் இம்மக்கள். உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு வெளியே போய் வருவதாகச் சொல்கிறார்கள் அவர்கள்.

நண்பர் யுவராஜ் உடன் அங்கு போனபோது, உடலில் சுற்றப்பட்ட முள் கம்பியாக மரண அமைதியைக் கசியவிட்டபடி ஊர் நடுவே இருந்தது அவ்வேலி. தயக்கத்தோடு தான் பேசத் தொடங்கினார்கள் அம்மக்கள்.

"கொழந்த பொறந்தாலும் நிம்மதி இல்ல. பொண்ணு வயசுக்கு வந்தாலும் நிம்மதி இல்ல. கல்யாணம் செஞ்சாலும் நிம்மதி இல்ல. அவங்க எல்லாரும் சேர்ந்து வந்து அராஜகம், அமர்க்களம் செய்யிறாங்க" என்றார் ஒருவர். காட்டுநாயக்கன் என்று சான்றிதழ் வாங்குவதாக இருந்தால் இந்த ஊரில் இருக்கக் கூடாது என ஆதிக்கச் சாதியினர் அச்சுறுத்துவதாகச் சொன்னார்கள் அம்மக்கள். அங்கிருக்கும் முத்தரையர்கள், வன்னிய நாயக்கராக அழைக்கப்படுகிறார்கள். இம்மக்கள் காட்டுநாயக்கர் என்று சான்றிதழ் பெற்றுவிட்டால் தமக்குச் சமமாக ஆகிவிடுவார்களோ என்ற எண்ணம் முத் தரையர்களிடம் இருக்கிறது. "நாங்க நாயக்கரு, நீங்க காட்டு நாயக்கரா? அப்புறம் காடு எடுத்துடுவானுங்க. நாயக்கன்னு கூப்பிடுவானுங்க. நீங்களும் நாயக்கரு, நாங்களும் நாயக்கரா? காட்டுல இருக்கிற நாயிங்க இங்க ஏண்டா இருக்கிறீங்க. காட்டுப் பன்னின்னோ, காட்டு நாயின்னோ வச்சிக்குங்க. காட்டுக்கே போங்க."

இம்மக்களுக்கு இன்னும் பழங்குடி என்ற சாதிச் சான்றிதழ் கிடைக்கவில்லை. ரமேஷ் என்ற ஒருவர் மட்டுமே பி.காம். வரை படித்துள்ளார். இப்போதுதான் சிலர் தமது குழந்தைகளை அருகில் இருக்கும் தனியார்ப்பள்ளி ஒன்றில் சேர்த்திருக்கிறார்கள். இந்தச் சிறுசிறு மாற்றங்களே ஆதிக்கச் சாதியினரால் பொறுக்கமுடியாத அளவுக்குப் போயிருக்கிறது. படிக்கும் குழந்தைகளை ஏற்றிக்கொண்டு செல்வதற்கு வரும் பேருந்தை மிரட்டி நிறுத்தி விட்டிருக்கின்றனர். பழங்குடிப் பிள்ளைகள் பள்ளிக்குப் போவது ஒரு மாதமாகத் தடைபட்டிருக்கிறது.

"எங்க கண்ணு முன்னாடியே எங்க பெரியவங்க அடி வாங்குறத பார்த்திருக்கிறோம். இப்ப நாங்க வாங்குறோம். நாளைக்கு எம் பிள்ளைங்களும் இப்படி அடிவாங்கறத பார்க்கக்கூடாதுன்னுதான் போராடத் தொடங்கியிருக்கிறோம்" என்று அழுதபடியே சொல்கிறார்கள் அப்பெண்கள்.

"ஆறிப்போயிட்டாலும் ரத்தம் வரும் வரை கீறி அடிப்பாங்க. எங்களுக்குப் பத்துக் கிலோ மீட்டர் தள்ளி எதாவது ஒரு ம¬லையடி வாரத்துல இடம் குடுத்திட்டாக் கூட நாங்க கஞ்சியையோ, கூழையோ குடிச்சினு நிம்மதியா இருப்போம்" என்று கும்பிடுகிறார்கள் ஆண்கள்.

இந்த வன்கொடுமைச் செய்திகள் தமிழோசை, தீக்கதிர் ஆகிய தினசரிகளில் மட்டுமே வந்தன. ஜெயா தொலைக்காட்சியிலும், உள்ளூர்த் தொலைக்காட்சியிலும் செய்திகள் வெளியாகின. மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் மாநிலக்குழு உறுப்பினர் வே.மீனாட்சி சுந்தரம், குடியாத்தம் சட்டமன்ற உறுப்பினர் ஜி.லதா, மலைவாழ் மக்கள் சங்க மாநிலத் தலைவர் சண்முகம், மண்டலச் செயலாளர் பன்னீர்செல்வம் ஆகியோர் பங்கேற்ற ஆர்ப்பாட்டம் 7ஆம்தேதி காட்பாடி வட்டாட்சியர் அலுவலகத்தின் எதிரில் நடந்தது. 15 நாட்களுக்குள் முள்வேலியை அகற்றவில்லை என்றால் நாங்களே அதை அகற்றுவோம் என்று ஆர்ப்பாட்டக் குழுவினர் அன்று கெடு விதித்து இருக்கிறார்கள். உத்தபுரத்தின் தொடர்ச்சியாக, பழங்குடியினர் மனதிலும் குத்தப்பட்ட முள்ளாக இந்த முள்வேலி இருக்கிறது. நம் நாட்டில் மதக்கலவரங்கள் நடக்கிறபோது மட்டுமே பழங்குடியினர் பற்றிய பேச்சுக்கள் நேர்மறையாகவும் எதிர் மறையாகவும் வந்து போகின்ற நிலை இன்று உருவாகியுள்ளது. வீரப்பனின் கொலையில், சோளக மக்கள் அனுபவித்த கொடுமைகள் புதைந்து போயின. பழங்குடி மக்களின் பிரச்சினைகள் வெளிச்சத்துக்கு வராமலும், தொடர்ந்தபடியும் இருக்கின்றன. மதக் கலவரங்களையொட்டி குஜராத்தில் எடுக்கப்பட்ட கணக்கெடுப்பில் அம்மாநிலத்தில் மட்டும் ஆண்டொன்றிற்கு சராசரியாக 50க்கும் குறையாத பழங்குடி மக்கள் கொல்லப்படுவதாகத் தெரியவந்தது. இந்தியா முழுமைக்கும் சேர்த்தால் இந்த அவல எண்ணிக்கை எங்கோ போகும். இந்தியாவில் இருக்கும் மிகத் தொன்மைக் குடியான காடர் முதல் லம்பாடிகள் வரையிலான 550 லட்சம் பழங்குடிகள் புரோட்டா-ஆஸ்திரேலாய்டு இனத்தொடர்ச்சியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்கிறார் தமது நூலில் ஜே.எச்.ஹட்டன் (இந்தியாவில் சாதிகள், ஆக்ஸ்போர்டு பதிப்பு, 1973) தமிழ்நாட்டில் 33 வகையான 12 லட்சம் பழங்குடி மக்கள் இருக்கின்றனர். புதுச்சேரியில் 5000 குடும்பங்கள் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. தமிழ்நாட்டின் எல்லா மாவட்டங்களிலும் பழங்குடியின மக்கள் இருந்தாலும், மேற்கு மற்றும் கிழக்குத் தொடர்ச்சி மலைகளிலும், அவற்றின் அடிவாரங்களிலும் அதிக அளவில் இருக்கின்றனர். மலைப்பகுதிகளில் சில இனங்களும், சமவெளிப் பகுதியில் சில இனங்களும் இருக்கின்றன. இவர்களில் சமவெளிப் பகுதியில் இருப்பவர்களில் அதிகமானவர்கள் காட்டுநாயக்கர்களாவர். இம்மக்கள் சுமார் 500 ஆண்டுகளுக்குமுன் ஆந்திராவின் பெல்லாரி மாவட்டத்திலிருந்து இடம் பெயர்ந்து தமிழகம் வந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. இம்மக்கள் கன்னடமும், தெலுங்கும் கலந்த மொழியைப் பேசுகின்றனர். பல்வேறு பணிகளை மேற்கொள்கின்றனர். வேட்டையாடுவது, ஈச்சம் ஓலையில் பாய், விளையாட்டுப் பொருட்கள் முடைவது இவர்களின் பாரம்பரியத் தொழிலாகும். சென்னையில் சில காட்டு நாயக்கர்கள் துப்புறவுப் பணியைச் செய்வதாகவும் செய்திகள் இருக்கின்றன. காலம் மாறினாலும் இம்மக்களின் மரபுத் தொடர்ச்சி இன்றும் அறுபடவில்லை. இன்றும் வேட்டைக்குப் போகிறார்கள். அணில், காட்டுப் பூனை, நரி, குள்ள நரி, கீரிப்பிள்ளை, பூனை, ஆமை ஆகியவற்றைப் பிடித்து வருகிறார்கள். அய்யரை வைக்காமல், நாட்டாண்மையால் நடத்தப்படும் திருமணங்கள், பொட்டு போன்ற குழிதாலி, இறந்தவரை புதைத்தல், முனீஸ்வரன், மதுரைவீரன், கங்கையம்மன் போன்ற குலச்சாமிகள் வழிபாடு ஆகியவை இவர்களின் அடையாளங்களாக நிற்கின்றன. கூண்டுரோடு, செருக்கோடு, சிராப்பிட்ரோடு, இந்திரிலோடு, வாக்கிலோடு ஆகிய உறவு முறைகள் இம்மக்களில் உண்டு. இவற்றுள் சில சகோதரமுறைகள் ஆகும். ஆகவே இந்தக் கோத்திரப் பெயர் அறிந்தே பெண் எடுப்பதும் கொடுப்பதும் நடக்கும்.

தமிழகத்தில் இருக்கும் காட்டு நாயக்கர்களின் எண்ணிக்கை 86000. பிற மாவட்டங்களில் இல்லாத சிக்கல் வேலூர், திருவண்ணாமலை ஆகிய மாவட்டங்களில் இம்மக்களுக்கு இருக்கிறது. இம்மக்கள் ஜோகிகள் என்று தவறாக அழைக்கப்படுவதாலும், அறியப்படுவதாலும் பழங்குடி இனச் சான்றிதழ் கிடைப்பதில்லை. ஒட்டன், கழைக்கூத்தாடி, பன்னியாண்டி, குறவர் என்றெல்லாம்கூட இவர்கள் அழைக்கப்படுவதால் இக்குழப்பம் நீடிக்கிறது. அரசுப் பட்டியலின்படி ஜோகிகள் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களாகவும், மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களாகவும், சீர் மரபினராகவும் அறியப்படுகின்றனர். இந்த நிலை மேலும் இம்மக்களை அலைக்கழிக்கச் செய்துவிடுகிறது. இக்காரணங்களாலேயே காட்டு நாயக்கர் சான்று வழங்குவது நிறுத்திவைக்கப்பட்டுள்ளது. மணியக்காரர், வருவாய் ஆய்வாளர், துணை வட்டாட்சியர், வட்டாட்சியர், மாவட்ட வளர்ச்சி அலுவலர் என்று, ஒரு பழங்குடிச் சான்று வாங்க நீண்ட பயணம் போகவேண்டும். அரசு அலுவலர்களுடன் மல்லுக்கு நிற்பது உலகத்திலேயே கொடுமையான சோதனைக்குரியது. அச்சோதனையில் கீழ்வழித்துணையான் குப்பத்துக் காட்டு நாயக்கர்கள் வெற்றிபெற முடியாதிருக்கிறார்கள். மானுடவியல் பேராசிரியர்கள், பழங்குடிகள், அரசு அதிகாரிகள் ஆகியோர் அடங்கிய ஆய்வுக்குழு ஒன்றினை அமைத்து இனச் சான்றுகளை வழங்கலாம் என அரசுக்கு வைக்கப்பட்டுவரும் கோரிக்கைகள் செவிமடுக்கப்படாமலேயே இருந்து வருகின்றன. இதனாலேயே பழங்குடி மக்களுக்கான 1647 அரசுப்பணிகள் இன்னும் நிரப்பப்படாமல் விட்டுவைக்கப்பட்டுள்ளன.

சோலையூரில் ஆதிக்கச் சாதியினரிடம் சிக்கி, கொத்தடிமைகளைப் போல கொடுமைகளை அனுபவித்துவரும் காட்டுநாயக்கர் சமூகப் பழங்குடிமக்களுக்கு மனைப்பட்டா, சாதிச் சான்றிதழ் ஆகியவற்றை உடனே வழங்கவேண்டும். பாதுகாப்பு அளிக்க வேண்டும். பொதுவழி ஏற்படுத்தவேண்டும். அவர்கள் 60 ஆண்டுகளாய்ப் பயன்படுத்தி வரும் பொது வழியில் போடப்பட்டுள்ள முள்வேலியை உடனே அகற்ற, காவல்துறை நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்று தமிழ்நாடு காட்டு நாயக்கன் சமூக சீர்திருத்த சங்கத்தின் மாநிலக்குழு தீர்மானம் போட்டிருக்கிறது. இவைகளை நிறைவேற்றும்வரை போராடுவோம் என்று இச்சங்கத்தின் மாநிலத் தலைவர் பரமசிவமும், மண்டலச் செயலாளர் பன்னீர் செல்வமும் அறிவித்திருக்கிறார்கள்.

உயிருக்கும் உடைமைகளுக்கும் அமைதியான வாழ்வுக்கும் உத்தரவாதம் இன்றி, பாதுகாப்பான இடத்திற்குப் போகவேண்டும் என அகதிகளைப்போல அரசை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறார்கள் சோலையூரின் பழங்குடி மக்கள். சொந்த மண்ணிலேயே அகதியாக்கப்படுவதைப் போன்றதொரு சோகமும் கொடூரமும் வேறு எவற்றிலும் இல்லை. அந்த நிலை, அரசும் நாகரிகச் சமூகமும் வெட்கப்படவேண்டியதொரு நிலை.

பின்குறிப்பு:
இக்கட்டுரை எழுதி முடிக்கப்படும்போது, 13.10.2008 அன்று காவல்துறை மற்றும் மாவட்ட அரசு நிர்வாகம் ஆகியவற்றினால் முள் வேலி அகற்றப்பட்டுள்ளது.

முத்தரைய நாயன்மார்கள்

அதிபத்த நாயனார்

அதிபத்த நாயனார் 63 நாயன்மார்களுள் ஒருவர். "விரிதிரை சூழ் கடற்நாகை அதிபத்தர்க்கடியேன்" என்று திருத்தொண்டத் தொகை இவரைக் குறிப்பிடுகிறது.

[தொகு]வாழ்க்கைப் புராணம்

சோழ நாட்டின் துறைமுகனான நாகபட்டினம் நகரில் நுழைபாடியிலே பரதவர் வாழ்ந்தனர். அப்பரதவர்களுகுத்து தலைவரரக இருந்தவர் அதிபத்தர். அவர் சிவபெருமானிடத்தே மிகுந்த பக்தியுடையவர். நாள்தோறும் பிடிபடும் மீன்களுள் தலையாய ஒரு மீனை ‘இது நட்டமாடிய நம்பர்க்கு’ என்று கடலில் விடுவது அவர்தம் வழக்கம். ஒரு நாளில் ஒரு மீனே பிடிபடினும் அம்மீனைச் சிவனடிக்கென்று விடுவதை அவர் விடாது செய்து வந்தார். இப்படி அநேக நாள்கள் ஒரு மீனே பிடிபட அவரை வறுமை பீடித்தது. சுற்றத்தவர் உணவின்றி வருந்தினர். அப்பொழுதும் தாம் வருந்தாது தம் பணியினை மகிழ்வோடு செய்து வந்தார். இப்படியே தொடர்ந்து நாளெல்லாம் நிகழ் அவரும் பசியால் தளர்ந்தார். ஆயினும் தமது தலைமீன் அளிக்கும் சீலத்தில் தவறாதிருந்தார். இத்தகைய அதிபத்தரின் தலையாய அன்பெனும் ஆரமுதம் அருந்தத் திருவுளம் பற்றினர் ஆலமுண்ட பெருமான்.

அதிபத்த நாயனார் விக்கிரகம்

ஒரு நாள் ஒரு மீனுக்குப் பதிலாக மீனுறுப்பெல்லாம் அமைந்த அற்புதப் படைப்பொன்று பிடிபட்டது. அது மணிகள் பதித்த பொன்மீன். அம்மீன் கடலில் உதிக்கும் சூரியன்போல் கரையில் இழுத்த வலையிலே ஒளிர்ந்தது. வலைஞர் அதிசயமிகுதியோடு “மீன் ஒன்று பிடித்தோம்” என்று அதிபத்தரிடம் கூறினார். அதிபத்தர் உலகம் யாவும் பெறும் என்று மதிக்கத்தக்க அம்மீனைப் பார்த்து மகிழ்ந்தார். “இப்பொன்மீன் என்னை ஆளுடைய நாயகனின் பொற்கழல் சேர்க” என்று அலைமீது விட்டார். பொருளை முதலெனக் கொள்ளும் இவ்வுலகிலே பொருட்பற்றை முற்றும் துறந்த அதிபத்தரின் முன் இறைவன் ஆகாயத்திலே தோன்றினார். அதிபத்தர் சிரங்குவித்து வணங்கி நின்றார். அவரைச் சிவலோகத்திற் சிறப்புற்றிருக்கும் வண்ணம் தளைளித்தாண்டார்சிவபெருமான்.

ஐயடிகள் காடவர்கோன் நாயனார்

ஐயடிகள் காடவர்கோன் நாயனர் (காலம் கி.பி. 670 இல் இருந்து கி.பி. 685).

பொருளடக்கம்

[மறை]

[தொகு]பெயர் விளக்கம்

காடர் என்பது பல்லவ மன்னர் குலத்தினரைக் குறிக்கும் பொதுப்பெயர். ஐயடிகள் என்பது ஐயனடிகள் என்பதன் மரூவாகும். ஐயடிகள் காடவர்கோன் என்னும் பெயர் ஐயனடிகளாகிய பல்லவ மன்னர் என்ற பொருள் தரும் பெயராகும்.

[தொகு]துறவுள்ளம்

மன்னரெல்லாம் தம் ஆணைவழி நிற்கவும் வடமொழி தமிழ் மொழிகளின் கலைத் தொண்டுகள் சிறக்கவும் ஆட்சிசெய்த இம்மன்னர் அரசுரிமையை தன் சிவனடித் தொண்டிற்கு இடையூறாகும் என உணர்ந்து அதனைத் தன் புதல்வன்பால் ஒப்புவித்து தலயாத்திரை மேற்கொண்டு சிதம்பரம் முதலான அனைத்துச் சிவதலங்களையும் வழிபட்டு ஓரோர் வெண்பாவால் அத்தலங்களைப் போற்றிப்பாடினார். அவ்வெண்பாக்களில் 24 பாடல்களே கிடைத்துள்ளன. அவற்றின் தொகுப்பே சேத்திரத் திருவெண்பா எனப்பெறுகின்றது. இப்பாடல்கள் பலவற்றிலும் நாயனார் நிலையாமையை உணர்த்தி தலங்களுக்கு ஆற்றுப்படுத்தலால் இவரது துறவுள்ளம் இப்பாடல்களில் இருக்கக் காணலாம்.

[தொகு]நுண்பொருள்

அரச வாழ்விலும் அடியாராய் வாழ்தல் மேலானது
திருத்தல தரிசனம் திருவடிப் பேறு நல்கும்

ஐயடிகள் காடவர்கோன் குருபூசை நாள்: ஐப்பசி மூலம்

[தொகு]உசாத்துணை

11ஆம் திருமுறை, தருமை ஆதினம்.

கண்ணப்ப நாயனார்

கண்ணப்ப நாயனார் சைவ சமயத்தவர்களால் பெரிதும் மதிக்கப்படும் அறுபத்து மூன்று நாயன்மார்களில் ஒருவர் ஆவார்.

பொருளடக்கம்

[மறை]

[தொகு]வேட்டுவகுல மைந்தன்

பொதப்பி நாட்டிலுள்ள ஓர் ஊர் உடுப்பூர். இவ்வூரில் வேட்டுவ சாதியார் வாழ்வர். இவர்களுள் அதிபதியாக நாகனார் என்பவர் இருந்தார். நாகனாரின் மனைவியார் தத்தையார். இவ்விருவரும் முருகப் பெருமானைக் கும்பிட்டு ஓர் திண்ணிய ஆண்குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தனர். அக்குழந்தைக்குத் திண்ணனார் என்ற நாமஞ் சூட்டிச் சீராட்டிப் பாராட்டி வளர்த்தனர். திண்ணனார் வளர்பிறைபோல் வளர்ந்து பதினாறு வயதுப் பருவத்தை அடைந்தார். அவ்வேளை நாகனாரும் முதுமையுற்று முன்புப்போல் வேட்டைத் தொழிலாற்றும் வலிமையற்றவரானார். ஆதலால் தன் மைந்தனுக்கு உடைத்தோலும் சுரிகையும் அளித்து வேட்டுவ குல முதலியாக்கினார்.

[தொகு]முன்னைத்தவத்தின் பயன்

குலமுதலியாகிய திண்ணனார் வேட்டைத் தொழில் தாழ்த்தியமையால் காட்டிற் பெருகிய கொடிய மிருகங்களை அழித்தற் பொருட்டு "கன்னி வேட்டை"க்குச் செல்ல ஆயத்தமானார். அவருடன் வேட்டுவ மறவரெல்லாம் திரண்டனர். கடி நாய்கள்முன்னே பாய்ந்து சென்றன. வேட்டுவரோடி வேட்டைக் காட்டை வளைத்து உட்புகுந்து பல்வேறு ஓசைகளை எழுப்பி வேட்டையாடலாயினர். கரடி, புலி, சிங்கம் ஆகியன தாளறுவனவும், தலைதுணிவனவும், குடர்சரிவனவுமாயின. அவ்வேளையில் கடியதோர் பன்றி வேட்டைக் காட்டினின்றும் வெளியேறி ஓடலாயிற்று. அதனைக் கண்ணுற்ற திண்ணனார் தன் அடிவழியே முடுக்கிய கடுவிசையில் ஓடலாயினார். நாணன், காடன் என்போர் அவரைப் பிந்தொடர்ந்து சென்றனர். ஓடி இளைத்து ஒருமரச் சூழலில் ஒதுங்கி நின்ற பன்றியைத் திண்ணனார் தம் சுரிகையைச் சேர்ந்த நாணனும் காடனும் இப்பன்றியைத் தின்று பசியாறி நீரும் குடிப்போம் என்றனர். திண்ணனார் "இக்காட்டில் நீர் எங்கே உள்ளது? எனக் கேட்டார். நாணன் ஒரு தேக்குமரத்தைக் காட்டி அம்மரத்துக்கப்பால் ஒரு குன்றின் அயலில் குளிர்ந்த பொன்முகலி ஆறு பாய்கின்றது எனக் கூறினான். பன்றியைக் காவிக்கொண்டு அவ்விடம் நோக்கிச் சென்றுகொண்டிருந்தனர். வழியில் திருக்காளத்தி மலை திண்ணனார் கண்ணில் பட்டது. பட்டதும் அம்மலைக்குச் செல்வோம் என்றார். 'மலைக்குச் சென்றால் நல்ல காட்சி காணலாம்; அங்கே குடுமித்தேவர் இருப்பார்; கும்பிடலாம்' என நாணன் சொன்னான். மலையை நெருங்கிச் செல்ல திண்ணாருக்கு இனம்புரியாததோர் சுக உணர்வு தோன்றியது. அவருக்குத் தன்மேலிருந்து பாரம் போவது போன்ற உணர்ச்சி பெருகியது. மனதில் புதிரானதோர் உணர்வு அரும்பலாயிற்று. தேவர் இருக்கும் இடம் செல்வோம் என விரைந்து நடந்தார். பொன்முகலி ஆற்றை அடைந்ததும், காடனிடன் தீ உண்டுபண்ணுமாறு கூறித் தாம் நாணனுடன் சென்றார். ஆற்றில் தெளிந்த தீர்த்த நீர் அவர் சிந்தை தெளியச் செய்தது. குடுமித்தேவரிடம் பெருகும் அன்பின் சுகமே தனக்கேற்பட்ட 'புதிரான' சுக உணர்வு என்ற விளக்கம் ஏற்படலாயிற்று. மலைச்சாரலை அடைந்த போது உச்சிக்காலமாயிருந்தது. அவ்வேளையில் தேவர்கள் வந்து காளத்திநாதரை வழிபடுவர். அவ்வாறு வழிபடும்போது தேவதுந்துபி எழுதும். அவ்வாத்திய ஓசை திண்ணனாருக்குக் கேட்டது. "இது என்ன இசை" என்று கேட்டார். நாணனுக்கோ அது மலைப்பெருந்தேன்வண்டின் இரைச்சலாகவே தோன்றியது. திண்ணனாரது முன்னைத் தவத்தின்பயன் முன்னி எழ முடிவிலா அன்பு பெருகலாயிற்று. அவ்வன்பும் நாணனும் முன்பு செல்லத் தான் மலை ஏறிச் சென்றார். தத்துவப் படிகளைத் தாண்டி சிவதத்துவத்தைச் சாரும் சிவஞானியாரைப்போலச் சென்றுகொண்டுருந்தார். இவ்வண்ணம் சென்றுகொண்டிருந்த அன்பாளர் காண்பதற்கு முன்னமே காளத்திநாதரின் அருள் திருநோக்கம் திண்ணனார் மேற் பதிந்தது. திண்ணனார் முன்னைச் சார்பு முற்றாய் நீங்கியது. அவர் ஒப்பற்ற அன்புருவானார். அன்புருவான திண்ணனார் மலைக்கொழுந்தாயுள்ள தேவரைக் கண்டார். அன்பின் வேகத்தால் விரைந்து ஓடிச் சென்று தழுவினார். மோந்தார், ஐயர் அகப்பட்டுக்கொண்டார் என ஆனந்தப்பட்டார். "கரடி, சிங்கம், திரியும் காட்டில் இப்படித் தனியாக இருப்பதோ" என்று இரங்கினார். இரங்கி நின்ற திண்ணனார் கண்ணில் தேவரின் உச்சியில் பச்சிலை, பூ என்பன தெரிந்தன. "நான் இது அறிவேன்; முன்னர் உன் தந்தையாரோடு வந்த ஒருநாள் பார்ப்பான் ஒருவன் குளிர் நீராட்டி" இலையும் பூவும் இட்டு உணவு படைத்து, சில சொற்களும் சொல்லி நின்றான்; இன்றும் அவனே இச்செய்கை செய்தான்" என நாணன் கூறினான். "இதுவே திருக்காளத்தி நாயனாருக்கு இனிய செய்கை" என்று அதைக் கடைப்பிடிக்கத் திண்ணப்பர் ஆசை கொண்டார். நாயனார் பசியோடிருக்கின்றாரே; இவரிற்கு இறைச்சி கொண்டுவரவேண்டுமென விரும்பினார். ஆனால் அவரைத் தனியே விட்டுச் செல்லவும் மனம் ஏவவில்லை. சற்றுநேரம் சஞ்சலப் பட்டபின் துணிவுகொண்டு கைகூப்பித் தொழுதுவிட்டு வில்லெடுத்து விரைவுடன் இறங்கிச் சென்றார். பன்றி கிடைக்கும் இடத்தை அடைந்து உறுப்பரிந்து வைத்திருந்த இறைச்சியை தீயில் வதக்கி, வாயில் சுவை பார்த்து இனியனவெல்லாம் கல்லையிற் சேர்த்தார். இடையில் காடன் ஏதேதோ வினவினான். அவையெல்லாம் திண்ணனார் காதில் விழவேயில்லை. நாணன், "குடுமித் தேவரிடத்து வங்கினைப் பற்றி மீளாவல்லுடும்பென்ன நின்ற" அவர்தம் நிலையை காடனுக்கு எடுத்துக் கூறினான். இருவரும் இனிச் செயலில்லை; நாகனாரிடம் செல்வோம் எனச் சென்றனர். திண்ணப்பார் கல்லையிற் சேர்த்த ஊனமுது ஓர் கையிலும், வாயில் பொன்முகலி ஆற்று மஞ்சன நீரும், தலையிற் பள்ளித் தாமமும் (பூக்கொத்து) ஆக நாயனார் மிக்க பசியோடிருப்பாரென இரங்கியவராய் விரைந்து வந்தார். வந்து குடுமித்தேவரின் குடுமியில் இருந்த பூக்களைத் தம் செருப்பணிந்த காலினால் துடைத்தார். வாயின் நீரினால் அன்பு உமிழ்வார் போல் அபிடேகமாடினார். தலையிலிருந்த பூங்கொத்துக்களை தேவர் குடுமியில் சூட்டினார். கல்லையிலிருந்து ஊனமுதைத் தேவரின் முன்பு வைத்து "இனிய ஊன் நாயனீரே; நானும் சுவை கண்டேன்; அமுது செய்தருளும்" என்று இவ்வாறான மொழிகள் சொல்லி அமுது செய்வித்தார். அந்தி மாலையானதும் இரவில் கொடிய விலங்குகள் வரும் என்று அஞ்சி வில்லுடான் நின்றார். இரவெல்லாம் கண்துயிலாது நின்ற வீரர் விடியற் சாமமானபோது "இன்று நாயனாருக்கு இனிய ஊனமுது படைக்க வேண்டுமென்ற ஆர்வம் கொண்டார்". இருள் பிரியாத வேளையிலே காட்டினுள் புகுந்தார். அவரின் முன்னே அவரைப் பிரியாது திரியும் நாயும் சென்றது.

[தொகு]அந்தணரின் அவதி

அன்று பகற்போதில் காளத்தி நாதரை அர்ச்சித்து வழிபட சிவகோசரியார் எனும் அந்தணர் பூசைத் திரவியங்களுடன் வந்தார். சாத்திரங் கற்ற ஆசாரசீலரான அவ்வந்தணர் நித்தமும் சிவலிங்கத்திற்கு ஆகமவிதிப்படி பசும் நெய்பூசி, மணமிகு பூக்களோடு வில்வம் தூவி, தூயாடைக் கட்டி, எங்கும் மணங்கமழும் வண்ணம் வாசனை திரவியமிட்டு, நேரந் தவறாமற் பூசை செய்பவராக சிவனுக்கேத் தன்னையர்பணித்துக் கொண்டவராக திகழ்ந்தார். சிவனாரின் சிறப்புகளுள் மெய்சிலிற்க வைப்பது யாதெனில், குணங்களில் இருவேறு துருவங்களாக யிருப்பவருங் சிவனாரால் ஆட்கொள்ளப்படுவதே.

வந்தவர் காளத்தியப்பர் முன்னிலையில் கிடக்கும் இறைச்சி, எலும்பு என்பனவற்றைக் கண்டு திகைத்து கால்களை அகலமிதித்தபடியே நின்றார். மூன்றுகால பூசைகாணுஞ் சிவலிங்கத்திற் இரத்த நெடி கமகமக்க மாமிசத்துண்டுகள் வி்ல்வத்துடனிணைந்து விரவிக் கிடப்பதைக் கண்ட அவர் கடுஞ்சினங் கொண்டார். வேட்டுவச் சாதியினரே இவ்வேலையைச் செய்தனராதல் வேண்டும் எனச் சோர்ந்தார்.

பூசைக்கு நேரம் தாழ்கின்றதென்ற உணர்வு எழுந்ததும் இறைச்சி, எலும்பு என்பனவற்றை எடுத்து எறிந்து திருவலகு கொண்டு செருப்பு அடி, நாயடி என்பனவற்றையெல்லாம் மாற்றியபின் பொன்முகலி சென்று நீராடினார். மீண்டு வந்து பழுது புகுந்து தீரப் பவித்திரமாம் செய்கை (பிராச்சித்தம்) செய்து ஆகமவிதி முறைப்படியான பூசனை செய்து சென்றார்.

[தொகு]குடுமித்தேவருக்கு அன்பர் சுவை கண்ட ஊனமுது

இருள் பிரியாப் போதில் காட்டினுள் புகுந்த திண்ணனார் தாமறிந்த வேட்டைத் திறத்தால் வேறுவேறு மிருகமெல்லாம் கொன்று ஓரிடத்தில் சேர்த்து, வக்குவன வக்குவித்து, கோலினிற் கோர்த்து, தீயினிற் காய்ச்சி, தேக்கிலைக் கல்லையிற் சேர்த்தார். அதிற் தேனும் பிழிந்து கலந்தார். முன்போன்றே பள்ளித் தாமமும் வாய்க்கலசத்து மஞ்சனமும், ஊனமுதமுமாய் காளத்தியப்பரிடம் விரைந்து வந்தார். 'இது முன்னையிலும் நன்று; நானும் சுவை கண்டேன்; தேனும் கலந்தது; தித்திக்கும்' என மொழிந்து திருவமுது செய்வித்தார்.

இவ்வண்ணம் பகல் வேட்டையாடி இனிய செய்கை செய்வதும் இரவில் கண்ணுறங்காது காவல் புரிவதுமாகத் திண்ணப்பர் இருந்தனர். ஆகம முறைப்படி பூசனை புரிந்து சிவகோசாரியார் ஒழுகினார். நாணன், காடன் என்போர் சென்று சொன்ன சொற்கேட்டு ஆறாக் கவலையுடன் வந்த நாகனாரும், கிளையினரும் முயலும் வகையெல்லாம் முயன்றும் தம் கருத்து வாராமற் கைவிட்டுச் சென்றனர்.

[தொகு]"அவன் நமக்கினியன்" - காளத்திநாதர்

சிவகோசாரியார் நாளும் நாளும் நிகழும் அநுசிதம் குறித்து மிகவும் மனம் நொந்தார். இத்தீச்செயல் செய்தவன் எவனேனுங் கழுவேற்றிவிட யெண்ணினார். அவலஞ் செய்வது யாரென்றறிய ஈசனிடமே முறையிட்டார். அவர் பெருமானை வேண்டிய வண்ணம் துயின்ற வேளையிற் பெருமான் கனவில் தோன்றி 'இச்செய்கை செய்பவனை நீ இகழவேண்டாம். அவனுடைய வடிவெல்லாம் நம்மிடத்தில் கொண்ட அன்பாயமைவது; அவனுடைய அறிவெல்லாம் நமை அறியும் அறிவு; அவனுடைய செயலெலாம் நமக்கினியன். இதனை நாளை உமக்குக் காட்டுவோம். நாளை யிரவு தான் கொழுவிட்டிற்கும் யிடத்தினருகே யொருமரத்தின் மறவிலிருந்து நடப்பனக் கண்டு மனந்தெளிவாயென வாய்மொழிந்தார். சிவகோசாரியார் பெருமானது அருளிப் பாட்டை நினைந்து உருகிய சிந்தையராய் அற்புதம் அறியும் ஆர்வத்தோடு வந்து பூசனையாற்றி ஒளிந்திடவே திருவிளையாடற் காட்சியினிதே அரங்கேறியது.

[தொகு]அப்பர் கண்ணை நிரப்ப தன் கண்ணை அப்பி கண்ணப்பரானார்

திண்ணப்பர் திருக்காளத்தி அப்பரைச் சேர்ந்து ஐந்து பகலும் ஐந்து இரவும் கழிந்தன. ஆறாம் நாள் விடியற் பொழுதில் கண் துயிலாது நின்ற கண்ணப்பர் வழமைபோன்று காட்டினுள் சென்று வேட்டையாடி ஊனமுது ஆதியனவற்றுடன் வந்துகொண்டிருந்தார்.அவருக்குத் தோன்றிய சகுனங்கள் சஞ்சலம் தருவனவாய் இருந்தன. தீய பறவைகளின் ஒலி கொண்டு 'இது இரத்தப் பெருக்கிற்கான துர்க்குறி' எனத் துணுக்குற்றார். நாயனாருக்கு ஏது நேர்ந்ததோ என எண்ணியவராய் விரைந்து வந்தார். வந்தவர் பெருமானது கண்ணிற் பெருகும் இரத்ததைக் கண்டார். கண்டதும் பதைபதைத்து மயக்கமெய்தினார். அவரது வாயினீர் சிந்தியது. கைசோர்ந்து இறைச்சி சிதறியது. தலையின் பள்ளித்தாமம் சோர்ந்தது. நிலத்தில் துடித்து வீழ்ந்தார். விழுந்தவர் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்து சென்று இரத்ததைத் துடைத்துப் பார்த்தார். இரத்தம் நிற்காமல் பெருகிக்கொண்டே இருந்தது. செய்வதறியாது பெருமூச்சுவிட்டு மீளவும் சோர்ந்து விழுந்தார். வீழ்ந்தவர் எழுந்து வில்லும் அம்பும் கொண்டு இத்தீச்செயல் செய்த விலங்குகளுடன் வேடர்கள் உளரோ? என்று எங்கும் தேடிச்சென்றார். எவரையும் காணாது வந்து பெருமானின் பாதங்களைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு அழுது புலம்பினார். ஓர் எண்ணம் எழுந்ததும் வெருண்டதோர் எருதுபோல் காடெங்கும் திரிந்து பச்சிலைகளைப் பறித்துவந்து கண்ணுட் பிழிந்து பார்த்தார். மருந்து பலன் தராமையால் நொந்தார். "ஊனுக்கு ஊன்" என்றோர் மருந்து நினைவு வரவே கண்ணுக்குக் கண் என்றோர் புத்தி புகுந்தது. ஆதலால் தமது ஒரு கண்ணை தோண்டி இரத்தம் பெருகும் பெருமானின் கண்ணில் அப்பினார். நின்ற செங்குருதி கண்டார். நிலத்தினின்றும் எறப் பாய்ந்தார். தோள் கொட்டினார். நன்று நான் செய்த இந்த மதி என மகிழ்ந்தார். மகிழ்ந்த அன்பாளர் மற்றைக் கண்ணினின்றும் குருதி பெருகுவதைக் கண்டார். கண்டதும் ஒரு கணம் கவலையுற்றார். மறுகணமே இதற்கோர் அச்சம் கொளேன்; மருந்து கண்டேன் என்றவராய் தம் மற்றைக் கண்ணைத் தோண்டமுனைந்தார். கண் அடையாளம் காண்பதற்காகத் தன் இடதுகாலைப் பெருமானின் கண்ணில் ஊன்றினார். உள் நிறைந்த விருப்போடு அம்பினை ஊன்றினார். இச்செய்கை கண்டு தேவதேவர் தரித்திலர். தம் திருக்கையாற் தடுத்தனர். "கண்ணப்ப நிற்க என் வலத்தினில் என்றும் நிற்க"என்று அமுத வாக்கு அருளினார். இதனை ஞானமா முனிவர் கண்டனர்; கேட்டனர். தேவர்கள் பூமழை பொழிந்து வாழ்த்தினர். இதனிலும் பெரிய பேறுண்டோ.

[தொகு]"இதுவோ கடவுட்பற்று"

[தொகு]ஆதி சங்கரர்

சிவபெருமான் பெருமையை 100 சுலோகங்களில் பறை சாற்றும் சிவானந்தலஹரிஎன்ற தன்னுடைய (வடமொழி) நூலில் ஆதி சங்கரர் 61 வது சுலோகத்தில் கடவுட்பற்று என்பதற்கு உயர்ந்த இலக்கணம் சொல்கிறார். அவ்விலக்கணத்திற்குச் சிகரம் வைத்தாற்போல் 63 வது சுலோகத்தில் கண்ணப்பரின் உள்நிறைந்த அன்பின் மூன்று செய்கைகளையும் குறிப்பிட்டுவிட்டு இதுவன்றோ பக்தி , கடவுளன்பர் என்பதற்கு இவ்வேடுவனே இலக்கணம் என்கிறார். அச்சுலோகத்தின் உரை கீழ்வருமாறு:

வழிநடைநடந்த மிதியடி பசுபதியின் அங்கத்திற்கு குறிகாட்டியாகிறது;

வாயிலிருந்து உமிழ்ந்த நீர் புரங்கள் எரித்தவனுக்கு நீராடலாகிறது;

சிறிதுண்டு சுவைகண்ட ஊனமுது தேவனுக்கும் படையலாகிறது;

பக்தி என்னதான் செய்யமாட்டாது? அன்பரென்போர் வேடுவனன்றி வேறு எவர்?

இந்த சுலோகத்திற்கு உரையாசிரியர்கள் உரை எழுதும்போது, இதனில் தீவிர பக்தியின்மூன்று படிகள் சித்தரிக்கப் பட்டிருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள்.

சுலோகத்தின் மூன்றாவது வரி முதல் படி. தான் சிறிது சுவைத்துவிட்டு மீதமுள்ளதும் அதே விதத்தில் தேனொழுக இனிக்கும் என்று சொல்வதில் ஒருவித நம்பிக்கைதான் இருக்கிறதே தவிர முழுமையாக அறுதிப்படுவது இயலாது. அதனால் இது தீவிர பக்தியில் ஒரு சாமானியப்படிதான்.
சுலோகத்தின் இரண்டாவது வரி அடுத்த படி. வாயிலிருந்து உமிழ்ந்த நீர் ஆண்டவனுக்கு அபிஷேகமாகிறது. ஆனால் 'அது' என்னும் ஆண்டவனின் ஆனந்தத்தில் சங்கமமாகும் 'இது' என்னும் இந்த ஜீவனின் உமிழ்நீர் இன்னும் 'அது', 'இது' என்ற இரட்டையின் மயக்கத்தில்தான் இருக்கிறது. அதனால், இது தீவிரபக்தியின் அடுத்த மேல் படி என்று சொல்லலாமே தவிர தீவிரபக்தியின் உச்சகட்டமாகச்சொல்லமுடியாது.
சுலோகத்தின் முதல் வரியை தீவிரபக்தியின் உச்சநிலையாகச் சொல்லலாம். ஏனென்றால், பக்தன் தன் மிதியடியையே தேவனின் கண்ணில் வைக்கும்போது, அங்கு தேவன் வேறு தான் வேறு என்ற பாகுபாடெல்லாம் பறந்து போய்விட்டது.'தத் த்வம் அஸி' (அதுவே நீ) என்ற உபநிஷத்து மகாவாக்கியப்படி, அந்தப் பரம்பொருளே இந்த ஜீவன் என்ற இலக்கணம் ருசுவாகிறது!

[தொகு]மாணிக்கவாசகர்

கண்ணப்பன் ஒப்பதோர் அன்பின்மை கண்டபின்

என்னப்பன் என்னொப்பில் என்னையும்ஆட் கொண்டருளி

வண்ணப் பணித்தென்னை "வா" என்ற வான் கருணை

சுண்ணப்பொன்னீற்றற்கே சென்றூதாய் கோத்துபி

கண்ணப்பனுக்கு ஈடான அன்பு என்னிடம் இல்லாவிட்டாலும் கூட இறைவர் என்னையும் ஆட்கொண்டருளியதாகத் திருகோத்தும்பியில் ^[1]குறிப்பிடுகின்றார்.

"கலை மலிந்தசீர் நம்பி கண்ணப்பர்க் கடியேன்" - திருத்தொண்டத் தொகை

[தொகு]அடிக்குறிப்புக்கள்

↑ திருக்கோத்தும்பி/உரை 13-16

[தொகு]வெளியிணைப்புக்கள்

கண்ணப்ப நாயனார் ஞானவெட்டியாரின் வலைப்பதிவு. அணுகப்பட்டது 30 ஜூன்2007

[தொகு]உசாத்துணைகள்

பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்
V. Krishnamurthy. The Ten Commandments of Hinduism. pp.250-253. 1994. New Age International. New Delhi. ISBN 81-224-0628-9 (ஆங்கிலத்தில்)
டியா துப்புரவு
நாயன்மார்கள்

கழறிற்றறிவார் நாயனார்:

“கார்கொண்ட கொடைக் கழறிற்றறிவார்க்கும் அடியேன்” – திருத்தொண்டத் தொகை.

சோழ நாட்டிலே சேரமன்னர் குலமும் உலகும் செய்த பெரும் தவப்பயனாகப் பெருமாக்கோதையார் அவதரித்தார். அரச குமாரராகிய அவர், மண் மேற் சைவநெறி வாழ வளர்ந்து, முன்னைப் பல பிறவிகளிலும் பெற்ற பேரன்பினாற் கண்ணுதற் பெருமானாகிய சிவபெருமானுடைய திருவடிகளையே பரவும் கருத்துடையராயினார் தமக்குரிய அரசியற் தொழிலை விரும்பாமல் திருவஞ்சைக்களமென்னுந் திருக்கோயிலையடைந்து சிவபெருமானுக்குத் திருத்தொண்டு புரிந்துறைதலை விரும்பினார். உலகின் இயல்பும் அரசியல்பும் உறுதியல்ல எனவுணர்ந்த அப்பெருந்தகையார், நாடோறும் விடியற்காலத்தே நித்திரை விட்டெழுந்து நீராடித் திருவெண்ணீறணிந்து மலர் கொய்து மாலை தொடுத்தமைத்துத் திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலுக்குச் செல்வார். அங்கு திருவலகும் திருமெழுகுமிட்டுத் திருமஞ்சனம் கொணர்ந்து இறைவனுக்கு நீராட்டி, முன்னைய அருளாசிரியர் திருவாய் மலர்ந்தருளிய திருப்பாட்டினை ஒருமை மனத்துடன் ஓதி அருச்சித்து வழிபாடு புரிந்து வருவார். இங்கனம் நிகழும் நாளில் மலைநாட்டையாட்சி புரிந்த செங்கொற்பொறையான் என்ற சேரவேந்தன் தனது அரச பதிவினைத் துறந்து தவஞ்செய்தற் பொருட்டுக் கானகஞ் சென்றான்.

இந்நிலையில் அரசியல் நூல் நெறியில் வல்ல அமைச்சர்கள் சேர நாட்டின் அரசியல் நலங்குறித்துச் சிலநாள் ஆராய்ந்தனர். பண்டைச் சேர மன்னர் மேற்கொண்டொழுகிய பழைய முறைமைப்படி அந்நாட்டின் ஆட்சியுரிமை திருவஞ்சைக்களத்திலே திருத்தொண்டு புரிந்துவரும் சேரர்குலத் தோன்றலாகிய பெருமாக்கோதையாருக்கே உரியதெனக் கண்டனர். திருவஞ்சைக்களத்தை அடைந்து பெருமாக்கோதையாரை வணங்கி இச்சேரநாட்டின் ஆட்சியுரிமை தங்களுக்குரியதாதலால் தாங்களே இந்நாட்டினைக் காக்கும் ஆட்சி புரிந்தருளுதல் வேண்டும்’ என வேண்டினர். பெருமாக்கோதையார் ‘மென்மேலும் பெருகும் இன்ப மயமாகிய சிவதொண்டுக்கு இடையூறான ஆட்சியுரிமையை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி இவ்வமைச்சர்கள் என்னை வற்புறுத்துகின்றார்கள். இச்சிவதொண்டிற்கு இடையூறான ஆட்சியுரிமையை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி இவ்வமைச்சர்கள் என்னை வற்புறுத்துகின்றார்கள். இச்சிவதொண்டிற்குச் சிறிதும் தடை நேராதபடி அடியேன் இந்நாட்டை ஆட்சிபுரிய இறைவனது திருவருள் துணைபுரிவதானால் அப்பெருமானது திருவுள்ளக் கருத்தையுணர்ந்து நடப்பேன்’ எனத் தமதுள்ளத்தில் எண்ணிக்கொண்டு திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலிற் புகுந்து இறைவன் திருமுன்னர் பணிந்து நின்றார். இறைவனது திருவருளால் தமக்குரிய அரசுரிமையில் வழுவாது ஆட்சிபுரிந்த இறைவனைப் பேரன்பினால் விரும்பி வழிபடுமியல்பும், புல் முதல் யானைஈறாக உள்ள எல்லா உயிர்களும் மக்கள் யாவரும் தம்நாட்டு அரசியலின் நன்மை குறித்துத் கூறுவனவற்றை மனத்தினால் உய்த்துணர்ந்து கொள்ளும் நுண்ணுர்வும், கெடாத வலிமையும், கைம்மாறு கருதாது இரவர்க்கு ஈயவல்ல (கொடுக்கவல்ல) கொடை கெடாத வண்மையும், நாடாள் வேந்தர்க்கு இன்றியமையாத படை ஊர்தி முதலிய அரசுறுப்புக்களும் ஆகிய எல்லா நலங்களும் உயர் திணை மக்களும் கழறிய (மிருகங்களின்) சொற்பொருளை உய்த்துணரும் நுண்ணறிவினைப் பெற்றவர் பெருமாக்கோதையாராதலின் அவர்க்கு கழறிற்றறிவார் என்பது காரணப்பெயராயிற்று.

உலகுயிர்கள் கழறுச் சொற்கள் அனைத்தையும் உணரும் ஆற்றல் பெற்ற பெருமாக்கோதையார், தாம் முடிசூடிச் சேரநாட்டினை ஆட்சி புரிதல் வேண்டும் என்பது சிவபெருமான் திருவுள்ளக் கருத்தாதலை உணர்ந்து வணங்கி அமைச்சர் வேண்டுகோளுக்கு இசைந்தருளினார். அவரது இசைவுபெற்று மகிழ்ந்த அமைச்சர்கள் வெண்டுவன செய்ய உரிய நன்னாளில் திருமுடிசூடி இவ்வுலகத்தை ஆட்சிபுரியும் பெருவேந்தராயினார். மலைநாட்டரசராய் மணிமுடி சூடிய சேரமான் பெருமாள் நாயனார். திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலை வலம் வந்து வணங்கிப் பட்டத்து யானை மீது அமர்ந்து வெற்றிக்குடையும் வெண்சாமைரையும் பரிசனங்கள் தாங்கிவர, நகரில் நகரில் திருவுலா வந்தனர். அப்பொழுது உவர்மண் பொதியைத் தோளிலே சுமந்து வரும் ஒருவன் கண்ணெதிர்பட்டான். மழையில் நனைந்து வந்த அவனது சரீரம் உவர்மண் படிந்து வெளுத்திருந்தமையால் உடல் முழுவதும் படிந்து வெளுத்திருந்தமையால் உடல் முழுவதும் திருநீறு பூசிய சிவனடியார் திருவேடம் எனக்கொண்ட சேரமான் பெருமாள் விரைந்து யானையினின்றும் இறங்கிச் சென்று வணங்கினார். அரசர் பெருமான் தன்னை வணங்கக் கண்டு சிந்தை கலங்கி அச்சமுற்ற அவன், அரசரைப் பணிந்து ‘அடியேன் தங்கள் அடிமைத் தொழில் புரியும் வண்ணான்’ என்றான். அதுகேட்ட சேரர்பிரான் ‘அடியேன் அடிச்சேரன் காதலாற் பணிந்து போற்றுதற்குரிய சிவனடியார் திருவேடத்தை அடியேன் நினைக்கும்படி செய்தீர். இதுபற்றி மனம் வருந்தாது செல்வீராக’ என அவனிற்குத் தேறுதல் கூறி அனுப்புவாராயினர். அன்பு நிறைந்த சேரமான் பெருமாளது அடியார் பத்தியைக் கண்டு வியந்த அமைச்சரனைவரும் அப்பெருந்தகையை வணங்கிப் போற்றினர்.

சேரமான் பெருமாள் யானை மீதமர்ந்து நகர்வலஞ் செய்து அரண்மனை அடைந்து அரியணையில் வீற்றிருந்து அரசுபுரிந்தருளினார். மேற்றிசை வேந்தராகிய இப்பெருந்தகையார் கீழ்த்திசை வேந்தராகிய சோழ மன்னரோடும் தென்திசை வேந்தராகிய பாண்டிய மன்னரோடும் நண்பராக விளங்கினார். மூவேந்தரும் தமிழகத்தின் அகத்தும் புறத்தும் உள்ள பகைகளைக் களைந்து திருநீற்றொளியாகிய சிவநெறி வளரவும், வேதநெறி வளரவும் அறநூல் முறையே ஆட்சிபுரிந்தனர்.

பெருமாதைக் கோதையார் தாம் பெற்ற அரசபதவியின் பயனும் நிறைந்த தவமும், தேடும் பொருளும், பெருந்துணையும் ஆகிய இவையெல்லாமாக விளங்குவது தில்லைச் சிற்றம்பலத்தில் ஆடல் புரிந்தருளும் திருவடித்தாமரையெனத் தெளிந்தார். ஆதலால் நாள்தோறும் சிவபூசை செய்வதை, தமக்குரிய கடைமையாக மேற்கொண்டார். திருமஞ்சனம், பூ, புகை, ஒளி ஆகியவற்றுடன் செய்யும் அன்பு நிறைந்த சிவபூசை ஏற்றுக்கொண்ட இறைவர், தமது திருவடிச் சிலம்பின் ஒலியினைச் சேரமான் செவிகுளிரக் கேட்டின்புறும் வண்ணம் ஒலிப்பித்தலை வழக்கமாகக் கொண்டருளினார்.

இவ்வாறு சிவபூசையிலீடுபட்ட சேராமான் பெருமான் சிவனடியார்களுக்கு வரையாது கொடுத்தும், சிவவேள்விகள் செய்தும் எவ்வுயிர்க்கும் நலஞ்செய்து வந்தார். இந்நிலையில் பாண்டியனது தலைநகராகிய மதுரையம்பதியிலே திருவாலவாயென்னுந் திருக்கோயிலிலே எழுந்தருளியிருக்கும் சோமசுந்தரக் கடவுள் தம்மை இன்னிசையாற் பரவிப்போற்றும் பாணபத்திரனென்னும் இசைப் பாணரது வறுமையை நீக்கத் திருவுளங் கொண்டு அவரது கனவில் தோன்றி ‘அன்பனே, என்பாற் பேரன்புடைய சேரமான் பெருமாளென்னும் வேந்தன் உனக்குப் பொன், பட்டாடைகள், நவமணிகலன்கள் முதலாக நீ வேண்டியதெல்லாங் குறைவறக் கொடுப்பான். அவனுக்கு ஒரு திருமுகம் எழுதிக்கொடுத்திருக்கிறோம் நீ அதனைப் பெற்றுக்கொண்டு மலைநாடு சென்று பொருள் பெற்று வருவாயாக’ எனக் கூறி ‘மதிமலிபுரிசை’ எனத் தொடங்கும் திருப்பாடல் வரையப் பெற்ற திருமுகத்தைக் கொடுத்தருளினார். திருவாலவாயுடையார் அருளிய திருமுகப்பாசுரத்தைப் பெற்ற பாணபத்திரர், சேர நாட்டையடைந்து சேரமான் பெருமாளைக் கண்டார். பாணர் தந்த திருமுகத்தை வாங்கி முடிமேற் கொண்ட சேரர் பெருமான் அப்பாசுரத்தைப் பலமுறை படித்து உளமுருகினார். அமைச்சர் முதலியோரை அழைத்து தமது நிதியறையில் உள்ள பலவகைப் பொருள்களையும் பொதி செய்து கொணரச் செய்து ‘இப்பெரும்பொருள்களையும், யானை, குதிரை முதலிய சேனைகளையும், இம்மலைநாட்டு ஆட்சியுரிமையினையும் தாங்களே ஏற்றருள வேண்டும்’ எனப் பாணபத்திரரை வேண்டி நின்றார். அவரது கொடைத் திறத்தைக் கண்டுவியந்த பாணபத்திரர் ‘என் குடும்ப வாழ்விற்குப் போதுமான பொருள்களை மட்டும் அடியேன் தங்கள்பால் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பது இறைவனது ஆணை. ஆதலின், அரசாட்சியும் அதற்கு இன்றியமையாத அரசுறுப்புக்களுமாகிய இவற்றைத் தாங்களே கைக்கொண்டருளதல் வேண்டும்’ என்று கூறினார். இறைவரது ஆணையைக் கேட்ட சேரபெருமாள். அவ்வாணையை மறுத்தற்கு அஞ்சிப் பாணபத்திரது வேண்டுகோளிற்கு இசைந்தார். பாணரும் தமக்கு வேண்டிய பொருள்களை மட்டும் பெற்றுக்கொண்டு அன்பினால் தம்மைப் பின் தொடர்ந்து வந்து வழியனுப்பிய சேரமானிடம் விடைபெற்று மதுரை நகரத்தையடைந்தார்.

கழறிற்றழிவாகியாராகிய சேராமான்பெருமாள், என்றும் போல ஒருநாள் சிவபூசை செய்துகொண்டிருந்த பொழுது, வழிபாட்டில் நாடோறுங்கேட்டின்புறுவதாகிய திருச்சிலம்பொலியை அன்று கேட்கப் பெறாது பெரிதும் மனங்கலங்கினார். அடியேன் என்ன பிழை செய்தேனோ எனப் பொருமினார். இறைவனை வழிபடும் ஆசை காரணமாக யான் சுமந்துள்ள இவ்வுடம்பினால் அடியேன் பெறுதற்குரிய இன்பம் வேறென்ன இருக்கிறது எனக் கலங்கித் தம் உயிரைப் போக்கிக்கொள்ளும் எண்ணத்துடன் உடைவாளை உருவித் தம் மார்பில் நாட்டப் புகுந்தார். அந்நிலையில் அருட்கடலாகிய கூத்தப் பெருமான் விரைந்து தனது திருவடிச் சிலம்பொலியைச் சேராமன் பெருமாள் செவிகுளிரக் கேட்டு மகிழும் வண்ணம் ஒலிக்கச் செய்தார். சிலம்பொலியைக் கேட்டு மகிழ்ந்த சேரவேந்தர் தமது உடைவாளைக் கீழே எறிந்துவிட்டுத் தலைமேற் கைகுவித்து வணங்கி நின்று, ‘தேவர்களும் தேடிக் காணுதற்கரிய பெருமானே! இத்திருவருளை முன்பு செய்யாது தவிர்த்தது எது கருதி? என வினவினார். அந்நிலையில் தோன்றாத் துணையாக மறைந்து நின்றருளிய இறைவர் “சேரனே! வன்றொண்டனாகிய சுந்தரன் தில்லையம்பலத்திலே நாம் புரியும் திருக்கூத்தினைக் கண்டு ஐம்புலன்களும் ஒன்றிய உணர்வுடன் நின்று புகழமைந்த திருபதிகங்களால் நம்மைப் பரவிப் பாடினான். அவன் பாடிய தீஞ்சுவைப் பாடலில் நாம் திளைத்திருந்தமையால் இங்கு நீ புரியும் வழிபாட்டிற்கு உரிய நேரத்தில் வரத் தாழ்ந்தோம்’ எனத் திருவாய் மலர்ந்தருளினார். அவ்வருள் மொழியைச் செவிமடுத்த சேரமான் பெருமாள் ‘அடியார்களுக்கு அருள் புரியும் இறைவனது கருணைத்திறம் என்னே’ என வியந்து உளமுருகினார். இறைவன் திருநடம்புரிந்தருளும் பெரும்பற்றப் புலியூரிலமைந்த பொன்னம்பலத்தையும் அங்கே இறைவனது ஆடல் கண்டு மகிழ்ந்த தன்னேரில்லாப் பெரியோராகிய வன்றொண்டரையும் கண்டு வழிபடுதல் வேண்டும் எனக் கருதிச் சோழ நாட்டிற்குச் செல்ல விரும்பினார். திருவஞ்சைக் களத்தில் எழுந்தருளியிருக்கும் இறைவனை வழிபட்டுச் சேனைகளுடன் புறப்பட்டுச் கொங்கு நாட்டைக் கடந்து சிவனடியார்கள் எதிர்கொண்டு போற்றச் சோழநாட்டை அடைந்தார். காவிரியில் நீராடி அதனைக் கடந்து தில்லைமூதுரின் எல்லையை அடைந்தார். அந்நிலையில் தில்லை வாழந்தணர்களும் சிவனடியார்களும் எதிர்கொண்டு போற்றச் சோழநாட்டை அடைந்தார். காவிரியில் நீராடி அதனைக் கடந்து தில்லைமூதூரின் எல்லையையணுகினார். அந்நிலையில் தில்லைவாழ் அந்தணர்களும் சிவனடியார்களும் எதிர்கொண்டு வரவேற்றனர். அடியர்களோடு தில்லைத் திருவீதியை வலம்வந்து எழுநிலைக் கோபுரத்தை வணங்கி உட்புகுந்த சேரமான்பெருமாள் நாயனார் திருப்பேரம்பலத்தை இறைஞ்சி உள்ளே புகுந்து இறைவன் ஆடல் புரியும் திருச்சிற்றம்பலத்தின் முன் அணைந்தார். அளவில்லாப் பெருங்கூத்தராகிய இறைவரது திருக்கூத்தினை ஐம்புலன்களும் ஒன்றிய ஒருமையுணர்வாற் கண்டு உருகிப் போற்றித் திருவருளின்பக்கடலில் திளைத்து இன்புற்றார். தாம் பெற்ற பேரின்பத்தை வையத்தார் அனைவரும் பெற்று மகிழும் வண்ணம் கூத்தப்பெருமானது கீர்த்தியை விரித்துரைக்கும் செந்தமிழ்ப் பனுவலாகிய பொன்வண்ணத் திருவந்தாதியினைப் பாடியருளினார். சேரர் பாடிய திருவந்தாதியினைக் கேட்டு மகிழ்ந்த தில்லையம்பலவர் அதற்குப் பரிசிலாகத் தூக்கிய திருவடியிலணியப் பெற்ற திருச்சிலப்பொலியை நிகழ்த்தியருளினார். ஆடற்சிலம்பொலியினைச் செவிமடுத்து அளவிலாப் பேருவகையுற்ற சேரமான்பெருமாள் காலந்தோறும் கூத்தப்பெருமானைக் கும்பிட்டுத் திருல்லைப்பதியிற் சில நாள் தங்கியிருந்தார்.

பின்னர் நம்பியாரூரரைக் கண்டு வணங்குவதற்கு விரும்பித் தில்லையினின்றும் புறப்பட்டுப் பல தலங்களை வணங்கி திருவாரூரை அடைந்தார். சேரமான்பெருமாளது வருகையையுணர்ந்த நம்பியாரூரர், சிவனடியார்களுடன் அவரை எதிர்கொண்டழைத்தார். நம்பியாரூரர், சிவனடியார்களுடன் அவரை எதிர்கொண்டழைத்தார். நம்பியாரூரைக் கண்ட சேரவேந்தர் நிலமிசை விழுந்திறைஞ்சினார். தம்மை வணங்கிய சேரமான்பெருமாளைத் தாமும் வணங்கித் தம் இரு கைகளாலும் தூக்கியெடுத்துத் தம் இரு கைகளாலும் ஒருவரொவரிற் கலந்த பெரும் நட்பினராய்ப் பெருமகிழ்ச்சியுற்றார்கள். இங்கனம் இருவரும் உயிர் ஒன்றி உடம்பும் ஒன்றாம் என அன்பினால் அளவளாவி மகிழும் தோழமைத் திறத்தைக் கண்ணுற்ற சிவனடியார்கள், நம்பியாரூரரைச் ‘சேரமான் தோழர்’ என்ற பெயரால் அழைத்து மகிழ்ந்தனர். சேரமான் தோழராகிய சுந்தரர் சேரமான் பெருமானது கையினை பற்றி அழைத்துச் சென்றார். இருவரும் திருவாரூர்க் திருக்கோயிலை அடைந்து அடியார்கள் வீற்றிருக்கும் தேவாசிரிய மண்டபத்தைப் பணிந்து திருக்கோயிலை வலம் வந்தனர். சேரமான் பெருமாள் உடைய நம்பியாராகிய சுந்தரைத் தொடர்ந்து சென்று பூங்கோயிலமர்ந்த பெருமானை நிலமிசைப் பல முறை விழுந்திறைஞ்சினார். புற்றிடங்கொண்ட பெருமானைப் போற்றிக் கண்களில் அன்பு நீர் பொழியத் திருமும்மணிக்கோவையென்னுஞ் செஞ்நூல் மாலை புனைந்தேத்தினார். தாம் பாடிய செந்தமிழ் நூலைத் தம் தோழராகிய சுந்தரர் திருமுன்பு நன்மை விளங்கக் கேட்பித்தார். ஆரூரிடங்கொண்ட இறைவரும் சேரவேந்தர் பாடிய தெய்வப் பாமலையை விரும்பி ஏற்றுக்கொண்டருளினார். பின்பு சுந்தரர் சேரமான் பெருமாளை அழைத்துக்கொண்டு நங்கை பரவையார் திருமாளிகைக்குச் சென்றார். பரவையார், திருவிளக்கு நிறைகுடம் முதலிய மங்கலப் பொருட்களுடன் சேரமான் பெருமானை வரவேற்று வணங்கிச் சேரர் பெருமானிற்கும் சிவனடியார்களுக்கும் உடன் வந்த பரிசனங்களிற்கும் தக்கவகையால் திருவமுது அமைத்து அன்புடன் உபசரித்தார். ஆண்டநம்பியும் சேரமான் பெருமாளும் உடனிருந்து திருவமுது செய்தருளினார். இவ்வாறு சேரமான்பெருமாளும் நம்பியாரூரரும் திருவாரூரில் தங்கியிருக்கும் பொழுது பாண்டி நாட்டிலுள்ள திருவாலவாய் முதலிய திருத்தலங்களை வழிபடவேண்டும் என்ற எண்ணம் சுந்தரர்க்கு உண்டாயிற்று. அவர்தம் விருப்பத்தினைச் சேரமான்பெருமாளுக்குத் தெரிவித்தார். வன்றொண்டரைப் பிரியாத பெருமானாகிய சேரமான் பெருமாள் தமக்குத் திருமுகப் பாசுரம் அனுப்பியருளிய திருவாலவாய்ப் பெருமானைப் போற்றவேண்டுமெனும் பேரார்வத்தால் தாமும் அவருடன் செல்லத் துணிந்தார். ஒத்த உள்ள உடையார் இருவர் அடியர் புடைசூழத் திருமறைக்காடு முதலிய தலங்களை வணங்கித் தென்தமிழ்ப் பாண்டிநாட்டின் தலைநகராகிய மதுரையை அடைந்தார்கள். அப்போது நாடாள் வேந்தனாகிய பாண்டியனும், பாண்டிய மகளை மணந்து மதுரையில் தங்கியிருந்த சோழ மன்னனும் எதிர் சென்று இவ்விருபெருமக்களையும் வரவேற்றுத் திருவாலவாய்த் திருக்கோயிலுக்கு அழைத்துச் சென்றனர். நம்பியாரூரருடன் திருவாலவாய்ப் பெருமானைக் கண்டு மகிழ்ந்த சேரமான் பெருமாள், ‘அடியேனையும் ஒரு பொருளாக எண்ணித் திருமுகம் அருளிய பேரருளின் எல்லையை அறிந்திலேன்’ என எண்ணி உரை தடுமாறிக் கண்ணீரரும்ப ஆலவாய் கடவுளைப் பரவிப்போற்றினார். பாண்டியன் இவ்விரு பெருமக்களையும் தன் அரண்மனைக்கு அழைத்துச் சென்று உபசரித்துப் போற்றினான்.

இங்கனம் சேர சோழ பாண்டியர்களாகிய தமிழ் வேந்தர் மூவரும் நம்பியாரூராகிய சுந்தரரும் ஒருவரோடொருவர் அன்பினால் அளவளாவிப் பாண்டி நாட்டுத் தலங்களைப் பணிந்து இன்புற்றனர். சேரமான் பெருமாளும், சுந்தரரும், பாண்டியர் சோழராகிய இருபெருவேந்தர்களிடத்தும் விடைபெற்றுத் திருவாரூரரை அடைந்தனர். சேரமான் பெருமாள் அங்குச் சில நாள் தங்கியிருந்து தம் தோழராகிய நம்பியாரூரைத் தங்கள் நாட்டில் எழுந்தருளவேண்டுமென்று பலமுறையும் வேண்டிக்கொண்டனர். அவ்வேண்டுகோளுக்கிணங்கிய சுந்தரர், பரவையாரது இசைவு பெற்றுச் சேரவேந்தருடன் புறப்பட்டார். இருவரும் வழியிலுள்ள தலங்களை வணங்கிப் போற்றி மலைநாட்டவர் எதிர்கொள்ளக் கொடுங்கோளூரை அடைந்தார். சேரமான் பெருமாள் தம் ஆருயிர்த் தோழராகிய நம்பியாரூரரை அரியணையில் அமரச் செய்து, தம் தேவிமார்கள் பொற்குடத்தில் நன்னீர் ஏந்தி நிற்க நம்பியாரூரருடைய திருவடிகளை விளக்கி மலர்தூவி வழிபட்டார். அவருடன் உடனிருந்து அமுதருந்தி உபசரித்தார். செண்டாடுந் தொழில் மகிழ்வும் சிறுசோற்றுப் பெருவிழாவும் பாடல் ஆடல் இன்னியங்கள் முதலாக பலவகை வாத்தியங்கள் விளையாடல்களும் நிகழ்ச்செய்து தம் தோழரை மகிழ்வித்து அளவளாவி மகிழ்வாராயினர்.

இங்கனம் நண்பர் இருவரும் அளவளாவி மகிழும் நாட்களில் நம்பியாரூரர்க்குத் திருவாரூர்ப் பெருமானைக் கண்டு வணங்க வேண்டுமென்ற நினைவு தோன்றியது. அந்நினைவு மீதூரப் பெற்ற சுந்தரர், 'பொன்னும் மெய்ப்பொருளுந் தந்து போகமும் திருவும் புணர்த்தருளும் ஆரூர்ப் பெருமானை மறத்தலும் ஆமே' எனப் பாடித் தமது ஆற்றாமையை தம் தோழராகிய சேரமானுக்கு உணர்த்தி விடைபெற முயன்றார். சுந்தரரின் உளக்குறிப்பறிந்த சேரமான் பெருமாள், ‘இன்று உமது பிரிவாற்றேன் என்செய்வேன்’ என்றுரைத்து மிகவும் வருந்தினார். நம்பியாரூரர் தம் தோழரை நோக்கி ‘இந்நாட்டில் உளவாம் இடர்நீங்கப் பகைநீக்கி அரசாளுதல் உமது கடன்’ என அறிவுத்தினார். அதனைக் கேட்ட வேந்தர் பெருமான் ‘இவ்வுலக ஆட்சியும் வானுலக ஆட்சியுமாக அமைந்து எனக்கு இன்பஞ் செய்வன உம்முடைய திருவடித் தாரைகளே. திருவாரூர்க்கு எழுந்தருள வெண்ணிய உமது மனவிருப்பத்தை நீக்கவும் அஞ்சுகின்றேன்’ என்றார். ‘என்னுயிர்க்கு இன்னுயிராம் எழிலாரூர்ப் பெருமானை வன்னெஞ்சக் கள்வனேன் மறந்திரேன். நீவிர் வணங்கினார் வன்றொண்டரை வணங்கி தம்முடைய திருமாளிகையிலுள்ள பெரும் பொருள்களைப் பொதிசெய்து ஆட்களின் மேல் ஏற்றுவித்து நெடுந்தூரஞ்சென்று வழியனுப்பினார். சுந்தரரும் தம்தோழரைத் தழுவி விடைபெற்றுத் திருவாரூரை அடைந்தார். சேரமான்பெருமாள் தம் தோழராகிய நம்பியாரூரரை மறவாத சிந்தையுடன் கொடுங்களூரிலிருந்து மலைநாட்டை ஆட்சிபுரிந்திருந்தார்.

நெடுநாட்களின் பின் சுந்தரர் மீண்டும் கொடுங்களூருக்கு வந்து தம் தோழராகிய சேரமான் பெருமாளுடன் பல நாட்கள் அளவளாவி மகிழ்ந்திருந்தார். ஒருநாள் சேரமான் பெருமாள் திருமஞ்சனச்சாலையில் நீராடிக் கொண்டிருந்த பொழுது சுந்தரர் திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலையடைந்து அஞ்சைக்களத்து இறைவனை வழிபட்டுத் ‘தலைக்குத் தலைமாலை’ என்ற முதற் குறிப்புடைய திருப்பதிகத்தைப் பாடிப் போற்றி நின்றார். அந்நிலையில் அவரது பாசத்தளையை அகற்றிப் பேரருள் புரிய விரும்பிய சிவபெருமான், சுந்தரரை அழைத்துவருமாறு திருக்கயிலாயத்தில் இருந்து வெள்ளையானையுடன் தேவர்களை அனுப்பி அருளினார். வெள்ளை யானையுடன் திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயில் வாயிலையடைந்த தேவர்கள் நம்பியாரூரரைப் பணிந்து நின்று ‘தாங்கள் இவ் வெள்ளையானையின் மீது அமர்ந்து திருக்கயிலைக்கு உடன் புறப்பட்டு வருதல் வேண்டுமென்பது இறைவரது அருளிப்பாடு’ என விண்ணப்பஞ் செய்தார்கள். இந்நிலையில் நம்பியாரூரர் செய்வதொன்றும் அறியாது தம் உயிர்த்தோழராகிய சேரமான்பெருமாளைத் தம் மனதிற் சிந்தித்துக் கொண்டு வெள்ளையானையின் மீது ஏறிச் செல்வாராயினார்.

இவ்வாறு தம் உயிர்த்தோழராகிய சுந்தரர் தம்மை நினைத்துச் செல்லும் பேரன்பின் திறத்தைத் திருவாற்றலால் விரைந்துணர்ந்த கழற்றறிவாராகிய சேர வேந்தர், பக்கத்தில் நின்ற குதிரையின் மீது ஏறித் திருவஞ்சைக்களத் திருக்கோயிலுக்கு விரைந்து சென்றார். வெள்ளை யானையின் மீதமர்ந்து விண்ணிற் செல்லும் தம் தோழரைக் கண்டார். தமது குதிரையின் செவியிலே மந்திரவைந்தெழுத்தினை உபதேசித்தார். அவ்வளவில் குதிரை வானமீதெழுந்து வன்றோண்டர் ஏறிச்செல்லும் வெள்ளையானையை வலம்வந்து அதற்கு முன்னே சென்றது. அப்பொழுது சேரமான் பெருமாளைப் பின்தொடர்ந்து சென்ற படைவீரர்கள், குதிரை மீது செல்லும் தம் வேந்தர் பெருமானைக் கண்ணுக்குப் புலப்படும் எல்லை வரையிற் கண்டு பின் காணப்பெறாது வருத்தமுற்றார்கள். தம் வேந்தர் பெருமானைத் தொடர்ந்து செல்ல வேண்டுமென்ற மனத்திட்பமுடையராய் உடைவாளினால் தம் உடம்பை வெட்டிவீழ்த்தி வீர யாக்கையைப் பெற்று விசும்பின் மீதெழுந்து தம் அரசர் பெருமானைச் சேவித்து சென்றனர். சேரமான்பெருமாளும் சுந்தரரும் திருக்கையிலாயத்தின் தெற்கு வாயிலை அணுகிக் குதிரையிலிருந்தும் யானையிலிருந்தும் இறங்கி வாயில்கள் பலவற்றையுங் கடந்து திருவணுக்கன் திருவாயிலை அடைந்தார்கள். சேரமான் பெருமாள் உள்ளே புக அனுமதியின்றி வாயிலில் தடைப்பட்டு நின்றார். அவருடைய தோழராகிய சுந்தரர் உள்ளே போய்ச் சிவபெருமான் திருவடிமுன்னர் பணிந்தெழுந்தார். ‘கங்கை முடிக்கணிந்த கடவுளே! தங்கள் திருவடிகளை இறைஞ்சுதற் பொருட்டுச் சேரமான் பெருமாள் திருவணுக்கன் திருவாயிலின் புறத்திலே வந்த நிற்கின்றார்’ என விண்ணப்பஞ் செய்தார். சிவபெருமான், பெரிய தேவராகிய நந்தியை அழைத்துச் ‘சேரமானைக் கொணர்க’ எனத் திருவாய்மலர்ந்தருளினார். அவரும் அவ்வாறே சென்று அழைத்து வந்தார்.

சேரமான் பெருமாள் இறைவன் திருமுன்பு பணிந்து போற்றி நின்றார். இறைவன் புன்முறுவல் செய்து சேரமானை நோக்கி, ‘இங்கு நாம் அழையாதிருக்க நீ வந்தது எது கருதி’ என வினவியருளினார். அதுகேட்ட சேரவேந்தர் இறைவனைப் பணிந்து “செஞ்சடைக் கடவுளே! அடியேன் இங்கு தெரிவித்தருளும் வேண்டுகோள் ஒன்றுள்ளது. எனது பாசத்தளையை அகற்றுதற் பொருட்டு வன்றொண்டரது தோழமையை அருளிய பெருமானே!. மறைகளாலும் முனிவர்களாலும் அளவிடுதற்கரிய பெரியோனாகிய உன்னைப் பாட்டுடைத் தலைவனாகக் கொண்டு திருவுலாப்புறம் என்ற செந்தமிழ் நூல் ஒன்றைப் பாடி வந்துள்ளேன். இத்தமிழ் நூலைத் தேவரீர் திருச்செவி சாத்தியருளல் வேண்டும் என்பதே எனது வேண்டுகோளாகும்’ என்று விண்ணப்பஞ் செய்தார். அப்பொழுது சிவபெருமான், ‘சேரனே அவ்வுலாவைச் சொல்லுக’ எனப் பணித்தருளினார். சேரமான்பெருமாள்நாயனாரும் தாம் பாடிய திருக்கைலாய ஞான உலாவைக் கயிலைப் பெருமான் திருமுன்னர் எடுத்துரைத்து அரங்கேற்றினார். சேரர்காவலர் பரிவுடன் கேட்பித்த திருவுலாப்புறத்தை ஏற்றுக்கொண்ட இறைவன், அவரை நோக்கி சேரனே நம்பியாரூரனாகிய ஆலாலசுந்தரனுடன் கூடி நீவிர் இருவீரும் நம் சிவகணத்தலைவராய் இங்கு நம்பால் நிலைபெற்றிருப்பீராக’ எனத் திருவருள் செய்ய, சேரமான்பெருமாள் சிவகணத் தலைவராகவும் கயிலையில் திருத்தொண்டு புரிந்திருப்பாராயினர்.

[தொகு] உசாத்துணைகள்

பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்

[தொகு] வெளி இணைப்புகள்

கழறிற்றறிவார் நாயனார் புராணம் (பெரிய புராணம்)

கழற்சிங்க நாயனார்:

"கடல் சூழ்ந்த உலகெலாம் காக்கின்ற பெருமான்

காடவர்கோன் கழற்சிங்கன் அடியார்க்கும் அடியேன்" - திருத்தொண்டத்தொகை.

கழற்சிங்க நாயனார் பல்லவர் குலத்திலே தோன்றியவர்; சிவனடி அன்றி வேறொன்றை அறிவினிற் குறியாதவர்; வடபுலவேந்தரை வென்று அறநெறியில் நின்று நாடாண்ட வேந்தராகிய இவர் ஒரு நாள் திருவாரூரை அடைந்து திருக்கோயிலை வணங்கச் சென்றார். அப்பொழுது திருக்கோயிலை வலம்வந்து திருப்பூ மண்டபத்தை அடைந்த பட்டத்தரசி அங்கு கீழே வீழ்ந்து கிடந்த மலரொன்றை எடுத்து மோந்தாள். அவள் கையில் புதுமலரைக் கண்ட அங்குவந்த செருத்துணையார்என்னும் சிவனடியார் இவள் இறைவனுக்குச் சாத்தும் மலரை மோந்தாள் என்று வெகுண்டு அம்மலரை எடுத்து மோந்த மூக்கினை கத்தியால் அரிந்தார். பட்டத்தரசி கீழே விழுந்து அரற்றி அழுதாள். உள்ளே பூங்கோயில் இறைவரைப் பணிந்து வெளியேவந்த கழற்சிங்கர், அரசியின் புலம்பலை அறிந்து வந்து மிகவும் வெகுண்டு 'அச்சமின்றி இந்தக் கொடுஞ்செயலைச் செய்தவர் யார்?' என வினவினார் .அருகே நின்ற செருத்துணையார், 'இவள் இறைவர்க்குச் சாத்துதற்குரிய மலரை எடுத்து மோந்தமையாலே நானே இதைச் செய்தேன்' என்றார். அப்போது கழற்சிங்கர் அவரை நோக்கி, 'பூவை எடுத்த கையையன்றோ முதலில் வெட்டுதல் வேண்டும்? என்று சொல்லித் தம் உடைவாளை உருவிப் பட்டத்தரசியின் கையைத் தடிந்தார். இத்தகைய அரிய தொண்டினைச் செய்த கழற்சிங்க நாயனார் சைவநெறி தழைத்தோங்க அரசாண்டு சிவபெருமான் திருவடி நீழலில் அமர்ந்திருக்கும் பெருவாழ்வு பெற்றார்.

[தொகு]உசாத்துணைகள்

பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்
கோச் செங்கட் சோழ நாயனார்:
சோழநாட்டிலே காவிரிச் சந்திர தீர்த்தத்தின் அருகிற் பெருமரங்கள் நிறைந்த நீண்ட குளிர்ந்த சோலையொன்றுள்ளது. அச்சோலையிலுள்ள ஒரு வெண்ணாவல் மரத்தடியில் வெளியுருப்பட்ட சிவலிங்கத் திருமேனியைக் கண்டு பெருந்தவத்தையுடைய வெள்ளை யானை தன் துதிக்கையினால் நன்னீரை முகந்து நாள்தோறும் திருமஞ்சனஞ் செய்து மலர்தூவி வழிபாடு செய்தது. அதனால் அவ்விடத்திற்குத் திரு ஆனைக்கா என்னும் பெயருண்டாயிற்று. அங்கே மெய்யுணர்விற் சிறந்த சிலந்தி ஒன்று இறைவன் திருவடிமேல் சருகு முதலியன் உதிராவண்ணம் தன் வாயின்நூலினால் மேற்கட்டிபோன்ற அழகிய பந்தல் அமைத்தது.
யானை வழிபடச் சென்றபோது சிலந்தி வாய்நீர் நூலினால் அமைத்த அப்பந்தரினைத் தூய்மையற்றதுச் சிதைத்தது. அதுகண்ட சிலந்தி யானையின் கைசுழன்றமையாற் பந்தர் சிதைந்ததென்றெண்ணி மீளவும் தன் வாய் நூலால் அழகிய பந்தர் செய்தது. அதனை மறுநாளும் யானை அழித்துப் போக்கியது. அதுகண்ட சிலந்தி ‘இறைவர் திருமுடிமேற் சருகுமுதலியன விழாதபடி நான்வருந்தியிழைத்த நூற்பந்தரை இவ்வாறு அழிப்பதோ? என வெகுண்டு யானையின் துதிக்கையினுள்ளே புகுந்து கடித்தது. அவ் வருத்தம் பொறாத யானை தன் துதிக்கையினை நிலத்தில் மோதி அறைந்து வீழ்ந்திறந்தது. அதன் துதிக்கையினுள்ளே புகுந்த கடித்த சிலந்தியும் உயிர் துறந்தது. ஆனைக்கா இறைவர் அருள் புரியும் நெறியால் அவ்வெள்ளையானைக்கு வீடுபேறடைய அருளினார்.
அக்காலத்தில் சோழ மன்னாகிய சுபதேவன் என்பான் தன் பட்டத்தரசி கமலவதி என்பவளுடன் திருத்தில்லை சார்ந்து கூத்தப்பெருமானை வழிபட்டிருந்தனன். நெடுங்காலமாக மக்கட் பேறில்லாத அவ்விருவரும் இறைவரை வழிபட்டுப் போற்றிய நிலையில் இறைவர் அவர்கட்கு அருள் புரிந்தார். அதன் பயனாகக் கமலவதி கருவுற்றாள். திருவானைக்காவிற் பெருமானுக்கு பந்தரிழைத்த சிலந்தி மகவாய்ச் சார்ந்தது. கருமுதிர்ந்து மகவு பெறும் வேளை வந்த போது, ‘இன்னும் ஒரு நாளிகை கழித்துப் பிறக்குமானால் இக்குழந்தை மூன்றுலகமும் அரசாளும்’ எனச் சோதிடர்கள் சொன்னனர். அவ்வாறு ஒருநாளிகை கழித்துப் பிறக்கும் படி என்காலைப் பிணித்துத் தலைகீழாக மேலே தூக்கி நிறுத்துங்கள்’ என்று சொல்ல அவ்வாறே செய்தனர். குறித்த வண்ணம் ஒரு நாளிகை கழித்து ஆண்குழந்தை பிறந்தது. கால நீடிப்பால் அக்குழந்தையின் கண்கள் சிவந்திருந்தன, ஈன்ற தாய் அக்குழந்தையைக் கண்டு ‘என் கோச் செங்கணானனே’ என அருமை தோன்ற அழைத்து உடனே உயிர் நீங்கினாள். மன்னன் தன் குழந்தையைத் தன் உயிரெனக் காத்து வளர்த்து உரிய பருவத்தில் நாடாள் வேந்தனாக முடிசூட்டித் தன் தவநெறியைச் சார்ந்து சிவலோகங் சார்ந்தான்.
கோச்செங்கோட் சோழர், சிவபெருமானது திருவருளினாலே முன்னைப்பிறப்பின் உணர்வோடு பிறந்து சைவத்திருநெறி தழைக்கத் தம் நாட்டில் சிவாலயங்கள் பலவற்றைக் கட்டுந் திருப்பணியினை மேற்கொண்டார்; திருவானைக்காவில் தாம் முன்னைப் பிறப்பில் சிலந்தியாக இருந்து இறைவர் திருவடிமேல் நூலாற் பந்தரிழைத்து அருள் பெற்ற வரலாற்றினை அறிந்தவராதலால் அங்கு இறைவன் வீற்றிருக்கும் ஞானச் சார்புடைய வெண்ணாவல் மரத்தினுடனே கூத்தம்பெருமான் வீற்றிருந்தருளும் அதனைப் பெருந்திருக்கோயிலாக அமைத்தார். அமைச்சர்கள் ஏவிச் சோழ நாட்டின் உள்நாடுகள் தோறும் சிவபெருமான் அமர்தருளும் அழகிய திருக்கோயில்கள் பலவற்றை அமைத்து அக்கோயில்களில் நிகழும் பூசனைக்கு வேண்டிய அமுதுபடி முதலான படித்தரங்களுக்குப் பெரும்பொருள் வகுத்துச் செங்கோல் முறையே நாட்டினை ஆட்சிபுரிந்தார். பின்னர் இறைவன் திருநடம் இயற்றும் தில்லைப்பதியை அடைந்து பொன்னம்பலத்தே ஆடல்புரியும் பெருமான் திருவடிகளை வணங்கிப் போற்றி அங்குத் தில்லைவாழந்தணர்களுக்குத் திருமாளிகைகள் கட்டுவித்துப் பின்னும் பல திருப்பணிகள் செய்துகொண்டிருந்து தில்லையம்பலவாணர் திருவடிநீழலை அடைந்தார்.
[தொகு]நுண்பொருள்
1. தவப்பேறும், மெய்யுணர்வுமுடைய உயிர்கள் யாவும் இறைவனை வழிபடும் இயல்பின.
2. மெய்யாடியார்க்கு முற்பிறப்புணர்ச்சி வாய்த்தலுண்டு
3. சிவதொண்டு விட்டகுறை தொட்டகுறை எனும் முறைவழிப்படுவதாம்.
கோச்செங்கட்சோழ நாயனார் குருபூசை: மாசி சதயம்.
[தொகு]உசாத்துணைகள்
1. பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்
  நின்றசீர் நெடுமாற நாயனார்:
  நின்றசீர் நெடுமாறன் அடியார்க்கும் அடியேன்” – திருத்தொண்டத் தொகை.
  நெடுமாறனார் பாண்டுநாட்டு மன்னாராய்ப் பாராண்டு வந்தார். அந்நாளில் வடநாட்டு மன்னர் பாண்டி நாட்டின் மீது படையெடுத்து வந்தனர். அவர்களை நெல்வேலிப் போர்க்களத்தில் தோற்கடித்தார். அதனால் நெல்வேலிவென்ற நெடுமாறன் எனப் பெயர் பெற்றார். நெடுமாறனார் சோழமன்னன் மகளான மங்கையற்கரசியாரைத் திருமணம்செய்தார்.
  மாறனார் தீவினைப் பயனாய் சமண சமயத்தைச் சார்ந்து தீப்பிணியுற்றார்.திருஞானசம்பந்தர் என்னும் நாமமந்திரத்தைச் செவிப்புலத்துற்றபோதே மாறனாரது தீப்பிணி சிறிது குறைவுற்றது. சம்பந்தப் பிள்ளையார் வந்தபொழுது தன்னையும் அறியாமல் தன் தலைப்பக்கமாக இருந்த பொற்றவிசில் அவரை அமருமாறு கையெடுத்துக் காட்டினார். அப்பொழுது ஆரவாரித்த சமணரை அடங்குமாறு சொல்லி தம் சுரநோயைத் தீர்ப்பதுவே இருசாராருக்மாகியவாது என உரைத்தார். சம்பந்தப்பிளையார் திருப்பதிகம் பாடி திருநீறு தடவியபோது அவர்தம் வலப்பக்கம் அமுத இனிமையும் சுவர்க்க இன்பமும் போல சுகம் செய்தது. மற்றைய பாகம் நரகத் துன்பமும் கொடுவிடமும் போல வருத்தியது. சமணரை “வாதில் தோற்றீர்” எனக் கூறிச் சம்பந்தப் பிள்ளையாரை மனதார வணங்கி வருத்தம் முற்றூம் தீரும்படி வேண்டினார். முற்றும் தீர்ந்ததும் முடிமிசைக் கைகுவித்த கையராய் “ஞானசம்பந்தர் பாதம் அடைந்து உய்ந்தேன்” எனப் போற்றினார். சமணரை “என்னவாது உமக்கு” என ஏளனஞ்செய்தார். ஏளக்குறிப்பறியாத சமணர் அதனை ஒரு வினாவெனக் கொண்டு அனல் வாதத்திற்கும் எழுந்தனர். அனல் வாதத்தில் பச்சென்றிருந்த ஏட்டைப் பரசமய கோளரியார் காட்ட சமணர்கள் சாம்பரைக் கையினாற் பிசைந்துகொண்டு தூற்றிக்கொண்டு நின்றனர். அது கண்டு நகைசெய்த நெடுமாறர் ஏடு எரிந்த பின்னரும் “நீங்கள் தோற்றிலீர் போலும்” என்றார். அவ்வங்கதம் விளங்காத அமணர் அதனைப் பயன் மொழியாகக் கொண்டு புனல் வாதத்திற்கு எழுந்தனர். புனல் வாதத்தின்போது வாழ்கஅந்தணர் எனத் தொடங்கும் எனத்தொடங்கும் திருப்பாசுரத்தைச் சம்பந்தப்பிள்ளையார் பாடினார். அத்திருப்பாசுரத்தில் அமைந்த வேந்தனும் ஓங்குக எனும் மந்திரமொழியால் கூன்நீங்கி நின்றசீர் நெடுமாறன் ஆனார். வாதில்தோற்ற சமணரை “வெங்கழுவேற்றுவன், இவ்வேந்தன்” என அவர்கள் சொன்னதற்கேற்ப முறை செய்யுமாறு குலச்சிறையாரைப் பணித்தார். அமணர் கழுவேறத் தாம் திருநீறுபூசிச் சைவரானார். சமந்தப் பிள்ளையாருடன் ஆலவாய்ப்பெருமான் முன் நின்று. “திருவாலவாய் மன்னரே! அமணரின் மாயையில் மயங்கிக் கிடந்த என்னைஆளுடையபிள்ளையாரைத் தந்து ஆட்கொண்டருளினீர் எனப் போற்றி செய்தார். சம்பந்தப் பிள்ளையாருடன் கூடிப் பாண்டிநாட்டுத் திருத்தலம் பலவும் பணியும் பாக்கியம் பெற்றார். சம்பந்தப் பிள்ளையார் சோழ நாடு செல்ல நினைத்ததும் அவருடன் போகவே மனம் விரும்பினார். பிள்ளையார் “நீர் இங்கிருந்து சிவநெறி போற்றுவீர்” எனக் கூறிய மொழிக்கிணங்கி மதுரையில் இருந்து சிவநெறி தழைக்க அரசாண்டிருந்தார். இவ்வண்ணம் பகை தடிந்து, சிவநெறியிலே நெடுங்காலம் அரசாண்டு சிவலோகமுற்றார்.
  [தொகு]உசாத்துணைகள்
  பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்
  புகழ்ச்சோழ நாயனார்:
  "பொழிற் கருவூர்த் துஞ்சிய புகழ் சோழற்கடியேன்" - திருத்தொண்டத் தொகை
  சோழநாட்டு உறையூர்த் தலைநகரில் இருந்த அரசாண்ட மன்னர் புகழ்ச்சோழர், அவர் தமது தோள்வலிமையினால் உலக மன்னர்கள் தமது பணிகேட்டுத் தமது பணிகேட்டுத் தமது ஆணையின் கீழ் அடங்கி நடக்கச் செங்கோல் ஆட்சி புரிந்தனர். சிவாலயங்களில் எல்லாம் பூசனை விளங்கச் செய்வித்தும், அடியார்க்கு வேண்டுவன குறிப்பறிந்து கொடுத்தும்,திருநீற்று நெறி விளங்கச் செய்தார். இவ்வாறு உறையூரில் இருந்து செங்கோல் செலுத்திய புகழ்ச்சோழர் கொங்கரும், குடபுலமன்னவர்களும் ஆகிய சிற்றரசர்களிடம் திறைபெறற் பொருட்டுத் தமது மரபின் தலைநகராகிய கருவூரை அடைந்தார். கருவூர் ஆனிலைக் கோயிலில் வழிபட்டு அத்தாணி மண்டபத்தில் அரச கொலு வீற்றிருந்து அம்மன்னர்கள் கொணர்ந்த திறை கண்டிருந்தனர். திறை கொணர்ந்து பணிந்த மன்னர்களுக்குச் செயலுரிமைத் தொழில் அருளினர். அவ்வாறு திறை கொணரா மன்னர் உளராகில் தெரிந்துரைப்பீர் என்று அமைச்சருக்குக் கட்டளை இட்டார்.
  இவ்வாறு கருவூரில் தங்கிய நாட்களில், சிவகாமி ஆண்டார் என்னும் அடியார் சிவனுக்குச் சாத்தக் கொணர்ந்த பூவைப் பறித்துச் சிந்தியதனால் பட்டத்து யானையினையும், பாகரையும் எறிந்து கொன்ற எறிபத்தரிடம் யானையால் நேர்ந்த சிவ அபராதத்திற்குத் தீர்வாகத் தம்மையே கொல்லவேண்டும் என்று தம் உடைவாளினை நீட்டித்த் திருத்தொண்டில் தலை நின்றவர்.
  இந்நாளில் அளந்து திறை கொணராது முரண்பட்ட அதிகன் என்பவன் அணித்தாகிய மலை அரணில் உள்ளான் என்று அமைச்சர் அரசர்க்கு அறிவித்தனர். படை எழுந்து அவ்வரணியை அழித்து வரும்படி அமைச்சர்க்கு அரசர் கட்டளை இட்டார். அமைச்சர்களும் அவ்வாறே சேனையுடன் சென்று அவ்வலிய அரணை முற்றுகை இட்டு அழித்து அதிகனது சேனையினை வென்றனர். அதிகன் தப்பிக் காட்டுக்குள் ஓடிவிட்டான். அமைச்சர்கள் வெற்றியுடனே அங்கு நின்றும் யானை, குதிரை முதலியவற்றையும் போர்ச்சின்னமாகத் கொல்லப்பட்ட தலைக்குவியல்களையும் அரசன் முன் கொண்டுவந்தனர். அவ்வாறு கொண்டு வந்த தலைக்குவியல்களுள் அரசர், ஒரு தலையிற் புன்சடையைக் கண்டார். கண்டு நடுங்கி தாம் திருநீற்று நெறி காத்து ஆண்ட அழகா இது என்று தம்மை இகழ்ந்து கொண்டார். ஒன்று செய்யத் துணிந்து தம் குமரனுக்கு முடிசூட்டும் படி அமைச்சருக்குக் கட்டளை இட்டார். தமக்குச் சேர்ந்த சிவ அபராதகமாகிய பழிக்குத் தீர்வு தாமே வகுப்பராகிச் செந்தீமுன் வளர்ப்பித்தார். பொய்ம்மாற்றும் திருநீற்றுக் கோலம் புனைந்தனர். அச்சடையினைப் பொற்கலத்தில் தலைமேல் ஏந்திக்கொண்டு, எரியை வலம் வந்து திருவைந்த்தெழுத்தினை ஓதிக்கொண்டு மகிழ்ச்சியுடன் எரியினுட் புகுந்து இறைவரது கருணைத் திருவடி நிழற்கீழ் நீங்காது அமைந்திருந்தனர்.
  [தொகு] உசாத்துணைகள்
  பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்
  மங்கையர்க்கரசியார் நாயனார்:
  “வரிவளையாள் மானிக்கும் நேசனுக்கும் அடியேன்” – திருத்தொண்டத் திருத்தொகை.
  மங்கையற்கரசியார் சோழமன்னனின் தவக்கொழுந்தாய் அவதரித்தார். அவர் சைவ ஒழுக்கத்தில் சிறந்தவராய் வளர்ந்து திருமணப் பருவம் அடைந்தார். சோழமன்னன் அவரை நின்றசீர்நெடுமாறன் என்னும் பாண்டிய மன்னனுக்கு திருமணஞ் செய்து வைத்தார்.
  பாண்டிய மன்னன் தாம் செய்த தீவினைப் பயனாய் சமணசமயத்தைச் சார்ந்து ஒழுகினான். சமண அடிகள்மாரை அவன் பெரிதும் மதித்தான். குடிகளெல்லாரும் சமணராயினர். அரசவையில் குலச்சிறையார் என்னும் ஓரமைச்சர் தவிர மற்றையயோரெல்லாம் சமண சயத்தவராகவே இருந்தனர். இவ்வண்ணம் சமண இருள் சூழ்ந்து சைவம் குன்றியிருந்தமை குறித்து மங்கையர்க்கரசியார் மனம் நொந்தார். அவர் பாண்டி நாடெங்கும் சைவ வாய்மை விளங்க வேண்டுமென்ற கருத்தினராய் இருந்தார்.
  இவ்வாறிருக்கும் பொழுது திருஞானசம்பந்தப்பிள்ளையார், பாண்டி நாட்டுக்கு அணித்தாகத் திருமறைக்காட்டில் வந்திருப்பதாகக் கேள்விப்பட்டார். இந்நற்செய்தியைக் கேள்விப்பட்டதும் தன் மனக்கருத்து நிறைவுள்ளது எனக் களிப்புற்றார். சம்பந்தப்பிளையார் தொலைவில் இருந்தாலும் அவர் தம் திருவடியைக் கும்பிட்டதோர் மகிழ்ச்சி கொண்டார். அமைச்சரான குலச்சிறையாரோடு ஆலோசித்து சம்பந்தப்பெருமானிடம் பரிசனத்தாரை அனுப்பிவைத்தார். பரிசனத்தார் சென்றுபரசமயக்கோளரியாரை வணங்கி மங்கையற்கரசியாரின் மனக்கருத்தைக் கூறினார்கள். சம்பந்தப்பிள்ளையாரும் பாண்டிநாட்டுக்கு எழுந்தருளத் திருவுளம் பற்றினார். சம்பந்தப்பிள்ளையார் பல திருப்பதிகங்களையும் வணங்கி மதுரையம்பதியை நெருங்கிய வேளையில் மங்கையற்கரசியாருக்கு நன்நிமித்தங்கள் தோன்றின. அப்போது திருஞானசம்பந்த மூர்த்தி சுவாமிகள் முத்துச் சிவிகை மீதமர்ந்து சிவனடியார் சூழ மதுரை வந்தணைந்தனர் என்ற செய்தியைக் கண்டோர் வந்து கூறினர். அந்த மங்கலகரமான செய்தியைச் சொன்னோர்க்கு மங்கையற்கரசியார் பரிசில் அளித்து மகிழ்ந்தார். அவ்வேளையில் குலச்சிறையாரும் வந்து அடிபணிந்து நின்றார். அவரிடம் ‘நமக்கு வாழ்வளிக்க வந்தவள்ளலை எதிர்கொண்டு அழைத்துவாரும்’ எனப் பணித்தார். தாமும் ஆலவாய் அண்ணலை வழிபட்டு வருவதாக அரசனிடம் கூறிச் சென்று நல்வரவளிப்பதற்காகக் காத்து நின்றார்.
  ஆலவாயமர்ந்தபிரானை வணங்கும் அன்புறு காதலுடன் வருகின்றசம்பந்தப்பிள்ளையாருக்கு எதிர்செல்லாது மங்கையற்கரசியார் ஒரு புறம் ஒதுங்கி நின்றார். வழிபட்டுத் திருப்பதிகமும் பாடிப் பரவி கோயில் முன்றில் வந்தபோது தலைமிசைச் குவித்தகையராய் முன்சென்றார். பிள்ளையாரது அருகில் நின்ற குலச்சிறையார் முன்வருமிவரே பாண்டிமாதேவியாரெனக் காட்டியதும் பிள்ளையார் விரைவோடும் அரசியார் பக்கமாகச் சென்றார். தேவியார், சிவக்கன்றின் செங்கமலப் பொற்பாத்தை வீழ்ந்து வணங்கினார். வீழ்ந்து கும்பிட்டுக் கிடக்கும் மங்கையர்க்கரசியார்ப் பிள்ளையார் பெருகிய அருளோடு கைகளால் எடுத்தார். எழுந்து கையாரத்தொழுது நின்ற அரசியார் கண்ணீர் மல்க “யானும் என்பதியும் செய்த தவம் என்கொல்” (அதாவது நானும் என்கணவரும் செய்த தவம் எவ்வளவு பெரியது) எனவாய் குழறிக் கூறிநின்றார். பிள்ளையாரும் “பரசமயச் சூழலில் தொண்டராய் வாழும் உங்களைக் காண வந்தோம்” என அருள் மொழி கூறினார்.
  பிள்ளையார் அருள் பெற்றுப் பாண்டி நாடு உய்ந்ததென்ற உறுதியோடு அரசியார் அரண்மனை புகுந்தார். அன்று பள்ளியறைக்கு வந்த மன்னன் யாதும் பேசாமல் சோகமாயிருந்தான். அரசியார் “மன்ன! உமக்கு நேர்ந்ததென்ன?. துயரத்துடன் இருக்கிறீரே என விசாரித்தார். அதற்கு அரசன் “சோழ நாட்டுச் சிவவேதியர் ஒருவர் நமது அடிகள்மாரை வாதினில் வெல்ல வந்திருக்கின்றார். அவரை அடிகள் மார் ‘கண்டு முட்டு’ (அதாவது கண்டதால் துடக்கு) யான் அதனை ‘கேட்டு முட்டு’ (அதாவது கேட்டதால் துடக்கு) எனக் கூறினான். ‘வாதினில் வென்றவர் பக்கம் சேர்தலே முறை. அதன் பொருட்டுக் கவலை ஏன்?. கவலை ஒழிக’ என ஆறியிருக்கச் செய்தார் அரசியார். அரசனுக்கு ஆறுதல் கூறினாரேனும் அன்றிரவு கவலையுடனேயே இருந்தார். வஞ்சனையால் வெல்ல அமணரால் சம்பந்தப்பிள்ளையாருக்கு என்ன ஆபத்து நேருமோ எனபதே அவர்தம் கவலை. அவ்வாறு ஆபத்தேதும் நேரின் உயிர் துறப்பதே செய்யத்தக்கது எனும் உறுதியும் பூண்டார்.
  அரசியார் அஞ்சியவண்ணமே அன்று இரவு அமண்தீயர் ஆளுடைய பிள்ளையார்உறைந்த (தங்கியிருந்த) மடத்துக்குத் தீவைத்தனர். இச்செய்தி மானியாருக்கு எட்டியபொழுது பெரிதும் மனம் வருந்தினார். தாமும் குலச்சிறையாரும் பிள்ளையாரை இத்தீயர் வாழும் நாட்டுக்கு வரவழைத்ததே பெரிதும் பிழையாயிற்று என்றும் இதற்குக் கழுவாய் மாழ்வதே எனவும் துணிந்தார். அப்பொழுது அமண்பாதகர் வைத்த தீயால் திருமடத்திற்குத் தீதொன்றும் ஆகவில்லை என்றறிந்து ஆறுதலுற்றார். இந்நிலையிலே மன்னன் வெப்புநோய் பற்றி பற்றி வருத்தும் செய்தியைக் காவலாளர் வந்து கூறினர். அதுகேட்ட அரசியார் விரைந்து அரசனிடம் சென்றார். மருத்துவராலும் அமண் அடிகளின் மந்திரத்தாலும் வெப்பம் சிறிதும் தணியாது அரசன் வருந்துவது கண்டு அச்சமுற்றார். பிள்ளையார் பொருட்டு வைத்த தீயே இவ்வண்ணம் வெப்புநோயாக வருத்துகிறதென எண்ணியவராய் “திருஞானசம்பந்த மூர்த்தி சுவாமிகளை அழைத்தாலே இந்நோய் தீரும்” எனக் கூறினார். “ஞானசம்பந்தன்” எனும் நாமமந்திரம் காதிற்புக்க அளவில் அயர்வு நீங்கி உணர்வு பெற்ற பாண்டியன் ‘அவரை அழைப்பீராக’ எனப் பணித்தான்.
  அரசியார் அமைச்சருடன் அணையுடைத்துப் பாயும் வெள்ளம் போன்றதோர் அன்பு பெருவெள்ளத்துடன் ஆளுடையபிள்ளையார் தங்கியிருக்கும் திருமடத்தை அடைந்தார். அங்கு ஞானத்திருவுருவாயும், வேதகாவலராகவும், மண்ணில் வளரும் மதிக்கொழுந்தாகவும், சிவபெருமானது சீர் பாடும் ஏழிசை அமுதமாயும் தோன்றிய சிவபுரப்பிள்ளையைக் கண்களிப்பக் கண்டார். இச்சிவம்பெருக்கும் பிள்ளைக்கு அமணர் செய்த ஆபத்தை நினைத்துச் சலிப்படைந்தவராய் அடிகளில் வீழ்ந்து அழுது அரற்றினார். பிள்ளையார் ‘தீங்குளவோ?’ என வினவினார். அரசியார் ‘சமணர் செய்த தீச்செயல் அரசனுக்குத் தீப்பிணியாய் பற்றியது. இத்தீப்பிணியைத் தீர்த்து எமதுயிரும் மன்னவனுயிரும் காத்தருள வேண்டும்’ எனப் பணித்தார். ஆளுடைய பிள்ளையார் ‘ஒன்றும் நீர் அஞ்ச வேண்டாம், அமணரை வாதில் வென்று அரசனைத் திருநீறு அணிவிப்பேன்’ என உறுதி மொழி கூறினார்.
  
  சம்பந்தப்பிள்ளையார் முத்துச்சிவிகையிலேறி அரண்மனைக்கு எழுந்தருள மங்கையற்கரசியாரும் சிவிகையிலேறி அரண்மனை வந்தார். பாண்டியமன்னன் சம்பந்தப்பிள்ளையாருக்குத் தனது தலைப்புறமாக ஓர் பொன்னாசனம் காட்டினான். செம்பொற்பீடத்தே வீற்றிருக்கும் சம்பந்தரைப் கண்டு பொறாத சமணர்கள் கோலும் நூலும் கொண்டு குரைத்தனர். அநேகராய் பிள்ளையாரைச் சூழ்ந்து பதறிக் கதறும் கொடுமை கண்டு மங்கையற்கரசியார் அரசனிடம் “இப்பாலன் வாயொரு பாலகரை அமணர்கள் திரளாகச் சூழ்ந்து கதறுவது அழகன்று; உங்கள் தீப்பிணியைப் பிள்ளையார் தீர்த்த பிறகு சமணர் வல்லமையுடையவராயின் வாது செய்யலாம்” எனக் கூறினர். அரசன் அதுவே நன்றென்று அமணரை நோக்கி “நீங்கள் செய்யத்தக்க வாது என் சுரநோயைத் தீர்த்தலே. அதனைச் செய்யுங்கள்” எனக் கூறினான். சமணரது மருந்து மந்திரமெல்லாம் மேலும் சுரத்தை அதிகரிக்கவே செய்தன. சம்பந்தப்பிள்ளையார் திருநீற்றுப்பதிகம் பாடிப் பூசிய திருநீறு மன்னனைக் குணமாக்கியது. அமணர்கள் இவ்வாதத்தில் தோற்றதுடன் அனல்வாதம், புனல்வாதம் என்பவற்றிலும் தோற்றுக் கழுவேறினர். பாண்டிய மன்னனுக்குப் பரமசமய கோளரியார் திருநீறு அளித்தார். அதுகண்டு மதுரை மாநகரத்துள்ளோரெல்லாம் மங்கல நீறணந்து சைவராயினர். தம்மனக்கருத்து முற்றிய மங்கையற்கரசியார், சம்பந்தப் பெருமான், பாண்டியமன்னன் ஆதியாரோடு அங்கயற்கண்ணி தன்னோடுமமர்ந்த ஆலவாயண்ணலை வழிபட்டு மகிழ்ந்தனர்.
  சம்பந்தப்பிள்ளையார் ஆலவாய்ப் பெருமானை வழிபட்டிருந்த நாளெலாம் மங்கையற்கரசியாரும் சென்று அவர்தம் திருவடிகளை வழிபடும் பாக்கியம் பெற்றார். சம்பந்தப் பிள்ளையார் தென்தமிழ் நாட்டுத் திருத்தலங்கள் பலவற்றையும் வழிபடும் ஆராக்காதலால் புறப்பட்ட பொழுது பாண்டிமாதேவியாரும், மன்னன், மந்திரியார் ஆகியோரும் அவருடன் சேர்ந்து சென்றனர். திருப்பரங்குன்றம் ஆகிய தலங்களை வழிபட்டுக் குலச்சிறையார் அவதரித்த தலமாகிய திருமணமேற்குடியைச் சென்றடைந்தனர். அத்தலத்தை வழிபட்ட பின் சம்பந்தப்பெருமான் சோழநாட்டுத்தலங்களை வழிபடப் புறப்பட்டார். மங்கையற்கரசியாரும் அவருடன் சேர்ந்தோரும் பிள்ளையாருடன் செல்ல ஒருப்பட்டனர். பிள்ளையார் அவர் தம் பேரன்பிற்கு உவப்புற்றனரெனினும் அவர்களது கடமையினை வற்புறுத்தும் முறையில் “நீங்கள் பாண்டிநாட்டிலிருந்து சிவநெறியைப் போற்றுவீராக” எனப் பணித்தருளினார். அவர்களும் ஆளுடையபிள்ளையின் ஆணையை மறுத்தற்கஞ்சி தொழுது நின்றனர். பிள்ளையார் விடையீந்து சோழநாடு சென்றதும் மதுரை வந்து சிவநெறியைப் போற்றி இருந்தனர்.
  திருநாவுக்கரசு சுவாமிகள் திருவாலவாயிறைவரைத் தரிசித்திருந்த காலத்தில் தாமும் தம் பதியாரோடு சென்று அவர் திருப்பாதத்தைப் பணியும் பாக்கியம் பெற்றார். மன்னனுக்கு நெடுங்காலம் சைவவழித்துணையாயிருந்த மங்கையற்கரசியார் மன்னவனோடு ஈசன் இணையடி அடைந்தார்.
  [தொகு]நுண்பொருள்
  எந்நிலையிலும் சைவ ஒழுக்கத்தைப் பேணுதல் மங்கையர் மரபு.
  திருநீற்று நெறிவளர்க்கும் மங்கையர் மனக்கருத்து, திருவருளால் நிறைவுறும்.
  மங்கையார் சைவ வாய்மைபிழைக்கும் கணவர் பழிதீர்ப்பார்.
  நாயன்மாரை வழிபடுவது நாட்டுக்கு நலன் தருவதாகும்.
  அரச திருவுடைய மங்கையரால் நாட்டில் சைவம் ஓங்கும்.
  தொண்டுறுதி கொண்ட மங்கையர் போற்றப்படுவர்.
  மங்கையற்கரசியார் குருபூசைநாள்: சித்திரை உரோகிணி.
  [தொகு]உசாத்துணைகள்
  பெரிய புராணம் வசனம் - சிவதொண்டன் சபை, யாழ்ப்பாணம்

CINE MUTHARAIYA ACTORS:

GOUNDAMANI MUTHARAIYAR(கவுண்டமணி முத்தரையர்):

கவுண்டமணி, தமிழ்த் திரைப்பட நகைச்சுவை நடிகர் ஆவார். பெரும்பாலான திரைப்படங்களில் இவர் நகைச்சுவை நடிகர்செந்திலுடன் இணையாக நடித்திருக்கிறார். இந்த இணை, ஹாலிவுட் நகைச்சுவை இணையான லாரல் மற்றும் ஹார்டியுடன் ஒப்பு நோக்கி பாராட்டப்படுவதுண்டு.

கவுண்டமணி
150px கவுண்டமணி
இயற் பெயர்	மணி
பிறப்பு	வல்லகொண்டபுரம், கோயம்புத்தூர்,இந்தியா
வேறு பெயர்	கவுண்டர் மணி
தொழில்	நடிகர், நகைச்சுவை நடிகர்
நடிப்புக் காலம்	1976—நடப்பு

இளமையும் வாழ்க்கையும்:

கவுண்டமணி இந்திய மாநிலம் தமிழ்நாட்டில்கோயம்புத்தூர் மாவட்டத்தில்கண்ணம்பாளையம் கிராமத்தில் 1950-ல் பிறந்தார். அவரது நாடக மேடை துய்ப்பறிவு தமிழ்த் திரையுலகில் கால் பதிக்க வழி செய்தது.அவர் நடித்த நாடகமொன்றில் ஊர் கவுண்டர் என்ற கதாபாத்திரத்தை ஏற்று சிறப்பாக நடித்ததையொட்டி அவர் கவுண்டமணி என்று அழைக்கப்படலானார். 26ஆம் அகவை முதலே திரைப்படங்களில் நடித்து வருகிறார்.

துவக்கக் காலங்களில் தனியாகவே நகைச்சுவை நடிகராக நடித்தவர் பின்னர்செந்திலுடன் இணைந்து நகைச்சுவை காட்சிகளை அமைத்தபின்னர் இருவரும் பெரும் வெற்றி கண்டனர். இரண்டு தலைமுறை இரசிகர்களை சிரிக்க வைத்திருக்கிறார். அவரது கொங்கு தமிழ் பேச்சும் வெறுப்பு கலந்த உரையாடல்களும் மக்களிடையே வரவேற்பைப் பெற்றன.

இந்த இணையின் மிகப் புகழ்பெற்ற நகைச்சுவை கரகாட்டக்காரனில் வந்தவாழைப்பழம் வாங்குதல் குறித்ததாகும். சூரியன் திரைப்படத்தில் அவர் கூறியஅரசியலில்லே இதெல்லாம் சகஜமப்பா என்ற சொல்லாடலும் மிகவும் பரவலாக அறியப்பட்டது.

இவர் நடித்திருக்கும் சில திரைப்படங்கள்:

இவர் சுமார் 750 திரைப்படங்களில் நடித்துள்ளார். அதில் சுமார் 10 திரைப்படங்களில் கதாநாயகனாகவும் நடித்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. மேலும் வில்லன், குணசித்திர நகைச்சுவை நடிகராகவும் நடித்துள்ளார். இவருடன் நகைச்சுவை நடிகர் செந்தில் இணைந்து நடித்த காமெடி காட்சிகள் ரசிகர்கள் மனதில் என்றும் நீங்கா இடம் பெற்றுள்ளன. இவர் நடித்திருக்கும் சில திரைப்படங்கள் பின்வருமாறு

கரகாட்டக்காரன்

சின்னக்கவுண்டர்
* உள்ளத்தை அள்ளித் தா
மேட்டுக்குடி
நடிகன்
தங்கம்
மன்னன்
இந்தியன்
நாட்டாமை
மாமன் மகள்
உனக்காக எல்லாம் உனக்காக
முறை மாமன்
சூரியன்

இவரது நகைச்சுவை சொல்லாடல்கள் சில:

நாராயணா.. இந்த கொசுத்தொல்ல தாங்க முடியலடா சாமி..
”ஊ இஸ் த டிஸ்டபென்ஸ்” (சூரியன்)
”சொரி புடிச்ச மொன்ன நாயி” (கோயில் காளை)
“இதெல்லாம் அரசியல்ல சாதாரணமப்பா “(சூரியன்)
”ஏண்டா எப்ப பாத்தாலும் எருமச் சாணிய மூஞ்சில அப்புண மாதிரியே திரியிர“ (வைதேகி காத்திருந்தாள்)
”நான் ரொம்ப பிஸி “ (சூரியன்)
“ஒரு எளனிய எவ்ளோ நேரம்டா உறிஞ்சுவ போடா” (கோயில் காளை)
”இந்த டகால்டி தானே வேணாங்கிறது “
“ வாட் எ பியூட்டி யெங் கேள் ” (உனக்காக எல்லாம் உனக்காக)
“ டேய் தகப்பா ” (நாட்டாமை)
“ஐயா தீஞ்ச மண்ட தர்மம் போடுங்க” (கோயில் காளை)
“நாட்டுல இந்த தொழிலதிபருங்க தொல்ல தாங்க முடிலப்பா” (மன்னன்)
“இந்த நாயே 6 ஆங் கிளாஸ்ல அஞ்சு தடவ பெயில் ” (முறைமாமன்)
“நாயக் கல்நாயக்” (கர்ணா)
”எங்கயோ கொழுத்து வேல செஞ்சுட்டுருந்த கம்முனாட்டி பையன் நீ ” (சின்ன தம்பி)
“நான் எங்க எப்படி இருக்க வேண்டியவேன் ”
"நாலு வீடு வாங்கி திங்குற நாய்க்கி பழமய பாரு பேச்ச பாரு" (சின்ன கவுண்டர்)
”பழமொழிய ஏண்டா சொல்றீங்க நாய்ங்களா ” (கரகாட்டகாரன்)
“மொச புடிக்கிற நாய் மூஞ்ச பாத்தா தெரியாதா ”

மணி முத்தரையர்

முன்னாள் அமைச்சர்

அ.வெங்கடாசலம்

அ.வெங்கடாசலம்

சட்ட மன்ற உறுப்பினர்
பதவியில் 1984 – 1988
பதவியில் 1996 – 2001
பதவியில் 2001 – 2006
தொகுதி	ஆலங்குடி (சட்டமன்றத் தொகுதி)

பிறப்பு	செப்டம்பர் 15, 1955 புள்ளாச்சி குடியிருப்புவடகாடு, தமிழ்நாடு,இந்தியா
இறப்பு	அக்டோபர் 07 2010
வாழ்க்கைத் துணை	லட்சுமி
பிள்ளைகள்	ராஜதுரை, ராஜபாண்டி, ராஜராஜன்,பவளக்கொடி, சுமதி
தொழில்	அரசியல்வாதி
சமயம்	இந்து

அ.வெங்கடாசலம் (A.Venkatachalam) இவரின் சொந்த ஊர் வடகாடு. ஆலங்குடி மூன்று முறைசட்டமன்ற உறுப்பினராக இருந்துள்ளார்.ஜெ. ஜெயலலிதா தலைமையிலானஅமைச்சரவையில் சுற்றுலாதுறை அமைச்சராகவும்,பிற்படுத்தப்பட்ட நலத்துறை அமைச்சராகவும் மக்கள் பணியாற்றி உள்ளார்.

அக்டோபர் 7 2010 அன்று முகம்தெரியாத கும்பலால் வெட்டி கொலைசெய்யப்பட்டார்.

[தொகு]வளர்ச்சியும் அரசியல் பின்னணியும்

வெங்கடாசலம் தன்னுடைய கல்வி பயணத்தை இறுதியாக புதுக்கோட்டையில் உள்ள அரசுக்குச்சொந்தமான மானன்னர் கல்லூரியில் PUC பயின்றார்.அந்த காலக்கட்டத்திலே அவரின் தகப்பனார் அழகர் சேர்வை வடகாடு பகுதியில் மிகுந்த செல்வாக்குடனும்,மிக நேர்த்தியான தெய்வ நம்பிக்கையுடைவருமாக திகழ்தார்.அந்த வழியில் வெங்கடாசலமும் குறிப்பிட்ட வழிபாட்டு தளங்களை செப்பனிடுதலில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்தார்.குறிப்பாக ஸ்ரீ பெருங்காரையடி மீண்ட அய்யனார் கோவில்செப்பனிடுதல் பணிக்காக இவர் பல வழிகளில் ஈடுபட்டிருந்தார்.1984-ல் அரசியல் களத்தில் இறங்கிய வெங்கடாசலம் 2010 வரை தனக்கென ஒரு பாதையை வகுத்து அதன் வழியாக அவரின் சமுதாய மக்களின் மேம்பாட்டுக்காக பெரிதும் பாடுபட்டவர்.1996ல் கட்சியில் இடம் கொடுக்காத நிலையிலும் சட்டமன்ற தேர்தலில் தன்னிச்சையாக போட்டியிட்டு வெற்றிவாகை சூடிய நபர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.சுமார் 30ஆண்டுகள் அரசியல் அனுபவம் கொண்ட ஒரே தலைவர் இச்சமூகத்தில் இவர் மட்டுமே என்று அப்பகுதி மக்கள் முன்மொழிவதை காண முடியும்.ஆலங்குடி தொகுதி மேம்பாட்டுத்திட்டத்தின் கீழ் பல லட்சம் மதிப்பிலான கட்டிடங்களை வடகாடு அரசு மேல்நிலைப்பள்ளி வளாகத்தில் மாணவர்களுக்காக கட்டி கொடுத்துள்ளார். இவரின் சொந்த இடத்தில் வடகாடு கிராமத்திலேயே வற்றாத நீர் ஆதாரம் கொண்ட கொப்பங்குளம் என்ற குளத்தினை அமைத்து அதன் கரையோரத்தில் ஒரு பிள்ளையார் வழிபாட்டுத்தலத்தினை கட்டி வந்தார்.அக்குலத்தின் பரப்பளவு சுமார் 15ஏக்கர் முதல் 25ஏக்கர் கொண்டதாகும்.அக்குலத்தின் ஆழம் சுமார் 15அடி கொண்டதாகும்.மின்சாரம் இல்லாத வேலைகளின் கிராமமே இக்குளத்தையே பயன்படுத்திவருகின்றனர்.

[தொகு]படுகொலையும் அதன் விளைவுகளும்

வெங்கடாசலம் படுகொலையானது அப்பகுதி மக்களை மிகுந்த வருத்தத்திற்கு உள்ளாக வைத்தது.மேலும் உடல்பாகங்கள் துண்டாக வெட்டப்பட்டதின் ரௌத்திரப்பின்விளைவுகளினால் பல வாகனங்களும் அரசு உடைமைகளும் தீக்கிரையாகின.கொலைசெய்யப்பட்ட நாள்முதல் குற்றவாளியாக கருதப்படும் நபர் மதுரை கோர்டில் சரணடையும் வரை வடகாடு பகுதி போர்க்களம் போல காட்சியளித்திருந்தது.சுமார் ஆறுநாட்கள் எவ்வித போக்குவரத்தும் இயங்கவில்லை.மாவட்டத்திலேயே அதிகநாட்கள் வாகனங்கள் இயக்கம் பாதிக்கப்பட்டிருந்த முதல் சம்பவம் இதுவே என்று அரசியல் வாட்டாரங்கள் தெரிவித்திருந்தன.இப்போராட்டத்தின் ஆழமானது மக்களுக்காக அவரின் அயராத உழைப்பினையே வெளிக்காட்டுவதாக அப்பகுதிமக்கள் எண்ணி இருந்தனர்.நக்கீரன் செய்தி

முன்னாள் அமைச்சர் கோவேந்தன்

காலங்கள் பல கடந்
தாலும் முத்தரையர் இன மக்களின் என்றும் நீங்கா இடம் பிடித்த , முத்தரையர் இனத்தின் முக்கிய தலைவரும் , முன்னாள் அமைச்சரும் ஆன
திரு M . R . கோவேந்தன் அவர்களின் 12 ஆண்டு நினைவு அஞ்சலி ...

தஞ்சை மாவட்டம் பேராவூரணி வட்டம் முடசிக்காடு
திரு . M . R . கோவேந்தன் அவர்கள் , 1977 , 1980 1984 , மூன்று முறை தொடர்ச்சியாக சட்டமன்ற உறுப்பினர் பதவி வகித்தவர் .முத்தரையர் இனத்திற்கும் அமைச்சரவை இல் உரிமை வேண்டும் என்று தொடர்ந்து போராடி 1984 ஆண்டு முதல் முதலாக முத்தரையர் இனத்தின் அமைச்சர் பதவி
... வகித்தவர் M .R . கோவேந்தன் .
நம் இன மக்கள் கல்வி , வேலை வாய்ப்பில் முன்னேற, முத்தரையர் இனத்தை மிகவும் பிற்படுத்த பட்டோர் ( MBC ) பட்டியலில் சேர்க்க கொள்கையாக
நின்று ,, புதுக்கோட்டை முத்தரையர் பொது கூடத்தில் புரட்சி தலைவர் MGR அவர்களால் கொள்கை வேந்தன் என்ற பாராடை பெற்றவர் ..

அன்னாரின் இன் முகம் காண ஆவல் , இன்னொரு முறை பூமிக்கு இறங்கிவா தலைவா ...என்ற வேண்டுதலோடு
முத்தரையர் ஷேரிங் குரூப் நண்பர்களும் அஞ்சலி செலுத்துவோம் ..

M .R . கோவேந்தன் அவர்களின் நினைவாக தான் , நமது நண்பரின் தாத்தா , நண்பருக்கு கோவிந்தராஜ் என்ற பெயரை சூடினார்கள் என்பதையும் நண்பர்களுக்கு தெரிவித்து கொள்கிறேன் ..

முத்தரைய மேயர்

சைதை சா. துரைசாமி
சென்னை மாநகராட்சிமுதல்வர்
பதவியில்
பதவியில் அமர்வு
2011
முன்னவர் எம். சுப்பிரமணியம்
சைதாப்பேட்டைத் தொகுதிசட்டமன்ற உறுப்பினர்
பதவியில்
1984 – 1989
முன்னவர் டி. புருசோத்தமன் (திமுக)
பின்வந்தவர் ஆர். எஸ். சிறீதர் (திமுக)
அரசியல் கட்சி அஇஅதிமுக
பிறப்பு பெப்ரவரி 16, 1951(அகவை 61)
தேசியம் இந்தியர்
இருப்பிடம் சென்னை, தமிழ்நாடு, இந்தியா
தொழில் அரசியல்வாதி
சமயம் இந்து

சைதை சா. துரைசாமி (Saidai Sa. Duraisamy, பிறப்பு :பெப்ரவரி 16, 1951) தமிழ்நாட்டைச்சேர்ந்த அதிமுக கட்சி அரசியல்வாதியாவார். 1984ஆம் ஆண்டு சைதாப்பேட்டைத் தொகுதியிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். தனது அரசியல் வழிகாட்டியாகக் கருதிய ம. கோ. இராமச்சந்திரன் மறைவிற்குப் பிறகு அரசியல் ஈடுபாட்டைக் குறைத்துக் கொண்டார். தமிழ்நாட்டில் இந்திய ஆட்சிப் பணி & இந்தியக் காவல் பணித் தேர்வுகளுக்கு பயிற்சியளிக்கும்மனிதநேயம் என்ற மையத்தின் நிறுவனரும் தலைவருமாக உள்ளார். இந்த அமைபு இந்திய குடிசார் பணிகளுக்கான நடுவண் தேர்வாணைய தேர்வுகள், தமிழ்நாடு தேர்வாணையத் தேர்வுகள் ஆகியவற்றிற்கு பயிற்சி அளிக்கிறது. தமிழ்நாடு சட்டமன்ற 2011 தேர்தல்களில் அதிமுக சார்பில் கொளத்தூர் தொகுதியில், முன்னாள் துணை முதல் அமைச்சரும் திமுகவின் வேட்பாளருமானமு.க.ஸ்டாலினிடம் குறைந்த வாக்கெண்ணிக்கையில் தோல்வி அடைந்தார். அதனைத் தொடர்ந்து 2011ஆம் ஆண்டின் உள்ளாட்சி தேர்தல்களில் சென்னை மாநகராட்சி மேயர் பதவிக்கு நேரடிப் போட்டியில் வென்று சென்னை மாநகராட்சியின் முதல் அதிமுக மேயர் என்ற பெருமை பெற்றுள்ளார்.^[1]

[தொகு]

முத்தரைய அமைச்சர்

என். ஆர். சிவபதி

என். ஆர். சிவபதி ஓர் தமிழக அரசியல்வாதி. முசிறி தொகுதியிலிருந்து தமிழக சட்டபேரவை உறுப்பினராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர். தற்போது தமிழக அரசின் பள்ளிக் கல்வி மற்றும் விளையாட்டுகள் மற்றும் இளைஞர் நலத்துறை அமைச்சராக பணியாற்றி வருகிறார். இவர் அனைத்திந்திய அண்ணா திராவிட முன்னேற்றக் கழகம் கட்சியை சார்ந்தவர்.

ஊமைத்துரை முத்தரையர்

வாழ்க்கைக் குறிப்பு

ஊமைத்துரை (இ. நவம்பர் 16, 1801) வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனின் தம்பி.

இவரது இயற்பெயர் துரைசிங்கம். அழகிய வீரபாண்டியபுரம் எனும் ஊரில்(இன்றைய ஒட்டபிடாரம்) ஆட்சிபுரிந்து வந்த ஜெகவீரபாண்டியனின் (நாயக்க வம்சம்)அவையில் அமைச்சராக பொம்மு என்கிற கெட்டி பொம்மு (தெலுங்கு) இடம்பெற்றிருந்தார். இவரது பூர்வீகம் ஆந்திரமாநிலம், பெல்லாரி ஆகும். வீரமிகுந்தவர் என்ற பொருளை தெலுங்கில் உணர்த்தும் கெட்டி பொம்மு எனும் சொல் நாளடைவில் கட்டபொம்மு என்று மாறி பின் தமிழில் கட்டபொம்மன் என்ற சொல்லாயிற்று. ஜெகவீரபாண்டியனின் மறைவிற்குப்பின் அரசகட்டிலில் ஏறிய கட்டபொம்மு பின் ஆதிகட்டபொம்மன் என்று மக்களால் அழைக்கப்பட்டனர். இவரே பொம்மு மரபினரின் முதல் கட்டபொம்மன். .

இந்த பொம்மு மரபில் வந்தவர்களே (திக்குவிசய கட்டபொம்மன்) ஜெகவீர கட்டபொம்மன், ஆறுமகத்தம்மாள் தம்பதியர் இவர்களுக்கு மகனாகப் பிறந்தார் ஊமைத்துரை . இவர் வீரபாண்டிய கட்டபொம்மனின் தம்பி .இவருக்கு சுப்பா நாயக்கர் என்ற செவத்தையா என்ற தம்பியும் இருந்தார் .தமிழ் நாட்டார் தரவுகள் இவரது பேச்சாற்றலைப் பகடி செய்யும் வண்ணம் இவருக்கு “ஊமைத்துரை” என்று பட்டப்பெயர் வந்ததாகச் சொல்கின்றன. இவரை எதிர்த்துப் போர் புரிந்த ஆங்கிலேயத் தளபதி மேஜர் வெல்ஷின் குறிப்புகள் இவர் பேச்சு திறன் குன்றியவர் என்பதால் இவ்வாறு அழைக்கப்பட்டார் எனத் தெரிவிக்கின்றன.

இவர் ஆங்கிலேய கிழக்கிந்தியக் கம்பெனிக்கு எதிராகப் போர்புரிந்தார். முதல் பாளையக்காரர்கள் போரில் இவர் பிடிக்கப்பட்டு பாளையங்கோட்டைச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். பின்னர் 1801-ஆம் ஆண்டு அங்கிருந்து தப்பி முதல் போரில் அழிக்கப்பட்ட பாளையங்கோட்டை கோட்டையை மீண்டும் கட்டியெழுப்பினார். இவர் பின்னர் மருது சகோதரர்களுடன் கூட்டாகச் சேர்ந்து வெள்ளையர்களை எதிர்த்தார். மேலும் வெள்ளையர்களை எதிர்த்து உருவான, தீரன் சின்னமலை, கேரள வர்மாஆகியோரைக் கொண்ட ஒரு பெரும் அணியிலும் இடம் பெற்றிருந்தார். இரண்டாவது போரில் அவரது கோட்டை வீழ்ந்த பின் மருது சகோதரர்களுடன் சேர்ந்து தப்பி காளையார் கோவிலில் தங்கியிருந்தார். பின்னர் காளையார் கோவிலும் ஆங்கிலேயர்களால் வீழ்த்தப்பட்டு 1801 நவம்பர் 16-ஆம் நாள் இவரும் மருது சகோதரர்களும் தூக்கில் இடப்பட்டனர்.

பண்புகள்:

ஊமைத்துரை நட்போடும் , மனிதாபிமானத்தோடும் திகழ்ந்து வந்ததாக வரலாறு கூறுகிறது. மருது பாண்டியர்கள், வெள்ளையத்தேவன் , தீரன் சின்னமலை ,விருப்பாச்சி கோபால நாயக்கர் மற்றும் எல்லைத்தகராறு காரணமாக பகையாளியாக கருதப்பட்ட எட்டயபுரம் பாளையக்காரர்களிடம் என்று அனைவரிடமும் நட்போடு வாழ்ந்து வந்ததாகவும், ஆங்கிலேயர்கள் பலரை அழித்த ஊமைத்துரை அவரிடம் அடைக்கலம் கேட்டு வந்த ஆங்கிலேயர்களையும் அரவணித்து நட்போடு உபசரித்து அனுப்பினார் என்று ஆங்கிலேய ஆவணங்களில் உள்ளது

ஆங்கிலேய அதிகாரிக்கும் பரிவு

காலநெல் என்ற ஆங்கிலேயர் 1801 இல் தூத்துக்குடி மாவட்ட கம்பனி தளபதியாக ஆங்கிலேயர்களால் நியமிக்கப்பட்டார். அவர் தூத்துக்குடி கடற்கரையில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தநேரத்தில் ஊமைத்துரையின் படை வீரர்களால் சிறைபிடிக்கப்பட்டு பாஞ்சாலங்குறிச்சியில் அடைக்கப்பட்டார். அவரது மனைவி தன் கணவரை விடும்படி கேட்டுக்கொண்டதற்கு ஊமைத்துரை இசைந்தார். அவர்களுக்கு வீரவாள் பரிசாகவும் கொடுத்து , தூத்துக்குடி வரையிலும் பாதுகாப்பாக செல்ல குதிரை, இரண்டு வீரர்களையும் அனுப்பி வழி அனுப்பினார். ஊமைத்துரை தான் எனது நண்பர் என்றும், ஊமைத்துரையின் நட்பு, மனிதாபிமானம், வீரம் அனைத்தையும் கால்நெல் கடிதத்தில் குறிப்பிட்டு உள்ளார்.

Major James Welsh (1830). Military reminiscences : extracted from a journal of nearly forty years' active service in the East Indies. London : Smith, Elder, and Co..
ராபர்ட் கால்டுவெல் (1881). A Political and General History of the District of Tinnevelly, in the Presidency of Madras. E. Keys, at the Government Press. pp. 195–222.

முதலாம் இராஜராஜ சோழன்

இராசராச சோழன் சோழர்களின் புகழ் பெற்ற மன்னர்களுள் ஒருவனாவான். 'சோழ மரபினரின் பொற்காலம்' என்று போற்றத்தக்க வகையில் ஆட்சி செய்த இம்மன்னனின் ஆட்சிக்காலம் கி.பி 985 முதல் கி.பி 1012 வரையாகும். இவன் மகன்முதலாம் இராசேந்திரன் காலத்தில் சோழநாடு கடல் கடந்து பரவச் செய்யும் பெருமைக்கு அடிகோலியதும் இம்மன்னனே. இராஜராஜ சோழனின் முப்பதாண்டு ஆட்சிக்காலமே சோழப் பேரரசின் வரலாற்றில் மிக முக்கியமாக விளங்கியது. ஆட்சி முறை, இராணுவம்,நுண்கலை, கட்டடக்கலை, சமயம், இலக்கியம் ஆகிய பல்வேறு துறைகளில் புதிய எழுச்சியைக் கண்ட சோழப்பேரரசின் கொள்கைகளை இவனுடைய ஆட்சியில் உருப்பெற்றவையே.

இவன் கி.பி 957 முதல் கி.பி 973 வரை சோழ நாட்டை ஆண்ட சுந்தர சோழனுடைய இரண்டாவது மகனாவான். சுந்தர சோழனுக்கும் சேர நாட்டு வானவன் மாதேவிக்கும் ஐப்பசி திங்கள் சதய நன்னாளில் பிறந்த இவனது இயற்பெயர் "அருண்மொழிவர்மன்". இராஜகேசரி அருள்மொழிவர்மன் என்ற பெயராலேயே தன் ஆட்சியின் தொடக்க காலத்தில் இம்மன்னன் அழைக்கப்பட்டான். இவன் ஆட்சியின் 3ம் ஆண்டு முதலே ராஜ ராஜ சோழன் எனப்பட்டான் (988) தந்தை இறந்ததும் இவன் உடனடியாகப் பதவிக்கு வரவில்லை. 12 வருடகால உத்தம சோழனின்ஆட்சிக்குப் பின்னரே இவன் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டான். விசயாலய சோழன் நிறுவிய சோழ அரசு இவன் காலத்திலும் இவன் மகன் இராஜேந்திர சோழன் காலத்திலும் மிக உயர்நிலை எய்தியது. இராஜராஜனின் காலம் பிற்காலச் சோழர் வரலாற்றில் மட்டுமன்றித் தென்னிந்தியவரலாற்றிலேயே ஒரு பொற்காலமாகும்.

பொருளடக்கம்

[மறை]

[தொகு]புகழ் பெற்ற இளவரசன்

முதலாம் பராந்தக சோழன் இறந்ததற்கும் முதலாம் இராஜராஜ சோழன் அரியணை ஏறுவதற்கும் இடையேயுள்ள காலப்பகுதி, முப்பது ஆண்டுகளைக் கொண்ட குறுகிய காலப்பகுதியாகும். ஆயினும் அது சோழ வரலாற்றின் மிகக் கடுமையான பகுதியாகும். அப்பகுதிக்கான ஆதாரங்கள், குழப்பமாகவே உள்ளன.

[தொகு]இரண்டாம் ஆதித்தன் கொலை

இராஜகேசரி இரண்டாம் ஆண்டு உடையார்குடிக் கல்வெட்டு மூலம், இரண்டாம் ஆதித்தன் ஒரு சதியின் மூலம் மேலக்கடம்பூர் என்று கடலூர் மாவட்டம் காட்டுமன்னார்கோயில்வட்டத்தில் தற்போது அழைக்கப்படும் ஊரில் கொலை செய்யப்பட்டான் என்பது தெரியவருகிறது. இக்கல்வெட்டு 'பாண்டியன் தலைகொண்ட கரிகாலச் சோழனை' கொலை செய்த குற்றத்திற்காகச் சிலருடைய சொத்துக்களை பறிமுதல் செய்து, விற்கும் பணியினை மன்னனின் கட்டளைப்படி சதுர் வேத மங்கலச் சபை மேற்கொண்டதாக தெரிவிக்கிறது. இந்த இராஜகேசரி கல்வெட்டு, சுந்தர சோழனுக்கும், ஆதித்தனின் தம்பியும் உத்தம சோழனுக்குப் பின் பட்டத்திற்கு வந்தவனான இராஜராஜ சோழனுக்கும் பொருந்தும். இரண்டாம் ஆதித்தனின் கல்வெட்டுகள் 5-ம் ஆண்டு வரை கிடைத்திருப்பதாலும், ஆதித்தன் தன் தந்தைக்கு முன்பே ஆட்சி செய்ததாகக் கூற முடியாததாலும் இக்கல்வெட்டு இராஜராஜ சோழனுடையது என்பது தெளிவாகிறது. உத்தம சோழன் ஆட்சி செலுத்திய பதினாறு ஆண்டுகளில் இரண்டாம் ஆதித்தனைக் கொலை செய்தவர்கள் பழிவாங்கப்படவில்லை என்பதும் இதன் மூலம் தெளிவாகிறது.

குடும்ப வாழ்வில் ஏற்பட்ட பேரிழப்பால், சுந்தர சோழன் தன் இறுதி நாட்களில் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டிருந்தான். மகனை இழந்த சுந்தர சோழன், தன் மகனைக் கொன்றவர்களைத் தண்டிக்க இயலாதவாறு செய்யப்பட்ட சூழ்ச்சிகளைக் கண்டு மனம் வருந்து இறந்தான்.^[1]

உத்தம சோழனுக்கு இக்கொலையில் சம்மந்தம் இல்லையென்று சொல்லவதற்கில்லை, உத்தம சோழனுக்கு அரியணை ஏறவேண்டும் என்ற ஆசையிருந்தது. மன்னர் பதவி தவிர, அதற்குக் கீழ்ப்பட்ட எப்பதவியையும் அவன் ஏற்க விரும்பவில்லை. அரச குடும்பத்தின் மூத்த கிளையினன் என்ற காரணத்தால் அரியணை தனக்கே என்று அவன் கருதினான். தனக்கு ஆதரவாக ஆட்களைத் திரட்டி, இரண்டாம் ஆதித்தனைக் கொன்று, தன்னை இளவரசனாக்குமாறு சுந்தர சோழனை வற்புறுத்தினான். வேறுவழியின்றி சுந்தர சோழன் இதற்கு சம்மதிதான் என்றும் திருவாலங்காட்டுப் பட்டயங்களிலும் உடையார்குடிக் கல்வெட்டிலும் உள்ள குறிப்புகளை இணைத்துப் பார்க்கும் பொழுது புலனாகிறது.^[2]

திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகள்,

விண்ணுலகுக்குச் செல்ல வேண்டும் என்ற ஆசையால் ஆதித்தன்மறைந்தான்(காணாமற் போனான்) கலியின் வல்லமையால் ஏற்பட்ட காரிருளைப் போக்க, அருள்மொழிவர்மனை அரசனாகுமாறு அவனுடைய குடிமக்கள் வேண்டினர். ஆனால் க்ஷத்ர தருமத்தை நன்கு அறிந்த அருண்மொழி அரசபதவியை விரும்பவில்லை என்று கூறிவிட்டான். தன்னுடைய சிற்றப்பன் அவ்வரச பதவியை விரும்புவதை உணர்ந்தமையால் தன் சிற்றப்பன் ஆசை தீருமட்டும் அரசனாக இருக்கட்டும் என்று அருண்மொழி அரசபதவியை மறுத்துவிட்டான்.

இதை, அருண்மொழியில் அடக்கத்தால், உத்தம சோழனின் பேராசை வெற்றிகண்டது. அருண்மொழியை, கோழை, அரசியல் திறமை இல்லாதவன், சட்டப்படி உரிமை இல்லாதவன் என்றெல்லாம் சொல்லிவிடமுடியாது. உள்நாட்டுக் குழப்பம் ஏற்பட்டுவிடக்கூடாது என்ற ஒரே காரணத்திற்காக, அவன் உத்தம சோழனுக்கு அரியணையை விட்டுக் கொடுத்து, அவன் காலத்திற்குப் பிறகு, தான் பட்டத்திற்கு வருவதற்காக பொறுமையுடன் இசைந்தான் என்று கொள்ளலாம். மேலும்,

அருண்மொழியின் உடலில் காணப்பட்ட சில அடையாளங்களைப் பார்த்த பொழுது, மூவுலகையும் காக்கும் ஆற்றல் படைத்த திருமாலே, பூஉலகுக்கு வந்திருப்பதாக நினைத்து, மதுராந்தகன் அவனை இளவரசனாக்கி மண்ணுலகை ஆளும் பொறுப்பைத் தானே மேற்கொண்டான்

என்றும் தெரிவிக்கின்றன.

[தொகு]சோழர்களின் மெய்க்கீர்த்திகள்

பாண்டியரும், பல்லவரும் பிறருக்குத் தானங்களை வழங்கிய பொழுது அவ்வறச் செயல்களை, தரும சாத்திரங்களைத் தழுவி செப்பேடுகளில் பொறித்து உரியவர்க்கு அளித்து வந்தனர். இச்செப்பேடுகளில் தம் முன்னோர் வரலாறுகளை முதலில் எழுதுவித்தனர். தன் ஆட்சியில் நிகழ்ந்த வரலாற்று உண்மைகளை அதிகாரப் பூர்வமாகத் தெரிவித்து நன்கு விளக்கும் மெய்க்கீர்த்திகளை இனிய தமிழ் அகவற்பாவில் தன் கல்வெட்டுகளின் தொடக்கத்தில் பொறிக்கும் வழக்கத்தை உண்டாக்கியவன் இராஜராஜ சோழனே.

இவருக்குப் பிறகு இவர் வழி வந்த சோழ மன்னர்கள் அனைவரும் இந்தப் பழக்கத்தைப் பின்பற்றினர். இவர் மகன் முதலாம் இராஜேந்திரனின் ஆட்சித் தொடக்கத்தில் குறைந்த அளவிளான மெய்க்கீர்த்தி, நாளடைவில் விரிந்து அவ்வப்போது நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளையும் தன்னுள் சேர்த்துக் கொண்டது. சோழர் கல்வெட்டுக்களில் காணப்படும் இத்தகைய வரலாற்று முன்னுரைகள், ஒவ்வொரு மன்னனுடைய ஆட்சிக் காலத்திலும் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளை அறியவும், கல்வெட்டுகள் எந்தெந்த மன்னர்களுடையவை என்பதை அறியவும் பெரிதும் உதவுகின்றன.

[தொகு]இராஜராஜனின் மெய்க்கீர்த்திகள்

சோழ மன்னர்களின் பட்டியல்
முற்காலச் சோழர்கள்
செம்பியன்	எல்லாளன்
இளஞ்சேட்சென்னி	கரிகால் சோழன்
நெடுங்கிள்ளி	நலங்கிள்ளி
கிள்ளிவளவன்	கோப்பெருஞ்சோழன்
கோச்செங்கணான்	பெருநற்கிள்ளி
மாற்றார் இடையாட்சி கி.பி. 200-848
இடைக்காலச் சோழர்கள்
விசயாலய சோழன்	கி.பி. 848-871(?)
ஆதித்த சோழன்	871-907 CE
பராந்தக சோழன் I	கி.பி. 907-950
கண்டராதித்தர்	கி.பி. 949/50-957
அரிஞ்சய சோழன்	கி.பி. 956-957
சுந்தர சோழன்	கி.பி. 956-973
ஆதித்த கரிகாலன்	கி.பி. 957-969
உத்தம சோழன்	கி.பி. 970-985
இராசராச சோழன் I	கி.பி. 985-1014
இராசேந்திர சோழன்	கி.பி. 1012-1044
இராசாதிராச சோழன்	கி.பி. 1018-1054
இராசேந்திர சோழன் II	கி.பி. 1051-1063
வீரராஜேந்திர சோழன்	கி.பி. 1063-1070
அதிராஜேந்திர சோழன்	கி.பி. 1067-1070
சாளுக்கிய சோழர்கள்
குலோத்துங்க சோழன் I	கி.பி. 1070-1120
விக்கிரம சோழன்	கி.பி. 1118-1135
குலோத்துங்க சோழன் II	கி.பி. 1133-1150
இராசராச சோழன் II	கி.பி. 1146-1163
இராசாதிராச சோழன் II	கி.பி. 1163-1178
குலோத்துங்க சோழன் III	கி.பி. 1178-1218
இராசராச சோழன் III	கி.பி. 1216-1256
இராசேந்திர சோழன் III	கி.பி. 1246-1279
சோழர் சமூகம்
சோழ அரசாங்கம்	சோழ இராணுவம்
சோழர் கலை	சோழர்கால இலக்கியம்
பூம்புகார்	உறையூர்
கங்கைகொண்ட சோழபுரம்	தஞ்சாவூர்
தெலுங்குச் சோழர்கள்
edit

சில அரசர்கள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மெய்க் கீர்த்திகளை உடையவராக இருந்தனர். முதலாம் இராஜராஜன் மூன்று வித மெய்க்கீர்த்திகளை கையாண்டாலும் 'திருமகள் போல' என்று தொடங்கும் மெய்க்கீர்த்தியையே எட்டாம் ஆண்டிலிருந்து பெரும் அளவில் பயன்படுத்தப்பட்டது. இவ்வகை மெய்க்கீர்த்தி இவரது ஆட்சியில் நடைபெற்ற முதற்போரைக் குறிக்கும் வகையில், 'காந்தளூர்ச்சாலை கலமறுத்த' என்ற பட்டத்தைக் குறிப்பிடுகிறது.

கீழ்வருவது இராஜராஜ சோழனின் மெய்க்கீர்த்திகளில் ஒன்று.

"ஸ்வஸ்திஸ்ரீ் திருமகள் போல பெருநிலச் செல்வியுந் தனக்கேயுரிமை பூண்டமை மனக்கொளக் காந்தளூர்ச் சாலைக் களமறூத்தருளி வேங்கை நாடும் கங்கைபாடியும் நுளம்பபாடியும் தடிகை பாடியும் குடமலை நாடும் கொல்லமும் கலிங்கமும் எண்டிசை புகழ்தர ஈழ மண்டலமும் இரட்டபாடி ஏழரை இலக்கமும் திண்டிறல் வென்றி தண்டால் கொண்டதன் பொழில் வளர் ஊழியுள் எல்லா யாண்டிலும் தொழுதகை விளங்கும் யாண்டே செழிஞரை தேசுகொள் ஸ்ரீ்கோவிராஜராஜகேசரி பந்மரான ஸ்ரீராஜராஜ தேவர்."

இரண்டாம் வகையான மெய்க்கீர்த்தியிலும் காந்தளூர்ச்சாலை வெற்றிக்கே முதலிடம் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. இவரது 20ம் ஆண்டைச் சேர்ந்த மூன்றாம் வகை மெய்க்கீர்த்தியில் இராஜராஜன் மதுரையைஅழித்தார் என்றும். கொல்லம், கொல்ல தேசம், கொடுங்கோளூர் ஆகிய நாட்டு மன்னர்களை வெற்றி கொண்டார் என்றும் கடல் கடந்த பகுதிகளின் மன்னர்கள் அவருடைய பரிவாரமாகப் பணிபுரிந்தனர் என்றூம் கூறுகிறது.

மேலும் இவன் காலத்திலேயே வட்டெழுத்துக்கள் தமிழ் எழுத்துக்களாக மாற்றியமைக்கப்பட்டன.^[3]

[தொகு]போர்கள்

[தொகு]கேரளப் போர்

இராஜராஜன் தன் ஆட்சியின் தொடக்கத்திலேயே மும்முடிச் சோழன் என்ற பட்டம் பெற்றான். இவன் ஆட்சிக் காலத்தில் முதற்போர் கேரள நாட்டுடன் நடந்தது, இப்போரின் விளைவைப் பற்றி இம்மன்னனது நான்காம் ஆண்டு முதலாகக் கல்வெட்டுக்களில் காணப்படும், 'காந்தளூர்ச் சாலை கலமறுத்த' என்ற பட்டத்தால் விளக்கப்பட்டுள்ளது. இப்பட்டம் இராஜராஜனின் நான்காம் ஆண்டு கல்வெட்டிலேயே காணப்பட்டாலும், எட்டாம் ஆண்டிற்கு முற்பட்ட கல்வெட்டுகள் கேரளத்திலும், பாண்டியநாட்டிலும் காணப்படவில்லை என்பதால் வெற்றி கொண்ட பகுதியைத் தன் நேரடி ஆட்சியின் கீழ்க் கொண்டுவர சில ஆண்டுகள் பிடித்திருக்கலாம் என்று தெரிகிறது.

இம்மன்னனின் வெற்றி பற்றித் தெளிவாகக் கூறும் திருவாலங்காட்டுப் பட்டயங்கள், இவன் முதன் முதலில் தென் திசையிலேயே தன் வெற்றியை நிலை நாட்டினான் என்று கூறுகிறது. பாண்டிய மன்னன் அமரபுஜங்கனை சிறைபிடித்தான் என்று கூறும் இக்குறிப்பு, 'சூரிய வம்சத்தின் ஒளிவிளக்கான இந்த தண்டநாதன் பிறகு விழிஞம் என்னும் தவிர்க்க முடியாத கடற்கோட்டையைப் பிடித்தான். வெற்றித் தெய்வத்தின் நிலையான இருப்பிடம் என்று சொல்லத்தக்க சிறப்புடையது அக்கோட்டை. பாண்டிய,கேரள சிங்கள நாடுகளை தென்னாட்டு அரசுகள் மூன்றும் இணைந்திருந்து. இராஜராஜன் ஆட்சியிலும் இக்கூட்டணி செயல்பட்டது. இம்மன்னனின் தென் திசைப் போரில் பாண்டியர், சேரர் இருவரையுமே எதிர்க்க வேண்டியிருந்தது. அப்போது சேர மன்னனாக இருந்தவன் பாஸ்கர ரவிவர்மன் திருவடி(கிபி 978 - 1036). இம்மன்னனின் கல்வெட்டுகள் திருவாங்கூரின் பல்வேறு பகுதிகளில் காணப்படுகின்றன.

[தொகு]மலைநாடு

கி.பி 1008ம் ஆண்டுக்கு முன் மேற்கொள்ளப்பட்ட இப்படையெடுப்பின் பொழுது உதகைக் கோட்டையைத் தாக்கி கைப்பற்றியது முக்கியமான நிகழ்ச்சியாகும். மேற்கு மலைப் பகுதியான மலைநாடு அல்லது குடமலைநாடு இப்போதைய குடகு நாடாகும். உதகைக் கோட்டை குடகின் அருகே மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையிலோ அல்லது சிறிது தென் திசையிலோ இருந்ததாகக் கொள்ளலாம்.

இம்மன்னனின் ஆட்சியைப் பற்றி கூறும் கலிங்கத்துப் பரணி உதகையைக் கைப்பற்றியதை மட்டுமே குறிப்பிட்டுள்ளது. சேர நாட்டில் தான் பிறந்த சதய நாள் விழாவைத் தொடக்கி வைத்தான் என்றும் இராஜராஜனுடைய தூதுவன் அவமதிக்கப்பட்டதால் அந்தப் பழியைத் தீர்க்கும் வகையில் பதினெட்டு காடுகளை இவன் கடந்து சென்று உதகையைத் தீயிட்டு அழித்தான் என்றும் மேலும் இது இராஜராஜ சோழனின் பெரும் சாதனை என்றும் ஒட்டக்கூத்தர் தமது மூன்று உலாக்களிலும் கூறுகிறார்.

உதகை கோட்டை எனப்படுவது இப்போது தென்குமரி நாட்டில் உள்ள உதயகிரி கோட்டை. இங்கே சோழர் தளபதியாக இருந்த ராஜேந்திரசோழன் இரணியசிங்கநல்லூர் தலைமையாக்கி வேணாட்டை ஆண்ட பாஸ்கர ரவிவர்மனால் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டு வைக்கப்பட்டிருந்தான். இதனால் கோபம்கொண்ட ராஜராஜசோழன் பெரும்படையுடன் வந்து வேணாட்டை வென்றான். உதயகிரியை அழித்தான். சேரநாட்டு அதர்வ வேதபாடசாலைகளை அழித்தான். இதையே காந்தளூர்சாலை கலமறுத்தல் என்று தன் மெய்கீர்த்திகளிலில் குறிப்பிடுகிறான். இத்தகவல்களை கே கே பிள்ளை அவர்கள் அவரது தென்னிந்திய வரலாறு நூலில் சொல்கிறார். கவிமணி தேசிகவினாயகம்பிள்ளை காந்தளூர்ச்சாலை பற்றி எழுதிய விரிவான ஆய்வுக்கட்டுரையும் இதைப்பற்றி பேசுகிறது

[தொகு]ஈழப் போர்

[தொகு]ஈழம்

இராஜராஜனால் வென்று கைப்பற்றப்பட்ட நாடுகளுள் ஈழமும் ஒன்று என்பதை இம்மன்னனது 'திருமகள் போல' என்று தொடங்கும் கி.பி. 993ம் ஆண்டு மெய்க்கீர்த்தியால் அறியலாம். 'கொடுமை மிக்க சிங்களர்கள் வசமிருந்த ஈழ மண்டலத்தை இம்மன்னன் கைப்பறியதன் மூலம், இவனது புகழ் எண் திசைகளிலும் பரவியது', 'தஞ்சையில் இராஜராஜ சோழன் எடுப்பித்த சிறந்த கோயிலுக்கு ஈழத்தின் பல கிராமங்களை இவனுடைய 29ம் ஆண்டில் தானமாக அளித்தான்' என்றும் ஈழப்படையெடுப்பைப் பற்றி திருவாலங்காட்டுப் பட்டயங்கள் சிறப்பாகக் குறிப்பிடுகின்றன.

இப்படையெடுப்பின் பொழுது ஈழ மண்டலத்தில் ஆட்சி புரிந்து கொண்டிருந்தவன், கி.பி 981ம் ஆண்டில் பட்டம் பெற்ற ஐந்தாம் மகிந்தன் என்பவனாவான். முதலாம் இராஜேந்திரனின் தலைமையில் சோழப்படை சென்ற பொழுது இம்மன்னனே ஆட்சியில் இருந்தான். ஆனால் இராஜராஜனின் இப்படையெடுப்பைப் பற்றிமகாவமிசம் குறிப்பிடவில்லை. 'மகிந்தன் ஆட்சியில் பத்தாம் ஆண்டிற்குப் பிறகு(கி.பி 991) ஓர் இராணுவப் புரட்சி ஏற்பட்டு அதன் விளைவாகப் பெரும் குழப்பம் விளைந்தது;கேரள கன்னட வீரார்களின் செல்வாக்கு இவன் நாடு முழுவதும் பரவியதே இந்த குறைபாட்டிற்கு காரணமாக இருக்கலாம். இராணுவ புரட்சியின் விளைவாய் மகிந்தன், ஈழ மண்டலத்தின் தென் கிழக்கிலுள்ள ரோகண நாட்டிற்கு தப்பி ஓடிவிட்டான். இதனால் ஈழ மண்டலத்தின் வடபகுதியை இராஜராஜன் எளிதில் கைப்பற்றி மும்முடிச் சோழ மண்டலம் என்று அதற்குப் பெயரிட்டான்.' என்று கல்வெட்டுகள் குறிப்பிடுகின்றன.

இராஜராஜ சோழனின் சுவர் ஓவியம் தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோவிலில் கிடைத்தது.^[4]

[தொகு]ஈழப் படையெடுப்பின் விளைவுகள்

சோழப்படையெடுப்பு ஈழநாட்டில் ஒரு நிலையான விளைவை ஏற்படுத்தியது, ஓராயிரம் ஆண்டிற்கு மேலாக ஈழத்தின் தலைநகராக விளங்கியஅநுராதபுரம் இப்போரில் சோழரால் அழிக்கப்பட்டது. இந்நகரில் இராணுவ காவல் நிலையமாக விளைங்க பொலன்னறுவைசோழரது புதிய தலைநகராக்கப்பட்டது. இராஜராஜ சோழனுக்கு முன்னர் ஈழத்தின் மீது படையெடுத்துச் சென்ற தமிழ் மன்னர்கள், அதன் வடபகுதியை மட்டும் கைப்பற்றுவதையே தங்கள் குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் இராஜராஜ சோழன் ஈழ மண்டலம் முழுமையையும் கைப்பற்றித் தன் ஆட்சிக்குட்பட்டதாக எண்ணியதால் பழைய தலைநகரை விடுத்து புதிய தலைநகரை அமைத்துக் கொண்டான்.

பிற்காலத்தில் சிங்கள வேந்தனாகிய முதலாம் விஜயபாகு, அனுராதபுரத்தில் முடிசூட்டப் பெற்றான் என்றாலும் பொலன்னறுவையைத் தொடர்ந்து தன் தலைநகரமாகக் கொண்டு ஆட்சி செய்தான்.

[தொகு]ஈழத்தில் சோழக் கோயில்கள்

இராஜராஜனின் கல்வெட்டுகள் பல, ஈழத்தில் உள்ளன. ஈழத்தைச் சோழர் கைப்பற்றியதைக் கொண்டாடும் வகையில் பொலன்னறுவையில் இராஜராஜன் சிவனுக்கு ஒரு கற்றளி எடுப்பித்தான். பொலன்னறுவை நகரின் சுவர்களுக்குள் அமைந்துள்ள இந்த அழகிய சிவாலயம் ஈழ நாட்டில் காணப்படும் புராதனச் சின்னங்களில் இன்றளவும் நன்கு பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளது. இதன் கட்டட அமைப்பைக் காணும் பொழுது இது கி.பி 10 மூதல் 12ம் நூற்றாண்டுகளுக்குள்ளேயே கட்டப்பட்ட சோழர்காலத்துக் கோயில்கள் போன்றே(தஞ்சை பெரிய கோயில் இவ்வகைக் கோயில்களில் மிகவும் சிறந்தது) அமைந்துள்ளது.

[தொகு]பிற வெற்றிகள்

மைசூர் நாட்டைச் சேர்ந்த கங்கபாடியும், நுளம்பபாடியும் சில வேளைகளில் தடிகை வழி என்றழைக்கப்பட்ட தடிகைபாடியும் இராஜராஜ சோழனின் ஆட்சியில் சோழநாட்டுடன் இணைக்கப்பட்டன. இராஜராஜனின் காந்தளூர்ச் சாலை வெற்றியைத் தொடர்ந்து, கீழைச் சாளுக்கியரை எதிர்த்து வேங்கி நாட்டிற்குள் படையெடுப்பதற்கு முன்னர் மைசூர் நாடு கைப்பற்றப்பட்டதாக கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் மெய்க்கீர்த்தியில் இருந்து அறிய முடிகிறது. பின்னர் கொங்கு நாட்டிலிருந்து காவிரி ஆற்றைக் கடந்து தடிகைபாடியும் தலைக்காட்டையும் முதலில் தாக்கிய பொழுது சோழருக்கு பெரும் வெற்றி கிட்டியது. மேலும் அடுத்த ஒரு நூற்றாண்டிற்கும் மேலாக கங்க நாட்டின் மீதான ஆதிக்கமும் சோழருக்குக் கிடைத்தது.

[தொகு]மேலைச் சாளுக்கியர்

மேலைச் சாளுக்கியர் இராஜராஜன் தலைமையில் ஏற்பட்ட சோழப்படையெடுப்பை உதாசீனம் செய்யவில்லை. கி.பி 922ம் ஆண்டுக் கல்வெட்டு ஒன்றில் இரண்டாம் தைலப்பன் சோழ மன்னனுக்கு எதிராக ஒரு வெற்றி பெற்றதாகவும் அவனிடமிருந்து 150 யானைகளைக் கைப்பற்றியதாகவும் கூறுகிறான்.(சில வரலாற்று ஆசிரியர்களின் கூற்றுபடி கி.பி 922ல் இந்தப் போர் நடைபெற்றதாகக் கருதப்படுகிறது ஆனால் இதை உண்மையென்று நிரூபிக்கும் ஆதாரங்கள் இல்லை. இராஜராஜ சோழனின்கல்வெட்டுக்களின் படி சாளுக்கியர் மீதான படையெடுப்புக்கள் எதுவும் கி.பி.994 ஆண்டிற்கு முன் எதுவும் நடக்கவில்லை என்று தெரியவருகிறது.)

[தொகு]சத்யாசிரயனுடன் போர்

922ம் ஆண்டிற்குப் பிறகு சில ஆண்டுகளில் இரண்டாம் தைலப்பன் இறந்தான். அதன் பின்னர் அவனுடைய மகன் சத்தியாசிரயன் சாளுக்கிய மன்னனானான். சத்தியாசிரயனை எதிர்த்துப் போர் புரிந்து வெற்றியடைந்து, அவனிடமிருந்த செல்வத்தில் ஒரு பங்கைத் தஞ்சை பெரிய கோயிலுக்கு என்று இராஜராஜன் ஆட்சியின் பிற்பாதிக் கல்வெட்டுகளில் காணப்படுகிறது. மாளவ நாட்டு பாரமாரர் இதே சமயம் சாளுக்கியர்களை வடக்கிலிருந்து தாக்கினர். மேலைச் சாளுக்கியர் இருபெரும் பகைவரை ஒரே நேரத்தில் எதிர்த்துப் போரிட்டுச் சமாளிக்க முடியாமல் திணறினர். ஏறக்குறைய கி.பி 1003ம் ஆண்டைச் சேர்ந்த இராஜராஜ சோழனின் கல்வெட்டுகள் இச்சோழமன்னன் 'இரட்டப்பாடி' ஏழரை இலட்சம் என்ற நாட்டைப் படையெடுத்து அதைக் கைப்பற்றினான் என்று கூறுகின்றன.

ஆனால் இக்கூற்று மிகைப்படுத்தப்பட்டதாகும். சத்தியாசிரயன் இராஜராஜனது கடல் போன்ற பெரும்படையக் கண்டு அஞ்சிப் போர்க்களத்தை விட்டு ஓடிவிட்டான் என்று திருவாலங்காட்டுச் செப்பேடுகள் சொல்வது நம்பக்கூடியதாயுள்ளது. ^[5]

[தொகு]இராஜேந்திரன் தலைமை

தார்வார் மாவட்டம் ஹொட்டூரில் கி.பி 1007ம் ஆண்டைச் சேர்ந்த(929) சத்தியாசிரயனின் கல்வெட்டு ஒன்று, சோழ குலத்திற்கு அணியாக விளங்கியவனும்இராஜராஜ நித்தியாவிநோதனின் மகனுமாகிய, நூர்மடிச் சோழ இராஜேந்திர வித்தியாதரன் என்பவன், ஒன்பது லட்சம் வீரர்கள் அடங்கிய பெரும்படையுடன் பீஜப்பூர் மாவட்டத்திலுள்ள தோனூர் வரையில் வந்து, பெரும்போர் புரிந்து நாட்டைச் சூறையாடிப் பாழ்படுத்தியும் நகரங்களைக் கொளுத்தியும், இளங்குழவிகள், அந்தணர் என்றும் பாராமல் அவர்களைக் கொன்றும், கன்னியரைக் கைப்பற்றி மனைவியராக்கியும், அந்தச் சாதியை அழித்தும் அளவற்ற பொருள்களைக் கவர்ந்து கொண்டு தன்நாட்டுக்குத் திரும்பிச் சென்றான் என்று இக்கல்வெட்டு கூறுகிறது. இதன் பிறகு, தமிழரைக் கொன்று (திருள-மாரி) சத்தியாசிரயன் சோழரை விரட்டியடித்து, அவரிடமிருந்து தன் வஸ்து-வாகனத்தை மீட்டு தென் பகுதியையும் கைப்பற்றினான் என்று இதே கல்வெட்டு மேலும் கூறுகிறது.

பகைவனின் கல்வெட்டுகளில் காணப்படும் நாச வேலைகளையும் கற்பழிப்புக்களையும் சோழ இளவரசன் செய்திருக்கக்கூடுமா என்ற வினா எழுந்தாலும்இராஜேந்திரன் மேலைச் சாளுக்கிய நாட்டின் மீது படையெடுத்துச் சென்று இரட்டபாடியை வென்றான் என்ற செய்தி உறுதிப்படுத்தப்படுகிறது.

[தொகு]சாளுக்கியப் போரின் விளைவுகள்

சோழர்களின் வடமேற்குப் படையெடுப்பின் மூலம் மைசூரில் கங்கர்களும் நுளம்பர்களும் ஆண்ட பகுதிகளோடு ஏறக்குறைய இப்போதையை பெல்லாரி மாவட்டம் முழுவதும் சோழ நாட்டுடன் இணைக்கப்பட்டது. இராஜராஜனின் கல்வெட்டோ அல்லது இக்காலச் சாளுக்கிய மன்னரது கல்வெட்டுக்களோ பெல்லாரியில் இதுவரை அகப்படவில்லை. ஆனால் பொதுவாக, சோழ நாட்டின் தூரப் பகுதிகளில் அவர்களுடைய கல்வெட்டுகள் பெரிதும் காணப்படுவதில்லை. கங்கை, வேங்கி மண்டலங்களுக்கென்றே ஒரு மாதண்ட நாயகனை இராஜராஜன் தன் ஆட்சியின் இறுதியில் அமர்த்தியிருந்தான் என்பதே இவ்விரு மண்டலங்களும் ஒன்றோடொன்று இணைந்திருந்ததோடு சோழநாட்டுடன் சேர்ந்திருந்தன என்பதற்கும் போதுமான சான்றாகும்.^[6]

[தொகு]வேங்கி

இராஜராஜ சோழன் ஆட்சியின் தொடக்கத்தில் ஏற்பட்ட அரசியலின் தொடர்ச்சியாக, அவன் வேங்கி விவகாரங்களில் தலையிட வேண்டியதாயிற்று, கீழைச் சாளுக்கியரை அவர் தம் தாயாதியினரான மேலைச் சாளுக்கியரிடமிருந்து பிரித்துவிட வேண்டுமென்ற அரச தந்திரத்தின் அடிப்படையில் இத்தலையீடு இருந்தது. சோழ ஏகாதிபத்தியக் கொள்கையின் அடிப்படையிலேயே இராஜராஜனும் அவனுடைய சந்ததியினரூம் தங்கள் வலிமையைத் துங்கபத்திரை ஆற்ற்றின் கிழக்குக் கரையோரத்தில் பரவச் செய்ய முடிந்ததே தவிர, அவ்வாற்றின் மறுபக்கத்தில் தம் வலிமையைப் பரவ செய்ய முடியவில்லை. கீழைச் சாளுக்கியர், மேலைச் சாளுக்கியருக்கிடையேயான வேறுபட்ட நிலைகளே இதற்குக் காரணமாகும்.

மூன்று ஆண்டுகளுக்கு மேலாக வேங்கியை ஆட்சி செய்த காலத்தில், கீழைச் சாளுக்கியர்கள் மேலைத் தக்காண இராஷ்டிரகூடர்களுடன் தொடர்ந்து போரிட்டதன் விளைவாக வலியிழந்து, சோர்வுற்றதோடு உள்நாட்டுக் குழப்பத்திற்கும் பலியாயினர். சோழரின் வரவினால் கீழைச் சாளுக்கிய மன்னர் குடும்பம் உற்சாகம் பெற்று அடுத்து நூறு ஆண்டுகள் சோழரது அதிகாரத்திற்குற்பட்ட நண்பர்களாய்த் திகழ்ந்து, அதன் பின்னர் முதலாம் குலோத்துங்க சோழன் காலத்திலும் அவனது சந்ததியினரான சோழ சாளுக்கியர் என்றழைக்கப்பட்டவரின் காலத்திலூம் சோழநாடும் மேம்படும் வகையில் உதவிபுரிந்து தங்கள் நன்றிக் கடனைத் தீர்த்தனர்.

மேலைச் சாளுக்கியரோ பல நூற்றாண்டுகளாக இராஷ்டிரகூடர்களின் அடிமைகளாக இருந்து அப்போது தான் இரண்டாம் தைலப்பனின் தலைமையில் தன்னுரிமையை நிலைநாட்டித் தனிநாடாகா உருவெடுத்து மிகவும் உற்சாகத்துடன் காணப்பட்டனர். சத்தியாசிரயனின் செப்ரோலு கல்வெட்டு கூறுவது போல, கீழைச் சாளுக்கியரின் வலிமையையும் தம்முடன் இணையச் செய்யும் முயற்சியையும் இவர்கள் மேற்கொண்டனர். ஆனால் வடக்கில் பாராமாரர்களாலும் தெற்கே சோழர்களும்இவர்களை ஒரே வேளையில் தாக்கியதால் தம் முன்னோரது ஆட்சியில் இருந்த இரட்டப்பாடி ஏழரை இலட்சம் பகுதியை இழக்காமல் பாதுகாப்பதைத் தவிர வேறு முயற்சிகளில் இவர்களால் ஈடுபடமுடியவில்லை. வேறு நாடுகளைத் தம் கீழ்க் கொண்டுவரும் முயற்சிக்கு இவர்களுக்கு நேரம் கிடைக்காததோடு, உற்சாகமும் இல்லாமல் போயிற்று. இந்நிலைக்கு விஞ்ஞான ரீதியாக விளக்கம் கூறமுடியாது என்றாலும் பொதுவாக எந்த அரச வமிசத்திலும் முதல் மன்னர்களே சிறந்த ஆட்சியாளர்களாயும் விளங்கினாலும் இத்தகைய அரச வமிசங்கள் தொடர்ந்து சில தலைமுறைகள் சிறந்து விளங்குகின்றன.

[தொகு]வடக்கில் சோழர் ஆட்சி பரவுதல்

முதல் பராந்தகன் ஆட்சியில் சோழநாடு வடக்கே நெல்லூர் வரையில் பரவியிருந்தது. இராஷ்டிரகூடரின் படையெடுப்பின் பொழுது வடபகுதிகளை இழக்க நேரிட்டது. பின்னர் முதலாம் பராந்தகனின் வழி வந்தோரால் ஒரு சில பகுதிகள் மட்டுமே மீட்கப்பட்டன. இவர்கள் காலத்தில் சென்னைக்கு அருகேயுள்ள திருவொற்றியூர் உட்பட்டிருந்த வடபகுதி அனைத்தையும் மீட்கும் பொருட்டு இராஜராஜன் தன் ஆட்சியின் தொடக்கத்திலேயே ஒரு படையை வடக்கு நோக்கிச் செலுத்தினான்.

[தொகு]வேங்கிப் போர்

கீழைச் சாளுக்கியரின் இன்னல்கள் கி.பி 945 - 70ல் ஆட்சி செய்த இரண்டாம் அம்மன் காலத்தில் தொடங்கின இவ்வின்னல்களுக்குப் பேராசை கொண்ண்ட இராஷ்டிரகூட மன்னன் மூன்றாம் கிருஷ்ணனுக்கும் கீழைச் சாளுக்கியரின் இளைய குடும்பத்தினருக்கும் இடையே ஏற்பட்ட பூசல்களே காரணம்.

கி.பி 945ம் ஆண்டில் தன் ஒன்றுவிட்ட அண்ணனைப் புறக்கணித்துவிட்டு, இரண்டாம் அம்மன் அரியணையைப் பெற்றான். இளையவன் வழிவந்தவர்களான பாடபனும் இரண்டாம் தாழனும் ஆட்சியைக் கைப்பற்ற தகுந்த சந்தர்ப்பத்திற்காகக் காத்திருந்தனர். முதலாம் பராந்தகச் சோழனை வென்ற இராஷ்டிரகூட மன்னம் மூன்றாம் கிருஷ்ணன், வேங்கி நாட்டின் மீதும் தன் கவனத்தைச் செலுத்தினான். கீழைச் சாளுக்கிய இளவரசர்களுக்கிடையே உண்டான உட்பகைகள் இம்மன்னனுக்குச் சாதகம் ஆயின. இரண்டாம் அம்மன் பேடகல்லு மன்னனான ஜடாசோட வீமனின் சகோதரியை மணந்தான். இக்காலத்தில் புகழ்பெற்று நிலவிய வீமன் தன் மைத்துனனுக்குப் பெரிதும் உதவிபுரிந்தான்.

இரண்டாம் அம்மனின் ஆட்சி இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் அதாவது 970 வரை நிலவினாலும், இது நிலையற்றதாகவே இருந்தது. இம்மன்னன் அரியணை ஏறிய பொழுது இரண்டாம் யுத்தமல்லன் என்பவனோடு போரிட்டு வெற்றியடைந்தான். ஆனால் யுத்தமல்லனின் தோல்வி, அவனது புதல்வர்களான பாடபனாலும் இராண்டாம் தாழனாலும் பழிவாங்கப்பட்டது. வேங்கி நாட்டிலிருந்த சிலர், மற்றும் இராஷ்டிரகூட மன்னன் கிருஷ்ணன் உதவியுடன் இரண்டாம் அம்மனை நாட்டை விட்டே விரட்டி, அவனது அரியணையையும் கைப்பற்றினர்.

பாடபன், தாழன் ஆகியோரது செப்புப் பட்டயங்களில் கூறப்பட்டுள்ள கிருஷ்ணனின் உதவி, இவர்களுக்கு இச்சமயங்களில் கிடைத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு கலிங்கத்திற்கு ஓடிவிட்ட அம்மன், கொலனு நாட்டுத் தலைவனான நிருபகாமாவின் உதவியுடன் நாடு திரும்பி 955க்கு முன்னர் தாழனது ஆட்சியை முடித்தான். கொலனுத் தலைவனின் மகளை மணந்த அம்மன், தாழனுடன் செய்த போரில் தாழனைக் கொன்றான். இது அம்மன் தன் தாயாதியான ஒரு மன்னனை விண்ணுலகத்திற்கு அனுப்பினான் என்று சக்திவர்மனுடைய படிப்பற்று பட்டயம் கூறுவதிலிருந்து புலனாகிறது.

ஆனால் விரைவிலேயே மூன்றாம் கிருஷ்ணன் வேங்கி நாட்டின் மீது மீண்டும் படையெடுக்க, அம்மன் இரண்டாம் முறையாக கலிங்கத்திற்குத் தப்பீ ஓடவேண்டியதாயிற்று. இந்நிகழ்ச்சி அம்மனுடைய பதினோராம் ஆண்டிற்குப் பிறகே நடைபெற்றது என்று மாங்கல்லுப் பட்டயங்கள் கூறுகின்றன. வேங்கி நாட்டில் அம்மனுக்கு விரோதமான ஒரு கூட்டத்தின் ஆதரவைப் பெற்ற தானார்ண்ணவனிடம் ஆட்சிப் பொறுப்பை கிருஷ்ணன் அளித்தான். ஆனால் இராஷ்டிரகூடர் வேங்கியை விட்டு அகன்றவுடன், மீண்டும் அம்மன் தன் நாட்டை அடைந்து தானார்ணவனுடன் சமாதானம் செய்துகொண்டு, சிலகாலம் அந்நாட்டை ஆட்சி செய்தான். முடிவில் தானார்ணவன் மீண்டும் அம்மனுக்கு எதிராகக் கிளம்பீ அம்மன்னனைப் போரில் கொன்று தானே அரியணையைப் பற்றினான்.

வீமன், மூன்றாம் கிருஷ்ணனின் அதிகாரத்திற்குட்பட்டவனாயிருந்து, இம்மன்னன் வேங்கி நாட்டைக் கைப்பற்ற உதவியிருக்கக்கூடும். ஆனால், கிருஷ்ணனின் மரணத்திற்குப் பிறகு தனியுரிமையைப் பெற்று, அம்மன் மீது வெற்றிகொண்ட தானார்ணவனை எதிர்த்து, பொட்டாடி என்ற பகுதியைத் தாக்கி கைப்பற்றினான். இச்சண்டையில் வீமன், தானார்ணவனைக் கொன்று, அவனது குழந்தைகளை விரட்டியதோடு, வேங்கி நாட்டை முழுவதையும் கைப்பற்றினான். தானார்ணவனின் மரணத்திற்கும், இவன் மகன் முதலாம் சக்திவர்மனின் ஆட்சி தொடங்கியதற்கும் இடையேயான 25 ஆண்டுகள்(973 - 999) ஓரு இடையீட்டுக் காலம் என்றும் ஊழ்வினையால் ஏற்பட்ட தீயுழிக்காலம் என்றும் கீழைச் சாளுக்கியர் தம் சாசனங்களில் குறிப்பிடுகின்றனர்.

இராஜராஜ சோழன் அரியணையேறிய பொழுது, இரண்டாம் தைலன், சத்தியாசிரயன் ஆகியோரது தலைமையில் மேலைச் சாளுக்கியர் எழுச்சியுற்றனர். தானர்ணவனின் மக்கள் சோழநாட்டில் தங்கியிருந்ததே மேலைச் சாளுக்கியருக்கு எதிராக கடைபிடிக்க வேண்டிய கொள்கையை உருவாக்க இராஜராஜனுக்கு பெரிதும் உதவியது. இவர்களையே கருவியாகக் கொண்டு, வேங்கிநாட்டின் விவகாரங்களில் தலையிட இராஜராஜ சோழன் துணிந்தான். அதே வேளையில் ஜடோசோட வீமனும் மேலைச் சாளுக்கியரும் ஒப்பந்தம் செய்து கொண்டனர்.

999ம் ஆண்டிலோ அல்லது அதற்குச் சற்று முன்னரோ, சக்திவர்மனை வேங்கி நாட்டு அரியணையில் அமர்த்தும் எண்ணத்துடன் இராஜராஜன் வேங்கிநாட்டின் மீது படையெடுத்தான். இதை எதிர்க்க வீமன் அனுப்பிய ஏகவீரன் என்ற பெரும் வீரனை இராஜராஜன் கொன்றான் என்றும் பின்னர் பட்தேமன், மகாராசன் என்ற பலம் வாய்ந்த இரு தலைவர்களையும் கொன்றான் என்று முடிவாக ஜடாசோடன் என்னும் பேரூம் மரத்தை வேருடன் களைந்தான் என்றும் அதாவது வீமனையும் தோல்வியுறச் செய்தான் என்று சக்திவர்மன் சாசனங்கள் கூறுகின்றன. ஆயினும் இப்போர் கடுமையாகவும் பல ஆண்டுகள் நீடித்ததாகவும் இருந்தது.

1011ம் மே திங்கள் 10ம் நாள் விமலாதித்தன் வேங்கி நாட்டு அரியணையில் அமர்ந்தான் என்று கல்வெட்டு ஆதாரங்கள் கூறுகின்றன. இவனுக்கு முன் இவனது சகோதரன் சக்திவர்மன் பன்னிரெண்டு ஆண்டுகள் ஆட்சி செய்தான். இதிலிருந்து சக்திவர்மன் கி.பி 999ல் அரியணையில் அமர்ந்தான் என்றும் அதே ஆண்டில் 'இடையீட்டுக் காலம்' முடிவுற்றது என்பதும் தெளிவாகிறது.

வீமனின் வீழ்ச்சியையும் வேங்கி நாடு இராஜராஜனுடைய அதிகாரத்திற்கு உட்பட்டதையும் சத்தியாசிரயனால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. இப்போது முதல் அடுத்த 135 ஆண்டுகளுக்குச் சோழர்களுக்கும் மேலைச் சாளுக்கியருக்கும் வேங்கி நாட்டைக் குறித்து அடிக்கடி போர் நிகழத் தொடங்கியது.

[தொகு]மாலத் தீவுகளைக் கைப்பற்றல்

இராஜராஜனது போர்களுள் இறுதியில் நிகழ்ந்தது, இவன் 'முந்நீர்ப்பழந்தீவு பன்னீராயிரம்' எனப்படும் மாலத் தீவுகளை கைப்பற்றும் பொருட்டு படையெடுத்ததேயாகும். கடல் கடந்து சென்ற இப்படையெடுப்பைப் பற்றி விரிவான விவரங்கள் கிடைக்கவில்லை. எனினும் இராஜேந்திர சோழன் பிற்காலத்தில் திறமையாகப் பயன்படுத்திய கப்பற்படை இராஜராஜன் காலத்திலேயே சிறந்த முறையில் உருவாக்கப்பட்டது என்பது தெளிவு.

[தொகு]தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோயில்

இராஜராஜ சோழனால் தஞ்சையில் எடுப்பிக்கப்பட்ட இராஜராஜேஸ்வரம் என்னும் சிவன் கோயில், தென் இந்திய வரலாற்றுப் பகுதியில் தலைசிறந்த சின்னமாகும் தமிழ் கட்டடக் கலைக்கே பெருமை தேடித்தரும் கலைக் கருவூலமாகவும் இம்மன்னனின் ஒப்பற்ற ஆட்சியின் நினைவுச் சின்னமாகவும் இன்றளவும் இக்கோயில் விளங்கி வருகிறது. இக்கோயில் வானளாவி நிற்பதோடு எளிமையான அமைப்பையும் உடையது. இராஜராஜனின் 25ம் ஆண்டின் 275ம் நாளில் இது கட்டி முடிக்கப்பட்டது.

கட்டுரை தஞ்சைப் பெருவுடையார் கோயில்

[தொகு]இராஜேந்திரன் இளவரசுப் பட்டம் பெறுதல்

இராஜராஜ சோழன் தன் ஆட்சி முடிவில் தன் மகன் இராஜேந்திரனை அரசாங்க அலுவல்களில் தன்னுடன் கலந்து கொள்ளச் செய்தான். இராஜராஜனின் நான்காம் ஆட்சி ஆண்டுக் கல்வெட்டுகள் இராஜேந்திரனை இளம் அரசகுமாரன் என்று குறிப்பிடுவதால், இளவரசுப் பட்டம் பெற்ற பொழுது இவன் குறைந்தது இருபத்தைந்து வயதினனாக இருந்திருக்க வேண்டும். இராஜராஜ சோழனின் 29-ம் ஆண்டுக் கல்வெட்டுகள் தஞ்சையில் ஏராளமாகக் கிடைப்பதால், இம்மன்னனின் சிறந்த ஆட்சி கி.பி 1014ல் முடிவுற்றது என்று தெரியவருகிறது.

நிர்வாகம்

நிலவரியை நிர்ணயிக்க வேண்டி நாடெங்கும் நிலங்களை அளந்து, நிலத்திற்கேற்ப வரி விதித்து, இப்போதைய நிர்வாகத்தில் உள்ளது போல் செயலாளர்களைக் கொண்ட மத்திய அரசை இராஜராஜ சோழன் நன்கு அமைத்தான். மேலும் நிர்வாகத்தை வலுவாக்கி, மத்திய அரசின் பிரதிநிதிகளை ஆங்காங்கு மேற்பார்வைக்காக அமர்த்தி, கிராம சபைகளையும் மற்றப் பொதுக்குழுக்களையும் பொதுக் குழுக்களையும் தணிக்கையின் மூலம் கட்டுப் படுத்தினான். அதனால் நிறைந்த நிலைப்படையை உருவாக்கி, இராஜேந்திரனின் கீழ் மேலும் பல வெற்றிகளை அடைந்த பெரும் கப்பற்படையை நிறுவி, தென் இந்தியாவின் வரலாற்றிலேயே இராச்சியங்களை நிர்மாணிப்பதில் ஒப்பற்றவனாகத் திகழந்தான்.

[தொகு]சமயக் கொள்கை

ஆழ்ந்த சிவபக்தனான இராஜராஜன் இந்தியாவின் பெரும் இராஜதந்திரிகளைப் போன்று, எல்லா சமயங்களிடத்தும் பொது நோக்குடையவனாய் அவற்றை ஆதரித்து வந்தான். தஞ்சைப் பெருங் கோயிற் சுவர்களில் காணப்படும் அழகிய சிற்பங்களிலிருந்து இம்மன்னைன் கல்வெட்டுகளில் இவனால் கட்டப்பட்டதாகக் கூறப்படும் விஷ்ணு ஆலங்களிலிருந்தும் இராஜராஜன் தனது சமயக் கொள்கைகளில் தாராள மானப்பான்மை உடையவனாகவே இருந்தான் என்று தெரியவருகிறது. நாகப்பட்டினத்தில் ஸ்ரீவிஜயம், கடாரம் ஆகியவற்றின் அரசன் சைலேந்திர மன்னன் திருமாற விசயோதுங்க வர்மனால் சூடாமணி விகாரம் கட்டப்பட்டபொழுது அம்மன்னனை பெருதும் ஊக்குவித்தான் என்று புகழ் வாய்ந்த லெய்ட்டன் பட்டயங்கள் கூறுகிறது.

[தொகு]பட்டங்கள்

இராஜராஜனின், மும்முடிச் சோழன், செயங்கொண்டான், அருண்மொழி என்ற பெயர்கள் நகரங்களின் பெயர்களாக மாறியதோடு, வளநாடுகளும் மண்டலங்களும் இம்மன்னனின் பெயராலேயே அறியப்பட்டன. இப்பெயர்களுடன் சோழேந்திர சிம்மன், சிவபாத சேகரன், க்ஷத்திரிய சிகாமணி, சனநாதன், நிகரிலிச் சோழன், இராஜேந்திர சிம்மன், சோழ மார்த்தாண்டன், இராஜாசிரயன், இராஜ மார்த்தாண்டன், நித்திய விநோதன், பாண்டிய லோசனி, கேரளாந்தகன், சிங்களாந்தகன், இரவிகுலமாணிக்கம் தெலிங்க குல காலன் போன்ற பல பட்டங்கள் பெற்றிருந்தான்.

[தொகு]குடும்பம்

இராஜராஜன் பல மனைவியருடன் வாழ்ந்தாலும், குறைந்த அளவிலான மக்களைப் பெற்றிருந்தான். பல கோயில்களுக்கு நிவந்தங்கள் அளித்ததாக கல்வெட்டுக்களில் குறிப்பிடப்படும் இவனது மனைவிமார்களின் எண்ணிக்கை ஏறக்குறைய பதினைந்து, ஆயினும் உலக மகாதேவி என்று அழைக்கப்பட்ட தந்திசக்தி விடங்கி என்பவளே பட்டத்தரசியாக விளங்கியவள். இராஜராஜ சோழனின் ஆட்சியின் 29ம் ஆண்டில் திருவிசலூரில் இம்மன்னனுடன் இருந்தாள், திருவிசலூர்க் கோயிலில் இம்மன்னன் துலாபாராம் புகுந்த பொழுது தந்திசக்தியும் இரணிய கர்ப்பம் புகுந்தாள்.

இராஜராஜனின் ஒரே மகனான இராஜேந்திரனின் தாயார், திருபுவன மாதேவி என்றழைக்கப்பட்ட வானவன் மாதேவி ஆவாள். இராஜராஜனின் அக்காள் குந்தவை,வல்லவராயர் வந்தியத்தேவரை மணந்தாள். கல்வெட்டுகள் குந்தவையை, ஆழ்வார் பராந்தகன் குந்தவைப் பிராட்டியார் என்றும் பொன்மாளிகைத் துஞ்சின தேவரின் புதல்வி என்றும் குறிப்பிடுகின்றன. தன் தமக்கையிடத்தில் இராஜராஜன் பெருமதிப்பு வைத்திருந்தான் தான் எடுப்புவித்த தஞ்சை பெரிய கோயிலுக்கு, தன் தமக்கை கொடுத்தவற்றை நடு விமானத்தின் கல்மீது, தான் கொடுத்தவற்றைப் பற்றி வரைந்துள்ள இடத்திற்கு அருகே வரையச் செய்ததோடு, தன் மனைவிமார்களும் அதிகாரிகளும் கொடுத்தவற்றைச் சுற்றியுள்ள பிறைகளிலும், தூண்களிலும் பொறிக்கச் செய்தான்.

இராஜராஜன் மூன்று புதல்விகளைப் பெற்றிருத்தல் வேண்டும், ஏனெனில் திருவலஞ்சுழியிலுள்ள ஒரு கல்வெட்டு சாளுக்கிய விமலாத்தினை மணந்த இளைய குந்தவையைத் தவிர, மாதேவடிகள் என்பாளை நடு மகளாகக் குறிப்பிட்டுள்ளது.

[தொகு]அதிகாரிகளும் திறை செலுத்திய குறுநில மன்னர்களும்

இராஜராஜ சோழனுடைய அதிகாரம் கங்க, வேங்கி மண்டலங்களிலும் கங்க நாட்டு மன்னனுக்குத் திறை செலுத்திய குறுநில மன்னர்கள் மீதும் பரவியிருந்தது. மும்முடிச் சோழன் என்றழைக்கப்பட்ட பரமன் மழபாடியார் என்னும் படைத்தலைவன் சீத்புலி, பாகி ஆகிய நாடுகளை வென்றவன். திருச்சிராப்பள்ளி மாவட்டத்தில், பழுவூரைச் சுற்றியுள்ள சிறுபகுதி ஒன்றின் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்றிருந்தவர் பழுவேட்டரையர் என்பவர்களாவார். இவர்கள் சோழ குடும்பத்திற்கு நெருங்கிய உறவினராக இருந்தனர். முதலாம் பராந்தக சோழன் பழுவேட்டரையரின் இளவரசியை மணந்திருந்தான். இராஜராஜனுக்குத் திறை செலுத்திய பழுவூர்க் குறுநில மன்னனான அடிகள் பழுவேட்டரையன் கண்டன்மறவன் என்பவன் குறுநில மன்னர்களுக்கு உரிய சிறப்புக்களையும் பெற்று ஆட்சி செய்து வந்தான்.

மதுராந்தகன் கண்டராதித்தன் உத்தம சோழனின் மகன் ஆவான், இராஜராஜன் ஆட்சியில் இவன் கோயில்களைக் கண்காணித்து, அவற்றில் தவறிழைத்தவர்களை விசாரித்து, தண்டித்து, எதிர்காலத்தில் தவறிழைக்காதபடி நல்ல நிலையில் பாதுக்காகும் ஏற்பாடுகளைச் செய்தான்.

வைதும்பர்களைப் போன்று, முதலாம் பராந்தகனிடம் தோல்வியுற்ற வாணர்களும், சோழர்களுக்குக் கட்டுப்பட்டு அவர்களது நிர்வாகத்தில் முக்கிய அதிகாரிகளாகப் பங்கேற்றனர். மாறவன் நரசிம்மவர்மன் என்ற வாண மன்னன் தென் ஆற்காடு மாவட்டத்தில் ஜம்பையை அடுத்த பகுதிகளை இராஜராஜனது இறுதிக் காலத்தில் ஆட்சி செய்தான்.

பிரகதீஸ்வரர் கோவிலில்இராஜராஜ சோழனின் சிலை

தஞ்சைப் பெரிய கோயில், ஒரு தோற்றம்

[தொகு]இராஜராஜன் பற்றிய புனைவு ஆக்கங்கள்

இராஜராஜ சோழன் - கலைமாமணி ஆர்.ராமநாதன் என்பவரால் எழுதப்பட்ட நாடக பிரதி.இந் மேடை நாடகபிரதியே பின்னர் சிவாஜி கணேசன் நடிப்பில் திரைப்படமாக எடுக்கப்பட்டது.இந்நாடகப்பிரதி நூல்வடிவாக பிரேமா பிரசுரம் சென்னை-24 ஆல் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.தென்னிந்திய பல்கழைக்கழகங்களில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட Study Material ஆகவும் இந்நூல் காணப்படுகின்றது.
பொன்னியின் செல்வன் - கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தியால் எழுதப்பட்ட வரலாற்று நாவல் இதில் அருண்மொழிவர்மன் எனும் இயற்பெயருடன் இராஜ இராஜனின் இளமைப்பருவம் பற்றிய தகவல்களுடன் நாவல் எழுதப்பட்டுள்ளது.
உடையார் - பாலகுமாரனால் எழுதப்பட்டது.இராஜ இராஜன் பேரரசனான பின்னர் நடந்த நிகழ்வுகளைப்பற்றி குறிப்பிடுகின்றது.
காந்தளூர் வசந்தகுமாரன் கதை - சுஜாதாவால்எழுதப்பட்டது.இராஜ இராஜன் காலத்தில் காந்தளூர் சாலையில் இடம்பெற்ற போர் பற்றிய நிகழ்வுகளை குறிக்கின்றது.
காவிரி மைந்தன் (அனுஷா வெங்கடேஷ்)
வேங்கையின் மைந்தன் (அகிலன்)

பொன்னியின் செல்வன் வாசித்த பின் அதே கதைப்பின்னணி கொண்டு எழுதப்பட்ட நாவல்களான காவிரி மைந்தன் (அனுஷா வெங்கடேஷ்), வேங்கையின் மைந்தன் (அகிலன்)நாவல்கள் வாசிக்க வேண்டும்

[தொகு]

Vijayanagara Empire

The Vijayanagara Empire (Kannada: ವಿಜಯನಗರ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯ, Vijayanagara Sāmrājya; Telugu:విజయనగర సామ్రాజ్యము, Vijayanagara Sāmrājyamu), referred to as the Kingdom of Bisnaga by the Portuguese, was a civilisation based in South India in the Deccan Plateauregion. It was established in 1336 by Harihara Iand his brother Bukka Raya I.^[1]^[2] The empire rose to prominence as a culmination of attempts by the southern powers to ward off Islamic invasions by the end of the 13th century.^[3] It lasted until 1646 although its power declined after a major military defeat in 1565 by the Deccan sultanates. The empire is named after its capital city of Vijayanagara, whose ruins surround present day Hampi, now a World Heritage Site inKarnataka, India. The writings of medieval European travelers such as Domingo Paes,Fernão Nunes^[4] and Niccolò Da Conti, and the literature in local languages provide crucial information about its history. Archaeological excavations at Vijayanagara have revealed the empire's power and wealth.

The empire's legacy includes many monuments spread over South India, the best known of which is the group at Hampi. The previous temple building traditions in South India came together in the Vijayanagara Architecture style. The mingling of all faiths and vernaculars inspired architectural innovation of Hindu temple construction, first in the Deccan and later in the Dravidian idioms using the local granite. Secular royal structures show the influence of the Northern Deccan Sultanatearchitecture. Efficient administration and vigorous overseas trade brought new technologies such as water management systems for irrigation. The empire's patronage enabled fine arts and literature to reach new heights in the languages ofKannada, Telugu, Tamil and Sanskrit, whileCarnatic music evolved into its current form. The Vijayanagara Empire created an epoch in South Indian history that transcended regionalism by promoting Hinduism as a unifying factor.

[hide]

[edit]History

Main articles: Origin of Vijayanagara Empire, Ancient City of Vijayanagara, Battle of Raichur, and Battle of Talikota

Map of South India in 15th century

Chalukya pillars and Dravida Vimana,Hampi

Differing theories have been proposed regarding the Vijayanagara empire's origins. Some claim thatHarihara I andBukka Raya I, the founders of the empire, were people first associated with the Kakatiya kingdom who took control of the northern parts of theHoysala Empireduring its decline.^[5] Other historians propose they were Kannadigas and commanders in the army of theHoysala Empire stationed in the Tungabhadra region to ward off Muslim invasions from the Northern India.^[6]^[7]^[8]^[9] Irrespective of their origin, historians agree the founders were supported and inspired by Vidyaranya, a saint at the Sringeri monastery to fight the Muslim invasion of South India.^[10]^[11] Writings by foreign travelers during the late medieval era combined with recent excavations in the Vijayanagara principality have uncovered much-needed information about the empire's history, fortifications, scientific developments and architectural innovations.^[12]^[13]

Before the early 14th-century rise of the Vijayanagara Empire, the Hindu states of the Deccan, theYadava Empire of Devagiri, the Kakatiya Kingdom of Warangal, the Pandyan Empire of Madurai, and the tiny kingdom of Kampili had been repeatedly invaded by Muslims from the north, and by 1336 they had all been defeated by Alla-ud-din Khilji and Muhammad bin Tughluq, the Sultans of Delhi. TheHoysala Empire was the sole remaining Hindu state in the path of the Muslim invasion.^[14] After the death of Hoysala Veera Ballala III during a battle against the Sultan of Madurai in 1343, the Hoysala Empire merged with the growing Vijayanagara empire.

Kalyanamantapa Melkote

In the first two decades after the founding of the empire, Harihara I gained control over most of the area south of the Tungabhadra river and earned the title of Purvapaschima Samudradhishavara ("master of the eastern and western seas"). By 1374 Bukka Raya I, successor to Harihara I, had defeated the chiefdom of Arcot, the Reddys of Kondavidu, theSultan of Madurai and gained control over Goa in the west and the Tungabhadra-Krishna River doab in the north.^[15]^[16] The original capital was in the principality of Anegondi on the northern banks of the Tungabhadra River in today's Karnataka. It was later moved to nearby Vijayanagara on the river's southern banks during the reign of Bukka Raya I.

With the Vijayanagara Kingdom now imperial in stature, Harihara II, the second son of Bukka Raya I, further consolidated the kingdom beyond the Krishna River and brought the whole of South India under the Vijayanagara umbrella.^[17] The next ruler, Deva Raya I, emerged successful against the Gajapatisof Orissa and undertook important works of fortification and irrigation.^[18] Deva Raya II (calledGajabetekara)^[19] succeeded to the throne in 1424 and was possibly the most capable of theSangama dynasty rulers.^[20] He quelled rebelling feudal lords as well as the Zamorin of Calicut andQuilon in the south. He invaded the island of Lanka and became overlord of the kings of Burma atPegu and Tanasserim.^[21]^[22]^[23] The empire declined in the late 15th century until the serious attempts by commander Saluva Narasimha Deva Raya in 1485 and by general Tuluva Narasa Nayakain 1491 to reconsolidate the empire. After nearly two decades of conflict with rebellious chieftains, the empire eventually came under the rule of Krishnadevaraya, the son of Tuluva Narasa Nayaka.^[24]

In the following decades the Vijayanagara empire dominated all of Southern India and fought off invasions from the five established Deccan Sultanates.^[25]^[26] The empire reached its peak during the rule of Krishnadevaraya when Vijayanagara armies were consistently victorious.^[27] The empire annexed areas formerly under the Sultanates in the northern Deccan and the territories in the eastern Deccan, including Kalinga, while simultaneously maintaining control over all its subordinates in the south.^[28] Many important monuments were either completed or commissioned during the time of Krishnadevaraya.^[29]

Krishnadevaraya was followed by Achyuta Raya in 1530 and in 1542 by Sadashiva Raya while the real power lay with Aliya Rama Raya, the son-in-law of Krishnadevaraya, whose relationship with the Deccan Sultans who allied against him has been debated.^[30]

Virupaksha temple, Hampi

The sudden capture and killing of Aliya Rama Raya in 1565 at the Battle of Talikota, against an alliance of the Deccan sultanates, after a seemingly easy victory for the Vijayanagara armies, created havoc and confusion in the Vijayanagara ranks, which were then completely routed. The Sultanates' army later plundered Hampi and reduced it to the ruinous state in which it remains; it was never re-occupied. Tirumala Raya, the sole surviving commander, left Vijayanagara for Penukonda with vast amounts of treasure on the back of 550 elephants.^[31]

The empire went into a slow decline regionally, although trade with the Portuguese continued, and the British were given a land grant for the establishment of Madras.^[32]^[33] Tirumala Deva Raya was succeeded by his sonSriranga I later followed by Venkata II who made Chandragiri his capital, repulsed the invasion of theBahmani Sultanate and saved Penukonda from being captured.^[34] His successor Ramadeva took power and ruled until 1632, after whose death Venkata III became king and ruled for about ten years after which Vellore was made the capital. The empire was finally conquered by the Sultanates ofBijapur and Golkonda.^[34] The largest feudatories of the Vijayanagar empire – the Mysore Kingdom,Keladi Nayaka, Nayaks of Madurai, Nayaks of Tanjore, Nayakas of Chitradurga and Nayak Kingdom ofGingee palegars of gummanayakanapalya – declared independence and went on to have a significant impact on the history of South India in the coming centuries. These Nayaka kingdoms lasted into the 18th century while the Mysore Kingdom remained a princely state until Indian Independence in 1947 although they came under the British Raj in 1799 after the death of Tipu Sultan.^[35]

[edit]Governance

Natural fortress at Vijayanagara

Royal Insignia: boar, sun, moon and dagger

The rulers of the Vijayanagara empire maintained the well-functioning administrative methods developed by their predecessors, the Hoysala, Kakatiya and Pandya kingdoms, to govern their territories and made changes only where necessary.^[36] The King was the ultimate authority, assisted by a cabinet of ministers (Pradhana) headed by the prime minister (Mahapradhana). Other important titles recorded in inscriptions were the chief secretary (Karyakartha orRayaswami) and the imperial officers (Adhikari). All high ranking ministers and officers were required to have military training.^[37] A secretariat near the king's palace employedscribes and officers to maintain records made official by using a wax seal imprinted with the ring of the king.^[38] At the lower administrative levels, wealthy feudal landlords (Goudas) supervised accountants (Karanikas or Karnam) and guards (Kavalu). The palace administration was divided into 72 departments (Niyogas), each having several female attendants chosen for their youth and beauty (some imported or captured in victorious battles) who were trained to handle minor administrative matters and to serve men of nobility as courtesans or concubines.^[39]

The empire was divided into five main provinces (Rajya), each under a commander (Dandanayaka orDandanatha) and headed by a governor, often from the royal family, who used the native language for administrative purposes.^[40] A Rajya was divided into regions (Vishaya Vente or Kottam), and further divided into counties (Sime or Nadu) themselves subdivided into municipalities (Kampana or Sthala). Hereditary families ruled their respective territories and paid tribute to the empire while some areas, such as Keladi and Madurai, came under the direct supervision of a commander.

On the battlefields, the king's commanders led the troops. The empire's war strategy rarely involved massive invasions; more often it employed small scale methods such as attacking and destroying individual forts. The empire was among the first in India to use long range artillery commonly manned by foreign gunners. (Gunners from present day Turkmenistan were considered the best).^[41] Army troops were of two types: The king's personal army directly recruited by the empire and the feudal army under each feudatory. King Krishnadevaraya's personal army consisted of 100,000 infantry, 20,000 cavalrymen and over 900 elephants. This number was only a part of the army numbering over 1.1 million soldiers, a figure that varied as an army of two million has also been recorded along with the existence of a navy as evidenced by the use of the term Navigadaprabhu (commander of the navy).^[42] The army recruited from all classes of society (supported by the collection of additional feudal tributes from feudatory rulers), and consisted of archers and musketeers wearing quilted tunics, shieldmen with swords and poignards in their girdles, and soldiers carrying shields so larges that no armour was necessary. The horses and elephants were fully armoured and the elephants had knives fastened to their tusks to do maximum damage in battle.^[43]

The capital city was completely dependent on the water supply systems constructed to channel and store water, and ensure a consistent supply throughout the year. The remains of these hydraulic systems have given historians a picture of the prevailing surface water distribution methods in use at that time in South India's semiarid regions.^[44] Contemporary inscriptions and notes of foreign travelers describe how huge tanks were constructed by labourers.^[45] Excavations have uncovered the remains of a well-connected water distribution system existing solely within the royal enclosure and the large temple complexes (suggesting it was for the exclusive use of royalty, and for special ceremonies) with sophisticated channels using gravity and siphons to transport water through pipelines.^[46] The only structures resembling public waterworks are the remains of large water tanks that collected the seasonal monsoon water and then dried up in summer except for the few fed by springs. In the fertile agricultural areas near the Tungabhadra River, canals were dug to guide the river water into irrigation tanks. These canals had sluices that were opened and closed to control the water flow. In other areas the administration encouraged the digging of wells monitored by administrative authorities. Large tanks in the capital city were constructed with royal patronage while smaller tanks were funded by wealthy individuals to gain social and religious merit.

[edit]Economy

Ancient market place and plantation at Hampi

The empire's economy was largely dependent on agriculture. Sorghum (jowar), cotton and pulse legumes grew in semi arid regions, while sugarcane, rice and wheat thrived in rainy areas.Betel leaves, areca (for chewing), and coconut were the principal cash crops, and large scale cotton production supplied the weaving centers of the empire's vibrant textile industry. Spices such as turmeric, pepper, cardamom and ginger grew in the remote Malnad hill region and were transported to the city for trade. The empire's capital city was a thriving business centre that included a burgeoning market in large quantities of precious gems and gold.^[47] Prolific temple-building provided employment to thousands of masons, sculptors, and other skilled artisans.

Land ownership was important. Most of the growers were tenant farmers and were given the right of part ownership of the land over time. Tax policies encouraging needed produce made distinctions between land use to determine tax levies. For example, the daily market availability of rose petals was important for perfumers, so cultivation of roses received a lower tax assessment.^[48] Salt production and the manufacture of salt pans were controlled by similar means. The making of ghee (clarified butter), which was sold as an oil for human consumption and as a fuel for lighting lamps, was profitable.^[49] Exports to China intensified and included cotton, spices, jewels, semi-precious stones, ivory, rhino horn, ebony, amber, coral, and aromatic products such as perfumes. Large vessels from China made frequent visits, some captained by the Chinese Admiral Cheng Ho, and brought Chinese products to the empire's 300 ports, large and small, on the Arabian Sea and the Bay of Bengal. The ports of Mangalore, Honavar, Bhatkal, Barkur, Cochin, Cannanore, Machilipatnam and Dharmadamwere the most important.^[50]

When merchant ships docked, the merchandise was taken into official custody and taxes levied on all items sold. The security of the merchandise was guaranteed by the administration officials. Traders of many nationalities (Arabs, Persians, Guzerates, Khorassanians) settled in Calicut, drawn by the thriving trade business.^[50] Ship building prospered and keeled ships of 1000–1200 bahares (burden) were built without decks by sewing the entire hull with ropes rather than fastening them with nails. Ships sailed to the Red Sea ports of Aden and Mecca with Vijayanagara goods sold as far away asVenice. The empire's principal exports were pepper, ginger, cinnamon, cardamom, myrobalan,tamarind timber, anafistula, precious and semi-precious stones, pearls, musk, ambergris, rhubarb, aloe, cotton cloth and porcelain.^[50] Cotton yarn was shipped to Burma and indigo to Persia. Chief imports from Palestine were copper, quicksilver (mercury), vermilion, coral, saffron, coloured velvets, rose water, knives, coloured camlets, gold and silver. Persian horses were imported to Cannanore before a two week land trip to the capital. Silk arrived from China and sugar from Bengal.

East coast trade hummed, with goods arriving from Golkonda where rice, millet, pulse and tobacco were grown on a large scale. Dye crops of indigo and chay root were produced for the weaving industry. A mineral rich region, Machilipatnam was the gateway for high quality iron and steel exports. Diamond mining was active in the Kollur region.^[51] The cotton weaving industry produced two types of cottons, plain calico and muslin (brown, bleached or dyed). Cloth printed with coloured patterns crafted by native techniques were exported to Java and the Far East. Golkonda specialised in plain cotton andPulicat in printed. The main imports on the east coast were non-ferrous metals, camphor, porcelain, silk and luxury goods.^[52]

[edit]Culture

[edit]Social life

Nāga (snake) stone worship at Hampi

Most information on the social life in Vijayanagara empire comes from the writings of foreign visitors and evidence that research teams in the Vijayanagara area have uncovered. TheHindu caste system was prevalent and rigidly followed, with each caste represented by a local body of elders who represented the community. These elders set the rules and regulations that were implemented with the help of royal decrees. Untouchability was part of the caste system and these communities were represented by leaders (Kaivadadavaru). The Muslim communities were represented by their own group in coastal Karnataka.^[53] The caste system did not, however, prevent distinguished persons from all castes from being promoted to high ranking cadre in the army and administration. In civil life, by virtue of the caste system, Brahmins enjoyed a high level of respect. With the exception of a few who took to military careers, most Brahmins concentrated on religious and literary matters. Their separation from material wealth and power made them ideal arbiters in local judicial matters, and their presence in every town and village was a calculated investment made by the nobility and aristocracy to maintain order.^[54] However, the popularity of low-caste scholars (such as Molla and Kanakadasa) and their works (including those ofVemana and Sarvajna) is an indication of the degree of social fluidity in the society.

The practice of Sati was common, though voluntary, and mostly practiced among the upper classes. Over fifty inscriptions attesting to this have been discovered in the Vijayanagara principality alone. These inscriptions are called Satikal (Sati stone) or Sati-virakal (Sati hero stone). Satikalscommemorated the death of a woman by entering into fire after the death of her husband while Sati-virakals were made for a woman who performed Sati after her husband's heroic death. Either way, the woman was raised to the level of a demi-goddess and proclaimed by the sculpture of a Sun and crescent moon on the stone.^[55]

The socio-religious movements of the previous centuries, such as Lingayatism, provided momentum for flexible social norms to which women were expected to abide. By this time South Indian women had crossed most barriers and were actively involved in matters hitherto considered the monopoly of men, such as administration, business and trade, and involvement in the fine arts.^[56] Tirumalamba Devi who wrote Varadambika Parinayam and Gangadevi who wrote Madhuravijayam were among the notable women poets of the era.^[15] Early Telugu women poets like Tallapaka Timmakka and Atukuri Molla became popular during this period. The court of the Nayaks of Tanjore is known to have patronised several women poets. The Devadasi system existed, as well as legalised prostitution relegated to a few streets in each city.^[57] The popularity of harems amongst men of the royalty is well known from records.

Well-to-do men wore the Pethaor Kulavi, a tall turban made of silk and decorated with gold. As in most Indian societies, jewellery was used by men and women and records describe the use of anklets, bracelets, finger-rings, necklaces and ear rings of various types. During celebrations, men and women adorned themselves with flower garlands and used perfumes made of rose water, civet, musk orsandalwood.^[58] In stark contrast to the commoners whose lives were modest, the lives of the empire's kings and queens were full of ceremonial pomp in the court. Queens and princesses had numerous attendants who were lavishly dressed and adorned with fine jewellery, their daily duties being light.^[59]

Physical exercises were popular with men and wrestling was an important male preoccupation for sport and entertainment. Even women wrestlers are mentioned in records.^[53] Gymnasiums have been discovered inside royal quarters and records speak of regular physical training for commanders and their armies during peace time.^[60] Royal palaces and market places had special arenas where royalty and common people alike amused themselves by watching matches such as cock fights, ram fights and wrestling between women.^[60] Excavations within the Vijayanagara city limits have revealed the existence of various types of community-based activities in the form of engravings on boulders, rock platforms and temple floors, implying these were places of casual social interaction. Some of these games are in use today and others are yet to be identified.^[61]

[edit]Religion

Main article: Haridasas of Vijayanagar Empire

Lakshmi Narasimha (Avatar of Vishnu) atHampi

Ornate pillars, Virupaksha temple Hampi

Lord Rama breaking Shiva's bow in Hazare Rama Temple at Hampi

The Vijayanagara kings were tolerant of all religions and sects, as writings by foreign visitors show.^[62] The kings used titles such as Gobrahamana Pratipalanacharya("protector of cows and Brahmins") and Hindurayasuratrana("upholder of Hindu faith") that testified to their intention of protecting Hinduism and yet were at the same time staunchly Islamicate in their court ceremonials and dress, as Philip Wagoner points out in his 1996 article 'Sultan Among Hindu Kings' published in the Journal of Asian Studies. The Empire's founders, Harihara I and Bukka Raya I, were devout Shaivas (worshippers of Shiva), but made grants to the Vaishnava order of Sringeri with Vidyaranyaas their patron saint, and designated Varaha (the boar, anAvatar of Vishnu) as their emblem.^[63] It is also important to note here that over one-fourth of the archaeological dig found a "Islamic Quarter" not far from the "Royal Quarter." Nobles from Central Asia's Timurid kingdoms also came down to Vijayanagara. The later Saluva and Tuluva kings were Vaishnava by faith, but worshipped at the feet of Lord Virupaksha (Shiva) at Hampi as well as LordVenkateshwara (Vishnu) at Tirupati. A Sanskrit work,Jambavati Kalyanam by King Krishnadevaraya, called Lord Virupaksha Karnata Rajya Raksha Mani ("protective jewel of Karnata Empire").^[64] The kings patronised the saints of the dvaita order (philosophy of dualism) of Madhvacharya atUdupi.^[65]

The Bhakti (devotional) movement was active during this time, and involved well known Haridasas (devotee saints) of that time. Like the Virashaiva movement of the 12th century, this movement presented another strong current of devotion, pervading the lives of millions. The haridasas represented two groups, the Vyasakuta and Dasakuta, the former being required to be proficient in the Vedas,Upanishads and other Darshanas, while the Dasakutamerely conveyed the message of Madhvacharya through the Kannada language to the people in the form of devotional songs (Devaranamas and Kirthanas). The philosophy of Madhvacharya was spread by eminent disciples such as Padmanabhatirtha, Naraharitirtha, Madhavatirtha, Akshobyatirtha, Jayatirtha, Vibhudendratirtha, Vidyanidhitirtha, Jitamitratirtha, Raghunathatirtha, Surendratirtha, Bramanyatirtha,Sripadaraya, Raghuvaryatirtha, Vyasatirtha, Raghottamatirtha, Vijayeendratirtha, Vadirajatirtha, and others.^[66] Vyasatirtha, the guru (teacher) of Vadirajatirtha,Purandaradasa (Father of Carnatic music^[67]^[68]) andKanakadasa^[69] earned the devotion of King Krishnadevaraya.^[70]^[71]^[72] The king considered the saint his Kuladevata (family deity) and honoured him in his writings.^[73] During this time, another great composer of early carnatic music, Annamacharya composed hundreds of Kirthanas in Telugu at Tirupati in present day Andhra Pradesh.^[74]

The defeat of the Jain Western Ganga Dynasty by the Cholas in early 11th century and the rising numbers of followers of Vaishnava Hinduism and Virashaivism in the 12th century was mirrored by a decreased interest in Jainism.^[75] Two notable locations of Jain worship in the Vijayanagara territory were Shravanabelagola and Kambadahalli.

Islamic contact with South India began as early as the 7th century, a result of trade between the Southern kingdoms and Arab lands. Jumma Masjids existed in the Rashtrakuta empire by the 10th century^[76] and many mosques flourished on the Malabar coast by the early 14th century.^[77] Muslim settlers married local women; their children were known as Mappillas (Moplahs) and were actively involved in horse trading and manning shipping fleets. The interactions between the Vijayanagara empire and the Bahamani Sultanates to the north increased the presence of Muslims in the south. The introduction of Christianity began as early as the 8th century as shown by the finding of copper platesinscribed with land grants to Malabar Christians. Christian travelers wrote of the scarcity of Christians in South India in the Middle Ages, promoting its attractiveness to missionaries.^[78] The arrival of thePortuguese in the 15th century and their connections through trade with the empire, the propagation of the faith by Saint Xavier (1545) and later the presence of Dutch settlements fostered the growth of Christianity in the south.

[edit]Literature

Main article: Vijayanagara Empire Literature

During the rule of the Vijayanagara Empire, poets, scholars and philosophers wrote in Kannada, Sanskrit and other regional languages like Telugu and Tamil and covered such subjects as religion, biography, Prabhanda (fiction), music, grammar, poetry and medicine. The Court language of the Vijayanagara Empire was Kannada. Later, Telugu language became a popular literary medium, reaching its peak under the patronage of Krishnadevaraya.

Most Sanskrit works were commentaries either on the Vedas or on the Ramayana and Mahabharataepics, written by well known figures such as Sayana and Vidyaranya that extolled the superiority of the Advaita philosophy over other rival Hindu philosophies.^[79] Other writers were famous Dvaita saints of the Udupi order such as Jayatirtha (earning the title Tikacharya for his polemicial writings), Vyasatirtha who wrote rebuttals to the Advaita philosophy and of the conclusions of earlier logicians, and Vadirajatirtha and Sripadaraya both of whom criticised the beliefs of Adi Sankara.^[80] Apart from these saints, noted Sanskrit scholars adorned the courts of the Vijayanagara kings and their feudatory chiefdoms. Many kings of the dynasty were themselves litterateurs and authored classics such as King Krishnadevaraya's Jambavati Kalyana, a poetic and dramatically skillful work.^[81]

The Kannada poets and scholars of the empire produced important writings supporting the VaishnavaBhakti movement heralded by the Haridasas (devotees of Vishnu), Brahminical and Virashaiva (Lingayatism) literature. The Haridasa poets celebrated their devotion through songs calledDevaranama (lyrical poems) in the ragale metre. Their inspirations were the teachings of Madhvacharya and Vyasatirtha. Purandaradasa and Kanakadasa are considered the foremost among many Dasas (devotees) by virtue of their immense contribution.^[82] Kumara Vyasa, the most notable of Brahmin scholars wrote Gadugina Bharata, a translation of the epic Mahabharata. This work marks a transition of Kannada literature from old Kannada to modern Kannada.^[83] Chamarasa was a famous Virashaiva scholar and poet who had many debates with Vaishnava scholars in the court of Devaraya II. His Prabhulinga Lile, later translated into Telugu and Tamil, was a eulogy of Saint Allama Prabhu(the saint was considered an incarnation of Lord Ganapathi while Parvati took the form of a princess of Banavasi).^[84]

At this peak of Telugu literature, the most famous writing in the Prabhanda style was Manucharitamu. King Krishnadevaraya was an accomplished Telugu scholar and wrote the celebratedAmuktamalyada.^[85] In his court were the eight famous scholars regarded as the pillars (Ashtadiggajas) of the literary assembly, the most famous being Allasani Peddana honoured with the title Andhrakavitapitamaha (father of Telugu poetry) and Tenali Ramakrishna, Krishnadevaraya's court jester who authored several acclaimed works.^[86] This was the age of Srinatha, the greatest of all Telugu poets in legend, who wrote books like Marutratcharitamu and Salivahana-sapta-sati. He was patronised by King Devaraya II and his stature was equal to the most important ministers in the court.^[87]

Though much of the Tamil literature from this period came from Tamil speaking regions ruled by the feudatory Pandya who gave particular attention on the cultivation of Tamil literature, some poets were patronised by the Vijayanagara kings. Svarupananda Desikar wrote an anthology of 2824 verses,Sivaprakasap-perundirattu, on the Advaita philosophy. His pupil the ascetic, Tattuvarayar, wrote a shorter anthology, Kurundirattu, that contained about half the number of verses. Krishnadevaraya patronised the Tamil Vaishnava poet Haridasa whose Irusamaya Vilakkam was an exposition of the two Hindu systems, Vaishnava and Shaiva, with a preference for the former.^[88]

Notable among secular writings on music and medicine were Vidyaranya's Sangitsara, Praudha Raya's Ratiratnapradipika, Sayana's Ayurveda Sudhanidhi and Lakshmana Pandita'sVaidyarajavallabham.^[89]

[edit]Architecture

Main articles: Vijayanagara Architecture, Vijayanagara, and Hampi

Yali pillars in Aghoreshwara Temple at Ikkeri in Shimoga District

Stone temple car in Vitthala Temple atHampi

Inside the Hazara Rama temple at Hampi

Vijayanagara architecture is a vibrant combination of theChalukyan, Hoysalan,Pandyan and Cholan styles, idioms that prospered in previous centuries.^[90]^[91] Its legacy of sculpture, architecture and painting influenced the development of the arts long after the empire came to an end. Its stylistic hallmark is the ornate pillaredKalyanamantapa (marriage hall), Vasanthamantapa(open pillared halls) and theRayagopura (tower). Artisans used the locally available hard granite because of its durability since the kingdom was under constant threat of invasion. While the empire's monuments are spread over the whole of Southern India, nothing surpasses the vast open air theatre of monuments at its capital atVijayanagara, a UNESCO World Heritage Site.^[92]

In the 14th century the kings continued to build vesara or Deccan-style monuments but later incorporated Dravida-style gopurams to meet their ritualistic needs. The Prasanna Virupaksha temple (underground temple) ofBukka and the Hazare Rama temple of Deva Raya are examples of Deccan architecture.^[93] The varied and intricate ornamentation of the pillars is a mark of their work.^[94] At Hampi, though the Vitthala temple is the best example of their pillared Kalyanamantapa style, the Hazara Ramaswamy temple is a modest but perfectly finished example.^[95] A visible aspect of their style is their return to the simplistic and serene art developed by the Chalukya dynasty.^[96] A grand specimen of Vijayanagara art, the Vitthala temple, took several decades to complete during the reign of the Tuluva kings.^[97]

Another element of the Vijayanagara style is the carving of large monoliths such as the Sasivekalu(mustard) Ganesha and Kadalekalu (ground nut) Ganesha at Hampi, the Gommateshvara Bahubalistatues in Karkala and Venur, and the Nandi bull in Lepakshi. The Vijayanagara temples of Bhatkal,Kanakagiri, Shringeri and other towns of coastal Karnataka, as well as Tadpatri, Lepakshi, Ahobilam,Tirumala Venkateswara Temple and Srikalahasti in Andhra Pradesh, and Vellore, Kumbakonam,Kanchi and Srirangam in Tamil Nadu are examples of this style. Vijayanagara art includes wall-paintings of the Dashavatara and Girijakalyana (marriage of Parvati) in the Virupaksha Temple atHampi, the Shivapurana paintings (tales of Shiva) at the Virabhadra temple at Lepakshi, and those at the Jain basadi (temple) and the Kamaskshi and Varadaraja temple at Kanchi.^[98] This mingling of the South Indian styles resulted in a richness not seen in earlier centuries, a focus on reliefs in addition to sculpture that surpasses that previously in India.^[99]

An aspect of Vijayanagara architecture that shows the cosmopolitanism of the great city is the presence of many secular structures bearing Islamic features. While political history concentrates on the ongoing conflict between the Vijayanagara empire and the Deccan Sultanates, the architectural record reflects a more creative interaction. There are many arches, domes and vaults that show these influences. The concentration of structures like pavilions, stables and towers suggests they were for use by royalty.^[100] The decorative details of these structures may have been absorbed into Vijayanagara architecture during the early 15th century, coinciding with the rule of Deva Raya I and Deva Raya II. These kings are known to have employed many Muslims in their army and court, some of whom may have been Muslim architects. This harmonious exchange of architectural ideas must have happened during rare periods of peace between the Hindu and Muslim kingdoms.^[101] The "Great Platform" (Mahanavami dibba) has relief carvings in which the figures seem to have the facial features of central Asian Turks who were known to have been employed as royal attendants.^[102]

[edit]Language

Poetic inscription in Kannada by Vijayanagara poet Manjaraja (1398 CE)

Kannada, Telugu and Tamil were used in their respective regions of the empire. Over 7000 inscriptions (Shasana) including 300 copper plate inscriptions (Tamarashasana) have been recovered, almost half of which are in Kannada, the remaining in Telugu, Tamil and Sanskrit.^[103]^[104]Bilingual inscriptions had lost favour by the 14th century.^[105] The empire minted coins at Hampi, Penugonda and Tirupati with Nagari, Kannada and Telugu legends usually carrying the name of the ruler.^[106]^[107]Gold, silver and copper were used to issue coins calledGadyana, Varaha, Pon, Pagoda, Pratapa, Pana, Kasu andJital.^[108] The coins contained the images of various Gods including Balakrishna (infant Krishna), Venkateshwara (the presiding deity of the temple at Tirupati), Goddesses such as Bhudevi and Sridevi, divine couples, animals such as bulls and elephants and birds. The earliest coins featureHanuman and Garuda (divine eagle), the vehicle of Lord Vishnu. Kannada and Telugu inscriptions have been deciphered and recorded by historians of theArchaeological Survey of India.^[109]^[110]

[edit]See also

[edit]

Chera Dynasty

Chera dynasty (Tamil: சேரர்), ruling from before the Sangam Age (3rd century BC to 3rd century AD) until the 12th century AD, is one of the most ancient ruling dynasties in India. Together with theCholas and the Pandyas, they formed the three principal warring Iron Age Tamil kingdoms in India in the early centuries of the Christian Era.

During the time of Mauryas in northern India (c. 4th-3rd century BC) the Cheras (along with the Pandyas and the Cholas) were in a late megalithic phase on the western coast of ancient Tamil land. The cultural exchange with the northern India and the flourishing trade with the Roman empire later contributed to the state formation. The Cheras probably expanded their kingdom from Kuttanad region (central Kerala) to northward (Kudanad,Puzhinadu) and eastward (Kongunad).

The Cheras were in continues conflict with neighboring Cholas and Pandyas. Some Chera rules are said to have defeated the combined armies of the Pandyas and the Cholas and their ally states. They also made battles with theKadambas of Banavasi and the "Yavanas" (Romans) on the Indian coast.

The Tamil poetic collection called Sangam literature describes a long line of Chera rulers. It records the names of the kings and the princes, and of the court poets who extolled them. The internal chronology of this literature is still far from settled, and at present a connected account of the history of the period cannot be derived.Uthiyan Cheralathan, Nedum Cheralathan, Palyani Sel Kelu Kuttuvan, Narmudi Cheral, Selva Kadumko Valiathan, Senguttuvan Chera, Perum Cheral Irumporai, Illam Cheral Irumporai are some of the rulers referred in the Sangam poems.

Senguttuvan Chera (the Red/Good Chera), the most celebrated and powerful Chera king is famous for the legends surrounding Kannagi, the heroine of the legendary Tamil epicSilapathikaram. Under him, the Chera kingdom stretched ruled from Kollimalai in the east to Tondiand Mantai on the western coast. Senguttuvan Chera established his cousin securely on the Chola throne and defeated the Kadambas, "Yavanas" and the Kongu rulers. He is mentioned in the context of King Gajabahu’s rule in Sri Lanka, which can be dated to either the first or last quarter of the 2nd century AD.^[1]

After second century AD, the Chera power decayed rapidly with the decline of the lucrative trade with the Romans.^[2] The domination of first Chera dynasty lasted till circa 5th century AD^[3]

The reign of the Cheras was interrupted by the Kalabhra Interregnum. The Later Cheras ruled from the 9th century. Little is known about the Cheras between the two dynasties. The second dynasty, Kulasekharas ruled from a city on the banks of River Periyar called Mahodayapuram (Kodungallur).^[4] Though never, regained the old status in the Peninsula, Kulasekharas fought numerous wars with their powerful neighbors and diminished to history in 12th century as a result of continuous Chola and Rashtrakuta invasions.

The early Cheras ruled parts of Kerala (Malabar) State,Kongu Nadu, Salem and Dharmapuri from time immemorial. The dynasty probably added the Southern Nagapattanam and Thiruvarur districts to their kingdom later. There were two important lines of Chera Kings (Vanavaramban and Irumporai clans) and the kings belonging to these two lines ruled the Chera kingdom. The first one started from King Uthiyan Cheralathan and the second from Prince Antuvan Cheral Irumporai.^[5]

The Chera Kingdom owed its importance to the trade with the Romans. The geographical advantages, like the abundance of black pepper and other spices, the navigability of the rivers connecting the high mountains with the Arabian sea and the discovery of favourable trade winds which carried sailing ships directly from the Arabian coast to Chera Kingdom in less than forty days, combined to produce a veritable boom in Cheras's foreign trade. Muziris, the famous sea port with two Roman regiments,^[2] was in the Chera kingdom and throughout the reign of the Cheras, trade continued to bring prosperity to their kingdom, with spices, ivory, timber,pearls and gems being exported to the Middle East and to southern Europe. It is said that the Romans built a temple of Augustus at Muziris. Evidence of extensive foreign trade from ancient times can be seen throughout the Malabar coast, Karur and Coimbtore districts. Although weakened by wars with the Cholas and Pandyas, the Chera state very much profited from their natural resources and foreign trade.^[2]

Their ancient capitals were Kuzhumur, Vanchi,^[3] Karur and Tondi. The Second Cheras ruled from Mahodayapuram and Quilon. During the time of Cheras,Jewish, Christian, and Muslim immigrants establishedNasrani Mappila, Juda Mappila and Muslim Mappilacommunities.

[hide]

[edit]Etymology and sources

The word Chera meaning "hill country" is derived from Cheral, meaning "declivity or mountain slope" inClassical Tamil.^[6] The Chera Kings were called Chera-alatan ("Lord of the Hills/Slopes").^[7] The word "Kerala" was derived from "Cheralam", another variation. Sangam Literature never uses the name "Kerala" but Asoka's edicts mention his tributary dynasty known by the name Kedalaputho("Keralaputra") who were outside Asoka's empire in 261 BC. Kharavela, the Kalinga king who ruled during the 2nd century BCE, in his Hathigumpha inscription, claims to have destroyed a confederacy of Tamil states which had lasted 132 years.^[8]

The only literary sources available regarding the early Chera Kings are the anthologies of Sangam literature, now generally agreed to created in the first few centuries AD.^[9] Sangam literature is full of names of kings and princes, along with the poets who extolled them but these are not worked into connected history so far and the chronology is not settled.

Pathirruppaththu, the fourth book in the Ettuthokai anthology, mentions a number of rulers of the Chera dynasty. Each ruler is praised in ten songs sung by the Court Poet and they are in the following order:

Unknown ruler -
(King) Nedum Cheralathan - Kumatturk Kannanar
(Prince) Palyane Chel Kezhu Kuttuvan -Palaik Kantamanar
(Prince) Narmudi Cheral - Kappiyarruk Kappiyanar
(King) Senguttuvan Chera - Paranar
(Prince) Adu Kottu Pattu Cheralathan - Kakkaipatiniyar Nacellaiyar
(King) Selva Kadumko Valiathan - Kapilar
(Prince) Perum Cheral Irumporai - Aricil Kilar
(King) Ilam Cheral Irumporai - Perunkunrurk Kilar
Unknown ruler

Only few of these ascended the throne, the others being "yuvarajas" ("princes") only.

Archaeology has found epigraphic evidence of the early Cheras in the recorded history of South India:^[10] some inscriptions trace the dynasty even from the mythical Puranic kings of the Lunar dynasty. Two identical inscriptions at Pugalur dated to 2nd century describe three generations of Chera rulers of the Irumporai clan. They record the construction of a rock shelter for Jains on the occasion of the investiture of the Crown Prince Ilam Kadungo, son of Perum Kadungo, and the grandson of Athan Cheral Irumporai (perhaps Selva Kadumko Valiathan). Inscriptions found at Edakkal caves, Wynad also describes the Cheras as "kadummipudha chera".

The earliest extant Tamil literary works, such as Kalittokai, mention a legendary and supposedly submerged continent called Kumari Kandam, which was believed to have been located to the south of the present-day Kanyakumari tens of thousands of years ago, between the then Kumari and Pahrali Rivers. Pandya kings such as Chenkon, and the Cheras, supposedly ruled this country. Sangam literature further says that they fought and defeated the Nāga tribes. Kalittokai again mentions a war between the combined forces of Villavars and the Meenavars (perhaps the Cheras and the Pandyasrespectively), and the Nāgas, their arch-enemies, eventually losing the war. The Cheras, the Pandyasand the Cholas are the three ruling dynasties of the southern region (Bharatavarsha) in the Hindu epicRamayana.^[11]^[12] They are also mentioned in Aitareya Aranyaka, and Mahabharata, where they take the sides with the Pandavas in the Kurukshetra War.^[3]^[13]^[14]^[15]

[edit]Foreign accounts

The Greek Ambassador Megasthenes (4th century BC) as "Charmae". He says that the force of the rulers of the Charmae is highly depended on their 60 war elephants. Megasthenes also describes the state of the "Pandae" with 500 war elephants.
Pliny the Elder (1st century AD) as "Calobotras (Caelobothras)".^[16]
Author of Perplus of the Erythraean Sea (1st century AD) as "Keprobotras (Cerobothra)". He describes the two important ports in the kingdom, Muziris and Tyndis.

[edit]Chronology of Cheras

The Aranttar Malai iscription at Pugalur, Tamil Nadu assigned by historians to the 1st century AD mentions three generations of Chera kings whose names are in the Tamil Sangam poems. The trade with Greeks and Romans ("Yavanas") are corroborated by accounts of Pliny the Elder, Ptolemy and the author of Periplus. These foreign sources were written around the early centuries of the Christian era.

In the Silappatikaram, there is reference to a certain Kayavaku, the king of Ilankai (Sri Lanka). He is said to have visited Vanchi during the reign of the Chera king Senguttuvan. Kayavaku here, despite some disagreement has been conjectured to mean Gajabahu. The Pali historical poem Mahavamsaplaces King Gajabahu in the latter half of the second century AD. This, in turn, has been used to imply that Senguttuvan, who, according to the Pathirruppaththu ruled for 55 years may also be dated to 2nd century AD. This Gajabahu synchronism often serves as a "sheet anchor" of Sangam chronology.

Family tree of the kings of the Chera dynasty based on Sangam literature. The monarchs ruled in the first two centuries of the Christian era.

[edit]Early Cheras

South India in BC 300, showing the Chera, Pandya and Chola tribes

The Chera, Chola and Pandya were the three ancient Tamilrulers of southern India (called "Tamilakam"). Chera Kingdom means the "Hill Country", Pandya Kingdom means the "Old Country" and Chola Kingdom means the "New Country". The Cheras ruled western Malabar Coast, the Cholas ruled in the eastern Coromandel Coast and the Pandyas in the south-central peninsula. There were also numerous small vassal kingdoms and city-states called "Vels".

The revolutionary change from pre-historic age to historic age in southern India as a whole started from c. third-second century BC. Up to this period, the upland portions of southern India were inhabited by people known as "megalith builders".^[2] These people are identified at present with reference to their burial practices. It is clear from the grave relics that the megalithic builders had long emerged out of the Stone Age into the Iron Age without passing through a Bronze Age. In fact, there is very little evidence of the Old and the New Stone Ages in the region.^[17]

Along with the Pandyas, Cholas and Satyaputras, Cheras ("Keralaputras") in the late megalithic phase are also mentioned in the inscriptions of third century BC Maurya Emperor Asoka. These tribes were just emerging from the tribal status of civilization. According Asoka inscriptions, the Cheras lived on the borders of the Maurya empire. Later in the third century BC, the megalith people moved from uplands into fertile river basins and delta-ic ares.^[2]

It seems that an important stimulus to state formation in southern India came from the Maurya empire in the north.^[2] It is quite possible that the Maurya army who reached the Mysore borders in their conquest southwards, encountered the megalith making tribes who lived in hill forts and controlled the surrounding countryside. Under the contact the with the material culture brought from northern India by traders, kings and the Jaina, Budhhist and Brahmana missionaries, the people of southern India came to practice wet paddy cultivation, and founded a number of cities and villages. The southern kingdoms such as that of the Cheras would not have been developed without the rapid spread of iron technology. The famous route to the south, known as "the Dakshina Patha", became extremely important from the fourth century BC. The cultural exchange with the north and the flourishing trade with the Roman empire also contributed to the state formation.^[2]

In the early centuries of the Christian era, the Chera Kingdom was as important as the kingdom of the Pandyas and the Cholas. The following is a general description based mainly on Pathirruppaththu and other Sangam works.

The Chera ruler is said to have killed the Chola ruler Ilamcetcenni in a battle. But, the Chera king also lost his life in the battle. Later the Cheras and Cholas temporarily became friends and concluded a matrimonial alliance between them.

[edit]King Uthiyan Cheralathan

Main article: Uthiyan Cheralathan

Image of a Chera ruler created from a silver coin acquired by R. Krishnamurthy. The coin has a diameter of 1.6 cm and weighs 1.8 gm.

The first of the known rulers of the Chera kingdom was "Vanavaramban" Perumchottu Uthiyan Cheralathan. He had his capital at a place called Kuzhumur in Kuttanad. He expanded the kingdom northward and eastward from their original home in Kuttanad. Uthiyan Cheralathan was a contemporary of the Chola ruler Karikala Chola. Mamulanar credits him with having conducted a feast in honour of his ancestors. In a battle at Venni, Uthiyan Cheralathan was wounded on the back by Karikala Chola (Pattinappalai ). Unable to bear the disgrace, the Chera committed suicide by starvation.^[5] His queen was Veliyan Nallini.

It is said that he fed the rival armies during the Kurukshetra war.

[edit]King Nedum Cheralathan

Main article: Imayavaramban Nedun-Cheralatan

Uthiyan Cheralathan was succeeded by his son "Imayavaramban" "Kudakko" Nedum Cheralathan. He ruled for 58 years as a Crown Prince first and as an absolute king later. Nedum Cheralathan probably consolidated the Chera kingdom, and literature and art developed highly during his period. Nedum Cheralathan is praised in the Second Ten of Pathirruppaththu composed by his court poet Kannanar. Nedum Cheralathan, famous for his hospitality, even gifted a part of Umbarkkattu (Anamalai) to Kannanar.^[5]

The title "Kudakko" (King of Kudanad) proves that the Cheras had by this time brought Kudanad under their sway. During the reing of Nedum Cheralathan five junior princes helped the him in the military expansions and conquests. They were Antuvan Cheral, Palayanai Sel Kelu Kuttuvan, Selva Kadumko Valiatan, Narmudi Cheral and Vel Kelu Kuttuvan. The greatest enemies of Nedum Cheralathan wereKadambas of Banavasi. He also won another victory over the "Yavanas" on the coast. The chief of the Yavanas was captured and paraded in public with hands pinioned to his back and head poured over with ghee. Later,this Yavana was released on ransom. Mamulanar refers to a sea coast township called "Mantai" and the exhibition ornaments and diamonds captured by Nedum Cheralathan there.^[5]

Nedum Cheralathan was killed in a battle with a Chola ruler. But, the Chola ruler was also killed in the battle by a spear thrown at him by Nedum Cheralathan.^[5]

Imayavaramban Nedum Cheralathan is claimed to have even conquered Bharatavarsha up to theHimalayas and to have inscribed his royal emblem on the face of the mountains.

[edit]Palyani Sel Kelu Kuttuvan

"Puzhiyarkon" Palyani Sel Kelu Kuttuvan, a brother of Nedum Cheralathan, spent 25 years as Crown Prince and never became a king. He helped his brother in the conquests of northern Malabar. At least a part of northern Malabar came under the Chera rule in this period as is proven by the title "Puzhiyarkon". He later led the army and conquered Kongunad (Palyani Sel Kelu Kuttuvan is also called "Karuvureriya Olavalko Perum Cheral Irumporai", Kongunad had earlier conquered by Ay Antiran with capital at Vanchi on the banks of Periyar). In the later years of his life, Palyani retired from military life and spent time in arts, letters, gifts and helping Brahmins.^[5]

[edit]Narmudi Cheral

"Kalangaikkani" Narmudi Cheral (son of Nedum Cheralthan; never became the king, was a Crown Prince under his father for 25 years) is praised in the 4th set, written by Kappiyanar. He, famous for his genoricity over the defeated, won a series of victories of the enemies. After an attack by Nannan of Ezhimalai on Punnadu (in Kodagu), the Chera army under Narmudi Cheral marched against the Mushika forces. In following battle of Pazhi, Narmudi Cheral was defeated. However in the battle of Vakai-perum-turai Narmudi Cheral defeated and killed Nannan, annexing Puzhinad.^[5]

Ilango Adigal, author of Silappatikaram

[edit]King Selva Kadumko Valiathan

Son of Anthuvan Cheral and the hero of the 7th set of poems composed by Kapilar, Selva Kadumko ruled Chera kingdom for 25 years. His residence was at the city of Tondi. He married the sister of the wife of Nedum Cheralathan. Selva Kadumko defeated the combined armies of the Pandyas and the Cholas. He is sometimes identified the Athan Cheral Irumporai mentioned in the Aranattar-malai inscription of Pugalur.^[5]

[edit]King Vel Kelu Kuttuvan

Main article: Senguttuvan

Vel Kelu Kuttuvan, son of Nedum Cheralathan, ascended the Chera throne after the death of his father. Vel Kelu Kuttuvan is often identified with the legendary Kadal Pirakottiya "Senguttuvan Chera"- the most illustrious ruler of the early Cheras of the Sangam Age. This warrior king is said to have ruled for 55 years, defeating many chieftains. Under his reign, the Chera kngdom extended from Kollimalai in the east to Tondi and Mantai in the western coast. The queen of Senguttuvan was Illango Venmal (the daughter of a Velir chief). The son of Senguttuvan Chera was Kuttuvan Cheral. It is not clear whether Prince Kuttuvan Chera ascended the throne or not. During Senguttuvan Chera's reign, Perum Cheral Irumporai, Ilam Cheral and Adu Kottu Pattu Cheralathan helped him in his expansions as Crown Princes or Junior Princes.^[5]

In his early years of rule, Senguttuvan successfully intervened in a civil war in the Chola Kingdom. The civil war was among the Chola princes and the Cheras stood on the side of their relative Killi. The rivals of Prince Killi were defeated in a battle at Neriyavil, Uraiyur and he established firmly on the Chola throne.

The land and naval expedition against the Kadambas was also successful. The Kadambas had the support of the "Yavanas", they were routed in the Battle of Idumbil and Valyur. The Fort Kodukur in the which the Kadamba army took shelter was stormed and the Kadambas was beaten. In the following naval expedition the Yavana supported Kadamba army was crushed. He is said to have defeated the Kongu people and a warrior called Mogur Mannan.

Ilango Adigal (probably the brother of Senguttuvan Chera) wrote the legendary Tamil epicSilappatikaram sitting at a Jain monastery at Kunavayilkottam (Trikkanamathilakam) near Vanchi.Silapathikararam describes Senguttuvan Chera's decision to propitiate a temple (Virakkallu) for the goddess Pattini (Kannagi) at Vanchi. According the Silappadikaram, an astrologer appeared in the court of King Nedum Cheralathan and predicted that Ilango, the younger son of the king, would become the ruler. The prediction displeases Prince Senguttuvan. In order to respect the sentiments of his elder brother, Illango abdicated all his claims to the throne and took to the life of a Jain ascetic.

Senguttuvan Chera was perhaps a contemporary King Gajabahu of Sri Lanka. King Gajabahu, according to the Sangam poems, visited the Chera country during the Pattini festival at Vanchi.^[18] He is mentioned in the context of King Gajabahu’s rule in Sri Lanka, which can be dated to either the first or last quarter of the 2nd century AD, depending on whether he was the earlier or the later Gajabahu.^[1]

[edit]Adu Kottu Pattu Cheralathan

Adu Kottu Pattu Cheralathan was a Crown Prince for a long 38 years. Trade and commerce flourished in the Chera kingdom during his rule. He is said to have gifted some villages to Brahmins in Kuttanad.^[5]

[edit]Perum Cheral Irumporai

Main article: Tagadur Erinda Perumcheral

"Tagadur Erinta" Perum Cheral Irumporai (son of Selva Kadumko, Crown Prince under Vel Kelu Kuttuvan). He defeated the combined armies of the Pandyas, Cholas and that of the chief of Tagadur. He destroyed the famous city of Tagadur which was ruled by the a powerful ruler Adigaman Ezhni. He is also called as "the lord of Puzhinad and Kollimala" and "the lord of Puhar". Puhar was in fact the Chola capital. Perum Cheral Irumporai also annexed the territories of a minor chief called Kaluval.^[5]

[edit]King Illam Cheral Irumporai

Illam Cheral Irumporai (son of Perum Cheral Irumporai, probably succeeded Vel Kelu Kuttuvan). He also defeated the Pandyas and the Cholas and brought immense wealth to his capital at a city called Vanchi. He is said to have distributed these treasures among the Pana poets.^[5]

[edit]King Yanaikatchai Mantaran Cheral Irumporai

Main article: Yanaikat-sey Mantaran Cheral

King Yanaikatchai Mantaran Cheral Irumporai preserved the territorial integreaty of the Chera Kingdom under his rule. But, by the time of Mantaran Cheral the decline of the kingdom had began. The Chera ruled from Kollimalai in the east to Tondi and Mantai in the western coast. He defeated his enemies in a battle a place called Vilamkil.^[5]

The famous Pandya ruler Nedum Chezhian captured Mantaran Cheral as a prisoner. But, the Chera was managed to escape and regain the lost kingdom.^[5]

Chera Kingdom in the Sangam Period

[edit]Kanaikkal Irumporai

Kanaikkal Irumporai said to have defeated a local chief called Muvan. The Chera then brutally pulled out the teeth of his prisoner and planted them on the gates of the city of Tondi. The later Kanaikkal Irumporai was captured by the Chola ruler Sengannan(Kalavali by Poygayar) and he later committed suicide by starvation.^[5]

[edit]Government and society

[edit]Administration

Monarchy was the most important political institution of the Chera kingdom. There was a high degree of pomp and pageantry associated with the person of the king. The King wore a gold crown studded with precious stones. The king was an autocrat, but his powers limited by a counsel of ministers and scholars. The King held daily durbar to hear the problems of the common men and to redress them on spot.^[19]

The Royal Queen had a very important and privileged status and she took her seat by the side of the king in all religious ceremonies.^[19]

Another important institution was the "manram" which functioned in each village of the Chera kingdom. Its meeting were usually held by the village elders under a banyan tree and they helped in the local settlement disputes. The manrams were the venues for the village festivals as well.^[19]

[edit]Ruling dynasty and succession

In the course of the imperial expansion of the Cheras the members of the royal family set up residence at several places of the kingdom (at Vanchi, Karur and Tondi). They followed the collateral system of succession according to which the eldest member of the family, wherever he lived, ascended the throne. Junior princes and heir-apparents (crown princes) helped the ruling king in the administration.^[20]

The Chera rulers engaged in frequent intermarriage as well as warfare with the Pandyas and Cholas for decades. In early Tamil literature the Chera rulers are referred to as Cheral, Kuttuvan, Irumporai, Kollipurai or Athan. Chera rulers were also called Kothai or Makothai. The nobility among the Cheras were called "Cheraman" in general.

[edit]Vanavaramban and Irumporai clans

King Uthiyan Cheralathan and his sons grandsons belonged to one branch of the Chera royal family called "Vanavaramban line". Prince Antuvan Cheral and his sons grandsons belonged to to another branch called "Irumporai line". The prince Antuvan Cheral mentioned below is the father of King Selva Kadungo. He is some times identified with Palyani Sel Kelu Kuttuvan (younger brother of King Uthiyan Cheralathan) as is evidenced by Madamisyar in Purananuru. Antuvan Cheral had his seat at a city called Karur. The Ay ruler Ay Antiran was an elder contemporary of Antuvan Cheral. The Ays were probably more powerful than the Cheras during the time of Ay Antiran. Antuvan Cheral and three others in his line are regarded as contemporaries of Nedum Cheralathan and his sons. It is important to note that King Selva Kadumko Valiathan and King Nedum Cheralathan married two sisters.^[5]

[edit]Others ruling clans

Apart from these two clans, are also some other Chera rulers who figure in Sangam works. These rulers did not belonged to the main Chera line. One of the most important of them is Yanaikatchai Mantaran Cheral Irumporai. Probably, he is the son and successor of King Illam Cheral Irumporai and the hero of the lost 10th decade. Another Chera ruler Kanaikkal Irumporai is also referred in the Sangam poems. "Palai Paitiya" Perum Kadungo was a Chera ruler based on the city of Vanchi. Kothai Marpan with capital at Tondi also figure in the Sangam literature.^[5]

[edit]Dominions

[edit]Provinces and ports

The traditional Chera Kingdom was generally divided into five divisions on the basis of topography.

Puzhinadu- former Ezhil Malai kingdom (the sandy land)
Kudanadu (the western land)
Karkainadu (the impregnable rocky land, east of Kudanad)
Kuddanadu/Kuttanadu (the land of lakes)
Velnadu

The main ports in the Chera Kingdom were,

Tondi on the banks of Makkali river, south of the Lueke Island, Bramagara, Kalaikkarias, Muziris on the banks of Chulli/Psuedostomos river, Podoperoura, Semne, Koreoura/Kothora, and Bakarei at the mouth of river Baris.

In land cities between Tondi and Muziris were,

Naroulla, Kouba, and Paloura.

In land cities between Psuedostomos and Baris were,

Pasage, Mastanour, Kourellour, Pounnata, Aloe, Karoura, Arembour Bideris/Videris, Pantipolis, Adarima Koreour.

[edit]Military

The Cheras had a well-equipped army which consisted of infantry, cavalry, elephants and chariots. There was also an efficient navy. The Chera soldiers made offering to the War Godess Kottavai before any military operation. It was tradition that the Chera rulers emerged victorious in a battle to wear the anklets made out of the crowns of the defeated rulers.^[19]

[edit]Foreign trade

They were in contact with the Satavahanas in the north and with the Romans and Greeks. Throughout the era trade continued to bring prosperity to the area with spices, ivory, timber, pearls and gemsbeing exported to Mesopotamia, Egypt, Greece, Rome, Phoenicia and Arabia. Evidence of extensive foreign trade from the ancient period is available throughout the Malabar Coast, from the Greek,Roman and Arabic coins unearthed from Kollam, Kodungallur, Eyyal (near Thrissur) etc in Kerala.Sangam Chera coins are found in Pattanam, near Kodungallur in Kerala, Karur, Namakkal, Erode andCoimbatore regions of modern-day Tamil Nadu. These foreigners were called Yavana in the ancient times. Trade flourished overseas and there was a considerable exchange of gold and coins, as seen by archaeological evidence and literature. The Romans brought vast amounts of gold in exchange of 'Kari' (Pepper) from Malainadu.^[21] Muziris has been referred to by the author of the Periplus of the Erythraean Sea as an inland port probably near Kodungallur.

Roman ships reached the Chera kingdom through two ways. First through the ports of northwest India from Indus to the Tamil lands and the second directly from the Gulf of Aden to southern India. Most of the Chera ports had begun as large fishing villages where territorial product could be collected and exchanged. Then these villages became more urbanized and commercial as a response to growing trade contacts.^[22]

The Chera trading stations of Naura and Tyndis began as busy fishing villages, but later large number of sea pirates began to operate in the region. These pirates became on the "Pirate coast" a major threat to the Roman shipping and Roman merchants began to head directly for the more southerly ports of Muziris and Nelcynda. Hundred of Romans must have spent months in the Chera kingdom awaiting favorable conditions for returning to Europe. And some Roman officials remained in the Chera ports throughout the year to make arrangements on behalf of sailors arrived seasonally. These Roman agents conducted trade dealing with the Tamils and used facilities like the Temple. According toPeriplus, special consignments of grain were sent to places like Muziris. This was probably to support the resident Romans who needed something to supplement the local diet of rice.^[22]

Greeks and Romans were obligated to perform some religious observances before conducting major sea voyages. This explains the "Augustan Temple" at Muziris by Peutinger Table. Roman gold was used as an exchange item to acquire black pepper. Roman ships did not sail further east in this period. Consequently, the Chera ports became more significant.^[22]

Black Pepper is known as "Kari" in Tamil literature

The Periplus says about short black eels with dragon-shaped heads coming out of the Chera coast as the Roman ships neared India.^[22]

Muziris was the main trade port of the Chera kingdom. It was not possible to deep-hulled ships to reach Muziris (the port was situated upriver). The Romans were forced to wait at the edge of the lagoon while their cargoes were transferred upstream on smaller crafts. Muziris was a large settlement owed its prosperity to shipping from the Roman empire and northern India. Black pepper from the inland hills was brought to Muziris by local producers and stacked in warehouses to await the arrival of Roman merchants.^[22]

By the time of Pliny's writing Muziris too was full of pirates. It was no longer favored by Romans and the strange loading operations were causing problems. The Cheras faced more difficulties as a Pandya prince sacked the port. The Akananuru describes a battle of Muziris between the Cheras and Pandyas, involving war elephants and flag-bearing chariots.^[22]

"Riding on his great and superior war elephant the Pandya prince has conquered in the battle. He has seized the "sacred images" after the winning the difficult battle for rich Muziris"^[22]

The attacks seems to have succeeded in diverting Roman trade wealth away from the Chera kingdom. The Sangam literature give no information regarding the fate of the Roman temple after the occupation, or what kind of sacred images the Pandyas removed from Muziris.^[22]

[edit]Coinage

A number of coins belonging to Chera rulers have been discovered from both Tamil Nadu and Kerala. Silver coins coins with the portrait of a Chera king and legend "Makkotai" written in Tamil-Brahmi script have been found near Karur. There are also coins with legend "Kuttuvan Kotai" and "Kollipurai" along with the Chera symbols of bow and arrow.

[edit]Chera society

The Chera population was not divided into castes and communities. The Varna system had not taken a alear shape. Social exclusiveness and un-approachability were unknown. Communities such as the Pana, Kuruva, Paraya and Veta were held in high esteem by the rulers. These people educated and enjoyed social freedom and equality. Many great poets of the Sangam age were Panas.

Women enjoyed a high status in the Chera realms. They educated and never covered their faces. Auvvaiyar (c. 500 AD) was the most outstanding poet of her age. Child marriage was unknown and widow marriage was permitted.

[edit]Religion

Most of the Chera population followed native Dravidian practices. The worship of departed heroes was a common practice in the Chera kingdom along with tree worship and other kinds of ancestor worships. The war goddess Kottavai was propitiated with complex sacrifices. The Cheras probably worshiped this mother goddess. Kottavai was later on assimilated into the present day form of goddess Devi.^[23] There is no evidence of snake worship in the Chera realms and till 7th century AD there is no proof of Ganesha worship either. Perhaps the Brahmins came to the Chera Kingdom in the 3rd century BC following the Jains and Budhhists. It was only in the 8th century AD, the Arynisation of the Chera country reached its climax.

A small percentage of the population followed Jainism, Buddhism and Brahmanism. These three philosophies came from northern India to the Chera kingdom. A small Jewish and Christian population also lived in the Chera territories.

[edit]Post-Sangam Age

Kalabhras controlled large parts of southern India in the the 5th and 6th centuries AD

The fourth and fifth centuries witnessed the decline and fall of the Western Roman Empire. Also in the post-Sangam, the Chera kingdom was invaded by a number of northern powers. A Kadamba record of the 5th century at theEdakkal cave in Wayanad bears testimony to the Kadamba presence in the deep south.^[17] Chera Kingdom seems to have affected by the Kalabhra upheaval in the 5th and 6th centuries AD. According to Buddhist works, Kalabhra ruler Achuta Vikkanta kept the Chera, Chola and Pandya rulers in his confinement and established control over large portion of southern India. The Kalabhras were defeated around the 6th century with the revival of Pallava and Pandya power.

The Chalukyas of Badami must have conducted temporary conquests of Malabar. An inscription ofKing Pulakesin I claims that he conquered the Chera ruler. A number of other inscriptions mentions their victories over the kings of Chera kingdom and Ezhil Malai rulers. King Pulakesin II (610-642) is also said to have conquered Chera, Pandya and Chola kingdoms. Soon the three rulers made an alliance and marched against the Chalukyas. But the Chalukyas defeated the confederation. King Vinayaditya also subjugated Chera king, and made him pay tribute to the Chalukyas. King Vikramaditya is also said to have defeated the Cheras.

King Simhavishnu and Mahendra Varman are first Pallava rulers to claim sovereignty over the Chera kingdom. Narasimha Varman and the Pandya ruler Sendan (654-670) also won victories over the Cheras. King Nandivarman II of the Pallavas allied with the Cheras in fight against the Pandyas under Varaguna I. Rashtrakutas also claim control over Cheras. King Dantidurga and Govinda III is said to have defeated the Cheras.

The Ay Kingdom, situated south of the Chera kingdom, functioned for long as an effective buffer state between a declining Chera kingdom and an emerging Pandya Kingdom. Later, the Pandyas conquered the Ays and a made it a tributary state. As late as 788 AD, the Pandyas under King Maranjadayan or Jatilavarman Parantaka invaded the Ay kingdom and took the port city of Vizhinjam. But, the Ays does not seem to have submitted the Pandyas and fought against them for almost a century.

[edit]Second Chera Kingdom (Medieval Cheras)

Main article: Kulasekhara dynasty (Second Cheras)

The Chera power re-emerged into light c. 9th century AD under King "Alwar" Kulasekhara Varman, who succeeded his father Thidaviradhan in 800 AD. By this the Chera capital was at Tiruvanchikkulam (Mahodayapuram) near present day Kodungallur. The ancient capital of Vanchi had fell into the hands of the Pandyas. He established the "Second Chera Kingdom" from the new capital at Mahodayapuram.^[17] But his sovereignty was constrained by the pre-existing power of theAryan-Brahmin settlements across his kingdom and the hereditary chieftains called "Naduvazhis". The Second Cheras allied with the Cholas against the Pallavas, and with Pandyas against the Cholas between 8-10th century AD. By the last centuries of their rule, Kulasekharas became an active ally of the Pandyas and Lambakannas of Sri Lanka, against the raising Later Chola power. In 805 AD, Rashtrakutas conquered the Later Cheras and during a brief period between 855 and 865 AD Rashtrakutas continually ruled over them.^[24]

According to Bishop Cadwell, it was under the Brahmana influence the rulers changed their Dravidian names to Aryan titles in this period. The second ruler Rajasekhara Varma has been identified with famous Saivite saint Cheraman Perumal "Nayanar". By this time, the Cheras had close contacts with the Ays in the south. They helped the Ays to fight the Pandyas. The relations between Cholas and Cheras were very friendly during there decades. Chera ruler Sthanu Ravi Varman even helped the Cholas with an army to fight against the Pallavas. The royal court of Sthanu Ravi Varman was adorned by the famous astronomer Sankaranarayana and there was an observatory at the capital city Mahodayapuram.^[5]

The annexation of the Ay kingdom (now a under the Cholas) into the Chera kingdom by King Goda Ravi Varma created tensions between the Cholas and Cheras. The Cheras further provoked the Cholas by granting political asylum the defeated Pandya ruler Maravarman Rajasimha II. Along with the Cheras, the Ays under King Vikramaditya Varaguna (885-925) also seems to have helped the Pandyas in their fight against the Cholas.

During the reign of King Indu Kotha Varma Chola emperor Parantaka Chola invaded and annexed the north-western parts of the Kongunadu. This area was ruled by a relatives of the Cheras called "Kongu Cheras"(in the middle of the 10th century, Kongu region of the Chera Kingdom became an independent entity under the rule of the members of a collateral Chera family called "Kongu Cheras". Kongu Cheras bore the titles and the names of the neighboring Cholas).^[25] Immediately, the Chera army joined with Pandyas in their fight against the Cholas.^[5]

Adi Shankara, the Hindu philosopher who consolidated the doctrine ofAdvaita Vedanta, was Kulasekhara Varman's contemporary.

King Bhaskara Ravi Varman I issued the famous Jewish Copper Plate conferring a Jewish chief. The prolonged Chola-Chera war ("Hundred Years War") began during the era of Bhaskara Ravi Varman. Emperor Raja Raja Chola (985-1016 AD) defeated the Chera armies at multiple locations (such as at Kandalur, Vizhinjam, probably at Quilon, Mahodayapuram-Udagai etc.) in the their kingdom. The Cholas had annexed the whole of southern Travancore south of Kuzhithara from the Cheras by the end of Raja Raja Chola's rule. During the time of Emperor Rajendra Chola, the Chera regained southern Travancore and sent an army to Sri Lanka to help them against the Cholas. But, soon the Cholas sacked Vizhinjam and Kandalur and advanced into Malabar by Palghat pass. In the following battle at Mahodayapuram, King Bhaskara Ravi Varman I along with his numerous generals and chiefs was killed. But, the Cholas failed to bring the whole Chera kingdom under their control. Only regions south of Trivandrum continued under Chola hegemony. Cheras under King Vira Kerala rebelled against the Cholas in 1028 AD. But, Cholas suppressed the uprising and won several victories in campaigns ensued. Vira Kerala was captured and executed, ruler of Venadu and the Mushaka chief of Iramakutam were killed. The prolonged wars had weakened the Chera power considerably. Some chiefs ("Naduvazhis") took advantage of the chaotic opportunity and asserted their independence.^[5]

Later, the Cholas established supremacy over vast regions of the Chera kingdom. The Cheras acknowledged the supremacy of the Cholas, but made sustained efforts to to re-establish themselves. Finally, the Cheras reorganized their defences and became completely free of Chola control. The Cheras also helped the Pandyas to recover their territories from the Cholas. The Chola Emperor Kulattunga Chola defeated the Pandyas in retaliation and attacked the Chera kingdom (at Kandalur, Vizhinjam, Quilon, Mahodayapuram). The newly crowned King Rama Varma Kulasekhara faced with an unprecedented and chaotic crisis. He transformed large body of his army to suicide squads (known as "the Chavers") and resisted heroically. After the sacking of Mahodayapuram, he shifted his capital to Quilon. Finally the Cholas were defeated and forced to withdraw to the south. The retreat marked the virtual end of Chola domination in Kerala. Rama Varma Kulasekhara seems to have abdicated the throne in favour of his son Kotha Varma and retired from public life.^[5]

[edit]Inscriptions

Vazhapalli inscription of Rajasekhara Varman
An inscription dated to 11th regnal year of Sthanu Ravi from Kudalmanikyam temple.
Inscriptions of Goda Ravi Varma discovered from various temples such as Avittathur, Tripunithura, Udayamperur, Nedumpuramtali, Chokkur, Triprangode etc.
Inscriptions of Bhaskara Ravi from Tirunelli, Trikkakkara, Trikodithanam and Perunna. Jewish Copper Plate of 1000 AD.

Chalappuram temple, Eramam village, North Kerala have a stone inscription dating to 1020 AD. This refers to the Chola invasion under Rajendra Chola and a Mushaka ruler called Kandan Kari Varman.

Tazhakad church near Iringalakuda contains an inscription dating to the rule of Rajasimha. This inscription refers Iravi Chathan and Chathan Vadukakan.

Rameswarathukoil inscription (1102 AD)

[edit]Venadu Kingdom (Quilon) of Venadu Cheras

Main article: Venad

In the absence of a central power at Mahodayapuram, the divisions of the Later Chera kingdom soon emerged as principalities under separate chieftains. The post-Chera period witnessed a gradual decadence of the Nambudiri-Brahmans and rise of the Nairs.

Venad ruler Kotha Varma (1102-1125) probably conquered Kottar and portions of Nanjanadu from thePandyas. Under the reign of Vira Ravi Varma the system of government became very efficient, and village assemblies functioned vigorously. Udaya Marthanda Varma's tenure was noted for the close relationship between the Venadu and Pandyas. By the time of Ravi Kerala Varma (1215-1240),Odanadu Kingdom had acknowledged the authority of the Venadu rulers. The next Venadu ruler Padmanabha Marthanda Varma is alleged to have been killed by Vikrama Pandya in 1264 AD.^[5]

Probably, the Pandyas led a successful military expedition to Venadu and captured the capital city of Quilon between 1250 to 1300 AD. The records of Jatavarman Sundara Pandya and Maravarman Kulasekhara Pandya testify the establishment of Pandya rule over Venadu.^[5]

The death of the celebrated King Jayasimha initiated a civil war in Venadu. Ravi Varma Kulasekhara, the last of the Venadu kings came to throne according to patrilineal system, came out successful in this battles. Ravi Varma ruled Venadu as a vassal of the Pandyas till the death of King Maravarman Kulasekhara. But, after death of the king he became independent and even claimed the throne of the Pandyas (Ravi Varma had married the daughter of deceased Pandya ruler). He later annexed large parts of southern India and raised Venadu to the position of a powerful military state for a short time. The chaotic situation in the Pandya kingdom helped his conquests. The Venadu ruler invaded Pandya kingdom and defeated the prince Vira Pandya. After annexing the entire Pandya state, he crowned as "Emperor of South India" in 1312 at Madurai. He later annexed Tiruvati and Kanchi (the Chola Kingdom). Under Ravi Varma Venadu attained a high degree of economic prosperity.^[5]

The success of Ravi Varma was short lived and soon after his the death, the region became a conglomeration of warring states. And Venadu itself transformed into one these states. The line of Venadu kings after Ravi Varma continued through the law of matrilineal succession.

Aditya Varma Sarvanganatha (1376-1383) is known have defeated the Muslim in raiders of the south and checked the tide of Islamic advance. During the rule of Chera Udaya Marthanda Varma, Venad gradually extended their sway over the Tirunelveli region. Ravi Ravi Varma (1484-1512) was the ruler Venad during the arrival of Portuguese in India.^[5]

[edit]Chera dynasty rulers

[edit]Vanavaramban line

Uthiyan Cheralathan
Nedum Cheralathan
Palyani Sel Kelu Kuttuvan
Narmudi Cheral
Vel Kelu Kuttuvan
Adu Kottu Pattu Cheralathan

[edit]Irumporai line

Antuvan Cheral
Selva Kadumko Valiathan
Perum Cheral Irumporai
Illam Cheral Irumporai

[edit]Second Chera rulers

According to Prof. Elamkulam Kunjan Pillai;^[5]
- Kulashekhara Varman (800–820 AD)
- Rajashekhara Varman (820- 844 AD)
- Sthanu Ravi Varman (844- 885 AD)
- Rama Varma Kulashekhara (885- 917 AD)
- Goda Ravi Varma (917- 944 AD)
- Indu Kotha Varma (944- 962 AD)
- Bhaskara Ravi Varman I (962- 1019 AD)
- Bhaskara Ravi Varman II (1019- 1021 AD)
- Vira Kerala (1021- 1028 AD)
- Rajasimha (1028- 1043 AD)
- Bhaskara Ravi Varman III (1043–1082 AD)
- Ravi Rama Varma (1082-1090 AD)
- Rama Varma Kulashekhara (1090- 1102 AD)

According to Prof. M. G. S. Narayanan;^[5]
- Rama Rajasekhara (800-844 AD)
- Sthanu Ravi Kulasekhara (844-883 AD)
- Kota Ravi Vijayaraga (883-913)
- Kota Kota Kerala Kesari (913-943 AD)
- Indu Kota (943-962 AD)
- Bhaskara Ravi Manukuladilya (962-1021)
- Ravi Kota Rajasimha (1021-1036 AD)
- Raja Raja (1036-1089 AD)
- Ravi Rama Rajaditya (1036-1089 AD)
- Aditya Kota Ranaditya (1036-1089 AD)
- Rama Kulasekhara (1089-1122 AD)

[edit]See also

Middle kingdoms of India

Timeline:

Northwestern India

Northern India

Southern India

Northeastern India

6th century BCE
5th century BCE
4th century BCE

3rd century BCE
2nd century BCE

1st century BCE
1st century CE

2nd century
3rd century
4th century
5th century
6th century
7th century
8th century
9th century
10th century
11th century

Gandhara

(Persian rule)
(Greek conquests)

Indo-Greeks

(Islamic conquests)

Shahi

(Islamic Empire)

Kuninda Kingdom

Western Satraps

Gupta Empire

Chalukya

Rashtrakuta

Kamarupa Kingdom

[edit]

Pallava dynasty

Pallava dynasty (early 4th century - late 9th century AD) ruled northern Tamil Nadu and southern Andhra Pradesh of present day Indiawith their capital at Kanchi. They established themselves as a notable rising power in the region in third-fourth century and by the beginning of the seventh century AD, the Pallavas along with theChalukyas of Badami and the Pandyas of Madurai, emerged to be the three major states of southern India.^[1]

The term pallava means creeper, and is aSanskrit version of the Tamil word tondai. The Pallavas were a local tribe with their authority in the Tondainadu. The Pallavas gained prominence after the eclipse of the Satavahana dynasty, whom the Pallavas served as feudatories.^[2]^[3]

They attacked and wiped out the weakened Chola state, and reduced the Cholas into a marginal role in South India. The Gupta emperor Samudraguptais known to have brought Pallavas under their sway. The early Pallavas came into conflict with the Kadambas, the rulers of northern Karnataka and Konkan in the fourth century AD. Soon Pallavas recognized the Kadamba authority over them. The revolt led by the Kalabhras affected the Pallavas and it was put down by the allied efforts of Pallavas, Pandyas and Chalukyas. After the Kalabhra upheaval the long struggle between the Pallavas and Chalukyas of Badami for supremacy in peninsular India began. Both tried to establish control over the Krishna-Tungabhadra doab. Although the Chalukya ruler Pulakeshin II almost reached the Pallava capitalm his second invasion ended in failure. The Pallava ruler Narasimhavarman occupied Vatapi, defeated the Pandyas, Cholas and Cheras. The conflict resumed in the first half of the eight century with multiple Pallava setbacks. The Chalukyas overrun them completely in 740 AD, ending the Pallava supremacy in South India.

Kanchi, the Pallava capital, was a city of temples and Vedic learning under them. They also granted numerous villages free of taxes to the Brahmanas. In the early centuries of the Christian era the Pallavas founded their colonies in Sumatra, present day Indonesia.

[hide]

[edit]Introduction

The Pallavas captured Kanchi from the Cholas as recorded in the Velurpalaiyam Plates, around the reign of the fifth king of the Pallava line Kumaravishnu I. Thereafter Kanchi figures in inscriptions as the capital of the Pallavas. The Cholas drove the Pallavas away from Kanchi in the mid-4th century AD, in the reign of Vishugopa, the tenth king of the Pallava line.^[4] King Vishugopa was defeated and then liberated by Samudra Gupta of the Gupta Empire. The Pallavas re-captured Kanchi in the mid-6th century, possibly in the reign of Simhavishnu, the fourteenth king of the Pallava line, whom the Kasakudi plates state as "the lion of the earth". Thereafter the Pallavas held on to Kanchi till the 9th century AD, with the last king having been Vijaya-Nripatungavarman.^[4]

From sixth to eight centuries AD, the long struggle between the Pallavas and the Badami Chalukyasfor the supremacy over the Tungabhadra-Krishna doab was the primary political activity in peninsular India. Chalukya ruler Pulakeshin II almost reached the Pallava capital at Kanchi, but peace was made between them by purchasing Vengi (Rayalaseema) to the Chalukyas. However Pulakeshin's second Pallava invasion ended in failure with Pallava ruler 'Vatapikonda' Narasimhavarman I occupying the Chalukya capital Vatapi. King Narasimhavarman also defeated the Pandyas, the Cholas and theCheras. Later, in 740 AD, Badami Chalukya ruler Vikramaditya II ended the Pallava supremacy in southern India permanently^[5] and the Pallava dominions were passed to the Chola kings in 9th century AD.

After a careful study of Pallava genealogy with all the available material, of no less than 45 inscriptions, Rev. H. Heras put forth the theory that there was an unbroken line of Pallava kings, twenty-four of them in number, who originally ruled at some city of the Telugu country, possibly at Dasanapura, which the Darsi Copper Plates state as their adhisthana.^[4] Dasanapura has been identified as Darsi, in Nellore district.^[6]^[7] The Pallavas were not a Tamil power, they were a native Telugu power; and Telugu Sources know of a Trilochana Pallava.^[8] The earliest inscriptions of the Pallavas were found in the districts of Bellary, Guntur and Nellore.^[9]

The royal custom of using a series of descriptive honorific titles, birudas, was particularly prevalent among the Pallavas. The birudas of Mahendravarman I are in Sanskrit, Tamil and Telugu. The Telugu birudas show that his involvement with the Andhra region continued to be strong at the time he was creating his cave-temples in the Tamil region.^[10] The suffix "Malla" was used by the Pallava rulers.^[10]Mahendravarman I used the biruda, Satrumalla, "a warrior who overthrows his enemies", and his grandson Paramesvara I was called Ekamalla "the sole warrior or wrestler". Pallavas kings, persumably exalted ones, were known by their title, Mahamalla or the "great wrestler".^[11]

History of Tamil Nadu
Part of a series on

Tamiḻakam
Chronology of Tamil history
Sangam period
Sources
Three Crowned Kings
Education
Government · Economy
Society · Religion · Music
Early Pandyas
Early Cheras · Early Cholas
Velirs
Medieval history
Pallava Empire
Pandya Empire
Chola Empire
Chera Kingdom
Vijayanagara Empire
Madurai Nayaks
Tanjore Nayaks
Kalahasti Nayaks
Gingee Nayaks
Thondaiman Kingdom
This box: view talk edit

History of Andhra Pradesh
Part of a series on

Chronology of Telugu & Andhra history
Andhra States
Geography · Political history
Satavahanas
Ikshvakus
Salankayanas
Vishnukundinas
Eastern Chalukyas
Kakatiyas
Musunuri Nayaks
Reddy dynasty
[[Vijayanagara{YADAV} Empire\|Vijayanagaras]]
Madurai Nayaks
Tanjore Nayaks
Bahmanids
Qutb Shahi
Mughals
Hyderabad Nizams
This box: view talk edit

[edit]Origins

Telugu traditions know of a certain Trilochana Pallava as the earliest Telugu King, which is confirmed by later inscriptions .^[9] Trilochana Pallava was killed by a Chalukya King near Mudivemu, Cuddapah District. A Buddhist story describes Kala the Nagaraja, resembling the Pallava Kalabhartar as a king of the region nearKrishna district. The Pallava Bogga may be identified with the kingdom of Kala in Andhra which had close and early maritime and cultural relations with Ceylon.^[9] Rev Heras also identified King Bappa with Kalabhartar (aka Kalabhartri), "the head jewel of the family", whom Rev Heras proposes as the founder of the dynasty, detecting in the references to Bappa in the Hirahadagalli and Uruvapalli plates, "the flavour of antiquity and veneration which always surround the memory of the founder of a dynasty".^[4]

The earliest Tamil literature which throws light on a region associated with the Pallavas is the Ahananuru, which locates the elder Tiriyan in Gudur, Nellore district, with a kingdom extending to Tirupati or Thiruvengadam.^[12] This Tiriayan is called the elder in order to distinguish him from the younger Tiraiyan whose capital was Kanchipuram.^[12]^[13] The Sangam work,Perumbanarruppatai, traces the line of the younger Tiriyan (aka Ilam Tiriyan) to the Solar dynasty ofIkshvakus, while the later Tamil commentators identify him as the illegitimate child of a Chola king and a Naga princess.^[12]

Sangam literature, that is, Manimekhalai describes the liaison of Princess Pilli Valai of Nāka Nadu with KingKillivalavan of Chola Nadu at Nainativu; out of which union was born Prince Tondai Ilandiraiyan. Thus, Sangam literature posits Ilam Tiriyan as a Chola, not a Pallava. As per popular belief, it is suggested that Pallavas were an off-shoot or branch of the Cholas. It is also claimed that the Sangam work Manimekhalai possibly alludes to their formation from an ancient Chola-Nāka alliance.

However, historically, the Velurpalaiyam plates, dated to 852 AD, does not mention the Cholas. Instead it credits the Naga liaison episode, and creation of the Pallava line, to a different Pallava king named Virakurcha, while preserving its legitimizing significance:^[14]

...from him (Aśvatthāman) in order (came) Pallava, the lord of the whole earth, whose fame was bewildering. Thence, came into existence the race of Pallavas... [including the son of Chūtapallava] Vīrakūrcha, of celebrated name, who simultaneously with (the hand of) the daughter of the chief of serpents grasped also the complete insignia of royalty and became famous.

Historically, early relations between the Nagas and Pallavas became well established before the myth of Pallava's birth to Ashwatthama took root.^[9] A praśasti(literally "praise"), composed in 753 AD on the dynastic eulogy in the Kasakadi plates, by the Pallava Trivikrama, traces the Pallava lineage from creation through a series of mythic progenitors, then praises the dynasty in terms of two similes hinged together by triple use of the word avatara ("descent"), as below:^[14]

From [them] descended the powerful, spotless Pallava dynasty [vaṁśāvatāra], which resembled a partial incarnation [aṃśāvatāra] of Visnu, as it displayed unbroken courage in conquering the circle of the world...and which resembled the descent of the Ganges [gaṅgāvatāra] as it purified the whole world.

The Genealogy of Pallavas mentioned in the Māmallapuram Praśasti is as follows:^[14]

Vishnu
Brahma
Unknown / undecipherable
Unknown / undecipherable
Bharadvaja
Drona
Ashvatthaman
Pallava
Unknown / undecipherable
Unknown / undecipherable
Simhavarman I (circa 275 AD)
Unknown / undecipherable
Unknown / undecipherable
Simhavarman IV (436 AD - circa 460 AD)
Unknown / undecipherable
Unknown / undecipherable
Skandashishya
Unknown / undecipherable
Unknown / undecipherable
Simhavisnu (circa 550-585 AD)
Mahendravarman I (ca. 571-630 AD)
Maha-malla Narasimhavarman I (630-668 AD)
Unknown / undecipherable
Paramesvaravarman I (669-690 AD)
Rajasimha Narasimhavaram II (690-728 AD)
Unknown / undecipherable
Pallavamalla Nandivarman II (731-796 AD)
Unknown / undecipherable
Nandivarman III (846-69)

[edit]Etymology of Tondai

The word Tondai means a creeper and the term Pallava conveys a similar meaning.^[15] KA Nilakanta Sastri postulated that Pallavas were descendants of a North Indian dynasty of Indian origin who moved down South, adopted local traditions to their own use, and named themselves after the land called Tondai as Tondaiyar.^[15]^[16]

KP Jayaswal also proposed a North Indian origin for them, putting forward the theory that the Pallavas were a branch of the Vakatakas.^[15] The association with Vakatakas is corroborated by the fact that the Pallavas adopted imperial Vakataka heraldic marks, as is evident from Pallava insignia. The Pallavas had on their seal, the Ganga and Yamuna, known to be Vakataka insignia ^[17]

The Sangam literature epic Manimekhalai describes that the first Pallava king, Ilam Thiraiyan (or younger Thiraiyan), was born of a liaison between a Naga princess named Pilli Valai (Pilivalai) and a Chola king named Killi (Killivalavan). Ilam Tiriyan was lost in a ship-wreck and found washed ashore with a twig (pallava) of the Tondai creeper, Cephalandra indica, coiled around his ankle. Hence he derived the name Tondai-man from the Tondai creeper. He became an independent ruler and the territory ruled by him came to be known as Tondaimandalam, or 'Realm of the Tondai'.^[18]

PT Srinivasa Iyengar says 'Tondaiyar' means the "tribe whose symbol was the Tondai creeper". Tondai or Coccinia indica is commonly known as Kōvai in Tamil in modern times, but the name Doṇḍe is the ordinary name for the plant in Telugu.^[19] Hence, Doṇḍe became Tonde or Tondai. Coccinia indica is also known as Cephalandra indica. See Coccinia grandis.

[edit]Languagues used

All the early Pallava royal inscriptions are either in Prakrit or in Sanskrit language, considered the official languages of the dynasty while the official script was Pallava grantha.^[20] The Sinhala script developed from Brahmi script but under the influence of Pallava Grantha.^[20]

Similarly, inscriptions found in Andhra Pradesh and Karnataka State are in Prakrit and not in Telugu or Kannada.^[20] The phenomenon of using Prakrit and Sanskrit as the official language in which rulers left their inscriptions and epigraphies continued till 6th century AD. It would have been in the interest of the ruling elite to protect their privileges by perpetuating their hegemony of Prakrit in order to exclude the common people from sharing power (Mahadevan 1995a: 173-188). The Pallavas in their Tamil country also adopted the same method. They used Sanskrit language and Pallava grantha scripts in their official orders.

The earliest copper-plate muniment (legal document) so far discovered in India, is by the Pallavas at an early undated time.^[21] This document was the renewal of a previous grant of a garden made by an earlier king Bappa, to twenty Brahman families of the Atreya, Harita, Bhradvaja, Kausika, Kasyapa, and Vatsya gotras, who were settled in Southern India around the date of this grant.^[21] The grant mentions certain specified shares for the Brahmans, and free from all taxes ; to which was now added a new grant of a piece of land in a neighbouring village for a threshing-floor, and of another piece for house-sites, together also with four cultivating labourers, and two other agricultural serfs attached to the soil. This endowment was created for the increase of the merit, longevity, power, and fame of the donor's family and race.

The grant was issued from Kanchipura, and it is dated on the fifth day of the sixth fortnight of the rainy season in the eight year of the donor's reign. The grant was made by the Pallava king Sivaskanda-varman, who is mentioned as a member of the spiritual guild of rishi Bharadvaja, and an offerer of the Agnishtoma, Vajapeya, and Asvamedha vedic sacrifices.^[21]

The entire body of the inscription is in an old form of Prakrit; but a short benediction in Sanskrit is added at its close, and the king's name on the seal is also written in its Sanskrit form. With regard to the date of the grant, Professor Buhler remarks that "it is impossible to say how the donor is connected with the other Pallava kings known from the sasanas as yet published, or to fix the period when he reigned", but he derives an argument for a tentative early date from the circumstance of its being written in Prakrit.^[21]

Assuming the correctness of the identification of the Pallavas with the pauranic Pahlavas, and of the Pahlavas with the Parthians, there are good historical grounds for supposing that Parthian colonies established themselves in the Deccan at a very early period.^[21] From the time of the separation of Bactria from Syria in the middle of the 3rd century BC, the tendency of the Bactrians, forced by the pressure of their western and northern neighbours, was to extend themselves southwards into India. The Parthians, after their conquest of the Bactrians about a century later, followed up their successes by overrunning the Indian provinces of Bactria. The natural effect of this latter movement was to press the conquered Indo-Bactrians still further southwards and eastwards into India, with the concurrent tendency on the side of the Parthians always to follow up the retreat of their vanquished foes. After another interval, the Indo-Parthians were themselves forced out of their possessions in Afghanistan, Punjab, and Upper India by the Scythian invasion, and their only possible refuge then was in the south.^[21]

Foulkes says in the article "The Early Pallavas of Kánchípura" published in the Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland as follows:

We can follow the footsteps of the refugees, by means of the inscriptions of the Kshatrapas, as far as the upper basin of the Godavari and the northern coast of the Konkans ; and when these substantial materials fail us in tracing their further progress southwards, the very natural conjecture arises that some one of the more enterprising of the defeated Parthian generals would adventure at the head of his remaining troops into the wide plains of the Dakhan (deccan) and carve out for himself a kingdom there, or, perhaps, enter into the service of the existing rulers of the Dakhan as an auxiliary defensive ally, having some frontier province committed to him for the payment of his troops, and with the ultimate inevitable result of establishing his own independent rule there. At this point of our tentative theory we are met by the Ceylonese records showing the great growth of the power of these Parthian colonists at a sufficiently early time, whatever dates may hereafter be attached to the early kings of Ceylon...
[...]
An outline of this kind, pending the discovery of more definite materials to fill in the details, quite consistently prepares us for the next succeeding historical appearance of the Pallavas in Sir Walter Elliot's Vengi copper plates of Vijaya Nandi-varman and the subsequent inscriptions of the Chalukyas, at whose arrival in the Dakhan they found the Pallavas in possession of its western districts, as far at the least as the vicinity of Badami in the middle basin of the Krishna, and of its eastern districts as far north at least as Rajahmahendri (Rajamundry) in the lower basin of the Godavari, and with their capital still at Kanchipura, where Sivaskanda-varman of our present grant reigned several centuries before.....I believe it to be, and his reign fell at any time about the end of the first century AD, or the beginning of the second..

[edit]Governance in Kanchipuram

The power of the Pallavas was well established at the time when Sivaskanda-varman is styled " supreme king of great kings," a title which implies paramount authority over other rulers subject to him ; and the circumstance of his having offered the horse-sacrifice, which indicates his own personal appreciation of his great power. His predecessor, immediate or otherwise, King Bappa, was wealthy enough to make donations to Brahmans of a 100,000 Ox ploughs, whatever the multiple of exaggeration may be, and many millions of gold coin.^[21]

Tho Pallava king was assisted in his government by 'ministers" of state and "privy councillors"; and his throne was surrounded by "royal princes." As can be ascertained from the terms of Professor Buhler's translation, they embraced "countries" governed by "prefects" distributed into " rovinces" administered by their "lords," and subdivided into "districts" under the superintendence of their "rulers". Their fiscal arrangements included "custom houses" and "officers" of customs, and "spies" or itinerant superintendents of revenue. They had also some kind of forest department with its staff of "foresters." They maintained a standing army, the brigades of which were commanded by "generals," and its minor groups of rank and file had their non-commissioned officers or "naicks".^[21]

Their village lands were occupied by ryots who paid "eighteen kinds" of contributions to the crown, partly in kind and partly in money ("taxes"). Amongst those which were paid in kind were "sweet and sour milk", "grass and wood" and "vegetables and flowers". They had to plough the crown (state) lands by turns with their "oxen in succession," and it was a part of their obligation to keep the roads and irrigation works in repair by a system of "forced labour". Salt and sugar were royal monopolies; and these not infrequently involved the ryots in "troubles".^[21]

The crown had the power to confer grants of land for religious uses, for "the increase of the merit, longevity, power, and fame of his own family and race," and to exempt the grantees and their grant-lands from the payment of the customary taxes. When such land-grants were made, the agricultural "labourers," and the "kolikas" or village staff, were transferred with the land. These "labourers" received for their remuneration "half the produce," according to the system of varam.^[21]

[edit]Description

The word Pallava means "branch", in contrast with Chola meaning "new country", Pandiya meaning "old country" and Chera meaning "hill country" in Sangam Tamil lexicon.^{[citation needed]}

Between 105–150 CE, the ancient capital of the Cholas, Puhar or Kaveripoompuharpatinnam, was submerged in a tsunami during Killivalavan's reign; and he moved the capital to Urayur as noted byPtolemy.^{[citation needed]} The Chola king annexed a part of his territory as Tondaimandalam and presented it to his son, Ilam Tiriyan, who ruled the kingdom between 150–175 CE. He was a contemporary of Athiyamān Nedumān Añci and Avvaiyar I.^{[citation needed]}

Some of the most illustrious Tamil bhakti poets like the Nayanmars Sambandhar andTirunavukkarasar, Sanskrit poets Bharavi and Dandin, as well as the seashore rock-cut temples of Mahabalipuram belong to the Pallava era. They developed the Pallava Grantha script, known asGrantha Tamil to write Sanskrit and Manipravalam, an alphabet that would give rise to several other southeast Asian scripts.^{[citation needed]} Chinese traveller Hiuen Tsang visited Kanchipuram during Pallava rule and extolled their benign rule.^{[citation needed]}.

[edit]Pallava Chronology

The rule of the Pallavas apparently starts as early as 275 CE, but their greatest epoch corresponds to the 7th and 8th century.^[22]

[edit]Early Pallavas

The history of the early Pallavas has not yet been satisfactorily settled. The earliest documentation on the Pallavas is the three copper-plate grants,^[23] belonging to Skandavarman I and written in Prakrit.^[24]Skandavarman appears to have been the first great ruler of the early Pallavas, though there are references to other early Pallavas who were probably predecessors of Skandavarman.^[25]

Skandavarman extended his dominions from the Krishna in the north to the Pennar in the south and to the Bellary district in the West. He performed the Aswamedha and other Vedic sacrifices and bore the title of 'Supreme King of Kings devoted to dharma'.^[24]

In the reign of Simhavarman IV, who ascended the throne in 436 CE, the fallen prestige of the Pallavas was restored. He recovered the territories lost to the Vishnukundins in the north up to the mouth of the Krishna. The early Pallava history from this period onwards is furnished by a dozen or so copper-plate grants in Sanskrit. They are all dated in the regnal years of the kings.^[26]

With the accession of Nandivarman I (480–500 CE), the decline of the early Pallava family was seen. The Kadambas had their aggressions and attacked even the headquarters of the Pallavas with the Pallavas taking retaliatory measures by expelling and invading Kadamba territories in Karnataka. Incoastal Andhra the Vishnukundins established their ascendency. The Pallava authority was confined to Tondaimandalam.

With the accession of Simhavishnu, father of Mahendravarman I, (c. 575 CE), the Pallava revival began in the south.

[edit]Later Pallavas

The rock-cut temples at Mamallapuramconstructed during the reign ofNarasimhavarma I

Elephant carved out of a single-stone

The incursion of the Kalabhras and the confusion in the Tamil country was broken by the Pandya Kadungon and the Pallava Simhavishnu.^[27]^[28] The King Mahendravarman Ire-established the Pallava Kingdom after defeating the Kalabhras. Some of the most ornate monuments at Mamallapuram, were constructed under the rule of KingMahendravarman I. The Pallava kingdom began to gain both in territory and influence over the South Indian peninsula and were a regional power by the end of the 6th century, defeating kings of Ceylon and mainland Tamilakkam.^[29]The Pallavas exercised control over their southern neighbours of Cholas and Pandyas. But their history is marked by the continuous conflict with the Badami Chalukyas.^[29]

Narasimhavarman I and Paramesvaravarman I were the kings who stand out with glorious achievements in both military and architectural spheres. Narasimhavarman II built the Shore Temple.

Simhavishnu 555–590 CE
Mahendravarman I 590–630 CE
Narasimhavarman I (Mamalla) 630–668 CE
Mahendravarman II 668–672 CE
Paramesvaravarman I 672–700 CE
Narasimhavarman II (Raja Simha) 700–728 CE
Paramesvaravarman II 705–710 CE
Nandivarman II (Pallavamalla) 732–796 CE
Dantivarman 775–825 CE
Nandivarman III 825–869 CE
Aparajithavarman 882–901 CE

[edit]Kadava kingdom

Main article: Kadava

During the thirteenth and the fourteenth centuries CE, a small principality of the Kadava dynasty came into brief prominence. These rulers claimed descent from the Pallavas. The notable rulers of this dynasty are Kopperunchinga I (reigned c. 1216–1242 CE), and his son and successor Kopperunchinga II (c. 1243–1279 CE). Together they extended the influence of their kingdom and played a major part in the ultimate demise of the Chola dynasty.

[edit]Religion

Pallavas were followers of Hinduism and made gifts of land to gods and Brahmins. In line with the prevalent customs, some of the rulers performed the Aswamedha and other Vedic sacrifices.^[26] They were, however, tolerant of other faiths. The Chinese monk Xuanzang who visited Kanchipuram during the reign of Narasimhavarman I reported that there were 100 Buddhist monasteries, and 80 temples in Kanchipuram.^[30]

Mahendravarman I was initially a patron of the Jain faith. He later re-converted to Hinduism under the influence of the Saiva saint Appar with the revival of Hinduism during the Bhakti movement in South India.^[31]

[edit]Pallava architecture

The Shore Temple at Mahabalipuram built by Narasimhavarman II

The Pallavas were instrumental in the transition from rock-cut architecture to stone temples. The earliest examples of Pallava constructions are rock-cut temples dating from 610–690 CE and structural temples between 690–900 CE. A number of rock-cut cave temples bear the inscription of the Pallava king, Mahendravarman I and his successors.^[32]

The greatest accomplishments of the Pallava architecture are the rock-cut temples at Mahabalipuram. There are excavated pillared halls and monolithic shrines known asrathas in Mahabalipuram. Early temples were mostly dedicated to Shiva. The Kailasanatha temple inKanchipuram and the Shore Temple built byNarasimhavarman II, rock cut temple in Mahendravadi by Mahendravarman are fine examples of the Pallava style temples.^[33] The temple of Nalanda Gedige in Kandy, Sri Lanka is another. The famous Tondeswaram temple ofTenavarai and the ancient Koneswaram temple ofTrincomalee were patronized and structurally developed by the Pallavas in the 7th century.

[edit]See also

History of India

Middle kingdoms of India

Timeline:

Northwestern India

Northern India

Southern India

Northeastern India

Gandhara

(Persian rule)
(Greek conquests)

Indo-Greeks

(Islamic conquests)

Shahi

(Islamic Empire)

Kuninda Kingdom

Western Satraps

Gupta Empire

Chalukya

Rashtrakuta

Kamarupa Kingdom

[edit]

Maruthu Pandiyar

The Marudhu Pandiyar brothers (Periya Marudhu and Chinna Marudhu) ruled Sivagangai, Tamil Nadu towards the end of the 18th century. The Marudhu brothers were the first to issue a proclamation of independence from the colonial British rule from TrichyThiruvarangam Temple, Tamil Nadu on 10 June 1801, more than 56 years before what is generally said to be the First War of Indian Independence which broke out mainly in Northern India in the year 1857.^[1]^[2]

[hide]

[edit]Childhood

The Marudhu brothers were the sons of Udayar Servai alias Mookiah Palaniappan Servai and Anandayer alias Ponnathal.Marudhu Pandiyar, the Elder was born on 15.12.1748 in a small hamlet called Narikkudi near Aruppukkottai in then Ramnad principal state (now Virudhunagar district). In 1753 the younger Marudhu Pandiyar was born in Ramnad. Their father "Udayar Servai" served as theGeneral in the Ramnad state military and he shifted his family to Virudhunagar from Narikkudi.

[edit]Early life

The Marudhu brothers were trained in native martial arts at Surankottai which traditionally served as a training centre for the Ramnad state army. The Valari (boomerang) is a peculiar weapon unique to India used originally by the indigenous people (ancient Tamils) of the South Asia. Two forms of this weapon are used in India and known as boomerang warfare. These are normally made of wood. They are known as Valari sticks in Sangam Tamil. Marudhu brothers were experts in the art of throwing theValari stick and using it as a weapon. They used Valari in their Poligar Wars against the British colonial forces.^[3] They contested in and won many competitions of martial arts and distinguished themselves as brave warrirors. The Raja of Ramnad Muthu Vijaya Raghunatha Sethupathy issued the title of Pandiyas to honour the Marudhu Pandiyargal.^[1]

[edit]Bravery

The Raja of Sivagangai, a principal state near Ramnad, Muthu Vaduganadhar came to know of their brave and courageous deeds and requested the Ramnad king to assign them to serve the Sivaganga state army. They were appointed as Generals of the Sivaganga military and the brothers left an indelible impression in the military history of India.

In the year 1772, the English military of the British East India Company, under the command of Lt.Col. Bon Jour attacked the state at Kalayar Kovil. During the war, Raja Muthu Vaduganadhar lost his life in the battlefield. But the Marudhu brothers managed to escape along with Rani Velu Nachiar, wife of Raja Muthu Vadughanadhar and arrived at Dindigul which was ruled by Hyder Ali – the Sultan of Mysore as refugees. Hyder Ali supported them in all respects.

The Nawab of Arcot, the alliance partner of British East India Company, was not able to collect any taxes from the people of Sivaganga state for eight long years. He entered into an agreement whereby the rule of Sivaganga was restored to "Rani Velu Nachiar" after he collected his dues from her. The Marudhu brothers with 12,000 armed men surrounded Sivaganga and plundered the Arcot Nawab's territories. The Nawab on the 10th of March 1789 appealed to the Madras Council for aid. On 29 April 1789, the British forces attacked Kollangudi. It was defeated by a large body of Marudhu troops.^[4]

[edit]Marudhu Pandiyars Battles against the British

They were in close association with Veera Pandiya Kattabomman of Panchalankurichi. Kattabomman held frequent consultations with the Marudhus. After the execution of Kattabomman in 17 October 1799 at Kayattar, Chinna Marudhu gave asylum to Kattabomman's brother Oomaidurai. But the British took this reason to invade and attacked Sivaganga in 1801 with a powerful army. The Maruthu Pandiyars and their allies were quite successful and captured three districts from the British. The British considered it such a serious threat to their future in India that they rushed additional troops from Britain to put down the Maruthu Pandiyars' rebellion. These forces surrounded the Maruthu Pandiyars' army at Kalayar Koil, and the latter scattered. The Maruthu Brothers and their top commanders escaped. They regrouped and fought the British and their allies at Viruppatchi, Dindiguland Cholapuram. While they won the battle at Viruppatchi, they lost the other two battles.^[4]

[edit]Administration

Marudhu brothers were not only warriors and noted for bravery, but they were very great administrators. Rani Velu Nachiar made a will and paved the way for Marudhu Pandiyar Elder to rule. Marudhu Pandiar younger was made the Dewan of the state. During the period from 1783 to 1801, they worked for the welfare of their subjects and the Sivaganga Seemai was made fertile. They constructed many notable temples like Kalayar Kovil, Sivaganga many Ooranis and Tanks.^[1]^[5]^[6]

[edit]Death

The Marudhu Pandiyars and many of their family members were captured at Cholapuram and they were infamously hanged on the English month of October 24, 1801.^[4]

[edit]Mention of Courtcase in Trichy during British rule

The House of Lords of the British Parliament submitted a Report on the sessional papers on Slavery in the British Colonies in 1841, which narrates at length the existence of the slavery system in the Colonies. It deals with two judgments delivered by the Southern Court of Appeal at Trichinopoly ( India ) dated 17 March 1806. 1. Meenammal, widow of late Sivagnanam the daughter in law of Marudu servai. 2. Veerayee Aathal, widow of Marudu Servai 1) Meenammal preferred a complaint against the Zamindar of Sivaganga in the Zilla court at Ramnad regarding the recovery of jewels valued at 1542 Star Pagodas and again for the recovery of jewels valued at 1100 Star Pagodas as the property appeared to have been taken by the Zamindar during the operation of military law in Sivaganga district. She placed the jewels under the care of her servant, Alagu in September 1801. 2) Veerayee Athal filed a case against the Zamindar of Sivaganga in the zilla Court at Ramnad for the recovery of jewels valued at 4125 Star Pagodas and she secreted the above jewels in September 1801 and the above jewels were taken away the Zamindar. The Decision of the Zillah Court at Ramnad dated 1 November 1805 was in favour of both of the widows, ordering the Zamindar to restore the jewels to their owners. The Sivaganga Zamindar, Padamathur Gowri Vallabha Thevar preferred an appeal against the verdict of Lower Court with the Southern Provincial Court of Appeal at Trichinopoly. The Court of Appeal considered the following points in consultation with the Hindoo Pandits and pronounced the final verdict in favour of the Zamindar. “ The husband is the master of his wife, if the husband be a slave; although his wife be born of free parents, she is also a slave. Any riches acquired by slaves in consequence of the assumption of the master’s property, belong not to the slave but to the master- are of opinion, that the claim of Veerayee Aathal to the recovery of jewels valued at 4125 Star Pagodas from the Zamindar is inadmissible . ........ Marudu Servai the slave to the housae of Naalukottai and Veerayee Aathal, although free born becomes by her marriage with a slave, a slave also.” “ The wife of the slave is also the slave of the master. The husband and the wife are one and the same and by a verse from smriti chandrika in its chapter concerning the Slaves. The husband is the master to his wife if that husband be a slave ; although his wife be born of free parents, she is also a slave, and the answer to the second of these questions being “ any riches acquired by a slave, in consequence of the assumption of his master’s property, belong not to the slave, but to the master” – the Provincial Court are thence of opinion that Meenammal, being a slave, can have no right to the above jewels which she claims and valued at 350 Star Pagodas “ Exract taken from the Sessional Papers of the House of Lords 1841 which contains the Judgment delivered by the Southern Provincial Court of Appeal Trichinopoly dated 17 March 1806 on pages 463 and 464

[edit]Honour

A commemorative postage stamp has been released on October 2004.^[7]^[8] Every year people conductguru pooja to them in October month.^[9]

MUTHARAIYAR POLITICIAN

Alangudi MLA - KRISHNAN.KUPA

	Name	: KRISHNAN.KUPA
	Constituency	: Alangudi
	Party	: AIADMK
	Date of Birth	: Age : 62
	Gender	: Male
	Occupation	: Agriculture
	Address	: No. 2/12, Melakulumani, Kulumani Post, Sriangam Taluk, Tiruchirappalli District-639 103
	Email Id.	: mlaalangudi@tn.gov.in
	Website	:
	Contact Nos.	: 9994145555
Political Career :
1.Member, Tamil Nadu Legislative Assembly, 1991-1996; Former Minister. 2.Submitted Research Thesis in 5th World Tamil Conference.

Tiruchirappalli (West) MLA - M. Paranjothi

	Name	: M. Paranjothi
	Minister	: Hindu Religious and Charitable Endowments(HR & CE), Tamil Official Language and Tamil Culture, Law, Courts and Prisons, Personnel and Administrative Reforms and Prevention of Corruption
	Constituency	: Tiruchirappalli (West)
	Party	: AIADMK
	Date of Birth	: Age :
	Gender	: Male
	Occupation	:
	Address	: D/NO.32,MARIYAM NAGAR,MALLIKAI PURAM,PALAKKARAI,TRICHY 620001
	Email Id.	:
	Website	:
	Contact Nos.	:
Political Career :

Manachanallur MLA - POONACHI. T.P.

	Name	: POONACHI. T.P.
	Constituency	: Manachanallur
	Party	: AIADMK
	Date of Birth	: Age :
	Gender	: Male
	Occupation	:
	Address	: 1/283 NEIVELI & POST, MUSIRI TALUK, TRICHY DISTRICT
	Email Id.	:
	Website	:
	Contact Nos.	:
Political Career :

Musiri MLA - N.R.SIVAPATHY

	Name	: N.R.SIVAPATHY
	Constituency	: Musiri
	Party	: AIADMK
	Date of Birth	: Age :
	Gender	: Male
	Occupation	: Lawyer
	Address	: 1/227,MIDDLE STREET,NATHAM VILLAGE,THOYTTIYAM TALUK,TRICHY DISTRICT.
	Email Id.	:
	Website	:
	Contact Nos.	:
Political Career :

TAMILNADU RTO NUMBERS

Government of Tamil Nadu

State Transport Authority

Registration Series Allotted to Regional Transport Offices

Name of the Office

Registration Series

Current Old

RTO, Chennai(Central) @Ayanavaram TN-01 MSP, MSV, MSY, MSL, TMP, TMV, TMY, TMU, TMQ, TMM, TMJ,

TMF, TMS, TMD, TCX, TSE, TSB, TSH, TSL, TSP, TMB,TMS

RTO, Chennai(Northwest)

@Tirumangalam TN-02 .

RTO, Tondiarpet TN-03 .

RTO, Chennai(East) @Basin Bridge TN-04 MST,MSW, MSS, MSR, MSQ, MSM, TMW, TMT, TMH,TSC, TCZ

RTO, Chennai(North) @Vyasarpadi TN-05 ..

RTO, Chennai (SE)@Mandavali TN-06

RTO, Chennai(South) @Thiruvanmiyur TN-07 MSC, MSX, MSZ, TMC, TMX, TMZ, TMS, TMR, TMO, TMK, TMG,

TME, TCV, TSG, TMI, TSR, TST

RTO, Chennai(West) @K.K.Nagar TN-09 TMA, TCW, TSA, TSF, TSK, TSI, TSD, TSJ, TSO

RTO, Chennai(Southwest)

@Valasarawakkam TN-10 .

RTO, Red Hills TN-18

RTO, Chengalpet TN-19

RTO, Tiruvallur TN-20 .

RTO, kanchipuram TN-21 MDH, TNH, TDH, TCH, TAH

RTO, Meenambakkam TN-22 .

RTO, Vellore TN-23 MDJ, TNJ, TNM, TDJ, TAJ, TCJ, TAV

RTO, Krishnagiri TN-24 ..

RTO, Thiruvannamalai TN-25 TAI

RTO, Salem (west ) TN-30 MDS, MDL, TNS, TNL, TDS, TDL, TDM, TDW, TCE, TCS, TAS,

TAN, TAL, TAM, TLS, TN-27

RTO, Namakkal TN-28 .

RTO, Dharmapuri TN-29 MDD, TND, TDD, TCD, TAD

RTO, Cuddalore TN-31 MDF, TNF, TDF, TCF, TAF

RTO, Villupuram TN-32 .

RTO, Erode TN-33 TNQ, TDQ, TDX, TCQ, TAE, TAQ

Mudiraju

Mudiraju or Mudiraj (Telugu:ముదిరాజు or ముదిరాజ్). is a caste found in Andhra pradesh. The caste was primarily devoted to agriculture. Mudiraju are also found in Tamil Nadu. They constitute a major block of aboriginal Indians. They are descendants of the Bhils and are believed to have developed the Harappa and Mohenjo-daro civilization in the Sindhu river belt.[citation needed] Bhil means bow and its Dravidian word is Villu, the weapon of Srirama and also that of Arjuna. Mudirajus are cultivators, warriors and village administrators. A section of Mudirajus in ancient times looked after the water reservoirs in granitic areas.

[edit]Alternative names

Mudiraj, Valaiyar, Muthuraj, Mutharasi, Mutharayar, Muthariyar, Muthuraja, Mutharaiyar, Muthurajan, Nayakkar, Ambalakkarar and Kudiyanavar.ambalakarar, Mutharacha

[edit]castes

Kannappa Kula (Valmiki), Araiyar, Ambalakarar, Bharatava Valaiyar (Paratava Valayar), Kavalgar, Kudiayanavar, Muthuraja, Muthuraja Naidu, Muthiriya, Muthiriya Naidu (Gavara), Muthiriya, Naicker, Muthiriya, MuthiriyaRao, Pillai, Palayakara, Palayakkaran, Palayakkarar, Palayakara Naiker, palaykara Naidu, Servaikkaran, Talaiyari, Valaiyar, Valayar, Vazhuvadiyar, Vedan, Vetan, Vetar (Vedar / Bedar),

[edit]Subcastes

Moopar, Moopar, Moopanar, Muthiriya Urali Gounder, Kanugu, servai, Vanniyarkula Muthuraj

[edit]Etymology

Muthu means "pearl" and Raja means "king", so Mudhiraj means king of pearls;
Koli means a spider (one who spins a web or one who weaves a net, like the fisherman they trap their enemies, who weaves the net, is also called a Koli. It also means fisherman, presumably because the fisherman makes and uses a net to catch his prey as a spider his web).

Note:Koli is not a part of Mudiraj.Only they Koli community saying

Bil means bow, which describes their superiority in archery.

mudiraj doesnt depicts king of pearls and not that they live near sea it decipts the great heart of them the saying goes like this their hearts are like pearls this is given to them on account of the great sacrifice done by first person who is son of great king yayati the first king of moon race; the sacrifice of his youthful age to his father he won the name mudiraj in Telugu language it reads muthyam[pearl] vanti[like] manasuna[heart] rajulu[king] other these people have great descendts with powerful kingdoms due to invasions and other reasons some of these people have lost everything because of their good name.

[edit]History

The ancient King Mandhata, whose reputation spread far and wide throughout India and whose stories of valor and yajna were described in the stone carvings of Mohenjo Daro, belonged to this tribe. The king was a great warrior (Mahan joddha) and the city's original name "Mahan-Joddha-Oor" seems gradually modified to Mohenjodaro. The author of the Ramayana, Valmiki, is from this community. This is way they are known as Valimikis in some parts of India. Shabari, who offered Sri Rama and SriLakshmana half-eaten 'ber' when they were searching for Sita Devi in the forest was a Bhil. Sri Ramaappears in a Bhil myth where there has been a flood that wiped out humanity and Rama suggests how it can be repopulated. [1] Veda Vyas, the writer of Mahabharata, was the son of Satyavathi of Koli community and a Brahmin Rishi. The Mahabharata notes that only one other - 'Karna' - was capable of showing similar prowess, but however he is thwarted by Draupadi who slights him saying that she will not marry a 'Sootaputra' - charioteer's son. Point to be noted, Karna having the potency to perform the same task as Arjuna, has no claims to being a part Bhil.) The Ganges and fish are the symbols that are related to Kolis. The Mahabharata tells the story of Eklavya, a Bhil who surpassed the skill of Arjuna only to be suppressed by his guru. Lord Gautama Buddha's mother and wife belong to Koli community. Maharishi Matanga was another Hindu sage that became a Brahmana. Sant Kabir, a weaver by trade, ended several of his 'bhajans' as 'kahet kabir kori' was a self-confessed Koli. Purandara das, who was one of the greatest Carnatic singers and poets of Karnataka, was from Kabbaliga caste. The Kabbaligas claim that they are Mudiraj people settled in Karnataka. Their main profession is fishing and are also known as Bestha / Gangaputra. They are a variant of Kolis of Karnataka / Maharashtra. The story of Purandara Das reveals that he migrated from Maharashtra to Hampi and belonged to Koli (Naik) community. In Tamil Nadu,there is some connections between Mutharayar caste and kallar caste since some of the Mutharayar kings name ends with Kalvan (Means Kallan). Also persons like Raghava Iyangar says that Mutharayar and Kallar are from same origin.

[edit]Kalabhras

It is believed that the Mudiraja or Muthuraja kings were the descendants of Kalabhra Kings of South India, who conquered the Cholas, Pallavas, and the Pandyas and ruled from 300 to 600 AD.

Kalabhra interregnum is called as 'dark period' by earliest Pallava and medieval Pandya sources as Kalabhra rule paved the way to put an end to the primacy of Tamil culture and language. The Kalabhras were anti-Brahmins and anti-Sanskrit, believed to have been Buddhists and helped spread their religion in their newly acquired state. In Buddhist writings mention a certain Achyuta-Vikranta of Kalabhra-kula who is referred to as "ruling the earth." It describes at length his works, the prosperous cities of Kaveripattanam and Bhutamangalama in Chola-ratha in each of which there is said to have been a great monastery. By about the end of the sixth century AD the Kalabhras seems to have been driven out of the Tamil land, and the Pallava and Pandya copper-plate grants speak of the re-establishment of their power under Simhavishnu and Kadungon respectively. The Pallava rule was revived by Simhavishnu, a scion of the Pallava ruling family and was firmly established at Kanchi. The area round Thanjavur was under the sway of chieftains known as the Muttaraiyuar whose inscriptions are found at Sendalai and Niyamam, who ruled either independently or as vassals of the Pallavas. One such chief was Kataka-Muttaraiyan mentioned in theVaikuntha-Perumal temple inscriptions at Kanchipuram as a Pallava subordinate in the reign of Nandivarman II. No. 18 of the "Pudukkottai Inscriptions" refers to a Muttaraiyar chief called Videlvidugu Muttaraiyan as a feudatory under Dantivarman.

[edit]Muthurajas

Main article: Muthuraja

Muthurajas are heavily populated in and around of Uraiyur which was the Head quarter of Early Cholas. Muthurajas ruled Cholamandalam for 300 years with the help of Pallavas. Among mutharayar kings, Swaran maran a legend who ruled independently without the help of Pallavas and kept other tribal communities. He was called Kalvar kalvan and the inscription is found in Senthalai. Muthurajas also had matrimonial alliances with Pandyas, who were also known as Maha Rayas.

The Muthurajas or Mutharaiyars were a line of powerful kings and were for a long time feudatory to the Pallavas, ruling over large portions of Tamil Nadu. "The centre of their power was somewhere in the district of Thanjavur, Sendalai, at present a small village near Tirukkattupalli, appears once to have been a flourishing town with the beautiful name Candralekha, and either this place or Niyamam in its neighbourhood was most probably the centre of Muttaraiya rule." As their territory lay between the Pandya and Pallava empires, they were involved in almost all the contests between the two powers. Their subordination was of great assistance to the Pallavas not only in their struggle against the Pandyas but also in holding the Cholas under subjection.

Srikrishnadevaraya (1509–1529 CE)
Veera Pandya Katta Bomman (1760–1799)
Perumbidugu Muttaraiyan alias Kuvavan Maran (c. CE 655 – c. 680)
Ilangovadiyariyan alias Maran Paramesvaran (c CE 680 – c. 705)
Perumbidugu Muttaraiyan II alias Suvaran Maran (c. CE 705 – c. 745)
Videlvidugu Vilupperadi-Araisan alias Sattan Maran (c. CE 745 – c. 770)
Marppidugu alias Peradiaraiyan (c. CE 770–791)
Videlvidugu Muttaraiyan alias Kuvan Sattan (c. CE 791 – c. 826)
Sattan Paliyili (c. CE 826-c. 851)

[edit]Kakatiyas

Kakatiyas were believed to belonging to bhil fishing community. Their ability to hunt fish with arrows made them skilled archers, like Ekalavya. Kakatiya seems to descend from Kaikadis, a branch of Maharastrian Erukalas. Gaikwad (gaikawala) is one of the surnames of Kaikadis in Gujarat. Kaikadi word itself seems to be a modification of the word Gaikwadi, as these eruklas were once employed by royal courts of Gujarat to look after their cow (gaai) herds. Erukalas are a branch or a variant of bhil Dravidians. Their clan name and goddess name seems to be derived from Kaikadi. For more details, see webpage on kingdoms in Mudiraja research website.

In the north many Bhil were employed by the Rajputs as warriors and hunters (shikari) because of their knowledge of the terrain leading to expertise in guerrilla warfare. They were in the army of Maharana Pratap Singh and Shivaji against the Mughals. There is still a 'Mewar Bhil Corps.' The erukalas of Gujarat, Rajastan and elsewhere are also known as paradhis. There are only three surnames among them paradhi erukalas of Gujarat and Rajastan and they are Chauhan, Pawar and Solanke. These paradi erukalas claim their descent from Rana Pratap and Prithwiraj Chauhan and original home in Gujrath and Rajasthan.

Naik was a title by Koli kings and by some community people even today in Maharashtra. Several Koli uprisings against Muslim rule were recorded around 1327 AD all over Maharashtra. Naga Nayak, the ruler of the Kolis, puts up a heroic resistance against the Muslims from the great hill of Kondanna (Sinhagad of later times, conquered by the great Tanaji).

[edit]Perumbidugu Mutharaiyar-II

One the famous kings of South India who ruled his kingdom with Tanjore as his capital city. He was a vassal under Pallavas. As a result of this defeat of Muttarayar chiefs, Cholas became so powerful that Pallavas were also wiped out from Thanjavore region at a later stage.

There is a reference to Perumbidugu - Muttaraiyan II who attended the coronation of Nandivarman Pallavamlla. One of the titles of the Muttaraiyar was Lord of Tanjore. The Mutharaiyars were known to build some famous Shiva temples in and around Tanjavur. They were also known as the first builders of forts in Thanjavoor.

The city name " Thanjaur" seems to be derived from the name of a Mutharayar king "Thananjay" or "Dhananjaya". "Thananjayarayar" is one of the surnames of Mutharayar clans as per the research paper published by chola-Mutharayar research center, Tanjore. The original name "Thananjaya Ur" might have gradually modified to "Thanjavoor". The legend which says that city was named after a demon "Tanjan" seems to be a cooked up story by Hindu Vaishnava high class priests, who were most probably anti-buddhist & anti-Mutharayars. For more details, please visit web page on "cities" at Mudiraja on-line research website

[edit]Erikal Mutthuraju

King Erikal Mutthuraju ruled over parts of Rayalaseema and surrounding areas of Tamil Nadu and Karnataka. Mutthuraju is said to be from Renati Chola dynasty of the 6th century.Historians have recovered a rock edict written in Telugu language from Chennakeshava temple complex located at Erragudi Palem of Kamalapuram Taluk in Cuddapah district of Andhra Pradesh. This was the first rock edict available to historians which was written in Telugu language and according to this rock edict, Erikal king ruled his kingdom in 575 AD.'''www.mutharayar.page.tl'''

[edit]Sripurusha Muttarasa

Sripurusha was a Western Ganga Dynasty king. He assumed the title of Muttarasa and ruled from 726 - 788 CE. Dr. Nagaswamy, in his Mutharayar - defines them as Ganga kings of kongani belonging to Tamil Mudhu Velir kudi. According to the Javali inscription, Sripurusha Muttarasa ruled for 62 years. He had marital relations with the Chalukyas and used titles Rajakesari, Bhimakopa and Ranabhajana. He is known later by the title "Maharajadhiraja" and "Paramesvara". The territory he ruled over coincided more or less with the south eastern portion of what is now Mysore State; it was technically known as the "Gangavdi 96,000" i.e., a province of 96,000 villages; his capital was Talakad, a sand buried city on the banks of the Kaveri near Kollegal. A warrior and a scholar, he authored the Sanskrit work Gajasastra.

The rule of Sripurusha seems to have been filled with conflicts with the Pallavas of Kanchi, Pandyas, later the Rashtrakutas. Sripurusha Muttarasa won the victory over the Pallava Nandivarman and assumed a title Permanadi. He had good relations with Chalukyas and had helped them fight the Pallavas during the rule of Vikramaditya II and later he fought the Pandyas during the rule of Chalukya Kirtivarman II but suffered reversal at Venbai. Sripurusha had many victories against Krishna I and occupied some Ratta territories. This resistance to Rashtrakutas continued for some time before the Gangas normalised their relationship with Rastrakutas through martial alliances.

It appears that Muttarasa had two sons, the elder Sivamara II and the younger Rana-vikrama. The Talakad Gangas appear to have enjoyed a period of peace and prosperity under Rana-vikrama (son of sripurursha-Muttarasa) and his son Rajamalla (c.840-871.) The latter commented an alliance with theNolambas by giving his daughter Jayable to the Nolamba king Nolambadhiraja, son of Pallavadhiraja. The Gaigantic statue of Bahubali was installed at Sravanabelagola by one of the military Generals during the rule of another Ganga king Rachamalla-IV.

[edit]Krishnadevaraya

Kannada: ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ, Telugu: శ్రీ కృష్ణ దేవరాయులు, Tulu: ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣದೇವರಾಯ Rai means Mutharaiyar,his father name is Tuluva Narasa Nayaka, (Nayaka)menas Naicker,mudiraju,it's belongs to Tamil name. Telugu people especially consider him as the greatest king ever to rule the Āndhradeśa (Telugu land) as his period is considered as Swarnayuga (Golden period or Zenith) in the cultural and literary history of Telugus.[citation needed] Much information about his reign comes from the accounts of Portuguese travelers Domingo Paes and Fernao Nuniz. Krishna Deva Raya benefited from the able prime minister Timmarusu, who was regarded by the emperor as a father figure and was responsible for his coronation. Krishna Deva Raya was the son of Nagala Devi and Tuluva Narasa Nayaka,[1] an army commander under Saluva Narasimha Deva Raya, who later took control of the empire to prevent its disintegration and became the founder of the Tuluva Dynasty, the third Hindu Dynasty to rule Vijayanagara. The emperor's coronation took place on the birthday of Hindu God Krishna, and his earliest inscription is from July 26, 1509 CE. Several colonial writers like Edgar Thurston and RV Russels mentioned that he belongs to Yadava clan, the oldest castes of Hindu religion. He built a beautiful suburb near Vijayanagara called Nagalapura in memory of his mother, Nagala.The king was of medium height, had a cheerful disposition, and was reputed to be respectful to foreign visitors, ruthless in maintaining the law, and prone to fits of anger. He maintained himself to a high level of physical fitness through daily exercises. Travelogues indicate that the king was not only an able administrator, but also an excellent general, leading from the front in battle and even attending to the wounded.

[edit]Veera Pandya Katta Bomman

A Palayakar in Tamil Nadu, the son of Katta Bomman of Rayalaseema region of Andhra Pradesh. Katta Bomman was an adopted son of an issueless Pandya king. Palayakars come under sub-caste of Muthuraja in Tamil Nadu at present. He is known to be one of the first kings who revolted against the British in India. He is one of the first freedom fighter of India who was hanged by the imperial British government.

[edit]Medieval politics and matrimonial alliances of Muttarasars

01.Pallava Aparajita was the grandson of Ganga Muttarasa kings from their daughter Vijaya, who married Pallava Kampavarman.

The Pallava copper plate (earlier than 900 AD) found at the Village Velanjeri near Thiruttani on the top of Thiruttani hill by the Pallava ruler Aparajitavarman who is portrayed as a great devotee of Lord Subrahmanya. The present Velanjeri copper plate mentions that Aparajita was the son of Pallava ruler Kampavarman through a Ganga Princess whose name is given as Vijaya. This passage further shows that Kampavarman and his son Aparajita had the able support of the Ganga chieftains.

Aparajita conquered the Bana king of bana muttarasar lineage and captured Karanai the city of the Pandya and defeated the Chola at Chirrarrur. Bana Muttarasar was a feudatory of Pandya kings. The Bana Muttarasars were clearly on the side of Pallava Narpatunga, who was in fighting with Aparajita.

02. Pandya Varuguna was the grandson of Bana Muttarasar from his daughter's side who married a Pandya Prince : A Pandya, said to have been a grandson of the Bana through a daughter, was also defeated by Aparajita. Pandya Varaguna received help from Nrpatunga. Varaguna Pandya, Aditya Chola, and Bana Muttarasa were on the side of Nrpatunga Pallava while Aparajita and Kampa, were aided by the Ganga Muttarasa ruler Prithivipati on the other. It was mentioned earlier that Aparajita's mother was a Ganga princess. That Aparajita was aided in the Sripurambiyam battle by Ganga Prithivipati is well known Prithvipati obtained victory for his over lord Aparajita, but lost his life in that battle.

03. Ganga Muttarasas had matrimonial alliances with Cholas: Virarajendra chola's another daughter was given in marriage to the Ganga prince of Kalinga named Rajaraja.

04. Ganga Muttarasas married daughters of Kadamba kings : There are many inscriptions of Gangas of Mysore that speak of a marriage alliance between Kadamba and the Ganga Royal families. Some inscriptions of king Avinita record that he was the son of Kongani Mahadhiraja by the beloved sister of the Kadamba king Krishnavarmma.

Vishnugopa's grandson Madhava III succeeded him, married a Kadamba princess and was a Saivite. He was succeeded by Avinita who ruled in the first half of the sixth century AD. Kakuthya Varma of Kadamba dynasty gave his daughter in wedding to Madhava III Tandangala (430-469) of Ganga Muttarasa lineage. The very knowledgeable Maharaja ruled his kingdom for forty years. Avinita (469 - 529 CE) was the Western Ganga Dynasty king who ascended the throne after King Madhava III. He was followed to the throne by his son, Durvinita, though Durvinita was not his choice. Durvinita was known as mahadirayan. Maha or Mahadi means Mudi and Mahadirayan means Mudirayan. At a later time, Ganga king Sripurusha assumed the title Muttarasa. (529 - 579).

05. Ganga Muttarasas had matrimonial relations with Western Chalukyas : Politically, the Gangas were feudatories and close allies who also shared matrimonial relations with the Chalukyas. This is attested by inscriptions which describe their joint campaigns against their arch enemy, the Pallavas of Kanchi. Durvimitra married off his daughter into Chalukya dynasty. Durvinita, the Ganga ruler accepted his overlordship and even gave his daughter in marriage to Pulakesin II and she also became the mother of Vikramaditya I.The most important ruler of Chalukya dynasty was Pulakesin II. The Aihole inscription issued by him gives the details of his reign. It seems to have been a regular practice of the Chalukya kings to make political alliances by marriage, and it seems their wives were Saiva.

06. Ganga Muttarasas had matrimonial relations with Pandyas of Madhurai: King Sripurusha fought the Pallava King Nandivarman Pallavamalla successfully, bringing Penkulikottai in north Arcot under his control temporarily for which he earned the title Permanadi. A contest with the Pandyas of Madurai over control of Kongu region ended in a Ganga defeat, but a matrimony between a Ganga princess and Rajasimha Pandya's son brought peace helping the Gangas retain control over the contested region. The 771 Salem plates of Sripurusha and the Koramangala grant however indicate the Kongu region remained in Ganga control.

07. Rashtrakuta Amoghavarsha -I gave his daughter Chandrabbalabbe in marriage to Ganga Muttarasa prince Butuga I, son of King Ereganga Neetimarga.: In 753, when the Rashtrakutas replaced the Badami Chalukyas as the dominant force in the Deccan, the Gangas ( Muttarasas) offered stiff resistance for about a century. King Shivamara II ( Madhava Muttarasa) is mostly known for his wars with the Rashtrakuta Dhruva Dharavarsha, his subsequent defeat and imprisonment, his release from prison and eventually his death on the battle field. The Ganga resistance continued through the reign of Rashtrakuta Govinda III and by 819, a Ganga resurgence gained them partial control over Gangavadi under King Rachamalla. Seeing the futility of waging war with the Western Ganga, Rashtrakuta Amoghavarsha I gave his daughter Chandrabbalabbe in marriage to Ganga prince Tribuga (Butuga I), son of King Ereganga Neetimarga. The Gangas thereafter became staunch allies of the Rashtrakutas, a position they maintained till the end of the Rashtrakuta dynasty of Manyakheta.

Due to the resilience of the Gangas, Amoghavarsha Nrupathunga I was forced to follow a conciliatory policy. He married his daughter, Chandrabbalabbe, to the Ganga king Buthuga and another daughter, Revakanimmadi, to the Ganga prince Ereganga. Thus Amoghavarsha I gave away his two daughters in marriage and achieved harmony with the Gangas.

Amoghavarsha I gave away his two daughters in marriage and achieved harmony with the Gangas.

09. The Western Ganga ruler Durvinita ( Ancestor of Sripurusha Muttarasa), who ruled in the later half of 6th cent AD, had a Chola princess as his Chief Queen. She is called 'the daughter of the family of Karikala Chola, an exemplary Kshatriya, and ruler of Uraiyur'.

10. Sri Vikrama, the grandson of Western Ganga Durvinita and who ruled in the 7th cent a.d., also had a Chola Princess as his Queen who is called 'the daughter of the Chola family of Karikala, who raised embankments on either side of the river Kaveri'. The embankments were raised as the city of Uraiyur was destroyed by the unexpected raising sea waves ( Tsunami )

11. Paranthaha Chola (AD 907-953) married the daughter of Chera - Mutharaya king Paluvettaraiyar Kandan Amuthan named Arumoli Nangai ruling from west Paluvur of the present Tirutchirappalli in Tamil Nadu bordering Kerala.

One section of the Palli or Pallava tribe, called the Muttarasar (Telugu Mutracha) ruled in the Chola country, first as feudatories of the Pallava and then of the Pandya kings during the eighth century AD. It was during this period that Naladyar was composed under the auspices of the Muttarasa governors. They are still to be found in the North Arcot district under the name of Talaiyaris, and many poligars of Chittoor and other minor rulers are of this class. Of such tributeris were the kings of Tanjore, who ruled in 8th century with Vallam, near Tanjore as their capital. These kings seems to be the followers of Jainism in those days.

[edit]Soldiers, commandos & administrators

In medieval times there was only a very small standing army of any kingdom. Most of the armies mustered belonged to the feudatories and subordinate nobles and Dukes. These soldiers were basically farmers. Then there were the retainers of the many land holders, the "camp followers" who assisted in transport and logistics. But a section of the kingdom's official army was specialised professional infantry. These groups were exclusively concerned with techniques of warfare, and here too one section were called Ekattalu, or Ontari (individual hand to hand fighters). In a sense they were commando type soldiers. Among the Mudiraju are these sections. They were usually in the service ofVelama kingdoms. Today also the Mudiraju farmers are found today in the vicinity of old Velama controlled areas.

It is said a section of the old Mudiraj were interior palace guards "suicide squads" i.e. the last line of defence of the Velama castles. While they mostly have a connection with the Velamas they are a distinct community, and it is likely they were active in earlier times too. In the Kakatiya times they used to spend most of their time developing martial arts. Similar martial arts tradition is found inOrissa, Tamil Nadu and of course the well known Kalaaripayat of Kerala.

In some places the Mudirajus acquired large properties and were "Zamindars" in Tamil Nadu. There is a tradition that Mudirajus were kings under Pallava emperors in Tanjore area of Tamil Nadu, until Vijayalaya Chola took over the area. Even long afterwards, some of them retained large estates. In fact one of them set up a college during early English times. But on the whole Mudirajus today are middle and small farmers.

The word "Mutharacha" was a professional designation for those people who used to administer "Muthass" in Dravidian Tribal Society since prehistoric times. The Mutha system of administration continued till British people imposed their system of administration in British India.

Mutha: is a Koya word. It means a cluster of villages equal to a Mandal / Taluka, which formed the smallest administrative unit in tribal society.
Racha (Raja): Racha is also a Koya word. Racha indicates the people of ruling class who used to administer the Muthas in Dravidian tribal society. The powers were transferred from one generation to another.
Thus the Mutharachas were born administrators having warrior qualities as they were like sub kings with all military and judicial powers to administer Muthas. They were directly answerable to their King.

The word Muthracha lost its value in the society as the system of Mutha died down and the Mutharachas became jobless. A large population of Mutharachas became farm laborers and coolis. They became one of poor backward class people.

[edit]Great builders

The city was named after Mutharasu Chennayya (Madras and Chennai). The city of Thanjavoor was built by a Mutharayar king whose name is believed to be Thananjaya ( Dhananjaya ) Rayar and ruled his kingdom by making this city as his capital. The city which was initially known as "Thananjaya Voor" got gradually modified to present names - Thanjavoor and Thanjai.

[edit]Thirumaiyam Temple

Located in Tamil Nadu. This cave temple was established by Kuvavan Mutharayar during his rule at Thanjavur from 610 – 649 AD. There stands a statue of Kuvavan Mutharayar in the form of Twara Balaga (Dwara Palaka = Gate keeper = Security guard) on the right side of temple door. It is believed that Kuvavan was brought from Renadu (Rayalseema) as a step son by his ancestor Nalladi alias Bhima Solan. Mahendra Pallavan took over Kanchi from Bhima Solan.

On the left side of temple entrance, there stands another Twara Balaga, which is said to be the statue of Kuvavan's younger brother Punniakumaran. At the time of Kuvavan's rule Punnia Kumaran was the Yuvaraja. That is why the Dwara Palaka on left entrance is seen without crown. At that time his father was on the seat of power in Renadu. The elder brother Kuvavan was crowned as king at Thanjavur in Tamil Nadu. The younger brother was serving his elder brother faithfully by staying with him. The elder brother Kuvavan honored his younger brother for his love and faithful services by installing his statue along with him as Dwara Palaka in Thirumaiyam temple in Pudukottai Temple.

[edit]Vijayala Choleeswaram

Vijayala Choleeswaram was originally built by Mutharayar kings. Vijayala Chola who defeated Mutharayar king and occupied Tanjore is believed to have renovated and renamed the Mutharayar temple as Vijayala Cholleswaram.

Narthamalai came under the sway of the Mutharayars from 7th to 9th century who were the vassals of the Pallava kings of Kanchi and Pandya kings of Madurai and was later conquered by the Cholas of Thanjavur.

Vijayalaya Choleeswaram is a structural temple. Most structural temples of Pallava period have Griva Koshtas. The Vijayalaya Choleeswaram temple of Naarthmalai belonging to the reign of Muttaraiyars who ruled Chola heartland before cholas hosts an excellent Griva Koshtas.

There is an inscription at the base of the dwarapalaka statue which clearly states that the original temple was built by Ilangovathi Mutharayar (alias) Chathambuthi which was damaged by rain and the same was rebuilt with granite stones by Mallan Vithuman Mutharaya king in 886 AD. This is a clear evidence that the temple was in existence prior to Vijayalaya chola, though at present the temple is called Vijayalaya Choleeswaram.

[edit]Pazhiyileeswaram

Another rock-cut cave temple, dedicated to Siva, opposite to the Vijayalaya Chozhisvaram temple, about 30 feet south of Samanar-kudagu.

This Siva cave temple was excavated in the seventh year of the Pallava king Nripatunga (862 AD) by a Muttaraiyar chief, Sattan-pazhiyili, son of Videl-vidugu Muttaraiyan, which is where the temple gets the name. An inscription on the basement, states that the temple was excavated by Pazhiyili. It also states that his son built the front mandapam and installed a nandi, while his daughter Pazhiyili Siriya-nangai made a gift of land to the temple.

Pazhiyili was a Mutharayar king, who ruled in 857 AD in Narthamalai region. Pazhiyili figures in the inscriptions found near Pudukkottai - Narthamamai - in 857 AD. Pazhiyili practised Jainism and donated lands to Siva temple and named it as Pazhiyileeswaram. Pazhiyili as the contemporary chieftain under Pallava rule in Kodumbalur region and deviating from his predecessors practised Saivism and made a rock cut temple.

[edit]Religion

The Kolis who worship the souls of their warrior ancestors were known as "Veerkars". The Mudiraj also worship the Souls of their ancestors and the call the function as "Veerla Kolupu". The Kolis who worship the God / Goddess were known as "Devkars". The Mudiraj people also worship the God/ Goddess and the function is known as "Devara Kolupu". The Mudiraj are Shiva worshipers with vibhoothi (ash) on their foreheads. While Mudiraj people are known to worship Ankamma in Andhra Pradesh, the counter part people of Kolis in Maharastra worship Mumba Devi = Maha Amba Devi).

Present day in Andhra Pradesh

Today, the government of India does not treat the community as a single entity. It classifies some, such as the Mudiraj a Other Backward caste (BC-D) but other sections, such as the Boya and Besta as Other Backward Classes (BC-A), and Erukala as Scheduled Tribes (ST).

[edit]Goddess Ankamma

Mudiraju's popular deity is mother Goddess Ankamma. Ankamma is also known as Angamma, Ankalamma, Angalamma, Ankali, Angali, Ankala Parameswari, Angala Parameswari and Veerla Ankamma. She is worshipped with these names in Andhra, Karnataka and Tamil Nadu. She was a royal deity of Chola and Muthrayar kings of South India. Rajendra Chola daughter Angamma Devi married an Eastern Chalukyan prince. Angalamman temple of Kaveripattinam is one among many holy places in Krishnagiri District of Tamil Nadu which were built during Chola and Vijayanagar periods. Ankamma is considered to be the mother of Trimurtis. The most important part of Ankamma Kolupu is that a midnight puja was performed with the help of ballads by making a colorful Rangoli with wheat flour, turmaric powder, kumkum, black charcoal powder, etc. At the end of the puja, the devotees sacrifice a goat. The Devara Kolupu / Veerla Kolupu is normally performed on some special occasions by individuals or by community as a whole.

During the worship singers recite historical stories about warrior ancestors. In those stories, there is a reference to Dharma Choda Chari and his six brothers belonging solar race from Devagiri City in Maharastra. Kakatiyas who worshiped Goddess Kakati hailed from Maharastra Kaikadi Erukala branch of bhil community belonging to solar race. Devagiri was a capital city of Yadava kings in Maharashtra.

Peddamma and Peddiraju are worshipped in Telangana area Mudiraj's.

[edit]Famous Rulers from Mudhiraj Community

Ruled present Andhra Pradesh as Kakatiyas

   Beta I (1000–1030)    Prola I (1030–1075)    Beta II (1075–1110)    Prola II (1110–1158)    Rudradeva I (1158–1195)    Mahadeva (1195–1198): brother of King Rudradeva    Ganapathi deva (1199–1261)    Rudrama devi (1262–1296)    Prataparudra/ Rudradeva II (1296–1323): Son of Queen Rudramba

Ruled south India inlcuding Kerala, Tamilnadu and Karnataka as Muttaraiyara Perumbidugu Muttaraiyan alias Kuvavan Maran (c.A.D. 655-c.680) Ilangovadiyariyan alias Maran Paramesvaran (c A.D. 680-c.705) Perumbidugu Muttaraiyan II alias Suvaran Maran (c.A.D. 705-c.745) Videlvidugu Vilupperadi-Araisan alias Sattan Maran (c.A.C. 745-c.770) MArppidugu alias Peradiaraiyan (c.A.D. 770-791) Videlvidugu Muttaraiyan alias Kuvan Sattan (c.A.D. 791-c.826)

[edit]Notable personalities

POLITICS

Kasani Gyaneswar Mudiraj, President of Mana Party, Andhrapradesh
Etela Rajender, MLA, Floor Leader of TRS Party, Andhrapradesh

MUTHURAJA,AMBALAKKARAR,KALVAR,MUTHARAIYAR

Mutharaiyar or Muthuraja are Tamil speaking community of landowners who ruled over Kaveri Delta Region before the Cholas. Mutharaiyar^[1] (A.D 655 - A.D 851) earlier were a line of kings and were for a long time feudatory to the Pallavas, ruling part of Tamil Nadu inSouthern India. Some historians have suggested thatMutharaiyars may have belonged to the Pandya clan while others have associated them with Pallavas.

History

Muthurajas (A.D 655 - A.D 851) were Tamil kings who ruled parts of Thanjavur, Tiruchy, Pudukkottai, Perambalur, Tiruvarur, Nagappattian, Dindikkal, Karur and madurai districts of Tamil Nadu. They were a long time feudatory to the Pallavas.

As their territory lay between the Pandya and Pallava kings, they were involved in almost all the contests between the two powers. Their subordination was of great assistance to the Pallavas not only in their struggle against the Pandyas but also in holding the Cholas under subjection.

End of Mutharaiyar rule/Rise of Cholas

Making use of the opportunity during a war between Pandyas and Pallavas, Vijayalaya rose out of obscurity and captured Thanjavur in 848 C.E.

During the 8th century Mutharaiyars family of chiefs rule was ended by Vijayalaya. Mutharaiyars are considered to be part of the Pandya dynasty tree (as per a section of historians Mutharaiyars, Cholas,Cheras and Pandyas belong to common ancestry). At this time there was a great struggle going on between the Pallavas and the Pandyas for the political supremacy of South India. In this disturbed state of affairs, Vijayalaya seems to have found a good opportunity to defeat the Muttaraiyan chiefs, and make himself the ruler of Thanjavur and the surrounding Chola country.

Vijayala Chola conquered Thanjavur from Elango Mutharayar who was the final ruler of Mutharaiyar dynasty. It is said that in the year A.D.852 Vijayalaya Chola waged war with the Muttaraiyar king Sattan Paliyilli (A.D.826-852) in the neighbouring east, and captured his territory of Thanjavur. While Vijayalaya Chola was a Pallava feudatory, the Muttaraiyan chief was a Pandya feudatory. Making use of the opportunity during a war between Pandyas and Pallavas, Vijayalaya rose out of obscurity and captured Thanjavur. As a result of this defeat of Muttarayar chiefs, Cholas became so powerful that Pallavas were also wiped out from Thanjavur region at a later stage.

Origin

As per Chola-Muthariyar research centre Tanjore, Cholas & Muthuraja were two branches of same people, who clashed on the issue of control over Kaveri Delta. Even today, Muthuraja is the majority community in the ancient Chola capital city Uraiyur.Muthurayar's and Chola's are from the caste of Kalvar(Kallar). An inscription on a pillar in Sentalai speaks of a Perumpidugu Muttariyan who entitled himself Kalvar Kalvan i.e., robber of robbers, since Perumpidugu Muttariyan(Swaran Maran) controlls the cholas(Kalvar).

Nāladiyār

During the pre-Chola period, the chiefs of the Muthuraja/Muttaraiyar community ruled over the Tanjoredistrict in Tamilakkam. They controlled the fertile plains of the Kaveri region.^[2] When the Cholas came to power, the Muttaraiyar were turned into feudatories. Muttaraiyar literally means King of three territories.^[3] They built many temples for Siva.^[4] One of the most famous from this clan was Peru Muttaraiyar, who was known for his great wealth and grand feasts. Two stanzas (200, 296) ofNāladiyār, one of the works of ancient Tamil literature, is dedicated to him.^[5]^[6] One of their titles wasLord of Tanjore.^[7]^[8]

During the period of Ko Rajakesarivarman Rajaraja Chola I, we know of at least one high ranking chief and a feudatory of the Chola from this community: Śēkkizhār Araiyan Sankaranarayanan, also known as Chola-Muttaraiyan. Araiyan, which is the Tamil equivalent of the Sanskrit Raja or King, in this context means a chieftain or a governor.^[9] The title Chola Muttaraiyan means that he was a subordinate of the Chola ruler and was the Lord of the Muttaraiyar people.

Temple building

Muthurajas were instrumental in building many magnificent Temples^[10]^[11] including Narthamalai A cluster of small hillocks, 25 km from Tiruchi on the Tiruchi-Pudukottai road hosts some of the finest and oldest architectural models and rock cut cave temples, and the longest of rock-cut edicts, similar to Asokan edicts the likes of which are extremely rare in the south. Narthamalai, a heritage complex, consists of nine small hillocks - Melamalai, Kottaimalai, Aluruttimalai, Kadambarmalai, Perayarmalai, Uvakkanmalai, Manmalai, Bommattimalai and Ponmalai and the shrub forests surrounding the same is a habitat for peacock, deer and other animals. According to mythology they were parts of the Sanjeevimalai carried by Hanuman during the war between Rama and Ravana.

Thirumaiyam Temple

Thirumaiyam Temple is located in Tamil Nadu. The cave temple was established by Kuvavan Mutharayar during his rule at Thanjavur from 610 AD – 649 AD. There stands a statue of Kuvavan Mutharayar in the form of Twara Balaga (Dwara Palaka = Gate keeper = Security guard) on the right side of temple door. It is believed that Kuvavan was brought from Renadu (Rayalseema) as a step son by his ancestor Nalladi alias Bhima Solan. Mahendra Pallavan took over Kanchi from Bhima Solan.

On the left side of temple entrance, there stands another Twara Balaga, which is said to be the statue of Kuvavan's younger brother Punnia-kumaran. At the time of Kuvavan's rule Punnia Kumaran was the Yuvaraja. That is why the Dwara Palaka on left entrance is seen without crown. At that time his father was on the seat of power in Renadu. The elder brother Kuvavan was crowned as king at Thanjavur in Tamil Nadu. The younger brother was serving his elder brother faithfully by staying with him. The elder brother Kuvavan honored his younger brother for his love and faithful services by installing his statue along with him as Dwara Palaka in Thirumayam^[12] temple in Pudukottai Temple.

Pazhiyileeswaram

Another rock-cut cave temple, dedicated to Shiva, opposite to the Vijayalaya Chozhisvaram temple, about 30 feet south of Samanar-Kudagu.

This Shiva cave temple was excavated in the seventh year of the Pallava ruler Nripatunga (862 AD.) by a Muttaraiyar chief, Sattan-Pazhiyili, son of Videl-Vidugu Muttaraiyan, which is where the temple gets the name. An inscription on the basement, states that the temple was excavated by Pazhiyili. It also states that his son built the front mandapam and installed a nandi, while his daughter Pazhiyili Siriya-Nangai made a gift of land to the temple.

Pazhiyili was a Mutharayar king, who ruled in 857 AD in Narthamalai region. Pazhiyili figures in the inscriptions found near Pudukkottai - Narthamamai - in 857 AD. Pazhiyili practised Shaivaite Hinduism and donated lands to Siva temple and named it as Pazhiyileeswaram. Pazhiyili as the contemporary chieftain under Pallava rule in Kodumbalur region and deviating from his predecessors practised Saivism and made a rock cut temple.

List of rulers

Perumbidugu Muttaraiyan alias Kuvavan Maran (c. CE 655-c.680)
Ilangovadiyariyan alias Maran Paramesvaran (c A.D. 680-c.705)
Perumbidugu Muttaraiyan II alias Suvaran Maran (c. CE 705-c.745)
Videlvidugu Vilupperadi-Araisan alias Sattan Maran (c.A.C. 745-c.770)
Marppidugu alias Peradiaraiyan (c. CE 770-791)
Videlvidugu Muttaraiyan alias Kuvan Sattan (c. CE 791-c.826)
Sattan Paliyili (c. CE 826-c.851)
During Nayak rule
During Nayak rule between 16th century & 18th century, Muthuraja community served in the army as soldiers and generals since Muthurajas were one of the communities belonging to Kshatriya^[13]Varna.
During British rule
During British rule to nowadays many of the prominent Zamindars at Thanjavur, Tiruchy, Pudukkottai, Tiruvarur, Nagappattian, Dindikkal, Karur,Sivagangai, Perambalur and madurai districts of Tamil Nadu belonged to Muthuraja community.
Post Independence Tamil Nadu
Post-independence, Muthuraja community has dominated the politics of Trichy across political spectrum including DMK, AIADMK, Indian National Congress.

26 பிப்., 2024

பீனிக்ஸ் காதல்

கருத்துகள் இல்லை:

காதலிக்கிறேன்

பொருளடக்கம்

பொருளடக்கம்